บันทึกการเดินทางของฉัน 365 วันในปารีส

บันทึกการเดินทางของฉัน 365 วันในปารีส

          ฉัน.. เป็นผู้หญิงธรรมดา ธรรมดา.. คนหนึ่ง ที่ฝันอยากมีชีวิตสมบูรณ์แบบ มีบ้าน มีรถ มีหน้าที่การงาน มีกัลยามิตรที่ดี และมีคนที่รักฉันอย่างจริงใจ แต่ในความเป็นจริงเราทุกคนใช่ว่าจะมีพร้อมทุกอย่าง จริงอยู่ที่ฉันอาจมีอะไรที่เหนือกว่าคนบางคน ฉันอาจโชคดีกว่าคนจำนวนไม่มากก็น้อย ฉันมีบ้านหลังใหญ่ มีสัตว์เลี้ยงไว้เล่นแก้เหงา มีรถหรูขับไปไหนมาไหนก็ได้ มีเพื่อนที่ดีแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีเพื่อนสนิทจริงๆ และสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เคยมีเลยคือ.. คนรัก

          คนเราทุกคนย่อมปรารถนาที่จะได้รับสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง แน่นอนว่าสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือ ‘’ความรัก’’ ฉันเชื่อว่ามนุษย์แทบทุกคน หรือจะบอกว่ามนุษย์ทั้งโลกใบนี้ก็ได้ล้วนต้องการความรัก ความรักที่ดีย่อมนำมาซึ่งความอิ่มเอมใจ ทว่าหากความรักนั้นนำทุกข์มาให้มากกว่าสุขก็จงรู้ไว้เลยว่ามันทรมานใจจริงๆ

          ในชีวิตของคนเรา จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ อายุเฉลี่ยของมนุษย์อยู่ที่ 70.78 ปีเท่านั้น ซึ่งก็ไม่ได้มากแต่ก็ไม่ได้สูงอะไรมากมาย มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันอยากทำแต่ยังไม่มีโอกาสได้ทำ สิ่งต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาคล้ายจะเป็นบททดสอบของชีวิต จะว่าไปแล้วชีวิตของมนุษย์ก็เหมือนละครบทหนึ่ง ผ่านมาแล้วผ่านไป ในแต่วันมีเรื่องราวนับร้อย นับพันตอนเกิดขึ้นในชีวิต เราเองก็เหมือนหมากรุก ที่ต้องเลือกระหว่างจะเดินไปข้างหน้าหรือถอยหลังกลับมาตั้งหลักใหม่ เหตุการณ์ต่างๆ ที่เข้ามา มีเรื่องราวดีบ้างไม่ดีบ้างปะปนกันไป ขึ้นอยู่กับมุมมองของคนเรา

          สัญชาติญาณอย่างหนึ่งของมนุษย์เราเวลามีเรื่องที่มากระทบจิตใจหรือเสียใจมากๆ คือ พยายามที่จะพาตัวเองออกห่างจากจุดที่ทำให้เกิดความเสียใจ..

          ร่องรอยบาดแผล คราบน้ำตา ความรัก ความทรงจำ ความหลัง.. ที่ไม่มีวันย้อนกลับมา

          ฉันชื่อ ภัณฑิรา ชื่อเล่นเชอร์ ชื่อจริงของฉันมีความหมายว่ามีความสุข แต่ทำไมสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ฉันกลับไม่ได้รู้สึกเลยว่ามีความสุขจริงๆ .. นับตั้งแต่ฉันเติบโตมาจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ 21 ปีแล้ว ฉันเคยคิดว่าฉันโตพอที่จะสามารถใช้ชีวิตได้ด้วยตัวเอง ฉันคิดว่าฉันเป็นผู้ใหญ่มาตลอด จนกระทั่งฉันมีความรัก

          เมื่อมีรักก็ย่อมมีทุกข์,ความรักทำให้คนตาบอด สองประโยคที่ฉันเคยได้ยินผ่านหู มาวันนี้มันทำให้ฉันเชื่อสนิทใจ ฉันเคยมีความรัก ทั้งๆ ที่ฉันเต็มใจที่จะรักเขา ไม่คิดจะทรยศต่อความรู้สึกของตัวเอง ฉันเคยเลือกใช้หัวใจนำทาง จนกระทั่งวันหนึ่ง ความรักที่เคยทำให้ฉันมีความสุข มาวันนี้มันกลับทำให้ฉันทุกข์อย่างมหันต์

          ฉันผิดหรือเปล่า.. ที่เลือกทรยศความรู้สึกของตัวเอง ฉันมันแย่ใช่ไหมที่ปฏิเสธหัวใจของตัวเองไป..

          กับบางเรื่อง บางครั้งเหตุผลก็ไม่จำเป็นต้องบอกใคร หรือคอยอธิบายให้ใครฟัง เรื่องบางเรื่อง กับบางอย่างในเมื่อเราเลือกที่จะทำมัน แม้บางทีก็ไม่ได้อยากทำเลยก็ตาม..

          อะไรที่สวนทางกับความรู้สึก มันยากเสมอที่จะตัดมันออกไป

          ฉันเคยคิดว่าจุดที่ฉันอยู่ ณ ตอนนั้นมันดีแล้ว มันสุขใจมากพอ แต่เมื่อเวลาผ่านไป คนเราย่อมต้องการความชัดเจน ความชัดเจนทางสถานภาพ คงไม่มีใครอยากทนอยู่กับความอึดอัดนี้ไปตลอดหรอก ฉันคนหนึ่งแหละที่ทนไม่ได้ แล้วก็รับไม่ไหว บางครั้งก็ไม่รู้ว่าควรวางตัวยังไงกับสถานะที่แสนอึดอัดนี้ เมื่อถึงจุดหนึ่ง จุดที่ฉันคิดว่าอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมา ฉันเลือกที่จะเป็นฝ่ายไป

          รู้ไหมว่าตอนนั้นสภาพจิตใจฉันค่อนข้างบอบบางมาก คล้ายๆ กับแก้วใบหนึ่ง ที่มีรอยร้าวอยู่.. ไม่ต่างกับใจฉันเลย ร่องรอยของความเจ็บปวด บาดแผลที่คิดว่ามันจะหายเองได้เมื่อเวลาผ่านไป แต่แท้ที่จริงแล้ว เวลาแทบไม่ได้ช่วยอะไรฉันได้เลย..

          ทั้งๆ ที่เรื่องราวมันผ่านมาสี่ปีเต็มแล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันยังไม่จางไปเลย เวลาเหม่อๆ หัวมักจะแวบไปที่ภาพเก่าๆ เสมอๆ มันย้อนกลับมาเหมือนหนังที่ฉายตอนเดิมซ้ำไปซ้ำมา

          จนวันหนึ่ง  มันถึงจุดที่ฉันคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างให้ตัวเองบ้างแล้ว..

          จุดเริ่มต้นของการเดินทางท่องเที่ยวของฉัน มาจากตรงนี้

          ถ้าเวลาไม่ได้ช่วยให้ลืม งั้นฉันใช้ระยะทางก็แล้วกัน ยิ่งฉันออกห่างจากจุดเดิมได้เร็วเท่าไหร่ ความเข้มแข็งก็จะบังเกิดขึ้นได้แน่ๆ ฉันมั่นใจ

          This is where it all began..

       see you again J

*เรื่องนี้จะพยายามอัพทุกวันนะคะ*