คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : KAIDO | รุ่นพี่ที่รัก 2
รุ่นพี่ที่รัก
Epidsode 2
"อยู่ไหนนะ.."
เสียงหวานทุ้มดังมาจากร่างเล็กที่กำลังเดินตัดผ่านสวนหลังตึกเรียน ภายในสวนไร้ซึ่งผู้คน คงเป็นเพราะที่นี่ค่อนข้างจะห่างไกลจากตัวอาคารหลัก ซ้ำยังไม่มีอะไรนอกจากสนามหญ้าและพุ่มไม้ประดับที่ปลูกไว้ประปราย ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
แล้วคนตัวเล็กคนนี้มาหาอะไรในที่แบบนี้กัน ?
"...."
ท่ามกลางความเงียบสงบ โด คยองซูกำลังเดินแหวกพุ่มไม้พุ่มนั้นที พุ่มนี้ที ก้มๆเงยๆอยู่กับพงหญ้าบ้างก็มี มือข้างหนึ่งถือถุงผ้าสีขาวไว้ ส่วนอีกข้างก็แหวกพุ่มไม้ตามทางไปพลาง เขาก้าวเท้าเดินหน้าต่อไปยังพุ่มไม้พุ่มถัดไปทันทีที่พบเพียงความว่างเปล่า จากจุดที่ยืนอยู่
"โอ้ะ.. โอ๊ย!"
คงเพราะมัวแต่เร่งรีบ เลยไม่ทันได้ระวังเท้าของตัวเองไปเตะอะไรบางอย่างเข้าจนล้มหน้าคะมำ คยองซูร้องเบาๆเมื่อแขนของเขากระแทกเข้ากับพื้น ร่างเล็กยกแขนข้างที่กระแทกขึ้นมาสำรวจดูพบว่ามีรอยถลอกกับมีเศษดินติดอยู่ เล็กน้อย
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ.. อ้าว พี่คยองซู"
เสียงง่วงงุนคล้ายคนเพิ่งตื่นดังมาจากทางด้านหลัง เรียกสายตาคู่โตให้หันไปมองยังต้นเสียง
คิมจงอิน รุ่นน้องผิวเข้มคนที่เขาตามหาอยู่นั่นเอง ร่างสูงกำลังยืนเอียงตัวมาหาเขา ใบหน้าคมเข้มมีแววสงสัยระคนเพิ่งตื่นนอน แขนยาวยื่นมาตรงหน้าเป็นเชิงให้จับเอาไว้ คยองซูยื่นมือไปจับมือหนาไว้ ก่อนจงอินจะออกแรงฉุดเบาๆช่วยดึงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น
"เอ่อ...สวัสดีครับ"
ร่างเล็กก้มลงปัดฝุ่นที่ติดตามตัวออก แล้วเงยหน้าขึ้นมาทักทายคนที่ยืนกอดอกมองอยู่เงียบๆ จงอินเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายที่มีเศษใบไม้ติดอยู่ที่แก้ม เขายื่นมือไปเขี่ยเศษใบไม้ออกโดยไม่ได้ตอบอะไร
"อ่ะ ข..ขอบคุณครับ"
"พี่มาทำอะไรแถวนี้อ่ะ"
จงอินเอ่ยปากถาม เขาไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าคนตรงหน้าเข้ามาทำอะไรที่สวนเก่าๆ มีแต่พุ่มไม้ พงหญ้ารกๆแบบนี้ มันคงไม่ใช่ที่ๆจะมาหาอะไรกินมั้ง เพราะตอนนี้พระอาทิตย์ก็ลอยค้างเติ่งอยู่กลางหัวพอดีเป้ะบ่งบอกว่านี่มันถึง เวลาทานข้าวกลางวันแล้ว
"พี่มาหา...เอ่อ..มาหาจงอินครับ"
"หาผม? หาทำไมเหรอ"
"เอาเสื้อที่ยืมไปมาคืนน่ะครับ"
"อ๋อ.. จริงๆพี่เอาไปฝากไว้ที่ล็อคเกอร์ก็ได้นะ ไม่น่าลำบากมาเลย นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย"
คยองซูได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ก้มหน้างุดๆไม่กล้าบอกเหตุผลที่แท้จริง
จะให้บอกได้ยังไงว่าจริงๆแล้วอยากเห็นหน้าเลยไปถามพวกเพื่อนของนาย ว่านายอยู่ที่ไหนแล้วก็รีบวิ่งมา..
