คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : บทที่สามสิบ -- หลั่งน้ำตา
บทที่สามสิบ
อาจจะเป็นเพราะเขาขยับตัวมากเกินไป พี่สนจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาบ้าง
“ ตื่นแล้วเหรอ ? ”
ฝ่ายนั้นเอื้อมมืออีกข้างมาสัมผัสที่หน้าผากเขาทันที
“ เป็นไงบ้าง ? แต่เหมือนไข้จะลดลงแล้วแหละ ”
“ พี่สน...พี่ได้ไปเรียนหรือเปล่า ? ” เขาพูดแทรกขึ้นมาทันที
ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย...
ฝ่ายนั้นได้แต่จ้องมองเขาอยู่อย่างนั้น
“ วันนี้..พี่ไม่มีเรียนตอนบ่าย ”
“ ณัฐไม่เชื่อ ! ”
ไม่มีทาง...เขารู้ดีว่าปีสามมีเรียนทุกวัน พี่สนต้องโกหกแน่ๆ
“ ............. ”
“ เฮ้อ...ก็ได้ พี่โดดเรียน ” ร่างสูงสารภาพ
....จริงๆด้วย...
“ แล้วทำไมณัฐเห็นพี่เดินออกจากห้องไปแล้วล่ะ ? ”
“ ออกไป...โทรศัพท์หาเพื่อน ”
ที่แท้...รุ่นพี่ตั้งใจจะโดดเรียนตั้งแต่แรกแล้วเหรอ ?
ที่พี่สนยอมอยู่ดูแลเขาขนาดนี้ ไอ้ดีใจมันก็ดีใจอยู่หรอก แต่ว่า...ความรู้สึกผิดมันมีมากกว่าน่ะสิ
“ ไม่ต้องทำหน้าบูดขนาดนั้นหรอกน่า...ตอนบ่ายมันเป็นแค่เลคเชอร์ ยืมเพื่อนมาอ่านก็จบ สบายมาก ! ”
ถึงพี่สนจะพูดเหมือนกับไม่มีอะไร แต่เขาก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี ...ก็เพราะเขาเป็นต้นเหตุทำให้พี่สนไม่ได้ไปเรียน
“ ทำไม...ถึงทำแบบนี้ล่ะ ? ”
“ ทำอะไร ? ”
เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ ก็มาดูแลณัฐ...ซะจนต้อง...โดดเรียน ”
วันนี้พี่สนออกมาหาเขาตั้งแต่พักเที่ยง ตอนที่เห็นหน้าพี่สนเขาก็ดีใจมากพอแล้ว
แล้วนี่ยังมาดูแลเขาเป็นอย่างดี ทั้งซื้อข้าวมาให้กิน ป้อนยา...แถมยังเช็ดตัวให้จนไข้ลด แล้วยัง....นอนเฝ้าอีกต่างหาก
....จะดีเกินไปแล้ว....
เขานึกภาพตอนที่เขากำลังหลับสนิท แล้วฝ่ายนั้นก็เช็ดตัวให้เขาอย่างทะนุถนอม เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาอย่างทุลักทุเล สุดท้ายก็วางผ้าขนหนูบนหน้าผาก....เพียรชุบน้ำเปลี่ยนให้อยู่อย่างนั้น....แล้วนั่งเฝ้ามองเขาด้วยความเป็นห่วง...จนเผลอหลับไปเสียเอง
มองหน้าพี่สนตอนนี้แล้ว...อยากจะร้องไห้จริงๆเลย...
ทำไม ??
...ทำไมต้องทำเพื่อเขาขนาดนี้...??
พี่สนลุกขึ้นมานั่งบนเตียงบ้าง แล้วฝ่ายนั้นก็เข้ามากอดเขาทางด้านหน้าเบาๆ
“ คนบ้าที่ไหนพอรู้ว่าแฟนตัวเองป่วย แล้วปล่อยให้นอนซมอยู่คนเดียวบ้าง...ไม่มีหรอก ! ”
เขาโอบร่างสูงกลับคืน ตอนนี้รู้สึกว่าน้ำตาได้เอ่อขึ้นมาจนคลอเบ้า
“ แล้วคนบ้าที่ไหน ที่ห่วงแต่แฟนซะจนไม่ห่วงตัวเองบ้าง ” เขาเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ
...พี่สน...ดีกับเขาเหลือเกิน...
