my work::ต้องล้มเจ้าผีเสื้อตัวนี้ให้ได้

ข้อมูลเบื้องต้น

ว้าว ผีเสื้อ ... เด็กสาวส่งเสียงอีกครั้ง

มันเป็นผีเสื้อที่ยืมมาจากโรซาลี่ สามารถล่องหนและโฉบเข้าโจมตีเหยื่อด้วยปีกแข็ง ๆ ได้ ... เป็นยังไงล่ะ สัตว์กายกรรมแต่ละตัว น่าสนุกทั้งนั้นเลยใช่มั้ย คราวนี้ก็ถึงตาพวกเจ้าแล้วล่ะนะ ... พวกโรงละครสัตว์สีเพลิงจับคู่กับสิงโต พวกเจ้าโรงละครสัตว์สีทองคู่กับช้าง โรงละครสัตว์พฤกษาคู่กับผีเสื้อ และพวกโรงละครสัตว์น้ำแข็งคู่กับแมวน้อย ... ขอให้สนุกนะ

หมายความว่ายังไงอ่ะคับ ?

พวกเจ้าต้องล้มสัตว์กายกรรมตรงหน้าพวกเจ้าให้ได้ไง ฮ่าๆๆๆๆ

O[]O!!!!!

เนื้อเรื่อง

'มันเป็นผีเสื้อที่ยืมมาจากโรซาลี่ สามารถล่องหนและโฉบเข้าโจมตีเหยื่อด้วยปีกแข็ง ๆ ได้'
นี่หรือคู่ต่อสู้ของข้า....




ล่องหนหรอกหรือ...งั้นข้าคงใช้ดวงตาไม่ได้อีกแล้ว เด็กสาวผมสีดำครุ่นคิดอยู่ในภวังค์ จนมิทันสังเกตว่าผีเสื้อตรงหน้าได้อัตรธานหายไป
รู้สึกตัวอีกทีก็........"โอ๊ย" บาดแผลที่มีรอยเลือดไหลซึมที่ไหล่สร้างความตระหนกให้แกเธอ และก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว "โอ๊ย" ครานี้ดูเหมือนว่าเจ้าอสุรกายผีเสื้อมิได้ล้อเล่นเช่นคราแรกอีกต่อไป
ดวงตาสีดำภายใต้กรอบแว่นค่อยๆปิดลง มิใช่เพราะขาดการพักผ่อนอย่างต่อเนื่องที่ผ่านมา แต่ตอนนี้เธอกำลังเพ่งจิต หากไม่สามารถสู้ด้วยตา ข้าจะสู้กับเจ้าด้วยหูทั้งสองข้างนี้เอง จริงอยู่ที่มันเคยใช่สำหรับฟังเสียงเพลงจากธรรมชาติเพียงอย่างเดียว แต่ตอนนี้ข้าจะนำมันมาสู้กับเจ้า
เกิดความเงียบแทบจะไม่ได้ยินเสียงอันใดนอกจากเสียงลมหายใจของเธอ 'ฉึก'และอีกครั้งที่เจ้าผีเสื้อโฉบลงมาที่กลางหลังเธอพลางใช้ปีกแข็งๆของมันปักลงไป
ด้วยความรู้ทางแพทย์ของเธอ ทำให้เธอสามารถรับรู้ได้ว่าหากเจ้าอสุรกายเปลี่ยนเป้าหมายไปทางซ้ายอีกเพียงข้อนิ้วเดียวมันจะสามารถทำให้เธอสิ้นใจต่อหน้าเพื่อนๆในcircusได้ทันที เพราะนั้นคือไขสันหลังจุดที่สามารถตัดประสาทรับรู้ของเธอไปได้เลยทีเดียว
แม้เจ้าจะงดงามเพียงใด...แต่จงรู้ไว้ว่าข้าจะไม่ยอมหลงใหลเจ้าไปง่ายๆหรอก ผู้ที่งามแต่รูป....เขาเคยทำข้าเจ็บมาแล้ว แผลใจครั้งนั้นจะทำให้ข้าเอาชนะเจ้าในครั้งนี้
รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอ เป็นยิ้มที่ปราศจากทุกข์อันใด จนใครๆในโรงละครต่างมองอากัปกิริยานั้นอย่างฉงนใจ
เด็กสาวยกมือขึ้นก่อนที่จะดึงปิ่นปักผมออกมา ผมสีดำถูกปล่อยสยายลู่กับแผ่นหลัง ทันใดเพียงชั่วกระพริบตาปิ่นบนมือของเธอได้กลายเป็นแส้ยาว ปลายแส้ถูกปล่อยให้ตกลงพื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลก
จริงอยู่ที่หลายคร้้งเธอพลาดไป แต่นั่นแหละ....บทเรียนที่ใช้ฝึกซ้อมในการเอาชนะเจ้าผีเสื้อร้ายนี้ จากการล้มเพียงไม่กี่ครั้ง มันคุ้มค่ากับการลุกและยืนผงาดขึ้นเสียอีก
ตอนนี้ สายตาทุกคู่ในโรงละครสัตว์จับจ้องอยู่ที่เด็กสาวตรงกลางลาน ตาสีดำถูกเปลือกตาปิดเสียสนิท ใบหน้านั้นปรากฏอารมณ์เพียงสุขเท่านั้น คล้ายกับว่านางตกอยู่ในห้วงนิทรา

