คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 6 : กลั่นแกล้งจนได้เรื่อง {3}
ฮัลโหล สวัสดีค่า มาอัพแล้วน้าาา
กดติดตามกัน 95 คนแล้ว เหลืออีก 5 คนเองงงงง
ครบแล้วเดี๋ยวไรท์จะคัดชื่อทั้งร้อยท่านไปสุ่มแจกนิยาย e-book ฟรีนะคะ
โดยจะประกาศผลในตอนที่อัพนิยายเด้อ รอติดตามกันดีๆ น้าาา
กว่าจะทำงานตามที่เจ้านายใจร้ายสั่งเอาไว้จนเสร็จเรียบร้อย นัทชาก็เหงื่อไหลโซมกาย รู้สึกหน้ามืดวิงเวียนแปลกๆ นั่นคงเพราะตลอดทั้งวัน เธอได้รับประทานแค่มื้อเช้าเท่านั้น เวลาที่เหลือทั้งวันก็วุ่นกับการทำงานบ้าน แล้วก็หัดทำอาหาร จึงลืมจัดการมื้อเที่ยงไปเสียสนิท นมถวิลกับแพรสุดาพากันเดินลงมาข้างล่าง เพื่อเตือนให้เธอขึ้นไปหาอะไรใส่ท้องเสียบ้าง เวลานี้ใบหน้างามดูมอมแมม เสื้อผ้าก็เปื้อนดินและเศษหญ้าเต็มไปหมด
“งานเสร็จแล้วก็ขึ้นไปทานข้าวกันเถอะจ้ะ” การได้เห็นลุยซ์ปฏิบัติกับนัทชาอย่างร้ายกาจ กลั่นแกล้งผู้หญิงตัวเล็กๆ
โดยไม่ปราณี ทำให้แพรสุดาเกิดความสงสารจับใจ
และตัดสินใจว่าจะไม่ทำท่าทีบึ้งตึงใส่นัทชาอีก อย่างน้อยก็ลูกผู้หญิงเหมือนกัน
เมื่อเห็นอีกฝ่ายลำบากก็ควรเห็นอกเห็นใจกันเสียมากกว่า
แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น...ลุยซ์ได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาจะไม่มีวันสนใจในตัวนัทชาแน่ๆ ออกจะเกลียดขี้หน้าเสียด้วยซ้ำไป ดังนั้นแพรสุดาจึงรู้สึกสบายใจขึ้น ไม่มีความจำเป็นต้องหวาดระแวง กลัวว่าความสวยใสน่ารักของอีกฝ่าย จะทำให้ลุยซ์หวั่นไหวเอาได้อีก
“ไม่เป็นไรค่ะคุณแพร น่านยังต้องไปที่คอกม้าอีก”
นัทชาลุกขึ้นยืน โงนเงนเล็กน้อยแต่ยึดต้นไม้ข้างตัวไว้ทัน
“ไหวไหมน่าน!” แพรสุดาปราดเข้ามาประคอง
“วะ...ไหวค่ะ แค่หน้ามืดนิดเดียวเท่านั้นเอง”
“คุณยายบอกว่าเรียนจบพยาบาลมาไม่ใช่เหรอ
อาการแบบนี้คงรู้ดีนะว่าตัวเองกำลังจะเป็นลม” หญิงสาวผู้พี่เอ่ยเสียงขุ่น
จ้องมองคนที่ตัวเล็กกว่าแล้วส่ายหน้าในความดื้อรั้น
“คือ...”
