คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Deeper night 1
Deeper night
- 1 -
คืนที่เริ่มต้น
" คยองซู ตื่นเร็ววันนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วนะ " มือเรียวส่งไปเขย่าตัวของคนที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงเล็กน้อย น้อยชนิดที่เซฮุนแทบจะไม่ต้องออกแรงเลย กำลังของแวมไพร์มีมากกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว. . .
คนบนเตียงไม่ได้มีท่าทีอิดออดเลยแม้แต่น้อยถึงแม้ว่าเขาจะต้องตื่นมาตอนสามทุ่มเพื่อไปเรียนหนังสือก็ตาม
" นั่นชุด แขวนไว้ให้ที่ตู้แล้วนะ " คยองซูมองใบหน้าเรียบนิ่งของเซฮุนครั้งหนึ่งก่อนจะยื่นนิ้วสองนิ้วไปที่มุมปากซึ่งเซฮุนก็น่าจะเดาไม่ผิดว่าคยองซูกำลังเตือนว่าเขาลืมยิ้มอีกแล้ว
การยิ้มบ่อยๆนั่นไม่ใช่เซฮุนสักหน่อย
" ยิ้มแล้วพอใจรึยัง ไปแต่งตัวได้แล้ว "
" ไม่อยากไปเลย เซฮุน "
ไม่อยากจะออกไปเจอแวมไพร์ทั้งโรงเรียนแบบนั้นเลย ถ้าความลับแตกคือเขาต้องตายใช่ไหม. . .
" น่า อย่ากลัวนะแค่ทำตามที่เราตกลงกันก็พอ " เซฮุนเอื้อมมือไปลูบหัวทุยเบาๆก่อนจะยิ้มบางแล้วเดินออกไปจากเตียงตรงนั้นเพื่อให้คยองซูได้แต่งตัวสักทีแล้วเราจะได้ไปโรงเรียนพร้อมกัน
" ออกไปรอข้างนอกนะคยองซู "
ดวงตากลมโตจ้องมองตัวเองในกระจกอย่างรู้สึกแปลกๆไปเล็กน้อยก็ชุดที่เซฮุนเตรียมไว้ให้มันพอดีกับตัวเขาก็จริงแต่มันกลับทำให้เขาดูตัวเล็กแปลกๆ แล้วไหนจะบ่าที่แสนจะลู่ลงนั่นอีก หงุดหงิดร่างกายตัวเองชะมัด ทำไมเขาถึงไม่ดูดีเหมือนเซฮุนบ้างนะ ก่อนออกไปเซฮุนก็ใส่ยูนิฟอร์มเดียวกันกับเขาแท้ๆแต่ใส่แล้วดูสง่าและดูดีมากๆเลย แต่ไหงชุดสูทสีดำขลิบขอบสีขาว เสื้อเชิ้ตสีดำข้างในและกางเกงที่สีเดียวกับสูท พอมาอยู่บนตัวเขามันถึงน่าเกลียดแบบนี้นะ ไม่มั่นใจเลยสักนิด
เมื่อตรวจความเรียบร้อยเสร็จแล้วคยองซูก็พาตัวเองออกไปข้างนอกทันที และก็เจอกับเซฮุนที่นั่งอ่านอะไรบางอย่างอยู่ที่โซฟากลางห้องนั่งเล่น เซฮุนตอนนี้เพิ่มมาใส่หมวกทรงทริลบี้ที่ประดับไปด้วยดอกไม้ที่คยองซูเก็บมาฝากหลายต่อได้ดอกนั้นเขาจำได้และล่าสุดคือเมื่อวันก่อน ดอกคาโมมาย. . . ผมสีชมพูบลอนด์ของเซฮุนมันช่างเข้ากันจังเลยนะกับดอกไม้และหมวกนั่น และที่น่าแปลกใจเข้าไปอีกก็คือมันดันเข้ากับชุดยูนิฟอร์มนักเรียนแบบเดียวกับที่คยองซูใส่อยู่ซะด้วยสิ
" มัวแต่ยืนยิ้มเดี๋ยวก็ไปสายนะ เป็นเป้าสายตานะ " ถึงแม้จะเป็นเสียงเรียบๆและหน้านิ่งๆแต่คยองซูก็สัมผัสได้ว่าเซฮุนกำลังกวน!
