ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เปิดประชุมสมัชชาวองโกเล่! ว่าที่บอส ครูฝึก ผู้ดูแลนอกแก๊ง กับลูกธนูอีกหนึ่งดอก?
ความเดิมตอนที่แล้ว : ซาวาดะ สึนะโยชิ เด็กหน่มม.ต้นที่ได้ฉายาว่าจอมห่วย กลับมาที่บ้านก็พบกับทารกชุดดำนั่งอยู่ก่อนและเสนอตัวว่าเป็นครูสอนพิเศษ แต่หลังจากนั้นกลับบอกว่าแท้ที่จริงมาสอนให้เป็นบอสมาเฟียของแก๊งที่ยิ่ง... หา? ย้อนยาวไปนิดนึง? โอเค เอาใหม่
ความเดิมตอนที่แล้ว(อีกที) : ซาวาดะ สึนะโยชิกลับมาที่บ้านก็พบกับแขกที่ไม่คาดฝันรออยู่ที่ห้องตัวเอง
“รัล มิลจิ!?” เด็กหนุ่มประหลาดใจเป็นที่สุด
ผัวะ!
ดักแด้สีขาวที่มีเด็กทารกอยู่ข้างในพุ่งชนกลางหลังของลูกศิษย์จนตัวงอพร้อมกับเอ่ยเป็นเชิงสั่งสอน
“อย่าร้องเสียงหลงสิเฟ้ย เดี๋ยวคะแนนจาก [ผู้ดูแลนอกแก๊ง] ก็ตกหรอก”
“ผ—ผู้ดูแลนอกแก๊งเหรอ!? จ—จริงสินะ รัลเป็นสมาชิกของผู้ดูแลนอกแก๊งนี่นา...” สึนะระลึกชาติได้ว่าเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเมื่อตอนอยู่ที่โลกอนาคต
CEDEF หรือ Consulenza Esterna Della Famiglia (เป็นภาษาอิตาลี ภาษาอังกฤษคือ External Advisers of the Family) หรือ ผู้ดูแลนอกแก๊ง เป็นองค์กรที่ถูกก่อตั้งขึ้นโดยผู้พิทักษ์แห่งเมฆาของวองโกเล่รุ่นที่ 1 [อลาวด์] องค์กรนี้เป็นส่วนหนึ่งของวองโกเล่ แต่จะคอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆ ในยามปกติไม่เข้าร่วมกิจการใดๆ ของแฟมิลี่ แต่เมื่อถึงเวลาคับขัน ผู้นำขององค์กรก็จะเป็นผู้บัญชาการสูงสุดเป็นอันดับสองรองจากบอส และที่สำคัญก็ยังมีอำนาจในการเลือกสรรผู้สืบทอดตำแหน่งบอสเท่าเทียมกับบอสรุ่นปัจจุบัน ผู้นำคนปัจจุบันของเซเดฟคือ [ซาวาดะ อิเอมิทสึ] พ่อแท้ๆ ของซาวาดะ สึนะโยชิ
...ที่จริงก็น่าจะรู้กันอยู่แล้วแหละ แต่มันเป็นเรื่องที่ต้องทำน่ะนะ...
“อิเอมิทสึส่งฉันมาเพื่อคุ้มครองผู้สืบทอดตำแหน่งบอสวองโกเล่ตามคำสั่งของรุ่นที่เก้า” ทารกหญิงผู้เป็น [อัลโกบาเลโน่ไม่สมประกอบ] ตอบ
“เอ๋? คุ้มครองจากอะไร?” เด็กหนุ่มสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี และที่แย่กว่าก็คือมันมักจะถูกต้องทุกครั้ง
“ก็แค่หัวนายกลายเป็นของสะสมที่มีคนอยากได้ไปเป็นคอลเล็คชั่นเท่านั้นแหละ” ทารกนอกแก๊งพูดอ้อมค้อมได้เจ็บมาก
“อี๋!~ ทำไมล่ะ!?” สึนะโวยวายเป็นทูน่าตื่นตูม(?)
“ฉันจะไปรู้ได้ไง ว่าแต่รีบอร์น ใช่เจ้าเด็กนี่แน่เหรอ คนที่อิเอมิทสึกับรุ่นที่เก้ายอมรับ และชนะ [แซนซัส] ได้?” รัลทำเสียงดูถูกอย่างชัดเจน พร้อมกับพาดพิงถึงพ่อของเด็กหนุ่ม ซึ่งก็คือ...หัวหน้าของตัวเอง...(DX:ช่างกล้า...)
