กลิ่นกรรณิการ์.
กลิ่นหวนชวนคิดคนึง
ผู้เข้าชมรวม
88
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
.
.
.
กลิ่นหวนชวนคนึง
.
.
.
สุริโยอับแสงอ่อนแรงฉาย
ค่อยค่อยหายลับลาฟ้าสลัว
รัตติกาลกรายหาอุรารัว
หลายรอบตัวความมืดช่างชืดเย็น
เจ้าเรไรกรีดร่ำรำพันเสียง
เป็นคู่เคียงเพียงหนึ่งที่พึงเห็น
จมภวังค์ดุจเดิมดั่งเริ่มเป็น
พูดลำเค็ญอีกคราไร้ค่ามอง
เพียงลมแผ่ว ต้องการมิวายหวั่น
ร่วงสวรรค์ขาดชู้เป็นคู่สอง
เหลือแต่ซากวิญญาณน้ำตานอง
ลมสนองผิวกายยังอายลม
รวยระรินกลิ่นใดทำให้หอม
คล้ายเคยดอมเคล้ากลิ่นแล้วสิ้นขม
แต่ห่างหายสายตาไม่มาชม
เพราะมัวดมกุหลาบแดงแสลงใจ
หอมเจ้าดอกกรรณิการ์เคยอาลับ
โสตสดับกลับหวนจะทวนไหว
ผิดไปแล้วขาดเขลาเจ้าอภัย
แม้วันใหม่สิ้นลมก็สมควร
หอมเจ้าเอยดอกนี้กรรณิการ์
เพียงน้ำตาคราบนิดยามคิดหวล
กรรมสนองบาปหนาย้อนมาทวน
สุดกำสรวลความเก่ายังเฝ้าจำ
.
.
.
✨ที่มา:เฒ่า
http://www.thaipoem.com/poem/54853
ปล.เรื่องนี้ไรท์ลงแอพจอย ธัญวลัยและReadAWriteด้วยนะครับ จะตั้งใจแต่งเลยสัญญารี้ดทุกท่าน
❤
ผลงานอื่นๆ ของ afternoontime ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ afternoontime
ความคิดเห็น