" เป็นยังไงบ้าง น่าเกลียด. .มั้ย? " คยองซูพยักเพยิดหน้าไปทางชุดที่ตัวเองกำลังใส่อยู่และคำถามแผ่วเบาที่ถามเซฮุนออกอย่างกล้าๆกลัว
เซฮุนพยักหน้าเล็กน้อยทำให้คยองซูขมวดคิ้วแทบจะเป็นปม
" น่ารักจะตาย "
กรี๊ดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดด กรี๊ดดดด
เสียงกรี๊ดและเสียงดังจอแจมากทางหออีกฝั่งที่อยู่เข้าไปอีกจากหอคยองซูกับเซฮุนอยู่ทำให้แววตากลมโตกลับลุกวาวไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก็นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ออกมาเรียนพร้อมกับคนอื่นๆ ไม่สิ.. . ตนอื่นๆ เพราะบุคคลที่อยู่ที่นี่ไม่ใช่มนุษย์น่ะสิทุกคนคือแวมไพร์ ที่คยองซูก็นึกหวั่นอยู่เหมือนกันว่าความลับตัวเองจะแตกวันไหนวันนั้นเขาคงต้องหาทางเอาตัวรอดหรือไม่ก็ยอมตายดีกว่า แต่เซฮุนก็บอกเขาแล้วว่าทุกคนจะไม่มีทางรู้เพราะว่าเซฮุนคือแวมไพร์ที่เล่นเวทย์ ซึ่งเซฮุนก็ได้พรางตัวและกลิ่นของคยองซูถูกกลบด้วยกลิ่นแวมไพร์ไปหมดแล้ว กลิ่นที่ทุกคนก็คิดว่าคยองซูเป็นพวกเดียวกับมัน
" พวกนั้นส่งเสียงอะไรกันน่ะเซฮุน แล้วทำไมต้องไปออกันหน้าประตูหอนั้นด้วยนะ. . . หอเราไม่ยักจะมี " คยองซูถามเซฮุนอยู่ดีๆแต่ประโยคหลังนี่ชักจะบ่นงุ้งงิ้งกับตัวเองมากกว่า
" พวกเลือดบริสุทธิ์น่ะ " เซฮุนตอบโดยไม่ใส่ใจนักก่อนจะเดินนำหน้าคยองซูไปอย่างช้าๆ แต่ก็เป็นคยองซูที่ดึงมือเซฮุนไว้ก่อน
ก็คนมันอยากรู้หนิ
" ก็พวกที่พ่อแม่เป็นแวมไพร์ชั้นสูงไงเล่า ตระกูลที่ไม่เคยมีมนุษย์มาปนเปื้อนทางสายเลือดไง " คยองซูก็ยังขมวดคิ้วอยู่ดี เซฮุนจึงจิ๊ปากเล็กน้อยตามแบบฉบับของตน " พวกที่กำลังจะเดินออกมาคือเลือดบริสุทธ์ซึ่งมีเพียงเอ่อ. . 7 คนเท่านั้น และมันเป็นกฎบ้าบอที่ทางสภานักเรียนตั้งขึ้นมาเพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย "
คิดยังไงเซฮุนก็ไม่เห็นด้วยสักนิดกับความคิดพวกสภานักเรียนบ้าบอนั่น
" พวกผู้หญิงพวกนี้จะเอาของมาให้พวกเลือกบริสุทธ์ก็เท่านั้นแหละ จะเรียกง่ายๆก็คือปลื้มคนพวกนั้นน่ะ เหมือนการคลั่งไคล้ดาราบ้านคยองซูนั่นแหละ. . "
คยองซูพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ แต่เขาก็ไม่อยากจะสนใจเรื่องพวกนี้มากนักหรอกนะและก็ไม่อยากจะใส่ใจด้วยเพราะคยองซูน่ะไม่ได้เป็นพวกบ้าดาราแค่ดูละครบ้างเล็กน้อยตอนอยู่กับคุณแม่ตอนเด็กๆนั่น ก่อนที่เรื่องทุกอย่างมันจะเกิดขึ้น. . .
" แต่ว่า ถ้าเป็นไปได้อย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นเลยนะ ฉันคิดว่ามันน่ากลัวสำหรับคยองซู "
" อื้ม จะระวังตัวนะ " ริมฝีปากรูปหัวใจคลี่ยิ้มกว้างเพราะเซฮุนมักจะเป็นห่วงเขาเสมอแบบนี้แหละ
" รีบไปเถอะ เดียวจะสาย "
เซฮุนเดินอย่างที่คิดว่าช้าที่สุดแล้วนะแต่คยองซูก็ตามไม่ค่อยจะทันทุกทีบางทีเซฮุนก็คิดว่าเขาควรจะเดินและหยุดจะได้ไม่ลำบากขาสั้นๆของคยองซู ใครจะรู้ว่าเซฮุนเดินธรรมยังเร็วกว่ามนุษย์อย่างคยองซูวิ่งช้าๆซะอีก
คล้อยหลังที่เซฮุนและคยองซูเดินออกไปไม่เท่าไหร่ประตูหน้าหอแห่งเลือดบริสุทธิ์ก็เปิดออกอย่างช้าๆ
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดด รุ่นพี่รับของด้วยค่ะ "
" กรี๊ดดดดดดดดดดด "
เสียงกรี๊ดของเหล่าผู้หญิงที่บ้าคลั่งเหล่าพวกเลือดบริสุทธิ์นั่นดังขึ้นอีกครั้งและการปรากฏตัวของชายหนุ่มทั้ง 7 คน อย่างที่เซฮุนว่าไปเมื่อครู่. . แต่ทั้งๆที่มันควรจะเป็น 8 แท้ๆ . . .
