Reborn : Fierce Demon & Little Cute Pineapple [1896]

ลำดับตอนที่ #16 : Vacation in CEDEF : Last Part

ประกาศจากน.ส.น.

เนื่องด้วยคนเขียนคิดว่าทุกคนกำลังประสบกับชะตากรรมที่เรียกว่า ‘ฟิคเดินช้าเป็นหอยทาก’ อยู่

คนเขียนจึงประกาศว่าจะพยายามฝึกวิชาการเขียนกะทัดรัด

คิดเห็นเป็นยังไงบอกกันด้วยนะครับ
วันพรุ่งนี้คนเขียนก็จะสอบกลางภาคแล้ว วันก่อนหน้านี้ก็...ไม่ได้อ่านหนังสือเลยซักแอะ วันนี้เก๊าะไม่ได้อ่าน
จึงไม่เกี่ยวอะไรกับการที่ฟิคล่าช้าเลยซักนิด วะฮ่าๆๆ(แล้วบอกทำไม?)
คนเขียนสอบไม่เคยตก(น้อย)หรอกครับ ฮะๆๆ ไม่ห่วงซักนิด ไม่ห่วงซักนิด ^O^!~
 

--

สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน ในวันนี้เรายังคงอยู่กับ เซเดฟ อคาเดมี่ แฟนเทเซีย...หา? ผิดเรื่องแล้ว? โอเคๆ เอาเป็นว่าเรายังอยู่ที่ CEDEF HQ ละกันนะ(เข้าใจยากไปอีก)

ด้วยกล้องวงจรปิดที่เราติดไว้...โอเคๆ เลิกก็เลิก จากโลกแห่งความเป็นจริงที่เราอยู่นี้ เราสามารถสอดส่องไปได้ทุกที่ทุกเวลา และคนเขียนก็จะนำทุกท่านไปที่...ห้องส่วนตัวของเจ้าหน้าที่สังกัดผู้ดูแลนอกแก๊งคนหนึ่ง

 

ในห้องสีขาวโพลนขนาดสามสิบตารางเมตรซึ่งมีห้องน้ำในตัว ทารกหญิงผมสีน้ำเงินเข้มในชุดสูทไซส์เล็กสุดหูรูดนั่งอยู่บนเตียงขนาดนอนได้สองคนที่ใหญ่ไม่สมตัวในท่าขัดสมาธิ รัล มิลจิกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ ซึ่งล้วนแต่เกี่ยวข้องกับ ‘นักโทษคนใหม่’ แทบทั้งสิ้น

 

--แฟลชแบ็ค--

 

“ก็อย่างที่ว่ามานั่นแหละนะ” ชายวัยกลางคนผมสีทองไว้หนวดเคราบางๆ พูดพลางมองเธอเหมือนอย่างทุกครั้งที่ให้งาน

 

“ที่นายสาธยายมายาวจนคนเขียนยังไม่กล้าลงให้เปลืองหน้ากระดาษเนี่ย สรุปว่าจะให้ฉันเป็นพี่เลี้ยงดูแลเจ้านั่น?” รัล มิลจิหันไปทางชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่กำลังทำหน้ายิ้มคุยกับเจ้าหน้าที่ห้องสอบสวนทั้งสองอย่างเป็นมิตร

 

“ก็ไม่เชิง งานของเธอคือจับตาดูเขาเอาไว้ เพราะเราไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรบ้าง—“

 

“ไม่ต้องมาทำพูดให้ดูดีหรอก อิเอมิทสึ ฉันรู้นะว่านายเชื่อรีบอร์นสนิทใจ แล้วยังตีค่าเจ้านั่นที่ท่าทางเป็นมิตรไปแล้ว ส่วนไอ้เรื่องที่ว่าฉันเคยเห็นเจ้านั่นสู้มาก่อนถึงได้เหมาะสมจะเป็นคนคุมที่สุดนั่น ฉันก็รู้อีกนั่นแหละว่าเป็นเพราะต้องการให้ฉันชินกับเจ้านั่น ถึงจะเป็นร่างในอนาคตก็ยังดี เพื่อที่จะได้ไม่ทำให้ภารกิจถล่มสโตลโต แฟมิลี่ติดขัด” เธอมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

 

“สมเป็นเธอจริงๆ ในเมื่อรู้แล้วก็ทำตามเถอะนะ เพราะมันก็เป็นหน้าที่อย่างหนึ่งของพวกเรา”

 

“ไม่ต้องพยายามเกลี้ยกล่อมให้เสียเวลาหรอก ฉันทำหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว แต่นายก็อย่าวางใจเกินไปนัก ยังไงก็ต้องกักบริเวณเจ้านั่นอย่าให้มีอิสระมากเกินไป”

