คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 3 : ลักลอบหนีตาม {5}
“เวรเอ๊ย!” ลุยซ์สบถลั่น โน้มตัวเข้าไปในรถแล้วฉุดต้นแขนเรียวเล็กนั่นเต็มแรง
ดึงกึ่งกระชากเธอออกมาข้างนอก นัทชารู้สึกว่าขาของตัวเองชาไปหมดจากการนั่งขดตัวอยู่นาน
เธอจึงไม่สามารถยืนทรงตัวได้ แต่ล้มเผละไปบนพื้นปูน และครางเบาๆ ด้วยความเจ็บปวด
“ตายจริง! คุณลุยซ์ไปพาผู้หญิงคนนี้มาจากไหนคะ?” แพรสุดายกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ
ในขณะที่นมถวิลเพียงแค่ย่นคิ้วสงสัย ไม่ได้แสดงท่าทีใดออกมา
“ผมไม่ได้พามา
แต่ยัยบ้านี่แอบตามผมมาโดยที่ผมไม่รู้ตัว” ลุยซ์อธิบายให้ฟัง
“บ้าจริง! ไม่รู้ว่าผมพลาดได้ยังไง
ผมออกจากสนามบินก็ไม่ได้แวะที่ไหนอีกเลย
ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กบ้านี่แอบขึ้นมาในรถของผมตอนไหน” เขายืนเท้าเอว
มองเธอด้วยสายตาดุดัน
“เอ่อ
คือน่าน...น่านหนีตามคุณมาตั้งแต่ตอนที่อยู่สนามบินแล้วค่ะ
เรื่องมันค่อนข้างยาวเลย ถ้าอยากให้อธิบายอาจจะต้องใช้เวลาเยอะหน่อยนะคะ แหะๆ”
หญิงสาวยิ้มแหย มองทุกคนสลับกันและหยุดนิ่งที่ใบหน้าของลุยซ์
ตอนนี้เองที่นัทชารู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายรุ่นลุงอย่างที่ตัวเองตีความไปก่อนหน้านี้
แสงสว่างจากไฟบนเรือนรับรอง ส่องมากระทบใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างชัดเจน
ทำให้เห็นเต็มสายตาว่าเขายังหนุ่มแน่นอยู่มาก ตอนที่ได้มองไกลๆ
เธอคิดว่าเขาหล่อมากพออยู่แล้ว แต่เมื่อได้เพ่งพิจารณาในระยะประชิดอย่างนี้
เธอก็พบว่าเขาหล่อเสียยิ่งกว่าหล่อ!
ใบหน้ากระด้างนั้นดูมีเสน่ห์
จมูกโด่งสวย ริมฝีปากหยักลึก โครงหน้ายาวและโหนกแก้มสูง มีหนวดเคราเริ่มขึ้นครึ้มประปรายเหนือริมฝีปากและตามแนวกรามจนถึงปลายคาง
รูปร่างกำยำและดูตัวใหญ่มากเมื่อยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของผู้หญิง
หากจะให้เปรียบเปรย นัทชาคิดว่าเขาแข็งแกร่งราวกับพ่อม้าหนุ่มที่อยู่ในวัยคึกคะนอง
“ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น!
เธอต้องออกไปจากฟาร์มของฉันเดี๋ยวนี้เลย” เสียงที่ดังขึ้นทำเอาเธอสะดุ้งโหยง
“แล้วน่านจะไปยังไงล่ะคะ
น่านไม่มีที่ไป ที่ทำแบบนี้เพราะมีความจำเป็นจริงๆ นะคะ” นัทชาอ้อนวอน
ค่อนข้างทำได้ดีเนื่องจากเธอมีใบหน้าที่ดูน่ารักจิ้มลิ้มเหมือนเด็กๆ
ดวงตากลมโตสีดำสนิทเต็มไปด้วยความคาดหวัง
เมื่อจ้องมองชายหนุ่มที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า
ลุยซ์รู้สึกเหมือนมีบางอย่างอัดแน่นอยู่ในอกยามที่จ้องมองเธอ
เขาอึดอัดแปลกๆ รู้สึกหวิวในใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ชายหนุ่มสรุปเอาเองว่านั่นเกิดจากความโกรธและความอ่อนเพลีย
เพิ่งเดินทางกลับจากต่างประเทศมาเหนื่อยๆ แทนที่จะได้พักผ่อน
กลับต้องมาวุ่นวายเพราะผู้หญิงคนนี้
“ฉันไม่สนว่าเธอจะไปจากที่นี่ได้ยังไง
แต่ฉันไม่ยอมให้เธออยู่ที่นี่แน่” ชายหนุ่มย้ำคำเดิม
“น่านไม่ไปค่ะ
น่านจะอยู่ที่นี่” นัทชาเองก็ยังยืนยันความตั้งใจเดิมเช่นกัน
“นะคะคุณรูปหล่อ จะให้น่านทำอะไรก็ได้ ขอแค่อย่าไล่น่านเลย
น่านไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ค่ะ ขอร้องเถอะนะคะ” หญิงสาวขยับเข้าไปเกาะขาเขาแน่น
นั่นทำให้ลุยซ์อ้าปากค้างด้วยความตกใจ
ไม่กล้าออกแรงสะบัดเพราะกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัว
“ปล่อยฉันนะยัยบ้า!
