คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : 51th Tale : Seize the stars (2)
ลอเฟย์
นายยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า!?
อโฟรเดส
ทาเลสซาคิดในขณะที่เงาดำร่วงหล่นลงมา ช่วงเวลาเสี้ยววินาทีในตอนนี้ยาวนานเหมือนหนึ่งชั่วโมงพอๆกับที่มองเห็นร่างกายของตนเองเคลื่อนไหวได้เชื่องช้าลง
แขนซ้ายหลุดออกนอกรัศมีที่จะโดนบดขยี้แล้ว
กระสุนนัดแรกผลักก้อนหินให้ถอยหลังได้เล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็ช่วยดันส่งลำตัวพ้นออกมาได้
บ้าฉิบ! ขาของเราไม่พ้น อีหรอบนี้ต้องแหลกเป็นผงฟื้นสภาพไม่ได้แน่! มือคว้าที่ต่างหูซึ่งเปล่งแสงสีแดงส้มราวกับเป็นคำเตือน
แต่นั่นก็เป็นคำเตือนที่ต้องเมินเฉยเสียแล้ว
ปลาขนาดยักษ์สามารถทำลายเรือลำใหญ่ได้ด้วยการฟาดหางในวิธีการที่ถูกต้อง
เรื่องนั้นเขาเรียนรู้มาตั้งแต่เกิดเป็นชาวแอตแลนติส
ว่ากันว่านางเงือกมีกำลังและความเร็วเป็นสองเท่าของปลา ถึงจะไม่รู้ว่ากล้ามเนื้อของปลาทำงานยังไง
แต่ก็ต้องมาดูกันแล้วล่ะว่าจริงไหม!? อโฟรเดสเร่งมานาที่เพิ่งถูกกล่อมสู่นิทราจะถึงขีดสุด
เสียงแก้วลั่นเปรี๊ยะดังข้างใบหูพร้อมๆกับขาทั้งสองข้างดึงเข้าชิดติดกัน
ในจังหวะสุดท้ายห่ากระสุนพุ่งเข้าใส่ก้อนหินที่ห่างจากพื้นไม่ถึงหนึ่งเมตร
มือทั้งสองยันพื้นเพื่อเหวี่ยงหางที่ยาวกว่าเรียวขากลับมาเหมือนบูมเมอแรงที่เชิดสูงเพื่อเบี่ยงแรงตกในทางตรง
แรงปะทะและความกระด้างของผิวหินครูดเนื้อลึกลงไปหลายมิลลิเมตร เรียกเลือดสีเข็มพุ่งอาบพื้นหิมะก่อนที่ก้อนหินจะตกลงมาทับด้วยเสียงสนั่นเลื่อนลั่น
ดวงตาสีน้ำผึ้งยังคงเหลือกลืม
หล่อนมองเลือกสีแดงเข้มจนเกือบดำที่กระเซ็นเป็นทางและปลายแหลมของครีบส่วนบางที่สุดซึ่งจมอยู่ระหว่างพื้นสีขาวและรอยทับของก้อนหิน
ส่วนที่เหมือนข้อต่อหัวเข่าค่อยๆงอเพื่อดึงหางเข้าหาตัว ครีบทั้งหมดหลุดออกมาได้ไร้รอยขีดข่วนเพราะส่วนเว้าของหินที่บังเอิญทำมุมอย่างพอดิบพอดี
อโฟรเดสตัวสั่นระริกขณะลมหายใจพรั่งพรูออกมา
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่สิ้นลายง่ายๆหรอก”
เสียงของซิลอยด์ดังจากด้านหลัง
โชคดีที่ตอนนี้ไซเรนเบลเวหันไปมองไม่ทันจึงได้เห็นประกายดาบวาววับนับสิบเล่มพุ่งเข้าหาตัวเป็นอันดับแรก
มันแล่นฉิวตามแรงดึงดูดลงเป็นแนวแทยง
“ซิลอยด์!”
มือที่แทบหมดเรี่ยวแรงกำปืนในมือแน่น
แต่ก่อนที่เขาจะได้ลั่นไกออกไป เสียงกระทบกับเคร้งคร้างก็ดังต่อกันเป็นพรวน
มันเรียกความสนใจของลอร์ดแห่งเลแรงก์ให้หันกลับมาพบกับปราการน้ำแข็งสีขาวโพลน
กลุ่มไอเย็นที่ยะเยือกยิ่งกว่าสายลมแห่งแดนเหนือระเบิดขึ้นเป็นสีขาวฟุ้งกระจายในอากาศราวกับรากไม้เล็กๆคืบคลานลงสู่ดิน
ดาบสองเล่มตรงกลางที่ถูกกระแทกออกเพื่อเปิดทางลอยคว้างแหง๋แก๋เหมือนกับทุกสิ่งในอาณาเขตเยือกแข็งที่ยุ่งนิ่งราวกับเข็มนาฬิกาหยุดเดิน
เหนือกลุ่มก้อนนั้นคือร่างของบุรุษที่มีดวงตาเย็นชาไม่ต่างจากฤดูหนาว
“θʹ(theta) īsaz : reoite heimur (Frozen world)”
“สตาร์เฟลล์!”
