รือชีวิต
ชีวิตมีเรื่องราวมากมายที่เราได้พบเจอ
ผู้เข้าชมรวม
50
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
มองออกไปนอกหน้าต่าง เมฆหนาสีเทากำลังเคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ ท้องฟ้าสลัว ๆ ไร้ซึ่งแสงอาทิตย์สายลมที่โบกโบยพัดพาเอาความชื่นฉ่ำ สายฝนที่กำลังโปรยปรายหอบเอาความชุ่มชื้น ชุ่มฉ่ำมามอบให้ทุกสรรพสิ่ง แต่ต่างจากจิตใจฉันในตอนนี้ที่แห้งผากแม้แต่สายฝนยังไม่สามารถชโลมให้ชื่นฉ่ำขึ้นมาได้ การสูญเสียคนรักไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ความทุกข์ที่ถาโถมเข้ามามันเหมือนเป็นการตอกย้ำว่าฉันได้สูญเสียเธอไปโดยที่ไม่อาจกลับไปแก้ไขอดีตได้ ความทุกข์จากการพลัดพรากเป็นสิ่งที่ฉันต้องรับให้ได้ในวันนี้ ทุกคนย่อมมีเวลาเป็นของตัวเอง แต่ละที่ที่เราอยู่ก็มีเวลาเป็นของตัวเองแม้ว่าอยากจะยื้อเพื่อให้เรามีความสุขกับที่แห่งนี้ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ แต่ผลสุดท้ายเราก็ต้องจากลาเพื่อไปพบกับที่แห่งใหม่และเรียนรู้ที่จะอยู่กับที่แห่งใหม่ ความสูญเสียสอนให้ฉันดูแลคนที่ยังอยู่ ใส่ใจความรู้สึก ดูแลสิ่งต่าง ๆรอบตัวให้มากที่สุดเท่าที่สามารถทำได้ก่อนที่เราไม่สามารถที่จะดูแลเขาได้อีกต่อไป ความทุกข์จากการที่เราต้องสูญเสียเป็นสิ่งที่ต้องเผชิญและยอมรับให้ได้ว่าไม่มีใครอยู่กับเราไปตลอด เช่นเดียวกันไม่มีใครสามารถที่จะตอบเราได้ว่าเมื่อไหร่เขาหรือเธอคนนั้น ใครจะเป็นผู้จากลาไปก่อนกัน หรือจะลาจากกันตอนช่วงไหน ตอนเช้าเราอาจจะนั่งทานข้าวด้วยกันบอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมา คละเคล้าด้วยเสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย ร้อยยิ้มที่มอบให้กัน เมื่อความมืดคลืบคลานเข้ามาเยือนเราอาจพบกับความว่างเปล่าไม่มีเธอเหมือนเช่นเคยที่ผ่านมา มีคนรอทานข้าวด้วยกันทุกมื้อ ไปไหนไปด้วยกันเสมอ เมื่อใจอ่อนล้าก็รู้ว่ายังมีเธอที่คอยรับฟังเรื่องราวของฉันสอนให้เรียนรู้ชีวิต รู้จักกับชีวิตมากยิ่งขึ้น กำลังใจที่มอบให้เป็นแรงผลักดันให้ลุกขึ้นไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งใด ยามมีปัญหาแม้เธอจะช่วยอะไรได้ไม่มากนักแต่เธอก็ยังยืนรอฉันที่เดิมอยู่เคียงข้างกันแม้มีแค่เพียงไหล่ไว้พักพิงยามที่ฉันอ่อนแอ มีตักให้หนุนเมื่อต้องการพักกาย คนอื่นอาจมองฉันเป็นคนไม่ดีชอบสร้างปัญหามีแต่เรื่องให้ปวดหัวได้ตลอดเวลาแต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้คือเธอรู้ว่าฉันเป็นอย่างไรและยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น มีมือหนึ่งเสมอที่คอยประคองฉันไว้แม้ฉันจะเป็นอย่างไรก็ตาม แต่ในวันนี้ฉันกลับต้องทานข้าวคนเดียว ไปไหนคนเดียว ขาดคนที่คอยเคียงข้างกันเช่นวันที่ผ่านมา ที่เดิมของฉันกลับกลายเป็นที่ที่ว่างเปล่าไม่มีแม้ใครสักคนหรือเงาของเธอก็ตาม วันนี้ทำให้ฉันรู้ว่าฉันรักเธอมากมายแค่ไหน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันไม่สามารถทำให้เธอตามที่เธอต้องการได้ แต่ฉันก็ยังคงพยายามทำในสิ่งที่เธอต้องการต่อไปแม้สิ่งนั้นจะยากเพียงใดก็ตามเพื่อมอบให้แด่เธอที่ฉันรัก แม้วันนี้เธอไม่ได้รับรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันเชื่อเสมอว่าร่างกายสังขารของเธอเท่านั้นที่จากฉันไปแต่จิตใจของเธอยังคงผูกพันและรอคอยให้ฉันประสบความสำเร็จในสิ่งที่มุ่งหวัง เธอยังอยู่ข้างฉันไม่ได้จากฉันไปไหน เพียงแต่วันนี้เธอได้สอนบทเรียนชีวิตอีกบทเรียนหนึ่งให้ฉัน เรียนรู้ที่จะอยู่กับความโดดเดี่ยว ยอมรับให้ได้ว่าในโลกนี้เราทุกคนเกิดมาเพียงลำพัง กาลเวลาได้นำพาเอามิตรภาพ ความหวังดีและเธอเข้ามาเยือนในชีวิตฉัน กาลเวลาเช่นเดียวกันที่นำเอาเธอกลับไปเพื่อให้ฉันเรียนรู้กับการอยู่เพียงลำพัง พบเจอกับปัญหา อุปสรรค เสียงหัวเราะ ร้องไห้เพียงลำพังบ้างเพื่อให้ฉันได้เติบโตและก้าวเดินไปในเส้นทางของตนเอง กำหนดเส้นทางที่ตนเองจะเลือกเดิน
ผลงานอื่นๆ ของ MARNMEK ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ MARNMEK
ความคิดเห็น