คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไพ่ใบที่2 The Hermit ( ตุก ตุก ทำไมหัวใจต้องเต้นแรงนะ)
The Hermit……..
…… ไพ่ใบนี้ท่านจะได้เห็นตัวตนอีกด้านหนึ่งของเขาผู้นั้น เห็นเข้ามาใน
จิตใจ เขาผู้นั้นจะแสดงให้เห็นถึงความใจบุญ มีเมตตาและชอบการช่วยเหลือ
ผู้อื่น เขาผู้นั้นจะเผยตัวตนอีกด้านให้ท่านได้เห็น ระวังหัวใจของท่านให้ดีล่ะ....
Myungsoo……
“ เฮ้ย ไอ้แอลเมื่อวานแกหายไปไหนว่ะ ปล่อยให้ฉันกับดงอูนั่งจดเลกเชอร์ให้แกมือปั่นเลยเอ้า แก
เอาเลกเชอร์ของแกไปเลยเนื้อหาครบไม่ต้องห่วง” ลี โฮวอนหรือโฮย่าเพื่อนสนิทของผมเองครับมันมาพร้อม
กับแฟนสุดรักของมันเดินตามเคียงข้างกันมาจะใครชะที่ไหนล่ะก็ ดงอูก็เพื่อนของผมเหมือนกันครับ
“ เออ แต้งว่ะโฮย่า ดงอู เดี๋ยวฉันเลี้ยวข้าวพวกแกเป็นการตอบแทนนะ” ผมบอกขอบคุณพวกมันสอง
คนพร้อมบอกว่าจะเลี้ยงข้าวตอบแทน “ นี่ แกเห็นพวกฉันเป็นคนเห็นแกกินเหรอห๊ะ! ไอ้แอล”
“ เอาน่าโฮย่า แอลมันอุตส่าห์จะเลี้ยงก็ให้มันเลี้ยงซิ ทำวางมาดไปได้นายไม่กินฉันไปคนเดียวก็ได้”
ผมยิ้มขำๆ ให้กับมันสองคน ไอ้นี่ก็วางมาดอยู่นั้นแหละสมโดนเมียเมินเข้าให้ หึ
“ โธ่ ดงอูอ่ะ เค้าแค่อยากเล่นตัวมั้งอะไรมั้งอ่ะ แก้แค้นมันไงเอาแต่ให้เราจดเลกเชอร์ให้อยู่นั้น
แหละ รู้ว่าฉลาดแต่แกก็ต้องเข้าเรียนมั้ง แล้วก็เอาเวลาไปมองใครบางคนอยู่นั้นแหละ ชิ” มันขุดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกล่ะ
“ หลี้ เหลอ อะไรไอ้โฮย่า ฉันไม่ได้ไปทำอะไรสักหน่อยแค่เบื่ออาจารย์เท่านั้นเลยไปหาที่นอน
หุบปากไปเลย เดี๋ยวเจอๆ” ผมถียงทันควันแต่ก็นั้นแหละครับเปล่าประโยชน์ โฮย่าเห็นนิ่งๆมึนๆเอาแต่เต้น
กับเล่นกีฬาไม่สนใจใครแบบนั้น มันรู้หมดแหละ ความลับของผมน่ะมันรู้ทุกเรื่องเลย ให้ตายสิ ไม่น่าบอก
เรื่องนั้นให้มันรู้เลย -*-
“ แก ไม่ต้องมาปิดฉันหรอกแอล ฉันรู้หมดแหละ หึหึ ว่าแกทำอะไรอยู่”
“ นี่ๆ พูดอะไรกันฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย เรื่องอะไรอ่ะ แอลจะทำอะไร แล้วนายรู้เรื่องไรอ่า โฮย่า
ตอบฉันหน่อย” ดงอูก็เป็นแบบนี้แหละครับไม่ทันอะไรเค้าหรอกแต่มันก็เป็นนางฟ้าของกลุ่มนะครับใครได้
คบรับรองอารมณ์ดีทุกรายถึงภายนอกจะออกแนวขัดแย้งกับจิตใจที่มองโลกในแง่ดีตลอดน่ะนะ
“ ไม่มีไรหรอกดงอู ฉันแค่รู้ว่าไอ้แอลมันจะอยากลองของแปลกนะอย่าสนใจเลย”
