รีไรท์ แปลกดีนะที่ฉันได้รักเจอเธอ ^^

เนื้อเรื่อง

เกริ่นเรื่อง บทนำความทรงจำ ที่มีมา 11 ปี

=_=\' เข็มนาฬิกา ฉันได้ยินมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าวันไหนฉันจะทำอะไร ฉันก็ต้องมองนาฬิกาทุกวัน เพื่อที่จะรู้ว่าวันนี้ เป็นวันอะไร นายเอ .. เรื่องนี้ผ่านมา 11 ปีแล้วนะ นายคิดถึงเพื่อนๆนายหรือเปล่า ........ ไม่ว่าเข็มนาฬิกาจะหมุนไปนานสักแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่เคยลืม เรื่องราวดีดี
                   แปลกดีนะ ที่ฉันได้รักเจอเธอ ^^ ภาค 1
                      
..................ลืมลืมแล้วว่ากี่ครั้ง ที่เธอทำให้ช้ำให้ฉันเสียน้ำตา
เจ็บมันเจ็บเสียมากกว่า เมื่อมองความเฉยชา อยู่บนใบหน้าเธอ

เหงาเงียบงันและเหน็บหนาว เดียวดายและปวดร้าว เท่าไรยังต้องเจอ
รักจากปากคำของเธอ กับสิ่งที่ฉันเจอ เคยตรงกันบ้างไหม


\" มานั่งทำอะไรตรงนี้ เอ วันนี้เอทำไมเปิดเพลงเศร้ามากเลยนะ เอเป็นไรหรือเปล่า \" ซินเดินเข้ามาถามฉัน และเข้ามานั่งข้างๆ ฉัน

ผมเมินครับ ไม่สนใจคำพูดของซินที่ถาม นั่งถอนหายใจเฮือกๆ ......และ ไม่มีเสียงพูดจากอะไรจากผมทั้งนั้น

เธอยิ่งพูดยิ่งถามผม ........

\" เอ เอเป็นอะไร ทำไม วันนี้ไม่พูดไม่จา เอมีอะไร เอก็พูดกับซินสิ เอเงียบแบบนี้ซินจะรู้เรื่องหรอ ว่าเอเป็นอะไร \"

                           ซินพูดพลางเอามือมากุมแขนผมเบาๆ

\" ซินสนใจเอด้วยหรอ สนใจด้วยหรอ ว่าเอจะทำอะไร เอจะเป็นยังไง เอจะรู้สึกยังไง \"

\" ทำไมเอพูดกับซินแบบนี้ เราเป็นแฟนกันนะ ทำไมซินจะไม่สนใจแฟนตัวเอง \"

ผมเมินคำพูดซินครับ .... เดินออกไปนั่ง ที่ระเบียงคนเดียว ได้แต่ เก็บความคิดไว้ ที่ต้องการหาต้องการหาคำตอบว่า ซินแคร์เราจริงหรือเปล่า


ซินเดินเข้ามาครับ มาหยุดตรงหน้าผม และเมื่อซินหยุดต่อหน้าของผม ซินโน้มตัวลงมา จนอยู่ในระยะ ที่เราสามารถ คุยกันได้ ซินใจเย็นแล้ว ค่อยๆพูดขึ้น เบาๆ บอกกับฉันว่า

\" เอ....ตั้งแต่เรารู้จักกันมา ซินไม่เคยเห็นเอเป็นแบบนี้เลย.... ถ้าเอไม่สบายใจมากนะ งั้นซินอยากจะไห้เอ ไปดูอะไรที่สถานที่แห่งหนึ่ง ซินคิดว่าเอจะได้อะไรจากสถานที่แห่งนี้มาก และอาจจะทำไห้เอสบายใจขึ้นก็ได้ \"

ซินพูดจบ ก็เข้ามาจับแขนซ้ายผม ลากผม ขึ้นรถไป .........ผมก็ไห้ความร่วมมือดีมาก กรุณาลาก


10นาทีต่อมา บนรถ Honda สีขาว มีซินขับ เคลื่อนตัวอย่างเร็ว แล่นมาเรื่อยๆบนถนนศรีนครินทร์ ผมหันไปมองซิน พูดเร็วๆว่า

\" ซิน ขับรถช้าๆหน่อยได้มั้ย ดูสิ ขับรถเร็วยังกับ เป็นลูก ส.ส \"

\" ก็ซินรีบนะเอ นี่ก็จะค่ำแล้ว เดี่ยวไปที่นั้นไม่ทันนะ \"

อะกรรม ......... เธอพูดจบก็เหยียบคันเร่ง โอ้ว ....ผมดูที่หน้าปัดบอกความเร็ว โอ้ว .... พระเจ้า 80 กิโลเมตร ต่อชั่วโมง

\" ซิน ขับรถเบาๆหน่อย เอจะหัวใจวายแล้ว \" ..........ผมพูดจบ ซินก็วิ่งขับออกเลน เฉียดป้ายโฆษนา ไป 20 เซนติเมตร
นี่ผมต้องนั่งไปแบบใจเต้นไปหรอนี่ T_T


20 นาทีต่อมา  ที่ถนนสุขุมวิท 101/1 รถได้แล่นเข้ามาเรื่อยๆ จนทำไห้ผมตกใจว่าทำไมซินถึงต้องพาฉันมายังที่นี่

\" เอ จำได้ไหมซอยนี้ มีอะไรที่เอผูกพันธ์ บ้าง \"

\" ซิน กำลังคิดจะทำอะไร มาซอย 101/1 ทำไม \" ผมถาม อยากรู้ ถามแล้วต้องการคำตอบ - -( ไม่ใช่อยากถามก็ตอบ แบบพี่เบริ์ด นะ )

\" เอาน่า เดี่ยวถึงแล้ว เอก็จะรู้เอง \"

รถเคลื่อนตัว ผ่านตลาดมหาสิน โอ้และที่ตรงนี้ .. มันทำไห้ผมคิดถึงเรื่องที่เรายังเป็นเด็กเมื่อก่อน

\" เฮ้อ.... คิดถึงเอ ตัวน้อยๆเอตัวเล็กๆ เมื่อก่อนจรังเลย ไม่คิดเลยนะ ว่าจากนั้นถึงตอนนี้ เวลาจะล่วงเลยมาถึง 11 ปีแล้ว \"

พูดจบ น้ำตาก็ซึม ไหลออกมานิดๆ นะ..... นั้นฝั่งซ้ายของถนนสุขุมวิท101/1 บ้านเพื่อนของเรา ที่เราเคยเรียนกวดวิชา ที่ 101 /1 ด้วยกัน ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงบ้างนะ  เมื่อเข้าซอยนี้มา ก็ทำไห้ผมนึกถึงเพื่อน เก่า และวันเวลาเดิมๆ

เอี้ยดด !! \" เอถึงแล้ว \"

ถึงอะไรของ ....ซิน เหลือบไปมอง โอ้ว ....... สถานที่นี้ ครั้งหนึ่งเมื่อก่อนย่อนไป 11ปี สถานที่ที่เราคุ้นเคยมาก สถานที่แห่งนี้คือ กวดวิชา พัชรวิชช์ ต้นกำเนิดของเรื่อง ที่ผมเขียนนั้นเอง ผมหันมามอง หน้าซิน ........แล้วพูดว่า
\" ซิน ทำไม มาสถานนี้แห่งนี้ \"

\" ก็เห็นเอไม่สบายใจนิ ซินเป็นแฟนเอนะ เอไม่สบายใจ ซินก็ไม่สบายใจไปด้วย ซินอยากจะบอกเอว่า ยังไง ก็มีแฟน คนนี้ อยู่ข้างเอเสมอ ไม่ว่า เอจะเป็นยังไง จะมีคนนี้อยู่ใกล้ๆ คอยไห้กำลังใจ ......... \"

เฮ้อ ...... ผมฟังเสร็จ ก็ถอนหายใจยาวๆ1ทีออกมา ไม่นานเมื่อผมเปิดประตูรถออกมา ก้าวแรกที่ขาได้แตะพื้น ผมสูดอากาศเข้ามาเต็มปอด อากาศดีมาก รู้สึกหนาวเล็กน้อย เพราะใกล้คริสมาสแล้ว

ถึงแม้ว่า... เวลาตอนนั้น จะผ่านมา 11 ปีแล้วก็ตามแต่ทุกอย่าง ที่กวดวิชาแห่งนี้ ยังตั้งอยู่เหมือนเดิม จะช้าอยู่ทำไมละนายเอ รีบเดินเข้าไปสิ

......... เอ ......... \" รอซินด้วย เดินไวไม่รอเลย \"

ผม หยุดรอซินนิด ไห้ซินเดินทันผม ผมก็เริ่มเล่า ความหลังไห้ฟัง

\" ซินรู้มั้ย กวดวิชานี้แหละ ที่ทำไห้เอเขียนเรื่อง เริ่มแรกเลย ซินรู้มั้ย ว่าตรงที่เรา ยืนอยู่ กัน 2 คนตรงนี้ รู้มั้ย ว่า 11 ปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้นตรงนี้ \"

\" อยากรู้สิ เกิดอะไรขึ้นละ ซินเป็นแฟนของเอนะ ซินก็ต้องอยากรู้ เรื่องของเอทุกเรื่องอยู่แล้ว \"

\" เอจะเล่าไห้ฟัง ย้อนไป เมื่อ 11 ปีก่อน วันนั้นเป็นวันจันทร์ วันที่1 ของเดือนมีนาคม เป็นช่วงที่เราต้องหากวดวิชาและเตรียมตัวสอบเข้า ที่เรียนแห่งใหม่ และที่ตรงนี้ตรงที่เรา2คนยืนอยู่ ทำไห้เอรู้จักผู้หญิง คนหนึ่ง เธอหันมายิ้มไห้เอก่อนและเดินเข้ามาถาม ว่า สถานที่เรียนกวดวิชา เข้า ม .1 ไปทางไหนค่ะ รู้เปล่าเธอชื่ออะไร เธอชื่อเหมี่ยว และนี่ละเป็นเหตุผลที่ทำไห้ได้รู้จักกัน \"

\" ซินตั้งใจฟังอยู่ ...แล้วเกิดอะไรอีกละเอ ซินอยากฟังต่อ \"

ซินพูดจบ ผมก็เดินเข้าไปใกล้ซิน กุมมือซินไว้ แน่น เพราะตอนนี้ผมเชื่อใจซินแล้วละ ว่าเธอจิงใจกับผมจริงๆ ผมพาซินเดินเข้ามา ที่ที่ผมเคยเรียน ( ไม่ใช่ที่ที่เรารักกัน เด้อ ) โอ้ว ....... บรรยากาสก้าวแรกที่เปิดประตูเข้ามาของ กวดวิชา 01 ก็ต้องตกใจ ที่ห้องเรียน ข้างล่างที่ผมเคยเรียน ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง พร้อมเล่าความเป็นมา ไห้ซินได้รู้

\" ซินรู้มั้ย \" ผมหันไปจ้องหน้า

\" ตรงที่เราเข้ามา ครั้งหนึ่ง เอได้รู้จักกับป้อ ป้อเป็นใครนะหรอ ป้อไม่ใช่แฟนเอนะ ป้อเป็นเพื่อนที่เอเข้ามาเรียนกวดวิชาแห่งนี้แล้ว เอได้รู้จักเป็นคนที่ 2 ต่อจากเหมี่ยวเลย รู้เปล่าว่า เอกับป้อรู้จักกันได้ยังไง \"

\" แล้วป้อเป็นใครน่ารักไหม แล้วรู้จักกันได้ยังไงละ เอ ซินฟังอยู่นะ \" อะกรรม ....ซินถามเป็นชุดเลยครับ

\" ซินมานี่ เดินมาพร้อมกับเอ  เอจะค่อยๆ บอกความเป็นมาเรื่อยๆ \"

ภายในกวดวิชาชั้นล่าง มันชั่งเงียบจริงๆ มีผมกับซินก็เดินเคียงกันมา จนมาหยุดที่หน้าห้องน้ำเก่าๆ

ผมหันไปมอง หน้าซิน ........ น้ำตามันเริ่มไหล ออกมา ....... แต่ก็ต้องฝืนพูด ทั้งที่ตาเริ่มแดงๆ

\" รู้มั้ย ซินหน้าห้องน้ำ ตรงนี้ ย้อนไป 11 ปีก่อน ที่ตรงนี้แหละ ที่เอรู้จัก ป้อ ป้อเป็นคนน่ารัก นิสัยดี คอยไห้กำลังใจเอเสมอมา เอมีเรื่องอะไร ที่สับสน หรือต้องการกำลังใจ ป้อนี่แหละ ก็เข้ามาปลอบใจเอทุกครั้ง ครั้งนั้น ถ้าเอไม่รีบวิ่งมาห้องน้ำแบบเร็วจนบังเอิญชนกับป้อ เราก็คงไม่รู้จักกัน \"

\" หะ โหว ... นี่แปลว่า เพื่อนของเอที่สนิทมาตลอดก็รู้จักกัน ที่เรียนแห่งนี้หมดเลยนะสิ \" ซินถามผม แบบอยากรู้ต้องการคำตอบ

\"  ชะ ใช่แล้ว ครับซิน กวดวิชาแห่งนี้ละ ที่ทำไห้เอได้เพื่อนที่ดี และคบเป็นเพื่อนรู้จักกันมาถึง 11 ปี \"

\" โหว ..............เฮ้อ เอไม่เคยบอกซินละเอียดแบบนี้เลยนะ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่เอเปิดใจบอกเรื่องราว ของเอมากทุกเรื่อง \"

ผมยังกุมมือของซินแน่น กุมมือซินเดินเข้ามาในห้องที่ผมเคยเรียน เวลาตอนนี้ หยุดไว้ไห้กับเรา 2 คนจริงๆ เวลาได้ผ่านไปอย่างช้าๆ ที่ที่มีเรา 2 คน และแล้วก็เดินมาถึงยังม้านั่ง นอกจากม้านั่งแล้ว ยังมีโต้ะสีขาว ตั้งอยู่ ผมหันมามองหน้าซินมองด้วยความซึ้งเต็มที่ และแน่นอนซินตอนนี้ก็มองแววตาของผมเช่นกัน

\" ซินรู้มั้ย ที่ตรงนี้ ครั้งหนึ่ง เคยเป็นที่นั่งของเอ และเหมี่ยว \"

\" ตัวไหนละเอ เยอะแยะไปหมด \"

นี่ไง ตัวทางซ้ายของ เราไง โต้ะที่มีที่นั่งยาวๆ ติดกัน 2 ตัว ที่ตรงนี้แหละ ที่เป็นที่นั่งแรกของเอ ที่มาเรียนกวดวิชาแห่งนี้เลย ที้ตรงนี้ เอวิ่งมากับเหมี่ยว สาเหต ที่วิ่ง เพราะ ว่ามันสายแล้ว ตอนนั้น เหมี่ยวเขาหาที่นั่งไม่เจอ เอก็ช่วยเหมี่ยวหา แต่พอหาชื่อเหมี่ยวเจอ ก็เข้าเรียนแล้ว
แล้วที่ตรงนี้แหละ เป็นที่ที่เอวิ่งเข้ามานั่ง เป็นที่แรก

\" ที่ตรงนี้นะหรอ โอ้วว... เอ ถ้าซินไม่มาเห็นของจริง ซินก็ไม่เชื่อเหมือนกันนะเนี่ย ว่ามีเรี่องราวดีดี เกิดขึ้นที่กวดวิชาแห่งนี้ด้วย \"

\" ใช่แล้ว \" หลังจากนั้น ผมชี้ไห้ซินดู ทางขวาติดบรรใด นั้นที่นายแจ้ค ข้างหลังห้อง นั้นที่นายปุ้ม ข้างหน้าสุดทางขวา ที่นั่ง ยายผิง ยายบิ้ก ยายม้อน นั่งติดกัน


\" โอ้ว .. ซินได้กลิ่นอายความหลังเก่าๆ ด้วย  อ่อ เกือบลืมไหน ที่นั่งของป้อ ที่เอบอกว่าเป็นเพื่อนสนิท ที่เข้าใจเอทุกอย่างละ \"

\" อ่อ ป้อเรียนห้องติดกับเอนเพราะห้องเรียนเอ แบ่งออกไป 2 ฝั่ง ถ้าซินอยากรู้เอจะนำไป \"

\" นำไปสิ ซินอยากรู้ \"

อะกรรม ...... ยายซินเกาะตัวผมแน่นเลย เมื่อผมเดินฝ่าความมืด ขึ้นมายังห้องข้างๆ ที่มีเพดานกั้นอยู่

โอ้ว........... เสียงฝีเท้า ผม กับซิน เดินฝ่าความมืดเข้ามา เดินฝ่าความมืดขึ้นมา จน มาหยุดตรงหน้าที่นั้งของป้อ

\" ซินนี้ไง ที่นั่งของป้อ เราเดินเข้าไปกัน \" ผมพูดจบ ก็เดินไป

โอ้ว............ พระเจ้า ของทุกอย่าง ที่ตกแต่งในนี้ ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้ โต้ะ กระดานดำ สีขาว

ผมยิ่งกุมมือที่นุ่มๆ ของซินแน่น ยิ่งแน่น ยิ่งแน่น ........... มีแต่เราสองคนเดินเคียงกันไป

\" เอ นี่นะหรอห้องเรียน ตอนเด็กของเอ ทำไมโต้ะเก้าอี้มันดูเล็กๆ ไปหมดเลยละ \"

\" เข้าใจถูกต้องแล้ว ยายซิน ก็ตอนนั้นเรายังเด็กกันนิ โต้ะเก้าอี้ก็ต้องเล็กไปตามวัย แล้ว จะไห้เอมานั่งตอนนี้ก็พังแล้วละ ฮ่า ฮ้า \"

ผมพูดพลางหัวเราะ ออกมานิดๆ

........... ในที่สุดก็หมดเวลาหัวเราะแล้ว เมื่อเดินมาถึงที่ที่ป้อ เคยนั่งเรียนเมื่อตอนเด็ก

มันนานมากแล้วสินะ จากตอนนั้นถึงตอนนี้ เวลาจะผ่านไปยาวนานแค่ไหน จะกี่ปี จะ 11 ปี แต่โต้ะและเก้าอี้ตัวนี้ ยังตั้งอยู่ที่เดิมชิดกำแพงเหมือนเดิม ผมนำมือไปลูบๆ ที่โต้ะ และเก้าอี้ที่ป้อเคยนั่ง จนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ครับ น้ำตาเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ


\" ซิน ซินรู้มั้ย ว่า ที่ตรงนี้ ป้อเคยนั่ง ถึงเวลานี้พวกเราได้โตขิ้น แต่ เอก็ไม่เคยลืมเรื่องราวดีดี ของพวกเรา นี่แหละ เก้าอี้ที่ป้อเคยนั่ง
ความทรงจำเก่าๆ ที่มันมากกว่าความผูกพันธ์ ดูสิ เก้าอี้ยังวางอยู่เหมือนเดิม แต่ตอนนี้ไม่มีคนนั่ง เพื่อนเราแต่ละคน ต่างแยกย้ายไป มีแต่ เอ กับซิน ที่อยู่ในกวดวิชาแห่งนี้ พวกเขาจะรู้มั้ย ว่าเอคิดถึงพวกเค้า \"

พูดจบ ผมก็ร้องไห้ โน้มตัวเขากอด ซิน อย่างแน่น

\" เอ... ยังจะมาขี้แงอีก ซินเห็นเอร้องไห้ เดี่ยวซินร้องไห้ตามนะ โอ๋ เอไม่เอานะ ^^ เอคนเก่งของซิน คนดีของซิน จะไม่ร้องไห้ออกมา เอจะต้องเข็มแข็ง เอจะต้องเข็มแข็ง \"

ซินพูดจบ เอก็เงยหน้าขึ้นมาจากความเศร้าสร้อย มีรอยยิ้มออกมานิดๆ เอค่อยๆ ค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปจูบริมฝีปากซินเบาๆ และแน่นอนครับซินก็หลับตาปี๋ อะกรรม ......สายลมพัดมาเย็นๆ จนเสื้อของเราพัด พริ้ว ไปกับสายลม ปล่อยไห้ความรู้สึกที่ดีส่งหากัน


\" เอรักซินนะ ชีวิตเอ จะไม่รักอีกแล้ว เอจะรักซินคนเดียว \" ผมกระซิบที่ข้างหูซินเบาๆ แต่ได้ใจความ

ซินเงยหน้ามองผม ผลักผมออกเบาๆ แขนทั้ง2 ของซิน ยังดันอยู่ที่หน้าอกผม ซินมองหน้าผมไม่กระพริบ ด้วยแววตา สีหน้า ที่เปื้อนด้วยน้ำตา

\" ซิน อย่าร้องไห้สิ ซินบอกไห้เอเข้มแข็ง อย่าร้องไห้ ซินก็ต้องไม่ร้องไห้เหมือนกันนะ \"
พูดจบ ผมใช้หลังมือที่แสนจะนุ่มนิ่ม ปราดเช็ดน้ำตาไห้ซินๆ เช็ดไห้ซินเบาๆ จนเธอไม่มีน้ำตา

ซินจับมือผม \" เอ ซินก็รักเอนะ ซินก็ไม่คิดเลยว่า ในชีวิตของซิน จะได้มาเจอคนดีดีแบบเอ ไม่คิดจริงๆ ว่า ฟ้าจะลิขิตไห้เราพบกัน \"

\" ใช่... ชีวิตเอ พบเจอ ผู้หญิงมาหลายคน ก่อนจะมาเจอซิน เอก็มาเจอ ป้อ หนิง มิ้นท์ ซึ่งเอก็เล่าไห้ซินฟัง ว่าเอเจอกันได้ยังไง \"

\" ซินอยากรู้ ทำไมเอไม่เลือกหนิงละ ทำไมมารักซิน ในเมื่อครั้งหนึ่ง เอรักหนิงมาก \"

\" ใช่ ครั้งหนึ่ง เอรักหนิงมาก แต่เพราะ หนิงไปเรียนต่อ อเมริกา เป็นเวลานาน ความผูกพันธ์ ความสัมพันธ์ของเรา ก็เลยลดลง จนเอมาเจอกับซิน ซึ่ง ซินคนนี้ แหละ จะเป็นคนสุดท้ายของเอ \"

ซินยิ้มเล็กน้อย ตรงเข้ามากอดผม \" ซินดีใจนะ ที่ได้มาเจอเอ เอคนนี้ ซินจะรัก จะดูแลไปตลอดชีวิต \" พูดจบ ซินก็น้ำตาไหล ....... อีกแล้ว

\" คนดี อย่าร้องไห้ เราสัญญากันแล้วนะ \"

\" ซินไม่ได้ร้องไห้ แต่อยู่ดีดีน้ำตาของซิน  ก็เอ่อล้นออกมาจากใจ ของซินเอง เอ แล้วเรื่องที่เอเขียนไว้ละ เป็นยังไงบ้าง \"

\" เรื่องที่เอเขียนไว้ กับพวกเรานะหรอ  \" พูดจบ ผมก็ยื่นหนังสือไดอารี่เล่มหนึ่งไห้ซิน

\" นี่หรอหนังสือที่เอเขียนไว้ รวบรวมเหตุการณ์ทุกอย่าง ความประทับใจ และทุกอย่าง ที่ได้เจอะเจอมา จนจบมหาวิทยาลัย \"

\" ใช่แล้ว หนังสือเล่มนี้ รวบรวมเรื่องราวทุกอย่าง จากเด็ก จนปัจจุบัน เลยละ \"

\" งั้นซินขอใช้เวลาอ่านหน่อยนะ เอเราเดินไปอ่านทางม้าหินตรงโน้นกัน ตรงนั้นเย็นดีมีลมพัดมาไม่ขาดเลย \" พูดจบ ซินก็เข้ามาจับมือผม ท่ามกลางสายลมที่พัดมาแรงๆ ทำไห้ดอกใม้ สีเหลือง สีชมพู หล่นร่วง ลงมาที่พื้นหญ้า มีผมกับซินเดินเคียงกันไป พร้อมกับถือหนังสือใดอารี่ และความทรงจำดีดี

ตอนที่ 1 บนถนนวชิรธรรมสาธิต ในสุขุมวิท 101/1

วันนี้เป็นวันจันทร์วันที่ 1 ณ.เวลา 7.00 โมงเช้าของเดือนมีนาคม ...... บริ้นๆ !! เสียง รถยนต์ Toyota Corolla สีเขียวป้ายแดง แล่นมาด้วยความเร็วเล็กน้อย กำลังแล่นเข้าถนนวชิรธรรมสาธิตไป

              และไม่นาน....เมื่อรถยนต์คันหรูป้ายแดง Toyota corolla แล่นเข้ามายังซอยนี้ ทำไห้ฉันหันไปมองข้างนอกโดยผ่านกระจกรถออกไป  ไม่นานเมื่อฉันมองออกไปข้างนอกรถก็สังเกตเห็น ....รอบๆ 2 ข้างทาง บนถนนแห่งนี้ มีบ้านตั้งอยู่ริมถนน มีซอยมากมาย ยังมีรถส่องแถวคันสีแดงที่ จอดรับผู้โดยสานอยู่ข้างหน้าซอยนี้ ซึ่งหมายความว่าการเดินทางกลับบ้านของทุกคนไม่ว่าจะเป็นวัยรุ่น เด็กนักเรียนหรือวัยกลางคน ก็จะใช้รถส่องแถวแบบนี้ทุกวัน และข้างบนเมื่อฉันหันไปเจอป้ายใหญ่ๆ ฉันอ่านได้ใจความ ว่า สุขุมวิท 101/1


รถยนต์แล่นมาเรื่อยๆสักพักก็แล่นมาถึง กลางซอยแห่งนี้ ทางด้านซ้ายมือของผมมีตลาดแห่งหนึ่งตั้งอยู่ ซึ่งตลาดแห่งนี้เป็นตลาดที่ใหญ่มาก .......... และตั้งอยู่ใจกลางของซอยแห่งนี้ ผมหันไปมองหน้าแม่ อยากถาม อยากรู้อยากหาคำตอบ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เลยถามแม่ว่า

\" แม่ครับ ทางซ้ายมือของเอ เรียกว่าตลาดอะไรหรอ  ทำไมดูใหญ่และกว้างขวางมาก มีผู้คนมาจับจ่ายใช้สอยสินค้ากันอย่างไม่ขาดสายเลย \"

\" นี่คือตลาดมหาสินนะ เอ ตลาดแห่งนี้มีของขายเยอะแยะมาก มีทุกอย่างเลยละ อย่างเช่นเครื่องมือเครื่องใช้ ร้านกิฟช้อป ร้าน 7/11 และของสะดวกซื้อ และอื่นๆ \"

แน่นอนเมื่อแม่ของผมพูดจบ ฉันก็ถามอีก  

\"  อ๋อ .....แม่ครับขอบคุณมากครับที่บอกเอ เอเข้าใจแล้วละ แต่...กวดวิชาที่เราจะมาเรียน อีกไกลไหมครับ \"

\" อ๋อ .... กวดวิชาที่เราจะมาเรียนนั้น ต้องผ่านตลาดมหาสินใจกลาง ของซอย101/1 ก่อนนะ อีกอึดใจ จะถึง กวดวิชาที่เขาพูดกันว่า เก่งที่สุดในย่านนี้ เลยละ และกวดวิชาแห่งนึ้ มีชื่อเสียงในการติวข้อสอบเข้าโรงเรียน ที่มีชื่อเสียง อย่าง ............ \"

โรงเรียนหอวัง
โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า
โรงเรียนสายน้ำผึ้ง
และโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการที่ที่แม่ใฝ่ฝันอยากจะไห้เอเข้าไห้ได้ไง

โอ้ว ........ ผมต้องลากเสียงยาว เมื่อฟังแม่พูดจบ ได้ฟังแค่นี้ก็ยิ่งตื่นเต้นแล้ว กับการหาที่ติวเตอร์ก่อนจะเตรียมตัวสอบเข้าม.1



10 นาทีต่อมา ......รถแล่นมาถึงหน้ากวดวิชา และเมื่อมาถึง ผมตื่นเต้นเป็นอย่างมาก  ที่จะได้มาเรียนที่กวดวิชาแห่งนี้ จะได้เจอเพื่อนใหม่ๆ และเก็บเกี่ยววิชาความรู้ ตอนนี้ เป็นเวลา 7.20 นาฬิกา รถแล่นต่อเข้ามาจากข้างนอกถนนเลี้ยวมุ่งหน้าตรงเข้ามายังซอยในกวดวิชา เมื่อรถแล่นเข้ามา ก็ได้เจอะได้เจอเพื่อนๆในวัยเดียวกันมามุงดูรายชื่อของตัวเองที่หน้าบอร์ดและทางด้านข้างติดกับบอร์ดคือห้องอำนวยการ  ไม่นาน แม่ฉันหันมาบอกฉันว่า


\" ตั้งใจเรียนนะเอ ถึงแล้วกวดวิชา เปิดประตูออกไปมองรถซ้ายขวานะลูก \"

