คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 17 ::คนมันเป็นห่วง::
“นี่...เลิกร้องได้แล้ว ฉันว่าเราเข้าไปในรถเถอะ เดี๋ยวฟ้าผ่า”
จียอนสะกิดอึนจองเบาๆ ตอนนี้ฝนเริ่มซาแล้ว แต่อึนจองก็ยังคงกอดเธอไม่ปล่อย หลังจากที่อึนจองได้ยินประโยคนั้น เธอผละออกจากตัวจียอน แล้วยิ้มให้จียอนเบาๆ
“ขอบคุณนะ ที่อยู่ข้างฉัน”
จียอนปัดผมที่เปียกโซกแก้เขิน
“ใครอยู่ข้างเธอ ฉันก็แค่....แค่...กลัวเธอวิ่งไปให้รถชน แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ”
ตอนนี้จียอนไม่รู้จะพูดอะไรออกไปเพื่อแก้อาการเขินของตัวเองแล้ว ถึงจียอนจะพูดออกไปแบบนั้น แต่อึนจองก็ยังยิ้มให้เธอเพื่อเป็นการขอบคุณอยู่ดี
“จะกลับหรือยัง”
จียอนเอ่ย
“อืม เดี๋ยวฉันไปส่ง”
อึนจองพูดพร้อมกับเสียงที่ขึ้นจมูกเหมือนคนเป็นหวัด ตอนนี้เธอทั้งคู่ตัวเปียกเหมือนไปเล่นน้ำในสระมาก็ไม่ปาน
“แล้วจะขึ้นรถทั้งเปียกๆ แบบนี้น่ะหรอ”
จียอนเอ่ยขึ้นขณะที่อึนจองเปิดประตูกำลังจะเข้าไปในรถ
“มีทางเลือกอื่นหรือไงล่ะ หรือจะให้แก้ผ้านั่งขับรถไป - -!”
จียอนมองหน้าอึนจอง ก่อนจะกัดฟัน
“ไม่เอา กลัวรถชน!”
และเธอก็เข้าไปในรถ ปล่อยให้อึนจองยืนยิ้มกับการกระทำของจียอน ในความรู้สึกของจียอน อึนจองใกล้จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เธอแอบนั่งยิ้มคนเดียวอยู่ในรถ
“ยิ้มไรอ่ะ!”
อึนจองที่เปิดประตูรถค้างเอาไว้ เธอชะโง้กหน้ามามองจียอนที่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว
“ยะ..ยิ้มไร เปล่าซะหน่อย รีบๆ เข้ามาได้และ ฝนสาด”
อึนจองทำหน้างงๆ แต่เธอก็ไม่เซ้าซี้
.
.
.
.
.
“โห ซอยแถวบ้านเธอเปลี่ยวเหมือนกันนะ”
อึนจองเอ่ยขึ้น หลังจากที่เธอขับรถเข้ามาในซอยบ้านจียอน
“นี่ยังไม่ถึงบ้านฉันเลยนะ อีกไกลอ่ะ”
อึนจองหันมามองจียอนด้วยแววตาดุๆ
“อะไรของเธอ - -!”
จียอนเอ่ยขึ้นอย่างงงๆ
“แล้วเธอเคยกลับบ้านดึกแบบนี้มาก่อนหรือเปล่า”
“โอ๊ะ! บ่อยไป”
“บ้าจริง! เธอไม่ห่วงตัวเองบ้างเลยหรือไงฮะ รู้ว่าซอยบ้านตัวเองเปลี่ยวขนาดนี้แล้วยังกลับบ้านมืดค่ำอีก ไม่กลัวโดนข่มขืนเหมือนครั้งที่แล้วหรือไง!”
อึนจองเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างมาก จนจียอนเริ่มรู้สึกหงุดหงิด
“แล้วเธอจะโมโหทำไมเนี่ย!”
“ก็คนมันเป็นห่วงอ่ะ!”
