..สายลมนี้มีเพียงเธอ..

เนื้อเรื่อง

..Kitiya..
                                สายลมยังคงพัดโชย  โบกสะบัดไปทางทิศทางเดิม  ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่  สายลมยังคงไม่พัดหวนกลับมา…
        เด็กหนุ่มอายุราว 17 ปี นั่งกอดเข่าบนพื้นหญ้าสีเขียวทอดออกไปไกล  ริมบ่อน้ำ  ที่นี่คือสวนสาธารณะ  ผมสีดำเป็นประกายน้ำตาลพัดโบกสะบัดไปตามแรงลม มือกอดเข่าที่ยังสั่นๆ  สายตาที่จ้องมองทอดยาวออกไป  ดวงตาคู่นั้น…ช่างวังเวง
        “พี่กาย  พี่กาย”  เสียงเล็กๆ ดังก้องขึ้นมาในหัวของเด็กหนุ่ม
        “ก้อย…  พี่ขอโทษ”  เขาใช้มืออันสั่นเทาจับหัว พร้อมกับพูดขอโทษๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  หยาดใสๆ ค่อยๆ ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาสีน้ำตาลเข้มทั้งสอง  ริมฝีปากเม้มแน่น มือที่กุมศีรษะแน่นมันยิ่งแน่นขึ้นอีก
        “กาย  กาย  นายกาย”   ชายหนุ่มเหลียวหลังกลับไปมองเจ้าของเสียง
        “นายมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้”  ภาพที่ชายหนุ่มเห็น  หญิงสาวผมสีดำยาวประบ่า กำลังโน้มตัวลงมาข้างๆ เขา มือที่ยังคงสั่นเทา ขยับลงมาปาดน้ำตาที่นองหน้าอยู่ทันที
        “เอ่อ…”  เด็กหนุ่มที่เพิ่งถูกทัก หรือ กาย ชายหนุ่ม รูปร่างสมส่วน สูงเพรียว เอ่ยขึ้น
        “เอ่อ…นายคงไม่รู้จักชื่อฉันสินะ  ฉันเป็นเพื่อนร่วมห้องนายไงล่ะ ชื่อ  สายฝัน ค่ะ”
หญิงสาว อายุรุ่นราวคราวเดียวกับ กาย ค่อยๆ ย่อตัวลงนั่ง เส้นผมเรียวเล็ก ถูกพัดสะบัดไปตามแรงลม เธอนั่งลงข้างๆ กาย เด็กหนุ่มผู้มีดวงตาเศร้าสร้อย   ความเงียบเข้ามาปกคลุมคนทั้งสอง ไม่มีบทสนทนาใดๆ…  ดวงตาของเด็กหนุ่ม ยังคงมองไปข้างหน้า ทอดยาวออกไปอย่างไร้จุดหมาย…
        “…อะ…”   สายฝันเอ่ยขึ้น  
        “คือว่า  ฉันเห็นนายไม่พูดจากับใครเลยตั้งแต่ย้ายเข้ามา นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ?”  เด็กสาวเริ่มพูดขึ้น  กาย ละสายตาจากสิ่งที่ไร้จุดหมายเมื่อครู่  ใบหน้าของเขาค่อยๆ หันมาทางสายฝัน เด็กสาวที่นั่งข้างๆ เขา
        “เปล่า”  เด็กหนุ่มตอบ สายตาเย็นชา ถูกส่งผ่านมายังหญิงสาว บรรยากาศรอบข้างเย็น
ยะเยือกขึ้นในทันที
        “ผมขอตัวก่อนนะครับ”  กายลุกขึ้นในทันทีที่พูดจบ  ทิ้งให้หญิงสาวที่เพิ่งนั่งลงมองตามแผ่นหลังแผ่นนั้น…

..............................