เจ้าของชื่อไม่พูดพล่ามทำเพลง
ร่างของเขาดิ่งผ่าอากาศที่แข็งจนเป็นสีขาวมาถึงตัวของแอซไพรซ์ต้องสาป เขาไม่แม้แต่จะชะงักกับสภาพแปลกพิสดารและรอยเลือดพร้อมกับที่คว้าเอวอโฟรเดสไปยังจุดที่ปลอดภัย
ตำแหน่งของพวกเขาอยู่เยื้องกับซิลอยด์มากกว่าเดิม
“ในอุณหภูมิศูนย์องศาสัมบูรณ์ทุกอย่างจะถูกหยุดนิ่งแม้แต่อากาศ
นั่นคือเวทมนตร์เฉพาะของที่สลักรูนลงไปในดาบกรันเต สมแล้วที่เป็นดาบประจำกายไนท์
ออฟ วีนัส
ถึงข้าจะสงสัยว่าเจ้าโผล่ออกมาจากอากาศได้อย่างไรมากกว่าก็เถอะ”ขุนนางหนุ่มปรบมือเหมือนชื่นชมนักแสดงบนเวที
สายตาที่เฉียบคมไม่พลาดวงแหวนมืดมิดที่มีขอบสีเงินยวงซึ่งหายไปในเสี้ยววินาที
“ทำไมห่างกายรีเวฟ์ก้าเสียล่ะ?”
อัลเธียไม่ตอบ
เขากวาดสายตาสำรวจทุกอย่างด้วยความระแวดระวัง ประตูแห่งวาเนอร์เป็นภาพที่ทำให้ร่างกายสั่นสะท้านอย่างแท้จริง
ไอ้หมอนี่มันพูดน้อยต่อยหนักของแท้
อโฟรเดสนึกในใจ เรื่องที่จู่ๆก็มีนางเงือกแถมยังเป็นปีศาจแถมยังเป็นเทพเจ้ามาก่อนอีกต่อ
นอนเล่นอยู่บนยอดเขาสูงเสียดฟ้าไม่สะกิดใจชายหนุ่มเลยสักนิด ร่างของหล่อนค่อยแปรสภาพกลับเป็นแอซไพรซ์อีกครั้ง
หางที่ได้รับบาดเจ็บดูน่าสยดสยองกว่าเดิมมากในสภาพของขาสองข้าง มันถูกย้อมด้วยเลือดจนเหมือนกำลังสวมกางเกงสีน้ำตาลเข้ม
“เดินได้รึเปล่า?”ร่างสูงถาม
เขายืนอยู่ด้านหน้า
“ไม่ได้”น่าเจ็บใจ แต่ตอนนี้เจ้าของคำสาปฝืนสังขารไม่ไหวจริงๆ
“ไลน์สเตรนจ์อยู่ที่ไหน?”
“บนนั้น”
คราวนี้อัลเธียส่งสายตาเป็นคำถามมาให้
ก่อนจะมองขึ้นไปตามที่ปลายนิ้วของคนบาดเจ็บชี้
หากไม่ได้เห็นปรากฏการณ์บนท้องฟ้าที่กำลังปะทะกันอยู่
เขาก็อาจจะก้มลงมองอโฟรเดสด้วยสายตาที่มีความหมายว่า ‘บ้าหรือเปล่า?’ แต่ไม่พูดออกมาก็เป็นได้
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเวก้าทำอะไร
แต่มันกวนใจซิลอยด์อย่างหนักเลยทีเดียว ลอเฟย์โดนดีดกระเด็นไปสักพักแล้ว
เกราะของหมอนั่นก็สลายไปด้วย....”
“เวก้าจะขัดวิถีของดาวดวงสุดท้ายด้วยพลังของดาราพยากรณ์
ดูเหมือนว่าประตูนี่จะรับพลังงานจากดวงดาว
ถ้ามันไม่เรียงตัวก่อนเราก็คงหยุดการทำงานได้”สภาพการณ์ในตอนนี้สั่นคลอนความมั่นใจของไนท์
ออฟ วีนัสไม่มากก็น้อย
“น้ำแข็งของนายสู้มันได้หรือเปล่า?”
