คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 18 ::อยากเจอ::
“แปลกจัง”
อึนจองมองโทรศัพท์อย่างงงๆ หลังจากวางสายจากจียอน
“มีอะไรหรอ”
ฮโยมินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ก็ยัยเด็กน้อยเป็นอะไรก็ไม่รู้ ดูแปลกๆ”
“เธอคิดมากไปเองน่ะสิ ไปแต่งตัวเหอะ”
ฮโยมินบอกอึนจองที่ยืนนุ่งผ้าขนหนูแค่ตัวเดียว
“เออจริงด้วย ฉันโป๊อยู่ ฮ่าๆๆๆ”
“อ้าว ทำไมพ่อกลับมาเร็วจัง”
จียอนที่เพิ่งมาถึงบ้านยังไม่ทันเย็นเท่าไหร่ เธอก็เห็นพ่อตัวเองนั่งอยู่ตรงโซฟา
“...”
คังฮยอกไม่ตอบอะไร เค้าได้แต่นั่งคอตกอยู่แบบนั้น จียอนเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับอาการของคังฮยอก รวมทั้งวอนฮีกับมินซองด้วย ที่ดูนิ่งๆ ไป จียอนมองสามคนนี้ไปมาด้วยความงง
“นี่สรุปจะไม่มีใครบอกเลยใช่มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”
“พ่อ...โดนไล่ออกจากงาน”
“ฮะ!”
จียอนหน้าเหวอออกมาโดยอัตโนมัติ เธออึ้งกับสิ่งที่วอนฮีบอก เธอหันไปมองคังฮยอกที่เอาแต่นั่งคอตกอยู่แบบนั้น
“หนู...หนูสมควรที่จะรู้หรือเปล่า”
จียอนเอ่ยถามคังฮยอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“พ่อมีเรื่องจะคุยกับจียอน”
คังฮยอกเอ่ยออกมาสั้นๆแล้วเค้าก็เดินนำจียอนขึ้นไปข้างบน ปล่อยให้วอนฮีกับมินซองนั่งหน้าเศร้าอยู่แบบนั้น ระหว่างทางที่จียอนเดินไปข้างบน เธอมองสองแม่ลูกด้วยแววตาเห็นใจ เรื่องนี้จะเป็นเพราะเธอด้วยหรือเปล่า
“นั่งซิ”
คังฮยอกเขยิบที่ให้จียอนนั่งข้างๆ เค้าบนเตียง จียอนเดินไปนั่งอย่างช้าๆ
“สรุปพ่อโดนไล่ออกเรื่องอะไรหรอ”
จียอนมองหน้าคังฮยอกอย่างไม่เข้าใจ แววตาของจียอนสงสารพ่อตัวเองจับใจ จู่ๆ สายตาที่คังฮยอกมองมาที่จียอนก็เหมือนมีน้ำคลอออกมา
“พ่อ...”
ตั้งแต่จียอนจำความได้ เค้าไม่เคยเห็นคังฮยอกร้องไห้เลย นอกจากแม่ของเธอตาย
“พ่อผิดเอง ที่ไม่ยอมปฏิเสธหัวหน้าของพ่อตั้งแต่แรก จนทำให้ครอบครัวของเราต้องเป็นแบบนี้”
“...”
จียอนที่นั่งมองพ่อของตัวเองพูดออกมาทั้งน้ำตาที่กำลังอาบแก้มของคังฮยอก จียอนงงไปหมดแล้วว่าสิ่งที่คังฮยอกพูดหมายถึงอะไร
“เรื่องนี้จียอนไม่ผิด พ่อผิดเอง พ่อมันขี้ขลาด”
คังฮยอกดูเหมือนว่ากำลังจะร้องไห้ฟูมฟาย จียอนพยายามตั้งสติตัวเอง น้ำตาของเธอก็เริ่มไหลออกมาเช่นกัน
“สรุปมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น พ่อบอกหนูมาซิ!”
จียอนพูดอย่างโมโห เธอไม่ชอบเห็นคนที่เธอรักมากที่สุดเจ็บปวดแบบนี้เลย จียอนเริ่มสะอื้นออกมาแล้ว
“หนูอยากรู้เรื่องทั้งหมด โดยที่พ่อไม่ปิดบังหนู”
คังฮยอกสูดลมหายใจลึกๆ เค้ารู้สึกว่ามันไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบังอะไรอีกแล้ว เค้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้จียอนฟังทั้งน้ำตา จียอนนั่งฟังด้วยอาการอึ้งจนเหมือนเธอจะช็อค น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาไม่หยุด คังฮยอกปาดน้ำตาให้เธอหลายรอบ
“แต่พ่อไม่ยอมให้ครอบครัวของเราอดหรอก”
จียอนพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของเธอ เธอรู้สึกผิดเหลือเกินที่ทำให้พ่อต้องลำบาก ทำให้ครอบครัวของเธอต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้
“พ่อพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง”
“อยู่บ้างนี่เท่าไหร่คะ”
จียอนมองหน้าคังฮยอกด้วยแววตาที่เจ็บปวด
“พอมีจ่ายค่าเทอมให้จียอน”
“แค่หนู?”