คยองซูยิ้มแห้งๆแทนคำตอบ ปล่อยให้ทั้งสองคนก็เข้าสู่ความเงียบ ร่างสูงมองอีกคนที่ยืนก้มหน้ามองนิ้วชี้ทั้งสองข้างของตัวเองที่เอามาจิ้ม กันอยู่ เขาอยากจะหัวเราะให้กับท่าทางของคนตรงหน้ามากๆ ตั้งแต่คราวก่อนที่เจอกัน เขาแทบจะนับนิ้วได้เลยว่ารุ่นพี่ตัวเล็กคนนี้ยอมเงยหน้ามองเขากี่ครั้ง มันน้อยมากจริงๆ เพราะคยองซูเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นแทบจะตลอดเวลา เอาเท้าเขี่ยพื้นเล่นบ้างล่ะ เอามือเขี่ยแขนตัวเองบ้างล่ะ บางทีก็เกาหลังคอ อย่างกับกำลังเขินอยู่ยังไงยังงั้น
โครกกกก..
ท่ามกลางความเงียบ เสียงประท้วงเบาๆจากร่างเล็กก็ดังขึ้น เจ้าตัวถึงกับทำหน้าไม่ถูกที่กระเพาะเจ้ากรรมดันไม่รักดีส่งเสียงร้องออกมา ซะงั้น ถึงมันจะเบามากก็เถอะ แต่เขามั่นใจว่าคนตรงหน้าต้องได้ยินแน่ๆ เห็นอยู่ชัดๆว่าอีกคนกำลังกลั้นหัวเราะอ่ะ
"ฮึ..รุ่นพี่ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยครับ ผมกำลังหิวอยู่พอดีเลย" จงอินที่อดไม่ไหวหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยชวนคนตัวเล็กที่ตอนหน้าเริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีแดงไปแล้วเรียบร้อย
"นายไม่ไปกินกับเพื่อนเหรอ"
"ขาดผมไปคน พวกมันก็ไม่เป็นไรหรอกน่า"
"จะให้พี่ไปด้วยจริงๆเหรอครับ"
"ผมชวนพี่ ก็ต้องให้พี่ไปด้วยกันสิ เดี๋ยวผมเลี้ยงนะ"
"ไม่เอาๆ ให้พี่เลี้ยงสิครับ แต่จะให้พี่ไปจริงๆเหรอ"
"ไปจริงๆสิ แต่ให้ผมเลี้ยงนะ ผมอยากเลี้ยงข้าวตอบแทนที่พี่เอาของมาคืนนี่ไง"
"แต่พี่..."
"ไม่ไหวละ หิวจริงจัง ป่ะ"
จงอินตัดบทร่างเล็กที่กำลังจะเอ่ยปากค้านเขาอีกครั้งด้วยการคว้าเอาถุงที่ อีกคนถืออยู่มาถือแทน ร่างสูงดึงแขนเล็กๆให้เดินตามเขาไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก
คยองซูมองมือหนาที่จับข้อมือเค้าแล้วดึงให้เดินตามไป อยากจะดึงมือออกก็อยาก แต่อีกใจหนึ่งก็ดันรู้สึกดีที่ได้จับมือมือกับคนที่ตัวเองแอบชอบ ตอนนี้ในหัวของคยองซูมีภาพเทวดา และ ซาตานตัวจิ๋วเถียงไปกันมาไม่หยุด ในขณะที่อีกคนก็แอบอมยิ้มกับตัวเอง เขารู้สึกว่าตัวเค้าเองจะแตะเนื้อต้องตัวรุ่นพี่ตัวเล็กคนนี้บ่อยซะเหลือ เกิน รู้ทั้งรู้ว่ามันแปลกๆ แต่ก็อดใจไม่ได้ ผิวของคยองซูนุ่มนิ่มเหมือนกับเด็กผู้หญิง แขนบอบบางที่เขาไม่กล้าจับแรงมากเพราะกลัวจะช้ำ ตากลมๆกับแก้มใสๆที่ดูคล้ายเด็กทั้งๆที่อายุก็มากกว่าเขา แถมยังท่าทางเวลาเขิน ที่ทำให้คนมองต้องรู้สึกเอ็นดู มันดูน่ารักเหลือเกิน..
