คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 ::ชดใช้กรรม::
“โทษที พอดีพี่เข้าห้องน้ำอยู่ รอนานหรือเปล่า”
โซยอนเอ่ยขึ้นหลังจากพาจียอนกับไอยูเข้ามาในบ้านตนเอง
“ไม่สำคัญหรอกน่า ที่สำคัญกว่านั้นคือ พ่อต้องการเจอหน้าแฟนของฉันน่ะสิ”
“ฮะ!”
โซยอนร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนหน้านั้นที่จียอนบอกจะมาหาเธอ จียอนไม่ได้บอกว่ามาหาเรื่องอะไรแค่โทรมาว่าจะมาหาที่บ้านแค่นั้นแล้วจียอนก็วางสาย เธอยังไม่ทันถามว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า?
“พี่ได้ยินไม่ผิดหรอก”
จียอนพูดขึ้น แต่สายตาไม่ได้มองไปที่โซยอน เธอจ้องไปที่จุดใดจุดหนึ่งและใช้ความคิดอย่างหนัก
“ก็ได้ยินถูกน่ะแหละ แค่ตกใจเฉยๆ”
โซยอนตอบกลับพร้อมกับสีหน้าที่เครียดไม่แพ้จียอนเลย
“มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลยหรือไง?”
ในที่สุดไอยูก็เอ่ยขึ้น
“ใหญ่ซิ ถ้าฉันหาแฟนปลอมๆ ไม่ได้ ฉันก็ต้องไปออกเดทกับใครก็ไม่รู้”
จียอนตอบพร้อมกับยกมือยกไม้อธิบาย
“ก็บอกไปเลยซิ ว่าเลิกกันแล้ว เพิ่งเลิกกันวันนี้ ฮ่าๆๆ”
“บังเอิญไปหรือเปล่า –oo-“
โซยอนหันไปบอกกบไอยู ที่ดูจะอารมณ์ดีซะเหลือเกินในตอนนี้
“พี่พอจะมีเพื่อนผู้ชายบ้างมั้ยพี่โซยอน เอาแบบเรียบร้อยๆ หน่อย พ่อฉันคงรู้สึกดีถ้าได้เจอผู้ชายที่นิ่งๆ มีมารยาท”
จียอนเขย่าแขนโซยอนไปมาด้วยความอยากรู้คำตอบ แต่โซยอนก็ได้แต่ทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“อืมมมม...พี่ขอคิดดูก่อนนะ ว่ามีเพื่อนเหลือบ้างหรือเปล่า”
“พี่ไม่มีเพื่อนหรอ?”
จียอนกับไอยูเอ่ยขึ้นพร้อมกัน โซยอนถึงกับตกใจกับคำถาม
“อะ..อะไรเล่า! ฉันหมายถึงเพื่อนผู้ชาย แต่เพื่อนผู้หญิงฉันนี่มีเพียบ! หรือเธอจะเอาเพื่อนผู้หญิงล่ะฮ๊า”
“ก็ไม่เห็นต้องอารมณ์เสียเลยนี่ อ่าๆๆๆ สรุปมีมั้ย”
จียอนบ่นงุบงิบแต่เธอก็ยังคงจ้องหน้าโซยอนเพื่อจะเอาคำตอบ โซยอนได้แต่นั่งคิดแล้วคิดอีก จนในที่สุด!
“อืมมมมมม...เพื่อนผู้ชาย”
“ใช่!”
“เรียบร้อยๆ”
“ใช่!”
“มันก็พอมีนะ”
“จริงหรอ!”
จียอนสีหน้าดูตื่นเต้นสุดๆ อาการเครียดที่ก่อตัวมาตั้งแต่แรก ตอนนี้เริ่มเลือนรางหายไปแล้ว
“แต่ไม่รู้ว่าเพื่อนพี่คนนี้จะยอมทำหรือเปล่านะ”
“โถ่..แค่พี่ให้รูปฉันไป เค้าก็คงตอบตกลงทันทีเลยแหละ”
“...”
“...”
โซยอนกับไอยูมองหน้ากันไปมา กับท่าทางมั่นใจของจียอนที่ยืนยิ้มเอิบอิ่มหัวใจ
“เธอมั่นใจมากเลยหรือไง”
ไอยูเอ่ยขึ้น
“ใช่! ฉันน่ารักนะเธอว่ามั้ย ^__^”
จียอนหันไปยิ้มให้กับไอยูอย่างมีความสุข
“ใช่ น่ารัก”
อึนจองตอบคำถามฮโยมินหลังจากที่พวกเธอกลับมาถึงคอนโดสุดหรูแล้ว
“น่ารักแต่นิสัยไม่ดีเลย ให้ตายเถอะ!”