“ ไอ้นี่เดี๋ยวปั้ด!! แกพูดให้มันดีๆหน่อย” ผมยังไม่ทันได้โบกมันสักหมัดเลย แต่มันกลับเป็น
เจ็บไปออเชาะดงอูซะก่อนแล้ว
“ โอ๊ยๆ โฮ๊ยๆ ดงอูอ่าดูวิ ไอ้แอลมันทำเค้าอ่าเจ็บจัง ”
“ จริงเหรอ! OoO ไหนๆ ขอดูหน่อยซิ เป็นไรมากไหม๊อ่าโฮย่านายเจ็บเปล่าเจ็บมากมั้ย
เดี๋ยวฉันไปหายามาทาให้นะ รอแปบ ” ดงอูก็ดันซื่อเชื่อมันอีกครับ
“ อ่ะ ไม่ต้องหรอกดงอูจุ๊บเค้าก็หายแล้วนะๆๆ ” ผมล่ะคลื่นไส้นี่มันเป็นคนเลี่ยนแบบนี้ตอนไหนนะ
“ บ้า >///< พูดอะไรมาน่ะ ไม่เอาหรอกไม่เห็นเหรอว่าแอลก็อยู่น่ะ”
“ ไม่เป็นไรดงอูเดี๋ยวฉันเป็นคนไปเอง ตามบายนะ” ผมเปิดทางให้ทั้งสองได้สวีทกันต่อ ก่อนจะ
คิดอะไรๆสนุกขึ้นมา อ่าใช่เราก็มีความสนุกอยู่น่ะ ไอ้แอล หึ ผมมองนาฬิกาแล้วเดินไปตึกคณะศิลปะฝ่ายนั้น
คงเลิกเรียนแล้วมั้ง หึ บอกแล้วไง อี ซองยอลนายหนีฉันไม่พ้นหรอกนายมันคือความสนุกของฉัน เมื่อผมเดิน
มาถึงก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนหน้าหวานกับร่างสูงบางที่โดดเด่นมาแต่ไกล ทั้งที่มีเสน่ห์มากขนาดนี่
ใครจะไม่มาจีบบ้างล่ะแต่ก็นะที่ไม่เห็นใครหน้าไหนกล้าเข้ามาเพราะอะไรพวกคุณก็น่าจะรู้นะผมคงไม่ยอม
ให้ใครหน้าไหนเข้ามายุ่งกับของของ คิม มยองซู คนนี้หรอก (มยองแกร้ายกาจมากอุบอิบยอลลี่ไว้กินคน
เดียว รุ้มั้ยอียอลมันจะเป็นโรคซึมเศร้าอยุ่แล้วเพราะกลัวว่าจะขึ้นคานเพราะไม่มีใครเข้ามาจีบน่ะ เป็นเพราะ
แกนี่เอง : ไรเตอร์)ซองยอลยืนคุยกับเพื่อนอยุ่ตรงบันไดผมจึงเดินเข้าไปหา คนแถวนี้มันมองอะไรนักหนานะ
ไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอว่ะ ชิ
“ ยอลลี่” ผมเรียกชื่อร่างบางที่กำลังยืนหันหลังให้ผมอยู่ “ น..นะ..นายมาอยู่นี่ได้ไง นี่นายเป็นโรคจิตเหรอที่ชอบเที่ยวไล่ตามคนอื่นเค้าแบบนี้ ฉันว่าวันนั้นฉันพูดเคลียร์แล้วนะ ว่า ฉัน! ไม่! อยากเจอนายอีก” ผมยิ้มขำกับการแสดงอารมณ์ออกทางใบหน้าสวยนั้น ฮ่าๆ อี ซองยอลนายนี่มันทำให้ฉันสนุกจริงๆด้วย
“ ก็ฉันคิดถึงนายนิ ก็บอกไปแล้วว่าเราต้องได้เจอกันอีก”
“ แต่ฉันไม่อยาก ชิ” ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินหนีไป
“ เดี๋ยวจะไปไหน นายต้องไปกับฉัน”ผมคว้าขอมือ ของ อี ซองยอลไว้
“ นี่นายปล่อยนะ ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน@@$^$&%^*^(*^(*^(”