อึนจองหันมาบอกอย่างลืมตัว หลังจากจบประโยคนั้น อึนจองก็ทำหน้าเหวอไปเลย เหมือนเธออึ้งกับสิ่งที่ตัวเองพูดไป ส่วนจียอนก็เหมือนกัน เธอไม่หันไปมองหน้าอึนจอง แต่กลับทำสายตาลอกแลกไปมา
“เอ่อ...แล้วเลี้ยวไหนอีกล่ะ”
อึนจองพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“อ้อ! เลี้ยวซะ..ซ้ายข้างหน้าอ่ะ”
สถานการณ์ตอนนี้มันเริ่มเหมือนกับครั้งที่อยู่บ้านโซยอนอีกแล้ว ทั้งคู่นั่งเงียบไม่พูดอะไรจนมาถึงบ้านของจียอน อึนจองค่อยๆ เดินมาอยู่หน้าบ้านจียอน เธอยืนดูบ้านจียอนด้วยความแปลกใจ
“มีอะไร”
จียอนหันไปมองอึนจองที่ยืนมองบ้านเธอแปลกๆ
“ทำไมบ้านเธอเล็กจัง”
จียอนหันมามองอึนจองคิ้วขมวด
“แล้วจะทำไมล่ะ ก็สร้างมาแค่นี้นิ เธอนี่อยากรู้เยอะแยะจังเลยนะ!”
จียอนบ่นอย่างหงุดหงิด เธอใช้กุญแจไขประตูบ้าน ก่อนจะเปิดค้างให้อึนจองเดินตามเข้ามา อึนจองยืนมองอย่างงงๆ
“ทำไมไม่ปิดประตูล่ะ”
“เข้ามาก่อนซิ เดี๋ยวฉันหาเสื้อผ้าให้เธอเปลี่ยน กลับไปเปียกๆ แบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“เป็นห่วงหรอจ๊ะ”
อึนจองเดินเข้ามาพูดใกล้ๆ จียอน เธอยิ้มสีหน้ากวนประสาทใส่จียอนอีกแล้ว
“เรื่องมากจริง! จะเปลี่ยนมั้ย”
จียอนทำท่าจะปิดประตูใส่
“อ่าๆๆ เปลี่ยนซิ ฉันก็เหนียวตัวเหมือนกัน ชอบโมโหนะเธออ่ะ”
อึนจองชี้หน้าจียอนแล้วเดินผ่านเธอเข้าไปในบ้าน จียอนส่ายหน้ากับการกระทำของอึนจอง ที่ดูจะไม่เข้ากับอายุของเธอซะเลย
.
.
.
.
.
“กลับมาแล้วหรอ”
คังฮยอกเอ่ยขึ้น หลังจากที่เค้าเห็นจียอนเดินเข้ามาในบ้าน
“ค่ะ”
“แล้วไปทำอะไรมา ทำไมตัวเปียกแบบนี้”
คังฮยอกสำรวจเนื้อตัวลูกสาวของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองอึนจอง ที่ยืนโค้งคำนับให้กับเค้า คังฮยอกพยักหน้ารับ
“หนูหลบฝนไม่ทัน นี่อึนจอง”
จียอนแนะนำอึนจองให้คังฮยอกรู้จัก คังฮยอกสังเกตหน้าอึนจอง ทำไมเค้ารู้สึกว่าเด็กคนนี้หน้าคุ้นๆ เหมือนกับใครซักคนที่เค้าเคยรู้จัก
“พี่จียอนมาแล้วหรอ~~”
วอนฮีที่อยู่ข้างบนรีบวิ่งลงมาอย่างเร็ว แต่เธอก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นคนแปลกหน้ายืนอยู่ในบ้าน แล้วเนื้อตัวเปียกปอนแบบนี้อีก
“หวัดดีค่ะ”
วอนฮียิ้มให้อึนจอง อึนจองก็ยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน
“หวัดดีจ่ะ”
“แล้ววันนี้ไปเจอวูบินเป็นไงบ้างล่ะ”
จู่ๆ คังฮยอกก็เอ่ยขึ้นมา แต่สีหน้าจียอนดูไม่สะทกสะท้านกับคำตอบของพ่อตัวเองเลยซักนิด อึนจองยืนฟังอย่างงงๆ ไหนจียอนบอกกับเธอว่าไปซื้อของไง แล้ววูบินนี่ใครกัน
“ก็ดีค่ะ”
จียอนพูดออกมแค่นั้น แล้วเธอก็เดินนำอึนจองขึ้นไปข้างบน
“ตามฉันมาสิ –oo-“
จียอนหันมาบอกอึนจองที่เหมือนยืนเอ๋อกับอะไรซักอย่าง อึนจองสะดุ้งหลังจากที่จียอนเรียก เธอรีบเดินตามจียอนขึ้นไปบนห้อง
.
.
.
.