“ไม่รู้ล่ะ ก่อนไปที่คอกม้า น่านต้องขึ้นไปกินข้าวก่อน
ไม่งั้นพี่ไม่ให้ไปหรอก” แพรสุดารู้จากนมถวิลว่านัทชาอายุอ่อนกว่าเธอถึงสามปี
จึงคิดว่าการแทนตัวเองอย่างนี้คงเหมาะสมกว่า
อย่างน้อยมันก็ให้ความรู้สึกสนิทสนมมากขึ้น
คนที่หนีออกจากบ้านมาจะได้เลิกคิดว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้อนรับเสียที
“น่านไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะคุณแพร” นัทชายืนยันเสียงแหบโหย
“เรียกพี่ว่าพี่แพรก็ได้” แพรสุดาบอก
“ถ้าไม่ยอมขึ้นไปกินข้าวเพราะกลัวเสียเวลา
งั้นระหว่างตอนที่นั่งรถไปในฟาร์มก็ควรมีอะไรรองท้องเสียหน่อย รอพี่แป๊บนึงนะ”
แล้วหญิงสาวก็ผละขึ้นไปข้างบน หายไปราวๆ
ห้านาทีก็กลับลงมาพร้อมแก้วพลาสติกกับกล่องพลาสติกที่มีฝาปิด ยื่นมันส่งให้กับนัทชาแล้วหันไปบอกอานนท์ที่ยืนดูอยู่ห่างๆ
ในบริเวณนั้น
“พี่นนท์ช่วยพาน่านไปส่งที่คอกม้าให้ด้วยนะจ๊ะ”
“ได้ครับคุณแพร” เขาพยักหน้ารับอย่างสุภาพ
พนักหน้าแล้วผายมือไปทางโรงจอดรถ
“ขอบคุณนะคะ” นัทชายกมือไหว้ขอบคุณแพรสุดาที่อุตส่าห์มีน้ำใจ
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ
ถึงยังไงตอนนี้เราก็กลายเป็นคนบ้านเดียวกันไปแล้ว” แพรสุดายิ้มน้อยๆ
เอื้อมมือไปแตะที่ไหล่บอบบางของอีกฝ่าย “พี่เตรียมน้ำส้มสดที่คั้นไว้เมื่อเช้ากับแซนวิชแฮมชีสไปให้
กินให้หมดล่ะ” ก่อนย้ำอีกครั้งราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมแตะต้องอาหารที่เตรียมให้
นัทชาพยักหน้ารับรู้โดยไม่พูดอะไร
ก่อนจะตรงไปยังรถที่อานนท์เคลื่อนออกมาจอดรอ ทันทีที่ขึ้นไปนั่งในรถเรียบร้อย
หญิงสาวก็เปิดกล่องพลาสติกเพื่อหยิบแซนวิชส่งเข้าปากไปเคี้ยวตุ้ยๆ จนหมด
แล้วยกน้ำส้มคั้นเย็นชื่นใจขึ้นดื่ม จนหมดเกลี้ยงเช่นกัน
“ท่าทางจะหิวมากเลยนะครับคุณน่าน” อานนท์เอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร
“ใช่ค่ะ หิวจนตาลายไปหมด”
“ตาคุณน่านกลายเป็นลายอะไรเหรอครับ ผมขอดูหน่อยได้ไหม” ชายหนุ่มผู้พี่เย้าเล่น หวังจะให้คนข้างตัวรู้สึกดีขึ้นบ้าง
หลังจากถูกใช้งานมาตลอดทั้งบ่าย
“แหม พี่นี่อารมณ์ขันดีจังเลยนะคะ” เธอหัวเราะร่วน “น่านเรียกพี่ว่าพี่นนท์ได้ใช่ไหมคะ
น่านเห็นคุณ...เอ๊ย! เห็นพี่แพรเรียกพี่ว่าอย่างนั้น”
แล้วเอ่ยถามเขาทั้งที่สายตายังจ้องมองไปรอบๆ ด้วยความสนใจ
“ได้สิครับ” ชายหนุ่มบอกยิ้มๆ
มีความเป็นมิตรและดูสุภาพ แตกต่างกับพวกคนงานในฟาร์มลิบลับ
ที่ดินผืนนี้ของฟาร์มวราทิตย์ดูกว้างใหญ่ไพศาลเป็นอย่างมาก
มองกลับไปอีกทางที่ห่างกันเพียงแค่หนึ่งร้อยเมตรจะพบบ้านไม้เรือนไทยหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่
อานนท์บอกให้ฟังว่านั่นคือเรือนใหญ่ เป็นที่ที่ลุยซ์อาศัยอยู่กับบิดามาตั้งแต่เกิด
ขับรถไกลออกไปอีกประมาณหนึ่งกิโลเมตรก็พบรั้วไม้สีขาวที่ตีแนวกั้นไว้จนสุดสายตา
พร้อมด้วยป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนว่า ‘ฟาร์มวราทิตย์’
