คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : before Deeper
Deeper Night
คืนที่ไร้ทางออก
" อย่าร้องไห้สิ "
มือเย็นเฉียบเอื้อมไปหมายจะเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาผ่านแก้มกลมใสนั่น คนที่ได้แต่มองไม่เข้าใจว่าเด็กคนนี้จะร้องไห้ทำไมนักหนา ในเมื่ออากาศก็หนาวขนาดนี้เอาเวลาไปห่วงตัวเองก่อนดีไหม? หิมะตกหนักราวกลับจะมีพายุแต่เด็กคนนี้ที่ไม่เหมือนเขา. . .กำลังร้องให้ในชุดเสื้อผ้าบางๆจนน่าหนาวแทนซะเหลือเกินเพียงแต่ความรู้สึกนั้นไม่ได้เกิดขึ้นกับเขาเลยแม้แต่น้อย
คิดได้อย่างนั้นก็เลยถอดเสื้อโค้ทสีครีมลายสก๊อตออกมาแล้วคลุมให้กับคนที่ร้องไห้อย่างเงอะงะ เขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะคิดแล้วก็สงสัยตัวเองแต่เพียงแค่สงสาร. . .หรือสมเพชกันแน่ เขาเพียงแค่เข้ามาเที่ยวเล่นที่นี่เล็กน้อยเหมือนทุกทีแต่วันนี้กลับมีเสียงดังอึกทึกครึกโครมเสียงกรีดร้องที่เขาไม่ชอบ ดังมาจากบ้านหลังหนึ่งเมื่อแหวกต้นสนหนาๆเข้าไปเขาก็กลับเจอ เด็กผู้ชายอายุราวๆกับสิบขวบกว่าๆนั่งร้องไห้ เหมือนจะตายไห้ได้อย่างนั้น
ร้องไห้แล้วอะไรจะกลับคืนมางั้นเหรอ. . .
" ใส่คลุมเอาไว้แล้วกัน " พูดไว้แค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นช้าๆและมองเด็กคนนี้ตลอดสายตาที่ตัวเองกำลังจะเดินกลับไป กลับไปในที่ ที่เขาควรจะอยู่ แต่หน้าแปลกที่เด็กคนนั้นกลับไม่ขยับตัวเลยสักนิดเสียงร้องไห้แปรเปลี่ยนเป็นความเงียบ เสียงสะอื้นเปลี่ยนเป็นเสียงฟึดน้ำมูกแทน ก่อนที่เขากำลังจะเดินไปก็มีคำถามที่ถามขึ้นมา
คำถามที่ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยน. . .
" คุณชื่ออะไรเหรอ? "
ดวงตากลมใสที่ตอนนี้ไม่มีน้ำตาอยู่อีกแล้ว แววตาใคร่อยากรู้กลับครอบคลุมแทน เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยไม่เข้าใจอีกครั้งว่าทำไมถึงถามชื่อเขาทั้งๆที่คุยกันไปเพียงแค่ประโยคเดียว ไม่มีเรื่องเล่าของต้นเหตุที่มาของเลือดที่มีกลิ่นหอมซึ่งติดตัวเด็กคนนี้ออกมา และไม่มีการเล่าเรื่องน้ำตามากมายหลั่งไหลเพราะอะไร
และเขาคิดผิดที่ตอบคำถามของเด็กคนนี้ไป. . .
