คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue: ไซเบอร์สเปซ - แดนคนตาย
ไซเบอร์สเปซ ภพภูมิที่ดวงวิญญาณของเหล่าเครื่องจักรที่สละซึ่งร่างกายแล้วอาศัยอยู่ ไม่สามารถอธิบายในทางกายภาพได้นอกจากสมมุติว่าเป็นจักรวาลอันมืดมิดที่ผู้อยู่อาศัยเป็นดวงแสง
ไซเบอร์เอลฟ์ที่ส่องแสงสีทองพักผ่อนอยู่ที่มุมหนึ่งของความว่างเปล่าอย่างสงบ แสงที่เคยสว่างไสวบัดนี้หมองมัว
ถ้าหากจะยังคงชื่อเดิมเอาไว้เราจะเรียกดวงวิญญาณดวงนี้ว่า [เอ็กซ์]
ไม่อาจทราบได้ว่าผ่านมานานเท่าใดแล้วนับแต่เขามาถึงสถานที่ที่เวลาไม่มีความหมายแห่งนี้ หมดพลังที่จะคงรูปร่างอยู่ในโลกเบื้องบน ภาระดูแลโลกที่เต็มไปด้วยบาดแผลถูกส่งต่อไปที่เพื่อนรักของเขาแล้ว หน้าที่ของเขาจบลง ภพภูมิของเขาในตอนนี้คือที่แห่งนี้
ไซเบอร์สเปซนี้เป็นมิติที่สงบนิ่ง ไร้แสง ไร้เสียง โลกแห่งนามธรรมที่ตัวตนสัมผัสไม่ได้ด้วยสัมผัสทั้งห้าของสิ่งมีชีวิต แต่ด้วยกระแสข้อมูลและพลังงาน เป็นที่สถิตของไซเบอร์เอลฟ์ ไม่ว่าจะดีเลวเมื่อพบจุดจบล้วนต้องมาที่นี่ ทั้งหมดต่างอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข มาเธอร์เอลฟ์ ตราบเท่าที่เธอยังอยู่ จิตใจของผู้ที่ตกอยู่ใต้อำนาจของไวรัสอิเร็กกุล่าร์จะถูกชำระล้าง เป็นสถานที่ที่เหมาะยิ่งสำหรับการพักผ่อนของดวงวิญญาณที่ถูกปลดเปลื้องจากภาระที่รับผิดชอบในโลกเบื้องบน
วีรบุรุษสีน้ำเงินรู้สึกเหนื่อยเหลือเกินแล้ว ในที่สุดเขาก็ได้พักนานตราบเท่าที่เขาต้องการ ไม่มีอะไรจะมารบกวนเขาได้ ทั้งก่อนหน้านี้ และตลอดไป...
ตูม!
เสียงระเบิด ไม่สิ <สัมผัส>ของ<การระเบิด> ไซเบอร์เอลฟ์สีทอง<มองเห็น>เหล่าไซเบอร์เอลฟ์ไม่ว่าน้อยใหญ่ต่างอยู่ในความสับสนอลหม่าน
...มิติแห่งนี้ไม่ได้อยู่ภายใต้กฎเดียวกับ<โลกเบื้องบน> ถึงจะบอกว่า<มองเห็น>แต่ไซเบอร์เอลฟ์สีทองก็ไม่ได้<มองด้วยตา>หรือ<ได้ยินเสียงระเบิดด้วยหู>จริงๆ...
<มองออกไปข้างหน้า> ไซเบอร์เอลฟ์สีทอง<เห็น>ไซเบอร์เอลฟ์สีดำเข้ามาหาเขา
(...เกิดอะไรขึ้น?) เขาถามผู้ที่มาถึง
(เกิดช่องโหว่ของมิติขึ้นน่ะสิ!) ไซเบอร๋เอลฟ์สีดำ [แอ็กเซล] ตอบคำถาม ก่อนจะเล่าอย่างตื่นเต้น
(ฉันเห็นมากับตาเลย จู่ๆ ก็ระเบิดตู้ม! แล้วก็เกิดเป็นช่องเบ้อเริ่มกับแรงดูดมหาศาลดึงเอาไซเบอร์เอลฟ์หลายตัวเข้าไป ฉันเองก็ยังแทบจะเอาตัวไม่รอด!)