        “วันนี้ก็มาอีกเหมือนเคยนะ”  เสียงเด็กสาวร้องทัก  ทำเอาเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ต้องเงยหน้ามอง
        “สายฝัน”  เขาพูดออกมา
        “จ้ะ  จำชื่อฉันได้ด้วยเหรอ”  สายฝัน พูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส  เธอนั่งลงข้างๆ เด็กหนุ่มเหมือนเมื่อวันก่อน
        “วันนี้อากาศดีนะ  ช่วงเย็นๆ นี่อากาศเย็นสบายดีจังเลย นายว่าไหม”  เธอชวนคุย พร้อมกับหันไปยิ้มให้เด็กหนุ่ม  น่าแปลก ที่วันนี้ไม่มีสายตาเย็นชาส่งมาอีกแล้ว  แต่กลับมีรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน  เธอรับรู้ได้จากรอยยิ้มนั่น ว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร
        “ครับ  แต่ผมชอบบรรยากาศตอนหน้าหนาวมากกว่า”  เขาตอบกลับมา
        “ทำไมล่ะ”  เด็กสาวถาม  ใบหน้าของกาย ค่อยๆ หันมาทางเธอ
        “ก็เพราะ มันทำให้เรารู้สึกเย็น  ไม่รู้สิ ผมชอบนะ อีกอย่าง น่านอนด้วย”  ชายหนุ่มตอบท่าทางมีความสุข  ใบหน้านี้ช่างดูอบอุ่น อ่อนโยน แต่มันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ด้วย
        “จ้า แหม  น่านอนเนอะ  ฮะฮะฮะ”  เธอตอบพร้อมกับยิ้มให้
        ความเงียบเข้ามาปกคลุมทั้งสองอีกครั้ง  แต่ในความเงียบครั้งนี้ รับรู้ได้ถึงความอบอุ่น ในแววตา รอยยิ้ม และคำพูด ที่ส่งผ่านมาถึงสายฝัน
        ท้องฟ้าเริ่มมีสีดำเข้ามาแต่งแต้ม  นกน้อยๆ ทั้งหลาย เริ่มบินกลับรัง  ที่ตรงเส้นขอบฟ้านั้น ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดงของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตก  
        “เย็นแล้ว  ผมกลับแล้วนะครับ”  ร่างสูงพยุงตัวลุกขึ้น พร้อมกับยื่นมือมายังหญิงสาว ที่นั่งอยู่ข้างๆ
        “ขอบใจจ้ะ”  มืออันบอบบาง ยื่นมาจับมือของชายหนุ่มที่ยื่นให้  เขาพยุงให้เธอลุกขึ้น
        “บ๊าย บาย”  ทั้งสองกล่าวลาเกือบจะพร้อมๆ กัน  ความอบอุ่นของกายแผ่ซ่านเข้ามาปกคลุมในจิตใจของสายฝันเสียแล้ว
        ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนี่นะ  เธอเดินทางกลับบ้าน ด้วยรอยยิ้ม ด้วยภาพที่ยังประทับอยู่ในสมอง…
        ……………………………………………………………………………………….
        “นายมานั่งที่นี่ทุกวันเลยนะ”  ภาพนี้ คงเป็นภาพชินตา ของคนที่มาที่สวนสาธารณะแห่งนี้ ชายหนุ่ม นั่งอยู่ริมบ่อน้ำ กับหญิงสาวที่จะมานั่งด้วยในทุกวัน
        “ครับ”
        “กี่วันแล้วนะ ที่เรามานั่งคุยกันทุกเย็นแบบนี้น่ะ”  สายฝันเริ่มชวนคุย
        “อืม  เกือบเดือนมั้งครับ” กาย หันมาตอบ
        “ใครบอกล่ะ เดือนหนึ่งเต็มๆ เลยต่างหาก”  รอยยิ้มของสายฝัน ส่งผ่านไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
        “อ่า  ครับ”  เขาตอบรับ ใบหน้ายิ้มแย้ม ที่หมู่นี้ สายฝันได้พบเห็นอยู่บ่อยๆ และเป็นภาพที่ประทับอยู่ในจิตใจของเธอ  รอยยิ้มที่ดูอบอุ่น อ่อนโยนนั้น มันแฝงไปด้วยอะไรกันนะ
        “วันนี้ ก็กลับกันเถอะครับ”  กายพูด พร้อมกับยื่นมือมาให้สายฝันเหมือนเช่นเคย
        “จ้า”  สายฝันลุกขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็น ชายหนุ่ม หญิงสาวคู่หนึ่ง ได้บอกลากัน เพื่อกลับบ้านเสียแล้ว
        “อ๊ะ  เดี๋ย  เดี๋ยว”  สายฝันหันหลังกลับไป เพื่อมองหา กาย คนที่เพิ่งจากกันเมื่อครู่  เท้าคู่เล็กๆ เริ่มออกวิ่งไปยังเขาทันที
        ตึก ตึก ตึก  ตุบ!!!