อึนจองเดินตามจียอนเข้ามาในห้องนอน เธอมองไปรอบๆ ห้องของจียอนด้วยสายตาแปลกประหลาด
“ห้องนอนเธอเล็กกว่าห้องคนใช้บ้านฉันอีกนะเนี่ย”
อึนจองไม่ได้รู้สึกเลยว่าคำพูดของเธอกำลังทำให้ใครบางคนรู้สึกอารมณ์เสีย จียอนที่ยืนเลือกเสื้อผ้าให้เธออยู่นั้นถึงกับหันมามองอย่างขุ่นเคือง
“ใครจะไปรวยเหมือนบ้านเธอล่ะฮะ!”
จียอนยื่นชุดของเธอใส่ตัวอึนจองอย่างโมโห อึนจองรีบรับมาอย่างงงๆ
“ทำไมต้องอารมณ์เสียอีกแล้ว”
อึนจองพูดงึมงำเหมือนน้อยใจ จียอนสังเกตอาการของอึนจองที่ดูแปลกตา เธอไม่เคยเห็นอึนจองเป็นแบบนี้มาก่อน
“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะเอาชุดเธอไปซักให้”
“ฉันขออาบน้ำเลยได้มั้ย”
“ได้ซิ เธอจะเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำก็ได้แล้วแต่เธอ”
จียอนพูดพร้อมกับยื่นผ้าคลุมให้อึนจอง
“-oo- ใครจะเข้าไปทำอย่างอื่นล่ะ”
“พูดมากอยู่ได้ นี่มันก็ดึกแล้ว บอกเองไม่ใช่หรอว่าซอยบ้านฉันมันเปลี่ยว หรือว่าจะนอนนี่”
อึนจองยืนมองหน้าจียอนแปลกๆ เธอรู้สึกว่าเมื่อกี๊เหมือนหูฝาด
“เธอว่ายังไงนะ?”
อึนจองทำสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“ฉันไม่พูดอีกรอบนะ - -!”
อึนจองเลิกคิ้วไปหนึ่งที
“ฉันนอนนี่ไม่ได้หรอก ฮโยมินไม่ชอบอยู่คนเดียวตอนกลางคืน”
จียอนนิ่งไปกับคำพูดของอึนจอง ดูเหมือนอึนจองจะยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อไปอยู่กับฮโยมิน แต่เค้าเป็นเพื่อนกัน ทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย แล้วทำไมฮโยมินต้องอยู่คนเดียวตอนกลางคืนไม่ได้ ตอนอื่นอยู่ได้หรือไง! เผลอแป๊ปเดียว อึนจองก็ยื่นชุดที่เปียกโซกมาให้จียอน เธอไม่รู้เลยว่าอึนจองเปลี่ยนเป็นผ้าคลุมไปตอนไหน
“เธอเปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่”
จียอนถามอย่างงงๆ
“ก็ตอนที่เธอยืนทำหน้าเอ๋อเมื่อกี๊ไง คิดอะไรอยู่คนเดียว”
จียอนรู้สึกว่าเธอคิดเรื่องฮโยมินจนไม่ได้หันมามองอึนจองเลยหรอเนี่ย
“เรื่องของฉัน ห้องน้ำอยู่ข้างล่างนะ ไม่ต้องกลัวพ่อเห็นหรอก พ่อเข้าไปนอนในห้องแล้ว”
อึนจองพยักหน้า ก่อนจะลงไปอาบน้ำตามที่จียอนบอก จียอนก็จัดแจงกอบโกยชุดหนักๆ ของอึนจองลงไปซักข้างล่าง
ติ๊ด!
ระหว่างที่เธอกำลังจะเอาเสื้อผ้าของอึนจองลงเครื่องปั่น เธอก็ได้ยินเสียงข้อความไลน์ของอึนจอง
“อ้าว ทำไมไม่เอาโทรศัพท์ออก - -!”