“แหงแซะ เจ้านี่ตอนนี้แข็งแกร่งกว่าเธออีกนะรู้รึเปล่า” รีบอร์นพูดยั่วโมโหเพื่อนของตัวเอง ซึ่งมันก็ได้ผลอย่างมาก เพราะถึงจะมองไม่เห็นแววตาหลังแว่นหน้ากาก แต่คิ้วของทารกหญิงกระตุกหนึ่งครั้ง
“เรื่องเจ้าห่วยนี่ช่างเถอะ ฉันจำได้ว่าปกติผู้ดูแลนอกแก๊งจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยไม่ใช่เหรอ?”
“เห็นบอกว่าเพราะศัตรูคราวนี้มีความเสี่ยงไม่น้อย ต้องปลอดภัยไว้ก่อน” ทารกหญิงตอบอย่างไม่เชื่อทั้งที่เป็นหน้าที่ตัวเอง
“ทำไมเหรอ? แฟมิลี่คู่อริยกกันมาทั้งแก๊งเลยรึไง?” รีบอร์นเลิกคิ้วถาม
“เปล่าหรอก แค่คนเดียว แต่ก็เพราะทั้งแฟมิลี่มีคนเดียวนี่แหละถึงได้อันตราย”
ทารกชุดดำหรี่ตาลง บ่งบอกว่าจริงจัง ผู้ดูแลนอกแก๊งจึงหยิบกระดาษแผ่นใหญ่กว่าตัวออกมาจากหลังผ้าคลุมก่อนจะคลี่มันออกอ่าน
“ตามข้อมูลที่ได้รับ เจ้านี่เป็นมาเฟียเพศชาย อายุประมาณ 15-18 ปี เคยเป็นสมาชิกของ [เมซซาลูน่าแฟมิลี่] ที่เป็นแค่แฟมิลี่ชั้นรอง ไม่มีอาณาเขตใหญ่โตหรือผลงานอะไรเป็นพิเศษ”
“เดี๋ยวนะ” สึนะขัด “เคยเป็นเหรอ?”
ทารกนอกแก๊งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะวางกระดาษลงและอธิบายโดยไม่มองกระดาษ
“เมซซาลูน่าแฟมิลี่ไม่มีอีกแล้ว เมื่อสิบปีก่อนถูกฆ่าล้างแก๊ง ลือกันว่าเป็นฝีมือของหลายแฟมิลี่เจ้าถิ่นใกล้ๆ นั่น เลือดของเมซซาลูน่าไหลนองพื้นทุกตารางนิ้วจนพื้นเป็นสีอดงสด ทำให้เหตุการณ์ครั้งนั้นได้ชื่อว่า [เลือดย้อมจันทร์]”
วองโกเล่หนุ่มรู้สึกเย็นสันหลังเมื่อได้ฟังโศกนาฎกรรมเต็มสองหู
“แฟมิลี่ที่ล่มสลายและไม่เหลือสมาชิกแล้วจะถูกลบออกจากทะเบียนมาเฟียโดยเหลือชื่อเอาไว้ จนกระทั่งเจ้านี่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับสัญลักษณ์ประจำกลุ่ม อัพขระจันทร์เสี้ยวสีเงินที่แก้มซ้าย” รัลเอ่ยพร้อมกับชี้ให้ดูคนในรูปที่คลุมหน้าด้วยฮู้ดจากผ้าคลุมสีเทาเก่าๆ โดยเห็นเพียงใบหน้าส่วนใต้ตาลงมาและที่ตรงนั้นก็มีสิ่งที่บอกเอาไว้อยู่จริงๆ
ทารกชุดดำเกิดระลึกชาติได้เป็นคนที่สองของตอนจึงเอ่ยขึ้น
“ฉันจำได้ว่าเคยมีข่าวลือเรื่องเจ้าพวกนี้มีพลังแปลกๆ แต่เพราะเอามาใช้ได้ยากและก็ไม่มีประสิทธิภาพ ก็เลยสู้รบกับใครไม่ค่อยได้”
