คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : บทที่หกสิบหก -- ยินดี
บทที่หกสิบหก
หลังจากได้คุยเรื่องย้ายไปอยู่กับพี่สนอย่างจริงจังในวันนั้น...นี่ก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์เต็มแล้ว
ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ...จากวันนั้นจนถึงวันนี้ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด เพราะเขาก็ยังคงไม่ได้กลับไปนอนที่หอพักตัวเองเหมือนเดิม จะมีก็แต่...แอบแวะไปเอาเสื้อผ้าเพิ่มสองสามชุดเท่านั้นเอง
เขาคิดว่า...ตอนนี้ไอ้จัมโบ้ก็คงจะพอเดาเหตุการณ์อะไรได้บ้างแล้วแหละ ว่าเขาจะยังกลับมาไหม ? เพราะมันก็ไม่ได้ถามอะไร และยังคงทำตัวตามปกติเหมือนเดิม
แต่เขาก็ตั้งใจอยู่แล้วว่า...ควรจะหาโอกาสบอกเพื่อนสักวัน
และมันก็ควรจะเป็นวันนี้...
แต่แล้ว...............
ช่วงเช้าก็ผ่านพ้นไปโดยที่เขาไม่กล้าถามเพื่อนออกไปสักที
คาบเรียนในตอนบ่าย...เป็นวิชาของ sec2 จึงเหลือเพียงแค่เขาและแพร เพราะไอ้จัมโบ้ต้องไปเรียนวิชาของ sec1
“ ณัฐ ? ” สาวร่างเล็กเรียกขึ้น เมื่อเรากำลังเดินเปลี่ยนห้องเรียน
“ หือ ? ”
“ คือว่า...แพรขอถามไรหน่อยดิ ”
“ อะไรเหรอ ? ”
“ ตอนนี้ณัฐกำลัง....อยู่กับพี่สนใช่มั้ย ? ”
เมื่อได้ยินเข้าดังนั้น เขาก็ชะงักเท้าทันที !!!!
แล้วค่อยๆหันหน้ามาถามเธอว่า...
“ แพร...รู้ได้ยังไง ? ”
เพื่อนสนิทยิ้ม “ ก็ณัฐไม่ได้มาเรียนพร้อมกับจัมโบ้สักวัน แพรก็เลยลองถามจัมโบ้เล่นๆ มันก็เลยบอกว่า...ณัฐไม่ได้กลับมานอนหออาทิตย์นึงแล้ว ”
“ โห...เดี๋ยวนี้ถึงขั้นไปอยู่ด้วยกันเลยเหรอ ? อิอิ ” เธอแซวพร้อมกับมาตีต้นแขนเขาเบาๆ
“ ...................................... ” เขาหลุบสายตาต่ำ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี
“ แล้วณัฐจะกลับมานอนหอแพทย์เหมือนเดิมมั้ยอ่ะ ? ”
“ ไม่รู้อ่ะแพร ? ” เขาตอบเสียงเบา
“ อ้าว...ทำไมล่ะ ? ”
“ ก็........??? ”
“ ..................................... ”
“ เอ่อ.... ”
“ ณัฐขอถามอะไรแพรหน่อยได้มั้ย ? ” เขาตัดสินใจพูดออกไป
เธอหันหน้ามาตั้งใจรอคำถาม “ ได้สิ ”
“ คือ...ตอนนี้...จะว่ายังไงดีล่ะ ? ” เขาพยายามเรียบเรียงคำพูดในหัวสมอง
“ พี่สนขอร้องให้ณัฐไปอยู่ด้วยกัน...แต่ณัฐก็ไม่กล้าตอบตกลง เพราะใจหนึ่งก็สงสารจัมโบ้ที่มันต้องอยู่คนเดียว อีกใจหนึ่งก็..... ”
เขาสูดหายใจลึก “ ...ก็อยากอยู่กับพี่สนเหมือนกัน ”
“ อืม ” เธอพยักหน้าตั้งใจฟัง
“ จนตอนนี้ก็เหมือนคาราคาซัง...แล้วณัฐก็ยังไม่ได้กลับไปนอนหอสักทีน่ะ ”
“ ...................................... ”
“ แล้วแพรว่า........ณัฐควรจะทำยังไงดี ? ”
“ เพราะถ้าบอกไป...ก็กลัวไอ้จัมโบ้มันโกรธ ”
เธอมองตาเขาสักพัก ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ งั้น...แพรขอถามณัฐนะ ? ”
“ .......................................... ”
“ แล้วถ้าณัฐกลับมานอนหอแพทย์เหมือนเดิมล่ะ ? จะเกิดอะไรขึ้นเหรอ ? ”
“ .......................................... ”
คำถามนั้นทำเขาอึ้งไปในทันที เพราะเขาคิดแต่เพียงว่า...จะบอกไอ้จัมโบ้ยังไงดี เรื่องที่เขาอยากย้ายมาอยู่กับพี่สน ไม่ได้คิดเลยสักนิด...ว่าเขาจะต้องกลับมาอยู่กับไอ้จัมโบ้เหมือนเดิม
นี่เขาตัดสินใจไปเองตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?