จียอนชี้ตัวเอง คังฮยอกพยักหน้าช้าๆ
“พอแค่ค่าเทอมคนเดียว แล้วอีกคนก็ไม่มีอย่างงั้นหรอ”
“...”
คังฮยอกได้แต่เงียบไม่พูดอะไร เค้าไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ถึงมินซองจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง มันก็คงพอใช้ไปวันๆ เค้าต้องรีบหางานทำ
“งั้นพ่อเอาเงินเก็บไปจ่ายค่าเทอมให้วอนฮีเถอะ”
“แล้วจียอนล่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพ่อจะไปยืมคนอื่น”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวหนูหางานทำเอง เดี๋ยวจะขอยืมพวกพี่โซยอนคงได้ซักครึ่งนึง แล้วเงินเดือนที่หนูได้จะเอาไปจ่ายค่าเทอม”
คังฮยอกมองหน้าจียอนด้วยความสงสาร เค้าไม่คิดเลยว่าความขี้ขลาดของเค้าจะทำให้ลูกตัวเองเดือดร้อนขนาดนี้
“พ่อขอโทษนะจียอน พ่อขอโทษจริงๆ”
คังฮยอกกอดจียอนแน่น อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จียอนก็กอดตอบ พ่อลูกต่างร้องไห้ออกมา ไม่รู้ว่านี่คือความสุขหรือความทุกข์กันแน่สำหรับจียอน แต่เธอจะไม่มีทางทำตัวไร้สาระให้พ่อต้องเสียใจอีกแน่
“เป็นอะไรนักหนาฮะ มองแต่โทรศัพท์ เดี๋ยวก็หยิบเดี๋ยวก็วาง”
ฮโยมินที่กำลังดูซีรี่ส์อยู่ หันไปว่าอึนจองที่นั่งไม่เป็นสุข
“อ่อ..เปล่าๆ เธอรำคาญหรอ?”
อึนจองถามฮโยมิน
“ก็เปล่า ก็ปกติเธอไม่เห็นเป็นแบบนี้”
อึนจองนิ่งไป คำพูดของฮโยมินทำให้เธอคิดขึ้นมาได้
~เออก็จริงแฮะ เมื่อก่อนฉันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้นิ แต่ตอนนี้ฉันอยากได้ยินเสียงเธอนะ จียอน!~
“คิดถึงจียอนหรอ?”
ฮโยมินเอ่ยออกมานิ่งๆ สายตาเธอมองไปที่ซีรี่ส์เรื่องโปรดของเธอ แต่แววตาของเธอดูจะไม่ได้อินกับสิ่งที่อยู่ในทีวีเลยซักนิด อึนจองถึงกับนิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่ฮโยมินเอ่ย
“คิดถึง...หรอ”
เหมือนอึนจองกำลังนั่งถามตัวเองอยู่ ฮโยมินที่เห็นอึนจองดูเหมือนจะตกอยู่ในภวังค์ สีหน้าของฮโยมินดูเหมือนจะผิดหวังกับสิ่งที่อึนจองทำ จู่ๆ เธอก็เดินไปปิดทีวี แล้วเข้าห้องนอนไปเลย อึนจองที่รู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงปิดประตูของฮโยมิน เธอหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นอะไรอีกอ่ะ เมนส์ไม่มาแน่เลย –oo-“
“เลวมาก!”
โบรัมพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“ใช่!”
โซยอนคิ้วขมวด
“แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปล่ะ”
คิวริถามจียอนด้วยความเป็นห่วง
“ฉันจะมาขอยืมเงินพวกพี่ซักคนละหน่อย จะเอาไปสมทบกับเงินเดือน เพื่อจ่ายค่าเทอม”
ทุกคนพยักหน้าฟังสิ่งที่จียอนพูด
“พวกเราก็มีไม่มากหรอก แต่จะให้เธอยืมก็แล้วกัน”
โบรัมเอ่ย
“ขอบคุณมากนะ ที่พวกพี่ไม่เคยทิ้งฉัน TooT”
จียอนเดินเข้าไปกอดพวกพี่ๆ ของเธอเหมือนเด็กน้อยขี้แง
“อย่าร้องนะๆๆ ใครเดือดร้อนเราก็ต้องช่วยซิ ไว้มีเมื่อไหร่ค่อยมาคืนก็ได้”
โซยอนลูบหัวจียอนด้วยความเอ็นดู
“เดี๋ยวนะ! ทำไมเธอไม่ยืมคนที่เค้ามีเยอะกว่าเราล่ะ”
จู่ๆ โซยอนก็โพ่งออกมา ทำให้ทุกคนต้องสะดุ้งด้วยความตกใจ
“อะไรเยอะกว่า – -!”