คนที่เดินออกมาแต่ละคนมีความแตกต่างออกไปจากแวมไพร์ทั่วไปมากเพราะผิวที่ขาวซีดนั่นมันดูดีมาก ใบหน้าหล่อเหลาปานพระเจ้าสร้างมันอย่างประณีตและพิถีพิถัน สีตาและสีผมต่างกันออกไปจากพวกธรรมดา รวมทั้งเสื้อผ้าที่ต่างไปอีกก็คือไม่มีขลิบสีขาวที่ขอบสูทนั่นเลย เป็นสีดำล้วนทั้งตัว ซึ่งนั่นมันดูดีและสง่าในเวลาเดียวกัน ทั้งเจ็ดเดินออกมาอย่างช้าเพื่อจะได้รับของจากแฟนคลับได้ทั้งหมดถึงแม้ว่ามันจะมีเยอะเกินจะถือก็ตาม
" รุ่นพี่คริสช่วยรับ- "
" ขอบคุณนะ " หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบแต่ทว่าใบหน้าหล่อเหลาที่เป็นเจ้าของเรือนผมสีทองเปล่งประกายกลับชิงพูดไปซะก่อน และนั่นทำให้หญิงสาวคนนั้นแทบขาพับจนยืนไม่อยู่ และกรี๊ดจนสติพังวิ่งออกไปนู่นแล้ว คริสส่ายหน้าเล็กน้อยและเดินต่อไปอีก สายตาจึงไปปะทะกับใครสักคนเข้าและรีบตรงดิ่งไปที่เป้าหมายที่กำลังถือถุงอะไรสักอย่างไว้ในมือทันที
" นี่ก็เอามาให้ผมเหรอ ขอบคุณนะ " มือหนาคว้าถุงในมือขาวมาอย่างรวดเร็วก่อนจะยกยิ้มแบบกวนประสาทเบื้องล่างของเจ้าของถุงไปทีหนึ่ง
" ใครเขาให้คุณกัน! ผมเอามาให้แบคฮยอน! " พูดจบก็ชักสีหน้าใส่หัวหน้าหอบริสุทธิ์ไปทีหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแฉ่งและแย่งถุงกระดาษมาจากมือใหญ่นั่นอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นไปให้คนที่พึ่งมาใหม่ทันที
" แบคฮยอนเอาของมาให้ พอดีพี่ทำสูตรใหม่นะอยากให้นายลองชิม " ยิ้มจนแก้มบุ๋มทีหนึ่งเป็นการตบท้าย ซึ่งคนได้รับของก็ยิ้มจนน่ารักทีหนึ่งตอบกลับ
" อ่า ทำไมไม่เอามาให้ทีหลัง มารุมเบียดกับคนพวกนี้ทำไมพี่ไม่ได้เป็นแฟนคลับผมนะ จางอี้ชิงงงง " มือเรียวสวยเอื้อมไปยืดแก้มเจ้าของลักยิ้มพลางส่ายไปส่ายมาอยู่อย่างนั้นและยิ้มให้กันอยู่สองคน
แต่รอยยิ้มของแบคฮยอนก็หายไปเมื่อมีใครอีกคนแย่งถุงในมือของเขาเอาไปให้ท่านผู้นำ
" เอ่าคริส อยากกินคุ้กกี้อยู่พอดีไม่ใช่เหรอ " พอเจ้าของเสียงพูดจบก็หันไปแท็กมือกับคริสทันที ทิ้งให้คนตัวเล็กสองคนอ้าปากค้างอย่างงงๆ
" ส่วนเธอ ตามผมมาแบคฮยอนคริสต้องการความเป็นส่วนตัว "
ตรงไหนวะ นี่ก็ชุลมุนจะตายแล้วมันจะส่วนตัวได้ยัง!