ต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองจนกระทั่งทั้งสองคนขับรถมาถึงร้าน อาหารสไตล์ยุโรปร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากมหาลัยนัก จงอินและคยองซูเดินตามกันเข้าไปในร้าน พวกเขาเลือกที่นั่งตรงมุมๆหนึ่งที่สามารถมองออกไปนอกร้านได้
"พี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"
หลังจากเลือกเมนูเรียบร้อย คยองซูก็ขอตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ร่างสูงนั่งอ่านหนังสือที่เขาหยิบติดมือลงมือด้วยตามลำพัง
Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะร่างสูงที่กำลังอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ เขาละสายตาขึ้นมามองโทรศัพท์ไอโฟนห้าสีดำที่กำลังร้องเตือนว่ามีสายเข้า เขากวาดตามองหาเจ้าของเครื่องที่เดินไปเมื่อสักครู่ แต่ดูเหมือนยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา เขาลังเลสักพักแล้วก็กดปิดเสียงแล้ววางไว้อย่างเดิม
Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrr
ไม่ทันที่เขาจะได้ก้มลงอ่านหนังสือต่อ เสียงเตือนสายเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ร่างสูงลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของอีกคนขึ้นมาดู ชื่อคนโทรเข้าเผื่อจะมีธุระด่วน
ลู่ฮานนี่
เขาค่อนข้างจะคุ้นเคยกับชื่อดังกล่าวซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่กลุ่มเขากับเพื่อนๆ สนิทกันพอสมควร จงอินทำท่าขออนุญาตกับอากาศและกดรับสาย ก่อนจะกรอกเสียงลงไป
"ฮัลโหล"
"คยองซู อย่าลืมนัดคืนนี้นะ! ว่าแต่ว่า นาย นั่งรถไปกับใครอ่ะ ฉันเห็นนะ อะไรกันๆ ฉันไม่ได้อยู่ด้วยวันเดียวนายก็ก้าวหน้าขนาดนี้เชียวเหรอ ร้ายขึ้นนะเรา ไหนบอกว่าขอแอบชอบอยู่ห่างๆไง มาวันนี้ดันไปนั่งรถเล่นด้วยกันซะละ แล้วนี่นายกับจงอินไปไหนกันน่ะ คืนนี้นายต้องเล่าให้ฉันฟังนะ!"
"....."
ทันทีที่เสียงรอสายสิ้นสุดลง เสียงใสแจ๋วจากปลายสายก็แหวกผ่านอากาศมาทันทีทำเอาจงอินต้องยืนหูชาไปสักพัก เขากำลังจะบอกกับอีกคนว่าใครเป็นคนรับสายกลับต้องสะดุดกับคำพูดของรุ่นพี่คน สนิทจนลืมสิ่งที่คิดจะพูดแล้วนิ่งเงียบไป ลู่ฮานคงรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเงียบไปนานผิดปกติจึงได้เอ่ยปากถามขึ้นมา
"ฮัลโหล? คยองซู ฮัลโหลนายได้ยินรึเปล่า ทำไมเงียบล่ะ"
"พี่คยองซูไปเข้าห้องน้ำครับ"
"......นั่นใคร? "
"จงอินครับ"
"ห้ะ.....เอ่อ...คยองซูล่ะ เค้าไปไหน"
"ไปเข้าห้องน้ำครับ พี่เค้าไม่ได้ถือโทรศัพท์ไปด้วย"
"อ่าเหรอ...ง..งั้นพี่ฝากบอกคยองซูด้วยนะว่า อย่าลืมนัดคืนนี้เจอกันที่เดิม"
"ครับ"
เมื่อลู่ฮานกดตัดสายไป จงอินวางโทรศัพท์เครื่องบางเฉียบลงแล้วถอนหายใจเบาๆ ตาคู่คมจ้องมองโทรศัพท์ที่ตนวางไว้ด้วยความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปกันไปหมด
เมื่อกี้นี้มันหมายความว่ายังไง?
ร่าง สูงตั้งคำถามกับตัวเองในใจ แอบชอบห่างๆงั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกัน รุ่นพี่ตัวเล็กคนนั้นแอบชอบเขา? จงอินขมวดคิ้วเป็นปมแน่นกับสิ่งที่ตนเองคาดเดา เขาเหลือบมองโทรศัพท์ไอโฟนห้าที่นอนนิ่งสนิทอยู่บนโต๊ะอย่างลังเลก่อนจะ เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาอีกครั้ง
เอาก็เอาวะ จะได้ไม่ต้องค้างคาใจ
จงอินสะบัดหัวไปมาสองสามทีเพื่อเรียกความกล้า เขากดปุ่มเพื่อเปิดหน้าจอโทรศัพท์ ทันทีที่หน้าจอแสดงผลเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นภาพที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์นั้นเป็น..