แล้วอย่างนี้...จะไม่ให้รักได้ไงล่ะ...??
รุ่นพี่ค่อยๆคลายวงกอดออกแล้วเปลี่ยนมาประคองหน้าเขาเอาไว้แทน
เขาอยากจะมองเห็นหน้าพี่สนให้ชัดๆ แต่ว่าภาพตรงหน้ามันช่างเลือนรางเหลือเกิน ก็เพราะว่าน้ำตามันไหลเอ่อท้นขึ้นมาจนท่วมเต็มดวงตาไปหมด
เขากะพริบตาเพื่อไล่น้ำตาออกไป จนน้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง
ฝ่ายนั้นปัดน้ำตาที่แก้มออกให้อย่างเบามือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไม่ต่างกัน แต่คำพูดเหล่านั้นกลับทำให้เขารู้สึกสะท้านไปทั้งกาย
“ พี่...ไม่มีวันทิ้งณัฐหรอก ”
“ จำไว้นะ...ไม่มีวัน ”
ทำไงดี...เขามองไม่เห็นหน้าพี่สนอีกแล้ว...
รู้แต่ว่า ตอนนี้หน้าของรุ่นพี่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เสียจน...ริมฝีปากของเราทั้งสองสัมผัสกัน !
พี่สนมอบจูบแสนหวานเพื่อปลอบประโลม ฝ่ายนั้นใช้คำมั่นสัญญาช่วยซับน้ำตาให้ และนั่นทำให้หัวใจของเขาพองโตเสียจนแทบจะล้นทะลักออกมา
...เขาดีใจเหลือเกิน...
‘ พี่...ไม่มีวันทิ้งณัฐหรอก ’ เสียงนั้นยังคงดังก้องในหัว
...พี่สน...อย่าทิ้งณัฐนะ...
...เพราะตอนนี้...
....ตอนนี้...
...ณัฐรักพี่มากเหลือเกิน...
****************
ตอนนี้พี่สนเอาแต่ค้นอะไรในตู้ของเขาก็ไม่รู้...หยิบเสื้อผ้าออกมา 2-3 ชุด แถมยังเอาชุดนักศึกษาออกมาอีก
“ พี่สน...ทำอะไรอ่ะ ? ”
เขาได้แต่นั่งบนเตียง มองรุ่นพี่ค้นหาของอยู่อย่างนั้น
“ เก็บเสื้อผ้า ” ฝ่ายนั้นพูดโดยไม่หันหลังมามอง ซ้ำตอนนี้ยังค้นเข้าไปในลิ้นชัก...
แต่ตรงนั้น เขาเอาไว้เก็บ...
แว้กกกกก !! พี่สนหยิบกางเกงในเขาออกมา 3 ตัว จับยัดใส่กระเป๋าเสื้อผ้าทันที
“ จะเอาเสื้อผ้าณัฐไปไหนอ่ะ ? ”
“ ลืมอะไรรึเปล่าน้า ? ” พี่สนพึมพำเบาๆ ไม่ได้สนใจที่เขาพูดแม้แต่น้อย
“ อืมม..ครบแล้วมั้ง ”
เขาได้แต่มองฝ่ายนั้นยืนเช็คของในกระเป๋าเสื้อผ้า แล้วก็ต้องงงเป็นการใหญ่
พี่สนหันมามองพร้อมกับยิ้มกว้างให้
“ ไปกันเถอะ! ”
“ ไปไหน ? ”
รุ่นพี่สะพายกระเป๋าของตัวเองเรียบร้อย และแขนอีกข้างก็คล้องกระเป๋าเสื้อผ้าไว้
เขามองรุ่นพี่ด้วยความไม่เข้าใจ...
