พิชิตรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 4 : หนีเสือปะจระเข้ {1}

 

                “ไม่เอานะ น่านไม่ไป!” หญิงสาวรัวกำปั้นเล็กๆ ลงบนหลังกว้าง สองขาดีดดิ้นแรงๆ จนเขาต้องรัดเอาไว้แน่น

               “นี่แน่ะ! จะดิ้นทำไมนักหนาฮะ!” ชายหนุ่มโมโหจนเผลอใช้มือฟาดก้นเธอเต็มแรง       

               “โอ๊ย! คนบ้า คุณมาตีก้นคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงกัน!”

               “แล้วทีเธอล่ะ มาหนีตามคนอื่นมั่วซั่วแบบนี้ได้ยังไง ไม่กลัวฉันจะพาไปฆ่าหมกป่าเหรอ!”

               “ไม่กลัว! ถ้าคุณเป็นคนใจร้าย คุณคงไม่มีน้ำใจกับคุณลุงคนนั้นหรอก”

               “ตัดสินคนง่ายเสียเหลือเกินนะแม่คุณ!” ลุยซ์เหยียดยิ้ม ทำหน้าดุอีกครั้งเมื่อหันไปสบตากับแพรสุดาที่ยังยืนเฉย “มัวยืนนิ่งอยู่ทำไมเล่าแพร! รีบโทร.ไปตามเก่งสิ ผมขี้เกียจแบกยัยเด็กนี่เต็มทนแล้วนะ” เขาย้ำด้วยสุ้มเสียงห้วนจัด นั่นทำให้อีกฝ่ายรีบพยักหน้า และตั้งท่าจะหมุนตัวกลับขึ้นไปบนเรือนใหญ่เพื่อหยิบโทรศัพท์

               “เดี๋ยวก่อนหนูแพร ยายว่าอย่าไปรบกวนคุณเก่งเธอเลย” เสียงของนมถวิลรั้งไว้ มองหลานสาวแล้วพยักหน้า ก่อนจะหันไปสบตากับนายหนุ่มของฟาร์มวราทิตย์ “ใจเย็นๆ ก่อนดีกว่านะคะคุณลุยซ์ ตอนนี้ก็จวนจะตีสี่แล้ว เรื่องแม่หนูคนนี้เอาไว้ค่อยจัดการพรุ่งนี้ดีกว่าไหมคะ นมรับปากว่าจะช่วยดูแลเธอให้เป็นอย่างดี ไม่ต้องกลัวว่าเธอจะออกไปสร้างความวุ่นวายที่ไหนหรอกค่ะ”

               “แต่นมครับ...”

               “ถือว่านมขอเถอะนะคะ เรายังไม่รู้สาเหตุที่ทำให้แม่หนูคนนี้ตัดสินใจหนีตามคุณลุยซ์มาเลย เราน่าจะถามเธอก่อน ถ้าเธอกำลังหนีร้อนมาพึ่งเย็น เราก็ควรให้ความช่วยเหลือไม่ใช่เหรอคะ” ชายหนุ่มได้ยินเหตุผลเหล่านั้นก็นิ่งอึ้งไป ลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ยอมปล่อยคนบนบ่าลงบนพื้นตามเดิม เธอเซเสียหลักถอยหลังไปเล็กน้อย เมื่อตั้งตัวได้ก็เงยหน้าขึ้นจ้องเขา

               “ใจร้ายชะมัด” หญิงสาวบ่นอุบ

               “เธอว่าอะไรนะ?”

               “น่านบอกว่า...คุณใจดีชะมัดเลยค่ะ”

               “เลิกแทนตัวเองว่าน่านอะไรนั่นเสียที ฉันไม่ได้เป็นญาติฝ่ายไหนกับเธอ” คำพูดของเขาทำเอาเธออ้าปากค้าง

               “ดูท่าแล้วคุณคงโกรธมากสินะคะ แต่ไม่น่าจะใช่เพราะน่าน...เอ้ย เพราะฉันแอบหนีตามมาหรอกมั้ง คุณหัวเสียที่ฉันไปเรียกคุณว่าลุงมากกว่า แล้วยังทำให้คุณตกใจจนหัวฟาดประตูรถอีก ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรเลยจริงๆ ฉันก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่จนตรอก จนต้องลุกขึ้นมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้” นัทชายกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม คราวนี้การพูดการจาของเธอเต็มไปด้วยความจริงจัง ไม่มีแววล้อเล่นหรือพยายามทำใจดีสู้เสืออีกต่อไป