ภาพนี้มัน....
"ขอโทษที่ช้าครับ พี่ออกไปซื้อดอกไม้มะ..... อย่าดูนะ!!"
คยองซูที่เพิ่งกลับมาถึงเอ่ยปากขอโทษขอโพยร่างสูงก่อนจะร้องเสียงหลง รีบวิ่งเข้าไปแย่งโทรศัพท์ของตนมาจากมืออีกคน เขากอดโทรศัพท์เครื่องบางไว้แน่นไม่กล้ามองสบตาคนตรงหน้าที่ตอนนี้นิ่งค้าง ไปแล้ว..
นั่นมัน..รูปของผมไม่ใช่เหรอ ?...
- - - - - -(40%)- - - - - -
ลมหายใจทอดยาวมาจากร่างสูง ใบหน้าเมินเฉยไม่เข้ากับบรรยากาศรอบตัวที่มีเสียงดนตรีเคล้าคลอไปกับเสียงโห่ร้องภายในสถานเริงรมย์ชื่อดัง ผู้คนในผับต่างปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม รวมทั้งเพื่อนๆของเขาที่กำลังสนุกสนานเฮฮากันตามประสาวัยรุ่น แม้บางคนจะนั่งจิบเครื่องดื่มของตนเงียบๆ จับกลุ่มคุยกันบ้าง เว้นแต่คนบางคนที่หันมาทางเขาเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน
"เป็นอะไรไปวะจงอิน กูเห็นมึงนั่งทำหน้าไก่หลับตั้งแต่เข้าร้านมาละ เมนส์หมด?" เสียงทุ้มๆของโอเซฮุน ที่ผละจากวงสนทนามาคุยกับคนทำหน้าเบื่อโลกแทน จงอินก้มมองมืออีกคนที่เอามาพาดไว้บนไหล่เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ด้วยสายตายากจะคาดเดา เสียงถอนหายใจถูกปล่อยออกมาอีกครั้งพร้อมกับการส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่ได้เป็น กูมีเรื่องต้องคิดว่ะ"
"หาเมียให้แฟนพ่อ?"
"แฟนพ่อก็แม่กูไอ้แป๊ะยิ้ม ตกภาษาไทยแล้วมึงอ่ะ"
ร่างสูงยิ้มบางๆกับมุขของคนข้างๆ เขารู้ดีว่า เพื่อนคนนี้กำลังเป็นห่วงแค่ไม่อยากแสดงออก คงจะพยายามทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นล่ะมั้ง ถึงจะรู้ว่าเพื่อนหวังดีเขาก็ยังไม่สามารถสลัดสิ่งที่คิดอยู่ในตอนนี้ออกไปจากสมองได้ ภายในใจของเขามีแต่คำถามมากมายเต็มไปหมด จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย ที่ใครบางคนทำให้เขาค้างคาใจ..
.
.
.
ร่างเล็กยืนกอดโทรศัพท์ของตัวเองไว้แน่นโดยมีอีกคนที่นั่งทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ริมฝีปากบางขยับคล้ายจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เม้มเข้าหากันแน่นเหมือนเดิม นัยย์ตาคู่สวยฉายแววกังวลพลางเหลือบมองอีกคนที่ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆทั้งสิ้น เขาไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำยังไงดี ความคิดมันตีกันวุ่นวายไปหมด
"รุ่นพี่..."
"....."
เสียงทุ้มของจงอินเรียกสติของคยองซูให้กลับมา คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัวแต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูง เขากลัว...กลัวจะทำให้อีกคนรู้ถึงอะไรบางอย่างที่เก็บงำไว้
กลัว..ว่าคนตรงหน้าจะรู้ความรู้สึกของเขาที่มีให้นั้น มันมากเกินกว่าคนรู้จักกัน..
"เมนูที่สั่งได้แล้วครับ"
บรรยากาศที่อึมครึมระหว่างทั้งคู่จำต้องหยุดลงเมื่อบริกรนำอาหารมาเสิร์ฟ ต่างคนต่างพยายามทำหน้าเป็นปกติระหว่างทานอาหาร ไม่มีใครพูดอะไรออกมาปล่อยให้ทั้งโต๊ะปกคลุมด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงกระทบกันของช้อนกับจานบ้างเท่านั้น
ควรจะถามดีมั้ยนะ..