คิวริหันไปถามโซยอน
“ก็เงินไง”
ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา พวกเธอเริ่มงงกับคำพูดของโซยอน
“จะงงอะไรกัน อึนจองอาจจะช่วยเธอได้นะจียอน!”
โซยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่จียอนเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อได้ยินชื่อนี้
“ไม่ต้องพูดถึงยัยนั่นได้มั้ย”
จียอนพูดอย่างหงุดหงิด
“อย่าไปบังคับจียอนเลย จียอนยิ่งไม่ถูกกับอึนจองอยู่”
คิวริหันไปบอกโซยอน
“ใช่ ถ้าเป็นฉันนะ ถ้าไม่ลำบากจริงๆ ฉันไม่มีทางไปยืมเด็ดขาด! ต้องให้หมดหนทางก่อน ฉันถึงจะยอมลดศักดิ์ศรีของตัวเอง!”
โบรัมพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
“พี่จริงจังไปหรือเปล่า - -!”
โซยอนพูดขึ้น
“นั่นสิ”
คิวริก็เสริมด้วย แต่คำพูดของโบรัม ทำให้จียอนเก็บเอาไปคิดทบทวนดู
~หมดหนทางหรอ...~
“ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”
อึนจองพูดกับตัวเอง ก่อนจะเดินออกมานอกระเบียงแล้วกดโทรศัพท์หาใครบางคน
(อะไร)
“ทำไมเธอเงียบไปเลยล่ะ”
(จะให้ฉันตะโกนเสียงดังอะไรล่ะ)
“- -! มันไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายถึงทำไมเธอเงียบหายไปเลย”
(ทำไม ฉันซักชุดเธอเสียหรอ ก็ช่วยไม่ได้อยากซื้อของแพงเอง)
“ถึงชุดมันจะเน่าเละเฟะอะไรฉันไม่สนหรอกนะ แต่ฉันไม่ชอบที่เธอเงียบหายไปแบบนี้”
น้ำเสียงอึนจองเริ่มจริงจัง
(เธอเป็นอะไรของเธอฮะ! ไปอยู่กับเพื่อนเธอนู่น)
จียอนพยายามทำน้ำเสียงหงุดหงิดใส่อึนจอง แต่ในใจเธอรู้สึกดี ที่อึนจองพูดประโยคนี้ออกมา
“ตอนนี้เธออยู่ไหน”
(ไม่ต้องรู้หรอก ตอนนี้ฉันไม่ว่าง)
“ทำไร”
(หางะ..อ่อ...เอ่อ..แล้วจะทำไมล่ะ!)
“ฉันอยากเจอ”
(...)
จียอนเหวอไปแล้วกับประโยคนี้
“แต่ถ้ายุ่งอยู่ก็ไม่เป็นไร”
(อ่อ..อืม ยุ่งอยู่ ไว้วันหลังแล้วกัน แค่นี้นะ)
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด
หลังจากที่จียอนวางสายไป เธอก็ยืนอมยิ้มคนเดียวเบาๆ อึนจองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย หรือเธอจะมีความสุขกับการที่โดนจียอนตะคอกใส่ ทำหน้าหงุดหงิดใส่ ชอบตีแขนเธอ ห
~ฉันต้องซาดิสแน่ๆ เลย –oo-~
~ยัยปากย้อยนี่ก็! ทำให้ไม่มีสมาธิสัมภาษณ์งานเลย~
จียอนนั่งรอคิวสัมภาษณ์งานอยู่ เธอมาสมัครงานซุปเปอร์มาร์ท เพื่อจะเอาเงินไปเป็นค่าเทอม แต่สมองของเธอก็ไมได้มีเรื่องงานแม้แต่น้อย เอาแต่คิดถึงประโยคที่อึนจองพูด
“โอ๊ะ! พอๆๆ ทำงานๆๆ”
จียอนสะบัดหัวไปมาเบาๆ เธอบ่นเงียบๆ อยู่คนเดียว
“เชิญหมายเลข 231 ครับ”
ในที่สุดพนักงานแถวนั้นก็เรียกคิวของเธอ จียอนสูดลมหายใจเพื่อเตรียมความพร้อม ก่อนจะลุกไปด้วยความมั่นใจ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต้องขอโทษด้วยถ้ามาอัพช้า ตอนนี้ไรท์ทำงานช่วงปิดเทอม หารายได้ประครองชีวิตอันน้อยนิด TooT ถึงจะมีคนอ่านหรือไม่มี แต่ก็จะแต่งจนจบเรื่อง จะพยายามอัพให้บ่อยที่สุดนะคะ ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันเสมอมา
ปล. ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้ามีคำผิดหรือประโยคที่งงงวย เพราะแต่งไปนั่งฌานไป -oo-
ความคิดเห็น