คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 ::ไม่ใช่เด็ก::
“นี่อึนจอง”
ฮโยมินดื่มน้ำในแก้วไปอึกนึง ก่อนจะเอ่ยชื่อเพื่อนสนิท
“ฮึ?..”
“วันนี้ไปหาแม่เธอมาหรือเปล่า”
สีหน้าอึนจองดูเปลี่ยนไปจากตอนแรก เธอดูนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง เธอใช้ช้อนเขี่ยข้าวในชามไปมา ก่อนจะตอบ
“อืม”
ฮโยมินเหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้วว่ามันเป็นยังไง
“เหมือนเดิมใช่มั้ย”
ฮโยมินถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ก็เหมือนๆ ทุกครั้งน่ะแหละ เฮ้ออออ!!~~ แต่ช่างเถอะ ฉันชินและ”
“ชินที่ไหนล่ะ ฉันรู้นะ ว่าเธอแอบนอนร้องไห้แทบทุกคืน”
อึนจองถึงกับอึ้งจู่ๆ ฮโยมินก็พูดประโยคนี้ออกมา
“ธะ..เธอรู้ได้ไง ฉันคงนอนกรนแหละม๊างงง”
อึนจองพยายามทำน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติมากที่สุด แต่นั่นก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริงของเธอได้ ฮโยมินเป็นเพื่อนกับเธอมาหลายสิบปีแล้ว ทำไมเรื่องแค่นี้เธอจะดูไม่ออก
“ไม่เป็นไรนะ อย่างน้อยเธอก็ยังมีฉันเป็นเพื่อน ไม่ต้องรู้สึกเหงาหรือโดดเดี่ยว ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอแบบนี้แหละ อึนจอง”
ฮโยมินบีบมืออึนจองแน่น แสดงให้เห็นถึงความจริงใจที่เธอมีให้กับเพื่อนคนนี้ มันยากเหลือเกินที่อึนจองจะห้ามน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลออกมาได้
“ขอบใจเธอมากนะ ฮโยมิน...”
อึนจองโผลเข้ากอดฮโยมินอย่างแรง จนฮโยมินผู้ที่ร่างกายผอมบางแทบหงายหลัง
“อื้ม! ก็เราเพื่อนกันนิ”
“เป็นอะไรคุณ สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ เช้าๆ แบบนี้น่าจะทำหน้าตาให้มันสดชื่นหน่อย”
ดองกุก สามีของมยองฮีเอ่ยขึ้น หลังจากที่เค้าผูกเนคไทเสร็จเรียบร้อย
“ฉันสงสารอึนจอง”
มยองฮีสีหน้าเป็นทุกข์อย่างมาก ดองกุกถอนหายใจด้วยความเป็นห่วง เค้าเดินเข้ามาโอบไหล่มยองฮีที่นั่งมองรูปอึนจองในมือถือ
“แต่ทั้งหมดที่เราทำอยู่ตอนนี้ก็เพื่อลูกของเราไม่ใช่หรอ”
ดองกุกพูดให้มยองฮีรู้สึกสบายใจ
“ฉันทราบค่ะ แต่ว่า...เราไม่มีเวลาให้แกเลยนะ”
มยองฮีกุมมือสามีของเธอเบาๆ สายตาของเธอเปรี่ยมไปด้วยความห่วงใยลูกสาวตัวเอง
“แต่อึนจองก็ยังมีฮโยมินเป็นเพื่อน คงไม่เหงาหรอก”
“คุณส่งลูกให้ไปอยู่ไกลหูไกลตาเราแบบนี้มาหลายปีแล้วนะคะ ทำเหมือนกับว่าอึนจองไม่ใช่ลูกของเรา”
ดองกุกสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที
“ทำไมคุณพูดแบบนั้นล่ะ ที่ผมทำก็เพราะไม่อยากให้ลูกเราอยู่บ้านคนเดียว ถึงจะมีคนรับใช้ มีหมาคอยเป็นเพื่อนเล่น มีโทรทัศน์ แต่มันก็ไม่เหมือนกับมีคนคอยอยู่ข้างๆ คอยเป็นเพื่อนคุย ได้หรอกนะคุณ”
“แต่เราก็ควรจะแบ่งเวลาให้อึนจองบ้าง”
น้ำตาแห่งความเป็นแม่เริ่มไหลออกมา หลายปีแล้วที่ดองกุก และมยองฮีไม่มีเวลาให้ลูกสาวของตัวเองเลย เดือนนึงเธอได้เจอหน้าลูกสาวของตัวเองแค่สองถึงสามครั้งเท่านั้น
“คุณก็รู้ว่างานที่เราทำมันเป็นยังไง ขอแค่ให้คุณคิดเอาไว้ว่าสิ่งที่เราทำทั้งหมดก็เพื่ออนาคตของลูกเรา ไม่ใช่ว่าผมไม่รักลูก ผมรักอึนจองยิ่งกว่าชีวิตของผมซะอีก”
สายตาดองกุกที่ดูจริงจังทำให้มยองฮีรู้สึกว่าตัวเองจะต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ เพื่ออนาคตของอึนจอง
~แย่แล้วๆๆ เรื่องนี้ต้องไปปรึกษาพวกพี่ๆ ของเรา ทำไมถึงเป็นแบบนี้เนี่ย TooT~
จียอนเดินบ่นกับตัวเองไม่เลิก เธอรีบร้อนที่จะไปแก้ปัญหาเรื่องนี้กับพวกพี่ๆ ของเธอ เธอยืนรอรถแท็กซี่อยู่หน้าบ้านด้วยท่าทางร้อนรน
“จียอน!”
นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมีใครมาเรียกเธอตอนนี้! จียอนไม่สนใจเสียงนั้นแม้แต่น้อย ภายในใจเธอคิดเพียงแต่ว่า ต้องมีแท็กซี่วิ่งมาซักคันในตอนนี้เพื่อที่เธอจะได้รีบขึ้นรถไปโดยที่ไม่ต้องหันไปสนทนากับใครซักคนที่กำลังเรียกเธออยู่
“จียอน~~~~”
แต่แล้วแท็กซี่ก็ไม่มาซักที เสียงนั้นก็ยิ่งเหมือนเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ จนในที่สุด!!
“นี่! ฉันก็เรียกเธอดังนะ ทำไมไม่หันมา - -!”
คนๆ นั้นก็เดินเข้ามาถึงตัวของเธอจนได้ จียอนถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันไปมอง
“อ้าวไอยู เธอเองหรอ!”
“ก็ฉันน่ะสิ –oo- น้อยใจนะ เรียกแล้วไม่หันอ่ะ”
จียอนยิ้มเจื่อนๆ เธอรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“โทษที พอดีฉันรีบ”
“จะรีบไปไหนนักหนา”
ไอยูทำคิ้วขมวดก่อนจะถามจียอนอย่างสงสัย
“เอางี้และกัน เดี๋ยวรถแท็กซี่มาฉันจะเล่าให้เธอฟังให้หมดเลย”
ไอยูเป็นเพื่อนคนเดียวที่จียอนมีและไว้ใจมากที่สุด ถึงแม้เธอกับไอยูจะไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนพวกโบรัมคิวริและโซยอน แต่ความสนิทที่จียอนและไอยูมีต่อกันตั้งแต่มัธยมปลายก็ไม่ได้เลือนหายไปเลย...
“บ้าจริง!! ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ล่ะฮะ”
ไอยูถึงกับตกใจเมื่อจียอนบอกทุกอย่างให้เธอฟังบทรถแท็กซี่
“เป็นเธอ เธอจะยอมคบกับคนที่เธอไม่รู้จักหรือไงล่ะ แม้กระทั้งหน้าก็ไม่เคยเห็น”
จียอนกอดอกพูดอย่างโมโห
“ก็พ่อเธอบอกไม่ใช่หรอ ถ้าไปเจอแล้วไม่ชอบก็ไม่ต้องคุยกันก็ได้”
“เหอะ!”
