A Notebook

เนื้อเรื่อง

               เช้าๆ อากาศช่างดีเหลือเกิน มีแสงสีทองอ่อนๆ กับสายลมที่พัดผานอย่างแผ่วเบา มิว สาวน้อยหน้าตาน่ารัก กำลังเดินออกจากบ้าน ที่มือของ มิว นั้นมีกระเป๋าหนังสือ และถุงผ้าใบเล็กๆ สีชมพู มิวเดินผ่านสวนสาธารณะ ที่อยู่ตรงปากซอยบ้าน เธอก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย มิวหันไปดูก็เห็นเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังไล่จับแมว มิวเห็นก็ไม่พอใจที่เด็กผู้ชายเหล่านั้นกำลังรังแก แมวน้อย มิวเดินเข้าไป

 “หยุดนะ” เสียงของมิวทำให้เด็กผู้ชายที่กำลังไล่จับแมวหยุด แล้วหันมามองเธอ มิวรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

“มีอะไรไม่ทราบ” เด็กคนนึงถามขึ้นอย่างไม่พอใจ ที่เห็นมิวเข้ามาขวางไว้

“พวกนายทำอะไรน่ะ รังแกสัตว์เหรอ” มิวถามด้วยอาการกล้าๆ กลัวๆ

“ใช่ แล้วเธอมาเกี่ยวอะไรด้วย” เด็กคนเดิมถามแล้วก็หันไปดูเพื่อนๆ ของตัวเอง

“เฮ้ย! ไม่ต้องไปสนใจ ลุยต่อ” เด็กพวกนั้นไม่สนใจมิวเลย หันไปไล่จับแมวต่อ มิวสงสารแมวน้อยมาก หันซ้ายหันขวา แล้วมองไปเห็นไม้ท่อนนึง มิวตัดสินใจเดินเข้าไปคว้าไม้

“ตุ้บ!!!!!”

“โอ๊ย!!!!”เสียงร้องทำให้ทุกคนหันมาดู  มิวตกใจรีบทิ้งไม้แล้ววิ่งหนี .

“เฮ้ย..... ตามไปเร็ว” ทั้งหมดวิ่งตามมิวไป

“ช่วยด้วยค่ะ .... ช่วยด้วย... ช่วยด้วย .... ว้าย !” มิวสะดุดตอไม้ล้มลง

“จนมุมแล้วสิ ยัยตัวแสบ” เด็กคนนึงเอ่ยขึ้นแล้วเข้าไปคว้าตัวของมิวขึ้นมา

“เสร็จแน่ ยัยตัวดี” เด็กคนนั้นยกมือขึ้น มิวเห็นก็หลับตาปี๋

“เฮ้ย...ทามรัยว่ะ” เสียงใครคนนึงดังขึ้นมาทุกคนหันไปดู เอ๊ะ.... เสียงคุ้นๆนะ มิวคิดในใจ แล้วก็ลืมตาขึ้น ว่าเป็นใคร

“แชมป์” มิวอุทานเบา

“คุณตำรวจครับ ทางนี้ครับ” แชมป์เอ่ยขึ้นมา ทั้งหมดปล่อยตัว มิวแล้วรีรบหนีไป

แชมป์เดินเข้ามาหามิว มิวไม่กล้ามองหน้าแชมป์ เพราะอายมากที่แชมป์มาพบตัวเองในสภาพอย่างนี้ แชมป์ช่วยพยุงมิวขึ้นมา

ตึก...ตึก..ตึก...ตึก   เสียงหัวใจของมิวเต้นถี่มาก ต๊ายแล้ว ทำไมหัวใจฉันมันถึงได้เต้นเป็น จังหวะแซมบ้าอย่างนี้ล่ะ

“เป็นอะไรรึป่าว” แชมป์ถาม

“ป่าว... ขอบใจนะ ที่มาช่วย” มิวบอก แล้วรีบเบี่ยงตัวเองออกจากแชมป์

“เอ๊ะ! เธอหน้าคุ้นๆ นะ เราเคยเจอกันหรือป่าว” แชมป์พยายามนึก 

จะไม่คุ้นได้ไงล่ะ ก็ฉันกับนายอยู่ห้องเดียวกัน นายนี่ไม่เคยสนใจใครเลยนะ แต่ทำไมฉันต้องสนใจนายด้วย

“มิว เป็นอะไรหรือป่าว” พู่ เดินผ่านมาเห็นเพื่อน อยู่ในสภาพที่สะบักสะบอม ก็รีบเดินเข้าดูเพื่อน แล้ว พู่ ก็หันไปเห็น แชมป์

“แชมป์ นายมาทำอะไรตรงนี้ หรือว่านาย ทำอะไรเพื่อนฉัน” พู่ มองอย่างสงสัย

“ป่าว เธอจะบ้าหรอ ฉันเข้ามาช่วยต่างหาก”แชมป์บอก พู่หันมาหามิว มิวพยักหน้า พู่พยุงมิวขึ้น แล้วทั้งคู่ต้องชะงัก  กับเสียงของแชมป์

“เดี๋ยวนะ นี่เธอ สองคนรู้จักกันหรอ” แชมป์ถามอย่างสงสัย

“นายแชมป์ ฉันจะไม่รู้จักได้ไง นี่มันเพื่อนฉัน แล้วฉันขอบอกนายอีกอย่างนะ นายหัดสังเกต เพื่อน ๆในห้องบ้าง เพราะ ยัยมิว เค้าก็อยู่ห้องเดียวกับพวกเรา จำไว้นะ พ่อคนความจำไม่ดี” พู่ต่อว่าแชมป์เป็นชุด แชมป์อ้าปากพูดไม่ทันพู่เลย พูดจบพู่ก็พามิวไปทันที มิวหันมามองแชมป์อีกครั้ง และรู้สึกแปลกกับตัวเอง

           วันนี้มิวมาเรียนแต่เช้า มาถึงมิวก็ทำความสะอาดห้อง ทำไปร้องเพลงไป

"แอบรัก แอบมองแต่เธอ แอบละเมอทุกวันเวลา

รู้หรือป่าว ว่าใครคนนี้ห่วงหา เค้าอยู่ไม่ไกลเธอเลย

แต่เธอไม่เคยจะรู้ ไม่เคยเหลียวดู เพราะความคุ้นเคย

ใกล้เกินไป เธอจึงทำเหมือนละเลย..."

“นั่นแน๊...ร้องเพลงให้ใครอ่ะ” มิวหยุดร้องทันที ต๊ายแล้วแชมป์ มาตอนไหนเนี๊ยะ

“ป่าว ร้องเล่นๆ น่ะ ไม่ได้ร้องให้ใครหรอก” มิวรีบบอก และหันหน้าไปทางอื่น และคิดในใจว่าทำไมเราต้องหลบหน้าแชมป์ด้วยนะ

“หรอ” แชมป์พูด

 “อืม...เรื่องเมื่อวานขอบใจนะ” มิวบอก

“ไม่เป็นไร คนกำลังเดือดร้อนก็ต้องช่วยเหลือใช่ไหมล่ะ” แชมป์ยิ้ม มิวมอง และพูดกับตัวเองในใจว่านายนี่ก็น่ารักดี

“เอ...แล้วทำไมนายมาเรียนเช้าจัง” มิวถาม แชมป์หน้าแดง จนมิวแปลกใจ

“อ๋อ...เรา...” แชมป์พูดไม่ถูก ได้แต่หน้าแดง

“หวัดดีจ๊ะ มิว มาแต่เช้าเลยนะ” เสียงใสๆ ของ อ้อม สาวน้อยน่ารัก อ่อนหวาน

“จ๊ะ วันนี้เวรทำความสะอาดจ๊ะ” มิวบอก

“ดีจ๊ะ แชมป์ มาเช้าเหมือนกันเลยนะ” อ้อมทักแชมป์ แชมป์ไม่พูดอะไรเลย ได้แต่พยักหน้า หน้าแชมป์แดงมากขึ้นกว่าเมื่อกี้อีก เมื่ออ้อมออกจากห้องไป มิวก็หันไปพูดกับแชมป์