ช่องโหว่ของมิติ ไซเบอร์เอลฟ์สีทองรู้ว่าเคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ตอนที่<ตัวตนที่ทรงพลัง>เดินทางกลับมาถึงโลกจากอวกาศอันไกลโพ้น พลังงานมหาศาลเหลือคณานับก่อให้เกิดการบิดเบือนในมิติและทำให้<ไซเบอร์สเปซ>กับ<โลกเบื้องบน>ซ้อนทับกันอย่างหลวมๆ และในระหว่างนั้นผู้อาศัยทั้งสองโลกสามารถเดินทางไปมาระหว่างสองมิติผ่านทางรอยแยกที่เกิดขึ้นได้ แต่รอยแตกที่สร้าง<แรงดูด>นี้เขาไม่เคยพบมาก่อน
(จะไปดูด้วยกันมั้ยเอ็กซ์?) แอ็กเซลสีดำชวน
(...ไม่ล่ะ...) แม้จะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นตรงหน้า แต่ไซเบอร์เอลฟ์สีทองกลับไม่รู้สึกอยากจะไป ไม่มีแรงจะฝืนตัวเองไป
(อะไรกันเล่า~ เอ็กซ์ล่ะก็ ปล่อยให้คนอื่นไปออกแรงแล้วตัวเองนั่งสบายใจเฉิบงี้ได้ไง~) แอ็กเซลบ่นกระปอดกระแปด แต่ก็ไม่พยายามฝืนอีกฝ่ายมากจนเกินไป ...เพื่อนของเขาคนนี้คือคนที่สมควรจะได้พักผ่อนอย่างสงบมากที่สุด...
(ไม่เป็นไรๆ~ เดี๋ยวฉันจัดการเอง เรื่องแค่นี้สบายมาก ไปก่อนนะ~) ไซเบอร์เอลฟ์สีดำเอ่ยลา ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ลาตอบก็ตาม
เมื่อ<เพื่อน>ไปแล้ว ไซเบอร์เอลฟ์สีทองก็หลับตาลงดังเดิม แสงที่ดูหม่นหมองอยู่แล้วยิ่งริบหรี่ลงไปอีก ในส่วนลึกของจิตใจส่งเสียงบอกให้เขาออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นและหาทางแก้ไข แต่ว่าเสียงมันเล็กเหลือเกิน เมื่อก่อนมันยังดังกว่านี้ ยังทำให้เขาลังเลใจว่าจะทำตามดีหรือไม่ ทว่าเขาส่ายหน้ามาตลอด เสียงมันก็ค่อยๆ เบาลงตามวันและเวลา
เขากำลังจะกลายเป็นเปลือกนอกที่ว่างเปล่า เขารู้ดีแต่ก็ไม่คิดจะทำอะไร มันสายไปแล้ว เขา...เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวของสิ่งที่เขาเคยเป็น...
...
.....
(เอ็กซ์! เอ็กซ์!)
เสียงใครบางคนเรียกเขา ไซเบอร์เอลฟ์สีทองลืมตาขึ้น พบกับเพื่อนเก่าอยู่ตรงหน้า
(...เอเลีย...)
(ช่องโหว่ของมิติขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว! แอ็กเซลกับคนอื่นๆ พยายามปิดแต่พลังไม่พอ! ถ้าเธอไปช่วยด้วยต้องทำได้แน่ มาเร็วเข้าเอ็กซ์!)
ไซเบอร์เอลฟ์สีทองนิ่งเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ต่อน้ำเสียงร้อนรนของเธอ
(แม้แต่มาเธอร์เอลฟ์ก็ถูกดูดเข้าไปแล้ว! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไซเบอร์สเปซอาจจะถูกทำลายก็ได้นะ! เธอยังจะมัวนั่งเฉยอยู่อีกเหรอ?!)
(...ซะ...)