จงอินแอบมองหน้าคนที่นั่งตรงข้ามอย่างลังเล คยองซูที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตักอาหารเข้าปากเงียบๆไม่ยอมพูดอะไรทั้งสิ้น เหมือนกันกับเขาที่ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน สงสัย...สงสัยมาก เขาไม่เข้าใจ ทำไมรูปของเขาถึงไปอยู่ในเครื่องของอีกคนได้ แถมยังตั้งเป็นภาพหน้าจออีก นั่นมันหมายความว่ายังไง แล้วยังคำพูดที่ลู่ฮานพูดก่อนหน้านี้ยิ่งทำให้เขาคิด...ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง.. อะไรบางอย่างที่คนตรงหน้านี้เก็บงำเอาไว้
"เมื่อกี้..."
"ค..ครับ?"
จงอินเอ่ยปากขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ผลที่ได้คือร่างเล็กสะดุ้งขึ้นมาทำตาโตจนแทบจะถลนออกมาจากเบ้าตา
"คือ..ก่อนหน้านี้พี่ลู่ฮานโทรมา ผมเห็นว่าพี่ไม่กลับมาสักทีผมเลยรับให้น่ะ เค้าฝากบอกว่าวันนี้เจอกันที่เดิมตามที่นัดไว้"
"อะ..อื้อ ขอบคุณมากนะครับ" คยองซูพยักหน้าเบาๆแล้วก้มหน้าลงอีกครั้ง
"รุ่นพี่..ผมถามอะไรหน่อยได้มั้ย ?" ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาเมื่ออีกคนเอื้อมตัวมาหาเขา มือหนาทั้งสองข้างจับไหล่บางไว้แน่น จงอินจ้องตาอีกคนเขม็งเป็นเชิงบอกว่าห้ามหลบตา
"ค..ครับ"
"พี่ลู่ฮานพูดว่า รุ่นพี่แอบชอบผม.. จริงเหรอครับ?"
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันทีที่ได้ยิน ถึงเขาจะคาดเดาไว้แล้วว่ามันอาจจะเป็นแบบนี้แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้เขาค่อนข้างมั่นใจกับปฏิกิริยาตอบโต้ของอีกคนแล้ว มั่นใจ...ในสิ่งที่เขาคิด
เขา..รู้แล้ว..ใช่ไหม
คยองซูหลุบตาลงต่ำ ปากบางเม้มเข้าหากันแน่นจนห้อเลือด เขาคิดหาคำพูดที่จะตอบคำถามของคนตรงหน้าไม่ได้เลย ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมา เขาเพียงแค่แอบชอบอยู่ห่างๆมาตลอด เขาไม่เคยคิดจะบอกความรู้สึกนี้กับจงอิน เขากลัว..กลัวว่าถ้าบอกไป อีกคนจะว่าเขาบ้า กลัวอีกคนจะรังเกียจที่เขาชอบเพศเดียวกัน กลัว...จะไม่ได้เห็นใบหน้านี้อีก
"รุ่นพี่..พี่คยองซู..ช่วยตอบผมหน่อยได้ไหม?" จงอินบีบไหล่เล็กเบาๆ เขาไม่ชอบเลยที่ต้องค้างคาใจแบบนี้ คนตัวเล็กไม่ยอมพูดอะไรเลย และไม่รู้ทำไม...เขารู้สึกเจ็บแปลบข้างในอกด้านซ้ายเวลาที่เห็นคนๆนี้แปลกไป ทั้งๆที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร แต่ความรู้สึกของเขามันบอกมาว่าร่างเล็กกำลัง..กลัว?
"พี่...."
Rrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ร้องดังลั่นทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งรีบผละออกจากกันทันที คยองซูก้มลงมองเจ้าอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ในมือที่ตอนนี้ก็ยังคงร้องเตือนอยู่ เขามองตัวอักษรบนหน้าจอและกดรับสาย
"ครับ.. ตอนนี้ผมอยู่ร้านอาหารแถวมหาลัย อ่า..ไม่เป็นไรครับผมสบายดี"
"....."