“ ก็...คงไม่มีอะไรหรอก ” เขาตอบเสียงเบา
ไม่ใช่ไม่มีอะไรอย่างที่พูดหรอก...เพราะเขาอาจจะรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย และพี่สน...อาจจะผิดหวังมากหน่อยที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน...ก็เท่านั้นเอง
“ ณัฐอยากอยู่กับพี่สนจริงๆใช่มั้ย ? ” เธอถามอีกครั้ง
เขาพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
แพรส่งยิ้มให้
“ ถ้าณัฐอยากอยู่กับพี่สนจริงๆ...ก็ไปบอกไอ้จัมโบ้มันเถอะ มันก็คงไม่ใจร้ายใจดำถึงขั้นไม่ให้ไปหรอก ”
“ แต่...ถ้าณัฐยังไม่ได้บอกมันสักที มันอาจจะ...รอณัฐอยู่ก็ได้นะ ”
คำพูดนั้นทำเอาเขาสะอึกขึ้นมาทันที !!
...นี่เขาปล่อยให้เพื่อนรอมานานแค่ไหนนะ...?
“ แล้ว...แพรคิดว่าไอ้จัมโบ้มันจะโกรธณัฐมั้ย ? ” เขาถามออกไปอีกครั้ง
แพรหันมาพูดกับเขาด้วยสีหน้าจริงจัง
“ แพรก็ไม่รู้เหมือนกัน เดาไม่ถูกจริงๆ ”
“ แต่ถ้าเป็นแพรนะ...แพรไม่โกรธหรอก เพราะณัฐแค่มาบอกว่าไปอยู่ที่อื่น ไม่ได้มาขอเลิกคบเป็นเพื่อนสักหน่อย ยังไงก็ต้องมาเรียนด้วยกัน เจอกันทุกวันอยู่แล้ว ”
“ อีกอย่างอ่ะนะ...แพรเห็นเพื่อนหอแพทย์อยู่คนเดียวเยอะแยะไป ไม่เห็นจะเหงาตายสักคน เฮฮาลัลล้ากันจะตาย ”
“ แพรว่าณัฐอาจจะ ‘คิดมาก’ ไปเองก็ได้นะ ”
“ ..................................... ”
“ แต่ว่า...ณัฐก็ต้องบอกมันนะ เดี๋ยวมันจะน้อยใจเอา ”
เขาพยักหน้าเบาๆพลางครุ่นคิด...