" โอ เซฮุน "
" โอ เซฮุน! " แรงกระแทกที่มาจากด้านหลังทำให้คนที่กำลังนั่งอ่านตำราอะไรสักอย่างเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย และหันกลับมาปรายตาให้กับผู้ชายตัวเล็กผิวขาวแต่ไม่ถึงกับซีดเหมือนเขา. . . รอยยิ้มที่ดูสดใสตลอดเวลาแม้ภายใต้อาจจะมีเรื่องราวมากมายที่เป็นหลุมดำในชีวิตก็ตาม
" ตกใจหมด "
โกหก. . คนอย่างพวกเราไม่มีทางตกใจกับอะไรง่ายๆแบบนี้เลยสักนิด เขาเพียงแค่รู้อยู่ก่อนแล้วว่าคนตัวเล็กจะเข้ามา ต้องยกความดีให้กับประสาทหูที่ทำงานอย่างดีแม้จะเป็นเสียงกระซิบที่ไม่ต้องการฟังเท่าไหร่เขาก็ได้ยิน. . . ไม่สิ พวกเขาต่างหากก็ได้ยิน เรื่องแบบนี้พอมีมันก็น่ารำคาญขึ้นมานิดหน่อย
" แล้วเรียกเหรอ? " เซฮุนชี้นิ้วมาทางที่ตัวเขาเองเพื่อถามย้ำ แววตาเย็นชาแน่นิ่งก็ยังเป็นเหมือนทุกทีมีเพียงคนตัวเล็กตรงหน้านี่แหละที่รู้สึกว่าเซฮุนคอยรับฟังเขาตลอดเวลาแม้จะหันกลับมาพร้อมกันหน้านิ่งๆไร้วิญญาณแบบนั้น ใครๆที่นี่ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ
คนถูกถามกลับพยักหน้ารัวๆขึ้นลงอย่างกระตือรือร้นและแฝงรอยยิ้มจางๆ " วันนี้เก็บดอกไม้มาฝากน่ะ " ยิ้มตอบอีกครั้งพร้อมชูดอกคาโมมายสีขาวพร้อมคำตอบซึ่งนั่นเรียกร้อยยิ้มที่สุดจะยากเข็ญของเซฮุนออกมา และมันเป็นร้อยยิ้มที่ทั้งสองคนมีให้กันบ่อยๆ
รอยยิ้มรูปหัวใจและรอยยิ้มที่ตาเป็นเส้นโค้งแบบนั้น
" ออกไปข้างนอกมาเหรอ " คนถูกถามพยักหน้าพลางดมดอกไม้ในมือไปด้วย " แล้วพกร่มไปไหม? "
มันไม่ใช่คำถามแต่เหมือนเป็นคำเตือนมากกว่าและนั่นมันก็ไม่มีทางเลือกเท่าไหร่นักเพราะคนตัวเล็กไม่ได้ทำตามเลยแม้แต่นิดเดียวจึงยืนเงียบอยู่เช่นนั้นเป็นคำตอบกลายๆ
" คยองซู คงยังไม่คิดจะอยากไปเป็นอาหารใครหรอกนะ? "
" . . . "
" คราวหลังก็พกร่มออกไปนะ ถ้าจะออกไปตอนกลางวันอีก " เมื่อเห็นท่าไม่ดีของคนตัวเล็กเซฮุนเลยเบี่ยงความสนใจไปทางดอกไม้ในมือเล็กทันที เผื่อว่ามันจะสร้างรอยยิ้มให้กลับมาอีกครั้งได้เซฮุนก็จะทำ เขาไม่ชอบที่จะกลับไปใช้ชีวิตแบบเก่าๆอีกแล้วล่ะเพราะอะไรแบบที่เขาไม่เคยเจอมานานราวเกือบร้อยปีนี้มันกลับทำให้เขาสบายใจแปลกๆเวลาอยู่กับเจ้าของรอยยิ้มรูปหัวใจแบบนี้
" ดอกไม้สวยจังนะ. . หอมด้วย "
และรอยยิ้มรูปหัวใจก็ถูกส่งมาให้เขาอีกครั้ง ก่อนริมฝีปากอิ่มจะเริ่มพูดเจื้อยแจ้วอย่างที่เป็นทุกครั้งไป
" ความหมายของดอกคาโมมาย เซฮุนคงจะไม่รู้ใช่ไหม? "
ทำไมจะไม่รู้หล่ะเขาสามารถรู้ทุกอย่างของโลกใบนี้ได้เลยนะ แต่ก็จำใจพยักหน้าตามไปเพื่อไม่ให้คนที่ตั้งใจจะเล่าหมดหวังไปซะก่อน