"อื้ม เสร็จแล้วล่ะครับ.. อ๋อ...อยู่กับรุ่นน้องที่มหาลัยครับ... อะไรนะ? พี่รออยู่นั่นนะเดี๋ยวผมไปหา!"
"รุ่นพี่..?"
จงอินที่นั่งฟังเงียบๆมาตลอดเห็นอีกคนรีบหันไปเก็บของทนสงสัยไม่ไหวจึงเอ่ยท้วงออกไป ร่างเล็กหันมามองอีกคนด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ผิวขาวยิ่งซีดจนแทบไม่เห็นสีเลือด
"ขอโทษนะจงอิน พี่ต้องไปแล้วจริงๆ ขอโทษนะครับ" คยองซูพูดรัวเร็วเสียจนร่างสูงฟังแทบไม่ทันว่าคนตัวเล็กพูดอะไร ร่างเล็กโค้งตัวให้เขาหลายต่อหลายครั้งแล้วรีบวิ่งออกจากร้านไป แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลง คยองซูชะเง้อคอเข้ามาในร้านอีกครั้ง...
"พี่ชอบจงอินนะครับ"
ปากบางขยับเป็นคำพูดอะไรบางอย่างที่เขาฟังไม่ออก เสียงของคยองซูเบามากจนเขาแทบไม่ได้ยิน ก่อนที่เขาจะทันได้ท้วงถามอีกครั้ง คนตัวเล็กก็เร่งฝีเท้าวิ่งหายลับไปจากคลองสายตาเขาแล้ว
.
.
.
.
"อ้าวรุ่นพี่คยองซู มาแล้วเหรอครับ"
เสียงเรียกชื่อใครบางตนของแบคฮยอนดังขึ้นเรียกสติเขาให้หลุดจากภวังค์ความคิด จงอินเงยหน้าขึ้นมองเจ้าตัวที่กำลังทักทายพวกพี่ลู่ฮานที่นั่งอยู่อีกฝั่ง ร่างเล็กหันมามองต้นเสียงก่อนจะผงะไปเมื่อเห็นหน้าเขา เหมือนกันกับเขาที่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อคนที่กำลังคิดถึงอยู่เมื่อสักครู่มายืนอยู่ตรงหน้า
"ส..สวัสดีครับ" เสียงหวานตอบกลับอย่างตะกุกตะกัก ร่างเล็กทำทีเป็นไปมองทางอื่นเหมือนพยายามหลบสายตาของจงอินที่จ้องมาทางเขาไม่วางตา ตากลมโตเหลือบไปเห็นยิ้มหวานๆของลู่ฮานที่ส่งมาให้พร้อมกับเอื้อมมือมาดึงเพื่อนตัวเล็กให้นั่งลงข้างๆเขา
"คยองซู ทำไมนายมาช้าจัง ฉันนัดไว้สองทุ่มนะ อย่างนี้ต้องลงโทษแล้วมั้ง" ลู่ฮานกอดคอคยองซูพลางเอ่ยล้อๆอีกคน ร่างบางยิ้มให้เพื่อนของเขาเป็นเชิงขอโทษ
"นั่นสิ ปล่อยให้รอซะนานเลยนะ"
"เลย์! คิดถึงนายจัง"
"อืม ไม่เจอกันนานเลยเนอะ"
เสียงทักทายจากคนที่นั่งถัดไปจากลู่ฮานเรียกความสนใจจากคยองซูได้เป็นอย่างดี จางอี้ชิง หรือที่เพื่อนๆเรียกกันว่า เลย์ ยิ้มให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้ขอเปลี่ยนที่กับลู่ฮานเพื่อจะได้กอดอีกคนที่อ้าแขนรออยู่ก่อนแล้ว
"กอดแน่นอย่างนี้ ระวังมีคนหึงนา" ลู่ฮานเอาศอกกระทุ้งสีข้างคยองซูเบาๆพลางพยักเพยิดไปทางคริสที่นั่งกอดอกมองอยู่เงียบๆ ตาคู่คมคล้ายกับแผ่รังสีอะไรบางอย่างมาทางทั้งสองคนที่กอดกันกลม เมื่อถูกล้อเลียนทั้งคยองซูและอี้ชิงต่างก็ยิ้มให้กันอย่างรู้ทัน ทั้งคู่หัวเราะคิกคักราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับท่าทางของคริสที่เหมือนจะมีเปลวไฟลุกอยู่ในตาคู่นั้น
"ฮึๆ คริส นายหึงเลย์ก็พูดมาเถอะน่า อย่ามาเก๊ก" ลู่ฮานยื่นหน้าไปล้อเจ้าตัวที่กระแอมเบาๆก่อนจะเก็บสายตาอิจฉากลับไป เรียกรอยยิ้มจากคนทั้งโต๊ะที่ทำเป็นแอบมองอยู่ได้เป็นอย่างดี
"เอาล่ะ! วันนี้ก็มาครบองค์ประชุมกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับ...แท่น แทน แท๊นน จางอี้ชิงนะคร้าบบบ"
ลู่ฮานในคืนนี้กำลังคึกเป็นพิเศษ เขาหยิบเอาขวดสปายใกล้ๆมือมาจ่อที่ปากแทนไมค์ ทุกคนบนโต๊ะหันไปให้ความสนใจเจ้าตัวที่ยืนขึ้นพูดราวกับเป็นพิธีกรภาคสนาม ท่าทางที่แสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติทำให้หลายๆคนที่มองอยู่หลุดหัวเราะออกมา
งานเลี้ยงเล็กๆในค่ำคืนนี้ดำเนินไปอย่างสนุกสนาน
จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน..
