Story in rain day

ลำดับตอนที่ #1 : บทสนทนาในหน้าต่างสีขาว

ตอนที่ 1

                บทสนทนาในหน้าต่างสีขาว

“ขณะนี้เครื่องบินของสายการบิน......จะลงจอดในอีก.........”เสียงประกาศดังทั่วสนามบินใหญ่ของจังหวัดเชียงใหม่ ฉันปิดหนังสือในมือลง และชะเง้อคอมองหาคนที่ฉันรอ

“ยูเครื่องบินลงแล้วนะ เดี๋ยวพี่ไปยืนรอที่ด้านหน้าเธอนั่งตรงนี้ก่อนก็ได้”เด็กหนุ่มที่ดูแก่กว่าซัก 2-3 ปีบอกพลางโบกมือให้

“อือ”ฉันรับคำสั้นๆ แต่ในใจยังอยากลุกตามไป ระหว่างนั่งรอรุ่นพี่ ฉันก็มองออกไปดูอะไรข้างนอกฆ่าเวลา ท้องฟ้าสีมัวๆเป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานฝนกำลังจะตก ไม่นานสายฝนเริ่มตกลงมาให้เห็นประปราย ผู้คนต่างวิ่งหลบฝนกันจ้าละหวั่น

ซ่า....ซ่า

“ฝนตกเหรอเนี่ย......?”ฉันพึมพำเบาๆ พลางยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ....มาพร้อมกันเลยนะ... นัยตามองออกไปด้านนอกกระจกใสแผ่นใหญ่ราวกับรอคอยสายฝนที่เทลงมา ทิวทัศน์ของสนามบินเริ่มเลือนเปลี่ยนไป เช่นเดียวกับคนที่มองมัน

เธอคือคนที่ฉันรอคอย....สายฝนนั้น

และเป็น.....ปาฏิหาริย์อย่างแรกในชีวิตของฉัน

1 ปีก่อนหน้านี้.....

ซ่า....ซ่า…เสียงฝนตกกระทบต้นไม้ใบหญ้าดังขึ้นเนือยๆ เด็กสาวนั่งเท้าคางบนโต๊ะอย่างเบื่อหน่าย เพราะฝนตกทำให้เธอออกไปที่ไหนไม่ได้ นัยน์ตาสีดำมองออกไปนอกหน้าต่างใสเพื่อฆ่าเวลา

“เฮ้อ~!”เสียงถอนหายใจดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของห้องนอนสีฟ้าอ่อน ร่างบางหมุนหัวไปดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่สว่างในความมืดสลัวของเมฆฝน คิ้วเรียวขมวดเป็นปมพลางเอามือออกหันไปบิดขี้เกียจแทน

“ฮึบ! เมื่อยจังเลย!”เพดานสีขาวฉายเต็มจอตา เธอนั่งมองมันต่อไปซักพักอย่างใจเย็น เสียงฝนข้างนอกยังไม่ซาลง บรรยากาศสลัวๆชวนให้หลับยิ่งกว่าอะไร เด็กสาวอายุ 14 ปีหลับตาลงเงียบๆ

ตึ่งตึงตรึ๊ง! เสียง msn กระเด้งขึ้นจอมา ทำให้คนเกือบหลับรีบมองไปที่หน้าจอทันที มือที่ใช้หนุนหัวรีบกดเมาส์อย่างรวดเร็ว โชว์หน้าต่างสีขาวขึ้นมาให้เห็น นัยน์ตาไล่มองตัวอักษรบนหน้าจอด้วยความดีใจ

‘พรายฝน-ฝนตกแล้วดีใจจังเลย~!’

พรายฝน พูดว่า:

สวัสดีค่ะยูจัง ทำอะไรอยู่เอ่ย?

เจ้าของชื่อกระเด้งตัวเปลี่ยนท่านั่งให้ถนัด นิ้วเรียวจิ้มลงบนคีบอร์ดอย่างรวดเร็วตามประสาเด็กสมัยใหม่ อารมณ์ที่ค่อนข้างขุ่นมัวสดใสขึ้นมาทันควัน นิ้วชี้กดปุ่ม enter เสร็จก็รอดูคำตอบอย่างตั้งใจ

‘ยูกิ-เมื่อไหร่ฝนจะหยุดกันหนอ+_+~’

ยูกิ พูดว่า:

สวัสดีเจ้าค่ะ ยูกำลังเบื่อๆอยู่มันออกไปไหนไม่ได้

พรายฝน พูดว่า:

ที่นู่นฝนก็ตกเหรอคะ?

ยูกิ พูดว่า:

อือ ตกหนักเลยเจ้าค่ะ = =

พิมพ์ไปพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง สายฝนย้อมให้ฟ้าดูมืดไปสนิท ทั้งๆที่ตอนนี้เป็นเวลาเพียง 4.26 นาทีเท่านั้น แต่ดูยังกับตอนกลางคืน

ยูกิ พูดว่า:

แล้วท่านทำอะไรอยู่ล่ะคะ?