 

“ตกลง ได้ตามนั้นเลย” ท่านผู้นำรับข้อเสนอ

 

--จบแฟลชแบ็ค--

 

ใช่แล้ว สรุปว่าเธอก็ต้องมาเป็นคนคุมชายหนุ่มที่เธอบ่นให้ฟังไปเมื่อตอนที่แล้วว่าเกิดความรู้สึกไม่ชอบเอาซะดื้อๆ

 

เธอกระโดดลงจากเตียง เดินออกไปด้านนอกห้องผ่านทางประตูอัตโนมัติ เข้าลิฟต์ที่อยู่ใกล้ๆ ลงไปชั้นล่าง

 

‘พูดได้ดีนี่ อิเอมิทสึ ระวังตัวงั้นเหรอ...’

 

ประตูลิฟต์เปิดออก เธอเดินตรงไปยังห้องสุดทางเดิน

 

‘ถ้าอย่างนั้นทำไม...’

 

เธอผลักประตูเปิดออกอย่างรุนแรง เผยให้เห็นโต๊ะอาหารยาวแบบที่ใช้สำหรับคนจำนวนมากที่สมาชิกเซเดฟห้าหกคนรวมทั้งท่านผู้นำกำลังนั่งอยู่พร้อมทั้งรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีชายหนุ่มที่ควรจะถูกควบคุมตัวยืนยิ้มแป้นอยู่ที่หัวโต๊ะในผ้ากันเปื้อนสีครีมลายฮิเบิร์ดคาบสัปปะรดน้อยผืนเดิม

 

“ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงมานั่งกินอาหารฝีมือเจ้านี่หน้าตาเฉยแบบนี้กันเล่า!!”

 

ทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน ก่อนที่ท่านผู้นำจะเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

 

“ว่าไง เปลี่ยนใจจะมากินด้วยกันแล้วเหรอ ^O^!”

 

“ไม่มีทาง! เจ้านั่นเป็นศัตรูนะ แถมยังมาจากอนาคต ไม่กลัวโดนวางยาตายหมู่รึไง!?” รัลแหวใส่ท่านผู้นำเหมือนแม่ดุลูก

 

“ไม่เอาน่า~ อาหารอร่อยแบบนี้จะเป็นพิษได้ยังไง ถึงจะไม่เท่านานะของฉันก็เถอะ” อิเอมิทสึไม่สนใจคำเตือนแถมยังพาดพิงถึงภรรยาสุดที่รักซึ่งอยู่ห่างไกลถึงประเทศญี่ปุ่น

 

“ขอบคุณครับ ^ ^” ชายหนุ่มเจ้าของตำแหน่งพ่อครัวประจำอาหารมื้อนี่เอ่ยขอบคุณด้วยความปลื้มใจ

 

“อร่อยมากเลยไอ้น้อง!” เจ้าหน้าที่หนุ่มผมทรงสกินเฮดสีเทาชูนิ้วโป้งให้

 

“เบอร์เกอร์เจ็ดสิบห้าเซ็นต์ที่เซเว่นเทียบไม่ติดเลย!” ชายวัยกลางคนผู้มีรอยแผลเป็นอยู่ทั่วหน้าเสริม

 

“ถึงจะไม่ควรชมผู้ที่เป็นศัตรูของเราในยุคนี้ แต่ก็ต้องยอมรับว่าฝีมือเลิศจริงๆ” หญิงสาวผมบลอนด์สวมแว่นเอ่ยชมในขณะที่กินอย่างมีมารยาท เธอคนนี้นี่เองที่เป็นผู้ไปแจ้งข่าวกับรุ่นที่เก้า เธอไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะได้กินอาหารฝีมือเป้าหมายขององค์กรเธอซะเอง

 

“อัล(รัล)!~” ชายร่างใหญ่ประจำห้องสอบสวนยกมือทักทายทารกหญิงทั้งที่อาหารยังอยู่เต็มปาก

 

“มาอินอ้วยอันอิ อะอ่อยหว่าอนเอ่าอี้อาออกไปอีกอ๊ะ!” ...แปล : {มากินด้วยกันสิ อร่อยกว่าคนเก่าที่ลาออกไปอีกนะ!}

 

“ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่กินอย่างนาย” รัลปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ซ้ำยังพาลไปถึงคนอื่นๆ

 

“พวกนายทุกคน ถ้าเกิดตายขึ้นมาก็ออกไปตายข้างนอกกันให้หมดละกัน! ขี้เกียจทำความสะอาด!!”

 

ปึง!

