SF My brother forever [Wonteuk]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีคะ ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
.....

...

..

.

อยากบอกว่า SF เรื่องนี้เป็นแนว Yaoi นะคะ ชาย X ชาย
ใครที่ไม่ชอบอ่านก็ กดออกไป  จะดีกว่า
ในเรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักของ Wonteuk
ใครที่ไม่ชอบคู่นี้ก็ก็ขอโทษด้วยนะคะ 

.....

...

..

.

อยากขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
แล้วก็อยากขอบคุณที่เข้ามาเม้นด้วยนะคะ

---- ขอบคุณจริงๆคะ ---

เนื้อเรื่อง

"ว่าไง น้องชายที่รัก “เสียงหวานดังขึ้นจากข้างหลังผม 
เขาคือ พี่ชาย ของผมเองแต่ความรู้สึกของผมนั้นคิดกับเขาเกินคำว่า พี่ชาย

"พี่มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ" ผมถามทั้งๆที่ไม่ได้หันไปมองร่างของพี่ชายสุดที่รักของผมด้วยซ้ำ 
เขาเดินมานั่งข้างผมก่อนจะเอาแขนมาคล้องคอผมไว้

"เปล่าหรอก พี่จะคิดถึง 'น้องชาย' บ้างไม่ได้หรือไง" ร่างบางพูดพร้อมกับยิ้ม 
ถ้าเป็นไปได้อย่ามีคำว่าน้องชายจะทำให้ผมรู้สึกดีใจกว่า

            "ได้สิครับ ผมก็คิดถึงพี่ชายคนนี้เหมือนกัน " ผมตอบออกไปด้วยเสียงเบาๆ
เมื่อถึงคำว่า พี่ชาย พร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาทำรายงานต่อไป 
ก็นี่มันใกล้จะสอบแล้วนิอีกแค่ไม่ถึงสัปดาห์นี่เอง 
และอีกไม่ถึงสัปดาห์ที่พี่ชายตรงหน้าของผมจะเรียนจบจากที่นี้

"เฮ้อ..อีกไม่นานพี่ก็จะเรียนจบแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริงๆนะ ว่าไหมซีวอน" 
ร่างบางถอนหายใจใช่แล้ว!เวลามันผ่านไปเร็วจริงๆ
ผมแอบรักพี่มา 3 ปีเต็มๆ แต่พี่ไม่เคยรู้เลยว่าน้องชายคนนี้คิดยังไงกับพี่กันแน่

"เห้ย!!!พี่อีทึกระวังครับ" ผมตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นลูกบาสลอยตรงดิ่งมายังหน้าของร่างบาง

"OoO" หน้าพี่อีทึกในตอนนี้

'ตุ้บ!!!' ทั้งผมและพี่อีทึกต่างก็ตกลงมาจากเก้าอี้ 
เนื่องจากผมเป็นคนผลักเธอให้ออกจากรัศมีของลูกบาส
แต่เกิดการผิดพลาดขึ้นทำให้เราทั้งคู่ตกลงจาเก้าอี้
และสภาพของเราในตอนนี้ คือ ผมกำลังคร่อมอยู่บนตัวพี่อีทึก
แถมใบหน้าของเรายังใกล้กันมากๆด้วย 
~ตึกตัก ตึกตัก~ เสียงหัวใจของผมที่เต้นแรงขึ้น

"เป็นอะไรมั้ยครับ...พี่อีทึก " ผมถามโดยที่ยังค้างอยู่ท่าเดิม
และหัวใจของผมก็ยังเต้นไม่เป็นจังหวะ

"พี่ไม่เป็นไร..แล้วซีวอนล่ะ" ร่างบางตอบพร้อมกับเอยถามกับร่างสูงที่อยู่ด้านบน
สีหน้าของเขาดูเป็นห่วงผมเอาซะมากๆ

"เออ...ผมไม่เป็นไรครับ" ผมตอบพร้อมกับจ้องใบหน้าหวานชวนหลงใหล 
ก่อนที่ผมจะเลื่อนใบหน้าต่ำลงเรื่อยๆๆจนปลายจมูกของเราทั้งคู่ชนกัน
สายตาของเราต่างก็มองเข้าไปในดวงตาของอีฝ่ายอย่างไม่ละสายตา.......
ไม่มีใครคิดจะขยับหรือลุกออกไป มันเหมือนกับว่าเวลารอบข้างในตอนนี้กำลังหยุดหมุน

