คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 19 ::กินข้าว::
จียอนนั่งมองโทรศัพท์อยู่นาน การสมัครงานของเธอเป็นไปอย่างราบรื่น จียอนเม้มปากเหมือนคิดอะไรอยู่ ก่อนจะกดโทรหาอึนจอง
(ว่าง๊ายยยย~~~)
ดูเหมือนว่าปลายสายจะดีใจมากที่เธอโทรไป
“อืม ฉันว่างแล้ว เมื่อกี๊มีอะไร”
(อ่อ..อืมมมม)
ดูเหมือนว่าอึนจองไม่ได้คิดคำตอบล่วงหน้าเอาไว้เลย เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องอยากโทรหาจียอนด้วย
“อ่อ อืม อยู่ได้ ถ้าไม่มีอะไรงั้นแค่นี้นะ - -!”
(เดี๋ยวซิ!)
“แล้วมีอะไรล่ะ! เปลืองค่าโทรศัพท์”
(งกจริง! ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยซิ)
“แล้วจะให้ฉันไปทำไม เพื่อนเธอก็มีไม่ใช่หรอ –oo-“
(ก็...ฮโยมินเป็นอะไรก็ไม่รู้ สงสัยปวดท้องเมนส์ เธอไปกินเป็นเพื่อนฉันหน่อยซิ ฉันไม่อยากไปกินคนเดียว)
จียอนนั่งคิดถึงเรื่องราววันนั้น ที่อึนจองนั่งรอแม่เธอก็รู้สึกเห็นใจอึนจองขึ้นมา
“อืม ก็ได้”
(จริงหรอ! โอเค เดี๋ยวฉันไปรับที่บ้านนะ)
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันไปเองก็ได้ นัดมาที่ไหน”
และเมื่อทั้งคู่คุยกันเป็นที่เรียบร้อย จียอนก็เตรียมตัวออกจากบ้านทันที เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องแต่งหน้าเพิ่ม เธอยืนยิ้มในกระจก ก่อนจะออกจากบ้าน
.
.
.
.
.
.
.
“มาสายจัง - -!”
อึนจองพูดขึ้น หลังจากที่เห็นจียอนเดินมายืนต่อหน้าเธอ ในสถานที่ ที่พวกเธอได้นัดกันเอาไว้
“ก็รถมันมาช้า”
จียอนตอบแบบไม่สนใจอะไร ตามจริงเธอมาถึงก่อนอึนจองตั้งหลายนาที แต่เพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม เธอรอให้อึนจองมาก่อนค่อยเดินออกมา
“ช่างเหอะ ไปหาไรกินกัน”
อึนจองลุกขึ้น ก่อนจะจูงมือจียอน จียอนที่เดินตามด้วยแววตาตกใจ เธอเดินมองมืออึนจองที่จับมือเธอไม่ปล่อย จียอนไม่กล้าแม้แต่จะขยับมือตัวเองเลยด้วยซ้ำ
“ร้านนี้แล้วกันนะ”
ในที่สุดอึนจองก็ปล่อยมือเธอ อึนจองพาจียอนมากินร้านอาหารที่ดูจะไม่หรูหราอะไรเอาซะเลย
“ทำไมพามากินร้านนี้อ่ะ ปกติชอบกินของแพงไม่ใช่หรอ”
อึนจองยิ้มเหมือน แววตาเธอดูมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันว่าร้านแบบนี้อร่อยกว่าอีก”
อึนจองพูดเสร็จก็เดินนำจียอนเข้าร้าน จียอนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เธออมยิ้มเบาๆ ก่อนจะเดินตามเข้าไป
“เอาหมดนี่เลยค่ะ”
“ฮะ!”
จียอนอุทานออกมาทันที ที่เห็นอึนจองไม่อ่านเมนูในกระดาษเลยซักนิด
“อะไร?”
อึนจองทำหน้างงๆ ใส่เธอ
“เธอนั่นแหละอะไร! สั่งบ้าบออะไรหมดเลยฮะ”
พนักงานยืนมองสองคนนี้ไปมาอย่างงงวย
“ก็ฉันอยากกินทั้งหมดเลยนี่ อย่ามาบ่นได้มั้ย ฉันเป็นคนชวนเธออกมานะ สรุปเอาหมดนี่แหละค่ะ ^^”
ดูเหมือนว่าอึนจองจะสติแตกไปแล้ว จียอนอ้าปากค้างกับสิ่งที่อึนจองทำ
.