" อ้ะ รุ่นพี่ลู่หานเค้กค่ะ ฉันทำมาให้ "
แต่เดินลากคนตัวเล็กไปได้ไม่เท่าไหร่หญิงสาวก็เดินมายื่นของขัดซะงั้น แต่เขาก็ต้องรับมันเพราะมันเป็นกฎที่สภานักเรียนตั้งขึ้นเพื่อที่คนพวกนี้จะได้ไม่รุ่มร่ามเวลาส่วนตัวพวกเขาอีก
" ขอบคุณครับ สาวน้อย " ยิ้มบางพลางขยิบตาให้ทีหนึ่งเป็นการตบท้าย พอเห็นอย่างนั้นคนถูกลากตามมาก็ทำปากเบะใส่อยู่ข้างหลัง
" ปล่อยได้ยัง? ผมก็อยากไปรับของของผมบ้างนะ " คนตัวเล็กในมือดิ้นขลุกขักอยู่อย่างนั้นมาตั้งนานแล้วแหละแต่เขาก็เลือกจะเมินมันและพาเดินดุ่มๆออกมาด้วย ถึงแม้ว่าตลอดทางจะมีผู้หญิงให้ของเขาตลอดก็ตามทีก็ได้แต่ยิ้มและรับของมาทั้งหมดนั่นแหละ แต่เขาจะไม่ให้คนตัวเล็กไปรับของแน่ๆ คนที่เอามาให้แบคฮยอนน่ะมีแต่ผู้ชาย
" ไปรับทำไม กินกับผมก็ได้ "
" ไม่ใช่เรื่องนั้น! มันเป็นกฎโรงเรียนและนั่นแฟนคลับผม ปล่อย " แบคฮยอนบิดมือตัวเองออกจากมือลู่หานเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย ถ้าบอกว่าแบคฮยอนแรงเยอะแล้วนะแต่นั่นยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของลู่หานเลยด้วยซ้ำ
" ปกติเธอก็ไม่ได้ทำตามกฎอยู่แล้วหนิ. . .อย่าไปรับเลย "
" ทำไม? "
" ผมแค่ไม่ชอบ หงุดหงิด และเธอยิ้มให้คนอื่น. . "
ร่างโปร่งที่เดินออกมาต่อจากสามคนหน้าอยู่ในชุดนักเรียนเช่นเดียวกันแต่กลับไม่มีเสื้อสูทสวมทับเพียงแค่เอาพาดบ่าไว้เฉยๆเท่านั้น ผมที่ไม่ได้เซทแต่มันก็ยังดูดี ขากางเกงที่ลอยพ้นข้อเท้าขึ้นมาทำให้ได้รู้ว่าเขาไม่ได้ใส่ถุงเท้าทั้งทีควรจะเป็น ใบหน้าเฉยชาเรียบนิ่งนั่น ดวงตาคมที่แค่ได้มองก็เหมือนถูกต้องมนต์
" พี่จงอิน ขนมค่ะ "
คนถูกเรียกพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขนมมาถือไว้ก่อนจะยิ้มบางๆเล็กน้อยให้ผู้หญิงคนนั้นที่ตอนนี้หน้าแดงเหมือนกับจะระเบิดเรียบร้อย
" ขอบคุณแทนจงอินนะครับ " เสียงทุ้มนุ่มเดินเข้ามายิ้มให้หญิงสาวคนนั้นแหละกล่าวขอบคุณแทนจงอิน
" ไม่ไปรับของนายรึไง ชานยอล " สีหน้าที่เคยยิ้มให้หญิงสาวเมื่อครู่แปลเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งอย่างรวดเร็ว " ก็นายกำลังทำตัวหยาบคายกับคุณผู้หญิงน่ะสิ "
พูดจบก็เดินไปรับของตัวเองทิ้งให้จงอินพยักหน้าและรับของเรื่อยๆอย่างตอนแรกเหมือนเดิม วันนี้คนมาเยอะกว่าทุกวันเพราะเป็นวันเปิดเรียนและนั่นทำให้ใครอีกคนชอบมากๆคนที่ขึ้นชื่อว่าร่าเริงที่สุดในบรรดาหอนี้
" ฮ่าๆ วันนี้ทุกคนทำขนมมาเยอะจังเลยนะผมชอบจริงๆ "
พูดไปด้วยพลางหยิบขนมและขอบคุณไปด้วย รอยยิ้มเล็กที่ถูกฉายออกมาอย่างต่อเนื่องนั่นทำให้ใครเห็นก็ต้องหลงใหลกับรุ่นพี่ คิม มินซอก ที่แสนจะร่าเริงคนนี้