จียอนจับเสื้อผ้าพลิกไปพลิกมาเพื่อหาโทรศัพท์ ข้อความก็ดังไม่หยุดซักที ในที่สุดเธอก็เจอจนได้
(อึนจอง)
(อึนจอง)
(อึนจอง)
(อึนจอง)
(อึนจอง)
หน้าจอโชว์ข้อความของคนที่ส่งมาไม่หยุดยั้ง จียอนยืนดูชื่อคนที่ส่งมาหาอึนจอง
“แม่”
จียอนยืนพูดกับตัวเองอย่างแผ่วเบา
(อึนจองอยู่มั้ย? แม่ขอโทษนะ)
และข้อความก็ยังคงส่งมาไม่หยุด จียอนไม่ได้มีเจตนาจะเสียมารยาทแต่ข้อความมันโชว์ให้อ่านเอง
(วันนี้แม่ผิดนัดกับลูกอีกแล้ว)
ดูเหมือนว่าจียอนจะให้ความสนใจกับข้อความอย่างมาก
(อย่าโกรธแม่เลยนะ ไว้คราวหน้าแม่จะไปกินข้าวกับลูกให้ได้)
ข้อความนี้เหมือนจะทำให้จียอนนึกเรื่องราวทั้งหมดออก
~ที่ยัยปากย้อยร้องไห้ขี้มูกโป่ง ก็เพราะว่าแม่ไม่ยอมมากินข้าวด้วยเนี่ยนะ~
จียอนยืนทำหน้าไม่เข้าใจ ว่าทำไมแค่แม่มากินข้าวด้วยไม่ได้ อึนจองถึงต้องเสียใจขนาดนี้ด้วย แต่ในใจลึกๆ เธอก็รู้สึกดีใจแปลกๆ ที่คนๆ นั้นไม่ใช่คนอื่นแต่เป็นแม่ของอึนจองเอง จียอนยักไหล่ก่อนจะเอาโทรศัพท์ของอึนจองใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วจัดการกับชุดของอึนจอง
.
.
.
.
.
“อาบน้ำหรือเข้าไปสร้างห้องน้ำ ทำไมนานจัง - -!”
จียอนเอ่ยขึ้น หลังจากที่อึนจองเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับกลิ่นหอมฟุ้งของสบู่กับยาสระผม
“ฉันเป็นคนอาบน้ำนานน่ะ เธอไปอาบซะซิ”
อึนจองยื่นผ้าคลุมให้จียอน
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ ค่อยอาบพรุ่งนี้”
“ฮะ!”
อึนจองดูจะตกใจกับคำพูดของจียอนอย่างแรง
“ทำไม แปลกมากเลยหรอไม่อาบน้ำ”
“แปลกซิ เชื่อโรคมันเกาะตามตัว เธอไม่กลัวหรอ”
“ไม่เห็นจะมีเลย เชื้อรงเชื้อโรค ชุดก็เพิ่งเปลี่ยน”
หน้าอึนจองยังคงเหวอกับความคิดของจียอน
“เอ้อ! เมื่อกี๊แม่เธอไลน์มาอ่ะ”
เมื่อจียอนพูดถึงแม่ สีหน้าอึนจองก็อยู่ในหมวดเศร้าทันที จียอนนั่งสังเกตอาการของอึนจอง อึนจองดูเศร้าจริงๆ เวลาเธอพูดถึงแม่
“หรอ อืม”
แต่อึนจองก็ไมได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่อย่างใด เธอกลับหยิบมันใส่กระเป๋ากางเกงไปเลยด้วยซ้ำ จียอนที่นั่งดูเหตุการณ์ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าทำไมเธอต้องโกรธแม่ตัวเองขนาดนี้ด้วย แต่ถ้าเธอจะเอ่ยถามออกไป มันต้องเป็นการละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวแน่ๆ เลย
“จะกลับหรือยังล่ะ”
จียอนเอ่ย
“อืม กลับเลยก็ได้”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ยังไม่ทันก้าวเก้าออกจากห้อง เสียงโทรศัพท์อึนจองก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ว่าไง ฉันกำลังกลับ วันนี้ฉันไม่ได้นอนค้างกับแม่ เธอเคยเห็นฉันนอนค้างกับแม่หรือไงล่ะ ถึงฉันค้างฉันก็จะไปรับเธอมานอนด้วย ฮ่าๆๆ โอเคๆ ฉันกำลังจะกลับแล้ว แล้วเจอกัน บาย”
จียอนรู้สึกอยากจะเดินแทรกอึนจองออกจากห้องไปซะเดี๋ยวนี้เลย ทำไมเธอหงุดหงิดก็ไม่รู้
“ป่ะ”
อึนจองหันมาบอกกับจียอน แต่จียอนไม่ตอบอะไร เธอเดินนำอึนจองลงไปข้างล่างด้วยสีหน้านิ่งๆ
“รอด้วยซิ”
.
.
.
.