นั่นสินะ...ยังไงก็ต้องหาโอกาสคุยกับเพื่อนให้ได้ เพราะไอ้จัมโบ้ยังไงก็เป็นเพื่อนสนิทคนแรกนับตั้งแต่เหยียบย่างเข้ามามหาลัยนี้ คอยช่วยเหลือกันมาตลอด ถ้าจะหมางใจกันเพราะเรื่องนี้...เขาก็ยอมกลับมานอนที่หอพักแพทย์เหมือนเดิมเสียยังดีกว่า
********************************
พอตกเย็นเขารีบกลับไปหาพี่สนที่หอพักทันที
“ พี่สน ? ทำอะไรอยู่ ” พอเดินเข้ามาในห้องก็เห็นรุ่นพี่กำลังนั่งเล่นคอมพิวเตอร์อย่างสบายใจ กำลังดูภาพอะไรอยู่ก็ไม่รู้
“ เลิกเรียนแล้วเหรอ ? ” ฝ่ายนั้นผละจากหน้าคอคอมแล้วเดินเข้ามาหาเขาทันที
“ ครับ ”
“ หิวหรือยัง ?....ไปกินข้าวกันมั้ย ? ” รุ่นพี่เข้ามาโอบกอดเขาเอาไว้เบาๆแล้วถามยิ้มแป้น
เขาสบตาอีกฝ่าย “ พี่สน...ณัฐมีอะไรจะบอก ”
“ อะไรเหรอ ? ”
“ คือ...ณัฐกลับไปนอนหอสัก... 2-3 วันได้ไหม ? ”
ประโยคนั้นทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นหน้าเครียดขึ้นมาทันที
“ ทำไมล่ะ ? ”
“ ก็...ณัฐอยากจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จๆอ่ะ มานอนนี่โดยไม่บอกเพื่อนมาก็หลายวันแล้ว เดี๋ยวเพื่อนมันจะคิดมาก ”
รุ่นพี่คิ้วขมวดมากกว่าเดิม
“ หมายความว่า...จะกลับไปนอนหอ ‘เหมือนเดิม’...น่ะเหรอ ? ”
เขาส่ายหน้า “ ป่าวหรอก...แค่ 2-3 วัน ณัฐแค่อยากลองคุยกับจัมโบ้ดู ”
“ แล้วหลังจากนั้นล่ะ ? ”
“ ก็ถ้าจัมโบ้มันไม่ได้ว่าอะไรเรื่องณัฐอยากย้ายมาอยู่ที่นี่...ถึงตอนนั้น ” เขายิ้มกว้าง
“ ณัฐก็จะมาอยู่กับพี่สน ”
“ แต่ว่า...ถ้าสถานการณ์ไม่ค่อยดี ณัฐก็อาจจะ...ต้องกลับไปนอนหอเหมือนเดิม ” เขาพูดเสียงเบา
“ ไม่เอานะ !!! ” พี่สนโวยขึ้นมาทันที
“ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา...ก่อนหน้านี้เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ยังคบกันได้เลย พี่สนก็ไปหาณัฐ...ณัฐก็มาหาพี่สนไง ”
เขาพูดไปอย่างนั้นเอง แต่ใจจริงก็ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมเลยสักนิด
รุ่นพี่พูดด้วยหน้าเคร่งเครียด
“ ณัฐทำไมต้องแบกเรื่องของคนอื่นไว้กับตัวมากมายขนาดนั้น ทำตามใจตัวเองบ้างก็ได้นี่นา อยากทำอะไรก็ทำสิ !! ไม่งั้น...เราเองก็จะมีทุกข์เพราะมัวแต่ทำตามใจคนอื่นนะ ”
ได้ยินดังนั้น เขาก็ถอนหายใจ แล้วโอบรอบเอวรุ่นพี่
“ ณัฐเข้าใจที่พี่สนพูดนะ แต่ณัฐไม่อยากให้เป็นปัญหาทีหลัง ไอ้จัมโบ้มันก็เป็นเพื่อนสนิทณัฐ ไม่อยากให้มันโกรธหรือรู้สึกไม่ดี ”
“ จบแบบสวยงาม...ก็ยังดีกว่าจบแบบ...ที่ทำให้เราไม่สนิทใจกันเหมือนเดิม ”
“ แต่ว่า... ” รุ่นพี่กำลังจะแย้ง แต่เขารีบพูดแทรกขึ้นมาทันที
“ เพราะณัฐก็ตั้งใจไว้อยู่แล้ว ว่าจะได้คำตอบกลับมาแบบไหน เพราะฉะนั้น...พี่สน... ”
เขาแหงนหน้าขึ้นมาสบตากับรุ่นพี่
“ รอณัฐหน่อยนะ ”
ฝ่ายนั้นลูบศีรษะเขาเบาๆ
“ ให้พี่ช่วยพูดมั้ย ? ”
ร่างเพรียวส่ายหน้าเร็วๆทันที
“ ไม่หรอก...มันเป็นเรื่องของณัฐกับเพื่อน ณัฐจะจัดการเอง ”
เขาสองคนสบตากันอยู่อย่างนั้นเนิ่นน่าน...จนรุ่นพี่ถอนหายใจหนัก แล้วมาโอบกอดร่างเขาให้แน่นกระชับกว่าเดิม
“ เฮ้อ...พี่อยากอยู่กับณัฐนะ ไม่ว่าจะยังไง...เราก็ต้องอยู่ด้วยกันให้ได้ ”
เขาโอบกอดกลับคืน
“ ณัฐก็อยากอยู่กับพี่สนเหมือนกัน ”
แล้วรุ่นพี่ก็โน้มตัวมาประทับที่ริมฝีปากเขาเบาๆ...สัมผัสของจูบที่แสนอ่อนโยนและหอมหวานได้ส่งผ่านไปทั่วร่างจนทำให้รู้สึกขนลุกขึ้นมาน้อยๆ เขาตอบสนองจูบอีกฝ่ายอย่างคุ้นเคยเหมือนทุกครั้ง...