“ถ้าข้าเข้าถึงตัวซิลอยด์ได้ในระยะสองเมตร
กรันเตจะแช่แข็งเขาได้ในพริบตา แต่ก่อนระยะนั้นอุณหภูมิไม่มีผลต่อแรงโน้มถ่วง”
“ลอเฟย์เองก็ใช้ไม้นี้
บอกเลยว่าไปไม่ถึงยกเว้นจะถูกลากเข้าไปเองนั่นล่ะ....”
ฉับพลับบนท้องฟ้าเกิดแสงสีแดงจ้าระเบิดจากดวงดาวที่รีเวฟ์ก้าควบคุมวงคลื่นสีแดงแผ่ตัวออกเป็นวงรีรอบด้านจนเหมือนเบญจมาศดอกโตตัดกับท้องฟ้าสีดำสนิทกลบแสงเทอร์ควอยซ์ของแอซที่ต่อสู้สุดกำลัง
“นั่นมันอะไรกัน!?”แอซไพรซ์ต้องสาปผวา
ประกายสีแดงเจิดจ้าสะท้อนในดวงตาของพวกเขาทั้งสามคนที่อยู่บนยอดเขาเลแรงก์
จุดอารมณ์พลุ่งพล่านแตกต่างกัน
อโฟรเดสเคยเห็นมันในวันที่ชีวิตของเขาถูกกระชากลงสู่ผืนทะเล
แสงสีแดงปลุกความหวาดกลัวในส่วนลึกของจิตใจ
อัลเธียจดจำได้ในห้วงสุดท้ายของสติสัมปชัญญะตอนที่ลงไปสำรวจในมิดการ์ด
มันเร่งความโกรธที่สั่งสมไว้ภายใต้หน้ากากอันเยือกเย็น
และซิลอยด์ได้เห็นมันนับครั้งไม่ถ้วน
แสงสีแดงดุจดั่งอัญมณีที่เรียกรอยยิ้มยินดีดั่งได้รับพรจากเทพธิดาแห่งชัยชนะ
“...ซ่า.......ซ่า”เสียงแปรปรวนของคลื่นดังจากกระเป๋าที่หน้าอก
อุปกรณ์สื่อสารที่คิดว่าพังไปแล้วส่งเสียงติดๆขัดๆ
“......สต....ฟล....เมื่อกี้ที่บอกว่า...อุณ-ภูมิไม่มีผลต่อ แ-งโน้มถ่วงน่ะ....มัน...มี”
“วาอินนาเรอะ!?”เจ้าของชื่อที่ขาดหายกรอกเสียงลงไปทันควัน
“....ลุยเข้าไ-เลย...พอใกล้ถึง...ตัว
มันจ---ต้อ---ลดแรงโน้มถ่ว...งลง...แ...แน่...น่!”
“วาอินนาเห็นบนฟ้าหรือเปล่า!?”
“.....โ-กาส....มีครั้---งง---เ....ดียว”
สายตาของซิลอยด์มองมาทางพวกเขาแล้ว
ระยะห่างนี้ต่อให้มีคำไหนเล็ดลอดออกไปก็ไม่มีทางพ้นเสียงลมไปได้
สีหน้าของเขาสุขุมอ่านยากอย่างทุกที
“เฮ้ย! วาอินนานี่นายอยู่ที่ไหน!?”อโฟรเดสตะโกนถาม แต่สัญญาณดันขาดหายไปแล้ว
เหลือเพียงเสียงซ่าเหมือนเม็ดทรายพรั่งพรู “เราจะทำยังไงสตาร์เฟลล์?”
ทว่าคนตอบคำถามนั้นกลับไม่ใช่เจ้าตัว
“อัลเธีย
เจ้าคิดจะพุ่งเข้ามาในระยะที่สามารถใช้ไม้ตายของกรันเตได้ใช่ไหม?