จียอนแสยะยิ้มออกมา เธอส่ายหน้าไปมาเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ
“เธอคิดว่าพ่อฉันจะขัดคำสั่งเจ้านายได้หรือไง ที่พ่อฉันได้เลื่อนตำแหน่งก็เพราะไอ้เจ้านายคนนี้น่ะแหละ ถึงฉันจะไม่ชอบผู้ชายคนนั้น แต่ถ้าพ่อไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นล่ะก็ พ่อก็คงพูดอะไรไม่ได้หรอก”
ไอยูพยักหน้าคิดตามที่จียอนพูด
“และตอนนั้นฉันก็ต้องคบกับใครก็ไม่รู้ นิสัยอาจจะโรคจิตก็ได้ อาจจะเก็บกดเพราะถูกพ่อบังคับมากไป โอ๊ยย!! คิดแล้วปวดหัวอ่ะ”
จียอนกัดฟันตัวเองด้วยความหงุดหงิด ไอยูเริ่มเห็นใจจียอนขึ้นมาบ้างแล้ว
“อืมมมม ฉันก็เข้าใจเธอนะ แต่เธอจะหาใครมาเป็นแฟนหลอกพ่อเธอล่ะ”
“นั่นแหละประเด็น ฉันถึงต้องรีบไปปรึกษาพวกพี่โซยอนไง”
ไอยูเผยยิ้มออกมาเหมือนคิดอะไรออก
“เอาฉันเป็นแฟนแทนมั้ยล่ะ? ^ ^”
จียอนหันมามองไอยูอย่างงงๆ
“เธอจะบ้าหรอ –…-“
“อ้าว ทำไมอ่ะ น่ารักดีออก คบกับผู้หญิงไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย”
“พ่อฉันจะได้อกแตกตายพอดี ไม่เอา!”
จียอนโบกมือไปมาอย่างหงุดหงิด
“อย่าหลงมาชอบผู้หญิงก็แล้วกัน!”
ไอยูกระซิบใส่หูจียอน ก่อนจะเอนตัวพิงเบาะ
“ไม่มีทาง!”
จียอนหันไปยืนยันคำตอบ และเธอก็หันออกไปมองนอกหน้าต่างคิดถึงเรื่องแฟนปลอมๆ ของเธอต่อไป เวลาผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมง ในที่สุดจียอนก็มาถึงบ้านของโซยอน เธอไม่อยากไปบ้านคิวริบ่อยมาก อาจจะเป็นการรบกวนเวลาส่วนตัวของคิวริ ถ้าเป็นเธอ เธอก็คงรู้สึกหงุดหงิดถ้ามีใครมาบ้านของเธอบ่อยๆ
“จอดตรงนี้แหละค่ะ น้าๆๆ เลย! –oo-“
ด้วยความเร็วสูงที่แท็กซี่ขับมาทำให้เลยบ้านของโซยอนไปสองหลัง
“เอ่อ..ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ถึงจียอนจะบอกไม่เป็นไร แต่หน้าของเธอเตรียมจะเหวี่ยงได้ทุกอย่างจริงๆ เธอหยิบเงินจ่ายค่าแท็กซี่ และลงรถด้วยความเร่งรีบ
“นี่รอด้วย!”
ไอยูรีบวิ่งตามจียอนอย่างทุลักทุเล
“เร็วๆ ซี่”
บ้านของโซยอนอยู่ติดกับถนนใหญ่ มีห้างชื่อดังของเกาหลีอยู่ฝั่งตรงข้ามบ้านของเธอ ซึ่งไอยูกับจียอนต้องเดินข้ามถนนมาฝั่งบ้านของโซยอน
“โอ๋ยยย! ไฟเขียว”
จียอนยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เธอเดินมาไม่ทันไฟแดงให้รถหยุด
“จะรีบอะไรนักหนาเนี่ยฮะ!”
