Reborn : Fierce Demon & Little Cute Pineapple [1896]

ลำดับตอนที่ #1 : Starting Point : จุดเริ่มต้น

นามิโมริคือเมืองเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ในประเทศญี่ปุ่น ผู้รับหน้าที่ปกครองตามระบบการเมืองยังไม่เป็นที่เปิดเผย แต่ผู้ที่ปกครองจริงๆ เป็นใครก็รู้กันอยู่

 

แต่เราจะไม่พูดถึงตัวเมืองนามิโมริโดยตรง เราจะโคลสอัพเข้าไปที่สวนร้างแห่งหนึ่งซึ่งได้ชื่อว่า [โกคุโย]

 

เด็กสาวผู้สวมผ้าปิดตาและมีผมสีม่วงทรงเป็นเอกลักษณ์ค่อยๆ เดินเข้าไปในอาคารเก่าหลังหนึ่ง แขนสองข้างกอดถุงร้านสะดวกซื้อที่ยังสภาพดีอยู่เอาไว้หลายถุง

 

“ช้าชะมัดเลย! ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว!!” เสียงโวยวายดังขึ้นตามที่ใครหลายๆ คนคาดเอาไว้ เสียงของเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนสีเขียวของโรงเรียนโกคุโย ผู้มีผมเผ้ารุงรัง รอยแผลเป็นขนาดใหญ่พาดผ่านจมูก และ...ตัวเหม็นเพราะไม่ค่อยอาบน้ำ ชื่อของเขาคือ โจชิมะ เคน

 

“ขอโทษนะเคน” เด็กสาวเอ่ยขอโทษเสียงเบาตามนิสัยของเธอ ก่อนจะยื่นถุงร้านสะดวกซื้อทั้งหมดให้เด็กหนุ่มซึ่งหยิบมันไปด้วยความรุนแรง

 

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอโคลม” เด็กหนุ่มอีกคนในชุดแบบเดียวกันเอ่ยถามด้วยความใจเย็นกว่าคนแรก แต่สายตาไม่ละไปจากหนังสือที่อ่านอยู่ เขาสวมหมวกไหมพรมและแว่นตาซึ่งมีอายุไม่น้อยแล้ว และมีบาร์โค้ดที่แก้มซ้าย ชื่อของเขาคือ คาคิโมโตะ จิคุสะ

 

“...ไม่มีอะไรหรอก” เด็กสาวผมม่วงผู้มีทรงผม...สัปปะรด(ยอมรับในที่สุด)เอ่ยเสียงเรียบโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยน

 

จิคุสะ ด้วยความที่มีหัวสมองดีเข้าขั้นย่อมมองออกว่าเด็กสาวปิดบังอะไรไว้ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ จึงไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง

 

เด็กสาวเดินไปยังส่วนที่เธอใช้หลับนอน ซึ่งเป็นส่วนที่สะอาดที่สุดในหมู่ทั้งสามคน

 

‘คุณเมฆา...รึเปล่านะ?...’

 

ด้วยความที่เธอวิ่งหนีมาก่อน และไม่ทันได้มองเด็กหนุ่มที่มาช่วยได้ชัด เธอจึงยังไม่แน่ใจ ใช่ว่าคนที่ใช้ทอนฟาคู่เป็นอาวุธจะมีคนเดียวในโลกซะเมื่อไร...

 

ในระหว่างที่ตาข้างเดียวที่ของเธอปิดเพื่อหนีจากแสงของหลอดไฟ เธอก็พยายามหาสาเหตุการกระทำอันแปลกประหลาดของเพื่อนผู้พิทักษ์ร่วมแฟมิลี่เดียวกับเธอ ซึ่งเธอไม่ได้รู้(และสนใจ)มาก่อนว่าเขาคือหัวหน้าคณะกรรมการรักษาระเบียบของโรงเรียนม.ต้นนามิโมริที่บอสและเพื่อนผู้พิทักษ์ของเธอจำนวนหนึ่งเข้าเรียนอยู่

 

‘หรือว่าจะมาช่วย...เรา...’