กล้าดียังไงถึงมาถูกตัวฉัน” เขาตวาดลั่น
หน้าแดงก่ำด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ทั้งโกรธทั้งอายที่มีผู้หญิงมีนั่งเกาะขาอ้อนวอนไม่ต่างจากในละครโทรทัศน์
แพรสุดากับนมถวิลต่างก็นิ่งเงียบ ไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไรดีกับสถานการณ์ตรงหน้า
“ไม่ปล่อย! จนกว่าคุณสุดหล่อจะยอมให้น่านอยู่ที่นี่ด้วย”
“บ้าไปแล้ว! เธอจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรไม่ทราบ ฟาร์มของฉันมีคนงานหญิงมากพอแล้ว
เด็กอย่างเธอจะทำอะไรเป็น นอกจากคอยสร้างเรื่องวุ่นวายให้คนอื่น” เขาให้เหตุผลพร้อมขยับขาอย่างรำคาญ แต่นั่นทำให้นัทชายิ่งกอดแน่นขึ้น
“อย่าใจร้ายสิคะคุณสุดหล่อ
สงสารลูกแมวตาดำๆ เถอะนะคะ”
“บ้าเอ๊ย! หยุดเรียกฉันว่าคุณสุดหล่อเสียที รำคาญหูชะมัด!” ลุยซ์หมดสิ้นความอดทน
“ได้! ในเมื่อคิดจะลองดีกับฉัน
เราก็จะได้เห็นดีกัน!” ว่าแล้วเขาก็ก้มลงแกะมือเล็กๆ
ที่กอดรอบต้นขาออกเต็มแรง แล้วจับตัวเธอยืนขึ้น
มือใหญ่บีบแน่นที่ตรงต้นแขนทั้งสองข้าง ดวงตาสีเทาจ้องลึกลงในดวงตาสีดำน่าหลงใหล
ก่อนตัดสินใจอุ้มแม่ตัวดีขึ้นพาดบ่า
“ว้าย! คุณจะทำอะไรเนี่ย!” นัทชาร้องเสียงหลง
“เอาตัวเธอออกไปโยนไว้ที่ถนนน่ะสิ
ในเมื่อบอกดีๆ แล้วไม่ยอมไป ฉันก็จะใช้วิธีนี้แหละ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงดุ
แล้วหันไปสบตากับแพรสุดาที่ยืนทำหน้าลำบากใจอยู่ข้างนมถวิล “ช่วยโทร.ไปตามเก่งให้ทีสิแพร
บอกไปว่ามีกวางป่าตาดำๆ หลงเข้ามาในฟาร์ม ช่วยเอากลับไปคืนที่ป่าสงวนที!” ความจริงเขาแค่ขู่ ที่ให้แพรสุดาช่วยตามกัมปนาทมานั้น
เพราะจะวานให้ช่วยพาแม่กวางน้อยตัวแสบที่แอบหนีตามขึ้นรถมา
ไปส่งที่ท่ารถหรือแถวไหนก็ได้ที่ห่างจากที่นี่
เขาจะไม่ยอมให้เกิดปัญหาวุ่นวายทีหลังเด็ดขาด!
งานนี้ลูกอ้อนของสาวสวยคงเอาชนะพ่อคนหัวดื้อไม่ได้แน่นอน
นัทชาจะทำยังไงต่อไปน๊าาาาาาา รอติดตามได้เลยจ้า
ผู้ชายปากร้ายปากแข็ง ใครชอบกดแอด Fav. ไว้เลยนะค้าาาา
จิ้มที่แบนเนอร์ได้เลยจ้า สะดวกรวดเร็วทันใจ คริคริ >___<
ความคิดเห็น