“อ๋อฉันรู้แล้ว นายมารออ้อมใช่ป่ะ” มิวถาม แชมป์ตกใจ แต่ก็พยักหน้า มิวเงียบเลย เพราะอึ้ง ไม่คิดว่าแชมป์จะพยักหน้า

“ให้ฉันช่วยไหม” มิวบอก แชมป์เงยหน้าขึ้นมาทันที

“จิงอ่ะ เธอไม่ได้โกหกฉันนะ” แชมป์ถามด้วยความตื่นเต้น มิวพยักหน้า

“ขอบใจมากนะมิว” แชมป์กระโดด แล้วเข้าไปกอดมิว มิวยืนตัวแข็ง

                 มิวเริ่มปฏิบัติการรักให้กับแชมป์ โดยให้แชมป์เขียนจดหมาย แล้วมิวก็เอาไปให้อ้อม อ้อมแกะอ่านแล้วก็หันมามองที่แชมป์ แชมป์ได้แต่หลบหน้า ไม่กล้าสบตาอ้อม

“เฮ้ย...แชมป์เข้าไปคุยกับอ้อมหน่อยสิ ฉันปูทางให้นายแล้วนะ” มิวบอก

“มิว...ฉันอายอ่ะ ไม่กล้าเข้าไปหรอก” แชมป์บอก มิวทำหน้าเซ็งๆ กับความขี้อายของเพื่อน

“ถ้านายมัวแต่อาย ฉันก็ช่วยนายไม่ได้แล้วนะ” มิวบอก

“มิว...ถ้ามิวไม่ช่วยแล้วเราจะทำไงล่ะ มิวเป็นคนสำคัญของเรานะ” คำพูดของแชมป์ทำให้มิวรู้สึกแปลกๆ แต่มิวก็ไม่ได้สนใจอะไร

“งั้น...เย็นนี้นายไปกับฉัน ตกลงไหม” มิวบอก แชมป์มองอย่างงง

“ไปไหน...”แชมป์ถามด้วยความสงสัย และอยากรู้ มิวส่ายหน้า ไม่ยอมบอก

                  ตอนเย็น เลิกเรียนแล้วมิวก็รีบลากแชมป์ออกมา แล้วพาไปที่ตลาดขายของมือ 2 มิวพาแชมป์เดินไปซื้อขนมกินบ้างดูของบ้างทั้งคู่สนุกมาก มิวกับแชมป์ซื้อไอติม แล้วมิวก็พาแชมป์มานั่งที่ราวสะพาน

“มิว พาเรามาที่นี่ทำไมหรอ” แชมป์ถามไปกินไอติมไป

“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากพานายมาเดินดูของแปลกๆอ่ะ แล้วนายชอบป่ะล่ะ” มิวถาม แชมป์พยักหน้า

“งั้นวันหลังเรามากันอีกนะ” แชมป์บอก

 “ได้ วันหลังเรามากันอีก” มิวบอก

“สัญญานะ”แชมป์ชูนิ้วก้อยให้มิว มิวมองแล้วขำ แชมป์มองอย่างงง ว่ามิวขำอะไร แต่มิวก็เกี่ยวก้อยสัญญา

“มิว ๆ ๆ ๆ” แชมป์วิ่งมาหามิว เหงื่อท่วมตัว มิวเห็นก็อดตกใจไม่ได้

“มีอะไรหรอแชมป์ ทำไมตัวนายเปียกโชกขนาดนี้” มิวถามอย่างสงสัย

“ก็ตามหามิว นั่นแหละ” แชมป์บอก แล้วก็กระโดดเข้าไปกอดมิว มิวตัวแข็ง แล้วหน้าก็แดง

“มิวเป็นอะไร” แชมป์ถามเมื่อเห็นอาการของมิว

“เปล่า” มิวพูดแต่ไม่มองหน้าแชมป์

“อืม...แล้วนายมีอะไร ถึงได้วิ่งตามหาฉัน” มิวถาม

“ก็อ้อมนะสิ ชวนฉันไปเที่ยว ฉันดีใจมากเลย และอยากให้เธอรู้เป็นคนแรก” แชมป์บอก มิวอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะยิ้ม

“ดีใจด้วยนะ งั้นต่อไปนี้นายก็ สานต่อเองล่ะ” มิวบอก

“ทำไมล่ะ ไหนเธอสัญญาว่าจะช่วยฉันไง” แชมป์บอก

“แต่นายก็ได้คุยกับอ้อมแล้ว ถ้านายยังมายุ่งกับฉัน เดี๋ยวอ้อมจะเข้าใจผิดนะ” มิวบอก

“ไม่หรอก ฉันจะบอกกับอ้อมว่า เธอเป็นที่สำคัญของฉัน” แชมป์พูด คำพูดของแชมป์ทำให้มิวแทบจะร้องไห้ เพราะตอนนี้มิวรู้แล้วว่า ตัวเองชอบแชมป์

“แต่ฉันจะช่วย เฉพาะตอนที่นายมีปัญหาเท่านั้นนะ” มิวบอก

“อือ...ได้ ขอบใจนะเพื่อน” แชมป์บอก เมื่อแชมป์เดินไปแล้วมิวก็รีบไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ ที่ตัวเองไม่น่ามีความรู้สึกอย่างนี้กับแชมป์เลย

                ตั้งแต่วันที่แชมป์มาบอกเรื่องว่าอ้อมยอมคบด้วยแล้ว มิวก็ซึมๆ ไป จนพู่แปลกใจ เพราะปกติ มิวเป็นคนที่ร่าเริงมาก ส่วนแชมป์เองก็แปลกใจ เพราะมิวพยายามที่จะหลบเค้า

“มิวแก เป็นอะไรว่ะ ทำไมดูซึมๆ” พู่ถามด้วยความเป็นห่วง

“ป่าวนิ พู่แกคิดมากไปหรือป่าว นี่ไงฉันก็สบายดี” มิวบอก

“แกอย่ามาแกล้งทำเลย เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปี่แล้ว ฉันจะดูแกไม่ออกเชียวหรือว่ะ ว่าแกเป็นอะไร” พู่บอก มิวมองหน้าพู่แล้วก็ร้องไห้ออกมา

“พู่ฉันขอโทษ” มิวบอก

“แกมีอะไร แกบอกฉันได้นะ เราเป็นเพื่อนกันนะแกอย่าลืมล่ะ” พู่บอก มิวพยักหน้า

“มิว เราเรื่องจะปรึกษา” แชมป์เดินเข้ามา มิวทำท่าจะเดินหนี แต่แชมป์คว้าข้อมือของมิวทัน

“มีอะไรแชมป์ เรารีบนัดกับพู่ไว้” มิวบอก

“มิวโกหก เมื่อกี้เราเจอ พู่อยู่กับแฟน” แชมป์พูด และรู้สึกผิดหวัง

“ทำไมมิวต้องโกหกเราด้วยล่ะ” แชมป์ถาม มิวได้แต่เงียบ

“เราสัญญากันแล้วไม่ใช่หรอ” แชมป์บอก

“อืม...แชมป์มีเรื่องะไร บอกมาดิ” มิวถาม

“เราอยากถามว่า มิวเป็นอะไรถึงได้หลบหน้าเราตลอดเวลาเลย แม้แต่ในห้องก็ตาม” แชมป์ถาม แววตานั้นอยากจะรู้มากว่าทำไม