เพียงชั่วครู่สมาธิก็กลับคืนสู่ตัว ไร้ความรู้สึกเจ็บปวด ไร้ซึ่งสิ่งรบกวนใดๆ มีแค่เพียงเสียงลมหายใจและ....'พรึ่บ' เสียงสะบัดแส้ดังขึ้นทำเอาผู้ที่นั่งชมอยู่ถึงกับตั้งตัวกับเสียงที่เกิดขึ้นท่ามกลางความเงียบมานานไม่ทัน เด็กสาวลืมตาดูผลงานของตน เจ้าอสุรกายร่างงามเพียงซวนเซไปมากลางอากาศเท่านั้น อาจเป็นเพราะลมที่เกิดขึ้นจากการฟาดแส้เมื่อครู่
นี่....นี่มันผิดคาดไปมากๆ นี่ไม่เพียงจะไม่ระแคะระคายมันเท่านั้น แต่นี่เป็นส่ิงที่สามารถกระตุ้นอารมณ์โกรธของมันได้เป็นอย่างดี ข้าเป็นอะไรของข้าเนี่ย...ขุดหลุมพรางให้ตัวเองชัดๆเลย
ไม่มีเวลาให้เด็กสาวได้ครุ่นคิดอีกต่อไป ในเมื่อเจ้าผีเสื้อตรงหน้าสามารถกลับมาทรงตัวอย่างเดิมได้อย่างรวดเร็ว การบินฉวัดเฉวียนไปมาหวังให้ปีกแข็งๆได้เฉือดเฉือนลงบนผิวเนียน ทำให้ผู้ที่มองอยู่สัมผัสได้ถึงอารมณ์โกรธที่พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วและรุนแรง
เหตุใดหนอ...เจ้าผีเสื้อจึงไม่หายตัวไปเมื่อครั้งก่อนๆ ความผิดปกตินี้สังเกตได้ยากหากร่างกายไร้ซึ่งสมาธิ แต่เธอ...ได้รับการฝึกจิตเป็นอย่างดี จึงสามารถจับจุดนี้ได้ หรือว่าจะเป็น......รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างดีใจ โกรธ...ใช่สิ....ความโกรธจะทำให้เสียสมาธิเป็นอันมาก จนมิอาจนำพลังวิเศษใดๆมาใช้
เด็กสาวใช้ดวงตาสีดำสนิทจับการเคลื่อนไหวของอสุรกายร่างงามอย่างมีสมาธิ เสียงแส้ฟาดกับอากาศดังขึ้นหลายครั้ง แต่เสียงแส้กระทบกับตัวผีเสื้อนั้นดังถี่ยิ่งกว่าเพียงไม่นาน เจ้าอสุรกายก็บาดเจ็บที่ปีกไม่สามารถบินหนีไปไหนได้ มันร่วงลงสู่พื้นโรงละครสัตว์
เธอมองร่างผีเสื้อที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นอย่างเจ็บปวด เสียงปรบมือดังก้องทั่วโรงละคร เพื่อนร่วมcircusต่างเดินเข้ามาแสดงความยินดีกันเป็นการใหญ่ แต่เธอยังคงยืนนิ่งไร้การตอบสนองใดๆ ดวงตาเหม่อมองร่างของเจ้าผีเสื้อนั้น...เนิ่นนานเหลือเกิน
ทันใดนั้น ก็มีมือของไครคนหนึ่งสะกิดไหล่เธอเบาๆหวังให้เธอฟื้นจากภวังค์"ไมย่า ไมย่า" เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนคนนั้นด้วยดวงตาที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
นี่....ข้าทำอะไรลงไปเนี่ย จะทำอย่างไร ข้าจึงสามารถปลดปล่อยเจ้าจากความทรมานนี้ได้ น้ำใสๆเอ่อล้นขอบตาเธอ พลันความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามา จริงสิ...ผีเสื้อชื่นชอบดอกไม้ อาจจะได้ผลก็เป็นได้วิธีนี้...
"สักครู่น่ะ เดี๋ยวข้ามา" เด็กสาวรีบวิ่งออกจากโรงละคร พลางใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
"นางเป็นอะไรของนางเนี่ย มีใครรู้บ้าง"ใครคนหนึ่งถามขึ้นท่ามกลางความงุนงงไม่แพ้กัน

สักพักเด็กสาวก็กลับมาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ ซึ่งล้วนแล้วแต่มีสีสันงดงามและกลิ่นหอมยั่วใจ เธอนั่งลงข้างๆร่างคู่ต่อสู้เมื่อครู่ ก่อนจะช้อนร่างนั้นใว้ในอุ้งมือ เธอบรรจงเอาดอกไม้ทีละดอกวางลงในมือพร้อมเอ่ยเวทย์ด้วยภาษาที่ไม่ค่อยมีใครเข้าใจ
ทันใดผีเสื้อนั้นก็ฟื้นขึ้นมา ก่อนจะโบยบินออกจากมือของเด็กสาวและกลับไปสู่ที่ที่มันได้จากมา
"อ้าว แล้วกัน แล้วอย่างนี้ข้าจะมีอะไรไว้ทดสอบเด็กโรงละครสัตว์พฤกษาอีกล่ะที่เนี่ย" ท่านเทียร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขัดใจ

...ซะงั้นเลย...