เพราะว่าแรงโน้มถ่วงมีผลต่อเวลาและอุณหภูมิ ยิ่งแรงโน้มถ่วงน้อยอุณหภูมิจะยิ่งต่ำ
แต่เมื่อแรงโน้มถ่วงมากเวลาก็จะยิ่งช้า
ข้าจะต้องเพิ่มสนามแรงเพื่อลดเวลาในการเยือกแข็งที่ทำได้ในพริบตาของกรันเต
และถ้าข้าตัดสินใจลดแรงโน้มถ่วงของเจ้าให้เหลือศูนย์ในทันทีเจ้าก็จะลงเอยเหมือนกับลอเฟย์
แต่ว่าความเร็วของข้ากับเจ้าใครจะมากกว่ากันข้าเองก็ไม่รู้
ดังนั้นข้าจะต้องไม่ลดมันลงมากพอที่เจ้าจะกระเด็นออกนอกชั้นบรรยากาศ
แต่ก็ไม่เพิ่มมากจนเจ้าสิ้นใจหากว่าเจ้าแตะตัวข้าได้ก่อน
Frozen World จะแช่แข็งข้านานขึ้นจนอาจจะเสียส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายไปเลยก็ได้”
ซิลอยด์เผยรอยยิ้มสนุกสนานที่ทำให้หัวใจของฝั่งลัสท์เทรลแทบจะหยุดเต้น
“น่าประทับใจมาก
ไม่มีใครในแอร์เซียเข้าใจหลักการทางวิทยาศาสตร์ระดับนี้มาก่อน
พันโทคนนั้น...เขาชื่ออะไรกันนะ? ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่คุ้มค่าต่อการพูดคุยด้วย”
เหงื่อเย็นเฉียบไหลทะลักจนรู้สึกเปียกชื้นแม้จะอยู่ในอากาศที่หนาวเย็น
เป็นครั้งแรกที่พวกเขารู้ซึ้งถึงความน่าสะพรึงกลัวของลอร์ดแห่งเลแรงก์
คำพูดที่อีกฝ่ายสาธยายออกมานั้นฟังเข้าใจได้ไม่ถึงครึ่ง
แต่ถึงอย่างนั้นอัลเธียและอโฟรเดสก็รับรู้ได้ด้วยสัญชาติญาณว่าบุรุษผู้นี้ก้าวล้ำไปกว่าแอซไพรซ์ทั่วไป
ไปอยู่ในจุดที่ทรงพลังจนไม่อาจเรียกขานได้ถูก
“อัลเธีย....”
“อา
ช่วยไม่ได้นะ”อัศวินหนุ่มเช็ดหน้าผากของตน มือกำด้ามดาบของตนเองแน่น
ขณะที่สายตาหวนมองขึ้นด้านบนที่มีดอกไม้สีแดงสดเริงระบำและความมืดมิดที่กลืนกินลอเฟย์
ไลน์สเตรนจ์ เขาสูดหายใจเข้าลึก
“โอกาสมีแค่ครั้งเดียว”
“..ซ่า.........ซ่า”
“.........”
“......”
ยูลิสท์เขย่าเครื่องมือสื่อสารเหมือนกับมันเป็นของเล่น
แต่ก็ยังไร้เสียงตอบรับ
“ให้ตายเถอะ
จะบอกว่าวิทยาการของเมืองหลวงแห่งน่านฟ้ากลางที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดต้องมาตายเพราะเทพฤทธิ์ของซิลอยด์คนเดียวเนี่ยนะ?
ในฐานะนักวิทยาศาสตร์เวทมนตร์แล้ว ข้าโกรธชะมัดเลย”
เมื่อครู่เป็นเสียงทาเลสซาสินะ
หล่อนถามว่าข้าอยู่ที่ไหนด้วยนี่นะ ท่าทางจะเดือดดาลอยู่น่าดู
“ถ้าตอบว่าเจอเจ้าแล้วจะใจเย็นขึ้นไหมล่ะเนี่ย?”
คนตรงหน้ายิ้ม
เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาเหมือนเช่นเคย
แต่มันยิ่งดูไร้อารมณ์มากกว่าปกติภายใต้แสงสีน้ำเงินเข้มข้นที่ลุกโชนเหมือนเปลวไฟห่อหุ้มร่างซูบเซียวเอาไว้
บนมือทั้งสองข้างปรากฏแหวนสิบวง เป็นไปได้ว่าในชุดของเขาคงจะมีอีก
มันเปล่งแสงจ้าขณะที่ถูกสูบพลังออกแทนชีวิตของผู้สวมใส่
“ข้าไม่น่ารักษาจนเจ้าเดินได้เลยราฟรีน
นึกว่าจะหมดฤทธิ์แล้วแต่ก็ยังอุส่าไปหาผลึกฟ้าปลอมมาได้อีกนะ”
“เจ้าเองก็ดูถูกข้ามากไปพันโท
แต่ก็ต้องขอบคุณที่ช่วยเหลือ”
“นั่นเพราะเจ้าเป็นพี่ชายของท่านหญิงต่างหาก
แต่คราวนี้ข้าไม่ให้เจ้ารอดง่ายๆแน่ ปลดพันธะออกเสีย”ยูลิสท์สืบเท้าออกสู่ระเบียงขนาดกลางที่อยู่ในเวอร์ดันซา
ชั้นนี้ค่อนข้างสูงจนสามารถมองเห็นเลแรงก์และปราสาทดัชเชสได้คร่าวๆ
ตำแหน่งของราฟรีนตอนนี้ห่างจากประตูแห่งวาเนอร์มากกว่าเดิมเสียอีก
“นี่เจ้าคิดจะถ่วงเวลาให้มันสูบชีวิตของตัวเองจนตายจริงๆน่ะเรอะ?