"เอาไงดีคริส"
"นายเป็นคนมอมเหล้าเขาเองนะ"
"ก็คยองซูดื้ออ่ะ แต่ฉันให้เขากินไปแก้วเดียวเองนะ"
"แก้วเดียวแต่นายเติมไปสองรอบ แถมยังเป็นเหล้าเพียวๆนะลู่ฮาน นายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าคยองซูน่ะคออ่อน"
"...ฉันผิดไปแล้ว T^T"
เสียงถกเถียงกันของสองรุ่นพี่ท่ามกลางสายตาของรุ่นน้องที่ยิ้มให้กันกันแหยๆ สายตาของพวกเขาจับจ้องไปยังที่เดียวกัน ซึ่งก็คือคนตัวเล็กที่นั่งเอียงหัวซบอยู่กับไหล่ของเพื่อนอีกคนที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ โดคยองซูถูกลูฮานเพื่อนรักกรอกเหล้าจนหลับไม่รู้เรื่องไปซะแล้ว
"จะเอาไงล่ะ ฉันเองก็ไปส่งที่ห้องไม่ได้ด้วย ต้องไปส่ง..น่ะ" คริสชี้ไปทางอี้ชิงที่กำลังลูบหัวคยองซูอยู่เป็นเชิงบอก ลู่ฮานทำหน้าหนักใจ ปกติพวกเขาสามคนจะรับผิดชอบพาคยองซูไปส่งเวลาเจ้าตัวเล็กนี่เมา แต่พอดีวันนี้รถเขาเสียจึงได้ติดรถมากับรุ่นพี่อีกคนที่เป็นเจ้าของร้าน ดูจากเวลาแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่ถึงเวลาปิดร้านและเขาก็ยังกลับไม่ได้แน่ๆ
ทำไงดีเนี่ย รถคริสก็ไม่ว่าง รถเราก็ดันมาเสียเอาวันนี้อีก รุ่นน้องก็ไม่มีใครรู้จักห้องคยองซูซักคน เฮ้อออ ลู่ฮานเครียด!
