เรียกข้าว่าเถ้าแก่เนี้ย

บทนำ 

“สตรีเช่นข้าทำการค้ามาก็มาก หากใต้เท้ากู้ต้องการบุรุษผู้นั้นเป็นบุตรเขย ข้ายินดีที่จะมอบให้ แต่ทว่าทุกสิ่งอย่างย่อมมีราคาต้องจ่าย ท่านเสนาบดีกู้คงยินดีจ่าย เพื่อให้บุตรสาวสมปรารถนาใช่หรือไม่”

“เจ้าเอาความกล้าอะไร ถึงได้ถามข้าเช่นนี้!”

“แล้วใต้เท้ากู้มีความกล้าอะไร ที่จะมาช่วงชิงคนของข้าไป เพื่อมอบให้บุตรสาวท่านโดยเปล่า โดยที่ไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรเลย จะไม่หน้าด้านไปหน่อยหรือเจ้าคะ” 

กู้ไฉเวยปรี่เข้าหา สองมือค้ำยันลงยังเก้าอี้ที่มู่หลันนั่ง ขณะที่นางเองไม่ได้หลบเลี่ยงหนีแต่ประการใด ขณะที่คนของนางที่อยู่โดยนรอบพร้อมจะสู้กับอีกฝ่าย หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับมู่หลัน มือเรียวยกขึ้นห้ามคนของนาง ทว่าสายตายังคงไม่จ้องมองไปยังกู้ไฉเวยที่เปร่งเสียงรอดไรฟันออกมา

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้า..(ฆ่า) เจ้าหรือ?” 

ชายกลางคนเว้นเสียง อีกทั้งน้ำเสียงกดต่ำลง เกามู่หลันเลิกคิ้วสูง มุมปากอมยิ้มเล็กน้อย ไม่นึกเลยว่า คนอย่างเสนาบดีกู้จะสามารถทำเพื่อบุตรสาวและหญิงที่ตนรักถึงเพียงนี้ ช่างเป็นความรักที่เกินจะเปรียบปานยิ่ง

“ข้าจะรอดูว่าท่านมีปัญญาหรือไม่?”

หัวใจของกู้ไฉเวยเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก เมื่อได้ยินคำตอบ เลือดลมเริ่มแปรปรวนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เดิมทีเขาคิดว่านางจะเป็นหญิงสาวที่เชื่อฟัง แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะได้เห็นตนเองผ่านแววตาของบุตรสาวที่เขาเกลียดชัง เช่นเดียวกับมู่หลันที่เห็นตัวตนของนาง ผ่านนัยต์ตาของกู้ไฉเวยผู้เป็นบิดา

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช 2537

ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข หนังสือ เพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร

ปกนิยายสำเร็จ by rut