แบบนั้นดัชเชสจะมีตราบาปในใจไปชั่วชีวิตเลยนะ
ถึงยังไงหลังจากที่เจ้าตายซิลอยด์ก็ต้องเป็นฝ่ายแพ้อยู่แล้ว
ไม่คิดจะรักษาชีวิตตัวเองบ้างหรือไง?”
คราวนี้ราฟรีนกลับยิ้มออกมา
“เดินออกมาสิพันโท
พวกเจ้าต่างหากที่จะเป็นฝ่ายแพ้”
ดวงตาสีที่เปิดเพียงข้างเดียวมองขึ้นบนท้องฟ้า
เมื่อพ้นประตูออกสู่ที่โล่งดวงดาวสีแดงจ้าก็ส่องประกายทักทาย
เปลวเพลิงสีน้ำเงินสดที่ลุกไหม้กำลังแตกริ้วออก
แสงสว่างใหม่ปรากฏขึ้นแทรกชั้นของผลึกฟ้าออกมา ห่อหุ้มเหมือนอุ้งมือกำไฟให้ดับมอบ
ใบหน้าซีดขาวที่ถูกย้อมด้วยสีของแอซมีฉายความมาดมั่นที่ชวนให้ขนลุกเมื่อแสงสีแดงอาบครอบกาย
“ราฟรีน.....นี่เจ้า”ยูลิสท์ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
สีหน้าของเขามีแต่ความแตกตื่นเมื่ออัญมณีสีแดงสดดั่งทับทิมเม็ดใหญ่แทรกขึ้นจากชั้นผิวหนังบนหน้าผากเนียนเกลี้ยง
“เป็นแสงแห่งทิวางั้นเรอะ....?”แอซไพรซ์จากลัสท์เทรลพ่นคำพูดอย่างระมัดระวัง
สิ่งที่ได้เห็นตรงหน้านั้นเกินกว่าจินตนาการจะยอมรับได้เสียอีก
“เอาคำเรียกของคนทรยศในสงครามเอทรานซีมาใช้กับข้าไม่เป็นเรื่องที่เกินไปหน่อยรึ?”ร่างผอมสูงขยับตัว
เส้นผมยาวสีอ่อนของเขาดูแข็งกระด้างแม้ว่าจะลอยอยู่ในอากาศ “แต่เอาเถอะนะ
ข้าไม่ได้สวามิภักดิ์กับมหาเทพมาตั้งแต่ต้นแล้ว!”
แสงสีแดงพุ่งรวมกันเหมือนหลาวขนาดยักษ์จู่โจมเข้ากลางลำตัวเร็วเกินกว่าจะป้องกันไหว
ยูลิสท์ลอยละลิ่วไปด้านหลัง เขาสร้างเกราะเหนือผิวหนังขึ้นทัน
ทว่าแรงโจมตีของฝ่ายตรงข้ามมหาศาล
ไอความร้อนแทบจะทำให้ร่างกายที่หนาวยะเยือกเดือดพล่านขึ้นมาในพริบตา
“ชอบแบบนั้นมากกว่าไหม?”เสียงกระซิบดังขึ้นด้านหลัง
วินาทีที่หันไปเห็นราฟรีนยืนอยู่ตรงนั้นแทนที่ขอบระเบียงซึ่งว่างเปล่า
เขาก็ถูกสายพลังอีกเส้นซัดเข้ากลางหลังจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นเหมือนสายฟ้าฟาด
“แก! โยธันไฮม์!”
ชายหนุ่มกรรโชกก่อนที่ห่าธนูจะเลือดจะผลักร่างกำยำตกลงจากยอดปราสาทเวอร์ดันซาเหลือเพียงเสียงหวีดหวิวของสายลมคลั่ง
ราฟรีนเดินตามไปดูให้แน่ใจ
แล้วจึงเงยหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้าที่ซึ่งวิถีแห่งดารากำลังถูกยื้อยุดอย่างดุเดือด
“ดูเหมือนว่าดาราพยากรณ์จะมีชะตาที่ต้องลากโลกนี้ด้วยมนตราของโยธันไฮม์”เขายกมือขึ้นโบกแล้วดึงกลับมาตั้งที่หน้าอก
ทันใดนั่นดอกไม้สีแดงที่ผลิกลีบบ้านก็กลายเป็นกล่องสีเหลี่ยมลูกบาสก์ขนาดใหญ่
มันค่อยหมุนตัวออกจากกันกลางท้องฟ้าสร้างรูปทรงสมมาตรแปลกประหลาด
“[ดา] [รา]
[เคลื่อน] [คล้อย]”
“โอ๊ย!”