“ไม่มีอะไรหรอก เราแค่ไม่อยากให้อ้อม เข้าใจผิดก็เท่านั้นเอง” มิวบอก

“แต่มิวเป็นคนสำคัญสำหรับเรานะ มิวเป็นเพื่อนคนสำคัญ อ้อมต้องเข้าสิ” แชมป์พูด

“อย่าพูดได้ไหม คนสำคัญหรอ แน่ใจนะ ถานายไม่มีปัญหานายจะคิดถึงฉันไหม” มิวระเบิดออกมาด้วยความอึดอัด แชมป์ตกใจมาก

“มิวเป็นอะไรน่ะ แล้วร้องไห้ทำไม เราขอโทษ” แชมป์บอก และเข้าโอบไหล่มิว มิวเบี่ยงตัวออก

“นายไม่ผิดหรอก ไม่ต้องมาขอโทษเรา เราผิดเองที่...” มิวไม่กล้าบอกว่าตัวเธอผิดที่รักแชมป์ “ช่างเถอะ” มิวเหลือบไปเห็นอ้อมยืนดูอยู่

“อ้อมมาแล้ว ฉันไปนะ ต่อไปฉันเราอย่าคุยกันเลย ถ้าไม่จำเป็น” มิวบอก แล้วก็เดินไป แชมป์มองตามอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมตัวเค้าต้องเป็นห่วงมิวด้วย ในเมื่อมิวเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น

“เป็นอะไรไปหรอ แชมป์ ทะเลาะกับมิวหรอ” อ้อมถาม อย่างดูออกว่าทั้งคู่รู้สึกยังไง แต่อ้อมรักแชมป์มากเลย ไม่อยากเสียแชมป์ไป

“แชมป์” อ้อมเรียกชื่อแชมป์แล้วก็เข้าไปกอด แชมป์อึ้งกับการกระทำของอ้อม มิวแอบมองอยู่ก็น้ำตาไหลแล้วก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ

“อ้อม...เป็นอะไร?” แชมป์ดึงอ้อมออกจากตัวเค้า แล้วมองหน้าอ้อม อ้อมมองแชมป์แล้วส่ายหน้า

“งั้น...เรากลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวเราไปส่ง” แชมป์เดินไป อ้อมเดินตามไป และรู้ว่าแชมป์เป็นห่วงมิว

มิวเดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย มิวเดินไปที่ตลาดที่เคยมากับแชมป์ แล้วก็นึกถึงวันนั้นที่แชมป์ได้สัญญากับเอาไว้

“งั้นวันหลังเรามากันอีกนะ” แชมป์บอก

“ได้ วันหลังเรามากันอีก” มิวบอก

“สัญญานะ”แชมป์ชูนิ้วก้อยให้มิว มิวมองแล้วขำ แชมป์มองอย่างงง ว่ามิวขำอะไร แต่มิวก็เกี่ยวก้อยสัญญา

“โอ๊ย!!!” เสียงของมิวร้องดังมากจนคนแถวนั้นต่างก็หันมามอง

“ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรหรือป่าวครับ” เสียงนี้คุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนนะ

“แชมป์...” มิวตกใจมากไม่คิดว่าจะเจอแชมป์ที่นี่

“มิว...” แชมป์ก็ตกใจไม่แพ้มิว

“นายมาทำอะไรที่นี่ แล้วอ้อมล่ะ” มิวถาม

“เธอรู้ได้ไง ว่าเราอยู่กับอ้อม” แชมป์ถาม และรอคำตอบ แต่มิวเดินหนี

“จะไปไหนมิว” แชมป์ดึงแขนมิวไว้

“ปล่อยนะ แชมป์ เดี๋ยวใครมาเห็นนะ”มิวบอก พร้อมกับสะบัด แต่ก็ไม่หลุด แชมป์ปล่อยมือจากมิว มิวดูที่มือตัวเองก็เห็นรอยแดง แชมป์เห็นก็ตกใจ

“เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ” แชมป์บอก

“ไม่เป็นไร งั้นเรากลับก่อนนะ” มิวบอก กำลังจะเดินไปเสียงของแชมป์ก็ดังขึ้น

“เดี๋ยวสิ มิว” เสียงนี้ทำให้มิวชะงัก มิวกำลังจะหันกลับไป ก็มีอีกเสียงแทรกเข้ามา

“มิว นั่นใช่มิว ป่ะ” มิวหันไปตามเสียงนั้น มองดูอย่างพิจารณาสักพัก ก็วิ่งเข้าไปกอด

“เฮ้ย! กันย์  นายมาได้ไง ฉันคิดถึงนายมากเลยรู้ไหม” มิวพูด จนไม่มีช่องว่างให้กันย์พูดเลย

“นี่ๆ เดี๋ยวก่อน มิว ให้ฉันได้อ้าปากพูดบ้าง” กันย์บอก มิวหยุดพูดแล้วก็ตีกันย์ กันย์เหลือบไปเห็นแชมป์ ก็สะกิดมิว มิวหันไปมอง

“แชมป์เราไปก่อนนะ พอดีเราเจอเพื่อน” มิวพูดจบก็ลากกันย์ออกไปทันที แชมป์ท่าทางของทั้งสองคนก็รู้สึกไม่พอใจ

“เมื่อกี้ แฟนแกหรอมิว” กันย์ถาม มิวตกใจ

“จะบ้าหรอ เพื่อนย่ะ คนอย่างฉันใครเค้าจะมาสน” มิวพูดด้วยความน้อยใจ

“เธอแหละจะบ้าหรือป่าว ฉันดูออกนะ ว่านายนั่นมันชอบเธอ” กันย์บอกอย่างดูผู้ชายด้วยกันออก

“แชมป์เนี๊ยะนะชอบฉัน เป็นไปไม่ได้ เค้ามีแฟนแล้วนะ แกท่าจะบ้า” มิวบอกอย่างมั่นใจในความคิดของตัวเอง

“อ้อ...แล้วอีกอย่าง ฉันเป็นพี่แกนะ ไม่ใช่เพื่อน” อย่ามารามปาม

“โธ่...ห่างกันแค่ไม่กี่เดือน เป็นเพื่อนกันยังได้เลย”มิวบอก กันย์ เอามือขยี้หัวมิว แล้วทั้งคู่ก็วิ่งไล่กันจนถึงบ้า

“อือ...ฉันลืมถามว่านายมาทำไม” มิวถาม

“ฉันจะย้ายมาเรียนที่นี่นะสิ เลยมาติดต่อไว้ก่อน ฉันว่าจะเข้าที่เดี๋ยวกับแกดีป่ะ” กันย์มองมิว

“ดีๆ ฉันจะได้มีเพื่อน” มิวบอกอย่างดีใจที่เธอจะได้ไม่ต้องกลับบ้านคนเดียว

                กันย์ได้เข้ามาเรียนที่เดียวกับมิว ซึ่งวันแรกที่กันย์มาเรียน สายตาของทุกคนก็มองกันย์กับมิว มิวกับกันย์เดินคุยกันมาเรื่อยๆ มิวก็ต้องตกใจเมื่อพู่เพื่อนซี้วิ่งร้องไห้ผ่านไป

“กันย์เดี๋ยวเรามานะ” มิววิ่งตามพู่ไป

“ไปไหน มิว รอด้วย” กันย์วิ่งตามไปอีกคน

“พู่ หยุดก่อน พู่” มิววิ่งตามจนทันจับแขนพู่ไว้ พู่หันมาเห็นมิวก็เข้าไปกอด แล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร

“เป็นอะไรพู่ ใครทำอะไรแก” มิวถาม

“นัท ฮือๆๆๆ” พู่พูดแค่นั้นก็ร้องไห้ออกมาอีก

“นัทมันทำอะไรแก บอกฉันสิ” มิวถามอีกครั้ง ขณะที่ทั้งคู่คุยกัน กันย์ก็ตามมาทันพอดี แต่ไม่กล้าเดินเข้าไป จึงแอบดูอยู่ห่าง