.
.
.
.
“มาแล้ว~~”
ทันทีที่อาหารวางบนโต๊ะ อึนจองก็รีบกินโดยไม่สนใจจียอนที่นั่งมองอาหารวางล้นโต๊ะเต็มไปหมด
“กินซิ มองอยู่ได้”
อึนจองพูดทั้งๆ ที่อาหารอยู่เต็มปาก จียอนถือตะเกียบค้างอยู่อย่างนั้น เธอไม่รู้ว่าจะกินอะไรก่อนดี มันเยอะแยะไปหมด
“นั่งเอ๋ออยู่นั่นแหละ”
จู่ๆ อึนจองก็คีบอาหารใส่ปากจียอน จนปากจียอนเลอะไปหมดแล้ว
“นี่!”
จียอนมองอึนจองด้วยความหงุดหงิด อึนจองหัวเราะออกมา ก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้จียอน
“...”
“...”
ระหว่างที่อึนจองกำลังเช็ดปากให้เธอ ทั้งคู่เผลอมาสบตากันอีกแล้ว อึนจองที่กำลังเช็ดปากให้จียอนถึงกับค้างอยู่อย่างนั้น ปากสีชมพูบางเฉียบของจียอน มันทำให้มือของอึนจองเริ่มสั่นแปลกๆ
“มานี่! ฉันเช็ดเอง”
จียอนรีบหลบสายตาของอึนจอง เธอทำเป็นโมโหกับสิ่งที่อึนจองทำ จียอนหยิบทิชชู่ที่มืออึนจองมาเช็ดปากด้วยตัวเอง
“โทษที”
อึนจองบอกก่อนจะก้มกินอาหาร ด้วยท่าทางที่ไม่เหมือนตอนแรกเอาซะเลย จียอนก็พยายามทำตัวให้ปกติ แต่ก็ไม่ได้ผล พวกเธอนั่งกินอาหารอย่างเงียบเชียบ จนอิ่ม
“เหลือจนได้”
จียอนนั่งมองอาหารที่วางเต็มโต๊ะ บางจานก็ไม่ได้กิน บางจานก็กินไปนิดเดียว
“เหลือแล้วทำไมอ่ะ ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“สะกดคำว่าคุณค่าของเงินกับอาหารไม่เป็นซินะ”
อึนจองนั่งมองหน้าจียอนอย่างไม่เข้าใจ
“เธอหมายความว่ายังไงกันฮะ = =!”
“ก็หมายความว่ากินทิ้งกินขว้างน่ะเซ่!”
“ฉันก็ทำแบบนี้ตอลดแหละ เธอจะเอากลับบ้านหรอ?”
จียอนนั่งมองอาหารที่อยู่ในจาน ในใจเธอก็อยากจะเก็บเอาไปให้คนที่บ้าน แต่ทำแบบนี้ต่อหน้าอึนจองมันคงไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่
“ไม่อ่ะ”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
จียอนหยิบโทรศัพท์มารับอย่างไว
“ฮัลโหลค่ะ จริงหรอคะ! ค่ะๆ พรุ่งนี้ใช่มั้ยคะ ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
“ใครอ่ะ?”
อึนจองนั่งมองจียอนที่สีหน้าดูจะร่าเริงซะเหลือเกิน เธอไม่เคยเห็นจียอนยิ้มแบบนี้มาก่อนเลย
“แล้วจะรู้ทำไม - -“
“ก็...เห็นเธอดีใจผิดปกติ”
“ไม่มีอะไรหรอก เรื่องงาน”
จียอนยักไหล่ตอบ อึนจองนั่งมองหน้าจียอนด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“ทำงานหรอ?”
“อืม”
“ทำไมต้องทำด้วย”
“อ้าว! ใครมันจะไปสบายเหมือนเธอล่ะ กินเสร็จและ ฉันกลับแล้วนะ”
“เดี๋ยวซิ!”
อึนจองรีบจับข้อมือของจียอนเอาไว้ เมื่อเธอทำท่าจะยืนขึ้น แต่ในใจจียอนก็ต้องการให้เป็นแบบนั้นอยู่เหมือนกัน
“มีอะไรอีกล่ะ”
“ฉันยังไม่อยากกลับเลยอ่ะ เราไปดูหนังกันต่อเหอะ”
“ฮะ?”