นัทชารู้จากกัมปนาทแล้วว่าที่ฟาร์มแห่งนี้มีสัตว์เลี้ยงมากมาย ทั้งม้า โคนม แพะและแกะ มีโรงงานแปรรูปผลิตภัณฑ์ต่างๆ ที่ได้จากสัตว์ ซึ่งตั้งห่างออกไปจากตัวฟาร์มประมาณสองกิโลเมตร ชายหนุ่มเล่าให้ฟังอีกด้วยว่ามีสวนดอกไม้นานาชนิดถูกปลูกไว้ทางทิศตะวันออก และมีศาลาไม้สีขาวที่ทอดยาวไปกลางสระน้ำอันกว้างใหญ่ โดยสวนดอกไม้ที่ว่านั่นจะมีระยะทางห่างจากเรือนใหญ่และเรือนรับรองราวๆ ห้าร้อยเมตรเท่านั้น
น่าเสียดายที่ลุยซ์ตัดสินใจกั้นรั้วเอาไว้ พร้อมติดป้ายบอกว่าสวนดอกไม้นั่นเป็นเขตหวงห้าม
ไม่อนุญาตให้บุคคลใดล่วงล้ำเข้าไปโดยเด็ดขาด
ยกเว้นเพียงแค่คนงานที่มีหน้าที่ดูแลรดน้ำต้นไม้และดอกไม้เท่านั้น
กัมปนาทเล่าว่าเคยถามอยู่เหมือนกันว่าเพราะเหตุใด
ลุยซ์จึงไม่เปิดยอมให้คนภายนอกเข้ามาเที่ยวชมธรรมชาติภายในฟาร์ม ทำกิจกรรมต่างๆ
ที่จะช่วยสร้างรายได้เหมือนอย่างฟาร์มอื่นๆ
ซึ่งลุยซ์ตอบอย่างหนักแน่นว่าเขาไม่ชอบความวุ่นวาย
และยังไม่พร้อมที่จะปล่อยให้สถานที่ส่วนตัวกลายเป็นที่ท่องเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจของคนอื่น
“เดี๋ยวผมรออยู่ตรงนี้จนกว่างานจะเสร็จนะครับ” อานนท์เสนอด้วยความหวังดี เวลานี้หกโมงเย็นแล้ว
คนงานต่างก็พากันกลับบ้านพักไปหมด
จะมีก็แค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เฝ้าอยู่ตรงทางเข้าฟาร์มเท่านั้น
หากจะให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ อยู่ตามลำพังอย่างนี้ เขาคิดว่ามันไม่เข้าเท่าเอาเสียเลย
“ไม่ต้องหรอกค่ะ น่านอยู่ได้ พี่นนท์กลับไปกินข้าวก่อนดีกว่า
เดี๋ยวพี่ป่านจะรอแย่” นัทชาหันมาบอกขณะกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ
“แต่นี่มันช่วงฤดูฝนนะครับ
ดูท้องฟ้าแล้วอีกหน่อยฝนน่าจะตกแรงทีเดียว อยู่คนเดียวจะไม่กลัวเหรอครับ” ชายหนุ่มถามเพื่อความแน่ใจ
“ไม่กลัวหรอกค่ะ พี่นนท์กลับไปก่อนเถอะนะคะ” หญิงสาวยืนยันคำเดิม
“ถ้างั้นเอาเบอร์โทรศัพท์ผมไว้นะครับ
ถ้าเรียบร้อยให้โทร.หาผมได้เลย” ว่าแล้วอานนท์ก็ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตแขนสั้น
ไล่กดหมายเลขตามที่นัทชาบอก
แล้วกดโทรออกไปยังเครื่องของเธอเพื่อให้เธอบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเขาเอาไว้
เมื่อเรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็ยิ้มให้อย่างสดใส
แล้วเปิดประตูลงจากรถมุ่งหน้าเข้าไปในคอกม้าทันที
“อยู่ที่นี่มาเป็นสิบๆ ปี
ไม่เคยเห็นคุณลุยซ์ใจร้ายกับใครขนาดนี้มาก่อนเลยแฮะ” อานนท์พึมพำกับตัวเองพร้อมเกาหัวแกรกๆ
ไม่เข้าใจจริงว่าผู้หญิงน่ารักจิ้มลิ้มอย่างนัทชามีอะไรให้น่าแกล้งนัก
เธอออกจะสดใสแล้วเป็นมิตรถึงเพียงนี้
ถ้าลุยซ์ยอมลดความโกรธเรื่องที่เธอแอบหนีขึ้นรถตามมาที่นี่
อาจจะหลงเสน่ห์เธอจนถอนตัวไม่ขึ้นเอาก็ได้
แหม่ ขนาดคนรอบตัวยังงงกับพฤติกรรมพี่ลุยซ์
แต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยเป็นไม้เบื่อไม้เมากับใคร
แต่ทำไม๊ทำไม!! ต้องมาเป็นกับน่านด้วยล่ะเนี่ยยยย
ว่าแต่จะมีอะไรในกอไผ่ และโชคชะตาจะเล่นกลหรือไม่
รออ่านเลยจ้าาาาาาาา อัพให้ทุกวัน แต่ถ้ามีกิจด่วน อาจวันเว้นวันนะคะ
ปล. ท่านใดแวะเวียนผ่านเข้ามาฝากกดแอด fav. กันด้วยน้าาาาา
ขอบคุณล่วงหน้าค่า จ๊วบบบบบบบบ <3
ความคิดเห็น