แต่แล้วพี่สนกลับเข้ามาอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนทันที
“ พี่สนจะทำอะไร ? ณัฐไม่สบายอยู่นะ ”
“ ก็เพราะไม่สบายไง...ถึงไม่กล้าทิ้งไว้ที่นี่คนเดียว ”
“ หือ? ”
“ ใครบางคนขี้แง...ถ้าทิ้งไว้ เดี๋ยวร้องไห้ตาบวมเพราะคิดถึงพี่แน่เลย ”
เขาเม้มปากตัวเอง...เขาไม่ได้ขี้แงซะหน่อย แค่ไม่สบาย..ก็เลยหวั่นไหว ซาบซึ้งกับอะไรได้ง่ายๆ แค่นั้นเอง
“ แล้วจะไปไหน ? ”
“ กลับห้องของเราไง ”
“ ห้องของเรา...หอพี่น่ะเหรอ ? ”
“ ใช่ ” รุ่นพี่ยิ้มกว้าง
“ ทำไมล่ะ ? ”
“ ก็...ณัฐยังไม่หายดี อยู่ที่นี่พี่ดูแลได้ไม่เต็มที่ ”
“ เพราะฉะนั้น...ไปอยู่ด้วยกันที่ ‘ห้องของเรา’ ดีกว่า ”
ในเมื่อพี่สนออกปากเองว่าอยากดูแล...ใครจะไม่ดีใจล่ะ ?
แต่ว่า...พี่สนก็จะลำบากเปล่าๆ ไหนจะต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ ไหนจะต้องมาดูแลเขาอยู่อย่างนี้ ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย
“ ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด ! ” แต่พี่สนพูดดักคอเสียก่อน
ใจจริงเขาก็อยากไปกับพี่สนอยู่หรอก เพียงแต่ว่า...เขาเกรงใจมากไม่อยากจะเป็นตัวถ่วงของรุ่นพี่ แต่รุ่นพี่กลับไม่ให้ปฏิเสธเนี่ยสิ...
“ ถ้าณัฐไป...พี่ต้องสัญญาว่าจะอ่านหนังสือให้ได้เหมือนตอนที่ณัฐไม่อยู่...ห้ามวอกแวก...อย่าให้ณัฐเป็นตัวถ่วงทำให้พี่ไม่ได้อ่านหนังสือสอบ ”
“ ทำไมสัญญาเยอะจังล่ะ ? ตอนนั้นก็ทีนึง ”
พี่สนคงพูดถึงสัญญาที่ต้องอ่านหนังสือให้จบตอนนั้นสินะ ?
“ คนละสัญญากัน ”
“ แต่ครั้งนั้น...มีจูบแลก ” ฝ่ายนั้นยังคงไม่ยอม
“ เมื่อกี้...ก็จูบไปแล้วไง ”
นี่อย่ามาคิดเจ้าเล่ห์นะ..!!
“ ก็ได้...สัญญาก็สัญญา ”
“ นี่เห็นแก่คนป่วยหรอกนะ ”
ยังมาทำเป็นพูดอีก...ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องขนาดนี้แท้ๆ
“ ไปได้ยัง ?...หนักแล้วนะ ”
เขาลืมไปเสียสนิทเลย ว่าพี่สนกำลังอุ้มเขาแล้วยังรับน้ำหนักของกระเป๋าทั้งสองใบอีกต่างหาก สงสัย..คงจะหนักแย่เลย
“ อื้ม ” เขาพยักหน้าตอบ
“ แต่ว่า พี่...วางณัฐลงเถอะ ณัฐเดินเองได้ ”
“ ไม่เอาอ่ะ...เดี๋ยว ‘ภรรยา’ พี่เป็นลมเป็นแล้งไปจะว่าไงล่ะ ? ” พูดได้ดังนั้นพี่สนก็เดินอุ้มเขาไปยังประตูทันที
พอได้ยินคำว่า ‘ภรรยา’ เขาก็ได้แต่เงียบเพราะไม่รู้จะเถียงยังไงดี
แต่แล้วทันใดนั้น...ประตูห้องทางด้านหน้าก็ถูกเปิดออก !! จนทำให้พี่สนต้องชะงักเท้าไว้เสียก่อน
เขารีบมองไปยังประตูทันที ก็พบว่าคนที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ...