แล้วผมก็โดน ด่ามาเป็นชุดปากดีนักนะ อี ซองยอล ได้ฉันจะทำให้นายหุบปากเอง ^^
“ นี่นะ..OxO อุ้บ อืออ” ผมก็จัดการปิดปากหวานนี้ทันที หึ จะได้หยุดสักที ว่าแล้วผมก็กด
ท้ายทอยของซองยอลให้เข้ามาใกล้กว่าเดิมแล้วฉกเอาความหวานจากปากร่างสูงนี้ นานเท่าไรไม่รู้รู้แค่ว่าผม
ต้องปล่อยพราะคนข้างหน้าผมเริ่มจะขาดอากาศแล้ว เสียดายนายมันดึงดูดฉันเองนะยอลลี่ (แกหื่นเองมากกว่ามยอง:ไรเตอร์)
“ แห่กๆ ไอ้บ้านายบ้าเหรออีกแล้วนะ นายมันไอ้โรคจิต นี่มันกลางมหาลัยนะนายทำได้ไง”
“ ฉันไม่แคร์” ผมยกไหล่ให้ วองยอลพลางทำหน้าตายชิ ใครสนล่ะ ดีจะได้รู้ว่า อี ซองยอลน่ะ ของมยองซู
“ นายไม่แคร์แต่ฉันแคร์ ตายๆ แล้วฉันจะเอาหน้าไว้ที่ไหน ฮื่อๆ YOY” “ จะไปกันได้ยัง”
“ เลิกมายุ่งกับฉันสักทีเถอะ” “ นายจะไปกับฉันดีๆหรืออยากให้ฉันทำมากกว่าเมื่อกี้อีก
ถึงจะไป”ผมก้มไปกระชิบให้อี ซองยอลได้ยินแค่สองคน หึ จนคนหน้าหวานแก้มขึ้นสีน่ารักชะมัด
“ ^--^”
“ -*-”
“ ^--^”
“ ชิ จะไปก็ไปดิยืนยิ้มบ้าอยูนั้นหละ” ผมเดินนำแล้วจับมือ อี ซองยอล ให้เดินตามมา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
OoO ผมมองหน้า อี ซองยอล ที่ตาโตค้างกับสิ่งที่ผมพามา
“ นี่ นายพาฉันมาสวนสาธาณะเนี้ยนะ อารมณ์ไหนเนี้ย” ซอลยอลเดินตามมานั่งลงข้างๆผมที่นอน
เหยียดตัวนอนลงพื้นหญ้าสีเขียวริมสระน้ำ “ อืม ถึงมันจะดุธรรมดาแต่มันก็ทำให้สบายนะ สงบมากเลยนะ
ฉันชอบมาแล้วฉันก้อยากพานายมาด้วย” ผมหันไปยิ้มให้อี ซองยอล อย่างสบายใจ ไม่รู้เป็นอะไรผมมาที่นี่ที
ไรทำให้ผมสงบแล้วก็สายใจยิ่งมากับคนที่นั่งอยู่ข้างที่กำลังมองไปทางอื่นอย่างอยากรู้ มันยิ่งทำให้ผมมี
ความสุข พวกคุณเคยเป็นเหมือนผมบ้างป่ะ หึ คุณรู้อยู่แก่ใจนะ..............(แกพุดกับใคร มยอง:ไรเตอร์)
.
.
.
.
.
.
.
.
Sungyeol………………
ตอนมยองซูหันมาตอบทำให้ผมต้องรีบหันไปทางอื่น ให้ตายชิ ! รอยยิ้มที่ดูแล้วไม่เหมือนรอยยิ้มเจ้า
เล่ห์เหมือนก่อนหน้านี่ แต่มันกลับสดใสและจริงใจมันทำให้ผมมีอากาศร้อนที่หน้าขึ้นมาเฉยเลย -O-“
“ นี่ ! แล้วทำไมฉันจะต้องมากับนายด้วยล่ะ” ผมถามต่ออีกหลังจากพัดหน้าให้หายร้องเรียบร้อยแล้ว
“ ก็บอกไปแล้วว่าฉันอยากพานายมาไง นี่ไงว่างๆนายก็มาวาดรุปที่นี่ก็ดีนะ”มยองซูลุกจากการนอนแล้วยื่น
หน้าเข้ามาตอบผม แล้วนี่อะไรมันใกล้เจ้ามาเรื่อยๆแล้วนะ จนได้สัมผัสอุ่นๆของลมหายใจให้ตายชิ ข้างใน