“นัทมันขอเลิกกับฉัน มันบอกว่ามันไม่ได้รักฉัน มันคิดกับฉันแค่เพื่อน” พู่บอก

“โธ่...พู่ ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ ไม่เป็นไร ผู้ชายมีเยอะแยะ อย่าไปร้องไห้เพื่อผู้ชายเลวเลย” มิวบอก

กันย์แอบดูอยู่เมื่อเห็นหน้าของ พู่ กันย์ก็รู้สึกชอบขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินที่ทั้งคู่คุยกัน กันย์ก็รู้สึกสงสารพู่มาก

“ไม่เอานะ เลิกร้องไห้ แกยังมีฉันอยู่นะ อย่าลืมสิว่าฉันรักแกนะ” มิวบอก ทั้งคู่กอดกันร้องไห้ และสัญญาว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะรักกันตลอดไป

เมื่อพู่หยุดร้องแล้ว มิวก็พาพู่ขึ้นห้องเรียน แต่เดินมาเจอกันย์แอบอยู่

“ทำอะไรน่ะกันย์ นายมาทำอะไรตรงนี้” มิวถาม

“ป่าว ก็ฉันเป็นห่วงแก เห็นแกวิ่งหน้าตาตื่นมา ฉันก็เลยตามมา” กันย์บอก แล้วก็ปรายตาไปมองที่พู่ มิวเห็นก็รู้ทันทีว่า กันย์นั้นพอใจพู่ มิวก็แนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน

“ขอบใจมากนะมิว ที่แกแนะนำพู่ให้ฉันรู้จัก ฉันว่าเค้าน่ารักดี” กันย์บอก

“ใช่ พู่เป็นคนที่น่ารัก และเป็นเพื่อนที่ฉันรัก ถ้านายทำให้พู่เสียใจละก็ ฉันไม่เอานายไว้แน่” มิวพูดจบก็ผลักกันย์เบาๆ ทั้งคู่หยอกล้อกัน แชมป์มาเห็นก็รู้สึกไม่พอใจ

“มิว เรามีเรื่องจะถาม ขอเวลาหน่อยได้ไหม” แชมป์เดินเข้ามา ทั้งคู่ชะงัก

“มีเรื่องอะไรพูดมาเลยก็ได้ ฉันไม่มีความลับกับกันย์อยู่แล้ว” มิวบอก

“แต่ฉันอยากคุยกับเธอแค่สองคน” แชมป์บอก กันย์เห็นว่าแชมป์ไม่ค่อยพอใจที่ตัวเองอยู่ตรงนั้นจึงเดินออกไป มิวเห็นกันย์ กำลังจะเดินออกไป ก็เรียกไว้ แต่กันย์ก็ไม่สนใจเดินออกไปอยู่ดี มิวจะเดินตามไป แชมป์เข้ามาขวางเอาไว้ มิวมองด้วยสายตาไม่พอใจ

“ถอยไปนะ แชมป์ เราจะไปหากันย์” มิวบอก

“ไม่...เราไม่ถอยจนกว่าเราจะรู้ว่า ทำไมมิวถึงไม่ค่อยคุยกับเรา” แชมป์ถามอย่างเอาจริงจริงจัง สายตาของแชมป์ทำให้มิวถึงกลับอึ้ง

“ก็ไม่มีอะไรนิ เรากลัวอ้อมเข้าใจผิดก็เท่านั้นเอง” มิวพูด แต่ก็ไม่กล้าสบตาแชมป์

“ไม่จริงอ่ะ ถ้าแค่กลัวว่าอ้อมจะเข้าใจผิด เราว่ามันไม่ใช่เหตุผลนะ เพราะอ้อมก็รู้ว่ามิวเป็นเพื่อนเรา อ้อมไม่เข้าใจผิดหรอก” แชมป์บอก

“เรารู้แต่ ถ้านายมาสนิทกับฉันมากๆ อ้อมเค้าจะเข้าใจผิดเอานะ” มิวบอก แต่แชมป์ก็ยังยืนยันที่ให้มิวกลับมาสนิทกับเค้าเหมือนเดิม

“แล้วกันย์ละ เค้าจะคิดยังไง ที่เรามาสนิทกับแชมป์” มิวอ้างกันย์ ทำให้แชมป์ตกใจไม่คิดว่ามิวจะพูดในสิ่งที่เค้าคิดมาตลอด

“ทำไมหรอ เค้าเป็นแฟนมิวหรอ” แชมป์ถาม แต่อีกใจนึงก็กลัวคำตอบ

“ใช่...เรารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว” มิวบอก

“อืม...มิวกลัวว่าเค้าจะเข้าใจผิด ก็ได้เราสองคนจะไม่สนิทกัน แต่เราก็สามารถพูดคุยกันได้ใช่ไหม” แชมป์ถาม มิวพยักหน้า

มิวกับแชมป์กลับมาคุยกันเหมือนเดิม แต่ไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน มิวเองก็เอาแต่อยู่กันย์ จนพู่คิดว่าทั้งคู่รักกัน เพราะตอนนี้พู่ก็เริ่มมีใจให้กับกันย์แล้ว

“พู่ เย็นนี้ไปกินไอติมกันนะ” กันย์ชวนพู่ พู่ดีใจมาก

“กันย์ ไปไหนหรอได้ยินชวนพู่” เสียงของมิวทำให้พู่ หุบยิ้มทันที

“อ๋อ...ชวนพู่ไปกินไอติมน่ะ” กันย์บอก

“หรอ ไปด้วยดิ” มิวบอก กันย์ขยิบตาเชิงบอกว่าอยากไปกับพู่ สองคนเท่านั้น มิวเห็นก็รู้ทันที

 “ไม่ไปแล้วดีกว่า ลืมไปว่านัดกับแม่ไว้ งั้นไปกันสองคนนะ ไงกินเผื่อด้วยล่ะ” มิวบอกแล้วก็หลบฉากออกไป เมื่อมิวออกไปแล้ว พู่ก็ถามกันย์ว่าดีหรอที่ไปกับเธอแค่สองคน แต่กันย์ยืนยันว่าอยากไปกับพู่ พู่กับกันย์ไปเที่ยวกันทำให้พู่มีความสุขมาก ทั้งคู่เดินเล่นกัน แล้วพู่ก็ซึมทันทีที่เห็นนัทกำลังเดินเข้ามาหา กันย์เห็นอาการที่ผิดปกติของพู่ก็แปลกใจ

“พู่เป็นอะไรน่ะ” กันย์ถามด้วยความเป็นห่วง ยังไม่ทันที่พู่จะตอบเสียงของนัทก็ดังขึ้น

“ดีพู่ เป็นยังไงบ้าง เรื่องวันนั้นเราขอโทษนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ” นัทจับมือพู่ แล้วก็ขอให้กลับมาคบกันเหมือนเดิม พู่ทำอะไรไม่ถูก

“นายทำอะไรน่ะ” กันย์รีบแทรก

“นายเป็นใคร” นัทถาม กันย์ไม่ตอบ

“แฟนใหม่พู่หรอ พู่เธอนี่เก่งนะ เพิ่งเลิกกับฉันไปไม่กี่เดือนก็มีแฟนใหม่แล้ว ว่าแต่ฉัน เธอก็เป็นเหมือนกัน” นัทพูดจาดูถูกพู่จนกันย์ทนไม่ไหว ชกเข้าไปที่หน้าของนัทเต็มๆ

“ใช่แล้วจะทำไม ฉันเป็นแฟนของพู่ และพู่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่นายพูด นายมันโง่มากที่ทิ้งคนดีๆ อย่างพู่จำไว้” พูดจบกันย์ก็ดึงพู่ออกไปจากตรงนั้น พู่ยังอึ้งกับเหตุการณ์และคำพูดของกันย์เมื่อกี้