\" คร้าบผม สวัสดีครับคุณแม่ งั้นเอลงจากรถก่อนนะ \"

พูดจบฉันก็ค่อยๆเปิดประตูรถค่อยๆก้าวลงมา ก้าวแรกที่ขาของฉันสัมผัสพื้น ก็ต้องเจอกับความแปลกใหม่ กับขนาดของสังคมที่กว้างขึ้น เมื่อได้เห็นเพื่อนๆ ที่ผมไม่รู้จัก และยังไม่คุ้นหน้า เดินผ่านไปเดินผ่านมา เยอะเต็มไปหมด โอ้ะ โอ๋  ที่ที่ไม่มีใครรู้จักกัน ผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาขาว สะอาด แก้มชมพู ใส่เสื้อแขนกุดสีแดง กางเกงยืนสีน้ำเงิน ถ้าหันมาหาผม เธอยิ้มไห้ ....... ใช่เธอยิ้มไห้ผม อ่านไม่ผิดหรอก เธอยิ้ม ท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ ใหม่ที่หน้ากวดวิชาที่จ้องมองมายังผม ไม่นานเธอเดินเข้ามาครับ เดินเข้ามาหาผม เธอถามผมว่า

\" สวัสดีค่ะ จะรบกวนไหมค่ะ ถ้าเราจะถามอะไรนายหน่อย \"

\" ไม่รบกวนหรอกคร้าบ มีอะไรไห้ผมช่วยคร้าบ \"
ผมพูดจบ หัวใจมันเต้น ครับ มันเต้น มันดัง ตุ้บ ตุ้บ

\" คือว่า เราเพิ่งมาเรียนที่นี่ วันแรกนะค่ะ คือเราอยากจะถามคุณว่า ...\"

\" ว่า..... ผมลากเสียงยาวเหมือนกัน \"

\"  ห้องเรียนของ ป.6 ที่กวดวิชาเข้าม.1 ไปทางไหนค่ะ คุณพอจะรู้มั้ยค่ะ \"

\"  คะ คือว่า ...ผมก็ไม่รู้นะครับ เพราะผมก็เพิ่งมาเรียนกวดวิชาแห่งนี้วันแรกเหมือนกัน \"

\" อ๋อ... คุณคงเป็นเด็กใหม่เหมือนกันกับเราเลย งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ เดี่ยวเราลองหาเอง \"

\" ครับ...ขอโทดนะครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเอาแบบนี้แล้วกัน เรา 2 คน เดินไปหาห้องเรียนพร้อมกันดีไหมครับ \"

\" อืม...ก็ดีนะค่ะ เราจะได้มีเพื่อนคุยและเรียนด้วยกัน เพิ่งมาเรียนวันแรกยังไม่รู้จักใคร รู้สึกเหงาๆ  จัง \"
เธอพูดจบ ไม่นานฉันกับเธอก็เดินมาจนถึงหน้าบอร์ดของตึกแห่งหนึ่ง หน้าบอร์ดของตึกนี้เขียนไว้ว่า ห้องเรียนของทุกระดับชั้น รวมไว้อยู่ที่นี่ขอไห้นักเรียนทุกคนตรวจดูรายชื่อเลขที่และห้องเรียนได้เลยนะค่ะ

................ ผมรีบมองตรงเข้าไปในบอร์ด และเริ่มหาชื่อของผมและเธอ

ตอนที่ 2 ที่หน้าบอร์ดของกวดวิชาพัชรวิชช์ 01

  เวลาผ่านมาเรื่อยๆ ที่หน้าบอร์ดตอนนี้ ฉันกำลังใจจรดใจจ่อ ในการหาชื่อของฉันและหาชื่อของเธออีกคนซึ่งเธอคือเพื่อนใหม่ของฉันที่เพิ่งรู้จักกันวันนี้ ฉันเริ่มหาจากห้องที่1รายชื่อของเพื่อนต่างเรียงกันลงมาจนเต็มหน้ากระดาษ A4 โอ้ว... พระเจ้า คนมาเรียนที่นี่เยอะมาก ฉันดูรายชื่อของฉันกับเธอคนนั้นมาเรื่อยๆในห้อง 1 ฉันค่อยๆเลื่อนนิ้วของฉันมองลงมาเรื่อยๆตามรายชื่อ และในที่สุดก็เจอชื่อของฉันสักที ซึ่งอยู่ในลำดับที่ 29 .... ฉันหาเจอแล้ว เมื่อหาได้แล้วก็หันหน้าไปถามเธอว่า

\" เธอครับ...... เราขอโทดนะ เจอชื่อเธอหรือยัง \" ผมพูดจบ ไม่นาน... เธอก็บอกว่า

\" ยังไม่เจอเลยค่ะ หามานานแล้วด้วย ไม่รู้อยู่ห้องไหน ห้องเยอะมากเลยค่ะ  \"

\" หาดีแล้วหรือยังครับ ป.6 มันมีหลายห้องนะ เท่าที่ดูมา มี 4 ห้องได้ ห้องละ 70 กว่าคน กว่าผมจะหาชื่อของผมเจอ หานานเลยล่ะ \"

\" อ๋อ...เป็นแบบนี้นี่เอง ถึงว่าทำไมเราหาไม่เจอสักที เดี่ยวจะค่อยๆลองหาใหม่นะคะ \"

\" เธอครับ .... ไห้เราช่วยหาไหมจะได้เจอไวขึ้น จะได้เข้าเรียนวิชาแรกทันด้วย \"

\" จะดีหรอค่ะไห้นายช่วยรบกวนเปล่าๆ นะ \"

\" ไม่เป็นไรหรอกคร้าบ ผมเต็มใจ  ไห้ผมช่วยหาละกัน \"

\" งั้น...ก็ได้ค่ะ \" โอ้ว...หลังจากที่ยอมไห้ฉันช่วยหา เธอหันมาหาแล้วยิ้มไห้ ชั่งน่ารักเหลือเกิน

\" เราคุยกันมาตั้งนานแล้วยังไม่รู้ชื่อของเธอเลย แล้วเธอชื่ออะไรหรอ \"

\" เราชื่อเล่นชื่อเหมี่ยวนะ ชื่อจริงชื่อโสชยา  \"

\" คร้าบ... ยินดีที่ได้รู้จักนะ เหมี่ยว เราชื่อเอครับ ยินดีที่ได้รู้จักเหมี่ยวเช่นกัน แต่ว่า...เราหาชื่อของเธอต่อละเดี่ยวไม่ทันเข้าห้องเรียน \"


ต่อจากนั้นผมหันหลังไห้เหมี่ยว แล้วเริ่มดูบอร์ดหาชื่อของเธอต่อ..........5นาทีต่อมา ... ชื่อเธออยู่ไหนนะ ยังหาไม่เจอเลย ดูมาจนถึงคนสุดท้ายของห้องก็ยังไม่ ชื่อโสชยา เลย  ไหนลองดูห้องที่ 4 ดีกว่า ... หลังจากที่หาได้สักพัก ก็ยังเหมือนเดิม ก็ไม่มีชื่อ โสชยาอยู่ในห้องนี้อีก ทำไห้ผมเริ่มเหนื่อย... ฉันก็ยังไม่ลดละความตั้งใจ มาหาห้อง 1 ซึ่งเป็นห้องที่ผมเรียน และถ้าฉันหาหมดจากห้องนี้ถ้ายังไม่เจอชื่อของเธอ ฉันอาจจะแนะนำไห้เธอ ไปหาอาจารย์ที่ห้องพักครูหน้าตึกแล้วละ ผมยังตรวจดูรายชื่อแรกของห้อง1 เลื่อนนิ้วลงมาทีละนิด ดูแบบถ้วนถี่เลย  จนมาถึงเลขที่ 40 กว่าๆ ก็ยังไม่เจอเธอ  และแล้ว เมื่อดูต่อมาถึงเลขที่ 59 ก็เจอชื่อเธอจนได้  รายชื่อในแผ่นกระดาษ A4 เขียนไว้ว่า  ลำดับที่ 59 เด็กหญิง โสชยา เมื่อเจอชื่อของเธอ ฉันก็ลืมตัวขึ้นมาทันที ตะโกนขึ้นมา .. ดังลั่น

\" จะ เจอแล้ว.. เจอชื่อของเธอสักที  ...... เหมี่ยว เราเจอชื่อเหมี่ยวแล้ว เรียนอยู่ห้องเดียวกับเราเลย \"

\" รู้แล้วล่ะเอ.... เหมี่ยวได้ยินเอตะโกนดังลั่น ใครไม่ได้ยินก็บ้าแล้ว - -\" \"

\" นี่ไง เลขที่ 59 ใช่ไหม เหมี่ยวลองตรวจดูชื่อของเหมี่ยวในบอร์ดอีกทีว่าตรงกันเปล่า \"

\"  ใช่แล้ว... เป็นชื่อเหมี่ยวจริงๆ เรียนห้อง 1 ด้วย \"

\" เหมี่ยวรู้เปล่าว่า เรา 2คนเรียนห้องเดียวกันด้วย \"


\" อืม...... เหมี่ยวว่าก็ดีนะ เพราะจะได้เป็นเพื่อนกันมีอะไรจะได้ถามกัน เพราะเหมี่ยวก็ยังไม่มีเพื่อนเลย นายนี่แหละ เพื่อนเหมี่ยวคนแรก ยังไงก็ขอบคุณเอมากนะ ที่ช่วยเหมี่ยวหาห้องจนเจอ นี่ก็จะเข้าเรียนแล้ว เราไปเข้าเรียนกันดีกว่า ......  \"

        
ผมกับเหมี่ยวรีบวิ่งเข้าศูนย์กวดวิชา อะกรรม เมื่อผมเปิดประตูเข้ามา หน้าผมก็เริ่มเย็นเมื่อกระทบกับแอร์ที่กำลังเปิดแรงๆ อยู่ในที่เรียนแห่งนี้  ผมกับเหมี่ยวรีบวิ่งมาในห้องและมานั่งหน้าสุด ท่ามกลางที่เพื่อนๆ มาเรียนกันก่อนหน้านี้หมดแล้ว พอฉันเข้ามานั่งยังไม่ถึง1นาทีเลย อาจารย์ก็เรียกฉันทันที


\" เธอนะ \"

เสียงอาจารย์พูดขึ้นอยู่ที่หน้าห้องกำลังเรียกชื่อใครอยู่ .... นั้นสิอาจารย์เรียกใครผมมองดูทั่วห้องและใบหน้าอ.จ้องมาทางผม ทำไห้ผมรู้ว่าอาจารย์เรียก ผม หลังจากที่ได้ยินเสียงอาจารย์เรียกขึ้น...... ฉันก็ยืนขึ้น

\" นักเรียนค่ะ อาจารย์จะไห้แนะนำตัวคนแรกนะค่ะ เริ่มที่นายก่อนเลย เอาละชื่ออะไรค่ะ มาจากโรงเรียนอะไร \"

ผมยืนขึ้นก้มมองพื้นแก้เขิล แต่ก็ต้องตอบไปอย่างเขิล \" ผมชื่อ ธรรมรัตน์ครับ ชื่อเล่นชื่อเอ มาจากโรงเรียน ลาซาล ครับ \"

\" อ๋อ.... โรงเรียนลาซาล เอง รู้ไหมรุ่นพี่เธอสอบเข้าเตรียมพัฒนาการกันได้หลายคนเลยนะ เธอเป็นรุ่นที่ 2 นะที่มาเรียนที่กวดวิชาแห่งนี้ เอาละเธอนั่งลงได้ \"

............. อะกรรม อาจารย์ขี้โกงนี่นะ ไห้เราแนะนำตัวคนเดียว อาจารย์ยังไม่เห็นแนะนำตัวเลย ผมก็แค่บ่นๆ กลืนน้ำลายเฮือกๆ แล้วนั่งลง

\" ต่อไปอาจารย์จะไห้ ผู้หญิงแนะนำตัวบ้าง เธอแล้วกันนั่งใกล้อาจารย์ เอาละแนะนำตัวเลยนะค่ะ เธอมาจากโรงเรียนอะไรชื่ออะไร \"

เธอคนที่ถูกอาจารย์เรียกคือคนที่ใส่เสื้อแขนกุดสีแดง นั่งหน้าสุด ..... เธอคือ เหมี่ยวนั้นเอง ตอนนี้ผมมองเหมี่ยวตั้งแต่หัวยันเท้าเมื่อเธอลุกขึ้นเพื่อที่กำลังจะแนะนำตัว  อะจิ๋ย!!เธอน่ารักมาก ประกอบด้วยเสียงหวานๆ ของเธอซึ่งมีเสนห์ไม่น้อยเลยทีเดียว

\" สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ โสชยา ชื่อเล่นชื่อ เหมี่ยวค่ะ มาจากโรงเรียนเซนโยเซพบางนา ค่ะ \"

ตอนที่ 4 การปรากฎตัวของ ป้อในกวดวิชาพัชรวิชช์

อาจารย์ได้คุยอย่างเป็นกันเองกับพวกเราทุกคน หลังจากที่เหมี่ยวแนะนำตัวเสร็จ อาจารย์ได้บอกกับเหมี่ยวอย่างมีไมตรีว่า

\" อ๋อ... เด็กเซนโยเซพนี่เอง รู้ไหม โรงเรียนของเธอติดต.อ.พ ทุกปีเลยและขอไห้รุ่นเธอตั้งใจสอบเข้าไห้ได้นะ เอาละเธอนั่งลงได้  คนต่อไปนั่งข้างหลัง เหมี่ยวนะ ยืนขึ้นแล้วแนะนำตัวเลยนะค่ะ \"  


\" สวัสดีค่ะ ชื่อ กันธิดา ค่ะ ชื่อเล่นชื่อ ป้อ มาจากโรงเรียนพหฤทัยคอนแวนต์ค่ะ \"

\" อ๋อ ....โรงเรียนพหฤทัย คอนแวนต์ เป็นโรงเรียนหญิงล้วนนะสิ อยู่ติดทางด่วนด้วย อืม...นั่งลงได้แล้วค่ะ คนต่อไปเลย \"

หลังจากที่อาจารย์ไห้ป้อแนะนำตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วอาจารย์ก็ไห้ทุกคนที่อยู่ในห้อง1 แนะนำตัวเรื่อยๆ จนครบทุกคนหลังจากนั้น ..... อาจารย์ได้บอกกับพวกเราว่า

\" วันนี้เพิ่งเป็นวันที่ทางกวดวิชาเปิดการเรียนการสอนวันแรก ขอไห้นักเรียนทุกคนตั้งใจเรียนและเก็บเกี่ยวความรู้ไห้ได้เยอะที่สุดนะค่ะ อาจารย์จะสอนเต็มที่เหมือนกัน และไห้ทุกคนสอบเข้าในโรงเรียนที่เราใฝ่ฝันอยากจะเข้าไห้ได้  \"

อาจารย์พูดจบ เสียงอ้อด... ติง ติง ติง ติง เริ่มส่งเสียงดังขึ้นมาเป็นการบอกเวลาว่า หมดวิชาแรกแล้วนะ  .......... ตอนนี้เป็นเวลา 9.10 ได้ ทุกคนจะได้หยุดพัก 5 นาที ต่อ1 วิชา เมื่อถึงเวลาพัก 5นาที ผมก็ตรงไปเข้าห้องน้ำอย่างรีบ  แล้วก็รีบเกินไป จนวิ่งมาชนเธอคนหนึ่ง ซึ่งยืนพิงกำแพงอยู่หน้าห้องน้ำ จนเกิดเสียงการประทะกันดังขึ้นเบาๆ .... !! ผลั้ก เสียงกระแทกทำไห้ผมหันหน้าไปทางซ้ายมือของเธอเล็กน้อย ...ต้องเกิดอาการสะอึก เมื่อ... เธอที่ชนกับผม คือสาวสวยที่น่ารัก เธอชื่อป้อ มาจากโรงเรียนพหฤทัยคอนแวนต์

\" ขอโทดค่ะ เราซุ่มซ่ามเอง เป็นอะไรไหมค่ะ \"


เสียงหวานๆของเธอพูดจบ ฉันก็เงยหน้ามองหน้าตาของเธอที่น่ารักอย่างชัดเจน และตอบเธอว่า

\" มะ ไม่เป็นไรคร้าบ ....... \"

ฉันก็รู้สึกเขิลเป็นอย่างมาก กับเธอที่น่ารักคนนี้ และไม่นานเธอก็ค่อยๆเดินผ่านหน้าของฉันไป ไปเข้าห้องน้ำ ทึ้งไว้แค่เสียงหวานๆและความน่ารักไห้ฉันได้คิดว่ากวดวิชาแห่งนี้ ทำไมมีแต่คนน่ารักมาเรียนเยอะแบบนี้ และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำไห้ฉันได้รู้จักกับป้อ ........


5นาทีต่อมา ....ในห้องเรียนเวลานี้ ยังอยู่ในช่วงเวลาพักอยู่ เหมี่ยวหันไปถามเพื่อนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆของเธอว่า
\" ขอโทดนะคะ เธอคะ \"

\" มีอะไรหรือคะ มีอะไรไห้เราช่วยหรอ  \"

\" คือว่า... พักทานข้าวเที่ยงตอนไหนหรอค่ะ \"

\" เวลาพักตอนเที่ยงคือเวลา 12.00-13.00 ค่ะ เราชื่อบิ้กนะค่ะ แล้วเธอชื่ออะไรคะ \"

\" เราชื่อเหมี่ยวค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักบิ้กนะ \"

\" เช่นเดียวกันค่ะ มีไรก็ช่วยเหลือกันนะค่ะ \"


ตอนนี้ผมยังอยู่ที่หน้าห้องน้ำ สักพักป้อก็ได้ออกมาจากห้องน้ำ และก็เดินผ่านหน้าผมไป ก่อนเข้าห้อง ป้อยังหันมายิ้มไห้ผมอีกด้วย


10 นาทีต่อมา  ...........
ที่ห้องเรียนเสียงอ้อดเริ่มดังขึ้น ติง ติง ติง ติง เป็นเสียงอ้อดเข้าเรียนวิชาที่ 2 คือวิชาภาษาไทย
บรรยากาสในห้องทั่วไป ตอนนี้เสียงดังมากทำไห้ผมคิดโหว... ขนาดยังไม่รู้จักกันนะในห้องยังเสียงดังขนาดนี้เลย ปวดหูจัง  เฮ้ย เงียบหน่อยก็ดีนะ ปวดหัวละจนผมต้องเอานิ้วมาอุดหูตัวเอง ต่อมาที่คาปวิชาภาษาไทยผมหันไปมองเหมี่ยว เห็นเหมี่ยวกับคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมไม่รู้จัก ผมเลยไม่รบกวนขัดจังหวะ เลยปล่อยไห้เธอ2คนคุยกัน ผมเลยเดินมาหาที่นั่งใหม่ .........จน ได้โอกาสมานั่งใกล้ป้อ  ผมเดินตรงเข้ามานั่งตรงที่ว่างด้านซ้ายมือของป้อแบบเขิล  จากนั้นวางกระเป๋าปากกาลงบนโต้ะ หันไปยิ้มไห้ป้อ 1ทีเป็นมิตรไมตรีหมายความว่าเราเจอกันครั้งที่ 2 แล้วนะ แต่เธอกลับไม่ยิ้มไห้ผมเลยT_T เธอได้แต่มองไปยังหน้าห้องเรียน สักพัก...อาจารย์ก็เดินเข้ามา เสียงอาจารย์เอ่ยขึ้นเมื่อได้เข้ามาถึงหน้าห้องเรียน

\" เอาละค่ะนักเรียนทุกคน อาจารย์ชื่อ [ จำไม่ค่อยได้แล้ว เดี่ยวจำได้แล้วเมื่อไรจะบอก เอาไว้ผมกลับไปที่กวดวิชาก่อนจะถาม ] นะค่ะ สอนวิชาภาษาไทย พวกเธอชื่อไรบ้างอาจารย์ยังไม่รู้เลย เอาเป็นว่าเราแจกชีส แล้วเดี่ยวเรียนไปอาจารย์จะไห้เรียกตอบแล้วกัน ถ้าอาจารย์ถามใครไห้คนนั้นบอกชื่อด้วยนะค่ะ ถ้าอาจารย์ถามนักเรียนทุกคนต้องบอกชื่อนะค่ะ เอาละ คนแรก \" .......

ขัดจังหวะนิดนึง วิชานี้คือวิชาภาษาไทย ซึ่งเป็นวิชาที่ผมชอบมากที่สุด
เสียงอาจารย์เรียกผมอีกแล้ว


\" เธอคนนี้อยู่แถวกลางหน้าตาดีดี นะ งั้นเธอแนะนำตัวก่อนนะ \" ที่อาจารย์บอกหน้าตาดี ก็ผมไงคร้าบ จะช้าอยู่ไย
\" สวัสดีครับ เพื่อนๆ บางคนอาจรู้จักผมไปแล้ว บางคนก็อาจยังไม่รู้จักแนะนำตัวเองอีกรอบและกัน ผมชื่อ ธรรมรัตน์ ชื่อเล่นชื่อเอ มาจากโรงเรียน ลาซาล ครับ \"

ผมคิดในใจ คนหล่อก็งี้ละ -*- ไม่ช่ายๆ แหวะ .....


\" ค่ะ งั้นอาจารย์จะถามคำถามเธอละนะ อาจารย์จะถามว่า คำในภาษาไทยมีกี่ชนิด แล้วมีอะไรบ้าง เธอแค่ตอบว่ามีกี่ชนิดก็พอ เดี่ยวไห้เพื่อนเธอคนต่อไปตอบต่อ ถ้าเธอตอบไม่ได้ อาจารย์จะไห้เธอซื้อไอติมมาเลี้ยงเพื่อนคนที่ตอบได้ \"


ผมเหม่อไปสักพัก.... คิดถึงคำถามที่อาจารย์บอก โอ้ว....ยากเหลือเกิน กี่ชนิดนะ คำไทยมีกี่ชนิดนะ 6 หรือ 7 นะ เหมือนโชคเข้าข้างผมเลยละ ป้อสะกิดขาผมและเธอก็ทำนิ้ว เห็นชูเลข 7 อยู่ใต้โต้ะ
ผมยิ้มไห้เธอ และตอนนี้ผมรู้แล้วคำตอบคืออะไร จากนั้นฉันเงยหน้าขึ้นมาตอบอาจารย์อย่างมั่นใจว่า

\"  คำไทยมี 7 ชนิดครับ \"


\" ใช้ได้นะเธอเก่งนะนายเอ เธอตอบถูกต้องแล้ว นักเรียนทุกคนค่ะคำไนภาษาไทยมี 7 ชนิดนะทุกคนจำเอาไว้นะค่ะ เอาละเอนั่งลงได้ค่ะ
จากนั้นอาจารย์ก็เรียกคนอื่นตอบต่อ เธอนะที่นั่งใกล้ๆนายเอนะ \"
ผมหันไปมองตามอาจารย์บอก ........ เธอคือป้อนั้นเอง

ป้อนั้นเอง เอาละคราวนี้เธอต้องตอบและแนะนำตัวอีกที เรื่องนี้มันเป็นธรรมดาของเด็กใหม่
\" สวัสดีค่ะ ชื่อกันธิดาค่ะ ชื่อเล่นชื่อป้อค่ะ มาจากโรงเรียนพหฤทัยคอนแวนต์ค่ะ \"

ตอนที่ 5 ตอบคำถาม ในกวดวิชาพัชรวิชช์

หลังจากที่ป้อแนะนำตัวเสร็จ ผมหันไปมองใบหน้าของเธอ เกิดอาการอิ้ง รอบ 2 โอ้ว....เบื้องหน้าของผมตอนนี้คือสาวสวยที่น่ารัก  


\" ต่อไป อาจารย์จะไห้เธอตอบคำถามนะ  กันธิดาเธอลองตอบสิคำไทยมี 7 ชนิดคำอะไรบ้าง ตอบต่อจากนายธรรมรัตน์นะ \"

\" ได้ค่ะอาจารย์ คำในภาษาไทย มี คำกริยา คำอุทาน คำบุพบท คำสันธาน คำวิเศษณ์ คำสรรพนาม และคำนามค่ะ \"

\" หะ....โหว ผมกับต้องตะลึง กับความเก่งของป้อ ตอบอาจารย์ได้ ...... ถูกหมดทุกข้อนะคร้าบ \"

\"  กันธิดา เธอเก่งมากเลย ตอบคำไทยทั้ง 7 ชนิดถูกต้องหมดเลย ไม่มีข้อไหนตกไปเลยนะ \"


เวลา 50 นาทีของวิชานี้ก็ผ่านไปรวดเร็ว จนหมดคาปนี้ เมื่อเวลาหมดอาจารย์ได้เดินเข้ามาหาผม พูดอย่างเป็นกันเองว่า



\" นายเอ \"

\" ครับมีไรอาจารย์มีอะไรหรอครับ \"
\" นายเอเธอชอบคุยในห้องนะ แต่อาจารย์ก็เข้าใจ เพราะพวกเธอกำลังวัยรุ่น ก็ต้องคุยบ้าง อาจารย์ไม่ว่าหรอก แต่...เธอพูดเก่งดีนะนายเอ \"

\" แหะๆ ครับอาจารย์ \"

หลังจากที่อาจารย์พูดกับผมจบ อาจารย์ก็เดินออกไป สวนกับเหมี่ยวที่กำลังเดินเข้ามา ไม่นานเหมี่ยวเดินตรงเข้ามาหาผม และถามผมว่า

\" เอว่างไหมค่ะ พักแล้ว เหมี่ยวอยากไปเดินหาซื้อของที่ตลาดนะ \"

\" อืม...ถ้าตลาดนั้นไม่ไกลเอไปกับเหมี่ยวก็ได้ \" ผมถาม
\" อ่อ .... ไม่ไกลหรอก อยู่กลางซอย101/1เองละ งั้นเรารีบไปกันเถอะ \"

เหมี่ยวพูดจบ เธอเดินมากับผมออกมาข้างหน้าของกวดวิชา .. และเมื่อออกมาถึงหน้ากวดวิชาแล้ว ก็หยุดรอรถที่ป้ายรถเมล์ .... จนไม่นาน รถซูบารุวิ่งผ่านมา.... เหมี่ยวกวักมือเรียกซูบารุคันนั้น จนมาจอดลงที่ตรงหน้าของเรา

\" เร็วค่ะเอซูบูรุมาแล้ว รีบขึ้นมาค่ะ \"

ผมรีบขึ้นไปนั่งข้างหลังรถซูบารุ คันนั้นอย่างระมัดระวัง จนเวลาได้ผ่านไป 10 นาที รถซูบารุได้ขับมาถึงตลาดกลางซอยของ สุขุมวิท 101/1 เหมี่ยวหันมองผมบอกว่า

\" เอถึงแล้วค่ะ เอลงมาเลยค่ะ \"

\"ครับ... เหมี่ยวแล้วค่ารถเท่าไรหรอ .... เดี่ยวเอออกไห้\"

\" ไม่เป็นไรค่ะ เอ เอมาเป็นเพื่อนเหมี่ยวนะ เหมี่ยวออกไห้เอดีกว่า \"
พูดจบเหมี่ยวก็ส่งค่ารถไห้ซูบารุไป แล้วหันมายิ้มไห้ฉันเล็กน้อย พูดว่า


\" เอค่ะ เรารีบเดินเข้าไปในตลาดกันดีกว่า ตรงนี้ร้อนมากเลย ดูสิผิวเหมี่ยวดำไปหมดแล้ว \" เหมี่ยวพูดจบ ผมก็เดินตามเหมี่ยวเข้าไปในตลาด และเป็นครั้งแรกเลย ที่ผมมาเดินตลาดกับผู้หญิง 2 ต่อ 2


อธิบาย ตลาดมหาสิน เป็นตลาดที่อยู่ใจกลางสุขุมวิท 101/1 มีร้านเกม ร้านขายของเยอะไปหมด มีร้านทองมีร้านเซ่เว่น ร้านหนังสือ ทำไห้ฉันกับเหมี่ยวเพลินตาเพลินใจ ไม่น้อย สักพักเมื่อเดินเข้ามาในซอยที่ไม่กว้างนัก ก็เจอร้านกิฟช้อปร้านหนึ่ง จนเหมี่ยวหยุดที่ร้านนี้ หันมาพูดกับฉันว่า




\" เอ .....เดี่ยวเหมี่ยวเข้าไปซื้อของก่อนนะ เอจะเข้าไปก็ได้นะหรือจะรอข้างนอกก็ได้ \"