"เดี๋ยวผมพากลับเองครับ" ในขณะที่ลู่ฮานกำลังเครียดจนอยากจะเอาหัวโหม่งโต๊ะสักสามที ก็มีเสียงดังมาจากอีกฝั่งของโต๊ะ เขาหันไปมองคนพูดด้วยสีหน้าราวกับกวางหงอย แต่เมื่อเห้นว่าต้นเสียงเป็นใครหน้าของเขาก็ดูมีประกายแห่งความหวังขึ้นมาทันที
คิมจงอินที่นั่งมองอยู่เงียบๆมาตลอดนั่นเองที่เป็นคนเอ่ยปาก ชานยอลกับเซฮุนซึ่งนั่งประกบข้างอยู่หันขวับมามองเจ้าตัวทันที
"นายรู้ที่อยู่คยองซูเหรอจงอิน"
"อ่า..ครับ" จงอินขมวดคิ้วแล้วพยักหน้าให้ ลู่ฮานหันไปมองหน้าเพื่อนของเขาทั้งสองคนเป็นเชิงขอความเห็น ทั้งอี้ชิงและคริสต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย ลู่ฮานจึงหันกลับมาหาจงอินและโค้งหัวเป็นการขอโทษเล็กน้อย
"งั้นพี่ฝากคยองซูด้วยนะจงอิน ต้องขอโทษจริงๆ"
เมื่อรุ่นพี่ทั้งสามคนอนุญาตแล้ว จงอินก็ลุกขึ้นเดินเข้ามารับตัวร่างเล็กที่ยังคงหลับอยู่จากอี้ชิง เขายืนเก้ๆกังๆอยู่สักพักแล้วตัดสินใจอุ้มอีกคนขึ้นในท่าเจ้าสาว
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พวกมึง กูไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้" จงอินก้มหัวบอกลากับรุ่นพี่ทั้งสามคน แล้วหันไปพูดกับเพื่อนๆของเขาที่กำลังโบกมือบ๊ายบายให้แทนคำตอบ
ทั้งสองคนหายไปจากคลองสายตาของทุกคน ท่ามสายตาแปลกๆจากเพื่อนๆของเขาที่เหมือนจะคิดตรงกันโดยไม่ได้นัดหมาย
มันเอาเวลาที่ไหนไปรู้จักห้องรุ่นพี่เขาได้วะนั่น..
Kai Part.
ผมขับรถไปตามทางเงียบๆ และใช้ความคิดไตร่ตรองในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งทำลงไป
ทำไมถึงเสนอตัวออกไปแบบนั้นวะเนี่ย..
...จริงๆแล้ว ผมไม่รู้หรอกครับว่าบ้านของคนตัวเล็กนี่อยู่ไหน ที่พยักหน้าไปตอนนั้นก็เพื่อแก้ขัดไปก่อน จู่ๆปากมันก็ขยับไปเอง ตอนนี้เลยต้องมานั่งเครียดอยู่นี่ ผมเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของพี่คยองซู ดวงตากลมโตปิดสนิทกับเสียงลมหายใจที่ดังอย่างสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าอีกคนกำลังหลับอยู่
ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันได้ไม่กี่วัน ผมกลับรู้สึกถูกชะตากับคนๆนี้มาก ถึงแม้เรื่องเมื่อตอนบ่ายวันนี้จะทำให้ผมได้รับรู้อะไรบางอย่างของพี่คยองซูเข้าก็ตาม มันอาจจะแปลกไปบ้าง แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆล่ะก็...ทำไมผมถึงรู้สึกดีใจกับมันนักนะ ให้ตายสิ ผมเป็นอะไรไปวะเนี่ย
"อืม.."
เสียงงัวเงียๆดึงความสนใจของผมไปทันที ผมหันไปมองอีกคนที่ขยับตัวเปลี่ยนท่านอน เพราะต้องนั่งพิงกระจกเลยหลับไม่สบายหรือเปล่านะ ผมเอื้อมมือไปกระชับเสื้อแขนยาวที่ผมเอาคลุมตัวอีกคนไว้
"ถ้าพี่บอกไป..นายจะรับได้..ไหม.."
ในระหว่างที่ผมยังคิดอยู่ไม่ตกว่าจะพาคนตัวเล็กกลับไปที่บ้านยังไง คนตัวเล็กก็พึมพำออกมาเบาๆทำให้ผมต้องเงี่ยหูฟังสิ่งที่เขาพูด เผื่อเขาจะตื่นขึ้นมาบอกทางกลับบ้านก็เยี่ยมไปเลย แต่ผมว่า พี่คยองซูน่าจะกำลังละเมออยู่มากกว่า เพราะพี่เขายังหลับตาอยู่เหมือนเดิม
โดคยองซูกำลังพูดกับใครกันนะ.. ในความฝันนั่น
อยู่ๆความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัวผม ผมมองคนที่กำลังหลับไหลอยู่ด้วยความรู้สึกที่ผมเองบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร
คนๆนั้น..จะใช่ผมรึเปล่า?
"จงอิน..."
"...."
" พี่ชอบนาย... "
.
.
.
ผมตัดสินใจแล้ว
ในเมื่อผมไม่รู้ที่อยู่ของรุ่นพี่ที่แสนจะคออ่อนคนนี้ งั้นผมจะพาพี่คยองซูกลับคอนโดผมก่อนก็แล้วกัน!
To be continue .
ปล. คอมเม้นในทวิต ติดแท็ก #รพทร ได้นะคะ
ความคิดเห็น