"ซีวอน พี่อีทึก ทำอะไรกันน่ะ" เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เราทั้งคู่ต้องผละออกจากันในทันที

"เปล่า ก็แค่อุบัติเหตุนิดหน่อย" ผมตอบพร้อมกับหันไปมองผู้มาเยือน

"เหอๆฉันก็นึกว่านายกำลังพลอดรักกับพี่อีทึกซะอีก" ไอ้เพื่อนหน้าลิงของผมพูด
พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มายังผม

"จะบ้าหรอน้องฮยกแจ ใครเข้าจะทำแบบนั้นกันเล่า>///<"
เสียงๆหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้าซ่อนใบหน้าที่กำลังแดงระเรื่อ

"5555+ ผมแค่พูดเล่นๆนะครับพี่อีทึก ทำเป็นเขินไปได้ " 
ฮยอกแจพูดพร้อมกับหัวเราะดังลั่น ส่วนผมน่ะหรอมองมันตาเขียวปั๊ด!!! 
ก็ถ้ามันไม่เข้าขัดล่ะก็ผมก็จะได้...จะได้...จะได้  (คิดอะไรอยู่อ่ะ -- ไรเตอร์)

            หลายเดือนต่อมา.....

เอ้อ...ในที่สุดก็สอบเสร็จซะที เหนื่อยแทบบ้า 
ผมรู้สึกโล่งมากเลยล่ะตอนนี้ทุ่มเทอ่านหนังสือสอบมาเป็นอาทิย์ เพื่อมาสอบ ^___^

"ซีวอน...พี่มีเรื่องจะบอกนะ" ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับลากผมไปยังมุมที่ปลอดคน 
มีเรื่องอะไรกันนะ หรอพี่เขาจะมาบอกรักผมกัน (เพ้อเจอ –ไรเตอร์)

"มีอะไรงั้นหรอครับ"ผมยิ้มแล้วถามพี่อีทึก ^____^ สอบเสรจแล้วเลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

"คือ...อีก3วันพี่จะไปเรียนต่อที่อังกฤษน่ะ" ทันทีที่ร่างบางตรงหน้าพูดจบ
จากที่ผมยิ้มอยู่ก็หุบยิ้มลงทันที คิดว่าวันนี้จะมีความสุขแล้วแท้ๆ...อุตสาห์สอบเสร็จแล้วทั้งที

"หรอครับ"ผมขานรับออกไปเบาๆพร้อมใบหน้าที่เศร้าสร้อยลงอย่างเห็นได้ชัด

"ใช่แล้วล่ะ^_^ ซีวอนดีใจกับพี่ไหม " ไม่...ไม่เลยสักนิด จะให้ผมดีใจๆได้ไง
ในเมื่อคนที่ผมรักกำลังจะจากไป ผมไม่มีทางที่จะดีใจได้หรอก ไม่มีทาง

 
"ครับ...ผมดีใจด้วยนะครับพี่อีทึก^-^" 
ผมฝืนยิ้มออกไปอย่างอยากลำบาก ทั้งที่ในใจเจ็บจนบอกไม่ถูก

และแล้วในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่พี่เขาต้องไปเรียนต่อ

วันสุดท้ายที่ผมจะได้เจอพี่เขา..

"ซีวอน พี่จะไปแล้วนะ" ร่างบางพูด ตอนนี้พวกเรากำลังยืนอยู่ในสนามบิน
ที่มีผู้คนมากมายหลายเชื้อชาติ เดินกันให้กวักไกว

"อืม..ถึงแล้วก็โทรบอกด้วยนะครับ หรือไม่ก็ทวิตมาก็ได้ครับ" 
ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดร่างของพี่ชายที่รักตรงหน้า 
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ใบหน้าของผมกับเต็มไปด้วยความเศร้า
ที่แฝงบนใบหน้าแห่งความสุข

"ซีวอน...ลาก่อนนะ พี่จะไม่ลืมว่าซีวอนคือน้องชายที่ดีที่สุดของพี่เลยนะ"
ไม่...ไม่อยากเป็นเลยสักนิดผมไม่อยากเป็นแค่น้องชายของพี่ 
ร่างของพี่ชายที่รักของผมกำลังเดินหันหลังให้ผม 
ขาเล็กๆของเขาก้าวไปยังสถานนที่ที่รองรับผู้โดยสารขาออก