เหมี่ยวพูดจบก็เดินเข้าไปร้าน ทันที .......เมื่อเหมี่ยวเดินหายเข้าไปในร้าน สักพักผมจึงเดินตามเข้าไป ... แล้วก็ต้องตกใจเพราะสิ่งที่อยู่ในร้านแห่งนี้ ราคาค่อนข้างแพงนะ เช่น....กระเป๋าตัง คิตตี้ ดินสอ ปากกาน่ารักเยอะแยะเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นปากกา ยางลบ กล่องดินสอ เป็นอุปกรณ์การเรียนทั้งนั้นเลย ฉันเดินดูของอยู่อีกฝั่งหนึ่งของร้าน .... และก็เห็นเหมี่ยวกำลังซื้อของอยู่ จนเวลาผ่านมาได้พัก เหมี่ยวก็เดินไปยังแคชเชียร์ พร้อมส่งตะกร้าไห้พี่เขา เพื่อคิดตัง

\" สวัสดีค่ะ กรุณารอสักครู่นะค่ะ \" เสียงพี่แคชเชียร์พูดขึ้นและมีไมตรี

\" ทั้งหมดก็ .......  299 บาท ค่ะ \"
ฉันเห็นเหมี่ยวส่งแบ้ง ร้อย 3 ใบไห้พี่เขา และไม่นานเมื่อเหมี่ยวจ่ายตังเสร็จก็เดินตรงเข้ามาหาฉัน พูดว่า
\" เอรอเหมี่ยวนานไหม.... ถ้านานไปเหมี่ยวต้องขอโทดด้วยน้า นี่ก็จะบ่ายโมงแล้ว เรารีบกลับไปที่กวดวิชากัน \"

\" จิงด้วยนะ O_O นี่ก็จะบ่ายแล้วต่อไปวิชาอังกฤษด้วย เข้าสายมีหวังได้ตอบคำถามแน่ๆ เรารีบกลับกันเถอะ\"

หลังจากนั้นผมกับเหมี่ยวก็รีบเดินมาหน้าตลาดและรอเรียกรถทันที ไม่นาน...ก็กลับมาถึงกวดวิชาตอนบ่าย อากาสตอนบ่ายชั่งร้อนจริงๆ จนฉันกับเหมี่ยว ต้องรีบวิ่งเข้าห้องเรียนไป ... เมื่อเข้ามาถึง ก็เจอเพื่อนๆเข้ามานั่ง กันหมดแล้ว  

\"  เหมี่ยว มาสายเลย ผมกระซิบไห้เหมี่ยวฟัง ไม่กล้าพูดดัง \"

เอาละนักเรียนค่ะ วิชานี้คือวิชาภาษาอังกฤษนะค่ะ ขอไห้ทุกคนตั้งใจเรียน วันแรกเราจะมาเรียนกริยา 3 ช่อง กัน หลังจากนั้นอาจารย์ก็ได้สอนไป อธิบาย V.to be ยาวเหยียด ทำไห้ฉันเริ่มฟังแล้วง่วง จนฟุบหลับลงไปกับโต้ะ.. สีขาวของฉันอย่างไม่รู้ตัว สรุปได้ว่า วิชาตอนบ่ายวันนี้ฉันหลับไปอย่างไม่รู้ตัว จนหมดคาปเรียนเลย

หลังกวดวิชาเลิก ป้อ เดินเข้ามาหาผม สีหน้าเธอเหมือนจะมีอะไรไห้ผมช่วย อย่างนั้นเลย

\" เอค่ะ ป้อมีเรื่องรบกวนเอหน่อยค่ะ \"

ตอนที่ 6 ช่วยนายปุ้มจีบป้อ

\" ป้อมีเรื่องไรไห้เอช่วยเหลือหรอครับ บอกได้นะครับ \"

หลังจากที่ฉันพูดจบ ป้อหันมามองหน้าของฉันแล้วยิ้มๆ เธอจะเขินทำไมน้า เราก็คนกันเอง มีไรต้องเขินน้า...  ไม่นานป้อพูดว่า

\"  เอ... คือว่าป้อจดวิชาคณิตศาสตร์ตอนเช้าที่อาจารย์สอนไม่ทันค่ะ เอจดทันไหมค่ะ \"


หลังจากวิชาที่ป้อบอกฉัน ฉันก็ก้มลงไปหาสุมดวิชาคณิตศาสตร์ จนเจอ แล้วเงยหน้ามาบอกกับป้อว่า
\" เอจดไว้ครบหมดเลย ที่นะไม่ใช่วิชาอังกฤษ เพราะเอหลับ \" พูดจบฉันก็ส่งหนังสือ ไห้ป้อยืมไป

\" ขอบคุณมากนะเอ งั้นป้อขอยืมไปจดวันนึงนะ \"

\" ได้เลย....เรื่องแค่นี้เอง ... จดเสร็จค่อยเอามาคืนก็ได้ \"
  
\" ขอบคุณค่ะ เอ  \"

และนี่แหละ ..เมื่อฉันส่งหนังสือไห้ป้อจด เราก็เริ่มที่จะเป็นเพื่อนกันหลังจากนั้นไม่กี่นาทีที่ป้อเดินออกไป  เหมี่ยวก็เดินเข้ามาในห้อง พูดว่า

\" เอเหมี่ยวขอโทดนะเข้าห้องน้ำช้าไปหน่อย  \"

\" คร้าบ ...ไม่เป็นไรหรอก \"

\" อืม.... เอจะเอาเบอร์โทรสับเหมี่ยวไหม เผื่อมีไรสำคัญโทรมาได้ \"

\" อืม..เอาก็ได้ เบอร์อะไรละ \"

\" ไห้แล้ว....เก็บไว้ดีดีนะ อย่าไห้ใครละ 04-028-xxxx \"


ขณะนี้เองเมื่อฉันจดเบอร์โทรศัพท์ลงใส่สมุดเสร็จ ฉันก็เดินออกมาจากกวดวิชา01ซึ่งตอนนี้บรรยากาสหน้าตึกครึกครักเป็นอย่างมากเพราะมีเพื่อนๆรุ่นพี่รุ่นน้อง เต็มซอยเลย ซอยยิ่งแคบอยู่แล้ว ยิ่งแคบไปใหญ่ และสักพักมีรถยนต์วิ่งผ่านไปผ่านมา พร้อมกับเสียงเหมี่ยวพูดกับว่า

\" เอ.... แม่เหมี่ยวมาแล้ว เอกลับด้วยกันกับเหมี่ยวไหม \"

\" อ๋อ.... เดี่ยวแม่เอก็ขับรถมารับแล้ว ขอบคุณมากนะไว้ถ้าวันไหนเอกลับเองก็จะกลับด้วยนะ \"

\" ได้ค่ะ... งั้นเหมี่ยวกลับบ้านก่อนนะ วันนี้ขอบใจเอมากนะ ที่ไปเป็นเพื่อนซื้อของกับเหมี่ยวที่ตลาด เอมีไรก็โทรมาละกัน ไปละ\"

พูดจบ เหมี่ยวได้ขึ้นรถกลับบ้านไป ก็ยังดีนะที่เหมี่ยวพูดอะไรดีดีไห้เราฟัง

หลายวันผ่านไป ...........ที่กวดวิชาผมก็เริ่มรู้จักเพื่อนๆเยอะขึ้น จนผมมาเจอเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน คือ ปุ้ม


วันนี้วันที่ 11  เป็นวันจันทร์เริ่มต้นของสัปดาห์ และวันนี้ก็เรียนผ่านแล้วเป็นเวลา 1 อาทิตย์ ที่กวดวิชาเวลา 7.00 ยังเช้าอยู่เลย วันนี้หลังจากที่ทางบ้านฉันมาส่ง ฉันก็เดินเข้าไปเก็บกระเป๋า ...ภายในห้องเรียนของฉัน เสร็จแล้วก็เดินออกมา หน้ากวดวิชา.. และมานั่งที่ร้านข้าว เฮ้ย..นั้นยายปุ้มนิ มันกำลังยืนดูอะไรของมันว่ะ เดินเข้าไปถามมันดีกว่า


\" ไอ้เพื่อน เวง มาทำเอะอะ บ่นๆไรเสียงดัง \"

\" เออ... เอ มาก็ดีแล้ว มีเรื่องจะถามนานละ รู้จักผู้หญิงคนที่ผูกโบสีฟ้า แล้วก็ใส่กระโปรงฟ้าใช่มะ \"

\" นึกแป้ปนะ ..คนไหนของมันว่ะ ผูกโบว์สีฟ้า ใส่กระโปรงสีฟ้า มีตั้งหลายคน สาด .... เหมี่ยวอะหรอใช่ปะ \"

\" เฮ้ย ...ไม่ใช่เหมี่ยว อีกคนหนึ่งนะที่ยืมสมุดจดงานไปไง  \"

\" อืม.... รู้แล้วว่าใคร ป้อ ใช่ไหม \"

\" เฮ้ย...ใช่คนนี้แหละ สาด ...น่ารักสาดอ่า \"

\" แหม..สาด ได้ใจเชียวนะ พอพูดถึงป้อ... เออแล้ว มีไรกับป้อหรอ \"

\"  บอกตรงๆก็ได้ กุชอบป้อวะ 55 เอๆ แนะนำไห้กุรู้จักที \"

\" ไม่ใช่ละ.... ไม่ใช่เรื่องกุ อยากรู้จักก็เดินเข้าไปถามเองสิ ไห้ไปยุ่งเรื่องส่วนตัวคนอื่นไม่อยากยุ่งละ \"

ฉันพูดจบเสียงนายปุ้มถอนหายใจ ฟ้อดๆ และหันหน้ามามองฉัน ... เอ่ยขึ้น
\" น่านะ ..พี่เอสุดหล่อ.... ช่วยน้องปุ้มด้วยนะ เอสนิทกับป้อนะ ก็ช่วยหน่อยดิวะ \"

\" โห .....ไม่เอาละ กุไม่เก่งเรื่องจีบผู้หญิงด้วย \"

\"  งั้น.... เข้าไปแนะนำไห้ป้อรู้จักกับกรูหน่อย นะ นะ \" เสียงนายปุ้มบอก  จะไห้ฉันช่วยมันไห้ได้ จนฉันเริ่มใจอ่อน

\" เออๆๆ ช่วยก็ได้ สาด.. กุเห็นเมิงเป็นเพื่อนนะ ถึงยอมช่วยแต่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ..\"

เมื่อฉันพูดจบ  ป้อ.... กำลังเดินเข้ามาในกวดวิชา ตอนนี้ที่กวดวิชายามเช้ามีแสงแดดส่องกระทบรถยนต์ สายลมที่เย็นพัดผ่านหน้าไป ตอนนี้ที่กวดวิชา โอ้โห.... ยังกลับ ถ่ายมิวสิคแนะ ป้อเดินเข้ามาครับ เธอเดินเข้ามาหาผม ถึงตัวผมแล้ว ......... ป้อพูดขึ้น

\" สวัสดีค่ะเอ วันนี้เอมาแต่เช้าเลยนะ \"

\" สวัสดีคร้าบ ป้อ ... ป้อก็เหมือนกันนะ มาเช้าจรังเลย... \"

เมื่อฉันพูดจบ ป้อก็มองหน้าฉัน .. ทำไห้เริ่มเขิล ไม่รู้จะเริ่มเรื่องของเพื่อนฉันยังไง จนนายปุ้มมันสะกิดแขนฉัน สะกิดแขน กระซิบบอกฉันเบาๆ

\" เอ .... ช่วยกรูหน่อยนะ \"

ตอนที่ 7 ครึ่งเดือนผ่านไป ที่กวดวิชา เล่นกันกวดวิชาแทบแตก

\" ป้อครับคือว่าเอมีเรื่องจะคุยกับป้อนะ จะรบกวนป้อหรือเปล่า \"

\" ค่ะ...ได้ยินดีไห้เอกวนค่ะ เอมีไรกับป้อหรอค่ะ \" เมื่อป้อพูดจบ ฉันสูดลมหายเข้าไปลึกเต็มปอด บอกกับป้อว่า

\" เอ๋อคือว่า.... เพื่อนของเอคนหนึ่งอยากรู้จักป้อนะ \" ..... ก็แค่นี้ละนายเอ มันยากอะไร พูดแค่นี้เอง

หลังจากที่ฉันพูดจบ ป้อก็หันมายิ้มๆไห้ฉัน

\" โธ๋ ... ป้อนึกว่าเรื่องอะไร แล้วใครละที่อยากจะรู้จักป้อ \"

\" อยู่นี่แล้วป้อ ยืนอยู่ข้างๆเอ ชื่อนายปุ้มนะ อยากรู้จักป้อ เฮ้ย...นายปุ้มเอ็งออกมาแนะนำตัวไห้ป้อรู้จักหน่อยดิ มาอยู่หลังกรูอยู่ได้ \" ผมพูดจบนายปุ้มก็ออกมาจากข้างหลังฉัน ทำสีหน้า=_=\" บิ้งใส่ฉันปกติหน้านายปุ้ม มันก็ตลกอยู่แล้ววันนี้มันยิ่งทำหน้าแบบนี้ยิ่งตลกมากเลย

\" อ๋อ ค่ะ ป้อก็ยินดีที่ได้รู้จัก และเป็นเพื่อนกันน้า \" สั้นๆ แค่นั้นและได้ใจความที่ป้อบอกกับนายปุ้มไป

\" สวัสดีครับป้อผมชื่อปุ้มครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ \"

\" ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะปุ้ม \"

และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้น ของการที่ได้รู้จักป้อที่น่ารักคนนี้ ของผม กับปุ้ม และการสอบคัดเลือกเข้าเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการก็ใกล้เข้ามาทุกที ทุกที แล้ว หลายวันต่อมา ผ่านไปไวจริงๆ วันนี้ก็เป็นวันอังคารที่ 16 ของเดือนมีนาคมแล้ว และเหลืออีก 10 วันเท่านั้น จะถึงการสอบที่มีประสิทธิภาพของกวดวิชาพัชรวิชช์แห่งนี้ ข้อสอบที่ใช้สอบก็มี ไทย อังกฤษ สังคม คณิตศาสตร์ วิทย์ อย่างละ 50 ข้อ เรื่องของพวกเราในวันนี้ ต้องเก็บไว้ในความทรงจำอีกวันหนึ่ง เมื่อเราเริ่มได้เข้ามาเรียนที่กวดวิชาแห่งนี้ และได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างและรู้จักเพื่อนๆใหม่ อย่างเช่น วันนี้ที่ห้อง 1 ซึ่งเป็นห้องที่ฉันเรียนอยู่นั้นเอง แต่ตอนนี้เป็น12.00ซึ่งเป็นเวาลาพัก พวกเราก็ก็เลยเล่นกันแบบสุดๆ แต่วันนี้ไม่ได้เล่นธรรมดานี่สิ นายปุ้มดันเอาสเก็ตบอร์ด มาเล่นในห้องนะสิ จากนั้นไม่นานนายปุ้มกับเพื่อนใหม่ของมัน ก็ลากโต้ะกับที่นั่งที่พวกเราใช้เรียนกัน ลากไปอยู่ติดมุม ทำไห้พื้นที่ตรงกลางว่าง ทำไห้พวกมันกับเพื่อนนำสเก็ตบอร์ดมาเล่นกัน ไม่นานและนายปุ้มบอกว่า

\" เฮ้ยๆไอ้เอ มาเล่นกัน \" นายปุ้มพูดจบ นายแจ้คยังเห็นดีด้วยกับมันเดินเข้าไปกลางวง และเล่นอย่างสนุกสนาน เท่านั้นไม่พอ มันยังแอบปิดไฟในกวดวิชาอีกด้วย ทำไห้มืดไปหมด มองอะไรไม่ค่อยเห็นเลย .... แต่ยังดี ที่ยังสมารถมองเห็นได้... เพราะเพื่อนๆ ห้องอื่นเปิดประตูเข้ามา
ทำไห้แสงแดดจากข้างนอกกวดวิชาส่องเข้ามา เป็นพักๆ ... และเมื่อประตูปิดลง ก็มืดเหมือนเดิม .... ตอนนี้ไม่รู้แล้วครับว่าใครเป็นใครในห้อง ฉันก็นั่งอยู่บนเก้าอี้กับป้อทางด้านหลังห้อง ตอนนี้ในห้องต่างเล่นกันอย่างสนุกสนาน เล่นกันในที่มืดแบบนี้ละ ...จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆสักพักหนึ่ง จนกระทั่ง 10 นาทีผ่านไป ไฟก็กลับมาสว่างขึ้นมาอีกครั้งนึง พอไฟกับมาสว่าง ทุกคนลืมตาขึ้น มองแสงสว่างที่อยู่ในห้อง แบบ พร่าๆ มองไม่ชัดและอยู่ในความมืดเป็นเวลานานๆ  .... พวกเราก็ต้องตกใจกับห้องเรียนของเรา ที่มันเลอะเทอะ และกระจัดกระจายแบบนี้ ....
จากนั้น ทุกอย่างในห้อง ที่เสียงดังเพื่อนก็ช่วยกันเก็บ ทุกอย่างกลับมาสู่สภาวะเดิม ... โดยที่ไม่มีใครว่าเราเลยสักนิด .......

ตอนที่ 8 ขอบคุณนะ กระดิ่งที่ป้อไห้เอในกวดวิชาตอนเช้าเมื่อ 11 ปีก่อน


เช้าวันรุ่งขึ้น ของวันที่ 21 ของเดือนมีนาคม

หลังจากที่พวกเราได้เรียนกวดวิชาที่นี่มา2อาทิตย์แล้ว วันนี้ ไม่ว่าจะเป็น... เหมี่ยว ป้อ นายแจ้ค นายปุ้ม และเพื่อนฉันคนอื่นๆ  ที่ได้เรียนกวดวิชาเดียวกันมา ต่างตั้งใจเรียนทุกวิชาที่อาจารย์เข้าสอน เพราะอีกไม่กี่วัน จะถึงการสอบของกวดวิชา แห่งนี้ และที่สำคัญมากที่สุดคือ การสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียน รัฐบาล วันนี้ยามเช้าอากาสชั่งสดใสจริงๆ เฮ้อ ....ไม่ได้สูดอากาศดีดี มานานละวันนี้ขอสักหน่อย พูดจบฉันก็สุดหายใจเข้ามาเต็มปอด... ชั่งสบายใจจริงๆ ไม่นาน ก็ถึงเวลาเรียนวิชาแรก ในห้องตอนนี้ ทุกคนตั้งใจเรียนกันมาก ไม่ว่าฉันจะหันหน้าไปทางไหน ก็เจอแต่เพื่อนๆ ของฉันกำลังตั้งใจจดแลคเชอร์ไม่น่าเชื่อเลย ว่าเด็กที่ซนๆ คุยเสียงดัง เล่นเกือบกวดวิชาพัง แต่วันนี้ทุกคน ตั้งใจ
( ตั้งใจกานเป็นด้วย นะ ) บรรยากาสตอนนี้ เป็นวิชาการไปแล้ว ฉันจะยอมน้อยหน้าเพื่อนๆได้ใงละ ฉันตั้งใจฟังอาจารย์ จดแลคเชอร์ จนถึงเวลาพักตอนเที่ยง ป้อก็เดินเข้ามาหาฉัน พูดว่า

\" เอ .... วันนี้เอตั้งใจเรียนจรังเลยนะ พักแล้วล่ะ เราเดินไปหาอะไรทานข้างนอกกัน \"
ข้างนอกของกวดวิชา ซึ่งติดกับห้องเรียนที่พวกเราเรียนอยู่ มีร้านอาหารร้านหนึ่งตั้งอยู่ ซึ่งร้านนี้ฉันนายเอก็ทานบ่อยๆ แต่ร้านนี้ มีธงฟ้าด้วยละ ท่านผู้อ่านอาจจะสงสัยว่า ธงฟ้าคืออะไร ธงฟ้าก็คือ ร้านไหนที่มีธงฟ้าติดอยู่ หมายความว่าร้านนั้น ทำอาหารถูกสุขลักษณอนามัย และซื้ออาหารได้ในราคาประหยัดอักด้วย ไม่นานฉันก็เดินเข้ามานั่งกับป้อที่ร้าน


\"  ป้อหิวหรือยังคร้าบ ... เดี่ยวเอไปหาอะไรมาไห้ทาน \"

\"  ก็เที่ยงแล้วละ เรียหนักมาทั้งวันละ ก็ต้องหิวนะสิเอ \"

\" งั้น...ถ้าป้อหิวแล้ว ป้อเอาไรละเดี่ยวเอไปสั่งไห้ กระเพราหมูสับ ไหม อร่อยมากนะ \"

\" แหม.... กะเพราก็ได้ ยังมีสาวสวยน่ารัก เป็นลูกเจ้าของร้านด้วยน้า สนไหมเอ  \"

\" งะ.. ป้อเห็นเอเป็นคนหลายใจไปได้ ไปสั่งข้าวดีกว่า \"

ฉันเดินข้ามถนน มาก็ถึงร้านที่มีแม่เจ้าของร้าน กับลูกสาวขายอยู่ ฉันเดินเข้าไปสั่งข้าวเลย

\" โทดคร้าบ... กระเพราหมูสับ 2 จานครับ  \"

\" ค่ะ รอสังครู่นะค่ะ \"  

ป.ล ถ้าใครเคยเรียน ที่กวดวิชา 101/1 พัชรวิชช์ จะรู้ว่าร้านที่ผมพูดถึง คือร้านของใคร และใครเป็นเจ้าของ ด้วยละ

และไม่นาน แม่เจ้าของร้านข้าว ก็นำกระเพราหมูสับ 2 จานเดินเข้ามาส่งไห้เราอีกฝั่งถนนหนึ่ง ไม่นานเวลาได้ผ่านไป 30 นาที ฉันกับป้อ ก็รับประทานอาหารเสร็จ ก็เดินกลับเข้ามาในห้องเรียน เพื่อที่จะเรียนอีก 2 วิชาในตอนบ่าย เมื่อฉันกับป้อเดินเข้ามาถึง บรรยากาสทุกอย่างก็กลับมาเป็นวิชาการอีกครั้งหนึ่ง ...ไม่มีใครคุยกันแม้แต่น้อย มีแต่เพียงเสียงแอร์ พัดเข้ามาเท่านั้น ตอนนี้พวกเราทุกคน เรียนหนักมาก ตอนนั้นเรียนตั้งแต่ 8.00 -17.00 ทุกวัน เรียน วิชาละ 2 ชั่วโมง 5 วิชา แต่ละวิชาก็  ไห้จำเยอะทั้งนั้น ไห้ทำข้อสอบที่ยาก [ ยากจิง ๆ ] แต่ทุกคนก็ตั้งใจแม้ว่าจะยากแค่ไหน แต่พวกเรากำลังมุ่งมั่น กับการสอบเข้า ม. โรงเรียนรัฐบาลไห้ได้ และแล้ว 4 วันต่อมา เช้าวันรุ่นขึ้นของวันที่ 25  วันนี้ เป็นวันสอบ ของที่กวดวิชา พัชรวิชช์ ฉันมาถึงกวดวิชาแต่เช้าเลย ยังไม่ 7.00 โมงเลยด้วย ...ถึงแล้วก็เดินเข้ามาในห้องผมซึ่งอยู่ข้างล่างสุด ตอนนี้ยังไม่มีใครมาเลยสักคน แต่แล้วก็มีเสียงฝีก้าว ของใครคนหนุ่งเดินเข้ามา คือป้อ เมื่อฉันเจอป้อฉันหันไปยิ้มไห้ พูดว่า

\" หวัดดีครับป้อ \"

\" หวัดดีค่ะเอ \"

\" วันนี้ป้อมาแต่เช้าเลยนะ เป็นยังใงกับการเตรียมตัวสอบวันนี้ที่กวดวิชา \"

\" ก็อ่านหนังสือหนักมากเลย เอละ เตรียมตัวมาดีมั้ย \"

\" เอ... ก็ตั้งใจเรียนตลอด1 เดือนนะ \"

\" เหมือนกับป้อแหละ  เร็วจังเลยว่ามะ แป้ปเดียวผ่านไปเกือบเดือนแล้ว \"

\" ใช่ ...เร็วมาก เอว่าเอเพิ่งรู้จักป้อเมื่อ 3- 4 เอง แต่นี่มัน จะเดือนแล้วนะ \"

เอ ป้อมีของไรไห้เอด้วย \"

\" อ่อ..ครับป้อ \"

ป้อนำมือขวาเปิดกระเป๋าที่ใส่หนังสือออก และหยิบอะไรบางอย่างออกมา และส่งไห้ฉัน และพูดว่า

\" เอ... ป้อไห้ \"

เมื่อป้อพูดจบฉันก็หยิบของสิ่งนั้นมา ... และเมื่อฉันหยิบมาทำไห้ฉันดีใจยิ่งนัก เพราะสิ่งนี้คือ กระดิ่ง และมีกระดาษแผ่นหนึ่งสอดไว้อีก แผ่น ฉันก็รีบเปิดอ่านข้อความในจดหมาย นั้น ใจความในจดหมายเขียนว่า

\" เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ \"

โอ้ว...... น้ำตาจะไหลเมื่อได้อ่านสิ่งที่ป้อเขียนลงในกระดาษ ไม่คิดเลย ไม่คิดเลยจริงๆ ที่ครั้งหนึ่งในกวดวิชากลางซอย 101/1 จะทำไห้ฉันนายเอคนนี้ร้องไห้ ไม่คิดเลยจริงๆ

ตอนที่ 9 ทำข้อสอบเพื่อคุณภาพในกวดวิชา พัชรวิชช์


ถึงเวลาจะล่วงเลย จากตอนนั้น มาตอนนี้ 11 ปี แต่ ข้อความที่ป้อไห้เอเมื่อตอนที่เรายังเด็กๆ ฉันยังจำได้ดี แล้วถ้าป้อมาอ่านป้อจะยังจำได้มั้ยละ ฉันหันมามองหน้าป้อ ด้วยอาการ...ซึ้งเต็มที่ พูดกับป้อว่า

\" ป้อ.. เอขอบคุนมากนะ กับของที่ป้อไห้ เอจะเก็บรักษาใว้อย่างดีเลย \"  ฉันพูดจบ ป้อก็หันไปยิ้มที่อื่น ... ฉันยังพูดต่อว่า

\" ป้อ... เอมีไรไห้ป้อด้วยละไม่รู้ว่าป้อชอบไหมนะ เอเลือกของไม่ค่อยเป็น แต่ไห้ด้วยความจริงใจ \"

\" อะไรละค่ะเอ \"

\" ป้อครับของชิ้นนี้ เป็นน้ำใจของเอ ที่เออยากจะไห้ป้อนะ ถึงมันจะไม่มีค่ามาก แต่ก็เป็นสิ่งแทนใจว่า ต่อไปนี้ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ\"

อะกรรม...เมื่อฉันส่งไห้.... ป้อก็รีบหยิบของที่ผมไห้ ด้วยไมตรี เธอหยิบแล้วเก็บลงกระเป๋านักเรียนเธอ ด้วยคำพูดว่า

\" เอขอบคุณมากนะ เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไม่ว่าจะนานเท่าไหน ป้อก็ยังมีความรู้สึกดีดีไห้เอเสมอ \"


วันรุ่งขี้นผมมาถึงกวดวิชา แต่เช้าเลย และเหมี่ยวก็เดินเข้ามา ทักผม แต่เช้าเลย

\" เอ เดี่ยวนี้ เอหายไปเลยนะเหมี่ยวไม่ค่อยได้เจอเอเลย ทำอะไรอยู่หรอ \"

\" เอยุ่งๆ นะเหมี่ยว เพราะใกล้สอบแล้ว เลยต้องขยันไห้มากๆ เดี่ยวสอบไม่ติดไม่มีที่เรียนแย่เลย \"

\" อ๋อ....แบบนี้นี่เอง เหมี่ยวก็เหมือนกับเอนะ อ่านหนังสือเยอะเหมือนกัน ปวดตาไปหมดแล้ว  \"

\" ใช่....จะสอบแล้วนิ แล้วเหมี่ยว อย่าหักโหมมากนะดูแลสุขภาพเป็นสิ่งสำคัญ และเอก้รู้มาว่าทุกคนตอนนี้ ก็อ่านหนังสือกันเยอะ เพราะเตรียมตัวสอบ เข้า ม.1 โรงเรียน รัฐบาล อีก \"

\"  แล้วเอเตรียมตัว เป็นยังไงบ้าง อ่านหนังสือเยอะแล้วสิ เห็นเอรื่นเริงจังเลย ไม่เห็นเหมือนคนเครียดอะไรเลย \"

\" ที่เห็นเอรื่นเริง เพราะเออ่านมาเยอะแล้วละเหมี่ยว ตอนนี้ เอไม่อยากจะทำตัวไห้เครียดๆ อยากทำตัวสบายๆ มากกว่า \"

\" อืม.... เหมี่ยว ก็ต้องตั้งใจเหมือนเอ เพราะเหมี่ยวอยากจะเข้า เตรียมพัฒน เอละอยากเข้าที่ไหน \"

\" เอก็อยากเข้าเตรียมพัฒนเป็นคำตอบสุดท้าย แต่มีคนมาสอบเยอะมากเลย คงต้องแข่งขันกันเยอะ มาก \"

\" อืม ใช่เห็นเขาบอกว่า ไห้สอบเข้า แล้วก็มีบ้านใกล้ โรงเรียน จับสลาก และโควต้าอื่นๆ อีก \"