ไอยูหอบแฮกๆ ด้วยควาเหนื่อย แต่จียอนก็ไม่ตอบอะไร สายตาของเธอมองไปฝั่งตรงข้ามอย่างโหยหา แต่จู่ๆ สายตาของเธอก็ไปเจอเข้ากับใครซักคนที่เธอเคยเห็นหน้า ไอยูหันไปมองจียอนที่ยืนนิ่งไป เธอหันไปมองตามจียอน แต่ก็เป็นแค่ผู้หญิงสองคนที่ยืนจะรอข้ามถนนเหมือนกับเรา
“เป็นอะไร”
ไอยูหันไปถามจียอนอย่างสงสัย
“ผู้หญิงคนนั้น...”
จียอนชี้ไปที่ผู้หญิงสองคนนั้น คนที่กำลังรอข้ามถนน
“ทำไม?”
ไอยูยังคงทำหน้าสงสัย และสงสัยหนักกว่าเก่า
.
.
.
.
.
.
.
.
“นี่อึนจอง ถ้าฉันสายตาไม่สั้น ผู้หญิงฝั่งนู้นกำลังชี้มาทางเราใช่มะ”
ฮโยมินพยายามหรี่ตาตัวเองเพื่อที่จะมองให้ชัดขึ้น อึนจองจากที่หมกมุ่นกับการกินไอติมในมือ เธอเงยหน้าขึ้นมามองตามที่ฮโยมินบอก และสายตาของเธอก็ไม่ต่างอะไรจากจียอนที่มองมาทางฝั่งเธอเลย
“เจออีกแล้วหรอเนี่ย!!”
อึนจองพูดออกมาอย่างหัวเสีย
“ทำไม เธอรู้จักด้วยหรอ?”
ฮโยมินก็ทำหน้าไม่ต่างอะไรจากไอยู ที่ทั้งสงสัยและไม่เข้าใจ
“ก็ไม่ค่อยอยากจะรู้จักเท่าไหร่!”
แผละ!!
อึนจองโยนไอติมโคนที่อยู่ในมือลงพื้นอย่างแรง ทำให้ฮโยมินตกใจกับการกระทำแปลกๆ ของอึนจอง และไม่นานนัก ไฟจราจรก็แดงจนได้ อึนจองเดินไปด้วยหน้าตาเหมือนโกรธเคืองใครมาหลายวัน
.
.
.
.
.
.
.
“จียอน รอด้วย!”
อีกฝั่งนึงก็เหมือนว่าจะไม่ได้ต่างจากอึนจองเท่าไหร่ จียอนเดินกัดฟันมุ่งหน้าไปหาอึนจองอย่างเร่งรีบ
“เธอ!”
“เธอ!”
ทั้งคู่เอ่ยออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ไอยูและฮโยมินยืนมองอย่างงงงวย
“ฉันไม่รู้นะว่าพวกเธอทะเลาะหรือโกรธอะไรหรือรู้จักกันหรือเปล่า แต่ฉันว่าเราควรข้ามไปถึงฝั่งก่อนมั้ย”
ฮโยมินยืนมองไปรอบๆ ตัวของเธอด้วยสีหน้าหวาดกลัว ใช่แล้ว! ตอนนี้พวกเธอยืนอยู่บนทางม้าลายซึ่งมันก็แปลว่าพวกเธออยู่กลางถนน
“ไม่!”
จียอนพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ ฮโยมินเบิกตากว้าง เธอไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่ทำไมเค้าถึงกล้าตะหวาดใส่เธอ
“ฮโยมินเธอข้ามไปรอฉันฝั่งนู้นก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามไป”
อึนจองหันมาบอกฮโยมินด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอดีกว่า”
ฮโยมินกำมืออึนจองแน่น คำพูดของจียอนทำให้ฮโยมินไม่กลัวว่ารถจะพุ่งชนพวกเธอหรือเปล่า ทั้งที่รถก็บีบแตรให้พวกเธอเดินข้ามถนนไปซักที
“คราวที่แล้วเธอยังไม่ขอโทษฉัน”
อึนจองชี้หน้าจียอนด้วยความโกรธ
“ขอโทษทำไม เธอเป็นคนทำให้ฉันเจ็บตัว นี่ก็ยังไม่หายเลย!”
จียอนก็โต้กลับอย่างดุเดือด
“แต่ฉันขอโทษเธอแล้ว เธอมาว่าคนอื่นเค้าแบบนั้นมันไม่ถูก คิดว่าเป็นเด็กแล้วทำอะไรก็ได้อย่างงั้นหรอ”
“ฉันไม่เด็กแล้วนะ!”
ในบรรยากาศที่อึมครึมแบบนี้ทำให้ฮโยมินกับไอยูยืนงงเป็นไก่ตาแตก ไอยูแหงนมองเวลาไฟจราจรที่นับถอยหลังไปเรื่อยๆ อีกไม่กี่วิก็จะไฟเขียวแล้ว แตรก็ดังสนั่นหวั่นไหวจนหูเธอจะอื้อไปหมดแล้ว
“หรอ...แน่ใจหรอ?”
อึนจองทำหน้ากวนๆ เธอยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์สายตาของอึนจองมองต่ำลงมาเรื่อยๆ จากตาลงมาจมูก ปาก คอ แล้วก็
ปี๊ดดดดด!!!!
ในที่สุดก็ไฟเขียวจนได้ ทุกคนรีบวิ่งไปฝั่งของตัวเองอย่างว่องไว แต่ก็ไม่วายที่อึนจองจะตะโกนกลับมาหาเธอ
“เธอมันยัยเด็กน้อย!!! โตแต่อย่างอื่น เมื่อไหร่ความคิดจะโตซักทีฮะ! ฮ่าๆๆๆๆๆ”
จียอนยืนกัดฟันแน่นด้วยความโมโห
“ฉันว่าเรื่องนี้เธอต้องอธิบายนะ”
ไอยูทำหน้าจริงจัง เธอกอดอกมองหน้าจียอนอย่างไม่เข้าใจ
“เออน่า เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ขอไปหาพี่โซยอนก่อนได้มั้ย”
จียอนรีบเดินไปที่บ้านของโซยอนทันที
ติ๊งหน่องง~~~~
ระหว่างที่รอโซยอนมาเปิดประตูให้ ไอยูก็ถามจียอนเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อกี๊ต่อ
“ฉันว่า...ผู้หญิงคนนั้นเค้าเท่ห์ดีนะ”
“เท่ห์เทอร์อะไร ไม่เห็นจะเท่ห์ตรงไหนเลย!”
จียอนบอกด้วยความหงุดหงิด เธอชะเง้อมองหาโซยอนอย่างใจจดใจจ่อ
“เท่ห์จะตาย! ปากห้อยอันทรงเสน่ห์แบบนั้น คิคิคิ ^ ^”
“เธอชอบผู้หญิงจริงหรอเนี่ย!”
จียอนหันไปถามไอยูด้วยสีหน้าตกใจสุดๆ
“ทำไมล่ะ ผิดตรงไหน ฉันก็แค่เห็นว่าเค้าดูน่ารักดีออก เอ...ว่าแต่ที่เค้าบอกว่า โตแต่อย่างอื่นนี่ หมายถึงส่วนไหนหรออออ~~~”
ไอยูทำท่าทางเลียนแบบอึนจองที่มองไล่ลงมาเรื่อยๆ ตามร่างกายของจียอน
“ไอยู!!!!!!”
:) Shalunla
ความคิดเห็น