...พี่สน...รอณัฐหน่อยนะ...
***********************************
หลังจากที่ได้ตกลงกับพี่สนแล้ว ฝ่ายนั้นก็ยอมมาส่งเขาที่หอพักแพทย์แต่โดยดี ถึงแม้ว่าจะทำตัวอิดออดงอแงไปบ้าง แต่เขาก็รู้...ว่ารุ่นพี่เข้าใจดี
“ คืนนี้พี่จะโทรมาหานะ ” อีกฝ่ายบอก
“ ครับ ”
“ พรุ่งนี้ตอนเช้าจะมารับไปเรียนด้วยนะ ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ครับ ”
แล้วรุ่นพี่ก็โน้มตัวหอมแก้มเขาหนึ่งฟอดใหญ่ ก่อนที่จะกล่าวลา...
“ พี่จะรอฟังข่าวดีจากที่รักนะครับ ”
“ ค้าบบบบบ ” เขาลากเสียงยาว จนพี่สนเผลอปล่อยยิ้มออกมาในที่สุด
“ ณัฐไปก่อนนะ ” เขากล่าวลาบ้าง
“ ค้าบบบบบ ” รุ่นพี่แกล้งทำเสียงยานคางบ้าง จนเขาต้องหัวเราะ แต่สุดท้ายเขาก็ตัดใจยอมลงมาจากรถแต่โดยดี
เมื่อรถของรุ่นพี่ขับเคลื่อนผ่านไปแล้ว เขาก็ก้าวเท้ายาวขึ้นหอพักทันที
ช่วงเย็นหลังเลิกเรียน...บรรยากาศในหอพักแพทย์มักครึกครื้นเสมอ มีเสียงเพลงและเสียงเพื่อนคุยกันโหวกเหวกออกมาให้ได้ยินเป็นระยะ
เขากล่าวทักทายเพื่อนอีกกลุ่มที่พึ่งเดินสวนทางกัน แล้วในที่สุด...ก็เดินมาถึงหน้าห้องพักของตัวเองสักที
เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า...ไอ้จัมโบ้กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงอยู่พอดี
“ อ้าว ?...ณัฐ ” เพื่อนส่งเสียงแปลกใจเมื่อเห็นเขา
ณัฐรีบส่งยิ้มกว้างทักทาย “ ไม่ได้ออกไปไหนเหรอวันนี้ ? ”
“ ไม่อ่ะ ” ไอ้จัมโบ้พูดพร้อมลุกขึ้นมานั่ง
“ มาเอาของเหรอ ? ” ฝ่ายนั้นถามด้วยน้ำเสียงปกติ
เขาจ้องมองหน้าเพื่อนสักพัก แล้วยิ้มบางกลับไป
“ ไม่หรอก...มานอนเนี่ยแหละ ”
“ อ้อ...อืม ”
เขานึกว่าไอ้จัมโบ้จะพูดประชดต่างๆนานาเหมือนอย่างที่เคยทำ แต่แล้วกลับไม่เป็นอย่างนั้น มิหนำซ้ำ...มันยังดูสบายใจดีกว่าที่เขาคิดไว้ซะอีก
“ แล้ว...กินข้าวยัง ? ” เขาถามเพื่อน พร้อมกับเดินไปที่เตียง จัดของออกจากกระเป๋า
“ อ๋อ...ยัง รอพวกไอ้แป๊ะเตะบอลเสร็จน่ะ ”
ไอ้แป๊ะ...เพื่อนที่อยู่ห้องข้างๆน่ะเหรอ ??