“เป็นอะไรหรือป่าว พู่” กันย์ถามด้วยความเป็นห่วงความรู้สึกของพู่

“ขอบใจนะ ที่รับสมอ้างว่าเป็นแฟนพู่ แต่ทีหลังอย่าทำอย่านี้นะ เดี๋ยวมิวจะเสียใจ” พู่บอก กันย์งง ว่ามันเกี่ยวอะไรกับมิว

“มิว เกี่ยวอะไรกับมิว เรางงนะเนี๊ยะพู่” กันย์ถามอย่างงง

“อ้าว...ก็มิวเป็นแฟนของกันย์ไม่ใช่หรอ” พู่บอก กันย์หัวเราะออกมาอย่างเสียงดังเมื่อได้ยินคำพูดของพู่ พู่งงว่ากันย์หัวเราะทำไม

“มิวนะหรอ แฟนกันย์ ชาติหน้าตอนบ่ายๆ ยังยากเลย” กันย์บอก

“หมายความว่าไง เรางงไปหมดแล้ว ก็เราเห็นเธอสองคนสนิทกันนี่น่า” พู่บอก

“ใช่เราสนิทกับมิวมาก เพราะว่าเรากับมิวเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ก็เลยสนิทกันเป็นธรรมดา” กันย์บอก พู่แอบดีใจ

“แต่ว่าลูกพี่ลูกน้องก็รักกันได้นะ” พู่บอก

“เรากับมิวหรอ ไม่มีทางหรอก มิวมันมีนายอะไรน่ะ.....อ๋อ นายแชมป์อยู่ทั้งคน ส่วนเราก็มี...” กันย์พูดแล้วก็มองไปที่พู่ พู่เห็นว่ากันย์มองมา ก็อายจนหน้าแดง

“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้บอกว่ามิวกับแชมป์...แต่ว่าแชมป์เป็นแฟนกับอ้อมไม่ใช่หรอ” พู่บอก

“อืม...มิวมันแอบชอบแชมป์นะ เราสังเกตหลายครั้งแล้ว เพราะเป็นแฟนเพื่อนะสิ มั้นถึงได้ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ไง” กันย์บอก พู่รู้สึกน้อยใจที่มิว ไม่เล่าเรื่องนี้ให้เอฟัง ทั้งที่สัญญากันแล้ว

“พู่ ... มิวไม่ได้คิดที่จะปิดพู่นะ แต่มิวไม่อยากให้พู่สบายใจ แม้แต่เรายังไม่รู้เลย ถ้าไม่สังเกตเอง” กันย์บอก

“อืม...เราเข้าใจแล้วล่ะ” พู่บอก

วันรุ่งขึ้นพู่รีบมาดักมิวแต่เช้า และถามเรื่องที่กันย์บอก มิวถึงกลับอึ้งไม่คิดว่าพู่จะรู้เรื่อง แต่ก็ขอโทษที่ไม่ได้เล่าให้ฟังแล้วก็ถามพู่ว่ารู้ได้ยังไง พูบอกว่ากันย์บอก มิวแปลกใจ เพราะมิวไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้กับใครฟังแล้วกันย์จะรู้ได้ยังไง พู่บอกว่า กันย์สังเกตเอา มิวขอร้องไม่ให้พู่พูดเรื่องนี้กับใคร และก็ไปบอกกับกันย์ด้วยทั้งคู่รับปาก

“มิว เรามีเรื่องจะปรึกษา” แชมป์บอก

“เรื่องอะไรหรอแชมป์”มิวถามอย่างเป็นห่วงเพราะสีหน้าของแชมป์ไม่ค่อยดีนัก

“คือว่า...เราไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงอ่ะ” แชมป์ไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าให้มิวฟังยังไง

“ก็เล่ามาตรงๆ นั่นแหละ” มิวบอก

“ก็ได้...คือว่าตอนนี้อ้อมเค้าเปลี่ยนไป เค้าไม่ค่อยสนใจเราเหมือนเมื่อก่อนเลย เราควรทำยังไงดีล่ะมิว” แชมป์พูดออกมาเหมือนกับเก็บกดเรื่องนี้มานาน

“นายคิดไปเองหรือป่าว อ้อมเค้ารักนายจะตาย เค้าไม่มีทางเปลี่ยนใจจากนายได้หรอก” มิวพูดปลอบใจ

“เค้ายังบอกว่า มีคนที่รักฉันและคอยฉันอยู่ ฉันไม่เข้าใจว่า เค้าพูดถึงอะไร” แชมป์บอก มิวสะอึกเล็กน้อยที่รู้ว่าอ้อมดูออกว่าเธอรัก แชมป์ แต่มิวก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

“แล้วนายจะเปลี่ยนใจป่ะล่ะถ้ารู้ว่า มีคนแอบรักนายอยู่” มิวลองถาม

“ไม่อ่ะ เรารักอ้อม เราไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่นอน” คำตอบของแชมป์ทำให้มิวได้รู้ว่า แชมป์รักอ้อมมาก และคงไม่มีวันเปลี่ยนใจมารักตัวเธอแน่นอน

“งั้นนายก็ต้องพิสูจน์ให้อ้อมรู้ว่านายรักอ้อมคนเดียว” มิวบอก

“อืม...ใช่ถูกของ มิว เราต้องพิสูจน์ ขอบใจนะเพื่อน” แชมป์โผเข้ากอดมิวอย่างดีใจ จังหวะนั้นกันย์เห็นก็รีบส่งเสียง แชมป์หันมาเห็นกันย์ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ แต่ตัวเค้าเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน

“มิว...อยู่นี่เองหรอ เราตามหาทั่วโรงเรียนเลย อ้าว...แชมป์ทำไมนายมาอยู่นี่ล่ะ ฉันเห็นอ้อมรอนายอยู่ที่หน้าโรงเรียนนิ” กันย์ แชมป์มองกันย์อย่างไม่ค่อยเป็นมิตรมากนัก แล้วก็เดินไป

“นี่มิวทำไมเธอไม่บอกความรู้สึกของเธอไปล่ะ นายแชมป์มันจะได้รู้สักทีว่า เธอไม่ใช่สมุดนะ ที่เค้าจะมาขีดเขียนตัวหนังสือลงไปตอนไหนก็ได้” กันย์พูดอย่างโมโหกับการปากแข็งของมิว เพราะกันย์ดูก็รู้ว่าแชมป์เองก็มีใจให้มิว เพียงแต่ยังไม่รู้ตัวก็เท่านั้น

“ไม่อ่ะกันย์ ฉันขอเป็นสมุดให้เค้าคอยขีดเขียนดีกว่า ถ้าเค้ารู้เค้าอาจจะเห็นสมุดเล่นใหม่นั้นดีกว่าเล่มเก่าอย่างฉันก็ได้” มิวบอก

“โธ่...มิว เธอนะเธอ” กันย์ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วได้แต่หัวเสียกับน้องคนนี้ ส่วนแชมป์เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนก็ไม่เจออ้อม ก็เลยเดินตามหาอ้อมจนมาเจออ้อมอยู่กับเพื่อน

“อ้อม เราขอโทษนะที่ไปช้า” แชมป์รีบขอโทษที่เค้าให้อ้อมรอนาน อ้อมงงกับท่าทางของแชมป์

“รออะไร อ้อมไม่เข้าใจแชมป์พูดเรื่องอะไร” อ้อมถามอย่างแปลกใจ

“อ้าว...ก็เมื่อเราแชมป์เจอกันย์ กันย์บอกว่าอ้อมรออยู่หน้าโรงเรียน พอเราไปหาก็ไม่เจอ” แชมป์เล่าให้อ้อมฟัง

“ป่าวนิ อ้อมก็นั่งอยู่กับเพื่อนตั้งนานแล้ว” อ้อมบอก แชมป์งง เริ่มเรียบเรียงทุกอย่าง แล้วแชมป์ก็รู้ว่าถูกกันย์หลอก