“อันนั้นฉันก็ได้ฟังมาจากอิเอมิทสึแล้ว แล้วบอสของแฟมิลี่ก็ยังเป็นพวกไร้ความทะเยอทะยานแบบสุดๆ ไม่มีความคิดจะขยายอาณาเขตหรือเสริมชื่อเสียงให้แฟมิลี่ และก็มีข่าวลืออีกว่านั่นเป็นสาเหตุทำให้คนในแอบทำข้อตกลงกับแฟมิลี่คูอริอย่างลับๆ ลอบสังหารบอส ตัดกำลังแฟมิลี่ จนทำให้ล่มสลายในที่สุด
พวกหนอนบ่อนไส้นั่นก็ไม่ใช่สมาชิกเลือดแท้ของแฟมิลี่ จึงไม่มีอักขระ ตอนนี้ก็แยกย้ายกันเข้าแฟมิลี่อื่นๆ ไปจนหมด ปิดฉากเมซซาลูน่าอย่างแท้จริง... มันเป็นอย่างนั้นจนกระทั่งเจ้านี่โผล่มา ไม่นึกว่าจะมีใครรอดมาได้ แต่ก็นะ เลือดนองขนาดนั้นดูยากจะตายว่าใครรอดไม่รอด” ทารกหญิงเอ่ยเรื่องสำคัญแต่ยังทำท่าไม่ใส่ใจตบท้าย
‘ประวัติยาวเฟื้อย จำไม่ได้ง่ะ =w=;’ วองโกเล่หนุ่มคิดในใจ
“อ้อ เพราะเป็นปริศนาแบบนี้นี่เองถึงได้เป็นห่วงกัน แต่เธอก็น่าจะรู้ว่าพวกสึนะไปที่โลกอนาคตมาแล้ว แหวนก็รู้วิธีใช้ ศัตรูของยุคนี้น่ะไม่ครณามือหรอก” รีบอร์นพูดอย่างวางใจ
“ก็น่าจะอย่างนั้นแหละ ทีแรกฉันก็แค่จะมาเจี๋ยนเจ้าตัวน่ารำคาญนั่นให้จบๆ ไป แต่พอมาห็นวองโกเล่รุ่นที่สิบเหยาะแหยะแบบนี้แล้ว มันน่าหงุดหงิดจริงๆ!” ทารกหญิงขมวดคิ้ว
‘อึ๋!~ เหมือนตอนเจอกันครั้งแรกที่โลกอนาคตเลย =[ ]=!!’ สึนะครวญครางอยู่ในใจ
“ถึงจะแข็งแกร่งซักแค่ไหน แต่ถ้าเหลาะแหละแบบนี้จะเป็นบอสได้ยังไง! รีบอร์น นายสอนเจ้านี่ยังไงของนาย! [โคโลเนลโล่] ตอนปวกเปียกยังจะดูดีซะกว่าอีก!!” ทารกหญิงโวยใส่เพื่อนตัวเอง
“ฉันก็สอนมันได้อย่างนี้แหละ ถ้าเรื่องนั้นเธอต้องสอนเองแล้วล่ะ ยังไงก็เป็นอดีตหัวหน้าและครูฝึก [หน่วยคอมสุบิน] ไม่ใช่เรอะ? เธอในอนาคตก็ยังฝึกเจ้านี่จนพอใจเลย” ทารกชุดดำแสยะยิ้ม
“ก็นั่นแหละที่ทำให้ฉันไม่อยากจะเชื่อเรื่องเหลวไหลอย่างศึกกับแฟมิลี่ที่ยังไม่มีแม้แต่ชื่อ ตัวฉันในอนาคตจะไปพอใจกับสภาพแบบนี้ได้ยังไงกัน!”
ผัวะ!
ฝ่าเท้าประทับใบหน้าเด็กหนุ่มผมฟูอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ของทารกชุดดำ...
“จนกว่าจะเสร็จสิ้นภารกิจ หรือได้เห็นด้วยตาตัวเองว่านายมีความสามารถจริง ฉันจะฝึกนายด้วยคอร์สนรกของคอมสุบิน เตรียมใจไว้ให้ดีเถอะ!” รัลชี้หน้าสึนะที่นอนแบ่บอยู่กับพื้น
‘ท—ทำไมเป็นงี้ไปได้ล่ะเนี่ย~’
ทารกนอกแก๊งค์เหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงเอ่ยถามขึ้น
“ว่าแต่หมู่นี้ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติอะไรบ้างเลยเหรอ?”
