คัมขอร้องของคนเลวๆ

เนื้อเรื่อง

…เป็นเพราะฉันเองนั่นหรอที่ทิ้งความฝันของฉันเอง…

…หนึ่งคนก็มีหนึ่งเส้นทาง หลายคนก็มีหลาย
เส้นทาง แต่ทางของแต่คนอาจจะไม่เหมือนกัน
เส้นทางของบางคนอาจจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ
แต่อีกของหลายๆคน อาจโรยด้วยขวากหนาม
และเศษหญ้า…

…เส้นทางของเค้า ฉันเองนั่นหรอที่เป็นคนยัด
เยียดเส้นทางเหล่านั้นให้กับเธอ ฉันเองนั่นหรอก
ที่เป็นคนละทิ้งทุกสิ่ง ทุกอย่างมา ฉันเองนั่นหรอ
ที่ทำลายความฝันของเรา แม้มันจะเป็นเพียงแค่
ความฝันแต่มันก็ดูเหมือนจริง เหมือนจริงเสียเหลือ
เกิน…

…เวลาค่อยๆ ไหลผ่านไปอย่างช้าๆ ทำไมล่ะ
ทำไมตอนที่ฉันใช้ความรู้สึกที่เรียกว่า รัก ร่วมอยู่
กับเค้า ทำไมฉันถึงรู้สึกได้ว่าเวลามันไหลไปเร็ว
จริงๆ เลยล่ะ ทำไม …

…มีคนเคยบอกกับฉันว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
แต่เธอจะรู้ไหมว่า ฉันกลับไม่อยากรับรู้ถึงความ
จริงของเค้าและเธอเลย เอาหล่ะ ในเมื่อเธออยาก
รู้ฉันก็จะบอกให้ก็ได้ ความจริงก็ คือเค้าและเธอ
เป็นคนรักกัน เค้าและเธอดูแลกันมานาน ฉันมาที
หลัง และฉันก็ควรจะจากไป…

…จบมันไปได้แล้ว โปรดอย่าเพ้อฝันต่อที่แล้วๆ มา ก็มากพอ
ยังจะรอให้ใจเจ็บช้ำมากมายเพียงไหน…

…ทำไมวันนี้ท้องฟ้าดูไม่สดใสเหมือนอย่างเคย
เหมือนดั่งวันวานที่เราเคยนั่งคุยกันผ่านสัญญาณ
ที่เป็นดังสัญญาณหัวใจเชื่อมใจของเรา แต่ไม่สิ
เค้าไม่ได้เชื่อมหัวใจของเราแค่เพียงคนเดียว แต่
เค้าก็เชื่อมหัวใจด้วยสัญญาณแบบเดียวกับฉันกับ
อีกหลายๆ คนเหมือนกับ ฉันไง…

…เธอ มันหมดเวลาแล้วหล่ะ เวลานี้เป็นเวลาที่
ฉันสมควรจะต้องไปได้แล้ว ทำไมล่ะ ทำไมฉัน
จะต้องทำอย่างนี้ ทั้งที่ฉันไม่อยากจะทิ้งความรู้
ที่ดีๆ ที่ฉันมีให้เธอมา ทำไมล่ะ ทำไมฉันจะต้อง
ยัดเยียดเส้นทางที่เธอไม่ได้เลือกเอง ทำไมล่ะ ทำ
ไมฉันถึงไม่เห็นแก่ตัว แล้วเก็บรวบรวมทุกๆ ที่เธอ
ให้ฉันรวมทั้ง เธอด้วย มาเป็นของฉันเองหล่ะ ก็
เพราะว่า ฉันคือนางฟ้าไง …

…นายบอกกับฉันมาสิ แค่นายบอกกับฉันว่านาย
รักฉัน และนายอยากจะดูแลฉัน นายอยากเข้ามา
ปกป้องและโอบอุ้มความรู้สึกในหัวใจทั้งหมด
ของฉัน นายพูดสิ บางทีฉันอาจจะไม่ไปก็ได้…

“ ซินเดอเรล่า เธอจะต้องออกจากงานเต้นรำก่อน 12.00 น. นะเข้าใจมั๊ย ” เสียงใสๆ ของป้าแอลเจิล

“ ค่ะ แล้วหนูจะรีบกลับ ”

…ในนิทานเรื่องนี้ในตอนแรกๆ ฉันรู้สึก เหมือน
กับว่าฉันเป็นนางเอก ยังไงอย่างนั้นเลยล่ะ มีเวลาที่
ฉันจะต้องใช้กับเค้าอย่างจำกัด ทำไมฟ้าช่างแกล้ง
กันอย่างนี้ เธอรู้มีนว่าถ้าฉันเป็นนางเองเรื่องนี้จริงๆ
ชีวิตของฉันคงจะต้องกดหยุดเรื่องตอนที่นางเอก
หายออกไปจากเรื่อง และก็คงจะต้องตัดเนื้อหา ตอน
สุดท้ายที่พระเอก กับนางเอกครองรักกันอย่างหวาน
ซึ้ง ออกไป…

…สายสัมพันธ์ของความรัก ก็เป็นดั่งหนังสติก
ไม้ทั้งสองก็เปรียบได้กับคนรักกัน ไม้สองแท่งที่ถูก
หนังสติกรัดไว้ เมื่อค่อยเลื่อนไม้ทั้งสองออกจากกัน
สักวันหนึ่งหนังสติกก็คงจะต้องขาดสะบั้นลงไป
เช่นเดียวกับความรัก เมื่อคนสองคนห่างไกลกันมากๆ
บางที รักแท้อาจจะแพ้ระยะทางก็ได้ …

…นับตั้งแต่เวลานี้ไปฉันก็คงจะต้องกลับไปเหงา เศร้า และเดียวดาย เหมือนดั่งเดิม…

…กลับไปเป็นฉันคนเก่าที่เหงาในบางวัน แต่ไม่เคยต้องร้าวราน และร้องไห้ให้ใคร…