                ส่วนกันย์กับมิวก็เดินกลับบ้านด้วยกัน ระหว่าทางทั้งคู่ต่างก็คุยเรื่องของตัวเอง มิวก็ถามถึงพู่ กันย์บอกว่าเค้ากับพู่ไม่มีปัญหาอะไร แล้วกันย์ก็ถามถึงเรื่องแชมป์ มิวบอกว่าอยากพูดถึง ทั้งคู่ไปด้วยกันท่ามกลางความเงียบ เมื่อกลับมาถึงบ้าน มิวก็ต้องตกใจ เมื่อพ่อกับแม่จะย้ายบ้าน ซึ่งตัวของมิวเองก็ต้องย้ายที่เรียน

“ย้ายไปเมื่อไหร่ค่ะแม่” มิวถามแม่

“สิ้นเดือนหน้าจ๊ะ” แม่บอก มิวมีความรู้สึกว่ามันเร็วมาก เธอมีเวลาอยู่กับเพื่อและแชมป์อีกแค่เดือนเดียว

“เดือนหน้าหรอค่ะ หนูจะเก็บของเตรียมไว้แต่เนิ่นนะค่ะ” มิวบอกด้วยสีหน้าและท่าทางเรียบเฉย แล้วก็เดินขึ้นห้องไป มิวนั่งทบทวนว่าเค้าจะทำยังไงกับความรู้สึกของตัวเอง

                มิวมาเรียนด้วยท่าทางที่ไม่สดชื่น จนกันย์แปลกใจมาก แต่ก็ไม่กล่าที่จะถามอะไรมากมาย กันย์ไปบอกให้พู่ถามมิว เพราะคิดว่าผู้หญิงด้วยกันพูดกันง่ายกว่า

“มิวเป็นอะไรหรือป่าว ดูเธอไม่ค่อยสดชื่นเลย” พู่ถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อน มิวส่ายหน้าและพยายามฝืนยิ้ม

“อย่าทำแบบนี้นะ มิว ไม่ต้องมาแกล้งทำเลย เราเพื่อนกันนะ มีอะไรก็บอกกันได้นะ” พู่บอกอย่างรู้สึกน้อยใจที่มิว ไม่ไว้ใจตัวเอง

“ก็ได้ แต่เธอต้องสัญญานะว่าจะไม่เล่าให้ใครฟัง” มิวบอกกับเพื่อนรัก

“ได้ฉันสัญญา” พู่บอก

“ฉันจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด เดือนหน้า” มิวบอกด้วยท่าทางเศร้าๆ พู่ตกใจกับสิ่งที่มิวบอก

“ว่าไงนะ ย้ายไปอยู่ที่อื่น ทำไมล่ะ” พู่ถาม

“พ่อฉันถูกย้ายไปนะสิ เราเลยต้องตามกันไปหมด” มิวบอก

“แล้วแชมป์ล่ะ” พู่ถาม มิวมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ

“เกี่ยวอะไรกับแชมป์ ฉันจะไปก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเค้านิ” มิวบอก

“แต่แกรักแชมป์ ไม่ใช่หรอ” พู่บอกกับเพื่อน

“มันเป็นไปไม่ได้หรอกพู่ แชมป์เค้ามีอ้อมอยู่แล้ว พู่ก็รู้” มิวบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ พู่มองเพื่อนอย่างเห็นใจ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่ปลอบไม่ให้คิดมาก พู่เอาเรื่องนี้มาบอกกับกันย์ กันย์ตกใจมากรีบไปหามิวที่บ้าน

“สวัสดีครับคุณน้า มิวอยู่ไหมครับ” กันย์มาเจอแม่ของมิวนั่งอยู่หน้าบ้าน

“มิวหรอจ๊ะ น้ายังไม่เห็นเลย อืม...กันย์ช่วงนี้ฝากดูมิวหน่อยนะ รู้สึกว่ามิวจะซึมๆ ไป แล้วอีกอย่างน้าจะย้ายบ้านแล้วด้วย ดูท่าทางมิวจะไม่อยากไป กันย์รู้ไหมว่าทำไม” แม่มิวบอกกับกันย์อย่างเป็นห่วงลูกสาว พอออกจากบ้านมิวกันย์ก็ตามหามิว จนมาเจอมิวที่สวนสาธารณะ มิวกำลังมองท้องฟ้า และมองไปที่ตลาดที่เคยมากับแชมป์

“นายคงลืมสัญญาแล้วใช่ไหม” แล้วมิวก็ร้องไห้ออกมา กันย์ยืนมองอยู่ก็สงสารน้องสาว แต่ก็ไม่กล้าเข้าไป ได้แต่คอยเฝ้าห่าง แล้วก็ตัดสินใจเนออกไป กันย์ไปหาพู่ที่บ้าน กันย์พาพู่มาหามิวที่สวนสาธารณะ แต่ก็ไม่เจอมิวแล้ว ทั้งคู่แยกกันตามหา

ส่วนมิวก็เดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุด มิวเดินไปทุกที่ที่เคยไปกับแชมป์ มิวคิดถึงคำสัญญาที่ว่าจะมาด้วยกันอีก แล้วก็ร้องไห้ออกมา

“มิว.......” เสียงนี้คุ้นมากๆ มิวหันไปดูก็ตกใจ แชมป์มาได้ไง

“แชมป์...” มิวเรียกเบาๆ

“มิวมาทำอะไรดึกๆ มันอันตรายนะ” แชมป์บอก

“เรามาเดินเล่นนะ เผื่อว่าจะไม่ได้มาอีก” มิวบอก คำพูดของมิวทำให้แชมป์งง

“ทำไมล่ะ” แชมป์ถาม

“ไม่มีอะไรหรอก เราพูดไปอย่างนั้นแหละ” มิวรีบบอก เพราะตัวเองเกือบหลุดปาก

“งั้นเราไปเดินเที่ยวกันนะ เหมือนที่เราเคยสัญญากันไง” แชมป์บอก มิวยิ้มอย่างดีใจที่แชมป์ยังไม่ลืม แล้วมิวกับแชมป์ก็ไปเดินเที่ยวกัน มิวมีความสุขมาก แชมป์เองก็เหมือนกัน กันย์กับพู่ตามหามิวจนมาเจอมิวอยู่กับแชมป์ กันย์กับพู่มองหน้ากัน แล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นรอยยิ้มของมิว พู่กับกันย์ เดินหลีกไปไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ มิวกับแชมป์มานั่งที่เดิมตรงใต้สะพาน

“แชมป์ ถ้าเมื่อไหร่นายคิดถึงฉันนายก็มาที่นี่นะ” มิวบอก แชมป์มองอย่างงง

“ทำไมพูดแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” แชมป์ถาม

“ป่าว...ไม่มีอะไรหรอก เราพูดไปอย่างนั้นแหละ” มิวบอก

“มิวเราว่ากลับกันดีกว่า ดึกมากแล้วเดี๋ยวที่บ้านจะเป็นห่วง เดี๋ยวเราไปส่งเอง” แชมป์บอก มิวพยักหน้า แล้วก็เดินกลับบ้าน เมื่อมาถึงหน้าบ้าน มิวกับแชมป์ก็เจอกันย์ยืนรออยู่ กันย์เดินเข้ามาจับมือมิว

“มิวไปไหนมา ทำไมไม่บอกเรา” กันย์ทำท่าทางไม่พอใจ

“ขอโทษนะกันย์ พอดีเราไปเดินเล่นแล้วก็เจอแชมป์ เค้าเลยอาสามาส่ง” มิวบอก

“หรอ ขอบใจนะแชมป์” กันย์บอกแล้วก็พามิวเข้าบ้าน

“เดี๋ยวก่อนสิกันย์” มิวอยากจะคุยกับแชมป์ต่อเพราะเวลาของมิวเหลือน้อยมาก จะคุยที่โรงเรียนก็ไม่สะดวก เพราะเกรงใจอ้อม แชมป์เองก็ไม่พอใจกับท่าทีที่ทำเป็นเจ้าของมิวของแชมป์