พรายฝน พูดว่า:

เพิ่งกลับบ้านเอง เปิดคอมมาหายูก่อนไง^^

ยูกิ พูดว่า:

ไม่ได้!! ไปทำการบ้านเลยค่ะ!

ยูกิ หรืออีกชื่อคือยู กัดฟันแง่งๆอยู่หน้าคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คเมื่อรู้ว่าสายฝนตัวดีไม่ยอมทำการบ้านอีกแล้ว

พรายฝน พูดว่า:

แอ๊! เดี๋ยวให้เพื่อนทำ โหะ โหะ

ยูกิ พูดว่า:

………ไปทำการบ้านค่ะ!

พรายฝน พูดว่า:

ง่ะ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะคะ//จรลี

สถานะสีเขียวเปลี่ยนเป็นมีวงกลมสีแดงๆขึ้นที่ด้านซ้ายของตัวคน Busy เจ้าคัวคงจะไปทำการบ้านตามคำพูดเชิงบังคับของสาวเมืองเหนือ ระหว่างรอเพื่อนในโลกอินเตอร์เน็ตของเธอกลับมา เด็กสาวจัดชุดสำหรับพรุ่งนี้ไปพลางๆ

แกร๊ก! บัตรสีเงินขนาดพอดีมือใบเล็กเรียวร่วงลงกับพื้น เจ้าของบัตรก้มลงเก็บเข้าไปในกระเป๋าสีขาวลายดาวห้าแฉกสีฟ้าตามเดิม

‘อนัตตา  รักษาสกุล ชั้นม.2/3 เลขที่ 2’รูปบนบัตรเป็นรูปเดียวกันกับใบหน้าของเด็กสาวเพียงแต่ดูเด็กกว่าเพราะถ่ายเมื่อปีก่อนเท่านั้นเอง ยูมองแบบไม่ใส่ใจ มือเรียวปิดกระเป๋าสตางค์แล้วนำไปวางที่โต๊ะข้างหัวเตียง ร่างของเธอนอนกลิ้งอยู่บนเตียงพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

นัยน์ตาหลันเหลือบไปเห็นปฏิทินติดผนังที่อยู่อีกฝั่งนึง

‘31 สิงหาคม 2550’

“อ๋า! ใกล้วันเกิดแล้วนี่นา....ต้องถ่ายบัตรประชาชนแล้วเหรอเนี่ย?”ร่างในชุดสีขาวหมุนพลิกตัวไปทางฝั่งโต๊ะทำงาน พลางทำหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงการถ่ายบัตรประชาชนที่เพื่อนๆของเธอหลายคนเคยทำมาก่อนแล้วในปีนี้ หรือไม่ก็ปีก่อน

ตึงตึ่งตรึ๊ง! แถบสีเงินที่ด้านล่างจอกระพริบเป็นสีส้มแว่บๆ ยูเตะขาขึ้นฟ้าแล้วสปริงตัวลุกอย่างกระฉับกระเฉง มือข้างนึงลากเก้าอี้ติดล้อที่โดนผลักไปซะไกล มาใกล้ๆโต๊ะ อีกมือพิมพ์ตอบไปพลางๆ

พรายฝน พูดว่า:

เสร็จแล้วๆๆ!

ยูกิ พูดว่า:

ดีแล้วค่ะ ปกติมีแต่ดอง= =*

พรายฝน พูดว่า:

แอ๊ ตรงไปมั้ง?- -

พรายฝน พูดว่า:

นี่ๆ ยูจาง~ใกล้วันเกิดแล้วเนอะปีนี้ก็อายุ 15 แล้วน่ะสิคะ?

เธอรู้วันเกิดของฉันด้วย? ยูนั่งคิดอยู่ในใจ อ้อ ลืมไปพวกเราเกิดวันเดียวกันนี่นา! เธอคนนี้ชื่อฝน ชื่อจริงคือพรายฝนเราเจอกันเมื่อประมาณ 3 เดือนก่อนในเว็บไซด์เกี่ยวกับนิยาย ฝนเป็นนักเขียนคนนึงในนั้น โดยใช้นามปากกาว่าสายฝน และฉันชอบเรื่องราวที่เธอแต่งเราจึงมาสนิทกันได้ พวกเราอายุเท่ากัน เกิดวันเดียวกัน คือวันที่ 2 กันยายน

ฉันและเธอชอบเลข 2 เหมือนกัน เธอบอกว่าเพราะมันหมายถึงพวกเราสองคน คำพูดของเธออาจจะดูแปลกในความคิดของหลายๆคน แต่นั่นก็เป็นจุดเด่นที่ทำให้เรื่องราวของเธอไม่เหมือนใคร