 

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เด็กสาวคงไม่กล้าแม้แต่จะคิด ว่าเด็กสาวไร้ค่าอย่างเธอจะมีคนสนใจให้ความช่วยเหลือ แต่เพราะสามสาวเพื่อนของบอสมอบความอบอุ่นและมิตรภาพให้กับเธอ เธอจึงเริ่มมองเห็นค่าของตัวเองบ้าง

 

//แน่นอนอยู่แล้วครับ โคลมที่น่ารักของผม//

 

...และเริ่มใส่ใจคนอื่นนอกจากเจ้าของเสียงน่าขนลุกนี้

 

‘ท่านมุคุโร่!’

 

โรคุโด มุคุโร่ ผู้ที่ช่วยเธอซึ่งกำลังจะตายพร้อมทั้งมอบชีวิตใหม่ให้ในนามของ โดคุโร่ โคลม(คุโรมุ) (R:และยังเป็น [เจ้าลัทธิสัปป้า] อันโด่งดัง...เฮือก!] M:คุฟุฟุ~ คุณพูดว่าไงนะครับ?~)

 

//เขาคนนั้น ฮิบาริ เคียวยะ หลงเสน่ห์ความน่ารักของคุณเข้าเต็มเปา ถึงขนาดยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อช่วยเหลือคุณจากนักเลงข้างถนนเชียวนะครับ คุฟุฟุ~// เด็กหนุ่มซึ่งอยู่อีกข้างของสาย(?)พูดหยอกเย้าเด็กสาวในความดูแลของตัวเองพร้อมทั้งตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะที่เป็นที่รู้จักกันทั่ว

 

‘ท—ท่านมุคุโร่คะ!’ เด็กสาวไม่กล้าขัดนายของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะคิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้ก็ตาม

 

--

 

ใจกลางเมืองนามิโมริในกลางดึก ประตูรั้วของบ้านทรงญี่ปุ่นหลังเล็กเปิดออกพร้อมกับที่ร่างของเด็กหนุ่มผมสั้นสีดำก้าวเข้าไป

 

ฮิบาริ เคียวยะ หัวหน้าคณะกรรมการรักษาระเบียบของโรงเรียนม.ต้นนามิโมริ เพิ่งกลับจากลาดตระเวนยามดึก วันนี้เป็นวันดีสำหรับเขา ด้วยวันดีนี้หมายถึงวันที่สงบ ปราศจากสิ่งรบกวนใดๆ และมันก็ดีจนกระทั่งไปเจอเข้ากับพวกแหกกฎกลุ่มกระจ้อยร่อยแต่ทรงอำนาจในการทำลายอารมณ์ที่อุตส่าห์ดีมาทั้งวันหลังจากที่ต้องทนหงุดหงิดเพราะต้องติดอยู่กับกลุ่มของเด็กหนุ่มผมฟูสีน้ำตาลอยู่นานสามนาน

 

‘น่าเบื่อจริงๆ เจ้าพวกไม่รู้จักหลาบจำ’

 

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงสนุกกับการซัดคนพวกนั้นและกลับบ้านด้วยความรื่นเริง(ในรูปของการแสยะยิ้ม) แต่เพราะหมู่นี้เขาเจอแต่กับพวกมีฝีมือที่เขาเรียกว่า [เหยื่อที่ควรค่า] แล้ววันนี้กลับต้องมาเจอซากแห้งๆ ตะปบเล่นไม่กี่ทีก็ลงไปกอง จะไม่ให้เขาเบื่อได้ยังไง

 

นามิโมริคือเมืองของเขา กฎของเขา ใครบังอาจฝ่าฝืนก็เท่ากับต่อต้านเขา และบทลงโทษสำหรับผู้ที่บังอาจทำเช่นนั้นก็ได้ปรากฏชัดมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

 