“ทำไมล่ะ ดึกแล้วนะ”กันย์บอก

“ก็เราอยากจะคุยกับแชมป์ต่อนิ” มิวบอก

“คุยแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ ในเมื่อเธอก็จะย้ายบ้านแล้ว” มิวตกใจไม่คิดว่ากันย์จะรู้ มิวสงสัยว่ากันย์รู้ได้ไง แล้วก็คิดไปถึงพู่

“พู่บอกนายหรอ” มิวถาม

“ป่าว คุณน้าบอก พอดีเมื่อตอนเย็นฉันมาหาเธอแล้วคุณน้าก็บอก” กันย์บอก

“อืม มันก็จริงของนาย” มิวบอกอย่างเห็นด้วยว่าคุยไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

“แต่ถ้าเธอสารภาพว่ารัก มันก็ไม่แน่” กันย์พูดขึ้นขณะที่มิวกำลังคิด

“จะบ้าหรอ” มิวรีบหันไป ว๊ากใสกันย์

“มิวฉันดูออกนะว่าแชมป์มันก็ชอบเธออยู่” กันย์บอก

“แล้วอ้อมล่ะ” มิวถามถึงอ้อม

“อันนี้ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ว่าผู้ชายด้วยกันมันดูออกนะ” กันย์บอก

“แต่ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าแย่งของๆ เพื่อน ฉันขอเป็นที่ปรึกษาให้เค้าอย่างนี้อ่ะดีแล้ว เป็นสมุดอย่างที่ฉันเคยบอกกับเธอไงกันย์ สมุดที่เค้าจะขีดเขียนอะไรก็ได้ตามใจเค้า” มิวบอกอย่างสมเพสตัวเอง

“มิวนะมิว แกจะเป็นคนดีอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่” กันย์ไม่รู้จะพุดยังแล้ว เบื่อกับความใจแข็งของมิว

วันนี้มิวมาเรียนเช้ากว่าทุกวัน เพราะมะรืนมิวก็จะย้ายบ้านแล้ว เมื่อมาถึงก็เจออ้อม อ้อมเดินเข้ามาแล้วก็ตบหน้ามิวอย่างเต็มแรง พู่มาเจอพอดีก็รีบเข้ามาจับมือของอ้อมไว้ มิวงงมากว่าทำไม

“อ้อม ทำไม เราไปทำอะไรให้” มิวถามด้วยความแปลกใจ อ้อมมองด้วยสายตาชิงชัง

“ไม่น่าถามนะ   น่าจะรู้ตัวนะว่าทำอะไรอยู่” อ้อมบอก

“ถ้าเธอไม่บอกฉันจะรู้ได้ไงล่ะ อ้อม” มิวบอก

“เธอกำลังจะแย่งแชมป์ไปจากฉัน” อ้อมบอก มิวได้ยินก็ตกใจ เพราะสิ่งที่อ้อมพูดมันไม่จริงเลย

“ไม่จริงนะอ้อม เราไม่เคยคิดที่จะแย่งแชมป์เลย เรากับแชมป์เป็นเพื่อนกันเท่านั้น” มิวบอก แต่ก็ขัดกับเสียงของหัวใจที่บอกว่ารัก

“ฉันไม่เชื่อ ถ้าเพื่อนกันจริงทำไมเวลาแชมป์มีอะไรต้องบอกเธอ แต่กับฉันเค้าไม่เคยบอกเลย” อ้อมบอก เพราะอ้อมรู้ดีว่า แชมป์รักมิว แต่ยังไม่รู้ตัวแค่นั้นเอง และอ้อมก็ไม่อยากที่จะเสียแชมป์ไป

“เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้นะ แต่ฉันคิดว่าแชมป์อาจจะคิดว่าฉันเป็นเพื่อนมั้งเลยมาปรึกษา ที่เค้าไม่ปรึกษาเธอเพราะไม่อยากให้เธอไม่สบายใจก็ได้” มิวบอก ระหว่างนั้นแชมป์เดินมาพอดี ได้ยินเสียงของอ้อมกับมิวก็หยุดฟัง

“ฉันไม่เชื่อ” อ้อมบอก

“ไปกันเถอะมิว ในเมื่ออ้อมไม่เชื่อเธอ เธอจะพูดยังไงเค้าก็ไม่เชื่อ” พู่ไม่อยากให้เพื่อนเสียใจไปมากกว่านี้ พู่กับมิวเดินไปก็ต้องชะงักกับเสียงของอ้อม

“เธอรักแชมป์ ใช่ไหมมิว” อ้อมพูดออกมาตรงๆ

“ป่าวนะ...” มิวจะแก้ตัวแต่อ้อมไม่ให้มิวพูดเลย แชมป์เดินมาพอดีได้ยินเสียงทั้งคู่ก็หยุดฟัง

“บอกสิว่าเธอคิดยังไงกับแชมป์” อ้อมพูด แชมป์งง ว่าเกี่ยวอะไรกับตัวเอง

“ฉันไม่ได้...” มิวจะพูดว่าไม่ได้รักแต่ก็พูดไม่ออก

“บอกสิ ถ้าเธอพูดความจริงฉันจะเชื่อ” อ้อมบอก

“มิวบอกไปเถอะ มันไม่เห็นเสียหายเลย เธอก็ไม่ได้คิดที่จะแย่งเค้าไม่ใช่หรอ” พู่บอก มิวมองหน้าเพื่อน แล้วก็คิดที่จะบอกความจริง

“ใช่...ฉันชอบแชมป์ แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะแย่งแชมป์จากเธอเลยนะ เพราะฉันรู้ว่าแชมป์เค้ารักเธอ” มิวบอก แชมป์ยืนฟังอยู่ได้ยินถึงกลับอึ้ง เพราะไม่เคยรู้เลยว่ามิวคิดกับเค้ายังไง แต่ในใจลึกๆ ของแชมป์ก็ดีใจที่รู้ว่ามิวชอบเค้า

“ได้ยินแล้วใช่ไหมแชมป์” อ้อมพูดชื่อแชมป์ออกมา พู่ตกใจแต่มิวตกใจมากกว่า เพราะไม่คิดว่าแชมป์จะอยู่ตรงนั้น แชมป์เองก็อึ้งไม่คิดว่าอ้อมจะรู้ว่าเค้ายืนอยู่ แชมป์เดินอกมา

“แชมป์...” มิวไม่รู้จะพูดอะไร

“แชมป์...อ้อมรู้นะว่าแชมป์ชอบมิว แต่อ้อมก็ชอบแชมป์ แต่ตอนนี้อ้อมรู้แล้วล่ะว่า แชมป์ไม่ใช่แค่ชอบ แต่รักมิวเลยล่ะ” อ้อมพูด แชมป์รู้สึกผิดที่เค้าหลอกอ้อมด้วยความรู้สึก

“อ้อม เราขอโทษ เรารักอ้อมนะ แต่ว่าตอนนี้เรารัก...” แชมป์หันไปมองมิว มิวเข้าใจแล้วว่าเธอกับแชมป์ใจตรงกัน แต่ก็รู้สึกผิดกับอ้อม

“อ้อมเธอคบกับแชมป์ต่อไปเถอะ ถ้าฉันไม่อยู่แชมป์เค้าก็จะรักเธอเหมือนเดิม” มิวบอก

“ไม่หรอกมิว แชมป์เค้ารักเธอคนเดียวเท่านั้น เรื่องนี้ฉันรู้ดี” อ้อมบอก

“แต่ฉันกำลังจะไปแล้วนะ ฉันไม่อยากให้แชมป์รอคนที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับมา” มิวบอก มิวเดินเข้าไปหาแชมป์

“แชมป์เราดีใจนะที่ใจเราตรงกัน แต่ว่าฉันคงไม่ได้อยู่กับเธอหรอก เพราะฉันต้องย้ายบ้าน เธอจะรอฉันได้หรอ” มิวถาม

“ได้สิ มิว เรารอมิวได้นะ” แชมป์บอกอย่างมั่นใจ

“อย่าเลยแชมป์ เพราะเราก็ไม่สามารถสัญญากับนายนะ ว่าเราจะรอนายหรือป่าว” มิวบอก

            ในห้องเรียนอาจารย์ได้ประกาศว่า มิวจะย้ายโรงเรียน เพื่อนบางคนที่เพิ่งรู้ก็รู้สึกใจหาย เพราะมิวเป็นเพื่อนที่มีน้ำใจมาก มิวเองก็บอกลาเพื่อนๆ ทุกคนเสียใจมาก แต่ก็ร้องเพลงร่วมกัน

                “คำว่าเพื่อนนั้นมีความหมาย ไม่ยิ่งใหญ่แต่จริงใจให้เธอ เก็บรักษาเอาไว้ให้นา เผื่อสักวันกลับมาพบเจอ ขอให้เธอโชคดี เพื่อนเอย...”