(...?)
(...ไปซะ เอเลีย...)
(อ—เอ็กซ์...!?)
(...ฉันเหนื่อยเต็มทนแล้ว...)
ไซเบอร์เอลฟ์สีชมพูช็อกจนพูดไม่ออก ครั้งล่าสุดที่เธอได้พบเขา เขายังไม่...ว่างเปล่าเท่ากับตอนนี้
(เอ็กซ์! ทุกคนกำลังตกอยู่ในอันตราย เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ถ้าเธอไม่ช่วยแล้วใคร—)
(ใครซักคนที่ไม่ใช่ฉัน...เลิกกวนใจฉันซะที...)
ไซเบอร์เอลฟ์สีชมพูมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง คนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือใครกันแน่ เขาใช่คนที่เธอรู้จักแน่หรือ?
(ขอร้องล่ะ เอ็กซ์...แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว แล้วฉัน...จะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีก...)
ไซเบอร์เอลฟ์สีทองนิ่งเงียบ เอเลียกลัวคำตอบที่จะได้รับแต่ก็ไม่กล้าทิ้งความหวัง ว่าคนที่เธอรู้จักยังอยู่ที่ไหนสักแห่งในนั้น
เวลาผ่านไปโดยที่ทั้งสองไม่ปริปากแม้แต่คำเดียว ในที่สุดไซเบอร์เอลฟ์สีทองก็ลุกขึ้น ไม่ว่าจะเพราะเขายังหลงเหลือเค้าของคนที่เธอรู้จักอยู่หรือเป็นเพราะคำสัญญาของเธอก็ตาม เอเลียก็ดีใจ
...
ในห้วงมิติที่มีแต่ความมืดมิด ไม่มีทางแยกได้ว่าสถานที่แห่งใดเป็นที่แห่งใด สิ่งเดียวที่แตกต่างจากทัศนวิสัยโดยรอบคืออุโมงค์สีเขียวที่มีขนาดใหญ่เป็นหลายสิบเท่าของไซเบอร์เอลฟ์หนึ่งตัว กำลังอาละวาดดูดกลืนสิ่งรอบข้างอย่างไร้ความปรานี
(โอย~! พลังรุนแรงจริงๆ~!!) ไซเบอร์เอลฟ์สีดำเริ่มจะต้านไม่ไหว เขากับไซเบอร์เอลฟ์ตัวอื่นๆ พยายามจะบังคับปิดช่องว่างลง ทว่าแค่ห้ามตัวเองไม่ให้ถูกดูดเข้าไปก็ลำบากมากแล้ว หนึ่งในสามยอดฝีมือของอิเร็กกุล่าร์ฮันเตอร์เมื่อเหลือแต่ดวงวิญญาณก็เหลือพลังไม่ต่างจากไซเบอร์เอลฟ์ทั่วๆ ไป
(หวาๆๆ~! ฉันจะถูกดูดเข้าไปแล้~ว!!!)
(...เลิกโวยวายได้แล้วแอ็กเซล มันหนวกหู...)
(เอ็กซ์!?!) ไซเบอร์เอลฟ์สีดำตกใจที่เห็นเพื่อนผู้เหนื่อยล้าอยู่ที่นี่ ไซเบอร์เอลฟ์สีทองปรากฏตัวขึ้นอย่างเหนือความคาดหมายของเขา
(นี่เองเหรอ ช่องมิติที่ว่า... ไม่เท่าที่คิดไว้ แต่ว่าก็คงจะพอดีกับพลังของฉัน...) ไซเบอร์เอลฟ์สีทองเอ่ยอย่างอ่อนแรงเหมือนกับทุกครั้ง
(หมายความว่ายังไง?) แอ็กเซลรู้สึกว่าคำพูดของเพื่อนมีนัยแฝงอยู่
(นี่ แอ็กเซล...คิดว่าอีกฝั่งหนึ่งของช่องนั่นจะมีอะไรอยู่กันแน่...ถ้าฉันไปที่นั่นแล้วฉันจะได้พักอย่างสงบซักทีรึเปล่า?...)