ฮโยมินเดินกอดอกไปมาอย่างหัวเสีย
“ทำไมเธอต้องอารมณ์เสียขนาดนี้ด้วยล่ะฮะ”
อึนจองมองฮโยมินที่เดินไปมาอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอใครที่ตะหวาดใส่ฉัน ทั้งๆ ที่คนนั้นฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน”
ฮโยมินก็ยังคงเดินไปเดินมาไม่เลิก
“ก็คิดซะว่ายัยนั่นเป็นเด็กน้อยก็แล้วกัน เธอก็เลิกเดินไปเดินมาได้แล้ว ฉันเริ่มเวียนหัวแล้วนะ - -!”
ในที่สุดฮโยมินก็หยุดเดิน แล้วมานั่งจ้องหน้าอึนจองต่อ
“ใช่ซิ พอพูดถึงเด็กน้อย ฉันก็นึกอะไรออกบางอย่าง”
ฮโยมินเอ่ยแต่สายตาเธอจ้องหน้าอึนจองอย่างสงสัย
“อะไร?”
“ที่เธอบอกว่ายัยนั่นโตแต่อย่างอื่นแต่ความคิดไม่โต ไอ้อย่างอื่นนี่หมายถึงอะไร”
ฮโยมินหรี่ตามองอึนจองจ้องจะเอาคำตอบให้ได้ อึนจองเผยยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างอั้นไม่อยู่
“ขะ...ขำอะไร”
ฮโยมินมองอึนจองที่ขำเอาเป็นเอาตาย ตอนนี้สีหน้าฮโยมินมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด
“ก็ขำเธอไง ทำไมเรื่องนี้ต้องเก็บมาคิดด้วยล่ะ ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยๆๆ! ปวดท้อง ฮ่าๆๆๆ”
“เชอะ! ไม่อยากรู้และ”
ฮโยมินลุกขึ้นไปหาอะไรกินในตู้เย็น เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอึนจองต้องขำขนาดนั้นด้วย แต่มันก็ไม่ได้กระตุ้นต่อมอย่างรู้ของฮโยมินเลย
“อ้าว ไมอยากรู้แล้วหรอ”
อึนจองตะโกนถาม แต่เหมือนว่าเธอก็พยายามห้ามตัวเองไม่ให้หัวเราะอย่างยากลำบาก
“ไม่และ!”
ฮโยมินหยิบขนมปังใส่ปากอย่างไม่แคร์
“ฮ่าๆๆๆ ฉันหมายถึงตัวยัยเด็กน้อยนั่นต่างหากล่ะ ที่โตอ่ะ”
อึนจองเดินมาผลักไหล่ฮโยมินหนึ่งที ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตัวเอง ปล่อยให้ฮโยมินนั่งอมยิ้มเบาๆ กับคำตอบเมื่อกี๊
“ทางเราคาดไว้ว่าในอีกหกเดือนจะทำการโปรโมทโรงแรมผ่านทางเว็บไซต์และป้ายโฆษณาต่างๆ นะครับ เพื่อให้ลูกค้าได้เห็นผลิตภัณฑ์ของเราและรายละเอียดต่างๆ ก่อนที่ลูกค้าจะตัดสินใจใช้บริการของเรา ถ้าทุกท่านไม่ขัดแย้ง ผมขอทำตามแบบแผนที่วางไว้นะครับ”
และก็ไม่มีใครโต้แย้งสิ่งที่คังฮยอกได้พรีเซ้นต์ให้ทุกคนฟัง การประชุมครั้งนี้เป็นไปอย่างราบรื่น และจบการประชุมในที่สุด
“คุณคังฮยอก”
คังฮยอกหันไปตามเสียงนั้น บุคคลที่คังฮยอกเจอไม่ได้ทำให้คังฮยอกรู้สึกโล่งใจแม้แต่นิด
“ครับ”
คังฮยอกเดินไปหาด้วยท่าทางนอบน้อม
“เรื่องลูกสาวของคุณน่ะ ผมยังไม่เปลี่ยนใจนะ”
หัวหน้าคังฮยอกเหมือนมาทวงคำตอบที่จะให้จียอนไปเจอกับลูกชายของเค้า
“เอ่อ..ครับ”
“แล้วสรุปว่าคุณคุยเรื่องนี้กับลูกหรือยัง”
หัวหน้าคังฮยอกยิ้มเหมือนรู้ว่าคำตอบที่ออกต้องไม่ทำให้เค้าผิดหวัง
“ครับ คุยแล้วครับ”
“ฮ่าๆๆ แล้วจะวันไหนดี ให้เค้าสองคนมาเจอกัน”
คังฮยอกหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด เค้าจะบอกหัวหน้าได้ยังไงว่าจียอนมีคนคุยด้วยอยู่แล้ว คำว่าหัวหน้าทำให้
คังฮยอกไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
“พอดีว่าช่วงนี้จียอนติดสอบน่ะครับ เลยไม่ค่อยมีเวลา”
“อ้าว ยังสอบอยู่อีกหรอ ช่วงนี้มันช่วงปิดเทอมนะ”
คังฮยอกเหงื่อเริ่มแตกเป็นเม็ดๆ สิ่งที่เค้าตอบไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นมาเลย
“มันเป็นสอบของการเรียนพิเศษน่ะครับ ผมส่งจียอนให้เรียนพิเศษช่วงปิดเทอม ไม่อยากให้แกอยู่ว่างๆ”
“อ่อ...งั้นหรอ แล้วเมื่อไหร่จะสอบเสร็จล่ะ”
“คงอีกหลายวันครับ เพราะนี่เพิ่งเริ่มเตรียมตัวสอบ”
คังฮยอกเหมือนจะโล่งใจเบาๆ กับคำตอบของตัวเอง
“งั้นถ้าลูกของคุณสอบเสร็จเมื่อไหร่ก็บอกผมด้วยนะ ผมอยากได้ลูกสะใภ้แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
หัวหน้าคังฮยอกกล่าวไว้แค่นี้ แล้วก็เดินออกไปเหมือนเคยๆ ทิ้งคำพูดให้คังฮยอกหนักใจอีกครั้ง...
“นี่ สรุปจะเล่าให้ฟังได้หรือยัง ว่าเธอกับผู้หญิงแสนเท่ห์คนนั้นมีอะไรเกี่ยวข้องกัน”
ไอยูถามด้วยความสงสัย ขณะที่เธอกับจียอนเดินเล่นอยู่ในห้างอย่างสบายใจ
“อย่าเรียกแบบนั้นได้มั้ย ถ้าเธอยังเป็นเพื่อนฉันอยู่ - -!”
จียอนหยุดเดินหันมาบอกกับไอยู
“ทำไมล่ะ จะให้ฉันเรียกเค้าว่าอะไร”
“ไม่ต้องเรียกอะไรทั้งนั้นแหละ เพราะฉันไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับยัยนั่นอีก”
จียอนเดินต่อเธอกอดอกเดินดูสินค้าในห้างอย่างช้าๆ
“แล้วสรุปเรื่องมันเป็นยังไง”
ไอยูก็ยังคงอยากรู้อยากเห็นเรื่องราวระหว่างจียอนกับอึนจองให้ได้
“ก็ก่อนหน้านั้น ฉันกับยัยนั่นเคยเดินชนกันครั้งนึง เราทะเลาะกันนิดหน่อย”
จียอนพูดไปพร้อมกับหยิบสร้อยข้อมือสีเงินที่วางขายขึ้นมาดู
“โห....ไม่นิดและมั้ง ดูจากวันนี้ที่เธอทะเลาะกับเค้ามันดูเรื่องใหญ่มากเลย”
“จะยังไงก็ช่าง เธอจะแคร์ทำไมล่ะ”
จียอนวางสร้อยแล้วเดินต่อไป
“ถ้าเกิดเธอได้เจอกับเค้าอีกล่ะ”
“โลกมันคงไม่กลมขนาดนั้นหรอก ถ้าฉันเจอกับยัยนั่นอีก ฉันว่าฉันคงเคยทำบาปร่วมกันมาก่อน เลยต้องมาชดใช้ในชาตินี้ไงล่ะ”
“ฮะ..ฮะ...ฮัดชิ่ว!!!”
อึนจองจามออกมาอย่างแรง ผมเผ้าเธอรุงรังไปหมดแล้ว อึนจองนั่งทำความสะอาดห้องของตัวเองอย่างขะมักเขม้น
“แปลกแฮะ ปกติเก็บห้องไม่เคยจาม ฝุ่นเยอะขึ้นหรอเนี่ย!! ไม่ได้การและ สงสัยต้องทำความสะอาดอย่างหนักแล้วล่ะ”
อึนจองจากที่รักสะอาดอยู่แล้ว เธอยิ่งเพิ่มความสะอาดเข้าไปอีก!!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อึนจอง ฉันปลอกผลไม้มาให้”
ฮโยมินตะโกนเรียกอึนจอง
“ตายและ พอดีฉันทำความสะอาดห้องอยู่ เธอเอาไปกินก่อนเลย”
“อ้าวหรอ ให้ฉันช่วยมั้ย?”