        “โอ๊ย!! เดี๋ยวสิ กาย”  สายฝันส่งเสียงเรียก กาย คราวนี้เขาได้ยิน ศีรษะของเขาค่อยๆ หันกลับมายังสายฝัน ภาพที่อยู่ตรงหน้า คือ  สายฝัน ล้มอยู่กับพื้น!!
        “ฝัน  ปะ  เป็นอะไรมากหรือเปล่า บาดเจ็บตรงไหนบ้างไหม”  เขารีบวิ่งมาพยุงร่างของสายฝันให้ลุกขึ้น
        “มะ  ไม่เป็นไรจ้ะ”  เธอรีบปฏิเสธไป
        “นี่ไงครับ บาดเจ็บตรงข้อศอก  โชคดีนะ ที่ใบหน้าไม่เป็นอะไร  ไม่งั้นผมคงให้อภัยตัวเองไม่ได้แน่ๆ”  ชายหนุ่มค่อยๆ หยิบพลาสเตอร์ปิดแผลที่เขาพกไว้ในกระเป๋าสตางค์เป็นประจำขึ้นมา  มือของเขาค่อยๆแกะมันออกและประทับลงที่บาดแผลของสายฝัน  เหงื่อเขาไหลออกมา  สีหน้าดูวิตกกังวลกว่าปกติ
        “ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกจ้ะ  ฉันแค่จะเอาสมุดจดการบ้านมาให้เท่านั้น  ดันสะดุดขาตัวเองล้มซะอีก  นั่งคุยกันตั้งนาน ก็ลืมซะได้ ฉันนี่แย่จริงๆ”  สายฝันพูด พร้อมกับหัวเราะ
        “ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ มันอันตรายมาก ถ้าใบหน้าเป็นอะไรไป คงแย่แน่”  สีหน้าของเขายังคงดูจริงจังกว่าทุกที
        “ขอบใจจ้ะ”  ดวงตากลมโตของสายฝัน จ้องมองที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ช่วยทำแผลให้เธอ  ถึงจะแค่แปะพลาสเตอร์ให้ก็เถอะ แต่ตอนนี้ เธอเริ่มรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจเข้าแล้ว…
        
        “เมื่อวานเป็นไงบ้างครับ”  ชายหนุ่มเอ่ยถาม ทันทีที่เห็นหญิงสาวเดินเข้ามานั่งข้างๆ ตามปกติ
        “ไม่เป็นไรแล้ว  ขอบคุณนะ”  เธอตอบ สีหน้าดูแปลกไปจากเดิม ใบหน้าที่มีสีขาวเนียน ตอนนี้เริ่มมีสีแดงๆ เข้ามาแทรก เธอกำลังหน้าแดง!!!