“ แล้วมึงกินข้าวยัง ? ” ไอ้จัมโบ้ถามกลับ
“ ยัง ”
“ ................................... ”
ฝ่ายนั้นจ้องมองเขาสักพัก ก่อนที่จะถามอีกว่า...
“ งั้นไปกินด้วยกันมั้ยล่ะ ? ”
“ อื้มม ”
ตอนเย็น...เขาไปกินข้าวกับเพื่อนที่อยู่หอแพทย์ด้วยกัน ประมาณ 4-5 คน ทุกคนเป็นคนที่รู้จักคุ้นเคยกันทั้งนั้น เพราะว่าอยู่ห้องใกล้กัน
ระหว่างนั้น...เขาก็สังเกตท่าทีของเพื่อนสนิทไปด้วย เท่าที่ดูมันก็ไม่เห็นจะมีปฏิกิริยาอะไรที่แตกต่างไปเลยนี่นา ยังพูดคุยหัวเราะหยอกล้อกับเขาตามปกติ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ...มันสนิทกับเพื่อนคนอื่นมากขึ้นเท่านั้นเอง คงเป็นเพราะเขาไม่ได้อยู่หอนาน มันก็เลยมีกลุ่มเพื่อนกลุ่มนี้เป็นเพื่อนเล่นล่ะมั้ง
เฮ้อ...พอมาเห็นอย่างนี้แล้ว เขาก็พลอยสบายใจไปได้เปราะหนึ่งล่ะนะ
ตกดึก...หลังจากที่อาบน้ำและอ่านหนังสือตามกิจวัตรประจำวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ขณะที่เตรียมตัวกำลังจะเข้านอน อยู่ดีๆ เพื่อนตัวอ้วนกลับชวนคุยขึ้นมาเสียก่อน...
“ ณัฐ...?? ”
“ หือ ?? ” เขาหันหน้าไปมอง
“ ถามจริงนะ... ” ว่าแล้วก็เงียบไปซะอย่างนั้น
“ ................................... ”
“ อะไรเหรอ ? ”
“ มีปัญหาอะไรกับพี่สนหรือเปล่า ? ” เพื่อนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
คำถามนั้นทำเอาเขาแปลกใจขึ้นมาทันที
“ ทำไมเหรอ ?! ”
“ ก็ไม่รู้สิ...เห็นกลับมา ”
คำพูดนั้นเหมือนเข็มเล่มเล็กสะกิดที่หัวใจเขาเบาๆ
แสดงว่า...การที่เขาไม่กลับมานอนหอพักนี่คงเป็นเรื่องปกติสินะ ไม่อย่างนั้นไอ้จัมโบ้จะถามอย่างนี้ได้ยังไง
“ ป่าวหรอก... ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ต้องมีปัญหาเหรอ ถึงจะกลับมาได้ ” เขาแกล้งพูดเล่นกลับไป แต่ในใจก็ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น
“ ก็ไม่หรอก...แค่เป็นห่วง ”
คำพูดที่แผ่วเบา แต่กลับทำให้เขารู้สึกผิดจนเกือบน้ำตาไหล...
เขานึกว่าเพื่อนจะโกรธอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ที่จริงแล้ว...ไม่เลย ไม่ใช่แค่ไม่โกรธ...แต่มันกลับรู้สึก ‘เป็นห่วง’ เขาอย่างนั้นเหรอ ? นี่เขาประเมินความรู้สึกเพื่อนต่ำไปหรือเปล่า ?