                พอร้องเพลงจบทุกคนก็กอดกันร้องไห้ มิวเสียใจที่ต้องจากเพื่อนๆ ที่รักไป มิวบอกกับแชมป์อีกครั้งว่า ความรู้สึกที่มิวมีให้ขอให้มันเป็นความทรงจำที่เราทั้งคู่มีด้วยกัน

            หลังจากที่มิวย้ายไป ก็ผ่านไป  2 ปีแล้ว แชมป์ก็ยังรอมิวอยู่ไม่ว่าจะมีใครเข้ามาแชมป์ก็ไม่สนใจ อ้อมเองก็มีแฟนใหม่ที่เธอรัก และเค้าก็รักเธอ ส่วนพู่กับกันย์ก็ยังหวานเหมือนแต่ทั้งคู่ก็เป็นห่วงแชมป์ เพราะตั้งแต่มิวไป แชมป์ไม่ร่าเริงเลย  เอาแต่นั่งมองฟ้า และเดินไปที่ตลาดที่ไปกับมิว และก็ไปนั่งอยู่ที่สะพาน มิวเองก็ไม่ต่างไปกับแชมป์ เอาแต่ซึมนั่งมองแต่ท้องฟ้าและคิดว่าอย่างน้อยก็ได้มองฟ้าผืนเดียวกับแชมป์

“กันย์ มิวเป็นยังไงบ้าง” พู่ถามกันย์ เพราะรู้ว่ากันย์กับมิวยังติดต่อกันอยู่

“เหมือนแชมป์เลย นี่คุณน้าก็เป็นห่วง แต่พอถามก็บอกว่าไม่เป็นอะไร” กันย์บอก

“เราจะช่วยอะไรได้บ้างไหมอ่ะ” พู่ถามเพราะอยากให้เพื่อนมีความสุข กันย์เห็นด้วยกับความคิดของพู่กันย์กับพู่ช่วยกันคิด แล้วกันย์ก็คิดออก

“พู่เราว่าอย่างนี้ดีกว่า” กันย์กระซิบให้พู่ฟัง พู่พยักหน้าเห็นด้วย

“แชมป์...พรุ่งนี้ว่างป่ะ” พู่ถาม

“ว่างทำไมหรอ” แชมป์ตอบเหมือนคนไม่มีวิญญาณ

“ไปเที่ยวกัน” พู่บอก

“ไม่อ่ะ เราไม่อยากไปไหน” แชมป์บอกอย่างหมดอาลัย

“ไปเถอะ เพื่อว่านายจะได้สดชื่นบ้าง นายรู้ไหมว่าพวกเราเป้ฯห่วงนายแค่ไหน นายจะทำตัวอย่างนี้ต่อไปไม่ได้นะ” พู่บอก แชมป์ไม่สนใจ พู่เหนื่อยกับการพูดกับแชมป์แล้ว

ทางด้านกันย์ก็มาชวนมิว แต่มิวผิดกับแชมป์ตอบตกลงทันที กันย์บอกว่าถึงวันนั้นแล้วจะมารับ มิวพยักหน้ารับปาก กันย์กลับมาหาพู่ พู่บอกเรื่องแชมป์กับกันย์ กันย์บอกว่าถึงวันนั้นเค้าจัดการเอง วันที่นัดกันไปเที่ยวก็มาถึง กันย์ให้พู่ไปรับแชมป์ ซึ่งพู่ต้องใช้ความพยายามมากกว่าจะลากแชมป์มาได้ ส่วนกันย์ก็ไปรับมิว เมื่อมาถึงกันย์ก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ส่วนพู่เองก็ทำแบบเดียวกับกันย์ มิวกับแชมป์รอทั้งคู่นานมาก เลยออกตามหา เดินไปเดินมาก็มาเจอกัน ทั้งคู่ตกใจมาก

“แชมป์นายมาได้ไง” มิวถามอย่างแปลกใจ

“เรามากับพู่ แล้วมิวล่ะ” แชมป์ถามกลับ

“เรามากับกันย์” พอมิวพูดจบ ทั้งคู่ก็มองหน้ากันอย่างรู้แล้วว่าโดนหลอก แล้วก็หัวเราะ

“ไม่เจอกันนานเลยนะ 2  ปีได้มั้ง นายเป็นไงบ้างมีแฟนยัง” มิวถาม

“ยังหรอก เธอล่ะมิว” แชมป์ถาม

“เหมือนกัน ไม่เห็นมีใครมาจีบสักคน สงสัยฉันคงอาภัพคู่” มิวบอก ทั้งคู่เดินคุยกันไปจนค่ำ พู่กับกันย์ก็ออกมาหาทั้งคู่

“ร้ายนักนะ เธอสองคน” มิวบอก

“ก็เราเห็นพวกเธอเหมือนศพเดินได้เลย” กันย์บอก

“แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมหรอก ใช่ไหมแชมป์” มิวบอก แชมป์มองหน้ามิว

“ไม่หรอกความรู้สึกของเรายังเหมือนเดิมนะ แล้วมิวล่ะ” แชมป์บอก มิวไม่รู้จะตอบยังไง

“มิว ฉันว่าแกทำตามความรู้สึกเถอะ เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้นะ” พู่บอก

“ใช่ ดูอย่างฉันกับพู่สิ อยู่ๆ ก็รักกันใช่ไหมจ๊ะ ที่รัก” กันย์โอบพู่ พู่เอามือตุ๊ยท้องจนกันย์รอเสียงหลง มิวมองหน้าแชมป์

“เราก็ยังเหมือนเดิม” มิวบอก แชมป์มองหน้ามิวแล้วยิ้มอย่างดีใจ

“งั้นต่อไปนี้ มิวเป็นแฟนเราแล้วนะ ห้ามนอกใจ ห้ามมองคนอื่น เข้าใจนะ” แชมป์บอก

“เฮ้ย! ได้ไง นายไม่มีสิทธิ์มาบังคับอย่างนี้นะ ใครตกลงว่าจะเป็นแฟนกับนาย” มิวบอก แล้วก็วิ่งหนี แชมป์วิ่งตามพู่กับกันย์ยืนหัวเราะ

ความรักของคนเรามันเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ และก็ไม่สามารถบังคับกันได้ คุณล่ะมีความรักที่งดงามเหมือนพวกเค้าหรือป่าว ถ้ามีก็ให้คุณมีความสุขกับรักนั้นตลอดไป

แต่ถ้าไม่อย่าลืมมองคนที่เป็นสมุดให้คุณล่ะว่าเค้าเป็นให้คุณเพราะคุณเป็นเพื่อน หรือเป็นเพราะว่าเค้ารักคุณ ลองสังเกตดีๆ นะ แล้วคุณอาจจะได้เจอคนรัก

                                       +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+