แต่ในระหว่างที่เขากำลังซัดพวกเดนคนอยู่ เขารู้สึกได้ว่ามีใครบางคนอยู่ด้วย แต่ก็เป็นสัมผัสที่เบาบางมาก ขนาดที่ว่าหลังจากเสร็จสิ้นการลงทัณฑ์ สัมผัสนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

‘คงจะเป็นแค่เหยื่อของเจ้าพวกนั้น’

 

เขาตัดสินใจว่าเหยื่อของพวกสัตว์อ่อนแอไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขา เป็นจำพวกที่เห็นได้เป็นปกติทุกบ่อย เมื่อถึงเวลาเข้านอนในคืนนั้น เขาก็ลืมมันไปราวกับสัมผัสปริศนานั้นไม่เคยมีตัวตนมาก่อน

 

--

 

ในตัวอาคารโกคุโยหลังเก่า หลังจากที่แสงไฟได้ดับลงไปแล้ว พร้อมกับสติของเด็กสาวที่หลับสนิทไปในที่ของเธอ

 

ถึงฮิบาริ เคียวยะจะไม่ใส่ใจ แต่ทางด้านโคลม โดคุโร่นั้นไม่เหมือนกัน เด็กสาวเป็นคนที่จริงจังกับเรื่องการได้รับความช่วยเหลือมาก (ถึงแม้ว่าในสายตาของอีกฝ่ายหนึ่ง มันไม่ใช่การช่วยเหลือก็ตาม แต่เธอไม่รู้นี่?) เธอได้ตัดสินใจไปเรียบร้อยแล้วว่าเธอจะต้องไปขอบคุณเขาเพราะ...

 

‘คุณเคียวโกะกับคุณฮารุบอกว่าเวลาได้รับความช่วยเหลือจากใคร เราก็ควรจะขอบคุณเขา’

 

น่าปลื่มใจจริงๆ ที่เด็กสาวผู้มีอวัยวะภายในเป็นภาพลวงตารู้จักเชื่อฟังคำของคนอื่นนอกจาก [ท่านมุคุโร่] บ้างแล้ว

 

...แต่จุดประสงค์ของเด็กสาวทั้งสองที่บอกเธอนั้นเป็นเพราะโคลมมักจะเอ่ยขอโทษทุกครั้งที่ได้รับความช่วย เนื่องจากคิดว่าตัวเองไปรบกวนคนอื่น ซึ่งผลที่ตามมาก็ทำให้คนที่ได้รับคำขอโทษนั้นรู้สึกแย่ตามไปด้วย และยังทำให้ความสัมพันธ์ห่างเหินออกไปอีก การขอบคุณจะเป็นการทำให้รู้สึกดีทั้งสองฝ่าย และกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นขึ้น...

 

...แต่ เอ่อ...เด็กสาวทั้งสองคงไม่รู้เรื่องพอจะยกเว้น [ฮิบาริ เคียวยะ] คนนี้ไปคน เพราะฉะนั้น ชีวิตที่สงบของเด็กหนุ่มผู้โดดเดี่ยวและเด็กสาวผู้เปล่าเปลี่ยวจึงกำลังก้าวเข้าสู่ความสับสนไปทุกขณะ... เหตุเพราะคนเขียนเข้าไปยุ่ง...(R:วะฮ่าๆๆ! สะใจ!!)

 

 

ไม่นานเกินรอ(ใครรอ?) เช้าวันใหม่ ช่วงเวลาแห่งชะตากรรม(?)ก็มาถึง...

 

-------------

 

R:”...รู้สึกแต่งไม่เข้าสไตล์คนแถวนี้ยังไงไม่รู้ ถ้าต้องการยังไงบอกผมได้นะครับ ส่วนใหญ่แล้วผมก็จะปรับเปลี่ยนสไตล์การเขียนให้ขึ้นลงได้อยู่หรอก แต่ลงหรือขึ้นเกินขีดจำกัดนี่ม่ายหวาย~(แถมหมู่นี้ก็ทำท่าจะลงลูกเดียว)”