 

เหล่าผู้ที่อยู่กับโต๊ะอาหารมองประตูที่ปิดลงอย่างรุนแรงด้วยความรู้สึกแตกต่างกัน แต่ส่วนใหญ่ก็หันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน

 

“หัวหน้าคะ ดิฉันคิดว่ารัลดูแปลกๆ นะคะ” หญิงสาวนาม [โอเลกาโน่] เอ่ยกับท่านผู้นำ

 

“ปกติแล้วเธอใจเย็นกว่านี้ แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนว่าเธอมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ”

 

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เรื่องของตัวเองก็มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่จะแก้ไขได้” อิเอมิทสึพูดอย่างสมกับเป็นผู้ใหญ่

 

“หรือบางทีก็ต้องให้คนที่เกี่ยวข้องช่วยนะครับ”

 

มือเรียวขาวเกือบเท่าผู้หญิงคว้าเอาจานที่ยังไม่มีใครแตะต้องไปจากโต๊ะอาหาร

 

“เพราะบางคนก็มีทิฐิปัดกั้นตัวเอง ในเวลาอย่างนี้ที่เพื่อนเป็นสิ่งจำเป็น ^ ^”

 

ชายหนุ่มยิ้มทิ้งท้ายก่อนจะเดินผ่านประตูออกไป ทิ้งผู้นำองค์กรที่มองอย่างเป็นนัยไว้เบื้องหลัง

 

--

 

รัล มิลจินั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงด้วยใจที่หงุดหงิด

 

‘ให้ตายเถอะ! ทำไมถึงได้ประมาทกันอย่างนี้นะ ถึงรีบอร์นจะเป็นคนพูดเองก็เถอะ แต่เรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลมันก็ไม่สมเหตุสมผลอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ! เจ้านั่นมาจากอนาคตนะ! เป็นศัตรูรึเปล่าก็ไม่รู้!’

 

เธอบ่นในใจเหมือนเป็นป้าแก่ๆ (Lal: -_-+]R:ชะอุ๋ย!)

 

แกร๊ก...

 

ประตูห้องเปิดออกเบาๆ แต่ก็ยังมีเสียงพอที่ทารกหญิงจะได้ยินและหันกลับไปมอง

 

ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับจานสเต็กเนื้อร้อนส่งกลิ่นหอยฉุยในมือ(R:...คนเขียนหิวจริงๆ แล้วนะ...)

 

“มานั่งหลบอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่หิวเหรอ?” ชายหนุ่มถามอย่างเป็นมิตร

 

“ทหารที่ได้รับการฝึกมาทนไม่กินอาหารได้เป็นวัน อดมื้อสองมื้อไม่มีผลหรอก” แต่ได้รับคำตอบและสายตาระแวงกลับไป

 

“แต่ถ้าอาหารไม่ตกถึงท้อง ร่างกายก็ไม่ได้รับสารอาหาร เดี๋ยวไม่โตไม่รู้ด้วยนะ ^ ^” ชายหนุ่มพูดแซวสภาพทารกของอัลโกบาเลโน่หญิง เป็นเรื่องหนึ่งที่สะกิดต่อมโมโหของเธอได้อย่างมีประสิทธิภาพ

 

รัลอ้าปากเตรียมจะใช้วาจาเชือดเฉือนกลับ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เปล่งอะไรออกไป เสียงเสียงหนึ่งก็ช่วยสื่อสารแทนเธอ

 

จ๊อก~

 

รัลเงียบสนิท เพราะฟอร์มที่เสียไปแล้ว ยากจะกู้คืนมาได้ แม้ว่าจะทั้งโมโหทั้งอายก็ได้แต่เงียบ

 

“เห็นมั้ย กระเพาะเธอยังเห็นด้วยกับฉันเลย ^ ^”ชายหนุ่มยิ้มแป้นพลางใช้มีดและส้อมที่ติดมาด้วยหั่นเนื้อในจานเป็นชิ้นพอดีคำ

 

“ฮึ อดยังจะดีกว่ากินของที่ศัตรูยื่นให้” ทารกหญิงเริ่มมั่วคติมาอ้าง

 

“อย่าพูดยังงั้นสิ ไม่มีอะไรอันตรายหรอก นี่ไง” ชายหนุ่มกินให้ดูคำหนึ่งเพื่อยืนยัน

 

ทารกหญิงชำเลืองมองด้วยความสนใจที่มีขึ้นเพราะกระเพาะเรียกร้อง แต่ยังทำฟอร์มอยู่ได้

 

“จะรู้ได้ไงว่าแกไม่ได้กินยาแก้พิษไว้ก่อนแล้ว ไม่ต้องพยายามหรอก ฉันไม่กินไอ้นั่นเด็ดขาด”

 

“ยังงี้ก็แย่สิ ช่วยไม่ได้แฮะ...” ชายหนุ่มมีท่าทางลำบากใจ เขาไม่อยากจะทำอย่างนี้กับเธอผู้เป็นคนของอดีตเท่าไร แต่เด็กดื้อที่ไม่ยอมกินข้าวก็ไม่ควรตามใจ(R:แปลกๆ วุ้ย)

 

หมับ!

