ดีใจที่เธอยิ้มได้ : กำลังใจในชีวิต ๒

ลำดับตอนที่ #2 : เราลืมอะไรไปหรือเปล่า ?

เราลืมอะไรไปหรือเปล่า ?

นานแล้วเหมือนกันนะ  เมื่อนึกถึงตอนเรียนอยู่ชั้นอนุบาล

มานั่งคิดดูแล้วยังเหมือนเมื่อวานนี้เอง

ที่ฉันกับเพื่อนวิ่งหนีคุณครูประจำชั้น  แล้วไปแอบหลบอยู่ที่ข้างมุมตึก 

หลังจากที่ทานข้างกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เหตุผลก็เพราะไม่อยากจะนอนกลางวัน  อยากจะวิ่งเล่นให้หนำใจซะมากกว่า

ประมาณว่าพลังงานจากข้าวที่ทานเข้าไปคงจะมากเกินไป

เลยต้องหาทางระบายออกไปบ้าง  ไม่งั้นคงจุกตาย
 

ภายในโรงเรียนที่กว้างใหญ่  กับสนามดินกว้างขวางหลังโรงเรียน

และมุมตึกที่คิดว่ามิดชิดที่สุดแล้ว   แต่...

สุดท้ายก็ยังไม่วายถูกคุณจับได้ทั้งสองคน 

พร้อมทั้งเจอไม่เรียวกันคนละที  ตามระเบียบ
 

ในขณะที่กำลังนั่งเพ้อถึงบรรยากาศตอนเด็ก

ตามนิสัยของคนชอบเพ้อฝัน – ออกจะเพ้อมากเอาการอยู่นะ

หลายภาพที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต  ก็ค่อยๆผุดขึ้นมาทีละภาพ

บางภาพก็ดูเลือนรางสมกับเวลาที่ผ่านมาหลายปี 

จะมองอะไรก็แทบไม่เห็นเอาซะเลย

แต่บางภาพกลับแจ่มชัดเหมือนกับเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์นั้นมาไม่กี่วัน

ฉันยืนอยู่ตรงนั้น  เพื่อนยืนอยู่ตรงนี้  เราพูดคุยหยอกล้อเล่นกันอย่างนั้นอย่างนี้

ความรู้สึกที่สดใส  ไร้เดียงสาตามประสาเด็ก

ความคิด  จินตนาการที่เคยมีในตอนนั้น

เหมือนจะย้อนกลับมาย้ำเตือนอีกครั้ง...

วันเดือนปีที่หยาบกร้าน...

คอยขีดเส้นทางเดินชีวิตของเราให้ดำเนินผ่านไปทุกวัน

ในขณะที่เราเชื่อกันว่าเวลาคือยารักษาแผลใจที่ดีที่สุด

เพราะมันช่วยให้เราลืมเหตุการณ์ที่ร้ายๆ ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของเราได้...

แต่ในขณะเดียวกัน  ในมุมที่ตรงกันข้าม  ด้วยเส้นขีดเดียวกันนี้

เวลามันก็พร้อมที่จะทำให้เราลืมเลือนสิ่งดีๆที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของเราได้เหมือนกัน
 

ความร่าเริง  ความใสซื่อบริสุทธิ์  แววตาที่ไร้เดียงสา

กับจินตนาการที่ไม่จำกัดกรอบ  อย่างที่เราพบได้ในตัวเด็กทุกคน

เป็นสิ่งที่เราเคยมี  เคยสนุกกับมันเมื่อวัยเด็ก (อาจจะนานมาแล้ว...)

ค่อยๆถูกลืมเลือนและจางหายไปจากจิตใจของเราทีละนิด

วันเวลาที่เคยผ่าน  พร้อมกับประสบการณ์อย่างผู้ใหญ่ที่ค่อยๆเติมเข้ามา

บรรยากาศชีวิตภายใต้กรอบ  กับการทดสอบที่หนักหน่วงของสังคม

ค่อยๆหลอมจิตใจของเด็กให้เติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่

เปลี่ยนแววตาที่เคยไร้เดียงสา  ให้แกร่งกล้าขึ้นกว่าเดิม
 

จนฉันเริ่มสงสัยเสียแล้วล่ะ  ว่าพวกเราลืมอะไรไปหรือเปล่า ???

ในขณะที่เรากำลังต่อสู้อยู่บนโลกปัจจุบัน

โลกที่เราตั้งกฎว่า  ใครแพ้ต้องออกจากเกม

มันทำให้เราลืมความรู้สึกดีๆในวัยเด็กของเราไปหรือเปล่า  ???

ความรู้สึกต่อโลกที่กว้างใหญ่ สวยงาม น่าหลงใหล

โลกที่เต็มไปด้วยความสดใส สนุกสนาน ร่าเริง...

เป็นไปได้ไหมที่เราจะเอาความรู้สึกนั้นกลับคืนมา

เอาความรู้สึกดีๆที่เราเคยมีต่อโลก  อย่างที่เราหลงลืมมันไปแล้วนั้น

กลับคืนมาในใจของเราอีกครั้ง  เหมือนอย่างเดิม

บางครั้ง   ในขณะที่ฉันกำลังวุ่นอยู่กับปัญหา

กำลังสับสนกับโลกที่ต้องเผชิญ จนถึงกับท้อถอย

และอีกหลายครั้งที่ฉันหวั่นไหวกับวันเวลาที่กำลังจะผ่านเข้ามา

ฉันมักจะนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือ  หยิบเอารูปเก่าๆขึ้นมาดู

แล้วปล่อยใจให้ล่องลอยกลับไปในวันวาน...

รอให้ความรู้สึก ความหวังและความตั้งใจอย่างที่เคยมี...

มันผุดขึ้นมาทีละภาพ  ทีละนิด ทีละน้อย...จนชัดเจน

แม้มันจะดูไร้สาระและอ่อนหัดอยู่บ้าง 

แต่ความรู้สึกดีๆที่เคยมีนี่แหละ

จะกลับมาเป็นกำลังใจให้ฉันต่อสู้กับโลกที่วุ่นวายนี้ต่อไป...
 

---

 

๑๑ พฤษภาคม ๒๕๔๙
ห้อง ๑๒๐๗ หอพักนักศึกษาแพทย์ชาย
มหิตลาคาร สมเด็จพระราชปิตุจฉา
โรงพยาบาลศิริราช