“พรุ่งนี้ฉันจะเอาเสื้อผ้าไปให้นะ”
จียอนเอ่ยขณะส่งอึนจองขึ้นรถ สีหน้าเธอเหมือนคนอารมณ์ไม่ดียังไงก็ไม่รู้
“เดี๋ยวฉันมาเอาเองก็ได้”
“ไม่ต้องหรอก เผื่อฉันไม่อยู่บ้าน”
จียอนพูดพร้อมกับกอดอก
“อืมมม...แล้วแต่เธอก็แล้วกัน ขอบคุณเธอมากนะ เรื่องวันนี้”
อึนจองส่งรอยยิ้มจริงใจมาให้กับจียอน จียอนยืนมองรอยยิ้มนั้น เหมือนกับว่าเธอกำลังถูกสะกดจิต
“รีบไปๆ ฉันง่วงแล้ว”
จียอนดันตัวอึนจองให้เข้าไปนั่งในรถ เธอพยายามหลบสายตาอึนจอง
“ไม่ต้องไล่ก็ได้ –oo- ไปและ”
จบประโยคนี้ อึนจองก็สตาร์จรถขับออกไป จียอนยืนมองรถที่ค่อยๆ ลับตาเธอไป ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน ในหัวของเธอคิดอะไรเยอะแยะไปหมด ทำไมอึนจองต้องรู้สึกเจ็บปวดกับการผิดนัดของแม่ตัวเองขนาดนั้นด้วย ถ้าอยากเจอแม่ขนาดนั้นทำไมต้องมาอยู่คอนโดด้วยล่ะ ทำไมไม่ไปอยู่กับแม่ ซึ่งผิดกับเธอที่อยากอยู่กับแม่ใจจะขาด แต่แม่ก็ไม่สามารถอยู่กับเธอได้ แล้วทำไมเหมือนกับว่าฮโยมินมีความสำคัญกับอึนจองมากมายขนาดนั้น ถึงจะเป็นเพื่อนกัน แต่ความเป็นห่วงเป็นใยมันดูมากเกินไป! เธอเดินคิดมาจนถึงห้องตัวเอง จียอนขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิด
“ฉันเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ฉันควรเลิกคิดเรื่องพวกนี้ได้แล้ว!”
“เป็นไงบ้าง ไปเจอจียอน”
พ่อของวูบินเดินมาถามลูกชายตัวเอง ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ห้องรับแขก
“เราไม่ต้องไปเจอกันอีกแล้วนะพ่อ”
“ฮะ”
พ่อวูบินทำหน้าเหวอไปเลย
“จียอนเค้าให้เหตุผลกับผม โดยที่ผมไม่สามารถเอาอะไรไปอ้างได้เลย ถึงแม้ผมจะสนใจในตัวเค้ามันก็ฟังไม่ขึ้น”
พ่อวูบินยืนอึ้งกับคำพูดของลูกชายตัวเอง เค้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีผู้หญิงที่ปฏิเสธลูกชายของเค้า ซึ่งเพียบพร้อมไปทุกอย่างแบบนี้
“ไม่อยากจะเชื่อเลย”
“เชื่อเถอะครับพ่อ เค้าก็มีสิทธิ์เลือกคู่ชีวิต พ่ออย่าไปทำอะไรอาคังฮยอกเลยนะ”
วูบินมองหน้าพ่อตัวเอง เค้าเหมือนจะรู้ว่าพ่อตัวเองคิดอะไรอยู่
“ฉันเคยพูดกับคังฮยอกไปแล้ว ฉันก็ต้องทำตามสิ่งที่ฉันเคยพูด ไม่อย่างนั้นฉันจะเป็นเจ้านายคนได้ไง”
พ่อวูบินพูดไว้แค่นี้ แล้วเค้าก็เดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้วูบินนั่งมองตามอย่างไม่เข้าใจ
“จะไปไหนอีกล่ะ”
มินซองเอ่ยถามจียอน ที่ลงมาข้างล่าง เธอสังเกตเห็นจียอนถือถุงกระดาษใบใหญ่
“ไปข้างนอก”
“ก็รู้ว่าไปข้างนอก แล้วไปไหนล่ะ”
มินซองเหมือนจะอยากรู้ซะเหลือเกิน ในความคิดเธอ จียอนอาจจะไปหาวูบินก็ได้ แล้วถุงกระดาษนั่นอาจจะเป็นเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปนอนค้างบ้านวูบิน!