 

“แก! ทำอะไร!?”

 

อัลโกบาเลโน่หญิงถูกคว้าตัวไปนั่งบนตักด้วยแขนซ้ายข้างเดียว และก็ถูกรัดหลังแนบติดกับตัวของชายหนุ่มอย่างแน่นหนา

 

“อ้าปากซิ”

 

ชายหนุ่มใช้นิ้วชี้ซ้ายจิ้มที่สีข้างของทารกหญิง

 

จึ้ก!

 

“เฮือก!” ด้วยความที่เธอมีเส้นประสาทบริเวณนั้นไวต่อการสัมผัส รัลจึงสะดุ้งโหยงเปิดปากออก

 

“เอ้า อ้ำ! ^ ^” ชายหนุ่มยิ้มอย่างรื่นเริงในขณะที่มือขวายัดชิ้นเนื้อที่ปลายส้อมเข้าปากของทารกหญิงผู้ไร้ทางสู้ ก่อนจะบังคับแหงนคอเธอให้กลืนลงไป(DX:ดูซาดิสม์ยังไงไม่รู้วุ้ย = =;)

 

“แค่ก! แค่ก!” แน่นอนว่าการกินอาหารโดยไม่เต็มใจย่อมนำมาซึ่งการสำลัก แต่ชายหนุ่มก็มิได้นำพา ซ้ำยังปล่อยทารกหญิงให้เป็นอิสระ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นการเสี่ยงต่อการถูกเป่าหัวเป็นอย่างยิ่ง

 

“หนอย~ แก~” รัลเดือดได้ที่ แต่อีกฝ่ายกลับเอาแต่ยิ้ม ซึ่งมันก็ยิ่งทำให้เธอโมโหหนักขึ้น

 

“ว่าไง ยังไงกินลงไปแล้วนะ กินเข้าไปอีกก็คงไม่ต่างกัน ^ ^” ชายหนุ่มยื่นจานที่ยังเหลือสเต็กเนื้ออยู่กว่าครึ่งมาตรงหน้ารัล

 

ใจของเธอบอกให้ปัดมันทิ้งแล้วคว้าปืนยิงเจ้าบ้าหน้าแป้นนี่ส่งไปโลกหน้า แต่กระเพาะของเธอบอกอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งในขณะนั้นกระเพาะกำลังชนะคะแนน เพราะนโยบายแก้ความหิวถูกสนับสนุนโดยเสียงข้างมาก ฉะนั้น เธอจึงจำเป็นต้องรักษาความเป็นประชาธิปไตย

 

(DX:อะไรฟะ ไอ้ข้างบนน่ะ?]R:บ่นเรื่อยเปื่อย อย่าสนใจเลย ไม่เกี่ยวกับการเมืองไหนเป็นพิเศษหรอก)

 

จ๊อก~

 

เสียงท้องของเธอเป็นตัวผลักดันสุดท้ายในการตัดสินใจ

 

ทารกหญิงคว้าจานจากมือของอีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้ แต่ยังพยายามแสดงออกว่าไม่ได้แพ้

 

“อย่าเข้าใจผิดไป ฉันคำนวณแล้วว่าความเป็นไปได้ที่เจ้านี่จะเป็นอันตรายมีต่ำ ไม่เกี่ยวกับที่แกทำมาทั้งหมดนี่หรอกนะ!” เธอพูดจบก็ลงมือสวาปามอย่างหงุดหงิด

 

ชายหนุ่มมองด้วยรอยยิ้มอยู่ห่างๆ ได้มาเจอกับอัลโกบาเลโน่หญิงเมื่อสิบปีที่แล้วแบบนี้ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบ

 

เมื่อใจที่คุกรุ่นสงบลงบ้างแล้ว ทารกหญิงจึงเริ่มถามเรื่องที่อยากรู้

 

“นี่ ถามอะไรหน่อยสิ”

 

“ว่ามาเลย~” ชายหนุ่มแสดงออกว่ายินดีอย่างยิ่ง

 

“ทำไมแกถึงได้เปลี่ยนไปมากไปมากขนาดนี้ ตัวแกในปัจจุบันทำยังกะไม่สนใจโลก ผ่านไปสิบปีทำตัวยังกับเป็นพี่เลี้ยงเด็ก” รัลถามคำถามในแบบฉบับของเธอ คือไม่ถามดีๆ แต่ถามแบบ...

