CHASEHEART เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ฉันได้พบเธอ

ผม ซึบาสะ ซาโตริ อยู่ม.ปลายปี2 ของโรงเรียนมาโกโตะ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของภาึคเรียนนี้ซึ่งแน่นอนว่ามันช่างวุ่นวายกว่าที่ทุกๆคนคิดเยอะ
" อ้าว ซาโตคุงเป็นไงบ้างจ้ะไม่ได้เจอกันตั้งเทอมหนึ่งเลยน้าา "
นี้คือ อาซามะ อากิ หรือที่ใครๆก็เรียกกันว่า อาจัง เธอเป็นถึงประธานนักเรียนมา3ปีแล้วและแน่นอนผมคิดว่าปีนี้ก็คงเหมือนเดิมอีกเช่นกัน ถึงเธอจะหน้าตาดีเรียนเก่งกีฬาเด่น แต่เธอกับไม่หยิ่งหน้านิ่งอย่างในการ์ตูนเรื่องอื่นๆเลยสักนิดเดียว
" อ้าว อาจัง เป็นไงบ้างปีนี้คงห้อง A อีกแล้วสินะ "
" ซาโตคุงก็น่าจะ A เหมือนกันล่ะน้า เธอก็เรียนเก่งนิ "
ผมเดินคุยกับเธอมาเลื่อยๆจนถึงบอร์ดรายชื่อห้องของนักเรียน แน่นอนว่าเกรดผมไม่ได้ดีถึงขั้นจะได้อยู่ห้อง A อยู่แล้ว
" แย่จัง ซาโตคุงได้ห้อง B นะ รู้สึกจะมีเด็กใหม่เยอะเหมือนกัน แถมเพื่อนสนิทซาโตคุงก็อยู่ห้องอื่นหมดซ่ะด้วย ขอให้รู้จักกับเพื่อนใหม่ไวๆน้า "
" คุณอาซามะ ขอเชิญพบผู้ปกครองค่ะ... "
" คุณแม่คงเอาของมาให้นะ ฉันขอตัวก่อนน้า บ้ายบายจ้า "
ผมเดินไปตามห้องต่างๆจนถึงห้อง B
ผมนั่งที่โต๊ะบริเวณริมหน้าต่างที่จะได้มองวิวภายนอกได้เวลาไม่มีอะไรทำ
" ว่าไง ซาโตปิดเทอมไปนานนะทำไมไม่เปลี่ยนไปเลยล่ะดูอย่างฉันสิเปิดเทอมมาหล่อขึ้นตั้งเยอะ "
เสียงมาจากบริเวณประตูหลังห้องแน่นอนว่าน้ำเสียงและการหลงตัวเองแบบนี้ไม่มีใครอีกแล้วนอกจาก มาโกโตะ ซีโนเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศสกับญี่ปุ่นและ หมอนี่เป็นถึงหลาน ผอ. ก็ไม่แปลกที่นามสกุลจะเป็นชื่อเดียวกับโรงเรียน
" แล้วนายเป็นไงบ้างล่ะ มาโกโตะ "
" แหม่ทำไมเรียกนามสกุลแบบนั้นล่ะ เรียกว่าซีโนแบบคนสนิทกันหน่อยสิ "
" ก็ฉันยังไม่ได้สนิทกับนายสักหน่อยนิน่า "
" ก็ฉันไม่มีเพื่อนอยู่ห้องนี้นิเอาเป็นว่าฉันสนิทกับนายก็แล้วกันนะ- -"
" - - "
ซีโนพูดพร้อมกับนั่งลงบนโต๊ะข้างๆ
" หยุดเลยนะ ซีจัง ฉันจะนั่งข้างซาโตจังงง "
" อะไรของเธอเนี่ยมิซากิ "
นี่คือ โคจิโร่ มิซากิ ผู้หญิงตัวเล็กน่ารักสูงประมาณไม่น่าเกิน 150 ซม . ตัวเล็กน่ารักกำลังพบพาง่าย แววตาสีฟ้าที่เป็นประกายสุดๆแต่ว่าทำไมอยู่ๆรู้ชื่อฉันได้ยังไงล่ะเนี่ย !?!?
"เอ่อ เธอคือโคจิโร่ใช่มั้ยถ้าฉันจำจากประวัติใบรายชื่อไม่ผิด ?"
" ขอโทษที่ลืมแนะนำตัวน้าฉันชื่อ โคจิโร่ มิซากิ เรียกว่า มิกิก็ได้น้า ฉันน่ารักเฟรนลี่สุดๆเลยล่ะไม่ต้องกลัวว่าฉันจะกัดหรอกน้า ส่วนนายนะซีจังไปนั่งที่อื่นซ่ะ "
" แล้วเธอรู้ชื่อพวกฉันได้ยังไงเนี่ย ?"
" ถ้าบอกว่าฉันเห็นอนาคตเลยรู้ชื่อนายจะเชื่อมั้ยล่ะ?"
" เธอจะให้ฉันเชื่อเด็กที่สูงประมาณ 150ซมเนี่ยนะว่าเห็นอนาคตเลยรู้ชื่อฉันบ้าไปแล้วฮ่าๆๆ "
" ก็ตามใจแล้วแต่นายแล้วกันนะซีจัง "
เป็นเพื่อนใหม่ที่ดูแปลกมากๆจริงๆเพราะตั้งแต่เข้ามาเธอทำท่าทีที่ดูสนิทกับผมมมากๆทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ
แต่ทำไมอยู่ๆเราถึงอยากเดินไปที่ประตูหลังห้องซ่ะได้ล่ะเนี่ย ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หลังห้อง
แล้วเมื่อหันมาอีกที...
" ชุนจังงงงงงง ออกไปนะนี่มันที่ขอซาโตจังนะ!! "
" ก็ฉันอยากจะนั่งตรงนี้ "
" ลุกไปๆๆๆๆ "
เหมือนมิซากิจะโกรธสุดๆแต่หน้าแบบนั้นยังไงก็เป็นเหมือนแค่เด็กอยากได้ลูกอมอยู่ดีนั้นล่ะ
" อ่า งั้นฉันไปนั่งแถวหลังเธอก็ได้ไม่เป็นไรหรอกนะฮ่าๆ " ผมพูดพร้อมยิ้มให้ทั้งสองคน
" เมื่อกี้ทำไมชุนจังต้อง สะกดจิตให้ซาโตจังลุกออกไปด้วยเพราะแค่อยาก..." เมื่อมิซากิกำลังจะพูดต่อแต่มือของคนที่ชื่อชุนก็กลับเอาปิดปากมิซากิเอาไว้
" พูดมากไปแล้วมิซากิ..."
" ฉัน ซาวาดะ ชุน เลิกทำหน้าโง่ๆแบบนั้นได้แล้วหน้าที่พวกนายสงสัยนะ มันดูโง่มากเลยนะรู้ตัวมั้ย "
เป็นคนที่แปลกอีกคนหนึ่งแล้ว รูปร่างที่สูงโคตรผมสีน้ำเงินเข้มกับแว่นทำให้เขาดูเข้มสุดๆไปเลย แต่ที่สงสัยในตอนนี้คือเรื่องที่พวกเขารู้ชื่อฉันแล้วก็เรื่องคนแปลกๆพวกนี้มันอะไรกัน ไหนบอกสะกดจิตไหนจะเห็นอนาคตอีก เขาเป็นแค่คนที่คิดว่าตัวเองเป็นคนวิเศษหรือว่าเขาเป็นแบบที่พูดกันจริงๆนะ...