        “เอ่อ…”  คำพูดที่กำลังจะออกมาจากสายฝัน ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้เห็นสายตา เย็นชา ที่จ้องมองไปไกล อย่างไร้จุดหมาย เหมือนวันที่เธอเจอกับเขาครั้งแรก ความรู้สึก เจ็บแปลบๆ ที่ใจนี่มันอะไรกันนะ ทำไมเธอถึงต้องรู้สึกถึงมันเมื่อเห็นกายเป็นทุกข์ด้วย
        “ผม…”  กาย เอ่ยปากขึ้น หลังจากที่ทั้งสอง ทำสงครามความเงียบกันเป็นเวลานาน  ดวงตาของสายฝันตอนนี้กำลังจ้องมองไปยังหนุ่มน้อย ที่กำลังกระอักกระอ่วนที่จะพูดออกมา
        “ผม…ทำร้ายน้องสาวตัวเอง”  ชายหนุ่มพูดขึ้น  เขานั่งกอดเข่า  สายตาเจ็บปวด มองไปไกล  มือที่เริ่มสั่นๆ  ถูกยกขึ้นมากุมศีรษะ
        “ผมผลักเธอ ทำให้เธอตกบันได หน้าของเธอเป็นแผลยาวลึก ทั้งๆ ที่ใบหน้าเธอไม่ควรมีตำหนิอย่างนี้เลยแท้ๆ เป็นเพราะผมแท้ๆ  มือคู่นี้… มือคู่นี้แหละ ผมแค่ผลักเบาๆ เท่านั้น ผมแค่แกล้งเธอเบาๆ เท่านั้น  ฮื่อๆ ๆ”  น้ำเสียงเริ่มสั่นๆ ดวงตาเจ็บปวด เริ่มมีหยาดใสๆ ตกลงมา  พร่างพราวเต็มใบหน้า
        “น่ะ  นาย”  หญิงสาวพยายามพูด  แต่ไม่สามารถที่จะหาถ้อยคำใดๆ เพื่อที่จะสื่อความหมายออกมาได้  มือน้อยๆ ของเธอ ค่อยๆ โอบรอบตัวชายหนุ่ม  เธอโอบกอดเขา ความอบอุ่นของเธอคงทำให้เขาเย็นลงได้บ้าง
        “ไม่มีใครโทษเธอหรอกจ้ะ”  เธอพูด พร้อมกับคลายมือออก  คำพูดเพียงน้อยนิดของเธอมันทำให้เขาเริ่มคลายความสั่นกลัว
        “ผมไม่อยากให้น้อง ต้องมาโชคร้ายเพราะผมอีก เป็นเพราะผม  เพราะอย่างนี้ผมถึงได้ย้ายมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียว”  สายตาเจ็บปวดของเขา มันทำให้สายฝัน ไม่อยากจะจากเขาไปไหน และไม่อยากให้เขาจากไปไหนด้วย แต่…ก็ไม่อาจทำได้
        “ไม่มีใครโทษเธอหรอก  กลับไปสิ กลับไปหาน้อง… กลับไปขอโทษ ฝันเชื่อว่าน้องจะต้องให้อภัยกายแน่ พวกเขาจะต้องรอเธออยู่แน่ๆ..”  ดวงตาที่มีน้ำตาคลอของสายฝัน จ้องมายังชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า มือน้อยๆ ค่อยๆ โอบกอดเขาอีกครั้ง
        “กลับไปสิ”  เธอส่งเสียงดังใส่เขา ทันทีที่คลายมือออกแล้ว
        “ขะ…ขอบใจนะ”  ชายหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้น  ขาของเขาขยับ  วิ่งออกไปจากที่ที่มีความทรงจำของทั้งสอง  เด็กหญิงที่เคยนั่งมองตามหลังเขาในตอนแรก ก็ยังคงมองตามหลังยามเขาจากไป ด้วยน้ำตา!!!