\"  ใช่.. เพื่อนเอคนนึง เรียนเก่งมากคงติด แล้วมันยังบ้านใกล้โรงเรียนด้วย \"

\" อืม.... สบายกว่าเรานะ พวกเราต้องสอบกัน การแข่งขันมันเยอะมาก \"

\" ใช่... ยังไงก็ตั้งใจสอบนะเหมี่ยว \"

\" อยู่แล้วเอ เหมี่ยวคิดจะทำอะไรเหมี่ยวตั้งใจเสมอ เอด้วยละ ตั้งใจด้วยนะ อืมเอ เหมี่ยวมีเรื่องอยากจะถามเอหน่อย \"

\" ได้ เหมี่ยวว่ามาเลย \"

\" ดูคนชื่อป้อดูสนิทกับเอจังเลยนะ เอชอบเขาหรอ \"

\" อ๋อ เอกับป้อก็เป็นเพื่อนกันนะ เอมีไรไม่สบายใจก็จะไปปรึกษาป้อตลอด เพราะป้อ ไห้คำแนะนำเอได้ เกือบทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องตัง \" ฮ่า ฮ้า ฉันหัวเราะ เมื่อพูดจบ

\"  อืมเอ.... เหมี่ยวขอบคุณ ที่เอตอบคำถามนะ ใกล้จะได้เวลาสอบกันแล้ว รีบไปเตรียมตัวนะ \"

\" อืม เหมี่ยวเหมือนกันนะ ไปตรียมตัวได้แล้ว แล้วหวังว่า เราจะได้เจอกันที่ ต.อ.พ นะ \"

\" โอเค เอ เราแยกกัน ตรงนี้ \"

หลังจากที่ฉันแยกกับเหมี่ยว ฉันก็เดินเข้าห้องสอบ ... ไป เมื่อเข้ามาถึงห้อง... ก็สังเกตเห็นทุกคนวันนี้ในห้องสอบเพื่อนๆ ต่างมีสีหน้าเครียดกัน ฉันจึงเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ป้อ .... ถามป้อว่า

\" ป้อ ... วันนี้เป็นวันสอบแลว้ ป้อเครียดมั้ย \"

\" ก็มีบ้างนะค่ะเอ .. แต่ป้อก็อ่านหนังสือมาเยอะ ก็น่าจะทำได้ ..เอาน่าเอ อย่าไปเครียดเลย ทำไห้ดีที่สุดดีกว่า \"

เมื่อป้อพูดจบ อาจารย์คุมห้องสอบก็เดินเข้ามา พูดว่า

\" นักเรียนทุกคนค่ะ เดี่ยวอาจารย์จะแจกข้อสอบไห้ทุกคนนะ แต่ก่อนจะแจกอยากจะบอกว่า ขอไห้ทุกคนตั้งใจทำข้อสอบโดยไม่ลอกใคร เพราะถ้านักเรียนลองกัน ... ก็จะทำไห้ไม่รู้คุณภาพว่า เราเป็นอย่างไร นะค่ะ ... เอาละค่ะ ข้อสอบมี 5 วิชารวมอยู่ในชีสเดียวกัน เวลาการทำข้อสอบถึงตอน 12.10 ค่ะ และเมื่อแจกข้อสอบแล้ว ขอไห้ทุกคนตั้งใจทำนะค่ะ \"

แน่นอน ... เมื่ออาจารย์พูดจบก็เดินแจกชีสข้อสอบไห้กับพวกเราทุกคน และเมื่อฉันกับป้อได้ข้อสอบ .. ก็ต่างตั้งใจทำข้อสอบกันอย่างกันไม่สนใจใคร จนเวลาผ่านไป ... ผ่านไป จนพวกเราทำข้อสอบเสร็จ และเมื่อพวกเราทำข้อสอบเสร็จก็เหนื่อยมากแล้ว ก็รีบกลับบ้านโดยที่ไม่ได้พูดคุยกับใครในกวดวิชาอีกเลย 6 วันต่อมา


ตอนที่ 10 มุ่งสู่การสอบ


ก่อนสอบ ฉันหลับปุ๋ยอยู่บนที่นอนที่แสนจะนุ่ม แต่ยังมีภาพ กระดิ่ง ใสๆอันสีขาวเล็กๆ มาวนเวียนอยูในหัวของฉันตลอดเวลา  ฉันมาคิดดูแล้ว ป้อก็คนที่ดีมากคนหนึ่งเลย ... คนอะไรน่ารักก็น่ารัก จิตใจยังดีอีก หลังจากนั้นก็คิดไปจนหลับ ตื่นมาอีกทีเสียงนาฬิกาปลุกในห้องของฉันก็ดังลั่นห้องแล้ว แค่นั้นไม่พอ แม่ฉันยังเดินเข้ามาเขย่าตัวฉันบอก ว่า
  


\" ตี 5 แล้วเอ ตื่นได้แล้วลูก วันนี้สอบคัดเลือกนะที่โรงเรียนเตรียมพัฒนะ เอแม่จะบอกอีกครั้งนะ เอรีบอาบน้ำแต่งตัวเร็ว ไม่งั้นแม่จะอุ้มไปอาบน้ำนะ นี่ตี 5 ครึ่งแล้วนะ \"

ฉันสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงแม่พูดว่าจะอุ้มฉันรีบลุกขึ้นมา จากนั้นลงมาข้างล่างคว้าผ้าขนหนู เสื้อ กางเกงรีบเข้าห้องน้ำไป ไม่นานฉันก็แต่งตัวเสร็จ แล้วเดินมายัง โต้ะที่ฉันติดตารางสอบไว้ โอ้ว..แน่นอนเมื่อฉันหยิบตารางสอบขึ้นมา ตกใจครับ กับเวลาที่ใช้สอบ
( วิชาแรกสอบ 9.30 ครับและกว่าจะเลิกก็เย็นเลย ....)  6.30 อาบน้ำแต่งตัวเสร็จทุกอย่างพร้อมที่จะออกจากบ้าน ก่อนที่จะออกจากบ้าน เตรียมพร้อมทุกอย่าง หยิบปากกา ดินสอ ยางลบ บัตรเข้าสอบ 20 นาทีต่อมา ที่ถนนศรีนครินทร์ รถวิ่งมาด้วยความเร็ว 70 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ผ่านเสรีเซ็นเตอร์ ผ่านซีคอน จนมาถึงสี่แยกอ่อนนุช จากนั้นก็เลี้ยวขวาตรงสีแยกอ่อนนุชเข้าไป ซึ่งตอนนั้น ฉันยังไปเตรียมพัฒยังไม่ถูกเลย ต้องถามทางร้านค้าที่อยู่ริมถนน ถามมาเรื่อยๆ จนมาถึงถนนพัฒนาการ เมื่อเลี้ยวเข้ามาถึงถนนพัฒนาการ ตรงมา 2ข้างทางของถนนพัฒนาการ มีหมู่บ้านตั้งอยู่ริม 2 ฝั่งมีร้านค้า ตลาด และบริษัท สักพักก็ข้ามสะพาน มาสัก 3 กิโลเมตร ฉันก็เริ่มเห็นตึกที่สูงใหญ่ ตั้งอยู่ตระการตาต่อหน้า ข้างบนเขียนว่าโรงเรียนเตียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ตอนนี้ตื่นเต้นจริงๆ ที่จะมาสอบที่นี่ ไม่นาน ก็มาถึงทางเข้าโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ เลี้ยวซ้ายขับเข้าซอยไป แต่รถติดมากตั้งแต่หน้าทางเข้าเลย เคลื่อนตัวได้ทีละน้อยเท่านั้น จนแม่ฉันพูดว่า

\" เอลงไปจากรถก่อนก็ได้จะได้ไปดูห้องสอบ เดี่ยวใช้โทรศัพท์โทรหาแล้วกันนะ \" แม่ฉันพูดจบก็จอดรถไห้ฉันข้างทาง ไห้ฉันก็เปิดประตูรถก้าวลงมา ก้าวแรกที่ลงมาจากรถ .... มองไปรอบๆ  ก็ต้องตะลึง กับเพื่อนวัยเดียวกันที่เยอะมาก และเต็มไปด้วยเพื่อนที่ผมไม่รู้จัก  มีทั้งใส่เกงเกงน้ำตาล ใส่เกงกางสีน้ำเงิน ส่วนการแต่ตัวของผู้หญิง นั้นเป็นแบบ  ผูกโบว์ที่เสื้อ ผูกแนคไทร์บ้าง ดูแล้ว น่ารักทั้งนั้นเลย \"


....ทันใดนั้นเอง เสียงเรียกมาแต่ไกล

\" ดีค่ะ เอ \"  ผิง มากับ บิ้กตะโกนเรียกฉัน วันนี้เธอ ทั้ง 2 คน ผิง กับบิ้ก แต่งชุดนักเรียนแล้วน่ารักดี ผิดจากแต่งตัวธรรมดาเลย ยิ่งบิ้กแล้ว ดูน่ารักดีนะ ไม่เหมือนตอนเรียนพัชรวิชร์เลย ไม่นาน ผิงเดินเข้ามาภามฉันว่า

\" เอ เจอเหมี่ยวยัง \"

\" ยังไม่เจอเลยผิง เอ ก็เพิ่งมานะยังไม่เจอใครเลย ก็เจอ ผิงกับบิ้ก ก่อนเลย \"

\" อืม ... งั้นเราเดินเข้าไปเตรียมพัฒพร้อมๆ กันเลยนะเอ \"

ผิงพูดจบ ก็เดินเข้ามาใน ต.อ.พ และนี่ก็เป็นความรู้สึกแรกที่ได้เข้าโรงเรียนนี้  ก็ไม่ลืม ที่ต้องทำความเคารพ สิ่งศักศิ์สิทธ์ ของโรงเรียน
ผมไหว้ท่านเสร็จแล้ว  ก็ตั้งใจอฐิษฐาน ไห้มีสมาธิในการสอบ วันนี้   

ตอนที่ 11 เหมี่ยวเธอมีแฟนแล้ว


ในเวลานี้ ฉันมุ่งมั่นในการสอบมาก เมื่อฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนกับผิง และบิ้กแล้ว ก็มาเจอเพื่อนที่เรียน พัชรวิชช์ เฮ้ย กรณรงค์ อีกคนก็ชื่อ วรวุธ แล้วก็ยังเจอ ทินกร อีกด้วยและถ้าพูดถึงทินกร ก็นึกถึงความเก่งของเขาก่อนเลย เพราะจะเรียนยังไงก็ สอบได้ ที่ 1ของพัชรวิชช์ทุกครั้งไป


\" เฮ้ย... สวัสดีเอ    \" เสียงนายเข้มทักทายฉัน

\" สวัสดีเข้ม ... แล้วมาถึงกันนานหรือยัง \"

\" เพิ่งเดินเข้ามาถึงเอง แล้วเอละ \"

\" เพิ่งมาเหมือนกัน เดินมากับ บิ้ก กับ ผิง เนี่ยละ \"

\" อ๋อ ..... เออ.... เอ ขอตัวก่อนนะตอนนี้คงคุยไม่ได้นานเพราะว่า นัดเพื่อนเอาไว้ \"

\" เออ ...ได้ ไว้เจอกัน \" เมื่อฉันพูดจบฉันก็ขอแยกตัวออกมาจากบิ้กกับผิงและเดินมาคนเดียว เดินมาได้สักพัก .....ก็เจอป้อแล้ว โอ้ว..วันนี้ ป้อสดใสร่าเริงยิ้มแย้มแจ่มใสมาก เมื่อฉันเดินเข้าถึงป้อ ฉันก็ทักทายป้อ โดยใช้คำเรียบๆทั่วไป

\" สวัสดีครับป้อ \"

\" สวัสดีค่ะ เอ เอมาเจอป้อได้ยังไงเนี่ย แล้วมานานยังเอ่ย \"

\" มาได้สักพักแล้ว แล้วป้อละมากับใครละ \"

\" ป้อ .. มากับแม่นะเอ แม่ป้อยู่ทางโน้นแนะ \" ป้อพูดจบก็ชี้ไปยังอาคารที่อยู่ข้างๆ ตรงที่แม่เธอนั่งอยู่

\" อืมเอ.. เหมี่ยวไปไหนแล้วละ ป้อยังไม่เจอเหมี่ยวเลย \"

\" เหมี่ยวนะหรอ เอก็ยังไม่เจอเลย  \"

\" อ๋อ ...แล้วเพื่อนคนอื่นละเจอยัง ผิง  บิ้ก แล้วก็ปุ้มอีก \"

\" อ๋อ... เจอแล้วละ ผิง กับ บิ้กเอเพิ่งแยกจากบิ้ก กับผิงมาเอง แต่ปุ้มยังไม่เจอมันเลย \"

\" อืมป้อ... ตั้งใจสอบนะ เดี่ยวเอขอตัวเดินเล่นในโรงเรียนก่อนนะ \"

\" ค่ะตามสบายเลย แล้วยังใง ถ้าว่างๆก็มาคุยกับป้อบ้างนะ แล้วอีกอย่าง เอตั้งใจสอบไห้ได้นะ ใว้เจอกันละกัน \"

และไม่นาน ฉันก็เดินเหมี่ยวจนได้ ที่ทางเข้าหน้าโรงเรียน ตรงฝ่ายทะเบียน เหมี่ยวกำลังเดินอยู่กับแม่ แต่ฉันก็ได้แค่.... มองอยู่ห่างๆ จน ... นายปุ้มมันเข้ามา ตบไหล่ผม 1 ที

\" เอ มานานยังว่ะ \"

\" เออ เพิ่งมาวะ ทำไมคนเยอะ แล้วแบบนี้ จะสอบติดไหมเนี่ย \"

\" ก็ ไม่รู้ดิ คนมาสอบเยอะมากเลย แล้วก็รับเยอะเหมือนกันนะ ก็สู้ๆแล้วกัน \"

\" เออ ... ปุ้มเมื่อกี้กุเจอป้อด้วย เพิ่งเดินออกไปก่อนแกมาสักพัก \"

\" เจอป้อแล้ว ..หรอ เธอเป็นยังใงมั่งว่ะ แต่งตัวยังใงว่ะวันนี้ \"

\" เออ... สาดถามกุเป็นชุดเลย วันนี้ป้อใส่ชุดนักเรียน นะนายปุ้ม \"

เมื่อฉันพูดจบ นายปุ้มมันก็อมยิ้มใหญ่เลย ... ยังจะมาฝันกลางวันตอนนี้อีก วันสอบนะโว้ย

\" เออๆ เฮ้ย...นายปุ้มกรูลืมบอกไป ป้อนะ นั่งอยู่ตรงตึกข้างๆเราเลย เดินเข้าไปนิดหน่อยก็ถึงแล้ว อยากไปคุยก็คุยนะ เดี่ยวอดนะเว้ย ไม่รีบทำคะแนนนะ  \"

\"  เออ..ขอบใจนะเอ ไปละ \"


จากนั้นฉันได้เดินมายังหลังตึกที่ป้อบอก และ....ที่ม้านั่งตรงหลังตึกนี้ เหมี่ยวนั่งอยู่คนเดียว เหมือนเธอกำลังคิดไรอยู่ในใจ แล้วผมจะไปยุ่งไรกับเธอนะ เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเราสักหน่อย เสียงฝีก้าว เดินเข้ามาทีละเรื่อยๆ ก็เสียงฝีเท้าผมเองละ และในที่สุดก็มาหยุดตรงหน้าเธอ จนเธอตกใจหันมาพูดว่า

\" อ่าว... เอหรอมาได้ใงเนี่ย แล้วรู้ได้ใงเหมี่ยวนั่งอยู่ตรงนี้ \"

\" อืม... เอเดินมาเรื่อยๆนะ พอดีผ่านมาเจอพอดีเลยเข้ามาทักทายดู \"

ใบหน้าที่เศร้าสร้อยของเหมี่ยว เงยหน้าขึ้นมามองผม

\" เอทำข้อสอบไห้ได้นะ เหมี่ยวเกร็งกับข้อสอบมากเลย เอละเป็นไง \"

\"  เอก็เฉยๆนะ ทาทีไม่ได้ทุกข์ร้อนเลย อืม เหมี่ยว เอมีไรจะบอกเหมี่ยวละ \"

เหมี่ยวทำหน้างงๆ ถามฉันว่า

\" ไรหรอเอ \"

\" เอถามเหมี่ยวตรงๆนะ แล้วเหมี่ยวก็บอกเอตามตรงด้วย.... เหมี่ยวมีแฟนหรือยัง \"

หลังจากที่ฉันพูดจบ ธอเงียบลงไปนิด ไม่นานเธอถามฉันว่า

\"  ไห้เหมี่ยวบอกจริงๆ เหมี่ยวก็จะไม่โกหก เหมี่ยวมีแฟนแล้ว ที่โรงเรียนเก่านะ \"


พอผมได้ยินคำนี้ ทำไห้ผมคิดเลยครับ นี่หรอ ผู้หญิงที่เราคิดว่าดี เธอน่ารักจิง  แต่มาได้ยินคำพูดเธอวันนี้ ทำไห้ผมเปลี่ยน ความคิด ที่ชอบเธอกลายมาเป็นไม่ชอบละ


ตอนที่ 12 ตั้งใจสอบคัดเลือกเข้าม.1 โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ


จากนั้นไม่นาน ..... เสียงอ้อดสัญญาณของทางโรงเรียนได้ดังขึ้น และตอนนี้เป็นเวลา 8.30สักพักเสียงอาจารย์ประกาส ก็ดังขึ้น
\" ยินดีต้อนรับ นักเรียนและผู้ปกครองทุกท่านนะคะ ขอไห้นักเรียนทุกคนตั้งใจสอบ เต็มที่นะค่ะ และอย่าลืมดูห้องเรียนไห้แน่นอนด้วยคะ โชคดีทุกคนคะ \"

ตอนนี้เองผมไม่บอกไม่กล่าว เดินออกไปจากตรงที่เหมี่ยวยืนซะงั้น พร้อมกับความโง่ของผม เฮ้อ ........ก็ใช่นะสิ ความน่ารักของเธอกำลังเป็นอันตรายกับเรา

( เรื่องที่ป้อมาบอก ว่าเจอเหมี่ยวเดินกับแฟน วันสอบที่กวดวิชา ) สงสัยจะจริง เพราะป้อไม่เหมือนเหมี่ยว ป้อไม่เคยโกหก
เธอทำแบบนี้ทำใม เฮ้อออ...
ผมเลยต้องตัดใจจากเธอ และเตรียมตัวสอบ เข้าอย่างไม่สนใจ ใครและขณะนั้นเอง ที่ผมกำลังเดินเรื่อยเปื่อยออกมานั้น


เฮ้อ.... จะสอบแล้วแท้ๆ ดันมีเรื่องมาไห้คิดอีก ก็ไม่ใช่เรื่องใครเลย ก็เรื่องเหมี่ยวนั้นแหละ T_T
เสียงผมบ่นพึมพำไปตลอดทาง ยังกับคนอกหัก ก็ใช่นะสิ ก็อกหัก ก็นี่มันรักครั้งแรกของผมเลย แต่มันอกหักไปแล้ว เฮ้อออ...........

อีก 20 นาทีจะสอบละ ตอนนี้ผมต้องห้ามคิดเรื่องเหมี่ยวก่อนและตั้งหน้าตั้งตาสอบไห้ได้ สักพัก.... เสียง อ้อดสัญญาณดังเตือนก่อนสอบ 10 นาที ก็ดังขึ้น ...และพอหมดเสียงอ้อด ทุกคนต่าง เดิน วิ่ง กันอย่างอลวน กำลังเตรียมตัวขึ้นห้องเรียน
ไม่เพียงแต่คนอื่นเท่านั้น
รวมถึงผมด้วย กำลังรีบวิ่งอาคารเรียนตึก 10 เพื่อไปยังห้องสอบ และตอนนี้เอง ผมวิ่งมาอย่างรีบๆ จนถึงหน้าห้อง ผมมองไปที่ที่นั่งหน้าห้อง จะเป็นระเบียง ใว้สำหรับนั่งรอหน้าห้อง และสิ่งที่ผมเห็นก็คือ
เหมี่ยวกำลังนั่งคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่ อย่างสนิทสนม เฮ้ออพอได้เจอเธอกับเขากำลัง จีบกันแบบนี้ ผมยิ่งน้อยใจไปทุกที คิดแค่ว่า ตลอดเวลา 1 เดือน ที่เธอสนิทสนมกับเรามันคืออะไร ? คิดมากครับ ตอนนี้ผมยิ่งคิดมาก ........... โอ้ย จะสอบแล้ว ยังมาเจอเรื่องไห้ต้องคิดอีก จะตัดใจแล้วนะ แต่พอมาเจอ ก็ใจอ่อนอีกละ

นายเอนี่นายยังแคร์เธออยู่อีกหรอเนี่ย
จะสอบแล้วแท้ๆ ยังมาเจอเรื่องแบบนี้จะมีกำลังสอบไหมเนี่ย  และเสียงอ้อดสัญญาณ ก็ได้ดังขึ้นดังทั่วโรงเรียน เพื่อเตือนไห้ทุกคนเตรียมตัวเข้าห้องสอบ

เฮ้ย ... นายเอนายต้องตัดใจไห้ได้ ต้องทำใจเรื่องเหมี่ยวไห้ได้ และสอบไห้เต็มที่ เอาละผมต้องลืมไห้ได้ และเตรียมดินสอ 2B ยางลบ เข้าห้องสอบ
ผมเดินออกมาจากตรงที่เหมี่ยวกับเขานั่งอยู่ หันหลังมาด้วยอาการเซ็งเต็มที่ เดินแบบรีบจนเดินไปชนใครคนนึง ดัง ปั้ก!!

โอ้ย....จากการประทะใครบางคน เจ็บครับ ทำเอาดินสอ ยางลบผม ตกลงไปกองกับพื้น เลย ผมเลยก้มไปหยิบ ดินสอ ยางลบ แต่เหมือนไรก็ไม่เป็นใจ ดันซวยอีก ดินสอหัก ไม่มีดินสอแล้วด้วย แต่ที่แน่ๆมันสอบแล้ว ทำใงละ

และแล้ว.... เธอซึ่งเป็นคนที่ผมไม่รู้จัก เธอก้มลงมาหาฉันพูดขึ้นมาอย่างไมตรี ว่า
( ตอนแรกผมนึกว่าเธอจะเดินเข้าห้องไปโดยไม่ขอโทดแล้ว )

\" ขอโทดค่ะ เราซุ่มซ่ามเอง ที่เดินชนเธอดูสิ ทำดินสอเธอหักด้วย \"

เมื่อเสียงของเธอพูดจบ .....ผมเงยหน้าขึ้นมามองเธอ โอ้วเกิดการตะลึงครับ... ถะ เธอ หน้าตาน่ารัก ขาวมาก ไว้ผมยาวลงมาตรงใบหู เธอน่ารักจิงๆ ไม่แพ้เหมี่ยวเลย ผมคิด

\" เอ่อ คือว่า ดินสอเธอหักแล้ว เราไห้ยืมนะ \"
จากนั้นเธอก็ได้ส่งดินสอไห้ผม แท่งนึง ผมก็หยิบดินสอเธอมา และหลังจากนั้น เธอได้ยิ้มไห้ผม และเดินเข้าห้องสอบไป

เธอคือใครนะ แต่ที่รู้ ๆ เธอจะเข้าเตรียมพัฒน แน่นอน
เธอใจดีแบบนี้ ฉันต้องรู้จักเธอมากกว่านี้ไห้ได้  

และแล้ว 10นาทีต่อมา....เสียงทุกอย่างสงบลง บรรยากาส ในสถานที่สอบ ต.อ.พ ตอนนี้กลายมาเป็น วิชาการ ไม่มีใครส่งเสียง พูดคุยกันทั้งสิ้น
เพราะตอนนี้ทุกคนมุ่งตัวการสอบเข้า เพื่อสถาบันที่เราอยากเข้า

ตอนนี้เป็นเวลา 9.30 ได้เวลาสอบ เข้าพร้อมกันทั่วประเทศ ไม่แค่ ต.อ.พ เท่านั้น แต่ทุกโรงเรียน ก็กำลังเตรียมตัวสอบแบบนี้ เสียงสัญญาณอ้อดดังขึ้น เพื่อไห้นักเรียนรู้ว่า เริ่มการสอบแล้ว
ตอนนี้ผมตื่นเต้นมาก ลืมเรื่องเหมี่ยวได้ชั่วคราว ยังดีที่ได้เจอเธอคนนั้น  ถ้าไม่เจอเธอคนนั้น เราคงไม่มีกำลังสอบแน่เลย และเสียงอาจารย์คุมสอบห้องของฉันก็ดังขึ้น

\" เอาละนักเรียนทุกคน โปรดนำสิ่งของกระเป๋า มือถือ ใครที่พกมาเอามาไว้หน้าห้องก่อนนะค่ะ \"

หลังจากนั้น เพื่อนๆ ที่เข้ามาสอบชั้นเดียวกันได้ทยอยนำของมาใว้ที่หน้าห้อง จนหมดอาจารย์คุมสอบก็เริ่มพูดขึ้นว่า   

\" เอาละค่ะนักเรียน คงไม่มีใครมีสิ่งของไว้กับตัวแล้วนะค่ะ นอกจากตัง และของใช้สำหรับเตรียมตัวสอบ ถ้าไม่มีแล้ว อาจารย์จะแจกข้อสอบนะค่ะ \"
หลังจากนั้นอาจารย์ก็แจกข้อสอบ จนครบทุกคน และเสียงสัญญาณเริ่มการสอบก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงอาจารย์
\" ขอไห้ทุกคนโชคดีในการสอบค่ะ \"

เริ่มทำข้อสอบผมมองที่ข้อสอบวิชาแรกคือวิชาภาษาไทย อุ้ยมาข้อแรกก็ตรงกับที่อาจรย์สอนมาละ ข้อสอบมีใจความว่า
ข้อ 1 คำในภาษาไทยมีกี่ชนิด
ก 4 ชนิด   ข .5 ชนิด
ค 5 ชนิด   ง .7 ชนิด

เมื่อฉันเจอคำถามข้อนี้ ทำไห้ฉันนึกคำพูดของป้อ  ที่ป้อตอบไว้กวดวิชานี่หว่า ป้อตอบ 7 ชนิด ก็หา แล้วกาบาทเลย
จากนั้นผมได้กา ง งู ไป  

เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ครึ่ง ก็หมดเวลาวิชาภาษาไทย ผมนึก ป่านนี้เธอคนนั้นเป็นยังใงบ้างนะ อยากเจอเธออีกจัง ใจดีน่ารักอีกไม่เหมือนเหมี่ยวเลยสักนิด โอ้ย

\" เสียงอาจารย์ดังขึ้น ต่อไปเป็นวิชาที่ 2 คือวิชาสังคม ขอไห้นักเรียนตั้งใจสอบนะค่ะ หลังจากนั้นอาจารย์ก็แจกข้อสอบ \"

เสียงสัญญาณดังไห้ทำข้อสอบ
ตอนนี้เสียงในโรงเรียนเงียบมาก มีเพียงเสียงลมพัดไปมาเท่านั้น
และวิชานี้ก็เหมือนกับภาษาไทย ผมก็ทำเต็มที่ และมีสมาธิในการทำมากขึ้น และคิดไว้ว่า ต้องเข้า ต.อ.พ มาเจอเธอไห้ได้

ตอนนี้ เวลา 12.00 เป็นเวลาที่พัก และทุกคนจะกลับเข้ามาสอบอีกตอน 13.00 เหลืออีก 2 วิชาเท่านั้น ก็หายเครียดแล้ว

ที่โรงอาหารยามบ่ายแบบนี้ คนเยอะเต็มไปหมดไม่ว่าจะเป็นผู้ปกครอง อาจารย์ นักเรียน
ผมเดินเข้ามาที่โรงอาหารคนเดียว ก็ได้สังเกตไรไปเรื่อยๆ จนถึงร้านข้าว
สิ่งที่ผมเจอคือ ร้านข้าวต่อคิวกันยาวเหมือนกันนะ เป็นระเบียบเลยและนี่แหละ โรงเรียนดี นักเรียนก็ดี
และเวลาก็ผ่านไป 10 นาที กว่าจะซื้อข้าวได้ เฮ้อ กว่าจะซื้อได้ และก็ต้องมาหาที่นั่งอีก โอ้เดินเข้ามาที่โรงอาหาร ที่นั่งเยอะจิง แต่มันเต็มหมดเลยนะสิ ผมมองไปก็ยังไม่มีที่ว่าง เดินสัก 5 นาที ก็ยังไม่มีที่นั่งเลยจน เหลือบไปมองเห็น ที่ตรงนึง กำลังว่างอยู่ รีบเดินเลยไปตรงที่นั่งตรงนั้น จน มาถึงที่นั่งว่างตรงนี้ และมันบังเอิญจิงๆ ครับ

ผมได้มาเจอกับเธอคนที่ไห้ดินสอผมยืมเมื่อเช้า ผมก็นั่งกินใกล้ๆ เธอนั้นแหละ แต่ผมไม่กล้าทักเธอนะ ได้แต่กินแบบเรียบร้อย และกินไปเหลือบมองเธอไปจนเธอหันมา ยิ้มๆ ไห้ผม แล้วพูดว่า


ตอนที่ 13 น้ำใจที่ หนิง มีไห้เอ กับปากกา 1 ด้าม


สวัสดีค่ะ เราเจอกันอีกแล้วนะค่ะ \"

\" อ๋อ ...สวัสดีครับ เธอนี่ขยันนะ ดูสิสอบเสร็จแล้ว ยังมานั่งทบทวนตำราอีก\"

\" ขอบคุณนะค่ะที่พูดชมเชย ... แล้วเมื่อเช้าคุณทำข้อสอบได้ไหมค่ะ \"

\"  ก็ทำเต็มที่นะ ฝึกฝนวิทยายุทธมาเป็นเดือนๆ ได้ทำมากกว่า แล้วเธอละทำได้มั้ยละ?  \"

\"  เราหรอ...ทำได้สิ \"

เธอตอบฉันด้วยท่าทีที่มั่นใจมาก .....