ของผมมันเต้นแรงจนเป็นจังหวะพี่บี้เลย อ่ะ (มันกำลังโรแมนติกแกมาจังหวะพี่บี้ไรห๊ะ ยอลลี่:ไรเตอร์)
เหมี้ยววววว เหมี้ยว เหมี้ยว++++++++++++++เหมี้ยววววววววววว
เสียงลูกเหมียวทำให้ผมได้สติ พลักมยองซูออก ฟู่ว โอ้วโล่งผมถอนหายใจอย่างผ่อนคลายเกือบไปแล้ว
อี ซองยอลเกือบเผลอให้กับมยองซูอีกแล้ว ผมจับที่หัวใจของผมว่ามันยังอยู่ดีไหม๊ ก็ยังอยู่นะ นึกว่ามันจะ
กระเด็นออกมาข้างนอกแล้วชะอีก ไอ้ใจบ้า ไอ้หัวใจไม่รักดี ไม่ได้ไม่ได้เราจะต้องรอเนื้อคู่ของเราเท่านั้น
อี ซองยอล ท่องเอาไว้ ไม่ใช่ คิม มยองซู มยองซู มันต้องไม่ใช่เนื้อคู่เรา ฟู่ว แน่วแน่ๆ
“ อ๊ะ นั้นนายจะทำอะไรอ่ะมยองซู” ผมถามเมื่อหันไปเห็นคิม มยองซูกำลังจะปีนต้นไม้
“ ฉันจะขึ้นไปเอาลูกแมวนั้นลงมานะซิ มันอยู่บนนั้นมันต้องติดอยู่แน่เลย”
“ เห้ย! ดะ เดี๋ยวนายก็ตกลงมาหรอก มันไม่คุ้มนะ ”
“ ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไรหรอกน่าฉันปีนขึ้นไปนอนออกจะบ่อย แล้วลุกแมวนั้นก็น่าสงสารออก”
.
.
.
.
.
.
“ ฮี๊บ! อ่า ได้แล้ว อย่ากลัวนะไม่ต้องกลัวนายไม่ต้องกลัวนะเจ้าเหมียว” เออ มยองซูเปลี่ยนไป๋ จาก
หน้ามือเป็นหลังมือเลยครับ เล่น อี ซองยอลงงกับบทพ่อพระแสนอบอุ่นของ คิม มยองซู มันเกิดอะไรขึ้น OoO
“ นายรู้มั้ย ลูกแมวอ่ะมันชอบความทอบอุ่นชอบให้คนเอาใจใส่ดุแลมันนะ แล้วมันยังอ้อนได้น่ารักเลย
ด้วย^^” ผมนั่งมองอีกด้านของ คิม มยองซู ตอนนี้มยองซูกำลังโอบอุ้มลูกแมวตัวจิ๋ว ขนสีขาวปุกปุยน่า
ถนอมนั้นอย่างรักใคร่ แถมมยองซูยังยิ้มหัวเราะเมื่อเจ้าลูกแมวนั้นอ้อนเขา เค้ามองมันด้วนสายตาอ่อนโยน
ผมพนันได้เลยว่าต้องไม่มีใครเคยได้เห็นมันแน่รอยยิ้มกับสายตาแบบนี้อ่ะ ให้ตายซิ นายเป็นคนยังไงกันแน่
นะ คิม มยองซู
“ นายอยากลองอุ้มมันไหม๊ ยอลลี่ ^^” ผมสะดุ้งตื่นจากการมองมยองซู ตายแล้วผมเผลอมองนายนี่
นานเท่าไหร่แล้วนี่ อ่ะแต่เรียกชื่อนี่มันเหมือนเราไปสนิทกันตอนไหน
“ อย่ามาเรียกชื่อฉันแบบนี้นะ ฉันชื่อ อี ซองยอลต่างหาก”
“ ^^” มยองซูยิ้มตาหยีแล้วซูลูกแมวในมือมาทางผม
“ ยอลลี่ แล้วจะอุ้มไหม๊ล่ะ มันน่ารักนะ” ชิ มันไม่ได้ฟังที่ผม บอกข้างต้นนั้นใช่ไหม
“ อ่ะ ได้เหรอ”
“ ได้สิ ลองดูรับลองยอลลี่ต้องชอบเจ้านี่แน่” ผมจึงรับลูกแมวมาจากมือมยองซูด้วยความระมัดระวัง
“ อ่า มันน่ารักจังเลย^^” ผมว่าผมหลงเสน่ห์เจ้าแมวนี้แล้วแหละ ขี้อ้อนชะมัด แววตาแบบนี้มันคล้าย