“โอเคตกลง ฉันไปจ่ายตังค์ก่อน”
“ยัยปากย้อยเดี๋ยวซิ!”
ดูเหมือนอึนจองจะไม่สนใจคำพูดของจียอนเลยซักนิด เธอรีบเดินไปจ่ายเงินทันที
.
.
.
.
.
“เอารอบหนังเร็วๆ ด้วย ขี้เกียจรอ”
จียอนยืนกอดอกพูด
“นี่ๆๆ เรื่องนี้ ฉันอยากดูมานานและ สยองในปาก”
“-oo- แค่ชื่อเรื่องก็ไม่น่าดูแล้ว ฉันไม่ชอบดูหนังผี”
“ทำไมหราาา~~~~ กลัวล่ะซิ”
อึนจองทำหน้าล้อเลียนจียอน
“อะไร คะ...ใครกลัว ไม่มีอ่ะ”
“ถ้าไม่กลัวก็ดูซิ”
อึนจองยิ้มอย่างมีชัย
“ได๊! ฉันใจอยู่แล้ว ไปซื้อตั๋วซิ”
จียอนทำหน้าเชิดใส่อึนจอง อึนจองขำกับการกระทำชองจียอน ก่อนที่เธอจะเดินไปซื้อบัตร
.
.
.
.
.
.
“เลือกที่นั่งวีไอพีเลยหรอ”
“อืม ฉันไม่ชอบนั่งเบียดกับคนอื่น อึดอัด จะขำก็ไม่ได้”
“ดูหนังผีจะขำทำไม - -!”
ตอนนี้ทั้งคู่เข้ามาอยู่ในโรงหนังเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่พยายามคุยกันให้แผ่วเบาที่สุด
“อ้า! ฉันปิดโทรศัพท์ก่อน”
อึนจองพูดขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดเครื่อง
“เอ๊า! ปิดทำไมล่ะ แค่สั่นไว้ก็พอแล้ว”
“สั่นก็ได้ยินอยู่ดี ปิดแหละดีแล้ว”
อึนจองเอ่ย ก่อนจะหันไปดูจอ ไม่นานหนังก็เริ่มเล่น
“เธอดูจริงจังกับการดูหนังเนอะ = =”
พอหนังเริ่มเล่นได้ซักพัก อึนจองก็เห็นปฏิกิริยาของจียอนที่เริ่มเปลี่ยนไป
“หลับตาทำไมล่ะ”
“แสงมันจ้า ฉันไม่ชอบ”
“อ้อหรอ”
อึนจองพูดเสร็จก็หันไปให้ความสนใจกับหนังต่อ
“ยกมือขึ้นมาปิดทำไมเล่า กำลังถึงฉากที่ผีมันออกมาจากสมองเลยนะ”
“โอ๊ย! ไม่ต้องเล่าได้มั้ย ดูๆ ไปเหอะ”
แควก!!!!!!
“เฮ้ยยยย!!”
อึนจองรีบปิดปากตัวเองทันทีหลังจากทีอุทานออกมา เธอไม่ได้ตกใจหนังหรืออะไร เธอตกใจรอยตะเข็บเสื้อของเธอที่มันเกือบขาด!
“เธอดึงเสื้อฉันทำไม!”
อึนจองหันไปว่าจียอน ที่ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเสื้อเธอ จียอนนั่งหลับตาปี๋ เธอพยายามเอาหน้าหลบอยู่กับแขนอึนจอง
“ฉัน...ฉัน...ฉันตกใจเสียงเอฟเฟคมันดังอ่ะ”
“โห่~~~”
อึนจองพูดไว้แค่นั้น แล้วเธอก็หันมาดูหนังต่อ โดยที่มีจียอนนั่งจิกแขนเสื้อของเธอไปตลอดจนหนังจบ
.
.
.
.
“เสื้อแพงนะเนี่ย!”