รีเวฟ์ก้าทรุดตัวลงจนไหล่ข้างหนึ่งกระแทกพื้น
แรงดีดจากเวทมนตร์ที่ต้านกันสร้างบาดแผลยาวเป็นทางจนเกือบจะเผลอยกแขนออกจากวงแหวนเวทย์
ดัชเชสแห่งเลแรงก์เงยศีรษะขึ้นมองท้องฟ้าที่ถูกลูกบาสก์ครอบคลุม
แสงสีฟ้าของแอซกระพริบริบหรี่ทั้งบนดาวดวงนั้นและใต้ฝ่ามือของตนเอง
นี่มันพลังอะไรกัน
เราไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!? มันกำลังลากดวงดาวกลับไปที่เดิมแถมยังทำร้ายเราอีกด้วย! หล่อนหอบหายใจ น้ำหนักที่กดลงบนพื้นหินยิ่งแน่นขึ้น
รีดเร้นทุกหยดของเทพฤทธิ์ที่หลับใหลในร่างกาย เส้นสายของพลังงานผุดขึ้นมาตามกระแสโลหิตเหมือนกับรากฝอยของต้นไม้ชอนไชทั่วร่างกายจนถึงใบหน้า
หญิงสาวกัดริมฝีปากแม้ไม่อาจปิดกั้นเสียงร้องในลำคอเมื่อเรียวแขนถูกกรีดเป็นทางอีกครั้ง
เม็ดเหงื่อและหยดน้ำตาก่อตัวขึ้น
แต่ยังไงเราก็ปล่อยมือออกไม่ได้!
“พอได้แล้วท่านหญิง”
เสียงนุ่มนวลของบุรุษด้านหลังห้ามปราม
เสียงฝีเท้าของเขาแผ่วเบาและสงบจนเกือบจะเหมือนการปลอบโยน
วงแหวนเรืองแสงขึ้นหนึ่งครั้งเมื่อร่างของชายคนนั้นก้าวเข้ามาอยู่ในรัศมี
เขายืนค้ำศีรษะดัชเชสแหล่งเลแรงก์ด้วยความสูงดั่งหอคอย
“ไม่”เสียงปฏิเสธอ่อนแรงแต่แฝงด้วยความมุ่งมั่นและดื้อรั้น
“ท่านเอาชนะเวทมนตร์ของโยธันไฮม์ไม่ได้หรอก
อีเซอร์ไม่ใช่ชนชาติที่มีพรสวรรค์ด้านนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”อีกฝ่ายพูดด้วยคล้ายว่าจะมีความขบขันเจืออยู่ด้วย
“......โยธันไฮม์?”รีเวฟ์ก้าจับต้นชนปลายไม่ถูก
ทว่าเมื่อมันเข้าถึงสติของเธอ ใบหน้าละมุนก็รีบหันไปมองผู้มาใหม่
เงาดำตกลงบนใบหน้าของชายหนุ่มที่ยืนหันหลังให้แสงจากคบเพลิง
“สิ่งที่ข้าจะบอกนั่นคืออย่าสู้ศึกที่ท่านไม่มีทางชนะ”เขายิ้มให้ในความมืดอันเลือนราง
“ในวิถีนั่นมีดาวอยู่อีกดวงที่ยังหลับใหล การทุ่มพลังไปหามันจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า
หากดาวดวงนั้นตื่นขึ้นมันจะขัดสัญญาณของกลุ่มดาวที่กำลังเรียงตัวได้”ผู้เฝ้าดูเงยหน้าขึ้นวงกลมคล้ายฟันเฟืองหลายตัวซ้อนกันอยู่เหนือใบหน้าของเขา
หากมองให้ดีจะเห็นว่าลักษณะของมันคล้ายเป้าธนูลอยอยู่เหนือตาข้างขวา
“...ท่านเป็นใคร?!”ดาราพยากรณ์เห็นเพียงแต่ค้างที่แหงนเสียจนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มไหลจากบ่าไปยังแผ่นหลัง
แสงจากวงกลมบนหน้าของเขาส่องให้เห็นเสี้ยวหนึ่งที่ยังอ่อนเยาว์
“ตั้งสมาธิสิดัชเชส
เรียกหาดวงดาวที่หลับใหล”
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ! ต่อให้มีดาวดวงไหนที่อยู่ในสภาพไร้พลังแต่ไม่ดับสูญลง
เราก็ไม่มีพลังพอที่จะปลุกมันได้หรอก!
เรื่องนั้นมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่ทำได้!”เวก้าร้อง
สายตาที่สอดส่ายไปทั่วมองไปเห็นร่างหนึ่งที่คล้ายจะคุ้นตา คนคนนั้นยืนอยู่อย่างเงียบเชียบจนแทบจะไม่รับรู้ถึงกลิ่นอายของอีเซอร์
นั่นมัน...ท่านรูเวนหรือเปล่า?