กับ กับ กับใครว่ะ นึกไม่ออก
“ ใช่ น่ารัก” มยองซูพูดขึ้นเมื่อผมพูดจบ
“ เนอะ มันน่ารักเนอะ^^” ผมหันไปเผลอยิ้มให้มยองซู
“ ไม่ใช่ นายอ่ะน่ารัก” มันเล่นผมชะงักเลยครับ ไอ้บ้านี่
“ ไอ้บ้า” ผมส่งเจ้าเหมียวคืนให้มยองซูแล้วเกิดนึกถึงไพ่ยิปชีคู่ใจในกระเป๋าจึงหยิบขึ้นมา แล้วเอาออก
มาสับๆ ดู ใช่แล้ววันนี้ผมยังไม่ได้ดูไพ่เลย อ่า ลืมได้ไงเนี้ย อี ซองยอล ทุกนาทีมันสามารถเปลี่ยนได้หมดนะ
จะได้รู้เหตุการณ์ได้ทันท่วงที แหะๆ เอาความจริงนะ ผมเอามาเพื่อจะดูว่าเนื้อคู่ของผมน่ะเดินทางถึงไหนแล้ว
ทำไมยังไม่มาสักที ( แกก็ยังไม่เลิกคิดอีกเนอะเรื่องนี้อ่ะ ยอลลี่ :ไรเตอร์) ไม่เป็นไรอี ซอลยอลรอได้ อืมวันนี้
จะได้ใบไหนนะ ผมหันไปมองมยองซูเลยคิดว่าลองให้มยองซูเลือกหยิบขึ้นมาดีกว่า
“ นี่ๆ นายอ่ะถ้าเป็นนายจะเลือกหยิบใบไหน?” มยองซูหันมาหาผมแล้วทำหน้างง
“ ให้ฉันเลือกเหรอ (. .?)” “ เออน่าหยิบมาสักใบสิ ” ผมพูดพร้อมทำหน้ารำคาญใส่
“ อืมม อ่ะ” มยองซูหยิบไพ่ใบที่เลือกมาแล้วส่งให้ผม
“ The Hermit…เหรอ” ผมเผลอพูดชื่อของไพ่ใบนั้นออกไป
“ อะไร คือ The hermit น่ะนายพูดอะไรยอลลี่” มยองซูถาม
“ เปล่า ไม่มีอะไรนี่” ผมตอบพลางหันกลับมามองไพ่อีกที ผมรุ้สึกว่ามันจะตรงไปแล้วนะ ไพ่ใบนี้
มันบอกอยู่ชัดๆว่า ผมจะได้เห็นตัวตนอีกด้านหนึ่งของคนคนนึงได้เห็นถึงจิตใจของคนนั้นที่จะเผยออกมาให้
เห็นถึงความสงบ อ่อนโยนมีเมตตา อ่ามันจะใครชะที่ไหนล่ะ ก้วันนี้เขาก็อยู่แต่กับมยองซูทั้งวันจนเย็นแล้ว
เนี้ย แถมวันนี้ยังได้เห็นอีกด้านของ นายนี่อีก อ่าไม่นะ ทำไมทั้งหมดมันต้องเกี่ยวข้องกับหมอนี่ตลอดเลย อ่า
อี ซองยอลรับไม่ได้ >,.<
“ นี่ ซองยอลเรามาตั้งชื่อให้เจ้าเหมียวดีมั้ย^^” เน่ะยิ้มแบบนี้อีกแล้ว มันใจสั่นโว้ย
“ แล้วแต่นายสิ นายเป็นคนเก็บมันมาเลี้ยงเองนะ นายก็ตั้งเองสิเกี่ยวไรกับฉัน”
“ เกี่ยวสิทำไมจะไม่เกี่ยว” ผมหันไปถามมยองซู “ เกี่ยวยังไง”
“ ก็เนี้ยลูกของเราสองคน ฉันเป็นพ่อ นายเป็นแม่ไง^^เนาะลูกพ่อแม่เราน่ารักมั้ย”
“ >//////< ไอ้บ้า ใครเค้าเอาแมวมาเป็นลูกกันเหล่าแล้วแม่อ่ะลืมไปได้เลยนายอย่ามา
มั่วนะ ฉันเป็นผู้ชายนะโว้ย” ผมเถียงกลบอาการหน้าร้อนอ่าให้ตายไอ้บ้านี่พูดอะไรออกมา อ๊ากกก
“ นะ นะ น่า นะ แม่ยอลอา แม่ยอลอ่า”มยองซูอุ้มลูกแมวขี้อ้อนนั้นมาตรงหน้าผม ให้ตายซิเจ้า