“ฉันไม่ได้ไปนอนค้างบ้านผู้ชายก็แล้วกัน”
มินซองถึงกับเงียบไป เมื่อได้ยินคำตอบจียอน
“ไปหาวูบินหรอ”
จียอนที่กำลังใส่รองเท้า ถึงกับหยุดนิ่งเมื่อได้ยินประโยคนี้จากปากพ่อของเธอ
“หนูไม่จำเป็นต้องไปหาเค้าอีกแล้วล่ะ”
จียอนทิ้งคำพูดไว้ให้คังฮยอกคิดเอง แล้วเธอก็เดินออกจากบ้านไป คังฮยอกเหมือนมีรางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดียังไงก็ไม่รู้
จียอนมายืนอยู่หน้าคอนโดหรูของอึนจอง เธอแหงนมองคอนโดที่สูงเฉียดฟ้า เธอเพิ่งมาสังเกตว่าคอนโดอึนจองมีระดับมาก การป้องกันหนาแน่น แล้วเธอจะเข้าไปได้มั้ยเนี่ย แต่อึนจองบอกกับเธอว่าได้ฝากเรื่องไว้กับยามเรียบร้อยแล้ว เธอเลยเสี่ยงเดินไปบอกยาม ยามก็รีบเปิดทางให้เธอทันที ไม่นานนักเธอก็เดินมาถึงห้องของอึนจอง ซึ่งอยู่สูงจนเธอเกือบจะเมาลิฟต์
ติ๊งต่อง!
จียอนกดออดที่อยู่หน้าห้อง ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออก
“ฉะ....!”
แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อคนมาเปิดไม่ใช่อึนจอง
“มีอะไรหรอ...”
ฮโยมินเอ่ยถามด้วยสีหน้างงๆ อึนจองไม่เห็นบอกเลยว่าจียอนจะมา
“อ่อ...ฉันเอาเสื้อผ้ามาคืนยัยปะ...อึนจองน่ะ”
ฮโยมินมองถุงที่จียอนถือมา จากเหตุการณ์เมื่อคืนที่อึนจองเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เธอฟัง ยกเว้นเรื่องที่เธอยืนกอดกับจียอน เธอก็คิดว่ามันเป็นความบังเอิญ แล้วที่จียอนมาถึงที่นี่มันบังเอิญด้วยหรือเปล่า ทำไมอึนจองไม่ยอมบอกเธอ ว่าจียอนจะมา จียอนยื่นถุงกระดาษให้ฮโยมิน เธอค่อยๆ รับมาอย่างช้าๆ
“เข้ามาก่อนซิ อึนจองอาบน้ำอยู่”
ถึงประโยคนี้ฮโยมินจะไม่ค่อยอยากเอ่ยออกมานัก แต่เธอจำเป็นต้องพูดมัน จียอนที่สีหน้าดูนิ่งไป ตั้งแต่คนที่เปิดประตูไม่ใช่อึนจอง
“ไม่เป็นไร ฉันต้องไปที่อื่นต่อ”
จียอนเอ่ยยิ้มเล็กน้อยให้ฮโยมิน มันเป็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะผิดหวัง แล้วเธอก็เดินออกมาจากที่ตรงนั้น ฮโยมินยืนมองซักพักก่อนจะค่อยๆ ปิดประตู เธอเดินมานั่งบนเก้าอี้เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่นานนักอึนจองก็ออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นถุงกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอสำผัสได้ว่าจียอนมาแล้ว
“ยัยเด็กน้อยมาแล้วหรอ”
เธอรีบเดินมาถามฮโยมิน
“อืม”
“แล้วอยู่ไหนอ่ะ”
อึนจองมองไปรอบๆ ห้อง เธอเดินหาจียอนทุกห้องแต่ก็ไม่เจอ
“กลับไปแล้ว”
“อ้าววววว”
อึนจองรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาจียอน ฮโยมินนั่งดูสิ่งที่อึนจองทำอย่างเงียบๆ
“ฮัลโหล”
(นี่ ทำไมไม่อยู่รอฉันฮะ)
“ขี้เกียจ ฉันจะไปที่อื่นต่อ”
(รอแค่นี้ก็ไม่ได้ รีบอะไรนักหนา)
“ก็บอกว่าจะไปที่อื่นต่อ แค่นี้นะ จะขึ้นรถแล้ว”
(ดะ...!)
ติ๊ด!
ดูเหมือนจียอนจะไม่สนใจเสียงของอึนจองที่กำลังจะพูด เธอนั่งอยู่บนรถเมล์เรียบร้อยแล้ว จียอนมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอรู้สึกห่อเหี่ยวยังไงก็ไม่รู้ ตอนนี้เธอสับสนไปหมดแล้ว ว่าความรู้สึกตอนนี้ที่เป็นอยู่มันคืออะไรกันแน่!
สนุกกันหรือเปล่าาาาาาาาาา~~~~~~~ ลีดเดอร์ทั้งหลายยยยย!!!
ความคิดเห็น