(? ไม่รู้สิ...! อย่าทำอะไรบ้าๆ นะเอ็กซ์!) แอ็กเซลยังไม่เข้าใจความหมายแฝงของประโยคก่อนหน้าดี แต่ก็พอจะรู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่เขาชอบใจแน่
(...ถึงฉันไม่ทำ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็จะต้องถูกดูดเข้าไปจนหมดอยู่ดี...)
(เอ็กซ์!)
(ขอโทษนะแอ็กเซล แต่ฉัน...ไม่รู้สึกอยากจะคิดคำล่ำลายาวๆ มาพูดกับนายเลย...ไม่รู้สึกอาวรณ์นายหรือว่าทุกๆ คนด้วย...บางทีฉันอาจจะตายไปตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ได้อยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้...)
(พูดอะไรของนาย? อย่าทำบ้าๆ นะเอ็กซ์!)
(ถ้าซีโร่มาถึง...ช่วยบอกว่าฉันขอโทษที่ไม่ได้อยู่รับ...ไปก่อนนะ)
ไซเบอร์เอลฟ์สีทองไม่สนใจคำห้าม เขาพุ่งเข้าไปที่ศูนย์กลางของช่องมิติอย่างไม่ลังเล เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น เหล่าไซเบอร์เอลฟ์ต่างกระจัดกระจาย ราวกับแรงดูดมหาศาลเมื่อครู่ย้อนกลับ
ทุกอย่างเงียบสนิท ไม่เหลือร่องรอยของช่องว่าง ไม่เหลือร่องรอยของผู้ที่ถูกดูดเข้าไป ไม่เหลือร่องรอยของ...ไซเบอร์เอลฟ์สีทองแม้แต่สะเก็ดแสง
...
‘นี่มันอะไรกัน?’ เขากำลังลอดผ่านอุโมงค์สีเขียว แบบเดียวกับที่เขาใช้ไปมาระหว่างโลกแห่งความเป็นจริงกับไซเบอร์สเปซ อุโมงค์ที่เชื่อมระหว่างมิติ
‘จะพาเราไปที่ไหนกันนะ?’
...
......
เขารู้สึกเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน ท่าทางจะตกมาแรงไม่ใช่เล่น...เดี๋ยวก่อนซิ เขารู้สึกเจ็บได้ยังไง?
เสียงพูดคุยแล้วก็เสียงร้อง เพดานห้องสีขาว พื้นปูด้วยพรมสีแดง
“ค—ใครน่ะ!?” “ผู้บุกรุกเหรอ!?” “ทหาร! เรียกทหารมาเร็ว!” ภาษาฝรั่งเศสดังขึ้นปนๆ กัน
ร่างสีน้ำเงินลุกขึ้นนั่ง ด้วยร่างกายที่เขาลืมสัมผัสไปนานแสนนานแล้ว ผ้าพันคอสีแดงห้อยลงเนื่องจากสถานที่แห่งนี้ไม่มีลม ห้องสี่เหลี่ยมค่อนข้างกว้างประดับประดาอย่างหรูหรา มนุษย์ผู้หญิงหลายคนที่กำลังแตกตื่นสวมชุดเหมือนกับหญิงรับใช้ในปราสาทตะวันตกยุคกลาง
หันไปมองทางซ้ายเป็นเตียงใหญ่ ชายมีอายุคนหนึ่งนอนหลับตาอยู่ หญิงสาวในชุดยาวรุ่มร่ามที่เชื้อพระวงศ์สมัยก่อนสวมกันในวังส่งสายตามาที่เขาหวาดระแวง ในอ้อมกอดคือเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลเกาลัดอายุราวแปดขวบ ดวงตาสีฟ้าที่ยังดูใสแม้แก้มจะเปื้อนคราบน้ำตาจ้องมองมาที่เขา...
...เขาอยู่...ที่ไหนกัน...?