            เที่ยวบิน TG XXX ที่จะไปอังกฤษกำลังจะออกบินในอีกไม่นานนี้แล้ว

            เหลือเวลาอีกไม่มาก ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะพูด...พูดว่าผมรู้สึกยังไง

            ก่อนที่จะไม่มีเวลา

"พี่อีทึกครับ...ผมไม่อยากเป็นน้องชายของพี่อีกต่อไปแล้ว
แต่ผมอยากเป็นคนรักของพี่ได้ยินมั้ย.."
ผมตะโกนสุดเสียง คนในที่แห่งนี้หันมามองผมเป็นตาเดียว .........

'ยกเว้นเขาคนที่ผมอยากให้หันมามองมากที่สุด 
ใช่...มันไม่ทันแล้ว ในเมื่อเขาเดินเข้าไปแล้ว 
เขาไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูด ไม่เป็นไร...ผมจะรอ..
รอวันที่พี่กลับมาแล้วผมจะบอกพี่'อีกครั้ง'

            .

    1ปีต่อมา......

            ผมยืนอยู่ในที่ที่หนึ่ง

สถานที่ที่ทำให้ผมคิดถึงเขาคนนั้น..
ความทรงจำบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวสมองของผมอีกครั้ง........

            .

ผมพาร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงกลับมายังบ้านอันเป็นที่รัก
หลังจากที่ผมไปสงบสติอารมณ์อยู่หลายชั่วโมง
เมื่อส่งพี่อีทึกขึ้นเครื่องเสร็จ ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูเพื่อเข้าบ้าน

'แกร๊ก' ทันทีทีผมเปิดประตูเข้าไปก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ของผม

"รายงานข่าวด่วน!เที่ยวบินTGXXXเกิดเหตุระเบิดกลางอากาศ 
ยังไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด คาดว่าน่าจะเกิดจาก............"

 
"หนึ่งในผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ครั้งนี้คือ ปาร์ค จองซู 
บุตรชายคนเล็กของนักธุรกิจชื่อดัง..." เมื่อผมได้ยินรายงานข่าวนั้นเหมือนตอนนี้หัวใจผมมันหยุดเต้น 
น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้...
คนที่ผมรักจากผมไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ....

            .

            .

            ผมยืนมองป้ายหินอ่อนที่แกะสลักชื่อของคนที่ผมรักอย่างสวยงาม

            'Park JungSu''

            ดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ถูกวางลงตรงหน้าหลุมศพด้วยมือของผม

            นี่คือวันครอบรอบ1ปีที่เขาจากไป

            ดวงตาของผมเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง...........

            ไม่นานนักน้ำตาหยดเล็กๆก็ไหลลงมาอาบหน้าผม

            ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ร้องแล้วแท้ๆแต่ผมกลับทำไม่ได้

            ทั้งที่เคยตั้งใจว่าจะบอกเขาให้รับรู้ความรู้สึกของผม

            แต่เขากลับไม่มีวันได้ยิน.......

            "พี่ครับ...ผมรักพี่นะ...แต่มันคงสายเกินไปแล้ว ใช่ไหมครับ"

            .

            .

            .

            .

            .

            'ยังไงซะผมคงเป็นได้แค่ของชายที่ดีของพี่...ตลอดไป'

          My brother forever

            คำว่า 'รัก' ถ้าพูดออกไปในวันที่สายเกินไป

            มันคง 'ไม่มีค่า' อะไรในเมื่อคนที่เรารักไม่มีทางได้ยิน

            ...............................................................................................................................................................................................

เป็นไงกันบ้างคะ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองแล้วๆ

กว่าจะเอามาดัดแปลงคิดเปลี่ยนจากของเพื่อนมา ปวดหัวมากๆๆๆ

อย่างน้อยพล็อตของฟิคเรื่องนี้ไรเตอร์ก็เป็นคนคิดในบางส่วน ^^

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านแล้วก็เม้นด้วยนะคะ 

ปล.ตอนนี้กำลังจะแต่ง SF ของตัวเองอยู่ ถ้าเสร็จแล้วจะเอามาลงนะคะ