" เทา ช่วยถือหน่อยสิ " เจ้าของชื่อละออกมาจากผู้หญิงอีกกลุ่มหนึ่งก่อนจะเลี่ยงมาทางรุ่นพี่ตัวเล็ก
" ถือไม่ไหวแล้วยังจะรับอีก "
" เหอะน่า รีบเดินจะสายแล้ว "
หวง จื่อเทา มองถุงมากมายในมือแล้วส่ายหัวอย่างหน่ายๆของพวกนี้ต่อให้นั่งกินทั้งวันกินด้วยกันเจ็ดคนก็ไม่มีวันหมดหรอกนะ ไม่เข้าใจจริงๆว่าจะเอามาให้ทำไมกันทุกวันสู้เสนอตัวมาที่ห้องเขายังดีซะกว่าอีก. .จื่อเทาคิดในใจ
เซนต์เพรสซิเด้นท์ คือโรงเรียนที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องสายพันธุ์แวมไพร์ที่ตอนนี้บนโลกมีอยู่แค่ไม่กี่แห่งเท่านั้น เป็นโรงเรียนที่มีการสอนเพียงกลางคืนถูกปกครองและเห็นชอบอีกทีด้วยสภาอาวุโส คือเหล่าสมาคมแวมไพร์ที่ผ่านโลกมานาน เซนต์เพรสซิเด้นท์จะมีหอภายในโรงเรียน จะให้พูดอีกทีก็เหมือนที่นี่เป็นโลกอีกโลกหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพราะเหล่าแวมไพร์ทุกคนแทบไม่ต้องออกไปข้างนอกเลยด้วยซ้ำ
หอเลือดบริสุทธิ์ก็เป็นอีกที่หนึ่งที่ทุกคนไม่ควรเขาไปยุ่งในยามวิกาลเพราะเป็นหอที่เหล่าเลือดบริสุทธิ์อาศัยอยู่ ซึ่งเป็นชนชั้นที่สูงที่สุดของเหล่าแวมไพร์และเหล่าสภาอาวุโสยังคงต้องเคารพเลยด้วยซ้ำ แวมไพร์มีหลายระดับและที่นี่ถ้าพบว่าใครที่กินกันเองจนกลายเป็นพวกชั้นต่ำก็จะถูกไล่ออกจากโรงเรียนทันทีและถูกตัดหางปล่อยวัดเหมือนไม่มีญาติ เพราะไม่นานพวกนี้จะกลายเป็นตัวกินเลือดที่ไม่ลืมหูลืมตาและพร่ำเพื่อสุดท้ายก็จะโดนศาลสั่งฆ่า
" แล้วทำไมถึงกลายเป็นชนชั้นต่ำล่ะ "
" ก็ระดับการกินเลือดของคนกระหายน่ะสิ "
คนฟังยิ่งงงเข้าไปใหญ่ เซฮุนมองหน้าคยองซูอีกทีและเริ่มต้นอธิบายเรื่องนี้อีกครั้ง
" ถ้าชนชั้นธรรมดาก็คือนอกเนื้อจาก7คนเมื่อค่ำ ถ้าได้กินเลือดคนในระดับที่เกือบจะหมดตัวและสลบคนพวกนั้นจะกลายเป็นชนชั้นต่ำในเวลาไม่นาน อย่างคยองซู " เซฮุนชี้หน้าเจ้าชื่อ คยองซูก็สะดุ้งเฮือก จะมายกกรณีศึกษาอะไรกลางห้องเรียนเล่า " ถ้าถูกคนพวกนี้กัดนายก็จะกลายเป็นชนชั้นต่ำนะ "
" แต่ถ้า. . .พวกเลือดบริสุทธิ์น่ะไม่เป็นไร แต่ถ้าพวกนั้นดูดเลือดคยองซูจนหมดตัว ก็จะตายแบบไม่ฟื้นเลย " คนถูกยกเป็นกรณีศึกษาตาโตไปกว่าเดิมใหญ่ แต่เขาก็ไม่ได้กลัวเลยสักนิดเมื่อนึกถึงวันที่พ่อแม่เขาตาย มันไม่น่ากลัวถ้าเทียบกลับเรื่องที่เขาเจอมาแล้ว
" แล้วถ้า เซฮุนกัดฉันหล่ะ "
เซฮุนหันมามองคยองซูด้วยสายตาจริงจังจนคนที่ยิ้มอยู่ตอนแรกราวกับจะแหย่ให้ตลกๆหุบยิ้มแทบไม่ทันเลยทีเดียว
" มันจะไม่มีวันนั้น "
เมื่อคลาสเลิกก็ปาไปเกือบตีสองแล้ว คยองซูเดินออกจากห้องเรียนมาเหมือนโดนสูบวิญญาณไปจนหมดก็เรื่องที่เรียนหน่ะสิไม่ต่างอะไรกับตอนที่เขาเรียนเด็กๆเลย ทั้งเลข อังกฤษ และวิทยาศาสตร์ที่แยกแขนงออกไปอีก ง่วงจะตายอยู่แล้ว!
