กลิ่นกรรณิการ์.

.

.

.

กลิ่นหวนชวนคนึง

.

.

.

สุริโยอับแสงอ่อนแรงฉาย

ค่อยค่อยหายลับลาฟ้าสลัว

รัตติกาลกรายหาอุรารัว

หลายรอบตัวความมืดช่างชืดเย็น

เจ้าเรไรกรีดร่ำรำพันเสียง

เป็นคู่เคียงเพียงหนึ่งที่พึงเห็น

จมภวังค์ดุจเดิมดั่งเริ่มเป็น

พูดลำเค็ญอีกคราไร้ค่ามอง

เพียงลมแผ่ว ต้องการมิวายหวั่น

ร่วงสวรรค์ขาดชู้เป็นคู่สอง

เหลือแต่ซากวิญญาณน้ำตานอง

ลมสนองผิวกายยังอายลม

รวยระรินกลิ่นใดทำให้หอม

คล้ายเคยดอมเคล้ากลิ่นแล้วสิ้นขม

แต่ห่างหายสายตาไม่มาชม

เพราะมัวดมกุหลาบแดงแสลงใจ

หอมเจ้าดอกกรรณิการ์เคยอาลับ

โสตสดับกลับหวนจะทวนไหว

ผิดไปแล้วขาดเขลาเจ้าอภัย

แม้วันใหม่สิ้นลมก็สมควร

หอมเจ้าเอยดอกนี้กรรณิการ์

เพียงน้ำตาคราบนิดยามคิดหวล

กรรมสนองบาปหนาย้อนมาทวน

สุดกำสรวลความเก่ายังเฝ้าจำ

.

.

.

✨ที่มา:เฒ่า

http://www.thaipoem.com/poem/54853

ปล.เรื่องนี้ไรท์ลงแอพจอย ธัญวลัยและReadAWriteด้วยนะครับ จะตั้งใจแต่งเลยสัญญารี้ดทุกท่าน

❤