“ .................................... ”
“ ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาได้นะ แต่ถ้ายังรักกันดี...ก็ดีแล้ว ”
เขาสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของเพื่อนมีแต่ความจริงใจ...ไม่ได้เสแสร้งแกล้งพูดแต่อย่างใด นั่นกลับทำให้เขารู้สึกเจ็บยอกในอกมากขึ้น
“ ขอบคุณมากนะ ”
“ อื้อ ”
พูดแค่นั้น...ไอ้จัมโบ้ก็ลุกขึ้นไปปิดไฟนอน แล้วห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืดมิด โดยที่เขา...ก็ไม่กล้าถามอะไรอีก
*******************************
เช้าวันถัดมา...พี่สนมารับเขาไปเรียนในตอนเช้าตามปกติ ฝ่ายนั้นไม่ได้ถามอะไร...แต่เขาก็เล่าเรื่องที่ไอ้จัมโบ้พูดให้ฟังจนหมดทุกอย่าง
“ ไอ้จัมโบ้มันก็ดูโอเคนะ...ไม่เห็นจะเหงาเลย ” เขาเล่าให้รุ่นพี่ฟัง
“ ไม่แปลกหรอก หอแพทย์เพื่อนเยอะจะตาย ” พี่สนเสริม
“ นั่นสินะ ณัฐอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ ”
ฝ่ายนั้นยิ้มบาง แล้วเอื้อมมืออีกข้างมาขยี้หัวเขาเบาๆ
“ เพื่อนพี่ที่อยู่หอแพทย์ก็อยู่คนเดียวเยอะแยะ มีแต่คนอยากอยู่ห้องคนเดียวทั้งนั้นแหละ ”
“ ................................... ”
“ แต่ว่า...ตอนที่มันบอกว่า ‘เป็นห่วง’ ณัฐซึ้งมากเลยอ่ะพี่สน กลายเป็นรู้สึกผิดไปเลยอ่ะ ”
“ ทำไมล่ะ ? ”
“ ก็...แทนที่มันจะโกรธณัฐ...ที่ณัฐหายไป แต่มันกลับบอกว่า... ‘เป็นห่วง’ แทน ”
รุ่นพี่หันมายักคิ้วให้ “ อย่างนี้แหละถึงเรียกว่า ‘เพื่อน’ !! ”
“ แล้วณัฐจะทำไงต่อไปอ่ะ ? ”
“ ก็...ไว้หาโอกาสเหมาะๆค่อยบอกก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก ” รุ่นพี่ยิ้มบางพร้อมกับกุมมือให้กำลังใจ ส่วนเขาก็ได้แต่พยักหน้าเบาๆกลับไป
*********************************
พอตกเย็น...เขาตั้งใจที่จะพูดเรื่องนี้กับไอ้จัมโบ้อีกครั้ง ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องนั่นเอง
“ เออ...จัมโบ้ !! ” เขาเรียกเพื่อน
“ อะไรเหรอ ? ”
“ คือว่า... ” เขาค่อยๆหันหน้ามาพูดอย่างตั้งใจ
“ ..................................... ”
“ คือ...ช่วงที่หายไปน่ะ ”
“ ...................................... ”
“ กูไปอยู่ที่หอพักของ...พี่สน ”
“ อืมม ” มันพยักหน้าตอบ
“ ..................................... ” เขาลอบมองสีหน้าเพื่อน
“ แล้ว...คือ...เอ่อ... ”
ฝ่ายนั้นจ้องมองหน้าเขา “ อยากพูดอะไรก็พูดมาเถอะ ”
“ คือ... ”
เขาสูดหายใจลึก แล้วพูดออกไปว่า...