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้ท่านยืม”
พลันแสงสีฟ้าระเบิดขึ้น
เข้มข้นส่องสว่างจนต้องหยีตามอง แขนทั้งสองข้างรู้สึกได้ถึงกระแสของเทพฤทธิ์ที่ไหลเอ่อขึ้นมาท่วมทะลักร่างกาย
มันยิ่งใหญ่ราวกับว่าตัวของนางเหลือเพียงนิดเดียว
ทั้งอบอุ่นและบริสุทธิ์จนน้ำตาไหลออกมาเอง
“ปล่อยมือขึ้นเถิดท่านหญิง
แล้วจนอธิษฐานต่อดวงดาว”ไออุ่นจากร่างที่ใหญ่กว่าทับซ้อนจากด้านหลัง มือทั้งสองถูกกอบกุมขึ้น
ใบหน้าของชายคนนั้นไม่ได้หล่อเหลาเป็นพิเศษแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ทำให้ดวงตาของเขาดูงดงามจนทำให้ยอมสยบถึงจิตวิญญาณ
“SIANNA of the north, code UT118 request signal
from ORION 3-“
ชายคนนี้คือ
เซียนนา เซียร์ โซเวลล์ เทพราชันย์แห่งยูโธเปีย!
เขายิ้มตอบให้สีหน้าตะลึงพรึงเพริดจนกู่ไม่กลับของเวก้า
ก่อนจะชี้ไปที่จุดสีแดงบนท้องฟ้า ดวงตาของเขามองตรงราวกับสามารถเห็นทะลุได้ถึงที่สถิตย์ของเหล่าดารา
ดัชเชสสาวประสานมือเข้าหากัน ภพตำแหน่งของดาวดวงใหม่จารึกขึ้นมาในวิสัยน์
เธอไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยยามที่เส้นผมบางหนึ่งไล่เปลี่ยนเปลี่ยนสีขาวจากปลายจนถึงโคน
“ตื่นขึ้นมาเถอะ! ตอบรับเสียงของฉันสิ!”
.
.
“อ๊ะ?”
ลอเฟย์หันหน้าซ้ายขวา
เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเรียก แต่ว่าในท้องสภาอันมืดมิดกลับไปม่ปรากฏสิ่งใด
อุณหภูมิที่โหดร้ายอยู่แล้วทวีความสาหัสขึ้นจนภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน
ลมหายใจเบาบางกลายเป็นหมอกสีขาวฟุ้งชัดเจนยิ่งกว่ามือของตนเองเสียอีก
นี่เราลอยขึ้นมานานเท่าไหร่แล้วนะ?
ที่นี่ไม่ใช่ลัสท์เทรลถึงจะพยายามหาพิกัดยังไงก็ จับจุดที่จะเปิดมิติหนีไปไม่ได้เลย
แถมยังเคลื่อนที่เร็วขนาดนี้ตลอดเวลาอีกด้วย เราไม่เหลือแอซสำรองแล้วไม่ว่าในรูปแบบไหนก็ตาม
นี่วันนี้เราคิดว่าเราจะตายมากี่ครั้งแล้วนะ....?
แอซไพรซ์ระดับศูนย์ตะเกียกตะกายพลกตัวลงในหน้าหันมองพื้นได้
เขาเห็แนวเขาเลแรงก์และดินแดนสีดำสนิทที่เหมือนปฏิสธแสงของจันทรา
ข้างล่างนั่นจะเป็นยังไงแล้วล่ะเนี่ย?
ลอเฟย์จมอยู่ในภวังค์ของการแก้ปัญหา
คราวนี้ปมเชือกในสมองไม่คลายออกง่ายๆมีแต่จะเร่งกดดันเขาให้รู้สึกสิ้นหวังมากขึ้นเท่านั้น
จวบจนแสงสีแดงลอดผ่านช่องระหว่างเปลือกตา
“เดี๋ยวก่อน....”ลอเฟย์อ้าปากค้าง
เมื่อเบื้องหน้าของเขาคือดอกไม่ขนาดใหญ่ที่เหมือนจะกลืนกินชีวิตกระจ้อยร่อยให้หายไปในพริบตา
ไม่ใช่แค่นั้นแต่ตัวเขาเองกำลังลอยไปหามันอย่างช้าๆอีกด้วย
แรงดึงดูดที่แทบจะไม่รู้สึกเริ่มเกาะตัวทำให้ผิวหนังรู้สึกตึง ทั้งชีวิตของเด็กหนุ่มเคยเห็นสิ่งที่คิดว่าจะไม่มีทางได้เห็นมาก็หลายครั้งหลายครา
กระนั้นก็ยังไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะรู้สึกครั่นคร้ามเสียวสันหลังวูบ
ไม่ต่างจากเดินเข้าสู่คมเขี้ยวของอสูรกายแบบนี้
เขาดิ้นรนเตะแขนขา
แต่อนิจจายิ่งมีแต่จะทำให้ความเร็วเพิ่มขึ้น
หนำซ้ำเส้นรัศมีสีแดงยังรวมตัวเข้าหากันและระเบิดออกมาใหม่เป็นลูกบาสก์ที่ดูน่าพิศวงกว่าเดิม
ไอความร้อนแผ่แตะผิวกายพร้อมด้วยเสียงสะท้อนของแก้วใสอึงอลที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเม็ดทรายเสียดสี
เสียงแบบนี้เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิต
ตื่น
ใครน่ะ?