“อืมมมม...ก็ดี”
อึนจองรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ฮโยมินอย่างรวดเร็ว และในที่สุด ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย
“นึกว่าจะปฏิเสธ”
ฮโยมินเอ่ยขึ้นก่อนที่เธอจะเดินไปเก็บผลไม้ในตู้เย็นแล้วเข้ามาช่วยอึนจองทำความสะอาด
“ฮ่าๆๆ เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันซิจ๊ะ”
อึนจองบอกพร้อมกับกวาดห้องไปด้วย
“เธอจะทำความสะอาดอะไรนักหนา อาทิตย์นึงทำตั้งสามวัน”
“ฉันมีความรู้สึกว่ามันมีฝุ่น”
อึนจองเอ่ยพร้อมกับสีหน้าที่ดูจริงจัง เธอเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ทำความสะอาดอะไรบางอย่าง
“เธอก็มีความรู้สึกแบบนี้ทุกที่แหละ”
ฮโยมินบ่นงุบงิบก่อนเดินไปหยิบผ้าที่ชุบน้ำมาเช็ดตามซอกเล็กๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ นั่นสินะ ทำไปๆ อย่าบ่น เดี๋ยวเลี้ยงขนม”
“คิดว่าฉันเห็นแก่กินอีกแล้วซินะ ขอเยอะๆ หน่อยแล้วกัน”
“ฮ่าๆๆๆ โอเค แม่หมีแพนด้าาาา~~~~”
“พี่จียอนนนนน~~~~~~”
“...”
“พี่! จี! ยอน!”
“...”
“ปั้ง! ปาร์ค จียอนนนนนนนนน!!!!!!!!”
“โอ๊ยยย อะไร!”
วอนฮี น้องของจียอนที่ศึกษาอยู่มัธยมปลาย เคาะประตูเรียกจียอนเสียงดังลั่นบ้านในขณะที่จียอนกำลังหลับอย่าสบายใจ
“ออกไปหาซื้ออะไรให้วอนฮีกินหน่อยซิ”
“เอ๊า! แล้วทำไมไม่ให้แม่เธอหาให้กินล่ะ มาใช้ฉันทำไม”
“แม่ไม่อยู่ แม่เขียนโน้ตเอาไว้บอกให้พี่ไปหาให้ฉันกะ!”
วอนฮีผงะ จู่ๆ จียอนก็เปิดประตูออกมาโดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัวเลยสักนิด ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงพร้อมกับใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางของเธอ
“ตกใจหมด!”
วอนฮีกล่าวเธอลูกอกตัวเองไปมา เชิงเรียกขวัญ
“ฉันว่าแล้วเชียว!”
จียอนบ่นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง ในสภาพที่เพิ่งตื่นนอน
“แล้วสรุปพี่จะหาให้ฉันกินมั้ยเนี่ย”
ถึงแม้ว่าวอนฮีจะเป็นลูกคนล่ะแม่กับจียอน แต่จียอนก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดวอนฮี อาจจะมีตอนแรกที่รู้ว่าเธอมีน้องอีกคนนึง และยิ่งไปกว่านั้นเป็นน้องต่างไส้ เธอรู้สึกเกร็งๆ และไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่วอนฮีไม่ได้มีพิษภัยกับใครเธอจึงลบอคติเกี่ยวกับแม่ของวอนฮีออก...
“อีกสองวันพาเค้ามาให้พ่อดูได้มั้ย”
คังฮยอกเอ่ยขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาในตอนเย็น
“ค่ะ”
จียอนก็เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนอะไร มีแต่มินซองกับวอนฮี ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“เค้า..ใครกันคุณ?”
มินซองถามอย่างสงสัย
“ผมไม่รู้เหมือนกัน ผมยังไม่เคยเห็นหน้า”
คังฮยอกบอกปัดไป
“อ๊ะ ก็คุณคุยกันเมื่อกี๊นี้นี่”
แต่มินซองก็ยังคงพยายามเอาคำตอบไม่เลิก
“หนูอิ่มแล้ว”
จียอนไม่ได้สนใจในสิ่งที่มินซองกำลังสนทนาอยู่ เธอดื่มน้ำในแก้วไปสองสามอึก แล้วเดินขึ้นห้องไปทันที
“อ้าวเดี๋ยวซิ! ลงมาคุยกับฉันก่อน”
“นี่คุณ อย่าไปยุ่งกับเรื่องของจียอนมากนักเลย”
“ทำไม คิดว่าเป็นลูกคนโตแล้วทำอะไรก็ได้อย่างงั้นหรอ”
“มินซอง วอนฮีก็อยู่พูดอะไรเกรงใจลูกบ้าง!”
คังฮยอกเริ่มแสดงอาการโมโหออกมา แต่มันก็ได้ผล ทำให้มินซองหยุดการเจรจาที่ไม่น่าฟังนั้น
ความคิดเห็น