“ พี่สนชวนกูให้ไปอยู่ด้วยกัน ”
“ แล้ว... ”
“ ก็เลยจะมาถามกูงั้นเหรอ ? ” เพื่อนพูดให้แทน
“ อือ ” เขาพยักหน้าเบาๆกลับไป
“ ....................................... ”
“ ....................................... ”
ฝ่ายนั้นปิดหนังสือการ์ตูนที่กำลังอ่านทันที ส่วนเขาก็กลั้นหายใจรอฟังคำตอบ
“ เฮ้อ...ก็คิดไว้อยู่แล้ว ”
“ หา !! ” เขาทำหน้าตกใจ
“ ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้...แต่ไม่คิดว่าจะมาขอ นึกว่าจะมาเก็บของแล้วย้ายไปอยู่เลยซะอีก ” เพื่อนบอก
“ เหอ ๆ ” เขายิ้มแห้งๆ
“ ก็คิดว่า...ควรมาถามก่อนดีกว่า ”
“ อยากไปอยู่กับพี่สนจริงๆเหรอ ? ” ฝ่ายนั้นถาม
“ แต่ถ้า...มึงไม่สบายใจ กูไม่ไปก็ได้นะ ” เขารีบพูด
“ เฮ้ย !! ไม่ได้บอกแบบนั้น ”
“ แค่อยากถามเฉยๆ...ว่า ‘มั่นใจ’ แล้วใช่มั้ย ? ”
“ ก็...ก็แค่คิดว่า...ถ้าได้อยู่ด้วยกันคงดี ” พูดแบบนี้ต่อหน้าไอ้จัมโบ้แล้วก็รู้สึกเขินๆแฮะ
ฝ่ายนั้นเผยยิ้มบาง
“ ถ้ามั่นใจในตัวพี่สนแล้ว...ก็แล้วแต่มึงเถอะ กูไม่กล้าห้ามอะไรหรอก ”
เขาลอบมองสีหน้าเพื่อน “ แสดงว่า...อนุญาตใช่มั้ย ? ”
“ อะไร...กูไม่ใช่ผู้ปกครองมึงนะ จะมาขออนุญาตกูทำไม ? ” เพื่อนสนิทโวยแบบขำๆ
คำพูดนั้นทำเขาหัวเราะออกมาทันที
“ ฮ่ะ ๆ ๆ...ถึงมึงไม่อนุญาต กูก็จะไปอยู่ดี กูแค่มาบอกเฉยๆต่างหาก ”
“ กูก็ว่าอย่างนั้นแหละ ”
แล้วเราทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
เฮ้อ...
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องจะจบได้ง่ายดายขนาดนี้ ต้องขอขอบคุณไอ้จัมโบ้แท้ๆ...รักเพื่อนคนนี้จริงๆ
“ ถ้าไม่มีกูแล้ว...มึงอย่าเหงานะ ? ” เขาแอบพูดเล่น
“ ไม่อยากบอกเลยว่า...ตั้งแต่ตอนที่มึงไม่อยู่ กูรู้สึกอิสระอย่างบอกไม่ถูก ฮ่ะ ๆ ๆ ไม่หรอก...ที่จริงกูชินแล้วแหละ ไม่ต้องห่วง ”
“ งั้นหรอกเหรอ ? ”
“ อืมม...แล้วตั้งใจจะย้ายวันไหนอ่ะ ? ”
“ ก็ตอนแรกไม่รู้ว่าจะได้ย้ายจริงๆมั้ย ตั้งใจว่าจะมาถามก่อน ก็เลยยังไม่ได้คิดน่ะ ”
“ อ๋อ...อืม ”
“ ย้ายวันไหนก็บอกละกัน จะได้ขนของช่วย ”
เขาหรี่ตามอง “ ฟังไปฟังมานี่เหมือนอยากให้กูไปจังเลยนะ ”
“ เออ...ก็กูไม่อยากขัดขวางความสุขเพื่อน เดี๋ยวกูจะบาปเอา !! ” มันพูดใส่
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ”
ตอนนี้รู้สึกอิ่มเอมในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่เพราะเรื่องที่เขากำลังจะได้ไปอยู่กับพี่สน แต่เป็นเรื่องของไอ้จัมโบ้ต่างหาก
...เรื่องของมิตรภาพระหว่างเพื่อน...
เพื่อนสนิทเชื่อในการตัดสินใจของเขา ไม่โกรธและไม่คัดค้านใดๆทั้งสิ้น...แต่มันกลับเลือกที่จะเฝ้าดูอย่างห่างๆด้วยความ ‘เป็นห่วง’ และพยายามที่จะทำความเข้าใจ...ถึงแม้ว่า...มันอาจจะไม่มีวันได้เข้าใจก็ตาม
อยากขอบคุณจริงๆ...ที่เขามีเพื่อนดีๆแบบนี้
ก่อนนอน...ร่างเพรียวกระชับผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเอาไว้ เขาหันไปมองเพื่อนสนิทที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง แล้วเอ่ยผ่านความมืดขึ้นมาว่า...
“ จัมโบ้...กูขอบคุณมึงนะ...ขอบคุณมาก ”
ฝ่ายนั้นได้แต่ส่งเสียงอือออตอบกลับมา
“ อืมม... ”
***********************************
ความคิดเห็น