พอหันมาอีกทีก็เจอเซฮุนบอกว่าเขาต้องไปเรียนไสยเวทย์ต่อซึ่งให้คยองซูกลับหอไปก่อนได้เลย และไม่ลืมที่จะหันมาฝากข้อความคาดโทษคยองซูเหมือนเด็กๆอีกด้วย
" อย่าออกนอกเส้นทางนะ ไปหอเท่านั้นนะคยองซู "
พอเดินออกมาจากตึกเรียนลัดเลาะไปเรื่อยๆผ่านสนามหญ้าไป อากาศที่หนาวเย็นก็เริ่มเกาะตัว มือเล็กถูกันไปมาพลางเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าหอพักของตนเองแต่ก่อนจะก้าวเข้าไปก็ต้องถอยหลังกลับมา เขายังไม่อยากนอนนี่นา. . . ตอนนี้คงไม่มีคนเพ่นพ่านหรอกเพราะเซฮุนบอกว่าหลังเลิกเรียนคนพวกนี้มักจะอยู่ในห้องหรือไปก็อยู่ที่ปาร์ตี้ที่ใดที่หนึ่งมากกว่า
ขาเล็กเลยพาตัวเองเดินมายังทางที่คุ้นเคยที่เขาชอบมาตอนกลางวันมาเก็บดอกไม้ให้เซฮุน เขาอยากจะรู้ว่ากลางคืนมันจะสวยเหมือนตอนกลางวันที่เขามาเจอบ่อยๆไหมนะ ใจจริงก็อยากจะมาช่วยเจ้าของดูแลด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าที่แปลงนั่นติดป้ายเอาไว้ว่า ' ให้น้ำได้แค่ตอนตะวันตกดินเท่านั้น ' เขาคงจะจัดการมารดน้ำทุกวันแล้ว
แปลงดอกไม้ที่นี่สวยจนเป็นธรรมชาติเลยหล่ะ เหมือนมันโตเองตามธรรมชาติและขึ้นเอง ตอนแรกคยองซูก็เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นเองเลยแอบมาเด็ดมันไปให้เซฮุนบ่อยๆแต่พอเมื่อวันก่อนที่แปลงกลับติดป้าย เขาเลยรู้ว่าเจ้าของปรากฏตัวซะแล้วและต่อจากนี้คยองซูคงมาเด็ดมันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วด้วย
น่าเสียดาย
ริมฝีปากคลี่ยิ้มทันทีเมื่อมาถึงที่หมาย และยิ้มกว้างเข้าไปอีกเมื่อตอนกลางคืนดอกไม้พวกนี้สวยมากๆเหมือนมันมีแสงออกมาจากดอกไม้เลย เมื่อมองไปรอบๆสายตาก็ไปเห็นบัวรดน้ำที่ตนจ้องมาตั้งหลายครั้งแล้วก็พุ่งเข้าไปหาทันทีและเอามารดน้ำให้ดอกไม้พวกนั้นทั้งหมด
" ทำอะไร "
คนที่กำลังนั่งรดน้ำแปลงดอกไม้สะดุ้งโหยงและรีบหันกลับไปมองคนที่มาใหม่อย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องตกใจกับสายตาของเขาเพราะมันเป็นสีแดงทีกำลังสะท้อนแสงอย่างน่ากลัว แต่ว่าก็สวยงามอยู่ไม่น้อย รูปร่างสูงโปร่งภายใต้เครื่องแบบนักเรียนที่ตอนนี้มีแต่เสื้อเชิ้ตสีดำทีติดกระดุมไม่หมดเหลือเพียงสามเม็ดบนไว้ กางเกงสีเดียวกับเสื้อที่พ้นข้อเท้ามาอย่างเต่อแต่ดูดีทำให้คยองซูรู้ว่าคนๆนี้ไม่ได้ใส่ถุงเท้า ผมยุ่งๆนั่นด้วยเหมือนพึ่งตื่นนอนแต่กลับทำให้เขาดูดีเป็นบ้า
" จะจ้องอีกนานไหม "
คยองซูรีบหลุบตาลงเมื่อโดนทัก ตอนนี้เขาเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้วเพราะขายาวๆเริ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆก่อนจะหยุดลงตรงหน้าเขานิดเดียว ซึ่งนั่นยิ่งทำให้คยองซูเกร็งกับสายตาที่เปลี่ยนเป็นสีดำขลับเรียบร้อยแล้ว
" เอาไอ้นั่นมา "
" อะ. . อะไร " คยองซูมองตามสายตาของคนตรงหน้าก็ถึงกับร้องอ๋อในใจ ก่อนจะยื่นบัวรดน้ำออกไป " บัวรดน้ำนี่น่ะเหรอ "
คนได้ฟังก็พยักหน้าช้าๆรับมันไปแล้วรดน้ำแปลงดอกไม้อีกครั้ง นั่นทำให้คยองซูรีบโพล่งออกมาอย่างเสียงดัง
" นี่! ผมรดตรงนั้นแล้วอย่ารดซ้ำสิ มันจะกินน้ำมากเกินไปนะ " คนถูกท้วงหยุดรดแปลงนั้นและไปรดที่อื่นต่อ
" ตรงนั้นด้วย! "
มือที่ถือบัวรดน้ำวางลงและหันไปมองคนตัวเล็กตรงหน้า คนอะไรตัวเล็กชะมัดใส่ชุดนักเรียนนี่แทบจมหายไปชุดเลยด้วยซ้ำ
" ตกลงรดหมดแล้วใช่ไหม " คยองซูพยักหน้ารัวๆ
แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก. .