" ว่าแล้ว. . .ดอกนี้แปลว่าฉัน " คยองซูชี้ที่ตัวเองอย่างตั้งใจ " จะดูแลเซฮุนเอง "
คยองซูหัวเราะหลังจากพูดจบและเอื้อมเอาดอกคาโมมายที่ตัวเองไปเก็บมาทัดที่หูเซฮุนอย่างเบามือ ตากลมโตจ้องมองมันและนั่นก็ดูเข้ากับเซฮุนมากจริงๆผิวขาวจนเกือบเรียกว่าซีด ผิวหน้าเนียนละเอียด ริมฝีปากบางที่มีสีชมพูอ่อนน่าสัมผัสนั่นอีก คยองซูชอบที่จะมองมัน
ทุกอย่างรอบตัวตอนนี้เงียบสงัดมีเพียงคยองซูที่ยิ้มแล้วจ้องหน้าเซฮุนที่เรียบตึงไม่มีรอยยิ้มอยู่อย่างนั้น ก่อนที่มือเล็กทั้งสองข้างจะส่งไปประคองแก้มที่เย็นเฉียบของเซฮุนอย่างเชื่องช้า ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าที่ตนชอบ และหยุดอยู่เพียงแค่ปลายจมูกของกันและกัน
" เซฮุนน่ารักจัง " คยองซูยิ้มขำน้อยๆทั้งที่ยังค้างอยู่กับท่านั้น แต่หน้าเซฮุนก็ยังคงเรียบนิ่งเหมือนเดิม ทำให้คยองซูเลิกคิ้วนิดหน่อยก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าสงสัย
" เซฮุนลืมยิ้มอีกแล้วใช่ไหม นี่. . " นิ้วสองนิ้วเลยส่งไปแยกที่มุมปากของเซฮุนให้แยกจากกัน และผลคือโอเซฮุนยิ้มเป็นตาสระอิสมใจคยองซูเรียบร้อย
ตั้งแต่วันนั้นที่เขาไปเจอคยองซูที่แถวป่าสนนั่น ก็อยู่มาด้วยกันจนทุกวันนี้ผ่านมาแล้วก็สามปีพอดีแต่คยองซูไม่ได้เข้ามาอยู่ที่โรงเรียนตั้งแต่แรก เซฮุนยังไม่พร้อมให้คยองซูต้องมาเผชิญหน้ากับอะไรที่มันออกจะเหลือเชื่อไปสักหน่อยกับคนแท้ๆอย่างนั้น เลยให้อยู่ที่บ้านของคนที่เขาไม่อยากจะขอร้องเลยสักนิดไปก่อน แต่ก็เป็นคนที่เซฮุนไว้ใจที่สุดว่าคนๆนั้นจะไม่บอกเรื่องคยองซูกับใครและจะไม่กัดหรือกินคยองซูเป็นอันขาด ซึ่งคยองซูก็ตกลงและไม่งอแงเหมือนเด็กคนอื่นๆและที่แน่ๆเขาไม่เคยชอบเด็กเลยแต่กลับมาใจอ่อนเรื่องคยองซูเพราะอะไรก็ไม่แน่ใจแต่เขารู้เรื่องของคยองซูดีกว่าที่คยองซูจะรู้เรื่องของเขาซะอีกเรื่องที่มันเกิดขึ้น เรื่องต่างๆที่ทำให้เขาไปเจอคยองซู แต่มันกลับไม่แฟร์เอาซะเลยเมื่อคยองซูรู้เพียงอย่างเดียวและรู้มาโดยตลอดว่าเขาเป็นแวมไพร์และสิ่งที่คยองซูรู้อีกอย่างหนึ่งคือเขาอาจจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับแวมไพร์ไปตลอดจนกว่าจะหาทางได้
หรืออาจจะตลอดชีวิตก็ตาม. . .
สวัสดีจย้า คือก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าตบตีกับเด็กดีนานมาก
คือก็ไม่มีอะไรมากเราพึ่งแต่งเรื่องแรกนะ ฝากด้วยงับ. .
ปล.นี่ฟิคไคซูจริงๆนะ ไม่ใช่เซซู
ความคิดเห็น