ไอ้จัมโบ้ !!! นั่นเอง...
**************
เพื่อนตัวอ้วนได้แต่ยืนตกตะลึง มองหน้าเขากับพี่สนสลับกันไปมาอยู่อย่างนั้น
แต่เขาสิ...ตกใจยิ่งกว่า !! ตอนนี้หัวใจเต้นรัวเร็วเสียจนจะกระดอนออกมา
ใครจะไปนึกว่า..ไอ้จัมโบ้จะเดินเข้ามาเห็นพอดี !!
แค่มีพี่สนอยู่ในห้อง เขาก็ไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไงแล้ว แล้วนี่ยังมาเห็นตอนที่...พี่สนกำลัง ‘อุ้ม’ เขา...อยู่อย่างนี้ แล้วจะบอกไอ้จัมโบ้ว่าไงดีล่ะ ..?
...โอ๊ย...อยากจะเป็นลม...
พี่สน...ปล่อยเขาลงสักทีสิ !! เดี๋ยวเพื่อนก็รู้กันหมดพอดี...
แต่ไม่ใช่แค่ไม่ปล่อย..พี่สนดูเหมือนจะทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้นไปอีก
“ นี่รูมเมทณัฐใช่มั้ย ? ” พี่สนพูดขึ้นโดยที่ยังมองหน้าไอ้จัมโบ้อยู่
เขากับไอ้จัมโบ้ได้แต่มองหน้ากัน แต่เขาต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน เพราะกลัวสายตาอยากรู้ของมันเหลือเกิน
“ เพื่อนไม่สบายขนาดนี้...ทำไมไม่ดูแล ” น้ำเสียงไม่ได้ตวาด แต่ก็ดุพอที่จะทำให้ไอ้จัมโบ้หน้าเหวอไปสักพัก เพื่อนรีบหันมามองเขาด้วยความเป็นห่วงทันที มันต้องคิดว่าเขากำลังป่วยหนักแทบปางตายแน่ๆ ก็พี่สนพูดซะขนาดนั้นนี่นา
“ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ” เขาบอกเพื่อนเสียงเบา
“ เพื่อนณัฐไม่ผิดสักหน่อย...พี่อย่าว่าสิ ” เขากระซิบบอกพี่สน
พอฟังพี่สนดุเพื่อนอย่างนั้นแล้ว เขาก็รู้สึกผิดแทน ไอ้จัมโบ้มันคงไม่คิดว่าอาการเขาจะแย่ลง และอีกอย่างมันก็ดูแลเท่าที่ทำได้ อย่างน้อยมันก็หายามาให้กิน ถึงแม้ว่า..เขาจะไม่ได้กินเลยก็ตาม
“ น้อง ! ” พี่สนเรียกไอ้จัมโบ้ จนมันต้องรีบหันมามองอย่างหวาดๆ
“ ณัฐอาจจะไม่กลับมานอนหอสัก 2-3 วันนะ...ไม่ต้องเป็นห่วง ”
พี่สนพูดแค่นั้นก็ก้าวเท้าทันที ทำให้ไอ้จัมโบ้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าต้องรีบเบี่ยงตัวหลบโดยเร็ว
ได้ยินประโยคนั้นเขาก็แทบช็อก !!!
ทำไมพี่สนไปบอกไอ้จัมโบ้แบบนั้นล่ะ ??
...ไม่กลับมานอนหอ...
ไอ้จัมโบ้ก็รู้หมดสิว่าไปอยู่กับ...พี่สน..??
...ไปอยู่กับพี่สน...??
‘ มึงไปอยู่กับแฟนมึงมาใช่มั้ย ? ’ ประโยคของไอ้จัมโบ้ที่พูดเมื่อวานดังก้องเข้ามาในหัว
ไปอยู่กับพี่สน.......ไปอยู่กับแฟน
พี่สน......แฟน
อ้ากกกกกกกก.....หมดกัน !!
ไอ้จัมโบ้ต้องรู้แน่ๆ !!!!!
**************
ความคิดเห็น