 

“...ก็เพราะเธอนั่นแหละ ^ ^”

 

“หา?” ไม่มีครั้งไหนที่อัลโกบาเลโน่หญิงจะงงไปมากกว่านี้อีกแล้ว

 

“ล้อเล่นน่ะ มันเป็นข้อมูลปกปิด อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้เองแหละ ^ ^” ชายหนุ่มยืมคำที่คุ้นหูคุ้นตามาจากที่ไหนซักแห่ง

 

และแล้วก็ถึงเวลาอาบน้ำ...แน่น้อน? คิดว่าพวกเจ้าหน้าที่องค์กรลับจะอยู่แบบคนธรรมดาไม่ได้รึไง? ถึงจะเป็นมาเฟียก็ต้องอาบน้ำนะ! (DX:ยังไม่มีใครเถียงแกซักคน =_=;)

 

...แปลกประหลาด...บรรยากาศน่ากระอักกระอ่วนใจอย่างที่สุด...

 

ทารกหญิงผมสีน้ำเงินเข้มแช่อ่างอาบน้ำสีขาวสะอาดในห้องน้ำขนาดไม่กี่ตารางเมตรโดยมีชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มนั่งอยู่ด้านหลังในอ่างเดียวกัน

 

เป็นบรรยากาศที่ส่อแววสุดๆ แต่ผู้ใหญ่กับเด็กทารกอาบน้ำด้วยกันไม่ได้ผิดปกติตรงไหนนี่!

 

...โอเค มันก็อาจจะมีกรณีที่ไม่ใช่ยังงั้นซะทีเดียว

 

“นี่แก...เข้ามาด้วยทำไม...” รัลที่ตัวเปลือยเปล่ากัดฟันพูดด้วยความอาฆาตพยาบาท

 

“? ก็มาอาบน้ำให้เธอน่ะสิ ^ ^” ชายหนุ่มตอบราวกับมันเป็นเรื่องที่แสนจะธรรมดา

 

“หา!? จะบ้าเหรอ! เห็นฉันเป็นเด็กรึไง!?” เธอแหวด้วยความโกรธ

 

...

 

...ทุกท่านคิดว่าควรจะตอบว่าไงดี?...

 

“ไม่มีใครเขาปล่อยทารกอยู่ในอ่างอาบน้ำคนเดียวหรอก ^ ^” เด็กหนุ่มพูดเรื่องที่เห็นๆ กันอยู่ว่าใช่...รึเปล่า? (คนเขียนเริ่มสับสนในตัวเอง)

 

ชายหนุ่มคว้าไอ้โน่นไอ้นี่ที่เป็นอุปกรณ์ในการอาบน้ำจากรอบตัวราวกับเป็นของตัวเอง มือข้างหนึ่งคว้าร่างอันเปลือยเปล่าของอัลโกบาเลโน่หญิงเอาไว้(ซึ่งต้องขอย้ำอีกทีว่าทารกนะเฟ้ย) และบรรจงทำความสะอาดให้อย่างที่ทำกับทารกทั่วๆ ไป

 

“ปล่อยนะเฟ้ยเจ้าบ้า! กล้าดูถูกฉันงั้นเหรอ!?” รัลพยายามดิ้นรน แต่สู้แรงไม่ได้ก็คือสู้แรงไม่ได้

 

“อ๊ะ! ตรงนั้นอย่า! จะมากไปแล้วนะไอ้ลามก!!” (R:...ด่าคนเขียนใช่ปะ?)

 

มือขาวและฟองน้ำขัดถูทั่วทั้งร่างของทารกหญิง ทุกจุดเร้นลับของเธอล้วนถูกฟองสบู่เข้ายึดครอง ไม่ว่าจะซอกมุมใดก็ไม่เว้น

 

(DX:ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ แกทำให้ฉากอาบน้ำเด็กกลายเป็นฉากที่โคตรเรท] R:ช่วยไม่ได้...มีประสบการณ์(ไปอ่านระดับเดียวกันมา)ก็ต้องเอามาเผื่อแผ่...อาจจะต้องมีจำกัดอายุผู้อ่านกันแล้วทีนี้ ให้กับคู่พิเศษ... หรืออาจจะเลยไปถึงคู่หลัก)

 

และแล้วก็ถึงเวลานอน...