 ‘นี่ยูจังรู้ไหม? บางทีเราก็ไม่จำเป็นต้องเป็นที่ 1 เสมอไปหรอก ถ้ามันลำบากที่จะทำจะลดลงมาหน่อยก็ได้ ฉันน่ะชอบเลขสองเพราะว่ามันไม่เด่นเกินไป แต่ก็ไม่ต่ำจนเกินไป เป็นเลขรองจากความฝันของมนุษย์ยังไงล่ะ เป็นเลขที่ธรรมดามากๆเลย เหมือนกับคนเรานี่แหล่ะ แต่ถ้าเราจะไปที่เลขหนึ่งเราก็ต้องเริ่มที่เลขสองก่อนจริงมั้ย’

‘เพราะฉันเป็นแค่คนธรรมดาดังนั้นเลขธรรมดาๆแบบนี้คงเหมาะกับฉันมากที่สุดแล้ว แล้วก็นะมันก็เป็นหนึ่งในเลขของเวลาที่มากมายด้วยยังไงล่ะ’คำพูดของเธอยังเป็นปริศนาอยู่มากสำหรับฉัน แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่เธอเป็นนักเขียนจะมีจินตนการกว้างไกลก็ไม่แปลกหรอก

ยูกิ พูดว่า:

ค่า~ งั้นฝนก็อายุ 15 ด้วยน่ะสิ

พรายฝน พูดว่า:

แน่น๊อน เกิดวันเดียวกันนิคะ>__<

ยูกิ พูดว่า:

แต่ปีนี้คนในบ้านไม่ว่างเลย ไม่มีใครฉลองวันเกิดด้วยเลยอ่ะ TT TT

พรายฝน พูดว่า:

อ้าว งั้นมาฉลองกะฝนมั้ยล่ะ ยูจังนอนเที่ยงคืนตื่นไปโรงเรียนไหวมั้ยคะ?

เห? จะฉลองยังไงกันล่ะนั่น เด็กสาวแอบสงสัยเล็กๆ มุมบางยิ้มบางๆด้วยความดีใจว่าอย่างน้อยเธอคนนี้ก็ยังอยากฉลองวันเกิดกับฉัน แต่นอนเที่ยงคืนนี่มันคืออะไรกันนะ? ยูนั่งขมวดคิ้วเป็นรอบที่ 2 ของวัน มือปัดๆไปเหมือนจะไล่ความสงสัย นิ้วเรียวจิ้มแป้นตอบไปตามความคิดของตัวเอง

ยูกิ พูดว่า:

ถ้าได้ฉลองด้วยกันก็ไหวแน่ค่ะ^^!

พรายฝน พูดว่า:

ยังงั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเที่ยงคืนเรามานับพร้อมกันนะคะ จะได้อายุ 15 พร้อมกันไง>__<b!

ยูกิ พูดว่า:

กรี๊ดดด ขอบคุณค่ะ//กระโดดกอด

พรายฝน พูดว่า:

อ๊ะ! แม่เรียกต้องไปแล้ว แล้วเจอกันใหม่นะคะ จุ๊บๆ~!

ทันทีที่จบประโยคตัวคนสีเขียวก็เปลี่ยนเป็นสำเทาทันทีไม่รอให้บอกลาแม้แต่น้อย อีกฝ่ายเอามือกุมขมับ ก่อนจะถอนหายใจแล้วยิ้มกับความไปเร็วมาเร็วของสายฝน

เสียงฝนข้างนอกยังดังอยู่พาลให้คิดอะไรไปเรื่อย ยูนอนมองเพดานที่ไม่ได้เปิดไฟให้แสบตานิ่งๆ ในใจนึกอยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ

“ถ้าฝนไม่อยู่คงเหงาแย่....”เด็กสาวคว้าตุ๊กตาตัวโปรดมากอดพลางพลิกตัวมาหันหลังให้หน้าต่าง เป็นท่านอนตะแคง

“.......ขอให้สายฝนนี้อยู่ไปนานๆด้วยเถอะ!”เสียงสดใสดังโพล่งขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง เมื่อนึกถึงคนที่อยู่ในสายฝน

พรายฝน....

มีตัวตนในสายฝน หากแต่ถ้าฝนนั้นหยุดลง ตัวตนของหยาดพิรุณจะอยู่หนใด? คงทำได้เพียงแค่สลายไปในไอแดดเท่านั้น....

“อ๊ะ! ฝนหยุดแล้ว!”นัยน์ตามองสายฝนที่ซาลงเหลือเพียงประปรายในกระกายแดดที่ลอดพ้นหมู่เมฆลงมา

เมื่อฝนหยุด....ผู้ที่อาศัยในสายฝนย่อมเลือนหายไป...

วันที่ 1 กันยายน เวลา 22 นาฬิกา 22 นาที สายฝนจะหยุดลง….