" ผมจะได้กลับ "
คยองซูอ้าปากค้างก่อนจะรีบรั้งคนๆนั้นไว้อีกที เขาอยากมีเพื่อนเพิ่มนอกจากเซฮุนถ้าได้คนๆมาเป็นเพื่อนเพิ่มคงจะโชคดีไม่น้อยเพราะชอบเรื่องดอกไม้เหมือนกันด้วย แถมยังแอบมาดูแลแปลงดอกไม้เหมือนกันอีก
" เดี๋ยวๆๆๆ รอก่อนได้ไหม "
ขาเล็กๆวิ่งดุ๊กๆไปที่คนที่เดินสวบๆไปไกลนู่นแล้ว
ไม่เข้าใจทำไมพวกแวมไพร์ต้องมีการเคลื่อนไหวเร็วด้วยนะ
พอวิ่งใกล้จะถึงร่างสูงคยองซูก็คว้าเอาที่เสื้อเชิ้ตข้างหลังนั่นทำให้คนถูกรั้งหันกลับมาและพอดีที่คยองซูสะดุดก้อนหินที่ดันโผล่มาจากผืนหญ้านั่นอีก จากนั้นคยองซูก็เป็นฝ่ายล้มทับคนที่พึ่งเรียกอย่างจัง น่าอายจริงๆ. .
มันเหมือนในหนังที่เขาเคยดูกับแม่ตอนเด็กไม่มีผิดที่นางเองเผลอล้มทับและเป็นพระเอกที่มารองไว้ แต่มันกลับผิดไปหมดเพราะคยองซูเป็นผู้ชาย ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูกแล้ว เลยได้แต่หลับตาอย่างน่าอายและอย่างจะขยุ้มหัวตัวเองแรงสักที
" ไม่หนักหรอกนะ แต่ว่านอนแบบนี้มันเมื่อย . . . ตัวเบาอย่างกับนุ่น " ประโยคสุดท้ายคงจะบนกับตัวเองมากกว่าแต่อยู่ใกล้แค่นั้นคยองซูได้ยินมันเต็มๆเลยแหละ
" ขะ. . .ขอโทษ " พูดเสียงดังแผ่วก่อนจะลุกขึ้นแต่กลับกลายเป็นว่าไปนั่งคร่อมอยู่บนต้นขาของร่างสูงซะงั้น และเจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ คนที่โดนกระทำ? มองหน้าคนตัวเล็กที่อยู่ในท่าหล่อแหลมอย่างนิ่งๆ
เชื่อเขาเลย. . .
กลายเป็นร่างสูงที่ทนไม่ไหวจึงเป็นฝ่ายลุกขึ้นนั่งเองเลยทำให้คนตัวเล็กกลายเป็นนั่งอยู่บนตักและใบหน้าก็อยู่ในระดับเดียวกันเข้าไปอีก ลิมิตของคยองซูมีไม่มากและเขาเริ่มรู้ว่ามันเริ่มร้อนแล้วทั้งที่ตอนแรกหนาวจะตาย แต่คนตรงหน้ายังปรับหน้าให้นิ่งแบบนี้ได้ยังหน้าอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบแท้ๆ
คยองซูหลุบสายตาลงและเท่านั้นขายาวก็อ้าออกจากกันเหมือนจะลุกขึ้นเลยทำให้ร่างเล็กไปนั่งอยู่ในช่องว่างระหว่างขาคนตัวสูงอีก ท่าแปลกๆอีกแล้ว นึกแล้วอยากร้องไห้
ทั้งคู่ก็จ้องตากันอยู่อีก คยองซูแค่ภาวนาว่าให้คนตัวโตนี่ลุกออกไปก่อนได้ไหมเพราะเขาจะนั่งอยู่อย่างนี้ เขามีมีแรงจะลุกแล้วมือไม้แขนขาสั่นไปหมดเลย ร้อนๆด้วย
ฮื่อออออออ เป็นอะไรวะเนี่ยคยองซู
" เป็นอะไรตัวสั่น หนาวเหรอ " คนถูกถามส่ายหน้ารัวๆเพราะอีกฝ่ายยิ่งยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกทำให้ช่องว่างระหว่างเราแคบลง
" งั้นคงร้อนเพราะหน้าแดงมากๆ "
ตอนนี้หน้าของคยองซูเหมือนคนจะร้องไห้ เอื้อมมือขึ้นไปขยำหน้าตัวเองทีหนึ่ง น่าอายโว้ยยยย
" อย่าสิเดี๋ยวมันจะแดงกว่าเดิม " มือใหญ่รีบคว้าข้อมือคนตัวเล็กออกมาจากใบหน้าน่ารักนั่น เพราะกลัวว่ายิ่งทำแล้วมันจะแดงกว่าเดิมหน่ะสิ แปลกจริงๆคนอะไร
" . . . "
" ลุกขึ้น " ร่างสูงลุกขึ้นแล้วทั้งที่ยังไม่ได้ปล่อยข้อมือเล็กนั่นเลย เลยกลายเป็นว่าคยองซูต้องรีบลุกขึ้นตามอย่างว่าง่าย ตอนนี้สมองเขาขาวโพลนไปหมดเลย ทำไมเวลาใกล้ชิดเซฮุนถึงไม่รู้สึกแบบนี้บางเลยนะ แปลกจริงๆ
" นึกออกแล้ว มาขโมยดอกไม้เหรอ "
รู้ได้ไง?!