“ทำไมล่ะ?” ทารกชุดดำถาม
“ก็เจ้านั่นน่าจะมาถึงที่นี่ก่อนนานแล้วน่ะสิ”
รีบอร์นเกิดสะกิดใจขึ้นมาทันที
“จริงสินะ ก่อนหน้านี้ฉันก็รู้สึกเหมือนถูกแอบมองอยู่ แต่เจ้าห่วยนี่ดันไม่มีปฏิกิริยาก็เลยนึกว่าคิดไปเอง” พูดไม่พูดเปล่า เสยคางเด็กหนุ่มผู้โชคร้ายด้วยหมัดขวาหนึ่งครั้งเต็มๆ
“ไม่ได้การแล้ว สึนะ เรียกรวมพลผู้พิทักษ์เท่าที่เรียกได้” เท่าที่เรียกได้นี้ไม่รวมวัวบ้าอายุน้อย
ยังไม่ทันที่ทั้งสามจะได้ทำอะไร
เพล้ง!
อะไรบางอย่างแล่นทะลุกระจกหน้าต่างตรงไปที่เด็กหนุ่มซึ่งเป็นเป้าที่ใหญ่ที่สุด
“ชิ!”
ผัวะ! กิ๊ง!
ทารกชุดดำไหวตัวทันสมกับที่เป็นนักฆ่าอันดับหนึ่ง กระบองสีเขียวในมือปัดลูกธนูกระเด็นก่อนจะปักเข้าที่หน้าผากของเด็กหนุ่มไม่กี่มิลฯ
ด้วยความเป็นมืออาชีพ สองทารกหันขวับไปทางที่ลูกธนูพุ่งมาแต่ก็ไม่พบอะไร
“ม—เมื่อกี้นี้มันอะไรกันน่ะ!?~” สึนะป๊อดกินไปเรียบร้อย
ทารกชุดดำตรงไปที่ลูกธนูไม้ธรรมดาๆ ที่มีกระดาษติดมาด้วยแผ่นหนึ่ง คลี่มันออกอ่าน ก่อนที่สีหน้าจะขึงขังขึ้น
“มันว่าไงน่ะรีบอร์น?” สึนะถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ทารกไม่ตอบอะไรแต่ส่งกระดาษให้มือใหญ่กว่าที่ยื่นมารับ
...ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์ทรงญี่ปุ่นหลังใหญ่กลางเมืองนามิโมริ...
ฮิบาริ เคียวยะเดินไปบนทางเดินภายในบ้านตัวเองด้วยชุดยูคาตะสีฟ้าเทาลายนกนางแอ่น คิ้วที่ขมวดเข้าหากันบ่งว่าเขากำลังหงุดหงิดได้ที่
‘โคลม โดคุโร่ แค่เก็บกระเป๋าใช้เวลานานเกินไปแล้ว’
สิบห้านาทีแล้วตั้งแต่เด็กสาวผมม่วงแยกตัวไปที่ห้องของตัวเอง วันนี้ทั้งคู่ต้องออกไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารที่ร่อยหลอเต็มทีด้วยกัน และเธอก็สายไปมาก
ครืด!
ประตูทรงญี่ปุ่นถูกกระชากเปิดออกโดยเด็กหนุ่มผมดำผู้กำลังอารมณ์ไม่จอย เผยให้เห็นห้องที่ว่างเปล่า
‘อย่าบอกนะว่าหนีไปแล้ว?’
--
ถึง วองโกเล่เดซิโม
ผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกอยู่กับฉัน มาที่โกดังร้างเขตโกคุโยนอกเมือง
เป็นเพียงแค่ข้อความสั้นๆ บนกระดาษแผ่นเล็กๆ แต่ก็ทำให้เด็กหนุ่มผมฟูคนหนึ่งตีโพยตีพายใหญ่โต จนได้บทสรุปว่าเขากับผู้พิทักษ์แห่งวายุ, พิรุณ, อรุณ และเมฆา รวมถึงสองอัลโกบาเลโน่จะไปเยือนถิ่นของผู้ลักพาตัวในเย็นวันนี้
--
R:”...”
DX:”...”
R:”...”
DX:”...เงียบทำต๊อยอะไรฟะ?”
R:”รอฟังเสียง C4 หรือระเบิดแสวงเครื่องรุ่นอื่นๆ ถูกส่งมาที่บ้าน จะได้จัดการได้ทัน”
DX:”...บ้าเปล่า...”
R:”ทุกท่านว่าไงครับ เร็วเกินไปมั้ย? ที่จู่ๆ ก็มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้โผล่เข้ามาจับตัวโคลมไปดื้อๆ?...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น