 

“เอ่อ...จะให้ฉันนอนโซฟาจริงๆ เหรอ?” ชายหนุ่มทำมีสีหน้าไม่สู้จะดี ไม่เหลือเค้ารอยยิ้มน่าโมโห(ในสายตาทารกหญิง)

 

“แหงสิ! ไม่ให้ไปนอนในห้องขังก็ดีโขแล้ว!!” ทารกหญิงในชุดนอนสีฟ้าอ่อนแสนจะจืดชืดตอบ น้ำเสียงบ่งว่ายังแค้นเรื่องก่อนหน้านี้อยู่

 

“แต่เตียงเธอก็ตั้งใหญ่ ตัวเธอก็นิดเดียว มีที่พอให้ฉันขึ้นไปนอนพอเหลือเฟือนะ” ชายหนุ่มพยายามใช้เหตุผลเข้าคุย

 

“ไม่มีแต่! นี่ห้องฉัน แกเป็นคนนอกนะรู้ไว้ซะด้วย!” แต่น่าเสียดายที่รัลไม่พร้อมจะคุยด้วยเหตุผล

 

“เด็กอะไรใจร้ายจัง~”

 

ไฟในห้องดับลง ชายหนุ่มที่ถึงจะรูปร่างไม่สูงมาก แต่นอนบนโซฟามันก็สุดแคบ ในขณะที่ทารกหญิงตัวสูงเท่าต้นขานอนอยู่คนเดียวบนเตียงกว้างขนาดห้าฟุต

 

ช่างเป็นเจ้าของห้องที่เสียสละให้กับแขกจริงๆ...

 

กลางดึกคืนนั้น ในขณะที่ร่างบนเตียงนอนหลับสนิท ไร้การป้องกันใดๆ เพราะถูกภาพที่ร่างบนโซฟาแสดงออกทำให้คิดว่าเขาเป็นแค่คนที่กวนโมโหเธอคนหนึ่งเท่านั้น

 

โซฟาตัวนั้นว่างเปล่า ร่างที่ควรจะอยู่บนนั้นก้าวเข้ามาใกล้เตียงของทารกหญิงอย่างไร้เสียง ไร้สัมผัสใดๆ

 

เงาดำโถมเข้าห้อมล้อมอัลโกบาเลโน่หญิงที่กำลังหลับไหล

 

เช้าวันรุ่งขึ้น...

 

รัลรู้สึกตัวตื่นขึ้น เปลือกตาทั้งสองเปิดขึ้นกึ่งหนึ่ง มือน้อยยกขึ้นขยี้ตา เธอขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง แต่เธอทำไม่ได้ เพราะมีน้ำหนักกดทับตัวเธอเอาไว้

 

แขนที่เรียวขาวจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นของชายหนุ่มคร่อมทับตัวเธอเอาไว้จากด้านหลัง เธอที่แทบจะกระโดดชนเพดานด้วยความตกใจงัดเอาแขนที่ยาวกว่าความสูงของลำตัวเธอออกไปอย่างรีบร้อน ทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้น

 

“รัล ตื่นไวจังนะ~ ทุกทีมีแต่ให้ฉันปลุก ฮ้าว~” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างงัวเงีย ยกตัวขึ้นนั่งอย่างไม่รีบร้อน ตรงกันข้ามกับทารกหญิงที่ยังตกใจไม่หาย

 

“แกขึ้นมาได้ยังไง!? ทำไมฉันไม่รู้สึก— ไม่สิ แกขึ้นมาทำไม!?” รัลถอยหนีด้วยความระแวง แน่นอนว่าเธอไม่มีทางไว้ใจใครเพียงชั่วข้ามคืน แต่เธอไม่คิดว่าจะมีใครย่องเข้าหาเธอได้โดยไม่รู้สึกตัว ทั้งที่เธอน่าจะเป็นคนหลับไม่ลึก ตื่นง่าย แค่เสียงหนูวิ่งก็รู้สึกตัวแท้ๆ

 

“ฉันก็ค่อยๆ คลานขึ้นไป แค่อยากจะกอดเธอตอนเป็นทารก โอกาสแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้ว ^ ^!” ชายหนุ่มตอบหน้าระรื่น ทำให้รัลอยากจะเอาฝ่าเท้าเข้าไปประทับซะจริงๆ

 

“แกนี่ชักจะรังควานฉันมากเกินไปแล้ว ถ้าตัวแกในยุคปัจจุบันกลับมานะจะเล่นให้หนักเลย!” รัลขู่...เป็นคำขู่เดียวที่ดูจะทำได้จริง เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้เลย

 

“แหม ขอบคุณในความหวังดี(?) เชิญตามสบายเลย ตัวฉันในอดีตจะได้ซึมซับอารมณ์ความรู้สึกเข้าไปบ้าง ^ ^” ชายหนุ่มพูดเหมือนกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

 

รัลที่ไม่รู้จะเถียงอะไรกลับไปก็ต้องเงียบเสียงอย่างช่วยไม่ได้ และอย่างที่พระท่านสอน เมื่อหยุดพูด หันมาเพ่งสติกับตัวเอง ปัญญาก็เกิด...หมายถึง พอหยุดใช้สมองคำนวณคำพูดก็ทำให้คิดเรื่องอื่นได้

 

“...จะว่าไปแล้ว การที่แกมีตัวตนอยู่ในสิบปีข้างหน้า แสดงว่ามีชีวิตรอดไปจากการตัดสินของวองโกเล่ได้สิ?”