เสียงมาจากไหน? ลอเฟย์ใช้มือทั้งสองกุมศีรษะที่ปวดแทบระเบิด ภายในอาณาเขตของดวงดาวสีแดงเต็มไปด้วยเสียงอื้ออึงโกลาหล
ทั้งที่คล้ายมนุษย์และไม่ใช่ เป็นภาษาที่เข้าใจและไม่เข้าใจ
ตื่น
[กลับมา]
ดวงดาว
[มาหาข้า]
เด็กน้อย
[จงตื่นขึ้น]
ข้ามารับแล้ว
[จำให้ได้]
“ตื่น!”
แสงสว่างกำเนิดขึ้นในความมืดมิด
พริบตาเดียวก็ลุกโชติช่วงส่องสว่างทุกสรรพสิ่ง เจิดจ้าจนมองไม่เห็นใจกลางของมัน
แต่กลับให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ขจัดเสียงวุ่นวายสับสนให้จางหายไป
ลอเฟย์ล่องลองอยู่ท่ามกลางสำแสงนั้น
สีฟ้าที่เหมือนกับแอซพุ่งเข้ามาอย่างเชื่องช้าละมุนละไมเหมือนกับมือของมารดาที่ยื่นหาทารกเป็นครั้งแรก
…ORION 3- identified complete – status : found….
เสียงหนึ่งดังขึ้นในโสตประสาทเหมือนเช่นเสียงต่างๆที่ผ่านเข้ามา ทว่ามันชัดเจนกว่าและใสกังวานดุจระฆัง
เป็นวินาทีเดียวกับทีปลายนิ้วชี้สัมผัสกับละอองแสง ทุกสิ่งพุ่งพรวดเข้ามารวดเร็วยิ่งกว่าคลื่นใหญ่ถาโถม
ทั้งลูกบาสก์สีแดง แสงสีฟ้าและสรรพเสียงต่างๆ เร่งเร้าคละเคล้าเข้ามาในร่างกาย
ลอเฟย์ลอยหวือออกไปพร้อมกับกระแสพลังงานขนาดใหญ่ที่หมุนวนอย่างบ้าคลั่งจนถึงขีดสุด
“ORION, I found you.”
ดวงตาเปิดขึ้นอีกครั้งเป็นสีน้ำเงินเจิดจ้าดั่งเปลวเพลิง
-------------
อาทิตย์ก่อนยุ่งกับการตามหาห้อง
พอหาที่ถูกใจได้ก็โดนชวดไปวันเดียวเท่านั้นเองค่ะ!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แค้นใจชะมัดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย (สลบ)
คราวนี้ลอเฟย์หายไปไม่นานค่ะ
เค้าเป็นพวกค่าตัวน้อย แถมไม่มีเรื่องอื่นจ้างเล่นก็ต้องอดทนนิดนึง
ถ้าจะมีใครในเรื่องที่ค่าตัวแพง เราว่าน่าจะเป็นยูลิสท์กับอีลิจาค่ะ
ทั้งที่เค้าแทรกอยู่ตามที่ต่างๆ ท่านเสก็ดุไม่ออกมาทำงานเป็นจริงเป็นจังเอาซะเลย
เฮียเซียร์ที่ว่าตื่นมาตั้งนานแล้วก็ได้โผล่ออกมาซะที
ในฐานะแอซไพรซ์ที่อยู่ในระดับเทพสุดคิดว่าต้องมาแบบอลังการซักหน่อย
แต่ก้ได้แค่นี้ล่ะนะในเมื่อเฮียเป็นคนมินิมอล ตอนหน้าน่าจะครบก๊วน ปิดจ๊อบกันไป
ทำไมรู้สึกภาคนี้เร็วจังนะ 55555555555 ยังไม่ได้แก้ก่อนหน้านี้เลย ให้ตายสิคะ
55555555
ความคิดเห็น