นี้ก็รู้ใจเจ้านายมันนัก อ้อนผมขึ้นมาเชียวแล้วดูสายตาเว้าวอนแกมเจ้าเล่ห์นั้น อ่าผมนึกออกแล้วว่ามันคล้าย
ใครก็คล้าย คิม มยองซูในตอนนี้นะซิ เหมือนเดะเลย
“ พอแล้ว ไม่เอานายก็ตั้งเองสิ”ผมปฏิเสธมยองซูแล้วก้นั่งเล่นไปเรื่อย
“ อืมมม ชื่อ ชื่อ ยอลลี่แล้วกันเอาไว้เป็นตัวแทนนายไงน่ารักใช่ไหมล่ะ^^” ไอ้มยองซู ไอ้เต่า
หน้ามึน ไอ้แมวเหงา นั้นมันชื่อฉันนะโว้ย เอาชื่อฉันไปตั้งชื่อแมวเนี้ยนะ > <
“ ไอ้บ้านั้นมันชื่อฉันนะ”
“ ทำไม ก็ฉันจะเอาชื่อนี้อ่ะเอาไว้เป็นตัวแทนนายไง^^”
“ ยังไงก็ไม่ได้ ไม่ได้ ฉันไม่ยอม”
“ ฉันไม่สน ยอลลี ยอลลี่ ลูกพ่อ^^”มยองซูมันเรียกชื่อเจ้านั้นด้วยชื่อผมเจ้านั้นก็ดูท่าจะชอบ
ถึงอ้อนชะ ซิ นี่ฉันต้องมีชื่อเดียวกับแมวของ คิม มยองซูเหรอ YOY
“ ฉันจะกลับบ้านแล้ว -*-” ผมอารมณ์เสียในนาทีนี้ก้เลยบอกให้มยองซูไปส่งชะที
“ อืม กลับก็กลับ”
.
.
.
.
.
..
.
“ จอดตรงนี้แหละถึงแล้ว” รถมยองซูมาถึงหน้าคอนโดผม
“ ถึงแล้วเหรอ นายอยู่คนเดียวเหรอ?”
“ ก็ไม่เชิงน้องชายฉันมันเข้าๆออกๆตอนนี้ก็ไปพักบ้านเพื่อนอยู่ ฉันไปล่ะขอบคุณ”
“ เดี๋ยว อีซองยอลนายจะไม่มาลายอลลี่ลูกของเราสองคนเหรอ^^”
>,<ให้ตายสิ ไอ้บ้านี้เมื่อไหร่จะเลิกกวนประสาทผมสักทีนะ
“ ไม่! ชิ” ผมสะบัดตูดนี้เข้าคอนโดทันที “ ใจร้าย”มยองซูว่าผม
“ นี่ ซองยอลลลลล” อะไรอีกว่ะผมหันกลับไปหามยองซู “ มีไร!”
“ วันไหนคิดถึงลูกของเราไปเยี่ยมได้นะที่รัก^^”
“ ไอ้บ้า >///////<”ผมด่ามยองซูเสร็จก็วิ่งเข้าคอนโดอย่างเร่งด่วนไม่สนว่าไอ้หน้า
หล่อจะหัวเราะสะใจที่ได้แกล้งผมจนนาทีสุดท้ายก็ตาม อ่า มยองซูนายทำฉันผิดปกติอีกแล้วใจเต้นแรงชะ
จนน่าใจหาย หรือว่าผมจะเป็นโรคประหลาดไม่ดีๆอย่างนี้อี ซองยอลต้องไปหาหมอแล้ว หมออออ (อย่าบ้ายอลลี่ :ไรเตอร์)
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
มาต่อแล้วๆเย้ๆ ไม่คิดว่าตังเองจะแต่งได้มาถึงขนาดนี้ ตอนนี้แต่งเองยังแอบหมั่นไส้อี มยองยอลมากกกกกกกกก
ไรเตอร์อิจฉาอ่ะ แล้วใครที่อ่านตอนนี้คิดว่ามันไม่สนุกหรือคิดว่าไร้สาระอย่าว่าไรเตอร์เลยนะ เม้นกันเยอะๆนะค่ะไรเตอร์จะได้ปั่นให้เสร็จไวๆ ^^ กราบงามๆผู้ร่วมเข้ามาเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ คุณทุกคนคือความสำคัญในการแต่งฟิคนะค่ะแล้วเจอกันตอนหน้า อิอิ
ความคิดเห็น