อึนจองบ่นทันทีที่ออกมาจากโรงหนัง
“ก็ใครบอกให้ไปดูหนังผีล่ะ เรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ สมองในปาก”
“สยองในปาก –oo-“
“เออ! มันก็เหมือนกันนั่นแหละ”
จียอนบ่นอย่างหงุดหงิด
“ไหนบอกไม่กลัวไง”
อึนจองเหร่ตามองจียอนอย่างรู้ทัน
“อะไรล่ะ! ดึกแล้ว นี่จะเที่ยงคืนแล้วนะ”
อึนจองก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เออจริงด้วย! จะเที่ยงคืนแล้วอ่ะ ทำไมมันดึกจัง”
“ก็เล่นแวะร้านนู้นร้านนี้ก่อนจะมาดูหนังนี่! จะไม่ให้ดึกได้ไงล่ะ”
อึนจองรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่อง
“โห!!!”
“โวยวายอะไรอยู่ได้!”
จียอนมองหน้าอึนจองที่ดูจะตื่นเต้นอะไรอยู่ตลอดเวลา
“ฮโยมินโทรมาสามสิบสองสาย ตายแล้ว! ฉันลืมไปสนิทเลย”
จียอนรู้สึกนิ่งไป เมื่ออึนจองพูดถึงฮโยมิน
“ก็บอกแล้วว่าอย่าปิดเครื่อง”
เสียงจียอนเหมือนจะแผ่วไปโดยอัตโนมัติ
“นั่นสิ ทำไมฉันไม่เชื่อเธอนะ! งั้นรีบกลับเถอะ”
อึนจองรีบเดินนำจียอนไปที่ลานจอดรถทันที จียอนที่เดินตามหลังอึนจอง เธอเดินมองท่าทางของอึนจองที่ดูจะรีบร้อนซะเหลือเกิน
~เป็นห่วงขนาดนั้นเลยหรอ~
.
.
.
.
.
“บาย”
จียอนยกมือบอกลาอึนจอง ก่อนจะหันหลังจะเดินเข้าไปในบ้าน
“เดี๋ยวก่อนๆ”
จียอนหันไปมองอึนจองที่รีบวิ่งลงมาเปิดประตูหลังหยิบควานหาอะไรซักอย่าง
“อ่ะ เอาไป”
“...”
อึนจองยื่นถุงอาหารให้จียอน ในนั้นมีอาหารเยอะพอๆ กับที่อึนจองสั่งมากิน
“เธอซื้อมาตอนไหน”
จียอนยืนมองอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ตอนที่ฉันบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำไง”
“...”
“อย่าว่าฉันใช้เงินเปลืองเลยนะ ฉันอยากซื้อให้”
อึนจองทำหน้าจริงจังใส่จียอน จียอนยืนมองด้วยแววตานิ่งๆ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอึนจองต้องทำดีกับเธอขนาดนี้ด้วย
“ไม่เป็นไร เก็บไปให้ฮโยมินเถอะ”
“โอ๊ะ! รายนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฮโยมินทำกับข้าวกินเองทุกวันแหละ อร่อยด้วยนะ แล้วกะ..!”
ยังไม่ทันที่อึนจองจะพูดจบ จียอนก็รีบยื่นมือมารับถุงอาหารจากอึนจอง
“อือ ขอบใจ รีบๆ ไปได้และ เดี๋ยวเพื่อนเธอจะรอนาน”
จียอนพูดเสร็จ เธอก็รีบเดินเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางเหมือนโมโหอะไรซักอย่าง อึนจองยืนเกาหัวกับการกระทำของจียอน
“เมนส์ไม่มาอีกคนแล้วหรอ - -!”
อึนจองที่เพิ่งมาถึงห้องของเธอ เธอเปิดประตูช้าๆ สีหน้าของเธอเหมือนกับว่ากลัวจะโดนแม่ตีถ้ากลับบ้านดึก อึนจองมองนาฬิกาทีข้อมือ ตอนนี้เป็นตีหนึ่งครึ่งแล้ว เธอเห็นฮโยมินนั่งอยู่บนโต๊ะกินข้าว กับอาหารที่วางเต็มโต๊ะเหมือนเช่นทุกๆ วัน
“ทำไมกลับดึกจัง”
ฮโยมินพูดขึ้น หลังจากอึนจองมานั่งอยู่ตรงข้ามเธอ แต่สายตาเธอมองไปที่กับข้าว แววตาของเธอนิ่งเฉย
“ฉันขอโทษที่ไม่ได้โทรมาบอก”
อึนจองสีหน้าสำนึกผิดสุดๆ
“ช่างมันเหอะ กินข้าวซิ”
“อื้ม! กินซิ”
อึนจองหายใจเข้าสุดปอด เธอยังอิ่มอยู่เลยที่กินกับจียอนมา แต่เพื่อไม่ให้ฮโยมินเสียใจ เธอพยายามกินอย่างสุดความสามารถ ฮโยมินที่นั่งสังเกตหน้าอึนจอง ทีดูจะผะอืดผะอม กับการกินข้าวสุดๆ
“ถ้ากินกับจียอนมาอิ่มแล้วไม่ต้องฝืนก็ได้”
ฮโยมินพูดจบเธอก็เดินเข้าไปในห้องอย่างทันที อึนจองมองตามด้วยสีหน้าจ๋อยไปเลย อึนจองนั่งมองกับข้าวที่ฮโยมินทำไว้ให้ด้วยสีหน้าเศร้า อึนจองจัดการเก็บอาหารพวกนี้ไว้กินพรุ่งนี้
.