" เห็นบ่อยๆตอนกลางวันน่ะ ออกมากลางวันแบบนั้นไม่พกร่ม ผิวจะเสีย "
ปกติจงอินไม่ใช่คนพูดมากและจุกจิกถึงขนาดนี้ซักหน่อย เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันแล้วหูของเขาก็ได้ยินเสียงหัวใจของคนตัวเล็กชัดเกินไปแล้ว และก็เริ่มรำคาญเสียงหัวใจของตัวเองเหมือนกันทั้งๆที่ปกติเงียบเชียบเหมือนจะไม่เต้นแล้ว แต่กลับเต้นแรงกว่าเดิมอีก น่าแปลกใจ สงสัยต้องขึ้นไปถามจื่อเทา
" ชื่อคยองซูเหรอ โด คยองซู "
" ระ รู้ได้ไง? " ตอนนี้คยองซูสั่นหงึกภายในไปหมดแล้ว คนตรงหน้านี่เป็นใครกันแน่ทำไมถึงรู้อะไรไปหมดเลยนะ
" นี่ไง. . . " นิ้วยาวชี้ไปที่ป้ายชื่อที่ติดอยู่กับเครื่องแบบนักเรียนของคยองซูที่กำลังทำหน้าเหมือนถูกผีหลอกตั้งแต่เขาจำได้ว่านี่คือคนที่มาขโมยดอกไม้ในแปลงเขาตอนกลางวันเป็นประจำ ใบหน้าน่ารักและดวงตากลมนั่นเขาจำได้ขึ้นใจถึงแม่ตอนนั้นจะสะลึมสะลือก็ตาม
" ส่วนผม คิม จงอิน . . เจ้าของแปลงดอกไม้นี่ "
เพียงเท่านั้นขายาวก็เดินออกไปทิ้งให้คยองซูยืนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น. . .
เพียงมาเรียนเป็นวันแรกเขาก็ต้องเจออะไรแบบนี้เลยเหรอ ขาเล็กก้าวมาจนหยุดที่หน้าห้องของตัวเองและเซฮุนชั่งใจอยู่หน้าประตูพักหนึ่งก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
โดนเซฮุนดุแน่ ๆ . . .
ชะโงกหน้าเข้าไปสำรวจทางก่อนเมื่อพบว่าไฟในห้องปิดอยู่และมีแสงสลัวมาจากที่โต๊ะทำงานของเซฮุนเพียงเท่าขนก็เริ่มลุกซู่ เพราะเซฮุนชอบอ่านหนังสือรอเขากลับห้องเป็นประจำและเมื่อเจอหน้าเขาก็มักจะดุอยู่เสมอและตัวเองก็ค่อยไปนอนหรือไปทำอย่างอื่น เพราะฉะนั้นรอบนี้คยองซูจะเตรียมตอบตำถามให้ดีๆว่าไปไหนมาแล้วกัน
เมื่อเดินไปทางโต๊ะทำงานของเซฮุนหมายจะเข้าไปทักก็ต้องหยุดงงด้วยความสงสัย
เซฮุนหลับ. . .
หลับทั้งที่ยังเอาหน้าฟุบอยู่กับหนังสือในท่านั่งนั่น เดินเข้าไปใกล้อีกนิดก็เห็นใบหน้าหวานกำลังหลับตาพริ้มอยู่พาลทำให้คยองซูยิ้มน้อยๆก่อนจะเอื้อมมือไปดึงตำราเวทย์คู่กายเซฮุนออกช้าๆและปิดเก็บวางไว้ข้างๆ แต่สายตาก็พลันไปหยุดอยู่กับเสื้อสูทนักเรียนคนละแบบกับเขา คนละแบบกับเซฮุน มันไม่มีขลิบขาว แต่เป็นสีดำทั้งหมด
หวง จื่อเทา. . .
ชื่อของเจ้าของสูทตัวนี้งั้นเหรอ แล้วมันมาอยู่บนตัวเซฮุนได้ยังไง. . .
เราทำอะไรลงปายยยย ภาษาเราไม่ดีเลยอ่ะแต่อยากลงนะจริมๆ
ที่จริงจงอินไม่ใช่ผีดูดเลือดนะ แต่เป็นยุง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ ตอนแรกเราก็เขียนงงชิ*หายเลย
ปล.ฟิคเรื่องนี้ไคซูจริงๆ
ความคิดเห็น