               ลุยซ์จ้องคนตัวเล็กอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น เพราะไม่ชอบมองดวงตากลมโตเหมือนตากวางนั่นนัก มันทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกดูดลงไปในหลุมดำลึกที่ไร้ทางออก นมถวิลคลี่คลายสถานการณ์อันน่าอึดอัดนั่นด้วยการเดินเข้าไปหานัทชา ยกมือแตะที่แขนเธอเบาๆ

               “คืนนี้หนูไปนอนที่ห้องของนมก่อนนะคะ”

               “ขอบคุณมากนะคะที่เมตตาน่าน น่านจะไม่ลืมพระคุณของคุณนมเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานให้ผู้สูงวัย ยกมือกระพุ่มไหว้อย่างมีมารยาท ยิ่งมองนมถวิลก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู รับรู้ได้ถึงความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาจากดวงตาคู่สวยของเธอ ถึงแม้จะพยายามปิดบังความรู้สึก แต่ในฐานะคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน ย่อมมองออกว่านัทชามีความทุกข์ไม่น้อยเลยเหมือนกัน

               “ให้เธอไปนอนกับแพรก็ได้นะคะ ถ้าให้ไปนอนห้องคุณยาย แพรว่าคุณยายอาจจะโดนรบกวนเอาได้” แพรสุดาอาสาแบบขอไปที ลอบมองคนที่มีใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มนั้นอย่างไม่ชอบใจนัก ความจริงแล้วไม่ใช่แค่นัทชาหรอก แต่ผู้หญิงสวยๆ คนไหนก็ตามที่เข้าใกล้ลุยซ์ เธอก็พาลไม่ถูกชะตาด้วยไปเสียหมด

               “รบกวนอะไรกัน หนูน่านเธอโตเป็นสาวแล้วนะ ไม่ใช่เด็กสามขวบเสียหน่อย” นมถวิลหันมามองหลานสาวอย่างตำหนิที่พูดจาไม่เหมาะสม “ไปกันเถอะจ้ะ ขึ้นเรือนกันได้แล้ว ทั้งหนูน่านกับคุณลุยซ์คงเหนื่อยกันทั้งคู่ ขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนให้สบายกันดีกว่านะคะ” ก่อนจะชักชวนให้ทุกคนขึ้นไปบนเรือนรับรอง

               “ครับ” ลุยซ์พยักหน้ารับ เหลือบมองนัทชาแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับไปเปิดประตูรถเพื่อคว้ากระเป๋าสัมภาระออกมา จากนั้นเขาก็เดินผ่านเธอไปแบบเฉียดฉิว ราวกับมองเห็นเธอเป็นเพียงอากาศธาตุไร้ตัวตน หญิงสาวถอนหายใจยาว ถ้าไม่มีคุณยายท่าทางใจดีคนนี้ช่วยออกหน้ารับแทน เธอคงถูกโยนออกไปจากที่นี่แล้วจริงๆ ที่สำคัญพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร เธอก็ยังไม่รู้เลย ถ้าเขาไม่ยอมให้เธออยู่ที่นี่จริงๆ เธอควรทำอย่างไรต่อไปดีนะ

               ‘เฮ้อ! หนีเสือปะจระเข้ชัดๆ’

               นัทชาคิดในใจ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองออกมาจากรถของชายหนุ่ม แล้วเดินตามหลังแพรสุดากับนมถวิลขึ้นไปบนบ้านไม้เรือนไทยหลังงามและใหญ่โต เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน เพราะหลับมาตลอดทาง เธอไม่รู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับคนที่นี่ รู้เพียงแค่อย่างเดียวคือคนใจร้ายหน้าหล่อที่มีดวงตาสีเทาคนนั้น มีชื่อว่าลุยซ์ ที่สำคัญเขาไม่ได้แก่คราวพ่อ แต่อายุเพียงสามสิบห้าปี

               แถมยังปากร้ายเป็นบ้าเลยด้วย!

อร๊ายยยยย ใจร้ายมากเว่อร์ ปากคอเราะร้ายน่าจับมาจูบเสียให้เข็ดเลยพี่ลุยซ์เนี่ย 555+

ฝากติดตาม ฝากกดแอด Fav. ไว้ด้วยนะค้าาาา รับประกันความสนุก

กดแอดเฟบ.จิ้มที่แบนเนอร์ได้เลยจ้า สะดวกรวดเร็วทันใจ คริคริ >___<