\" แล้ว... เอ่อคือ คุยกันมาตั้งนานแล้ว ชื่อไรหรอครับ เราชื่อเอนะ \"

\"  ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะเอ...... เราชื่อหนิงนะ \"

\" อ่อ.... ครับยินดีเช่นกันคร้าบ \" ผมยิ้มไห้หนิงเล็กน้อย ...... และนี่ก็เป็นครั้งแรกในการแนะนำตัวครั้งแรก ที่หนิงบอกชื่อกับฉัน ที่โรงอาหารตอน 12.00 ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ

\" สักพัก.... หนิงขอตัวก่อนนะ ต้องไปเตรียมตัวสอบวิชาต่อไป เอด้วยละ \"

\" ได้หนิงเราไปเตรียมตัวสอบ วิชาใหม่กัน \"

หลังจากนั้น ผมกับหนิงก็แยกย้ายกันนำจานข้าวไปเก็บทางด้านหลังของโรงอาหาร ... และไม่นานหลังที่เก็บจานเสร็จแล้ว .. ฉันก็เดินกลับมายังตึก 10 ซึ่งเป็นตึกที่ใช้สอบวิชาที่เหลืออีก 2 วิชา ( อธิบาย การที่เดินมายังตึก10ได้นั้น ต้องเดินผ่านสนามบาส ก่อนด้วยละ ) จนเวลาผ่านไป ล่วงเลยมาถึง 13.00 ฉันได้มาถึงบนอาคารเรียน ที่ชั้น 4 ห้อง 1041 ฉันจึงเดินเข้ามานั่งอยู่หน้าห้องและฉันก็สังเกตเห็นนายปุ้ม แล้วก็ป้อด้วย และไม่นาน ... นายปุ้มกับป้อก็เดินเข้ามาหาฉัน นายปุ้มพูดขึ้น

\" เฮ้ย... เอ เมื่อกี้กุเห็นเหมี่ยวนั่งแล้วคุยกับใครไม่รู้ เห็นยังฟระ \"

\" อืม....ถึงเห็นไปแล้วได้อะไร ชั่งเขาเถอะ  \"

หลังจากที่ฉันพูดจบ ..ใอ้ปุ้มฟังแล้วงง ๆ เลยหันไปถามป้อว่า

\" ป้อ.... พูดกะเอทีดิ ถามมันไห้ทีเรื่องเหมี่ยวอะ \"

\" ป้อจะลองถามไห้นะปุ้ม.... \"  หลังจากนั้นป้อก็เดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทีแปลกๆ บิดไปบิดมา .... จนเธอเดินเข้ามาถึงตัวผม เธอก็ถามผมว่า ...  

\" เอ ....เราก็เป็นเพื่อนกัน เอมีไรก็บอกป้อได้นะ \" ผมฟังป้อพูดจบ ...ดูแล้วเหมือนป้อจะเค้นความลับไห้ผมตอบเธอไห้ได้เลย และ.... ถ้าเป็นคนอื่นมาถามฉัน ฉันก็คงไม่บอก แต่นี่...เป็นเพื่อนที่ดีของฉัน ฉันเลยไม่อยากปกปิด พูดไปว่า

\" ป้อจะถามเอเรื่องเหมี่ยวใช่ไหม ....บอกก็ได้ เหมี่ยวเขามีแฟนอยู่แล้ว แล้วช่วงที่เราเรียนที่กวดวิชาด้วยกัน .. เหมี่ยวเขามาทำตัวสนิทสนมกับเอนะ... ป้อ เอควรทำใงดี \"

\" อ่าว.... เรื่องเป็นอย่างนี้เองหรอเอ \"  

\" ก็ใช่นะสิป้อ....ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขาแกล้งดีกับเอนะ เอโดนหลอกเอโง่เองละ ป้อ \"

\" เออย่าไปบอกว่าตัวเองโง่ เอไม่ได้โง่หลอกนะ แต่เอใว้ใจคนอื่นมากไป \"

\" อืม....ก็ใช่นะสิเอ...ชอบไว้ใจคนมากไป.... ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ทุกคน \"

\" ไม่ได้เป็นแบบนี้ทุกคนนะ แล้วแต่บางคนนะ \"  

ฉันฟังป้อพูดจบ ... ฉันก็เริ่มหลุดหงิด ขึ้นมานิดนึง แต่.... สักพักเมื่อฉันคิดได้ .... ฉันก็หันไปบอกนายปุ้มกับป้อว่า  
\" ป้อ ปุ้ม.... เอขอตัวไปเตรียมตัวสอบก่อนนะ \"
นายปุ้มบอกไห้กำลังใจฉัน

\" เออ... เอ .....อย่าคิดมากนะเว้ย เรื่องแค่นี้เอง  ผู้หญิงดีดีมีอีกเยอะ ... \"

\" ใช่เอ........ ป้อว่าเราเตรียมตัวสอบดีกว่านะ ไรที่ใร้สาระอย่าไปยุ่งมันเลย ก็ปล่อยเขาไป \"

\" อืม...ป้อ เอขอโทดนะ ที่ต้องเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาเล่าไห้ฟังตอนสอบ ทำไห้ป้อไม่สบายใจ \"

\" ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเราก็เพื่อนกัน ไปสอบได้ละแล้วอย่าคิดมากนะเรื่อง เหมี่ยว มีคนน่ารัก นิสียดีจิงใจอีกตั้งเยอะแยะ เชื่อป้อสิ \"

\" อืม ..ขอบคุณนะป้อที่ไห้กำลังใจ \"

จากนั้น ผมได้เดินเข้าห้องสอบไป โดยเดินผ่าน... เหมี่ยวนั่งกับชายหนุ่มคนหนึ่งไป ...

เฮ้อ ...... ทำไมต้องมาเดินผ่านนี้ฟระ ทำไห้คิดอีกละ  โดนเธอหลอก.... เฮ้อ ผมเหลือบไปมองแฟนมัน แต่ก็ทำไรไม่ได้ เข้าห้องสอบดีกว่า เมื่อเข้าห้องสอบ ....ขณะนี้เป็นเวลาบ่ายโมงตรง ได้เวลาเข้าห้องสอบ และสอบอีก 2 วิชาที่เหลือ พอเข้าห้องสอบมา เรื่องซวยก็ยังไม่หมดครับเมื่อเดินมาถึงโต้ะตัวเอง เหลือบมองใต้เก้ะตัวเอง ดินสอหายไปไหนไม่รู้ เวงกำแล้วทำใงละเนี่ย ได้เวลาสอบแล้วด้วย ผมทำหน้าตื่นๆ หันไปมองอาจารย์ จนอาจารย์เขาเริ่มสงสัยทำใมทำแปลกๆ ผมคิดทำใงดีวะเนี่ย ดินสอหายจะไปยืมใครเนี่ย ทันใดนั้นเอง โต้ะข้างๆของฉันสะกิดผม และยื่นดินสอไห้ผม ผมหันไปมอง กำลังจะขอบคุณแต่ก็ต้องอึ้งครับ เพราะคนที่ส่งดินสอไห้ผม ก็คือหนิงนั้นเอง แต่ตอนนี้มาอึ้งไมได้คับ เพราะมันสอบแล้ว เลยรีบหยิบดินสอมาแล้วตั้งใจทำ ( และนี่คือการยืมดินสอเธอครั้งที่ 2 ) และหลังจากนั้นไม่นานเสียง.... ติง ติง ติง ติง เสียงอ้อดสัญญาณได้เวลาทำข้อสอบ ทุกอย่างกลับมาเป็นวิชาการอีกครั้ง ไม่มีเสียงใครคุยกันทั้งในห้องนอกห้อง มีแต่เสียงลมพัดไปมา 1 ชั่วโมงผ่านไป กับวิชา Eng ผมนั่งทำไปด้วยความตั้งใจไม่ได้สนใจใครทั้งนั้น จนเสียง อ้อด หมดเวลาวิชาดังขึ้น จากนั้นอีก 10 นาที อาจารย์ได้เริ่มแจกข้อสอบวิชาใหม่ ซึ่งเป็นข้อสอบวิชาสุดท้ายของวันนี้  จน....เสียงอาจารย์คุมสอบกล่าวอย่าเป็นกันเองว่า

\" เอาละนักเรียนทุกคน วิชาสุดท้ายแล้วนะ ขอไห้นักเรียนทุกคนเต็มที่นะค่ะ โชคดีค่ะ เริ่มทำได้ค่ะ

จากนั้นเมื่ออาจารย์พูดจบ .... ผมก็ทำเต็มที่ โดยไม่ได้นึกถึงใครทั้งนั้น ใช้วิชาความรู้ที่ได้เรียนมา ทุ่มมาทำข้อสอบในวันนี้ทั้งหมดจน.... เวลาผ่านไป 40 นาที 50 นาที 60 นาที จนหมดเวลา

\" เอาละค่ะนักเรียนหมดเวลาทำข้อสอบแล้วค่ะ อาจารย์จะเก็บข้อสอบนะค่ะ \"

หลังจากที่ทำข้อสอบเสร็จหมดทุกวิชาแล้ว ....ฉัน ก็เดินออกจากห้อง แบบโล่งใจมากๆ เดินมาสักพักก็มา เจอกับหนิง เธอกำลังนั่งอยู่หน้าห้อง เธอกำลังอ่านหนังสืออยู่ เธอขยันจรัง สอบเสร็จแล้วหนิงยังมาอ่านหนังสืออีกขยันจัง
ฉันเลยเดินเข้าไปหาหนิง เพื่อที่จะได้นำปากกามาคืนเธอ  ฉันเดินเข้ามาหาเธอ เธอรู้สึกตัวหันมาหาฉัน  จนฉันต้องเป็นฝ่ายทักทายเธอก่อนว่า

\" หนิงครับเอขอบคุณมากนะ สำหรับดินสอ นี่ดินสอที่หนิงไห้เอยืมตอนเช้า \"  

\" อืม ...ขอบคุณมากนะเอ แล้วเอทำข้อสอบได้ไหม \"  

\" เอนะหรอ.... ก็ได้ทำมากกว่า หนิงละ ผ่านมา 5 วิชาแล้วทำได้มะ \"  

\" อืม.... ก็ถ้าเราตั้งใจ น่าจะทำได้นะ แต่หนิงยังไม่รู้หรอก ต้องไห้ผลสอบออกมานะ \"  

\" อ๋อ....... แล้วหนิงมานั่งทำไรตรงนี้ละ ยังไม่กลับบ้านหรอ \"

\" หนิงยังไม่กลับ คงอีกแป้ปนะมานั่งพักเหนื่อยนะ \"  

\"  ใช่เหมือนเอเลย เหนื่อยเนอะสอบมาทั้งวันเลย \"  

จากนั้นผมก็นั่งข้างๆหนิง สังเกตเธอหนิงน่ารักดีนะ ฉันเลยคิดว่า เธอจะเหมือนเหมี่ยวหรือเปล่านะ จน....คำพูดป้อก็ดันเข้ามาในหัวผม  
\" เอ ผู้หญิงนะ ไม่เหมือนกันทุกคนหรอกนะ \"  

ผมนึกคำที่ป้อพูด ก็เริ่มมีกำลังใจนิดๆ นะ แต่ก็ยังน้อยใจอยู่ดี  ตอนนี้ สายลมพัดมาเย็นๆ บนตึกท่ามกลางเรา 2 คน หนิงกับผม  
ปล่อยอารมย์ไห้ไปกับ เสียงลม ไห้ผ่อนคลายจน หนิงหันมาผมเอ่ยขึ้น  

\" อืม...เอสอบเสร็จแล้ว  เอกลับบ้านยังใงค่ะ \"  

\" เอนะหรอ.... คงกลับคนเดียวอะ หนิงละ \"  

\" หนิงกับกลับแม่นะ แล้วบ้านเออยู่แถวไหนละ \"  

\" อ่อ..... บ้านเออยู่สุขุมวิท นะ หนิงละ \"  

\" ดีเลย....บ้านหนิงก็อยู่สุขุมวิท เหมือนกัน เอางี้กลับกับหนิงด้วยกันก็ได้ ได้คุยกันด้วย หนิงยังไม่มีเพื่อนเลย \"  

อะกรรม .... มันเขิลนะ แต่ฉันก็ตอบตกลงกับหนิงไป

\" แต่ไปก็ได้ ถ้าไม่รบกวนหนิงนะ \"  

\" ไม่รบกวนหรอก เราลงไป ข้างล่างกันเถอะ \"  

ช่วยที่ฉันกับหนิงเดินมายังรถของหนิง ก็ดันมาเจอเหมี่ยวกับแฟนมันอีก  แต่เหมือนเหมี่ยวจะเห็นผมแล้ว มองๆมาที่ผม และเหลือบไปมอง หนิงด้วย  แล้วเหมี่ยวก็บ่นๆ ไรไม่รู้ ผมไม่รู้หรอกเพราะอยู่ไกลกัน จน เหมี่ยวเดินเข้ามาหาผม กับแฟนมันด้วย มันจะเดินเข้ามาทำไรหว่า  

\" อืม.... เอ คนใหม่หรอ น่ารักดีนิ \"  

เมื่อเหมี่ยวพูดจบ ก็ทำไห้ฉันอิ้งอย่างมากกับคำพูด ... ของคนที่เรารู้สึกว่าครั้งหนึ่งเราเคยชอบเขานะ ฉันเลยฝช้น้ำเสียงที่เกี้ยวกราดตอบไปว่า

\" เพื่อนเอนะชื่อหนิง \"  


\" ...โห... อย่าเอนะหรอ จะหาแฟนได้น่ารักแบบนี้ \" เหมี่ยวพูดจบหนิงก็สอดขึ้นมาพูดบ้าง อย่างใจร้อน

\" ทำไมหรอ...เธอ เอเขาอาจไม่หล่อมาก แต่เขาก็ดีมีน้ำใจ  \"  

\" เอาเถอะ หล่อสู้แฟนเหมี่ยวไม่ได้หรอก หล่อกว่า 5555 \"  


\" เอไม่ต้องไปสนใจนะ ไปกันเถอะ \"  

แน่นอน ....หนิงดึงฉันออกมาจากเหตุการณ์ตรงนั้น ทำไห้ฉันได้แต่กลืนน้ำลาย กับคำพูดของเหมี่ยว จนเดินมาถึงรถของหนิง ที่มีพ่อกับแม่หนิง นั่งอยู่ในรถ ..และเมื่อหนิงเอามือไปเปิดประตูรถ ..... ผมก็สวัสดีตามมารยาท พอสวัสดีเสร็จ แม่หนิงก็เอ่ยขึ้น นี่ใครหรอหนิง

\" นี่เพื่อนใหม่นะแม่ มาสอบด้วยกันอยู่ใกล้กันด้วย อยู่สุขุมวิท 101/1เลยกลับด้วยกัน \"

\" อ่อ หรอลูก ปะๆ เย็นมากละ ขึ้นรถปะ \"

หลังจากนั้นก็ขึ้นรถไป ระหว่างทาง แม่หนิงก็เอ่ยขึ้น
\" อืม สอบได้มั้ยจ้ะเอ แม่หนิงถามแบบ คุ้นเคยเเป็นกันเองมาก \"

\" อ๋อ... ก็ทำได้ครับ แล้วผมก็หันไปถามหนิง หนิงละ ทำได้ไหม \"

\" ทำได้สิค่ะแม่ หนิงเก่งอยู่แล้ว \"

และไม่นาน ... ฉันกับหนิงก็เปิดประตูเข้ามานั่งข้างหลังรถ .... และด้วยความเหนื่อย และเสียงเพลง ก็ดังมาจากในรถทำไห้ฉันฟังเคลิ้มแล้วง่วงนอนเลย นำหัวไปพึงข้างรถ คิดในใจ เฮ้อ ....ป่านนี้เหมี่ยวกับแฟนคงหวานกันแน่ๆเลย เฮ้อ .. นี่หรอเพื่อนเราที่ครั้งหนึ่งเคยรู้จักกันที่กวดวิชา


ตอนที่ 14 วันบอกผลสอบ ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ


ไม่นาน...... รถยนต์ที่มีฉันกับหนิงนั่งมา ก็มาส่งผมที่ซอยสุขุมวิท และเมื่อรถจอดสนิท ฉัน... เปิดประตูรถก้าวลงมา เมื่อขาลงมาแตะพื้น ฉันก็ส่งยิ้มไห้หนิงเล็กน้อยก่อนกลับบ้าน รถยนต์ของหนิงค่อยๆเคลือนตัวจนลับสายตาไปเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนค่ำ  และวันนี้ผมได้เจอเรื่องเยอะแยะมาก กลับถึงบ้านอาบน้ำก็หลับเลย 2 วันต่อมา .....ก็มาถึงวันประกาสผลสอบของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ  ที่ถนน หน้าถนนของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ.... วันนี้ตั้งแต่หน้าทางที่กว้างขวาง กลายเป็นทางแคบไปถนัดตา เมื่อจำนวนรถยนต์ที่ขับเข้ามากันอย่างล้มหลาม ......  คนเยอะมากครับ และเมื่อฉันลงจากรถมา ....... ฉันก็รีบเดินมายัง ... ทางเข้าของโรงเรียน ..แต่ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าโรงเรียนเพื่อจะดูผลสอบนั้น ฉันก็ได้เจอกับ นายปุ้ม ป้อ ผิง และบิ้ก ต่างมีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เป็นอย่างมาก ไม่นาน นายปุ้มมันก็พูดขึ้นว่า

\" เอดูผลสอบยังเอ....กรูอยากบอกว่า ..... กุติดวะ ผิงก็ติด ป้อก็ติดด้วย เอติดไหม \" นายปุ้มถามอย่างใจร้อน

\" ยังไม่ได้เข้าไปดูเลย เพิ่งมา... เอดีใจกับทุกคนด้วยนะที่สอบติด \"

\"  เอ... รีบไปดูเถอะพวกกุ..... รอตรงนี้แล้วกัน หวังว่าจะได้ยินข่าวดีนะ \"

\"  เอรีบไปดูนะ เดี่ยวพวกเรานั่งกินก๋วยเตี่ยวหน้าโรงเรียน นี่แหละเอจ๋า เอต้องสอบไห้ได้นะ ป้อเอาใจช่วย ...\"

ในที่สุด ฉันก็รีบเดินเข้ามา แซงหน้าเพื่อนๆที่กำลังเดินเข้ามาดูบอร์ดประกาสที่ติดไว้ที่สนามบาส ตอนนี้ใจฉันมันตื่นเต้นมาก ... กับการที่จะเข้าไปดูผลสอบ .... จน มาเจอกับหนิงซึ่งกำลังเดินเข้ามาในสนามบาสกับฉันเหมือนกัน

\" อ่าวเอ .....เป็นไงบ้างติดมั้ย \" หนิงเดินเข้ามาทักทายกับฉันด้วยท่าทางที่แจ่มใสเป็นอย่างมาก  

\" เอเพิ่งมาคร้าบหนิง... แล้วหนิงละดูผลยัง หนิงมั้ย ผมออกอาการตื่นเต้น \"

\" หนิง...เพิ่งไปดูมาเมื่อกี้เอง หนิงสอบได้นะเอ \"

\" หะโหว ....หนิงเก่งจังเลย เอยังไม่รู้เอจะติดเปล่า โอ้ย ใจสั่นจรังเลย \"

\" ต้องติดสิ เดี่ยวหนิงไปช่วยลุ้นๆ \"

หลังจากนั้น ฉันกับหนิงก็เดินเข้ามาในสนามบาส ... และมุ่งหน้าไปดูผลสอบที่บอร์ดด้วยกัน และไม่นาน ฉันก็ได้เจอนายแจ้ค มันเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน .... พูดขึ้นว่า

\" เฮ้ย.... เอติดเปล่า \"

\" ยังไม่ได้ไปดูเลย กำลังไปดูเนี่ย \"

\" เออๆ.... สู้นะเว้ย เออ..ว่าแต่ คนที่ยืนข้างๆเอใครละ \"

\" อ่อเพื่อนเอเอง .... มาช่วยดูผลสอบอะ \"

\" จะ..... จิงหรอ  ไม่กวนละขอไห้นายเอ สอบติดละกัน \" สาดนายแจ้คพูดจบ ก็ทำหน้าท่าทางทะเล้นใส่ฉันอีก

และแล้วที่บอร์ดประกาสผลสอบของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ตอนนี้ดูแคบไปอย่างถนัดตา ..เมื่อบรรดาเพื่อนๆผู้ปกครอง ต่างเข้ามายืนกันจนแน่นบอร์ด หลังจากนั้น หนิงได้ถามชื่อและเลขที่ห้องสอบของฉัน  

\"  เอเดี่ยวหนิงช่วยเอหาอีกแรง... แล้วเอชื่อไรนะ บอกห้องด้วย และขอเลขประจำตัวพอ \"

\" 2819 คือเลขที่ของเอ หนิงช่วยเอดูด้วยนะ \"

และหลังจากนี้เมื่อฉันเริ่มหา นาทีแห่งความปลื้มปิติยินดี ก็กำลังเริ่มขึ้น เมื่อฉันกับหนิงกำลังช่วยกันดูรายชื่อของผู้ที่ติดเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการตั้งแต่บอร์ดแรก จนมาถึงบอร์ดสุดท้าย วินาทีนี้เป็นวินาทีที่ฉันตื่นเต้นอย่างมาก เมื่อฉันรูดนิ้ว ดูห้องหลายๆห้องด้วยความบรรจง จนหมดกระดาษชื่อ ... และเมื่อหมดกระดาษชื่อแล้ว จำนวนคนที่ติดก็ลดน้อยลง ซึ่งทำไห้ฉันยิ่งตื่นเต้นเข้าไปอีก .. เพราะถ้าฉันยิ่งหาไม่เจอ รายชื่อจะเหลือน้อยลงไป แต่ในที่สุด เมื่อฉันได้ยินเสียงจะโกน มาว่า
\" เอๆๆ มานี่........ หนิงเจอแล้ว \"

เจออะไรของหนิง ฉันรีบเดินมาตรงบอร์ดที่หนิงหาอยู่ และถามขึ้นว่า

\" มีอะไรหรอหนิง \"

\" เลขที่2819ใช่มั้ย นี่ใง ลำดับที่ 30 อยู่ห้อง ที่ 8 \"

และแน่นอน เมื่อหนิงพูดจบ หน้าของฉันเริ่มร้อน แขนฉันเริ่มสั่นเบาๆ มันยิ่งตื่นเต้นครับ  รีบก้มหน้ามาดูตามที่หนิงบอก ในที่สุดฉันก็เจอเลขที่ผม 2819 เฮ้ยย ชื่อตูนี่หว่า และเมื่อฉันเจอชื่อของฉัน ซึ่งฉันไม่ได้ฝันไป เพราะฉันติดแล้วจริงๆ ฉันหันมายิ้มแล้วตะโกนว่า

\" เฮ้ย เราสอบได้ เราติดหรอเนี่ย ฮ้ยยยยยยย ติดแล้ว .......... [ ลากเสียงยาวเช่นกัน ] \"

\" เอๆๆๆ อายเขาบ้างดิ ดูสิตะโกนดังลั่น สนามบาสเลย\"

\" เอขอโทดนะหนิง เอดีใจมากไปอะ \"

\" ไม่เป็นไรหรอก.. เอติดแล้วนิ เห็นไหมละ เพื่อนหนิงคนนี้ต้องทำได้  \"

\" เดี่ยวๆหยุดความดีใจไว้ก่อน ต้องไปบอกพ่อแม่กันก่อนละกัน แล้วค่อยคิดว่าจะเลี้ยงกันที่ไหน จากนั้นผมกับหนิงก็รีบเดินไปที่พ่อแม่ ยืนอยู่ \"

\" เอติดเตรียมพัฒน์ หนิงก็ติดแม่ \"

แม่ผมฟังแล้วดีใจ ใหญ่เลยเดินไปบอกพ่ออีก จากนั้นผมก็เก็บอาการดีใจไม่อยู่ จึงขอตัวแม่ออกไปหาเพื่อนๆ 10 นาทีผ่านไป ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงเรียน ผมเห็นเพื่อนๆนั่งอยู่เต็มไปหมด เป็นเพื่อนจากโรงเรียนเก่าไม่ว่าจะเป็น นายปุ้ม นายแจ้ค ป้อ บิ้ก ผิง นายเข้ม ทินกร และเพื่อนๆที่พัชรวิชช์ เยอะมากเกือบ 20 คนแนะ ฉันกับหนิงเดินเข้าไป จนเพื่อนต่างหันมามอง แล้วถามคำถาม เสียงเดียวกัน ว่า

\" เฮ้ย เอมาแล้วเว้ย เป็นใงเอติดไหม \" เสียงนายปุ้มทึ้งขวดน้ำอัดลม แล้วถามฉัน ยังไม่พอ นายแจ้คยังเข้ามาถามฉันอีก

\" เอติดไหม \"


แน่นอน .... ตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันติด ต.อ.พแล้ว ฉันเก็บความรู้สึกและนาที ที่ประทับใจไว้ไม่อยู่แล้ว .. เอก็ติด แล้ว

\" ติดเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย \" สั่นๆ เบาๆ แต่ได้ใจความเท่านั้นแหละ ที่ฉันบอกไป

พวกเราก็รู้ใจมากยิ่งขึ้น ผมมอง รอบๆ เพื่อนต่างเฮฮากันมาก ทุกคนดีใจที่ติด บางคนก็มาแสดงดีใจกับผม บางคนก็ร้องไห้ออกมาตรงนั้นเลย แต่สำหรับผมตอนนี้ ไม่มีไรที่จะดีไปมากกว่า ฉันติดเตรียมพัฒน  และถ้าไม่ได้เธอคนนี้ผมคงแย่ หนิงใงก็เป็นกำลังใจไห้ผม ผมจึงเดินเข้าไปหาหนิง มองแววตาเธอ แบบอยากไห้เธอรู้ อยากจะบอกเธอ ว่า ขอบคุณมากนะ ที่เป็นเพื่อนที่ดีของเอ และเอก็ได้บอกกับหนิงว่า   

\" เอขอบคุณหนิงมากนะ ขอบคุณจริงๆ ที่หนิงช่วยเอหลายๆ อย่างตั้งแต่ไห้ยืมดินสอ เป็นกำใจไห้เอ และช่วยหา ชื่ออีก ทั้งที่เรายังไม่สนิทกันเลย เอมีไรไห้หนิงด้วย แต่มีสิ่งที่พอจะหาได้แถวนี้คือ .......... ฉันเดินไปที่ต้นใม้ เล็ก ข้างทาง ก้มลงไปหยิบ ... มันเป็นดอกใม้ดอกนึง สีแดง เก็บขึ้นมา แล้วเดินมาหาหนิง พร้อมกับคำพูดว่า  ขอไห้ดอกใม้ ดอกนี้ แทนคำว่าเพื่อนที่ดี และมิตรภาพของเรา ที่มีจะเพิ่มมากขึ้น ไม่มีลดลง \"
ฉันพูดจบก็ส่งดอกใม้ไห้เธอ

\" ขอบคุณเอมากนะ เอเป็นคนแรก ที่ไห้ดอกใม้หนิง และเป็นคนแรก ที่หนิง มาเจอ และก็เป็นคนแรกอีก ที่ทำตัวได้ยุ่งมาก อิอิ ล้อเล่นนะ \"


และไม่นานหลังจากที่พวกเรา ฉลองกันได้สักพัก ป้อก็เข้ามาแสดงความยินดีกับฉัน วันนี้ทุกคนเฮฮากันมาก เมื่อรู้ว่าตัวเองสอบติดทุกวิชา เราจะไม่ลืม เพื่อนที่ดี อย่างทุกคน และกวดวิชาพัชรวิชช์ทีได้กลั่นกรอง ไห้เราสอบได้ และหลังจากนี้ไป เมื่อเราได้เปิดเทอมก็ถือว่า เราขึ้นชื่อเป็นเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ



กวดวิชาที่ 101/1 ที่ทำไห้พวกเรามารู้จัก และทำไห้ติดต.อ.พด้วยกัน ผมหันไปยิ้มๆไห้เพื่อนๆ ขอบคุณมากนะทุกคน



ตอนที่ 15 เรื่องของเอและเหมี่ยว จบลงด้วยดี


วันรุ่งขึ้นวันนี้เป็นวันจันทร์ที่ 1 ของเดือนก.ค. วันนี้เป็นวันแรกที่เราเปลี่ยนชื่อย่อจากโรงเรียนเก่า มาเป็นต.อ.พ ฉันมาถึงโรงเรียนด้วยรถส่วนตัวที่แม่ของฉันขับมาส่ง และไม่นานที่ฉันลงจากรถ ก้าวแรกที่ฉันได้สัมผัสกับพื้อน มันน่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก กับสิ่งที่ฉันเห็นรอบๆตัวฉันคือ เพื่อนๆ พี่ๆ ต่างใส่ชุดเครื่องแบบของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ต่างทยอยกันเดินเข้ามายังโรงเรียน ซึ่ง..เป็นภาพที่ดูอบอุ่นยิ่งนัก ฉันนายเอวันนี้เป็นน้องใหม่ ก็...ยืดอกเดินอย่างสง่า เข้าโรงเรียนไปด้วยความมั่นใจเดินมาสักพักก็เริ่มหิวเลยเดินมาอะไรทานที่โรงอาหารตามลำพัง เมื่อตัวฉันมาถึง ....ก็ได้เจอะได้เจอเพื่อนๆที่ฉันไม่รู้ไม่รู้จักในวัยเดียวกัน กำลังนั่งรับประทานอารหารอยู่เป็นกลุ่ม บางคนก็นั่งทานคนเดียว .. และไม่นานเมื่อฉันเดินสำรวจโรงเรียน สักำกก็เดินทะลุโรงอาหารมาถึง บริเวณด้านข้างของโรงเรียน  ฉันก็ได้พบได้เจอ พื้นหญ้าที่เขียวชอุ่ม และสแตนเชียร์ที่สวยงาม ตั้งอยู่ไกลอยู่ในสนามบอลแห่งนี้ เป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยได้รู้จากโรงเรียนเก่า เป็นสิ่งที่ดึงดูดใจยิ่งนัก ฉันพูดจบก็เดินไป อยากขึ้นไปนั่งบนสแตน และเมื่อฉันเดินขึ้นมา บนสแตน ก็รู้สึกถึงสายลมที่พัดมาเย็นๆ ฉันจึง ชู้ต .......สูดหายใจเข้า เต็มปอด แล้วค่อยๆ ปล่อยออกมา
และไม่นาน ที่สแตนข้างๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา หอบของมาเยอะแยะ ตรงเข้ามานั่งที่สแตนข้างๆ .... อย่างรีบ ....ดูจากการแต่งตัวของ เธอน่าจะเรียนชั้นเดียวกับเรา และน่าตาของเธอก็น่ารัก ดี ..... แต่ผมเมินครับ เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเราสักหน่อย ทำไมเราต้องไปสนใจเธอด้วย พูดจบฉันก็เหลือบมามองดูเวลาที่นาฬิการของฉัน ... ตอนนี้ก็ 7.30 แล้วล่ะ จวนจะได้เวลาเข้าแถวที่หน้าห้องแล้ว เมื่อฉันพูดจบก็ฉันก็เดินลงมาจากสแตน มุ่งหน้ากลับออกมา จนเดินมาถึงตรงที่ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ และเมื่อฉันเดินมาถึง เป็นเรื่องเลยครับ เธอลุกขึ้นมอย่างเร็ว มาชนผม  ... ชนเท่านั้นไม่พอ เธอทำน้ำหกใส่ผมอีก ....ฉันอึ้งครับกับเหตุการณ์ครั้งนี้ ได้แต่จ้องหน้าของเธอ เธอหันมาขอโทดครับ ... เสียงอ่อนหวานของเธอพูดว่า   

\" คุณค่ะ เราขอโทดนะ เราลุกไม่ระวังเองค่ะ ซุ่มซ่ามทำไห้คุณเลอะหมดเลย \"

\" มะ...ม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็คงเดินไม่ดูคุณด้วย เลยมาชน \"

\" งั้นเราก็... ร่วมกันขอโทดแล้วกันดีมั้ย จะได้รู้สึกดีกันทั้ง 2 ฝ่าย \"

\" ได้คร้าบ งั้นผมก็ขอโทด และผมขอตัวไปห้องซักรีดก่อนนะครับ เพราะเดี่ยวผมเข้าเรียนวิชาแรกไม่ทัน \"

\" ค่ะ เราต้องขอโทดนายอีกครั้งนะ \"

ผมพยักหน้าไห้กับผู้หญิงที่อยู่ในชั้นเดียวกับผม  แล้วรีบเดินมาห้องซักรีดอย่างสบายใจ
      
                                     ทางไปห้องซักรีดต้องผ่าน โรงยิม ผ่านห้องปกครอง ถึงจะไปถึง ..... 5นาทีต่อมา ..มาถึงหน้าห้องซักรีด ต้องเกิดอาการอิ้งเล็กน้อย เมื่อผมเจอเหมี่ยวมายืนอยู่หน้าห้องซักรีด เธอตรงเข้ามาเลยครับ บอกว่า

\" เอค่ะ... เหมี่ยวดีใจนะ ที่ได้เจอเออีก นึกว่าหลังจากวันนั้นจะไม่ได้เจอกับเอแล้ว \"

ผมเมินคำพูดของเหมี่ยว ..... เธอไม่ได้เป็นแฟนเรากลับเราสักหน่อย ทำไมเราจะต้องไปสนใจเธออีก ว่าแล้วนายเอก็รีบเดินเข้าไปในห้องซักรีด เมื่อผมเข้ามาถึงก็ถอดเสื้อที่เปียกส่งไห้ พี่ที่บริการด้านการซักรีดไป ........
จน....เวลาผ่านไปสักพัก จนเสื้อของผมแห้ง.... ฉันก็หยิบเสื้อใส่แล้วจึงเดินออกมา ...แต่เหมี่ยวก็ยังไม่ได้ออกไปจากหน้าห้องซักรีดเลยเหมือนเธอ อยากรู้ ต้องการถาม อยากหาคำตอบอะไรในตัวผม อย่างนั้นแหละ ฉันเลยเดินเข้ามาหาเหมี่ยวฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเหมี่ยวคิดยังไงและต้องการอะไรจากฉัน

\" เหมี่ยว...... มีอะไรกับเอหรอ ทำไมยืนอยู่ตั้งนานแล้วนะ \" เมื่อฉันพูดจบ เหมี่ยวหันมาด้วยความเกรี้ยวกราด บอกฉันว่า

\" ใช่เหมี่ยวมีแน่ เอ เรื่องวั้นนั้นเหมี่ยวอยากจะขอโทด \"

\" ขะ ขอโทดหรอ ...พอเถอะเหมี่ยว เรื่องในวันนั้น เอไม่ได้สนใจอะไรแล้ว แล้วเหมี่ยวมาหาเอ มีธุระแค่นี้ใช่ไหม ถ้ามีธุระแค่นี้ เอจะได้ขอตัวขึ้นเรียน \"

\" เอ เหมี่ยวอยาก \" เสียงของเธอชั่งเศร้าสร้อยเหลือเกิน ถึงผมไม่เก่งอะไรมาก แต่ผมก็ดูออกว่า เธอกำลังสำนึกผิด

\" อยากอะไรเหมี่ยว เอไม่เข้าใจ \"

\" ก็อยากไห้เรากลับมาคืนดีกัน เหมือนเดิมได้มั้ย \"

ผมเมินครับ คิดหนักเลยตอนนี้กับสิ่งที่เหมี่ยวพูด

\" ตอนนี้เอคงชอบเหมี่ยวไม่ได้ เพราะเหมี่ยวทำไรกับเอไว้ ทำใมเหมี่ยวไม่คิด อย่ามาคบกับเอเลย เอมันไม่ดีหรอก สู้แฟนเหมี่ยวไม่ได้ \"

\" เอ ตกลงเราจะกลับมาคืนดีกันไม่ได้หรอ สิ่งที่แล้วมาเหมี่ยวโง่เอง ผิดเอง เอดีกับเหมี่ยวทุกอย่าง แต่เหมี่ยวดันมองข้าม เหมี่ยวขอโทด \"
เหมียวยิ่งอ้อน ยิ่งพูด .......... บวกกับสถานการตอนนี้ผมจะแก้ปัญหายังใงดี

เฮ้อ ผมยิ่งคิดคำพูดของเหมี่ยว ที่เคยบอกผมไว้
( ท่านผู้อ่านคงจำได้ว่า วันที่ผมมาสอบคัดเลือกเข้าต.อ.พ เหมี่ยวกับแฟนเหมี่ยวเดินเข้ามาหาผมกับหนิงแล้วพูดว่า )  แฟนเหมี่ยวหล่อกว่าเอ ดีกว่าเอตั้งเยอะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ กับสิ่งที่ผ่านมากับการเจอคนที่เราชอบเขาบอกเราว่าชอบเรา แต่การกระทำมันอีกอย่างหนึ่ง


\" เหมี่ยว มันคงเป็นไม่ได้แล้วละ ครั้งนึง เอเคยชอบเหมี่ยวกับเหมี่ยว แต่เหมี่ยวมาทำลายความจริงใจของเอจนหมด ทำไห้เอไม่สามารถชอบเหมี่ยวได้อีก \"

ผมพูดเสียงดังชัดเจนต่อหน้าเหมี่ยวด้วยสีหน้าที่แดงกร่ำ จนเหมี่ยวร้องไห้ ........ ใช่เธอร้อง คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ

เหมี่ยวเดินเข้ามาเขย่าตัวผม ........
\" เหมี่ยวจะทำอะไร นึกว่าทำแบบนี้แล้วเอจะยกโทดไห้หรอ \"

เธอยิ่งเขย่าผมแรงขึ้น แรงขึ้น จนผมผลักเธอออกไป
และตอนนี้เอง ที่ผมผลักเหมี่ยวลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น .......คำพูดของหนิง มันก็ลอยเข้ามาในสมองผม คำคำนี้แหละที่ผมยกโทดไม่โกธรเหมี่ยวอีก

\" เอ หนิงอยากไห้เอเป็นคนที่ใจกว้าง ไม่ถือโทดโกธรใคร แม้ว่าเขาจะทำไม่ดีกับเราแค่ไหนก็ตาม นะ \"

\" เหมี่ยว เอเห็นแก่เหมี่ยวนะที่ครั้งหนึ่งเราเป็นเพื่อนกัน ก็ได้ อย่างน้อย คำว่าเพื่อนมิตรภาพ มันก็อยู่กับเราตลอดไป ละกันนะ \"

หลังจากนั้นผมยิ้มไห้เหมี่ยว จนเหมี่ยวเข้ามาจับมือผมแน่นเลย ความรู้สึกของเธอตอนนี้เธอดีใจมาก แต่ไม่สามารถแสดงออกมาเป็นคำพูดได้ ได้แต่แสดงออกมาด้วยการกระทำ คือจับมือ และฉันก็ขอตัวกลับห้องเรียน ซึ่งเป็นวิชาที่ 3 ต่อไปโดยที่วันนี้
เป้นวันเปิดเทอมวันแรก ที่แสนจะยุ่งยากสำหรับผมเลยทีเดียว


ตอนที่ 16 เลือกชมรม


เมื่อมาถึงห้อง ใอ้เพื่อนเวงทั้งหลาย มันมารุมชี้ผมกันใหญ่ ( หาว่าผมโดดเรียน )ดีนะแก้ตัวกับอาจารย์ว่าทางบ้านติดธุระ T_T  ไม่งั้นมีซวย
ผมมานั่งที่เก้าอี้ผม นายแจ้คเพื่อนเวง ก็ถามเลยครับ

\" เอ ไปไหนมาวะ ทำใมเพิ่งมาเข้าป่านนี้ \"

\" ที่เข้าห้องช้า เพราะเกิดปัญาหาไรนิดหน่อย ก็เมื่อเช้ามีผู้หญิงที่ไหนมาชนกุ น้ำหกใส่เสื้อหมดเลย จนทำไห้เข้าห้องสายเนี่ย \"

\" เออ นึกว่าเมิง โดดเรียนละ เออ เดี่ยววิชาชมรมแล้วนะ คาปต่อไป กุบอกแค่นี้ละ กุไปละ \"

อะกรรม ........ ใอ้เพื่อนเวง มันหลอกด่าจบก็ไปเลย

ไม่นาน ....เสียงอ้อดสัญญาณ ดังขึ้น หมดวิชานี้ ต่อไปเป็นคาบกิจกรรม ฉันไม่มีเพื่อนเลยวุ้ย ใอ้เพื่อนเวง พอเสียงอ้อดดัง มันก็หายหมดเลย เหลือผมนั่งในห้องคนเดียว T_T แต่......... เรื่องดีดีเข้ามา เมื่อหนิง เดินเข้ามาหาผม เสียงของวันนี้ดูแจ่มใสร่าเริงมากเป็นพิเศษ เสียงใสๆ ของหนิงพูดกับฉันว่า

\" เอ เราไปเลือกชมรมกัน หนิงอยากไห้เราเรียนด้วยกัน \"

\" อะ อะ จริงหรอ ไปสิหนิง เอก็กำลังเบื่อเลย ก็ใอ้เพื่อนเวง มันหายหัวกันไปหมด ทึ้งเอใว้คนเดียว \"

หลังจากนั้นหนิงได้ลากผมไป ใอ้ผมนะก็ไห้ความร่วมมือดีมากจิงๆ
กรุณาลาก ลากเสียงยาวเช่นกัน *-*

\" อยากเรียนชมรมอะไรดี หนิงไห้เอช่วยเลือกนะ ช่วยหนิงตัดสินใจที ระหว่าง ชมรมดนตรี กับชมรม ENg \"

\" เอว่านะ ตามใจหนิงดีกว่า เราชอบอะไรก็เลือกไปนะ \"

\" งั้นดีเลย เอบอกเองน้า ว่าหนิงชอบอะไรไห้เลือก งั้นหนิงเลือกดนตรี \"

อะกรรม ........ ยายหนิงพูดจบ ก็ลากผมไปสมัคร ชมรมดนตรี

และหนิงก็เดินไปหยิบใบสมัครของชมรมดนตรีมา ไห้ผมกรอก

\" เอ กรอกใบสมัครเลยนะ เสร็จแล้วเอามาไห้หนิง \"

จากนั้นหนิงได้ส่งไห้ผม

ผมก้มมองดูใบสมัคร และรายละเอียด และมีบรรทัดนึงที่ทำไห้ผมสนใจอย่างมาก มีใจความดังนี้

\" ชมรมดนตรี จะมีการจัดการแสดงดนตรี และการร้องเพลงประจำปี ผู้ชนะจะได้รับทุนการศึกษา และมีโอกาสเข้าไปอบรมที่ คลื่นวิทยุด้วย \"

โอ้ พอผมอ่านเสร็จก็ทำไห้ผมรีบกรอกทันทีเลยเผื่อจะได้ทำความฝันไห้เป็นความจริงบ้างเมื่อกรอกเสร็จ...  หลังจากนั้นอาจารย์ได้เอ่ยขึ้น กรอกเสร็จพวกเธอไปรวมชมรมดนตรี ทุกคนเขาไปรวมที่นั้นหมดแล้ว และรายละเอียด อาจารย์ประจำภาควิชา จะบอกเอง เดินมาตามที่อาจารย์บอก จนถึงหน้าตึก 11 ที่เป็นที่ตั้งของชมรมดนตรี  จะมัวช้าอยู่ทำใมละ ก็รีบขึ้นไปชั้น 2 เลยสิ นี่มันก็สายมากละ เดี่ยวอาจารย์ประจำภาควิชาจะว่าเอาได้ ไม่นานฉันกับหนิงก็เดินขี้นบรรใดมายังชั้น 2 และก็ต้องพบกับ ห้องที่ใช้ร้องเพลงด้วย ชั่งหรูหราจิงๆ
( มันอาจจะไม่หรูหรา มากแต่กับการที่ผมได้เจอเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ) จนอาจารย์ประจำภาควิชา เอ่ยขึ้น  

\" สวัสดีค่ะ นักเรียนใหม่ทุกคน นี่คือชมรมดนตรี ขอต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกคน เพื่อเป็นการไม่เสียเวลานะ อาจารย์จะไห้พวกเธอเดินชมสถานที่ ของชมรมดนตรี ว่าเป็นยังใงกันบ้าง \"

ผมหันมามองหนิงเธอชั่งตื่นเต้น สีหน้าเธอยิ้มแย้มแจ่มใส

\" เอหนิงอยากเดินดู ชมรมดนตรีกัน \"

หลังจากนั้น หนิงก็ลากผมไป ผมก็ไห้ความร่วมมือกับหนิงมากจิงๆ กรุณาลาก

เมื่อมาถึงชั้น 3 ...มีเครื่องดนตรีและห้องซ้อม ห้องร้องเพลงด้วย ผมสังเกตรอบๆ แล้วหนิงก็วิ่งไปที่ห้องดนตรีนั้น จนมาสะดุดขาผมล้มด้วยกันคู่ พลั้ก !! เสียงผมกับหนิงล้ม เสียงดังเกิดขึ้นเล็กน้อย ตอนนี้ฉันได้ล้มลงข้างๆหนิง แววตาของหนิงก็สบตากับผมจนผมหวั่นไหว ความรู้สึกผมมันอ่อนไหวไป เลยมองแววตาหนิงอย่างไม่กระพิบ เมื่อบรรยากาสพาไป จนฉันเริ่มหน้าแดง ผลักตัวเองลุกขึ้นมา และเมื่อฉันลุกขึ้นมาฉันก็นำมือซ้ายของฉันยื่นไห้หนิง และไม่นานหนิงก็ได้จับมือของฉันและลุกขึ้นมา ...ไม่นาน หนิงก็พูดคำคำหนึ่งกับฉันว่า กลางตึกดนตรีแบบนี้ละ

\" เอแสบดีนัก โกธรแล้วด้วย \"lสั่นๆ แค่นั้นละ ทำไห้ฉันกลับบ้านมาอมยิ้มแล้วไห้คิดทั้งคืนเลย


ตอนที่ 17 ความเข้าใจผิดของหนิง กับ ป้อ


เช้าวันรุ่งขึ้น ของวันจันทร์ หลังจากที่เปิดเทอมมา 1 อาทิตย์ มีเรื่องยุ่งยากเข้ามาในชีวิตมากมาย *-*

ที่ห้องประจำของหนิงคือ ตึก 12 ห้อง 1216 ในเวลาตอนเช้าในตอนที่มีเพียงแค่หนิงอยู่คนเดียว
เหมี่ยวเดินเข้ามาในห้อง เดินเข้ามาหาหนิงทันทีที่เหมี่ยวเดินเข้ามาถึง เธอก็บอกว่า

\" ขอโทดค่ะ หนิงใช่ไหมค่ะ \"

\" ใช่ค่ะ หนิงเอง มีไรกับหนิงหรอค่ะ \"

\" คือว่าแนะนำตัวก่อนนะ เธอไม่รู้จักเราหรอก เราชื่อเหมี่ยวนะ \"

\"  สวัสดีค่ะเหมี่ยว ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ \"

\"  สวัสดีค่ะ ไม่นึกเลย ว่าตัวจริง หนิงน่ารักแบบนี้เอง เอถึงได้ชอบ \"

\" เมื่อกี้เหมี่ยวว่าอะไรนะค่ะ \"

\" อ๋อ....ไม่มีอะไรค่ะ  \"

\" อ๋อ... แล้วเหมี่ยว มีธุระอะไรกับหนิงมั้ยค่ะ มาที่ห้องแต่เช้าเลย \"

\"  มีค่ะ คือว่าเข้าเรื่องเลยนะ คือ เอนะเป็นเพื่อนที่ดีของเหมี่ยว แล้วเอเขาก็ชอบหนิง เหมี่ยวอยากจะไห้หนิงดูแลเอดีดีนะ  \"

ไม่นานเมื่อเหมี่ยวพูดจบสั่นๆ แค่นั้นละครับเหมี่ยวก็เดินออกจากห้องไป...ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส  ทึ้งไว้กับคำพูดที่เธอพูดไว้ไห้หนิงฟังเรื่องของเอ


ตัดกลับมาที่ ---------------------- นายเอกำลังเดินเข้าโรงเรียนด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม โดยที่ไม่รู้ว่าวันนี้จะได้เจออะไรอีกบ้าง แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิมนะ ไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมา เพราะอะไรละ หลายคนอาจสงสัย ก็เพราะเดินขึ้นมาบนห้องแล้ว เห็นป้อกำลังนั่งเหม่อลอย ถอนหายใจเฮือกๆ นะสิ ป้อเป็นอะไรวะ  ปกติป้อไม่เป็นแบบนี้นะ เข้าไปถามดีกว่า

\" ป้อ ป้อเป็นอะไรหรอ ทำไมวันนี้ป้อมาเช้าเป็นพิเศษ แล้ว มานั่งทำใจลอยคนเดียว มีอะไรก็บอกเอได้นะ \"

\" เอ ป้อเหนื่อย ป้อ เพลียนะ \"

\" ทำไมละป้อ ป้อออกจะเป็นคนร่าเริงพูดเก่งเพื่อนเยอะแล้วทำใมต้องมีเรื่องเครียดๆ ด้วยละ \"

\" พูดไปเอก็ไม่เข้าใจหรอกนะ คนเราไม่ได้จะรื่นเริงเสมอไปนะ เฮ้อ มันก็ต้องล้มลุกคลุกคลานบ้าง แล้วตอนนี้ป้อก็เหมือนคนล้ม \"
เฮ้อ ป้อถอนหายใจ.............

\" แล้วเรื่องไรละ ที่ป้อไม่สบายใจ ป้อยังไม่ได้บอกเอเลย นะ \"

อย่าลืมสิ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และจิงใจต่อกัน นะ \"

\"อืม เอ ป้อขอบคุณเอมากนะ แต่เรื่องนี้ ป้อพลาดเอง ป้อวางแผนชีวิตผิดนะ \"

\" ป้อวางแผนไรผิดไปหรอ บอกเอได้มั้ย \"

จากนั้นป้อ ได้มองผม เหมือนเธออยากจะบอก ผมแทบใจจะขาดว่า เธอกำลังเป็นอะไร  2นาทีต่อมา ป้อหันมามองผมเธอเริ่มร้องไห้ ............ ใช่ป้อร้องไห้ คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ แล้วผมจะไม่ถามป้อหน่อยหรอ ว่าป้อร้องไห้เรื่องอะไร ก็ต้องแน่ละผมกับป้อเป็นเพื่อนที่สนิทกัน นิ ป้อเป็นอะไรผมก็ต้อง ไม่สบายใจไปด้วย

\" ป้อ ป้อร้องไห้ทำใม มีไรก็บอกเอได้นะ บอกเอมา \"

ป้อยิ่งร้องไห้ไม่หยุด เธอได้แต่เพียงจับมือผมใว้แน่น เท่านั้น

\" ป้อ เป้นอะไร ป้อเป็นแบบนี้ ทำไห้กำลังใจเอ ลดหายไปด้วยนะ ที่เอเห็นป้อเป็นแบบนี้ ป้อ อย่าลืมสิ เรา สัญญา กันแล้วว่า
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถึงเราจะล้มลงไป หรือจะทำพลาดไป แต่เรา ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ใครเขาจะว่ายังไงก็ชั่งเขา นะเรารู้อย่างอย่างเดียวว่า ถึงป้อจะทำไรพลาดมา ทำไรไม่ดีไป หรือจะผิดหวังเรื่องไร มา  แต่ ..... เอบอกป้อไว้เลยว่า เอคนนี้แหละ จะอยู่เคียงข้างป้อ ในยามที่ล้ม ในยามที่ป้อสุข ก็จะมีเพื่อนคนนี้อยู่ข้างๆ ................ \"  ป้อหันมาหาผมด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา น้ำตาของป้อเอ่อล้น เปื้อนเสื้อที่แขนเสื้อผมเยอะไปหมด


\" เอ.... ป้อขอบคุณเอมากนะ ที่เออยู่เคียงข้างป้อแบบนี้ เอนิสัยดีแบบนี้ ถึงว่า หนิงถึงชอบเอ ...... \"

\" ป้อฟังเอนะ ผมย้ำไห้ป้อฟังง \"

\" ไม่ว่าใคร จะทำไห้ป้อ ต้องเสียใจมา ไม่ว่าใครจะทำไรไห้ป้อ ต้องเจ็บช้ำน้ำใจ ไม่ว่าป้อจะโดนหัวเราะเยาะมา แต่บอกได้เลย คนคนนี้ คือเอ

จะเป็นกำลังไห้ป้อ ไม่ว่าเรื่องหนักขนาดไหน ก็จะเป็นกำลังใจ \"

พอผมพูดจบ ป้อเอาสองมือมากอดผมไว้จนแน่น จนหนิงเดินเข้ามาเจอ ........


ตอนที่ 18 ขอบคุณนะ ฝนฟ้าที่ทำไห้ ป้อ หนิง เอ เข้าใจกัน


ก้อกแก้ก !! เป็นเสียงดังมาจากหน้าประตู ทำไห้ผมกับป้อหันไปดู

เป็นหนิงนั้นเองผมตกใจรีบเอามือที่กอดป้ออกทันที แต่ก็ไม่ทันเพราะ
หนิงก็ได้วิ่งออกไป แล้ว
ผมอิ้งมาก อิ้งๆ จิง รีบดันตัวป้อออกมา และรีบตามหนิงไป .....


ทันใดนั้น ฟ้าก็เริ่มร้อง เปรี้ยงปร้าง ฝนเริ่มจะตกแล้ว ....... แต่ผมก็ยังวิ่งตามหนิงไปไม่หยุด วิ่งตามเท่าไร ก็ยังวิ่งตามหนิงไม่ทัน ผมทั้ง ตะโกน ไห้หนิงหยุด ทั้ง ขอร้อง หนิงก็ไม่ยอมหยุด
จน .....

                               ฝนฟ้าได้ตกลงมา อย่าง บ้าคลั่ง ตอนนี้ ผมแทบไม่เห็น หนิงด้วย เพราะสายฝน มันตกมาหนักมาก จนมองทางข้างหน้าไม่ค่อยเจอ แต่ผม ก็ยังวิ่งตามหนิงไปไม่หยุด และได้ตะโกนไป ตลอดทางว่า หนิง หนิง หนิงอยู่ไหน หนิงอยู่ไหน ไปตามทาง ........ใน ที่สุดเมื่อความพยายามของ ผมก็สำเร็จ ผมเจอหนิงกำลังนั่งอยู่ข้างๆ อาคารเรียน และเนื้อตัวเปียก ไปหมด ผมเดินฝ่าสายฝนที่ตกหนัก เดินเข้ามาหาเธอ ผมเหนื่อยมาก ... เหนื่อยมาก คุณอ่านไม่ผิดหรอก ที่ต้องวิ่งตาม คนที่เรารัก มาด้วยระยะไกลแบบนี้ ....... ต่ที่ผมเหนื่อยใจก็คือ หนิงกำลังเข้าใจผิด ที่เห็นผมกอดกับป้อ ผมรับวิ่งไปตรงที่ หนิงนั่งอยู่ จะรับเข้าไปอธิบายเธอ

แต่ ....... หนิงเห็นผมแล้ว ก็ลุกขึ้นวิ่งไปอีก จนผมต้องวิ่งตามไปอีก วิ่งตามหนิงมาได้สักพัก เธอก็หายไปอีก หาเท่าไรก็ยังไม่เจอ จนเวลาผ่านไป 5 นาที ผมก็ยังไม่รู้ว่าหนิงอยู่ที่ไหน ความพยายามผมยังไม่หมด เดินตามหาไป อย่างคนบ้า ........ ไม่นานนักในที่สุด ฟ้าฝนก็เป็นใจ เมื่อผมได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง ร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด .......

คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ ว่าผมได้ยินเสียงผู้หญิงร้อง แต่ที่มาของเสียงนั้นอยู่ที่ไหน ...... ผมตามหา เสียงเล็กๆที่ดังมาแบบใจจรดใจจ่อ ตอนนี้ แทบอยากบอกหนิงว่า ไห้เอเจ็บแทนได้ไหม ......... จนในที่สุด ที่โรงอาหาร มุมเล็กๆ ที่ไม่มีใครเดิน หนิงได้ซุกตัวอยู่ในชั้นล่างๆ เล็กๆ
ผมเดินเข้ามาอย่างเหนื่อยเต็มที แต่ผมจะไห้หนิงเข้าใจผิดแบบนี้ไม่ได้

จนผม เดินมาเจอเธอ มันบอกความรู้สึกไม่ถูกครับ ว่าหนิง คนที่น่ารัก มาก แต่ตอนนี้ หนิงเปียก และ โทรม จนผมวิ่งเข้าไป มาหยุดตรงหน้าของหนิง

\" หนิง ดูสิ เลือดออกที่ข้อเท้าด้วย เดี่ยวเอขอดูหน่อย \"

\" ไม่ต้องหรอก เอไปดูแลป้อเถอะ \"

\" ไม่ได้ เอทำแบบนั้นไม่ได้ ป้อเป็นเพื่อนที่ดีของเอ แค่นั้น \"

ดูสิข้อเท้าของหนิงที่เป็นแผลจนเลือดไหล หนิงยังปัดมือผม เธอกำลังโมโห ผมก็เข้าใจความรู้สึกที่หนิงมาเจอตอนที่ผมกำลังกอดป้ออยู่ ถ้าเป็นผมคงวิ่งออกไปเหมือนกัน


\" ยังไงเอก็ต้อง ทำความสะอาดแผลนะเลือดไหลเต็มขาไปหมดแล้ว หนิงทำไมต้องทำแบบนี้ หนิงทำแบบนี้ทำไม เอไม่สบายใจเลยนะ \"

หนิงเมินครับ เธอปัดมือผมแต่ผม ก็ยังไม่ท้อแท้ หาสิ่งของที่จะมาบรรเทาไห้เลือกที่เท้าหนิง ลดลงไป แต่ตอนนี้ผมไม่มีไรเลย นอกจากเสื้อตัวเอง และผ้าเช็ดหน้า เวลาผ่านไปสักพัก ฝนก็ได้ตกมาจากเพดาน โปรยปรายลงมาโดน หัวผม บรรยากาสเป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนเวลาผ่านไปอยู่หลายนาทีและในที่สุดหนิงก็หันใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตาของเธอ แล้วบอกกับฉันว่า

\" โอ้ย ......... เอ หนิงเจ็บ \"

\" หนิงพูดกับเอแล้ว เอดีใจมาก หนิงอดทนหน่อยนะ เดี่ยวเอจะหาผ้ามาซัฟปผลหนิงเดี่ยวนี้ \"

แต่มันช้าไปแล้วครับ เพราะตอนนี้บาดแผลของหนิง เลือดไหลออกมาไม่หยุดเลย

ทำไห้ผมต้องตัดสินใจ ฉีกเสื้อตัวเอง ออกมา !!!!! ฟิ้กๆๆ

เสียงฉีกเสื้อ ดัง ขึ้น ดังขึ้น จนเงียบหายไป

ทำไห้หนิง ตกใจ หันมามองหน้าผม ตอนนี้เองครั้งแรก ที่ผมได้มองหนิงิย่างอบอุ่น มันรู้สึกได้
และหนิงก็ได้พูดว่า

\" เอ ทำไมเอต้องฉีกเสื้อตัวเอง มาปิดบาดแผลหนิงด้วย \"
ผมร้องไห้ ร้องไห้แล้ว อ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมร้องไห้ พูดพลางปนน้ำตา


\" หนิงเจ็บ เอเจ็บ เอจะไห้หนิงเลือดไหล โดยที่เอไม่รู้สึกไรเลยได้ไง เอรักหนิงนะ หนิงรู้มั้ย ว่าเอรักหนิง ๆๆ \"

เท่านั้นแหละ หนิงหันมาหาผม หนิงเริ่มร้องไห้ มากขึ้น มากขึ้นๆ จนกอดผมไว้

\" หนิงสิ่งที่เอทำลงไป ก็เพื่อหนิงนะ ถ้าเอไม่ห่วงหนิง ไม่ชอบหนิง เอไม่ทำหรอก หนิงจะยอมหายโกธรเอได้มั้ย \"

หนิง ยิ่งร้องไห้ไม่หยุด เหมือนกับสายฝนที่กำลังตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทำไห้น้ำตาของหนิง ล่วงไหลลงมาเหมือนกับสายฝนที่กำลังตกลงมาในเวลานี้..... จนป้อเดินเข้ามา


ตอนที่ 20 ขอบคุณนะ ฝนฟ้าที่ทำไห้ ป้อ หนิง เอ เข้าใจกัน ตอนจบ


\" เอ ทำไมเอดีกับหนิงขนาดนี้ เอต้องมาฉีกเสื้อไห้ขาดเพราะหนิงด้วย \"

ผม กล้าตอบอย่างไม่อายปาก ไม่อายฟ้าเลย ว่า

\" เพราะเอกับหนิงเป็นเพื่อนกันใง คำว่ามิตรภาพ คำว่าความเข้าใจ และความจริงใจ เอมีไห้หนิง เต็ม 100 % \"

เท่านั้นละ หลังจากที่ผมพูดจบ หนิงได้ร้องไห้มากขึ้น อีก ร้องไห้มากขึ้นเรื่อยๆๆ ทำไห้ผมเริ่มกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

\" หนิงเป็นเพื่อนรักเอนะ หนิงเจ็บเอก็เจ็บ ถึงจะไม่รู้ว่า คำพูดที่เอพูดไป มันจริงมั้ย แต่เอ กล้าจะพิสูจน์ไห้หนิงได้เห็นเลยว่า ถ้าหนิงล้ม เอขอล้มแทนดีกว่า  กับคำพูดไม่อาจเชื่อได้ เท่ากับการกระทำ \"

พูดจบผมก็ตีที่หน้าอก หลายที จนหนิงยื่นมือมาจับมือฉัน เสียงที่เศร้าสร้อยของหนิงร้องตะโกนห้ามฉัน

\" เอ... เอย่าทำแบบนี้  หนิงเชื่อแล้วว่าเอจริงใจ แต่เอไม่ต้องทำร้ายตัวเอง \"

                                    พูดจบ....หนิงได้เข้ามากอดผม และร้องไห้ไม่หยุดความรู้สึก ของคน 2 คน ในมุมๆเล็ก ของ ต.อ.พ ที่ไม่มีใครเข้าใจ อีกแล้ว นอกจากเรา 2 คน ฉันยิ่งพูดยิ่งปลอมใจหนิง

\" คนคนนี้ จะอยู่กับเธอ คอยไห้กำลังใจ ช่วยกันประคองไปไห้ถึงจุดหมาย ถึงจะล้มสักกี่ครั้ง แต่ขอไห้เราเข้าใจ กันแบบนี้ก็พอ \"

\" หนิงเข้าใจแล้ว หนิงขอโทดที่หนิงทำแบบนี้ โดยที่ไม่ได้สนใจคนรอบตัวหนิงเลย หนิงขอโทด \"

เมื่อหนิงพูดจบ ฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย เริ่มที่จะตกลงเบาบางขึ้น จนเงาดำๆ ได้เดินเข้ามาใกล้ ฉันกับหนิงและมาหยุดที่ตรงหน้าของ เรา 2 คน และเมื่อหยุด ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมอง ก็ต้องตกใจเพราะคนที่มายืนต่อหน้าของฉันคือป้อนั้นเอง   


\" ขอโทดนะเอกับหนิง ที่ป้อทำไห้เข้าใจผิด ความจริงแล้วเอกับป้อไม่ได้มีไรกัน ตามที่หนิงคิด เอกับป้อเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้นนะ ป้อทนไห้หนิงร้องไห้ไม่ได้หรอก ยังใงเราก็เพื่อนกัน และอยากไห้หนิงรู้ไว้ว่า เมื่อเธอร้องไห้ จะไห้ป้อทนดูหนิงร้องไห้ได้ไง \"

เมื่อป้อพูดจบ หนิงก็เงยหน้าขึ้นมามองป้อปนกับน้ำตา แต่หนิงไม่ได้พูดไรออกมาเลย แค่ยิ้มเล็กน้อยไห้ป้อเท่านั้น

ตัวฉันเองนายเอ ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่วันนี้เมื่อมีเหตุการณ์นี้ขึ้นมาเกิดขึ้นระหว่าง เอ ป้อ และหนิง ฉันรู้สึกว่าทำไห้เรารู้ใจกันมากกันขึ้นอีกด้วยซ้ำ และไม่ว่าหนทางข้างหน้า เราจะอยู่ที่ไหนเราจอเป็นเพื่อนและคอยเหลือกันทุกอย่าง กับเหตุการณวันนี้ได้ผ่านพ้นไป และ หลายเดือนต่อมา


ตอนที่ 21 รักนะ เพื่อนฉัน ป้อ


               หลายเดือนต่อมา ผมก็เริ่มได้รู้จักเพื่อนใหม่บ้างหลายคน .... และวันนี้ผมมาถึงโรงเรียน อาการสดใสร่าเริงเป็นอย่างมาก ผมรีบเดินขึ้นมายังตึกที่ผมเรียนวิชาแรก เฮ้อ .... เช้านี้ชั่งสดใสอะไรแบบนี้ รู้สึกอารมณ์ดีจรังเลย จนเดินถึงห้องที่เรียนวิชาแรก ก้าวแรกที่ผมเดินเข้ามา ก็เจอป้อนั่งอยู่ในห้องกำลังก้มลงเขียนงานอยู่บนโต้ะอยู่ และดูเหมือนฉันจะรีบวิ่งเกินไป ทำไห้ป้อรู้สึกตัวเพราะเสียงฝีเก้าของฉัน จนป้อหันมายิ้มไห้ฉัน แล้วพูดว่า


\" เอเป็นอะไร วันนี้อารมณ์ดีจรังเลยนะ เห็นเอเดินเข้ามาแล้วยิ้มไม่หุบเลย \"

\" ใช่แล้ว วันนี้เป็นสบายๆ จริงๆแหะๆๆ  รู้สึกสบายใจมาก แล้วป้อทานข้าวยัง \"

\" ยังเลย... ก็มาถึงโรงเรียน ก็รีบขึ้นมาบนห้องเลยเพื่อที่จะปั่นงานที่ยังค้างไว้นะ แต่ไม่คิดว่าจะเจอเอ อืมม... ว่าแต่เอทานข้ามายังค่ะ \"

\"  ยังเลยป้อ ....เอคิดว่าเอากระเป๋าขึ้นมาวางเสร็จแล้วลงไปทานเลย แต่มาเจอป้อก่อน งั้นเราลงไปทานกันเลยก็ได้ \"

                               ผมพูดจบ ผมก็เดินมายังโต้ะที่ป้อนั่งอยู่ ลาก...เลยครับ จากนั้นไม่นานเมื่อมาถึงโรงอาหาร ตรงนี้โรงอาหารคนเยอะแยะไปหมด มีร้านข้าว มากด้วยคนที่มาต่อคิวซื้อข้าวอย่างหนาตา และยังมีร้านข้าวอีกมากมายไห้เลือกซื้อได้เลย ผมเลยหันไปบอกกับป้อว่า

\" ป้อ .... จะทานอะไรดีล่ะ ของกินเยอะมากเลย \"

\" อืม... งั้นป้อกินอะไรก็ได้ .. กินแบบที่เอสั่งที่กวดวิชาพัชรวิชช์ก็ได้นะ ถ้ามีขาย \"


เมื่อป้อพูดจบ เสียงประกาส ก็ได้ดังขึ้น มีใจความว่า

\" วันนี้ทางชมรมการร้องเพลงของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ จะเริ่มเปิดรับสมัครน้องๆ ที่สนใจฝึกหัด ในการร้องเพลง ขอผู้ที่สนใจ ขอใบสมัครได้ที่ อาคาร ดนตรี ตึก 11 ค่ะ \"


\" ป้อเมื่อกี้ได้ยินที่เขาประกาสไหม \"

\" ได้ยินสิ ที่ประกาส รับสมัครร้องเพลง  \"

\" ใช่ ป้อสนไหม  \"

\" ก็ดี.... ป้อว่า ช่วงนี้เจอแต่เรื่องเครียดๆ ผ่านมาเยอะแล้ว ต่อไปเรื่องดีดีจงเข้ามา \"

\" ป้อคิดเหมือนเอเลยนะ ผ่านจากเรื่องนั้นมา เอก็อยากหาไรดีดี ทำ ผ่อนคลายบ้าง \"

\" อืม .... ก็ไปหาไรทำที่ผ่อนคลายบ้าง ...ป้อสนับสนุน สู้ๆ เอ ป้อเป็นกำลังใจตลอด \"

\" เอขอบคุณป้อมากนะ  อืม...ป้อเอมีอีกเรื่องอยากจะถาม ตั้งแต่เราเข้าต.อ.พ  เรายังไม่ค่อยรู้จักเพื่อนใหม่ เลยเนอะ มีแต่เพื่อนเก่าๆ จากกวดวิชา โรงเรียนเก่า และห้องเรียนที่เราเรียนอยู่ เพื่อนต่างห้องยังเรายังรู้จักน้อยมาก \"

\" ใช่แล้ว เห็นเขาบอกว่า ระดับม.1เรา มีถึง 14 ห้องเลยนะ \"

\" ใช่เยอะมาก เลย ตั้ง 14ห้อง เลย จะรู้จักหมดทุกคนเปล่า \"

\" เวอร์ละ รู้จักทุกคน แต่ก็ไม่แน่นะ เพราะต้องเรียนอยู่ด้วยกันหลายปี จนจบ ม.6 \"

\" ใช่ละ ป้อ เราไปซื้อข้าวมาทานได้แล้ว หิวจะแย่แล้ว \"

\" เอาสิ ป้อก็หิวแล้วเหมือนกัน ป้อว่าเรายืนตรงนี้นานแล้ว \"
ที่มุมๆมุมหนึ่ง ของโรงอาหาร เราได้สั่งข้าวมากิน สั่งน้ำมาทาน และได้พูดคุยกัน อย่างสนิทสนม
                              
                                วันนี้ เป็นวันที่ผมมีเวลาว่าง กับป้อมากเหลือเกิน วันนี้เราไปไหนด้วยกัน ตลอดทั้งวันเลย ไม่ว่าจะทานข้าวตอนเช้า ไม่ว่าจะเรียนคาปพละ นั่งคุยกันสนุกๆ ตอนพักเที่ยง ถึงตอนเย็น เรายังเดินซื้อของหน้าซอยของ ต.อ.พ อีกด้วย ความรู้สึก ที่แบบว่ารู้สึกดีนะ สังคมที่ต.อ.พ คิดไรเพลินไปเรื่อยๆ ผมคุยกับป้อไปเรื่อยๆ เรื่องอดีตมั่ง แล้วก็อดพูดเรื่องราวเก่าๆที่ผ่านมา ไม่ได้

\" ป้อ วันเวลามันใวเนอะ เราเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ จากที่กวดวิชา แห่งหนึ่ง จนตอนนี้เราก็เข้ามาเรียนอยู่ที่ ต.อ.พ เหมือนกันแล้ว \"

\"  ก็เหมือนอย่างที่เอบอกนะ วันเวลามันผ่านไปใวมาก เลยนะ แป้ป เดียว เวลาก็ผ่านไป 6 เดือนละ ป้อยังเพิ่งคิดว่า ป้อเพิ่งเข้ากวดวิชามาเองนะนี่ แต่ตอนนี้ เราเข้ามาที่ ต.อ.พ 6 เดือนละ \"

\" ใช่แล้ว เอยังจำได้ ว่าที่กวดวิชา เอยังแกล้งป้ออยู่เลย ทั้งๆที่เอไม่รู้จักป้อเลยด้วย ป้อ ว่าไหมเอนี่หน้าด้านเนอะ ชอบแกล้งป้อ ทั้งที่เอยังไม่ได้รู้จักป้อนานแค่ไหนเลย \"

\" ใช่ ..เอหน้าด้านมาก .. ล่อเล่นนะ ...อย่าโกธรน้า แหย่แล่น อืม..เอป้อมีไรจะเตือนเอหน่อย \"

\" ว่าไงป้อ \"

\" ป้ออยากจะเตือนเอไรหน่อยนะ เวลาเอจะเล่นไรกับใคร จับมือเค้ามั่ง หรือแหย่อะไรเค้า ป้ออยากจะเตือนเอว่า คนเราไม่เหมือนกันทุกคนนะ ถ้าเป็นเพื่อนเรา รู้จักกัน เล่นนะเล่นได้ อย่างป้อเนี่ย เอจะเล่นกับป้อยังไง จะจับมือป้อบ้าง จะทำไรป้อ ป้อก็ไม่ถือวาเอนะ แต่ว่าถ้าเอไปทำแบบนี้กับคนอื่น เขาอาจจะไม่ชอบ เออย่างอนป้อนะ ที่ป้อเตือนเอ ก็เพราะป้อเป็นห่วงเอ ถ้าป้อไม่ห่วงเอ ป้อจะไม่เตือน


ตอนที่ แนะนำโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ


ผมฟังป้อพูดทุกคำ จนผมกลืนน้ำลายเฮือกๆ กับคำพูดที่ป้อพูด อะไรบ้างกับผม นึกแล้วขำนะ ขนาดแม่ยังไม่พูดมากขนาดนี้เลย
T_T


\"ค้าบบบบ คุณแม่ เอจะทำตามที่แม่บอกทุกคำเลยค้าบบบบ \" ผมพูดแล้วหัวเราะ

\" โหยย ....เอหาว่าป้อแก่ขนาดนั้นเลยหรอ ป้องอนแล้ว ไม่พูดด้วยละ กลับบ้านดีกว่า เชอะ !! \"

แล้วผม.... ก็จ้องมองเพื่อนฉันคือป้อที่งอนผมจนลับสายตาไป จนป้อเดินไปจนลับสายตา ผมก็ขอตัวกลับบ้านก่อนนะค้าบบบ

และแล้วเวลาก็ได้หมดลงกับวันนี้ที่มีความรู้สึกดีดี ไปอีก 1 วัน

12 ชั่วโมงผ่านไป ของวันรุ่งขึ้น

เสียงนาฬิกาปลุก มันดัง กริ้งๆ ทำไห้ผมต้องสะดุ้งขึ้น พร้อมกับเอามือไปกดเสียงที่นาฬิกาไห้หยุด
ผมจึงหลับต่อ แต่ไม่ได้เสียงนาฬิกาเป็นอุปสรรคอย่างเดียวนะสิ
เสียงของแม่เรียกก็ดังขึ้นมาจากข้างล่างขึ้นมาข้างบน จนผมต้องสะดุ้งตื่น

\" เอ.... ตื่นได้แล้ว เดี่ยวไปโรงเรียนไม่ทันหรอก รีบตื่นเลย รีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วตื่นขึ้นมาทานอาหารตอนเช้า แล้วรีบไปโรงเรียน \"

\" ค้าบบ แม่ เอจะลุกจากที่นอนเดี่ยวนี้แหละ แต่ขอหลับอีก 5 นาทีนะแม่ สิ้นเสียงผม ผมก็หลับต่อ ไป จน 5 นาทีผ่านไป \"

\" นี่มัน จะ 7.00 โมงแล้ว ตื่นได้แล้ว เดี่ยวอีก 5 นาทีถ้าไม่เห็นลงไปข้างล่างนะ น่าดู \"

\" หลังจากนั้นผมสะดุ้งขึ้นรีบลุกขึ้นจากที่นอน เพราะแม่มาปลุก จากนั้นรีบลงมาข้างล่าง หยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำไป \"

15 นาทีต่อมา ที่โต้ะอาหาร

ตอนนี้ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จหมดทุกอย่าง จึงรีบเดินลงข้างล่างของบ้านผมแล้วมาทานอาหารเช้า ที่แม่เตรียมไห้ก่อนจะไปโรงเรียน และเมื่อฉันเดินมาถึงโต้ะ เสียงแม่ฉันบอกกับฉันว่า

\" เอ.... รีบทานนะ เดี่ยวไปโรงเรียนไม่ทัน พอทานเสร็จแล้ว อย่าลืมหยิบตังที่แม่วางไว้ไห้บนโต้ะ เครื่องแป้งนะ อ๋อ พอแม่ออกไปทำงานแล้ว เอดูแลยายด้วยละ พอดูแลแล้ว ก่อนจะออกนอกบ้านก็อย่าลืมปิดประตูไห้ดีนะ เข้าใจไหมเอ \"

\" เข้าใจคร้าบบบบ \"

10 นาทีต่อมา
ผมนั่งทานอยู่ที่โต้ะกินข้าว นั่งทานไป ก็คิดถึงเรื่องป้อไป พอคิดถึงเรื่องป้อทีไร ผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
คิดไปคิดมาก็เริ่ม หันไปดูนาฬิกา ตอนนี้ 7.15 แล้ว เวงกำ สายแล้วค้าบบบ
หลังจากดูนาฬิกาเสร็จผมรีบลุกออกจากโต้ะ ไม่คิดเรื่องป้อชั่วคราว และเดินไปหยิบตัง ดูความเรียบร้อยภายในบ้านจึงออกจากบ้านไป

                         จน30 นาทีต่อมา ในรถแท้กซี่ ผมก็ดูวิวไปเรื่อยๆจากเสรีเซ็นเตอร์ มาซีคอน จากซีคอน มาอ่อนนุชการจราจรตอนนี้มันชั่งติดขัดจิงๆ แต่ก็ยังไม่ติดมากทำไห้รถวิ่งไปได้เรื่อยๆ บรรยากาตอนเข้านี่ดีจิงๆ เจอเพื่อนๆ จากโรงเรียนอื่นเยอะแยะ ได้เห็นผู้คนกำลังทำงาน อยู่2 ข้างทาง ได้เจอไรที่ไม่เคยเจออีกด้วย .....และแล้วรถก็เคลื่อนตัวมาถึง

โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ

                    ที่หน้าโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ตอนนี้ คับคั่งไปด้วยนักเรียน ผู้ปกครอง อาจารย์ รุ่นพี่ และเพื่อนๆ ที่เดินเข้าโรงเรียนกันอย่างหนาตา และมีบางส่วนก็นั่งทานก็วยเตี้ยว ข้าวราดแกง เข้าร้านหนังสือ เข้าร้านซื้อเทป ซึ่งร้านพวกนี้ตั้งอยู่ในซอยโรงเรียนต.อ.พ ทั้งสิ้น และตั้งแต่เปิดเทอมมาเป็นเดือน วันนี้วันแรก ที่ผมสังเกตว่า วันนี้นอกจากจะได้เจอเพื่อนๆ รุ่นพี่เยอะแล้ว สภาพแววล้อมก็เยี่ยมอีกนะ ไม่ว่าจะเป็นต้นใม้ที่ปลูกโดยรอบของโรงเรียนนี้ ตั้งแต่หน้าทางเข้าซอยจนถึง เข้าโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ผมเดินมา จนถึงหน้าประตูทางเข้าต.อ.พ ต่อจากนั้นก็เดินเข้าไปเรื่อยๆ แต่ก่อนที่จะเข้า อยากจะบอกว่า

หน้าทางเข้าแห่งนี้ มีร้านตัดผม เอ๋ผมคิด เอามาตั้งทำไมนะ ..... สงสัยตัดผมไห้รุ่นพี่ที่ชอบผิดระเบียบแน่เลย ผมคิด และต่อไปร้านตัดผมหน้าโรงเรียนที่ผมบอก ทำไห้ผมกับเพื่อนในห้องมาตัดอยู่หลายครั้ง - -

                              ต่อจากร้านตัดผม ก็เป็นร้านของชำ ขายปากกา ร้านนี้เรียกอีกว่า ร้านสะดวกซื้อ ถัดมาจากร้านสะดวกซื้อก็เข้ามาในโรงเรียนละ แต่ก่อนที่จะเข้าโรงเรียน ไปอาคารเรียน ก็ต้องสะดุดตา กับสถานที่หนึ่ง คือ สนามเทนนิส สนามเทนนิส จะตั้งอยู่ทางขวาของทางเข้าโรงเรียนต.อ.พ สนามเทนนิสผมสังเกตเห็นครั้งแรกเลยมองด้วยสายตา และความรู้สึกตัวเองแบบว่ายังไม่เคยเข้าไปสัมผัส ว่าสนามเทนนิสแห่งนี้มีอะไรบ้างข้างใน

เดินเข้ามาอีกสัก 20 เมตรก็เจอกับอัศจจรย์ขนาดใหญ่ จากที่สามารถมองจากจุดที่ผมยืนอยู่เข้าไปนั้น มีสระว่ายน้ำ ที่ใหญ่อีกด้วย

โอ้วว !! ตอนนี้ผมคิดในใจ โรงเรียนเรามีสระว่ายน้ำที่ใหญ่อีกด้วย ไม่ใช่เล่นๆเลย ใว้มีโอกาสคงได้เข้าไป

แนะนำสถานที่มาสักพัก ก็เหลือบมามองนาฬิกาตัวเอง ตอนนี้เป็นเวลา 6.30 ......
ยังเช้าอยู่เลยครับ มีเวลาว่างที่จะไปทำความรู้จักกับสถานที่อื่นๆ ได้อีก ก่อนที่จะเข้าแถว และขึ้นห้องเรียน

ต่อไป ถัดจากสระว่ายน้ำ
ก็เป็น ลานเอนกประสงค์ ลานอเนกประสงค์ ของ ต.อ.พ ก็เหมือนกับโรงเรียนอื่นๆ แต่ที่เป็นลักษณะเฉพราะของ ต.อ.พคือ ลานอเนกประสงค์ จะถูกล้อมไปด้วย อาคารเรียน โรงอาหาร โรงยิม และหอประชุม สนามบอล

ซึ้งถ้าเดินเข้ามาในลานอเนกประสงค์แล้ว จะสามารถเดินทะลุไปยังอีกฝั่ง หรืออาคารเรียน สนามบอล โรงอาหารได้เลย เพราะเป็นจุดศุนย์กลางของโรงเรียน

และ ที่จะแนะนำอีกที่หนึ่งของวันนี้ คือโรงอาหาร


ตอนที่ 23 เพื่อนใหม่ มิ้นท์


6.45 ที่โรงอาหาร ผมเดินเข้ามาเรื่อยๆ ผ่านรุ่นพี่ ที่นั่งอยู่ที่โต้ะของโรงอาหาร เยอะมาก มองดูผมตัวเล็กไปถนัดตาเลย และก็เดินมาถึง ร้านประจำ ที่ชอบซื้อทานประจำทุกเช้าเลย คือ ข้าวใก่ทอด ข้าวใก่ทอดที่นี่ อร่อยมาก จนผมต้องนำมาเล่า คนขายมีสูตรในการทำ ซึ่งผมก็ไม่รู้นะ ว่าเขาใส่อะไรลงไปบ้าง จึงทำไห้ เนื้อไก่ นุ่ม หอม อร่อยขนาดนี้ ต่อมาก็ร้านน้ำ ร้านน้ำ ผมจะไม่ค่อยเรื่องมาก แบบว่าอยากซื้อร้านไหน อยากกินอะไร ก็เข้าไปซื้อร้านนั้น แบบว่ากินได้ทุกร้าน ตอนนี้ในมือผม ก็มี ข้าวใก่ทอด ที่แสนจะอร่อย แล้วก็น้ำขวดอยู่ในมือละ ไปหาที่นั่งกัน


ตามมาเลย ท่านผู้อ่าน ว่าจะมีไรเกิดขึ้นอีก

20 นาทีต่อมา ผมรับทานอาหารเสร็จ ก็จวนจะได้เวลาเข้าแถว แต่ก่อนที่ไปเข้าแถวนั้น ข้อบังคับของโรงเรียนก็คือ อย่าลืมเก็บจาน ขวดน้ำ ด้วยละ ผมก็ต้องรู้หน้าที่ ทำตามระเบียบของโรงเรียน นำจาน มาเก็บที่ล้างจาน หลังโรงอาหาร เดินมาถึงหลังโรงอาหาร ตรง ที่เก็บจานพอดี แต่ !!!!~ มันก็มีเรื่องเกิดขึ้น เพล้งงง ๆๆๆๆๆๆๆ เสียงจานผมตกแตก เมื่อได้กระทบกับจานของใครคนหนึ่ง ที่วิ่งมาอย่างรีบๆๆ ทันใดนั้น ผมจึงเงยหน้าขึ้นมามอง คนที่ชนจานผมจนตกแตก สิ่งที่ผมเจอคือ ผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาสะอาดขาว ที่ผมผูกโบว์สีน้ำเงิน ใส่ชุดนักเรียน กระโปรงน้ำเงิน .........ที่โรงอาหารข้างๆตึก 12

หลังจากที่เธอชนผม ผมกระเด็นไป สัก 2ก้าวได้ มันมึนครับ เพราะโดนกระแทกที่ส่วนหัวทำไห้มึนนิดๆ หลังจากที่ผมตั้งสติได้ ผมเงยหน้าขึ้นมามองเธอจนเห็นหน้าเธอชัด แววตาที่ผมได้เห็นผู้หญิงคนนี้เธอใส่เสื้อนักเรียนสีขาวสะอาดสะอ้าด ผมยาวลงมาถึงติ๋งหู แถมผูกโบว์น้ำเงินอีก ผมคิดได้สักพัก เธอก็หันมามองผมเหมือนจะถามว่าจะไม่ถามหน่อยเหรอว่า ใครจะเก็บจานที่แตกลงพื้น ทั้งหมด