        …………………………………………………………………………………
        ผ่านมา 1 เดือนแล้ว สายฝัน หญิงสาวผมยาวประบ่า ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโตคู่นั้น ยังคงมานั่งอยู่ริมบ่อน้ำที่สวนสาธารณะแห่งนั้น  สายลมพัดโชย เหมือนในวันแรกที่ได้เจอเขา  แต่สายลมในวันนี้ เป็นสายลมหนาว
        เข้าสู่หน้าหนาวแล้วสินะ  ว้าวววว  รู้สึกดีจริงๆ ด้วย  น่านอนจังเลยยย  
        ร่างบางๆ ค่อยๆ ล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้า ข้างๆ บ่อน้ำ ที่เคยมีชายหนุ่ม นั่งอยู่ใกล้ๆ เมื่อหนึ่งเดือนก่อน  ดวงตาของเธอปิดสนิท ภาพที่เห็นไม่ใช่ความมืด แต่เป็นภาพของเด็กหนุ่มที่มีชื่อว่า กาย รอยยิ้มที่ดูอบอุ่น อ่อนโยน แต่มีบางอย่างแฝงไว้ ในที่สุด เธอก็ได้รู้ถึงบางอย่างที่แฝงไว้  ความเศร้านั่นเอง…
        “วันนี้อากาศดีจังนะครับ”  
        “อื้ม  เราก็ว่างั้น”  เธอตอบรับ  
  เสียงนี้  รู้สึกคุ้นๆ จังเลยนะ
        ดวงตาที่ปิดสนิท ค่อยๆ เปิดขึ้นมา  ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็คือ ภาพที่คุ้นเคยเมื่อหนึ่งเดือนก่อน  กาย นั่นเอง!!
        “นาย… กลับมาแล้ว”  
        “ใช่  ผมกลับมาแล้ว”  เขาตอบรับ พร้อมด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น ที่สายฝันไม่ได้เห็นมานาน คราวนี้ รอยยิ้มนั้น ไม่ได้แฝงอะไรที่ดูน่าเศร้าไว้อีกแล้ว
        “แล้ว…ครอบครัวกายล่ะ” เธอถาม สีหน้างง แต่จิตใจยังอัดแน่นไปด้วยความดีใจ ที่ได้พบเขาอีกครั้ง
        “เจอมาแล้วล่ะ  ต้องขอบคุณฝันนะ ที่ทำให้ผมมีความกล้า ที่จะไปเผชิญกับความจริง ก้อยดีใจมากที่ผมกลับไป เธอไม่โทษผมเลยสักนิด  ขอบคุณฝันมากนะ”  
        “จ้ะ…แล้ว  จะกลับไปเมื่อไหร่ล่ะ”  คำถามที่กระอักกระอ่วน  ไม่อยากถาม แต่มันก็ต้องถาม เขาคงไม่ได้มาอยู่ที่นี่อีก เขาคงต้องกลับไปหาครอบครัวเขาเสียที
        “ก็…กะจะกลับวันที่ฝันไม่ต้องการผมแล้วน่ะสิ”  เขาพูดยิ้มๆ  
        “หมายความว่า…”  หญิงสาวพยายามจะพูด
        “หมายความว่า ผมมาเพราะฝันนะ ผมกลับมาหาฝัน ผมไม่อยากจากคนที่ผมรักไปไหน แล้วฝันล่ะ…”  ใบหน้าที่ดูมีความสุขของชายหนุ่ม ดวงตาที่ดูอ่อนโยน จ้องมองมายังที่เดียว  ที่สายฝัน…
        “จ้ะ  ฝันก็ไม่อยากจากกายไปไหนเหมือนกัน  ฝัน...รักกายนะ”  สายฝัน หญิงสาวร่างบางตอบกลับ  ความอบอุ่นจากกาย ส่งผ่านมายังเธอ  ความรักของเธอ ก็คงส่งผ่านไปยังเขาเป็นแน่
        “กายก็รักฝันครับ”  อ้อมแขนของกาย โอบรอบตัวสายฝัน  ใบหน้าของทั้งคู่ยิ้มแย้ม  ความอบอุ่นที่คราวนี้ส่งผ่านกันได้อย่างง่ายดาย ตอนนี้คนทั้งคู่ รับรู้ถึงสิ่งนี้ได้…ความรัก…