 

“เป็นข้อมูลปกปิด ^ ^!~” ชายหนุ่มตอบหน้าระรื่นได้อย่างกวนโมโหเป็นที่สุด

 

“แต่ก็เพราะได้เธอช่วยเอาไว้...” สีหน้าของชายหนุ่มบ่งบอกถึงความซาบซึ้งใจอย่างแท้จริง แต่ทารกหญิงไม่เชื่อ

”ไม่มีทาง ฉันน่ะเหรอจะช่วยแก ช่วยถีบลงหน้าผาสิไม่ว่า” เธอหมายความอย่างนั้นจริงๆ...

 

“กะแล้วว่าเธอต้องพูดแบบนี้ แต่ก็รอดูไปเถอะ ถ้านี่เป็นช่วงก่อนจะเข้าจู่โจมสโตลโต แฟมิลี่ก็อีกไม่นานแล้วล่ะ ชีวิตของฉันอยู่ในกำมือเธอ ฝากด้วยล่ะ ^ ^” เช่นเคย ชายหนุ่มพูดอย่างสบายๆ เหมือนกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

 

“เชื่อมือฉันได้เลย ฉันจะทำให้แน่ใจว่าแกหมดลมหายใจร้อยเปอร์เซ็นต์” ทารกหญิงแสยะยิ้มกลับ

 

--

 

“เครื่องพร้อมแล้วครับ” ช่างจูนอาวุธหัวใสหันมาบอกกับเหล่าเจ้าหน้าที่เซเดฟที่ยืนมองอยู่ห่างๆ

 

“นี่ คุณจางนีนิ ส่งผมกลับไปได้จริงนะ?” ชายหนุ่มในผ้ากันเปื้อนตัวเดิมผู้นั่งอยู่บนเก้าอี้ถาม สภาพที่สวมหมวกเหล็กและสายระโยงรยางค์ทั่วตัวเหมือนเครื่องทรมานนักโทษทำให้ใครๆ ก็เข้าใจความรู้สึกของเขา

 

“คือ...เท่าที่ผมจำได้ กว่าสิ่งประดิษฐ์ของคุณจะทำงานได้ตามคาดเป๊ะก็หลังจากนี้หลายปี ^ ^;”

 

“เสียมารยาทครับ สิ่งประดิษฐ์ของผมทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเสมอ ...แค่อาจจะมีผิดพลาดบ้างเล็กน้อย...” เจ้าตัวพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความไม่มั่นใจ

 

ทารกหญิงยืนจ้องชายหนุ่มผู้กำลังตกเป็นหนูทดลองอยู่ห่างๆ ด้วยสีหน้านิ่งสนิทจนอีกฝ่ายรู้ตัวหันมายิ้มให้

 

“รัล ตัวฉันในอดีตทำตัวน่ารังเกียจไปหน่อย ช่วยทนไปก่อนนะ อีกไม่นานก็กลับตัวเองแหละ ^ ^”

 

“ไม่ต้องห่วงหรอก ใครทำตัวไม่เข้าท่าฉันจะเคี่ยวให้หนักเลย จนกว่าแกจะเชื่องเป็นลูกหมานั่นแหละ” รัลยังคงรักษาเอกลักษณ์ไม่ยอมตอบดีๆ

 

“ได้ยินยังงี้ก็สบายใจ เดินเครื่องเลยครับ ทนลุ้นไม่ไหวแล้ว(ว่าจะกลับไปครบสามสิบสองรึเปล่า) ^ ^;”

 

กริ๊ก!

 

ฮึ่ม~!! ฮึ่ม~!!

 

“มันมาแนวเดียวกับครั้งแรกเลย ดูท่าจะไม่มีใบรับประกันคุณภาพแหงๆ” อิเอมิทสึได้คำตอบจากตอนที่แล้วในที่สุด

 

และแล้วสิ่งที่ทุกคนคาดคิดเกิดขึ้น

 

บรึ้ม!!