.
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“หลับยางงงงงงงง~~~”
อึนจองเอาหูแนบกับประตู
“ยัง”
“งั้นฉันเข้าไปนะ”
ยังไม่ทันที่ฮโยมินจะตอบกลับ อึนจองก็เปิดประตูเข้าไปทันที แล้วเธอก็กระโจนเข้าไปนอนกอดฮโยมินจากข้างหลังที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ ฮโยมินทำเนียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ตอนที่อึนจองเคาะประตู
“โกรธหร๊าาาา~”
อึนจองพูดพร้อมกับเอาหน้าถูผมฮโยมินไปมา
“เปล๊า”
“แหม ฉันเป็นเพื่อนเธอมาตั้งกี่ปี ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเพื่อนฉันคิดอะไรอยู่”
~ถ้าเธอรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ เธอช่วยบอกฉันทีซิ ว่าความรู้สึกบ้าๆ พวกนี้มันคืออะไรกันแน่~
“หายโกรธฉันเหอะน้าาาา~”
“ก็บอกว่าไม่ได้โกรธไงล่ะ”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
“ใครโทรมาดึกจัง”
อึนจองพูดเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา
“ว่าไงยัยเด็กน้อย”
จากเสียงที่อึนจองพูด ฮโยมินสัมผัสได้ว่าดูอึนจองจะดีใจที่คนโทรมาไม่ใช่คนอื่น ถึงแม้เธอจะนอนหันหลังให้อึนจองก็ตาม
(ถึงบ้านแล้วใช่มะ)
“อืม ถึงแล้ว เป็นห่วงฉันล่ะซี๊!”
(ใครบอกล่ะ! ฉันแค่กลัวเธอจะโดนข่มขืนแถวบ้านฉัน ขี้เกียจไปให้ปากคำกับตำรวจ)
“หรออออ~~ แล้วกับข้าวที่ซื้อให้อ่ะ กินด้วยนะ ไม่ใช่เททิ้ง”
(อือ)
“^^ ดีมาก”
(แล้ว....!)
จู่ๆ จียอนก็เงียบไป หลังจากที่เธอได้ยินเสียงใครซักคนแซกเข้ามา
“นี่ ฉันจะนอนแล้วนะ เธอก็ไปอาบน้ำซักทีซิ”
ฮโยมินหันมาบอกอึนจองที่มัวแต่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ ฮโยมินเหมือนจะหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นอึ่นจองคุยกับจียอน
“อ้อ! ฉันลืมไปเลยว่าเธอนอนอยู่”
(...!!)
ยิ่งประโยคของอึนจองมันทำให้คนที่อยู่ในสายอึ้งยิ่งกว่า อึนจองรีบเดินออกมานอกห้องฮโยมินทันที
“ฮัลโหล อยู่มั้ย?”
(....อือ)
“เมื่อกี๊ฉันไปนั่งคะ...”
(แค่นี้ก่อนนะ ฉันจะนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า)
ยังไม่ทันที่อึนจองพูดประโยคนั้นจบ จียอนก็วางสายไปแล้ว
“ฉันจะบอกว่า...ฉันไปนั่งคุยกับฮโยมินที่ห้องเฉยๆ”
เธอพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องอยากจะอธิบายให้จียอนฟังด้วยว่าเธอแค่เข้าไปนั่งคุยกับฮโยมิน อึนจองถอนหายใจ ก่อนจะเตรียมตัวไปอาบน้ำนอน
ความคิดเห็น