--
แนะนำตัวละคร
(credit: gamingrockson.blogspot)
เอ็กซ์
เผ่าพันธุ์ : ต้นแบบของเรปลิลอยด์
เพศ : ชาย(เทียบเท่า)
อายุ : ราว 300 ปี(นับจากวันที่สร้างเสร็จสมบูรณ์)
[อายุ A.I. : 14-15 ปี(ดั้งเดิม)]
ส่วนสูง :
น้ำหนัก :
ชอบ : ...
เกลียด : ...
ข้อมูล : ...ที่จริงก็อยากจะอธิบายส่วนสำคัญอย่างละเอียด แต่ฟิคที่แล้วทำไปแล้ว(โคตรยาวเลย)ดังนั้นฟิคนี้จึงต้องสกิปไป เอาแค่ส่วนที่จำเป็น
เอ็กซ์ถูกสร้างขึ้นในปี 20XX (คาดว่าเป็นช่วงสามสิบปีแรก) โดย [ด็อกเตอร์โธมัส ไลท์] สร้างขึ้นให้เป็นหุ่นยนต์ที่มีความคิด พัฒนาการและสามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเองเช่นเดียวกับมนุษย์ และเนื่องจากเขาไม่ถูกกฎ<ห้ามทำร้ายมนุษย์>ผูกมัด ด็อกเตอร์ไลท์จึงผนึกเขาเอาไว้ในแคปซูลเพื่อทดสอบและเพื่อปกป้องเขา จนกระทั่งตื่นขึ้นในศตวรรษต่อมา (21XX)
เขาได้ผ่านเหตุการณ์ใหญ่หลวงหลายต่อหลายครั้ง ต่อสู้กับศัตรูเพื่อปกป้องสันติสุขของโลก ทั้งหมดกินเวลาถึงสองร้อยปี หลังสิ้นสุดสงครามครั้งสุดท้าย หลังจากที่มนุษย์และเรปลิลอยด์บอบช้ำเต็มที เขาได้ใช้ร่างของตัวเองผนึกต้นตอของไวรัสอิเร็กกุล่าร์ในตอนนั้นลง และเหลือเพียงจิตวิญญาณซึ่งเป็นตัวตนที่ประกอบด้วยข้อมูล [ไซเบอร์เอลฟ์]
ในที่สุด เอ็กซ์ซึ่งเหลือพลังงานเพียงน้อยนิดก็ได้พักผ่อนในไซเบอร์สเปซอย่างสงบ ทว่าจู่ๆ ไซเบอร์สเปซกลับถูกรุกรานโดยช่องว่างของมิติ เอ็กซ์ได้ใช้พลังที่หลงเหลืออยู่ทั้งหมดเข้าปิดช่องว่างนั้น และหายไปจากไซเบอร์สเปซ เขาไม่รู้เลยว่าหลังจากนั้นแล้วเขากลับจะต้องเข้ามาอยู่ในโลกที่ปราศจากวิทยาการทว่าที่สถิตด้วยพลังอันน่าทึ่งซึ่งถูกเรียกขานกันว่า<เวทมนตร์>
(*หมายเหตุ : สมมุติว่าผ้าพันคอแดงเป็นแบบติดตัว ไม่ใช่เป็นไอพ่นจากข้างหลังก็แล้วกัน)
--
PBW:”บทนำ เปิดมาได้ตามที่คิดเอาไว้(ล่ะมั้ง?)”
Saito:”เฮ้ย! ฉันไม่ได้ออกอีกแล้ว!”
DX:”แกปัญญาอ่อนเรอะ! แกจะไปอยู่ในไซเบอร์สเปซได้ไง บ้าป่าว!?”
PBW:”ฟู่ว~ แต่ว่าพอจบฟิคเก่าก็ได้ลงงานต่อทันทีเลยแฮะ ไม่รู้สึกว่าแต่งจบเลย”
DX:”ก็ดีแล้วนี่ แต่งจบทีไรรู้สึกว่างเปล่าทุกทีไม่ใช่เหรอ?”
PBW:”แต่คราวนี้รู้สึกไฟลุกพรึ่บ! ไฟท์โตะ! ไฟท์โตะ!”
Saito:”หา? ใครเรียกฉันนะ?”
ความคิดเห็น