 

เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมทั้งเกิดควันสีชมพูโขมง

 

เมื่อควันจางหายไป ร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มและอักขระจันทร์เสี้ยวที่แก้มก็ปรากฏขึ้นในสภาพสวมกุญแจมือดังเดิม แต่ที่ต่างไปจากเดิมคือเสื้อคลุมสีขาวที่ยับยู่ยี่เหมือนไปกลิ้งลงมาจากดอยอินทนนท์

 

“ยินดีต้อนรับกลับสู่โลกปัจจุบัน” ท่านผู้นำเข้าไปกล่าวต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเคย

 

“ว่าแต่ไปเจออะไรเข้าล่ะถึงได้เสื้อยับยู่ยี่ขนาดนี้?”

 

เด็กหนุ่มยังคงสีหน้าไร้ความรู้สึกเอาไว้ ไม่พูดอะไรเหมือนเคย ทารกหญิงจึงถือโอกาสนี้ทวนสิ่งที่ต้องทำอีกครั้ง

 

“ฟังให้ดีนะ พรุ่งนี้พวกวองโกเล่จะมาถึง จากนั้นภายในสองวันเราก็จะบุกจู่โจมฐานทัพของสโตลโต แฟมิลี่ ก่อนหน้านั้นแกต้องบอกข้อมูลเกี่ยวกับเส้นทางภายในเท่าที่รู้มาให้หมด เพื่อที่จะได้วางแผนให้ดีก่อนบุกเข้าไป”

 

“...เข้าใจแล้ว...” เด็กหนุ่มตอบสั้นๆ ได้ใจความ

 

“แล้วก็อย่าคิดโกหกเป็นอันขาด เพราะพวกเราจะรู้ทันที ใช่มั้ยออคเคียลี่?” ทารกหญิงหันไปทางหนุ่มแว่นประจำห้องสอบสวนที่ตกใจจนหลุดหน้าเหวอไปแว้บหนึ่ง

 

“อะ...ถูกต้องแล้วครับ ถ้าคุณโกหก ผมจะรู้ได้ในทันที” หนุ่มแว่นรักษาท่าทีใจเย็นเอาไว้และปล่อยลูกบลัฟออกไปได้ แต่ในหัวเขานั้นคิดว่า ‘ไหงโยนมาให้ตูซะงั้น...’

 

เด็กหนุ่มพยักหน้าแทนการตอบรับว่าเข้าใจ...แต่เข้าใจรับปฏิบัติหรือเข้าใจว่ากำลังโดนแหลนั้นเป็นอีกเรื่อง

 

“งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว แกรนโด้ ออคเคียลี่ โยนเจ้านี่เข้าห้องขัง” รัลออกคำสั่งเด็ดขาด

 

ชายหนุ่มหัวโล้นร่างโตกับชายหนุ่มสวมแว่นร่างสูงโปร่งเข้ามาขนาบสองข้างเด็กหนุ่มและพาตัวไปยัง ‘ห้องสวีทชั้นห้าดาว’ เพียบพร้อมด้วยเตียงขาวแคบๆ ประตูติดช่องกระจก และวอลเปอร์ขาวโพลนตามคำสั่ง

 

ทารกหญิงยืนมองชายทั้งสามเดินหายไปหลังประตูบานเล็กพลางครุ่นคิดเรื่องที่ผ่านมา

 

‘เจ้านั่นในอีกสิบปีจะกลายเป็นตัวน่าโมโหยิ่งกว่าเดิมเหรอเนี่ย แถมยังจะเปลี่ยนแปลงในเร็วๆ นี้อีก มันจะเป็นไปได้ยังไง?’ เรื่องยากๆ นี่ล่ะที่เธอชอบคิดนักหนา

 

‘...แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรานี่ ถ้าเจ้านั่นกับเราจะมีความเกี่ยวข้องอะไรก็... รออีกสิบปีก็รู้เอง’ ความคิดนี้แสดงให้เห็นว่าเธอรอได้...หรืออาจไม่ได้รอเลย?

 

--

 

R:”ยาว”

 

DX:”ยาว”

 

27:”ยาวครับ”

 

Ryohei(23):”ยาวสุดขั้ว!!”

 

80:”ฮะๆๆ ยาวจัง”

 

59:”ชิ! จะยาวเอาอะไรฟะ!”

 

L:”คุณแรมโบ้จะกินลูกอมอ้ะ!”(อันนี้ไม่เกี่ยวเลย)

 

96:”...ยาวค่ะ...”

 

18:”...ยืดเยื้อน่ารำคาญ...”

 

69:”คุฟุฟุ~ ช่างย—“

 

R:”สต็อป! พอแล้วทุกคน ขอบคุณที่มาช่วยคอรัสประสานเสียง(?)”

 

69:”ม—ไม่ให้ผมพูดจบก่อนล่ะครับ~”

 

--