ผมเมินครับ เรื่องอะไรทำไมผมต้องไปสนด้วยเธอไม่ได้น่ารักมากมายซะหน่อย
เธอเดินเข้ามาครับ

เธอผลักผมลงไปนอนกับพื้น เต็มๆดังผลักลั่นต่อหน้าผู้คน ทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นคนชนเธอด้วยแล้วเธอก็หันหลังกลับครับ เดินออกจากโรงอาหารไปทิ้งไว้แต่ทุกสายตาที่จับจ้องมาที่ผมเหมือนผมเป็นตัวการที่ทำจานแตก เวรของชิวิตจริงๆ ผมทำไงได้ละ เลยต้องเดินไปหาเธอ ที่กำลังจะเดินออกไปจากโรงอาหาร

ผมตะโกนว่าเธอไป
\" เธอทำแบบนี้ใส่เราได้ยังไง เราไม่ได้เป็นคนชนเธอด้วย แล้วเราก็ไม่ได้ทำไห้เธอจานตกแตกด้วย ทำไมเป็นคนแบบนี้\"  ผมถาม

\" ยุ่ง ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย \"

\" อ่าว... เธอผลักผมทั้งล้มทั้งยืน แล้วบอกไม่เกี่ยวได้ไง \"
จากนั้น เธอหันมามองครับแล้วบอกผมคำเดี้ยวเท่านั้นครับ

\" หมั่นใส้ มีไรไหม \" คำเดียวสั้นๆ แล้วเธอก็เดินไปครับ

หลังจากเหตุการณ์ วันนี้ผมคิดต้องแก้เผ็ดเธอไห้ได้

คืนนั้นผมกลับมาบ้านครับกับเหตุการณ์ที่หลอกหลอนมากๆก้นผมยังเจ็บทั้งอายคนมอง
ทั้งป้ายเหมือนเป็นความผิดเราไรวะผมคิดเซงมาก หยิบรีโมตทีวี มาปาใส่พื้น จนพังเลยครับ
เวงอีกพรุ่งนี้ต้องหามาซื้อใช้แม่ เจือกพัง... วันนี้มันวันไรวะซวยจริงๆ ฝันร้ายทั้งคืนครับขอบอกภาพที่ยัยนั้นผลักผมมันมาหลอกหลอนในฝัน จนผมนอนไม่หลับ ทั้งคืนแนะ

เวลา 6.45 นาฬิกา .....ที่ห้องเรียน ห้องประจำของผม วันนี้ผมมาเรียนเช้าเป็นพิเศษ แต่คงไม่เช้ากว่านายแจ้คแน่ เพราะผมมาทีไร ก็เห็นมันอยู่ในห้องก่อนทุกวัน

ผมเดินมานั่งที่โต้ะประจำ นั่งกระแทกโต้ะไป ใส่อารมกับมัน เซ็งวะ เรื่องเมื่อวาน มีแต่เรื่องซวยๆๆ

จนเสียงนายแจ้คพูดขึ้น

\" เฮ้ย เอ เป็นไรไปวะ ดูสิหน้าตาบูดยังกลับ ไปทำใครเขาท้องนะ เป็นไรไปวะ เล่าไห้ฟังหน่อยสิ \" นายแจ้ค เดินเข้ามาท้าวเก้าอี้ไว้

\" แจ้ค เซ็งวะ เมื่อวานนะ มีผู้หญิงคนนึง เดินมาชนกุ ที่โรงอาหาร เดินชนไม่พอนะเว้ย ยังผลั้ก กุล้มลงไปนอนกับพื้นอีก เท่านั้นยังไม่พอ ต่อหน้าสายตาผู้คน ที่จ้องมาทางกุ มันอายมากวะ อายจิงๆๆ \"

\" เหอๆ ดูจากการเล่า คงแค้นมากเลยสิ \"

\" เออดิ เจอเมื่อไรนะ จะแก้เผ็ดคืน ยัยตัวแสบ \"

\" เออ... เอ ชีสรายงาน ทำเสร็จยังวะ เอามาไห้กุยืมลอกหน่อยดิ เดี่ยวไม่ทันส่งวันนี้ \"

\" เออ แป้ปนะ เดี่ยวหยิบขึ้นมาไห้ \"

พูดจบตอนนี้ใบหน้าที่บูดๆ กำลังก้มลงหยิบชีสรายงานไห้นายแจ้ค อะกรรมอีกแล้วครับ ชีสรายงาน ที่ผมใส่ไว้ในกระเป๋า เจือกหายไปไหนไม่รู้


\" เฮ้ย รายงาน มันเจือกหายไปไหนวะ เฮ้ย หาไม่เจอจิงๆนะเนี่ย \"

\" อ่าว ซวยแล้ว แล้วกุจะลอกใครเนี่ย เฮ้ย หาดูดีดีดิ ไปลืมไว้ที่ไหนเปล่าวะ ลองนึกดีดี \"

\" ก็จำได้เมื่อวาน ทำเสร็จแล้ว ก็เก็บลงใส่ในกระเป๋าเลยนี่หว่า แล้วมันหายไปไหนวะเนี่ย \" เฮ้ออออ
ซวยอีกแล้วครับผมทำซีทเอกสารที่จะไปส่งอาจารยที่โรงเรียนหายมันหล่นผมคิดซวยจริงเลยเว้ย ส่งสัยถ้าหาไม่เจอ ต้องบอกอาจารย์ตามตรง
แล้วทำก็ไม่ทันไม่ทำทันแล้วเซ็ง


ตอนที่ 24 ตอนค่ำที่แสนจะวุ่นวายที่ร้านอาหาร พี่สาวเอ


ที่ห้องเรียน ห้องประจำของผม วันนี้ผมมาเรียนเช้าเป็นพิเศษ แต่คงไม่เช้ากว่านายแจ้คแน่ เพราะผมมาทีไร ก็เห็นมันอยู่ในห้องก่อนทุกวัน
ผมเดินมานั่งที่โต้ะประจำ นั่งกระแทกโต้ะไป ใส่อารมกับมัน เซ็งวะ เรื่องเมื่อวาน มีแต่เรื่องซวยๆๆ

จนเสียงนายแจ้คพูดขึ้น

\" เฮ้ย.... เอ เป็นไรไปวะ ดูสิหน้าตาบูดยังกลับ ไปทำใครเขาท้องนะ เป็นไรไปวะ เล่าไห้ฟังหน่อยสิ \" นายแจ้ค เดินเข้ามาท้าวเก้าอี้ไว้

\" แจ้ค....เซ็งวะ เมื่อวานมีผู้หญิงคนนึง เดินมาชนกุที่โรงอาหาร เดินชนไม่พอนะเว้ย ยังผลั้ก กุล้มลงไปนอนกับพื้นอีก เท่านั้นยังไม่พอ ต่อหน้าสายตาผู้คน ที่จ้องมาทางกุ มันอายมากวะ อายจิงๆๆ \"

\" เหอๆ ดูจากการเล่า คงแค้นมากเลยสิ \"

\" เออดิ.... เจอเมื่อไรนะ จะแก้เผ็ดคืน ยัยตัวแสบ \"

\" เออ.... เอ ชีสรายงาน ทำเสร็จยังวะ เอามาไห้กุยืมลอกหน่อยดิ เดี่ยวไม่ทันส่งวันนี้ \"

\" เออ.... แป้ปนะ เดี่ยวหยิบขึ้นมาไห้ \"

ผมก็หน้าตาบูดๆ ก้มลงหยิบชีสรายงานไห้นายแจ้ค อะกรรมอีกแล้วครับ ชีสรายงาน ที่ผมใส่ไว้ในกระเป๋า เจือกหายไปไหนไม่รู้
ต่อจากนั้นผมพูดดังลั้นห้อง

\" เฮ้ย รายงาน มันเจือกหายไปไหนวะ เฮ้ย หาไม่เจอจิงๆนะเนี่ย \"

\" อ่าว ซวยแล้ว แล้วกุจะลอกใครเนี่ย เฮ้ย หาดูดีดีดิ ไปลืมใว้ที่ไหนเปล่าวะ ลองนึกดีดี \"

\" ก็จำได้เมื่อวาน ทำเสร็จแล้ว ก็เก็บลงใส่ในกระเป๋าเลยนี่หว่า แล้วมันหายไปไหนวะเนี่ย \" เฮ้ออออ
ซวยอีกแล้วครับผมทำซีทเอกสารที่จะไปส่งอาจารยที่โรงเรียนหายมันหล่นผมคิดซวยจริงเลยเว้ย ส่งสัยถ้าหาไม่เจอ ต้องบอกอาจารย์ตามตรง
แล้วทำก็ไม่ทันไม่ทำทันแล้วเซ็ง

2 ชั่วโมง คาปภาษาไทย ที่ต้องส่งชีส เหอ เหอ อาจารย์มาแล้วครับเดินเข้าประตูมาก็ทวงงานเลยบ

                             ทันใดนั้นมีคนเปิดประตูเข้ามาครับเธอเดินเข้ามาแล้วถามหาผมเอ่อ อาจารยค่ะนายคนนี้เรียนที่ห้องนี้หรือเปล่าครับเธอพูดพลางยื่นรายงานที่ผมหามาตลอดให้อาจารยช่วยดู ว่า ( นายธรรมรัตน์ อยู่ห้องนี่หรือเปล่า )  เวงผมอีกจำใจต้องเดินออกมาหน้าห้องยิ้มแหะ แหะ ให้อาจารย์ครับผมเองครับอาจารย์มีไรหรือครับ มีคนเอางานมาให้นะรู้จักหรือเปล่า ผมสบตาเธอครับ เกิดอาการอึ้งครับยัยตัวแสบที่เราชนที่โรงอาหารนี่หว่า มาทำไรฟระ แต่ชั่งเถอะ ตอนนี้เธอก็เอารายงานมาคืนเรา เกิดอาการตะลึงครับ เมื่อเธอส่งรายงานผม

เธอยิ้มมาให้ผมครับแค่คำพูดแรกของเธอก็ทำผมอึ้งแล้วครับ............เหตุการณ์ครั้งนี้ ทำไห้ผมจำมาถึงตอนนี้

แน่นอนครับวันนั้นผมเรียนไม่รู้เรื่องแน่นอนเป็นใครก็ไม่รู้เรื่องแน่ๆเลิกเรียนผมก็ออกมาเลยครับท่ามกลางเพื่อนๆ
นายแจ้ค ตบบ่าผม  “พรุ่งนี้มรึงดังไปทั่วโรงเรียนแน่”เล่นเอาผมเครียดเลยครับเวงนี่T_T

ตกกลางคืน ที่บ้านของผม เสียงพี่สาวเอ่ยขึ้น

\" เอ วันนี้ เดี่ยวไปช่วยงานพี่ ที่ร้านอาหารด้วยนะ ไปอาบน้ำแต่งตัว 20.00 ลงมาเจอที่รถ \"

ตกกลางคืน... ผมได้มาร้านที่พี่สาวผมเปิดไว้ เป็นร้านเล็กๆ กลางกรุง ร้านอาหารแห่งนี้ เป็นร้านที่ไม่ใหญ่มาก
ภายในร้าน มีดนตไห้ฟังเพราะๆ มีD.J ควบคุมการทำงานตลอดเวลา หันไปมองในร้าน ที่กว้างขวาง
มีวัยรุ่นเป็นกลุ่มๆ นั่ง 2-3 คนได้ บางโต้ะ ก็มากัน 2ต่อ 2 และส่วนมากพวกเขา จะมาทานอาหารหลังเลิกงาน ...... หรือเลิกเรียนกัน
หลังจากนั้นผมก็เดินดูร้านเรื่อยๆ สังเกตได้เลยว่า มีแต่คนสวยน่ารักทั้งเลยแต่งตัวน่ารักกันทั้งนั้น  ด้วย แหะๆๆเดินมาได้สักพัก พี่สาวของฉันก็เดินเข้ามาข้างๆของฉันหน้าบิ้งอย่างมาก  

\" เดี่ยวนั่งอยู่ข้างในห้องทำงาน ห้ามออกจากห้องนี้ จนกว่าพี่จะมาแล้วกัน \"

จน..... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตี้ดๆ .. และเสียงโทรศัพท์ ผมดังขึ้น ผมเหลือบไปมอง ดูเบอร์ ว่าใครโทรมา เป็นเบอร์ของป้อ ผมจีงรีบรับ แล้วพูดว่า
\" ฮัลโหล \"

\" เออยู่ไหน ทำไมเสียงดังจัง เหมือนอยู่ในห้างเลย \"

\" อ่อ...เปล่าไม่ได้อยู่ห้าง อยู่ร้านอาหารของพี่สาว  \"

\" โอ้.... ป้อไม่ยักกะรู้ว่าเอมีพี่สาวด้วย นะเนี่ย เอไม่เห็นบอกเลย ว่ามีพี่ \"

\" อืม.... แล้วป้อ โทรจากไหนเนี่ย แล้วมีธุระไรกับเอไหม \"

\" ก็เบอร์ บ้านป้อขึ้นอยู่ เอนี่ก็ถามไรแปลกๆ ก็ต้องโทรเบอร์บ้านสิ \"

\" อืมใช่เนอะ ...เดี่ยวค่อยคุยกันใหม่นะป้อ เดี่ยวเอขอตัวไปหาไรกินก่อนนะ หิวมากเลย ป้อจะกินด้วยมะ \"

\" บ้า.... อืม ไปหาไรกินเถอะ แล้วกินเผื่อป้อด้วยนะ อืม....เอพรุ่งนี้มาโรงเรียนเช้าๆ ด้วยนะเพราะมีสอบ ป้อเตรียมข้อสอบที่สำคัญไว้ไห้เอละ พรุ่งนี้เอาไปไห้ \"

\" โห.... ป้อทำไห้เอถึงขนาดนี้เลยหรอ ขอบคุณป้อมากนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน \"

เมื่อฉันคุยกับป้อจบแล้ว ฉันก็ค่อยๆ เปิดประตูขัดคำสั่งของพี่สาวฉันเดินออกมาบริเวณชั้นล่างจนเดินมาเจอ
ผู้หญิงคนหนึ่ง  กับ ผู้ชายคนนึง ผมเดินเข้าไปใกล้ โดยที่ไม่รู้เลยว่า จะมีอะไรเกิดขึ้น จนในที่สุด ผู้ชายวัยรุ่นคนนั้นก็มาจับเอว ผู้หญิง คนที่ผมบอกต่อหน้าต่อหน้าผม หลังจากนั้นผู้ชายวัยรุ่นคนนี้จับเอวผู้หญิงคนนั้นแล้ว ก็ได้ชักมือกลับ ไปอย่างไวมาก ตอนนี้เองประจวบที่ผมหันไปพอดี พร้อมกับเธอที่หันมา ผมก็ยิ้มๆไห้เธอแต่ก็ ......ต้องตกใจ เพราะว่าคนที่ผมเจอ เธอคือ ยัยมารร้าย ที่เอาชีสมาคืนผมที่ห้องเมื่อตอนเช้า นั้นเอง เธอไม่พูดล่ำทำเพลง หันมาต่อยจมูกผมแถมด่าอีก ว่า

\" ไอ้โรคจิต .. ชอบจับเอวผู้หญิงหรอไง .... นายเอเองหรอ นายโรคจิตเปล่าอะ มาจับเอวชาวบ้านเค้าอะ \"

\"อ่าวยัยมารร้ายเอง แล้วมาใส่ร้ายผมแบบนี้ได้ไง เอไปจับไรเธอ ยังไม่ได้จับไรเลย ก็คุยโทรศัพท์อยู่เนี่ย พอคุยจบ ก็หันมายิ้มไห้ ยังไม่ทันพูดจาเลย มาต่อยแล้ว ใอ้ผู้ชายคนที่จับ มันหนีไปแล้ว ที่หลังถามก่อนนะ ว่าใครทำ ไม่ใช่อยู่ดีดีมาต่อย ก่อน \"

แต่เธอก็ยังไม่ยอมครับ ตามแบบผู้หญิงเอาแต่ใจ เธอ คว้า กระบอกน้ำ ที่ใส่น้ำอยู่เต็ม สาด เต็มหน้าผมเลย
มันเปียกครับ เต็มหน้าเลย ใครจะยอม ผมก็หยิบกระบอกน้ำที่โต้ะข้างๆ มาสาดเธอมั่ง ..

\" อ่าวเล่นไม่เลิกหรอ นายเอ \"  
นางมารร้ายสาดน้ำดัง ซู่ กระแสน้ำที่นางมารร้ายสาดไปแรงจนไปโดนคนในร้านแนะ สาดกันได้สักพัก
พี่สาวผม กับ ลูกจ้างก็ เดินเข้ามาห้าม ..

\" นี่เอ ....เล่นอะไรกันนะ ดูสิ สาดน้ำกันทั่วร้าน จนลูกค้าเปียก กันหมดแล้ว เอด้วย เดี่ยวไปห้องพี่หน่อยตอนนี้ \"
10 นาทีต่อมาที่ห้องพี่สาวของเอ

\" ไหนเอ... ลองเล่ามาสิ เรื่องมันเป็นยังไง เล่าแบบตรงไปตรงมานะ \"
\" พี่เชอรี่ ก็นางมารร้าย เนี่ย โดนคนอื่นจับเอว แล้วมาหาว่าเอจับเค้าอะ ทั้งที่เอไม่ได้จับอะ คนที่จับมันคือวัยรุ่น หลังจากที่มันจับแล้วมันก็เดินออกไป อะ แล้วยัยนี่ มาหาว่าเอจับ ต่อบจมูกเอ แดงเลย อะ เรื่องมันเป็นแบบนี้ละ \"

\" อืม... พี่ไม่ฟังความข้างเดียวนะ ไหนน้องสาวมีที่เอเขาพูด จิงแบบที่เขาว่าไหม ลองพูดมา \"

\" อืม ....หนูไม่รู้คะ ว่าใครจับ พอหนูโดนจับแล้ว ก็หันมาทันที ตอนที่หันมาเนียละ เจอนายเอยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง หนูก็เลยโมโห นึกว่านายเอ มาจับเอวหนู ยังไม่ได้ถามอะไร ก็เลยต่อยไปแล้ว ยังใงหนูก็ขอโทดนะค่ะ \"

\" อ่อ เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง เอ เขาคงไม่ได้ตั้งใจนะ ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ก็จบเรื่องกันไปนะ น้องสาวก็ไปเปลี่ยนชุดใหม่ แล้วกลับบ้านไปซะ ส่วนน้องพี่ พี่จะจัดการเอง เอาละ \"

หลังจากนั้นพี่สาวผมก็ไม่ได้ ว่าไรมากมาย ก็ไห้ผมกับมิ้นท์ แยกกันไป
20 นาทีต่อมา ตัดมาที่ยัยตัวยุ่งคนนี้กำลังโทรศัพท์อยู่ หน้าร้านอาหาร
\" เฮ้ย ตังหายไปไหนหมด วะเนี่ย เงินค่ารถกลับบ้านหล่นไปไหน เนี่ย ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือ 10 บาท


ตอนที่ 25 มิ้นท์ จอมยุ่ง


เซ็งมาก มันเซ็งมากครับ กับเหตุการณ์ที่หลอกหลอน ในร้านอาหาร หงุดหงิดๆจริงๆ ว่าแล้วก็แตะก้อนหิน ข้ามออกไปไกลเลยครับ
อะกรรม นั้นยายมิ้นท์กำลังเดินเข้ามาหา  เธอด่าผมเลยครับ

\" โธ่เอ้ย คิดว่ารวยหรอไง รังแกคนอื่น \"

ผมเมินครับ ... ทำไมผมต้องไปสนใจเธอด้วย รีบเดินไปที่รถที่มีพี่สาวผมขับ อย่างใจเย็น

---------------- 5นาทีต่อมา ตัดมาที่มุมถนนด้านทางออกจากร้านอาหาร มิ้นท์ เธอกำลังบ่นอะไรพึมพรำนะ --------------

\" แมร่งโคตซวยเลยมาเจอนายเอ สงสัยพรุ่งนี้ต้องทำบุญบ้างละเจอแต่เรื่องซวยๆ โธ่ ไอ้บ้าคิดว่าตัวเองรวยหรือไง โอม... ขอไห้เดินสะดุด เพี้ยงๆๆ \"

อะไรวะ ผลั้ก!!  .... ใครเอาก้อนหินก้อนใหญ่มาวางตรงนี้วะ รู้สึกตัวผมก็แตะมันไปแล้วครับ กระเด็นไปโน้น ..... อะกรรม เจ็บครับ เลือดออกด้วย

\" อะไรวะ เดินมากี่ปี กี่ปี ก็ไม่เคยสะดุด ทำไมวันนี้ มันสะดุดวะ สงสัย มาเจอยายมิ้นท์ตัวซวยแน่เลย โธ๋เอ้ย ยายมิ้นท์ ขอไห้เดินสะดุด ตังหล่นท่อ สาธุ  \"

ผลทันตาครับ -------- เมื่อยายมิ้นท์เดินสะดุด ก้อนหิน บ้าง แต่ที่แน่ๆๆ เธอ ทำเหรียญ 10 บาท ตกท่อไป


\" เฮ้ย นั้นมันตัง 10 บาทสุดท้ายแล้ว แล้วฉาน จะกลับบ้านยังไงเนี่ย ทำไมวันนี้ตั้งแต่มาเจอนายเอ ทำไมเราซวยจรังวะ เหรียญ 10 สุดท้ายที่ช้านเตรียมค่ารถไว้กลับบ้าน กระเด็นตกท่อไปซะงั้น \" มิ้นรำพึง กับเหรียญ 10 ที่กลิ้งตกท่อไปต่อหน้าต่อตา


ไม่นานมิ้นท์ เดินไปตามทางที่มืดครับ มันเปลี่ยวมาก มิ้นท์เดินมาเรื่อยๆคิดในใจจะกลับบ้านยังไงเนี่ย สงสัยต้องนั่งแท้กซี่กลับบ้าน แล้วไปที่บ้านละ 5นาทีต่อมา เมื่อรถของพี่สาวผมที่พี่สาวผมขับ ก็ออกมาจากร้านอาหาร จนมาเจอมิ้นท์อีกครั้ง

\" พี่เชอรรี่ หยุดรถก่อน นั้นมันยายมิ้นท์นิ พี่เชอรรี่เดี่ยวเอลงไปหามิ้นท์เดี่ยวนึงนะ เดี่ยวเอรีบขึ้นมา \"
พูบจบ ผมจึงเปิดประตูดังปั้ง รีบลงไปดักหน้ามิ้นท์ที่กำลังเดินอยู่ ผมรู้ตัวดีว่ามิ้นท์ต้องพูดกวรประสาทผมอีกแน่ รู้แล้วยังเดินไปหาอีก

\" นี่เดินอยู่คนเดียวนะไม่กลัวหรือไง \"  ผมถาม

\" ทำไมละ ก็มีขาไว้เดิน นิจะมายุ่งทำไม \"

\" ก็ดีนะที่มีขาไว้เดิน แล้วถ้าเกิดเดินไป แล้วมีกลุ่มวัยรุ่นมาขมขืนละ \"

ผมพูดพลาง ขำๆกับความคิดของตัวเองว่ามิ้นท์ต้องกลัวแน่ แต่ไมได้เป็นแบบนั้นเลยครับ เธอเชิด ไม่สนใจคำพูดผม ฟังนะแต่ทำเป็นหูทวนลม แล้วเดินไปเร็วๆ เรียกแท้กซี่ กลับบ้านไปเลย จากนั้นผมก็ยืนมอง มิ้นท์ขึ้นรถแท้กซี่ไปแบบอิ้ง ใช่ครับมันอิ้งมาก ใจกล้าซะจิงๆ ผมเมินแล้วจึงรีบขี้นรถกลับบ้าน

                             วันที่3มันวุ่นวายสับสนมากครับเกิดอะไรขึ้นกันแน่เธอเป็นใครผมรู้แค่ว่าเธอชื่อมิ้นท์อยู่โรงเรียนเดียวกับผมแล้วก็เรียนคนละห้องกัน วันนั้นที่ตรงโรงอาหารยังไม่ได้รู้จักกันเลยหมั่นใส้ผลักผมลงไปกองที่พื้นซะงั้นแหละ(ถ้าเป็นผู้ชายต่อยไปแล้ววะ - -)เธอขอโทษแล้วเผอิญเก็บซีทงานของผมได้ที่โรงอาหารเธอเลยเอามาคืนให้ จนป้อเดินเข้ามาหาผม

                              วันนี้ป้อเธอก็แสนดี แสนดีเหลือเกิน.........วันนี้ ป้อเดินเคียงข้างผมไปทุกที่ ไม่ว่าไปห้องสมุด ห้องกิจกรรม เดินห้าง
ขนาดผมอยู่กะผู้ชายทั้งหมดป้อยังเกาะแขนผมเลยครับ วันนี้ป้อเป็นไรเปล่าหว่าจนทุกคนเริ่มเรียกเธอว่า ( นั้นแฟนหรือเพื่อนเอนะ )
(ผมชื่อเอครับลืมแนะนำตัวไปหน่อย )กรรม ให้ผมทำไงครับผมขอบอกตรงๆผมไม่ได้ชอบป้อเล้ยผมชอบผู้หญิงหวาน ขาว ใสเรียบร้อยกว่านี้แต่เธอก็เข้าได้ดีกับเพื่อนผมครับผมเลยปล่อยเลยตามเลยเดี้ยวเธอคงจะหาแฟนจากกลุ่มผมสักคนเองแหละผมคิด............

                             ผมคิดแค่นั้นแหละครับเธอก็มาควงแขนผมอีกแล้วครับป้อเราไม่ชอบให้เธอมาเกาะกลุ่มเราอย่างนี้อะผมพูดกะเธอเมื่อได้อยู่2ต่อ2เพราะผมต้องพาเธอไปส่งบ้าน เพื่อนๆมันยัดมาให้ผมอีกเปลืองน้ำมันโคตรๆ ทำไมอะเอป้อทำไรผิดเธอถามพร้อมเอามือมาจับมือผมผมสะบัดมือทิ้งก็เราไม่ชอบ ป้อเป็นผู้หญิงนะไปเกาะคนนู้นคนนี้ได้ไง ป้อเป็นผู้หญิงง่ายๆใช่ไหมถึงทำงี้ แล้วป้อเข้ากลุ่มที่มีแต่ผู้ชายเงี้ยคนอื่นจะคิดไงมันไม่ดีรู้ไหม ขอโทษ.......แต่ป้อไม่มีที่ไป เปิดเทอมมาป้อไม่มีเพื่อนเลยนะเอปีแรกที่อยู่โรงเรียนนี้ป้อก็มีแต่ เขาคนที่ทิ้งป้อไปเราอยู่ด้วยกันตลอด ป้อรักเขามาก แล้วป้อก็เชื่อนะว่าเขาก็รักป้อ ป้อเหงาเอเอจะไล่ป้อเหรอที่เราเข้ากลุ่มมาเราก็คิดว่าเอเป็นคนดี
ที่เราชอบเกาะเอเพราะเอเหมือนแฟนเก่าเราป้อ ....ป้อ...ก็แค่อยากอ้อนบ้างป้อเหงานะเอ เหงามาก..วันนี้เลยผมก็ต้องตามใจป้อ ไปไหนไปหมด ไม่ว่าจะไปเดินห้าง และคิดในใจ ว่า วันนี้ไห้ป้อวันเดียวนะ

วันรุ่งขึ้น ที่สนามบาส ผมยืนกับหนิง2 ต่อ 2 และวันนี้ผมก็บอกหนิง ว่า หนิงมาเป็นแฟนกับเอนะ
แต่ไอ้เพื่อนเวง นายแจ้คมันเดินเข้ามาตรงผมกับหนิงยืนอยู่ แล้วมันยังเจือกหาเรื่องผมกับหนิงอีก มันบอกว่า คำพูดที่ผมขอหนิงเป็นแฟนเมื่อกี้ มันได้ยินหมดถ้าผมไม่เลี้ยงข้าวมัน มันจะเอาไปเปิดเผย เวงกำ - - จะทำยังไงได้ละครับ ก็ต้องลากมัน ไปเลี้ยงข้าว
จนเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนหมดไปอีกวัน


วันต่อมา เวลา 10.00 เช้า ผมยังไม่ได้กินข้าวเลยด้วยซ้ำ นายแจ้ค นายปุ้ม เดินมาตามที่โต้ะนายแจ้คเกริ่นไห้ผมลงไปกินข้าวกับมันด้วย
แต่ผมก็ต้องทำงานไห้เสร็จ เลยต้องอยู่ในห้องคนเดียว นายแจ้ค นายปุ้ม ไปกินไรสบายใจมันเลย 10 นาทีต่มา ในห้องที่เงียบสนิท โต้ะนักเรียนที่ว่างเปล่า สายลมพัดมาเบาๆ และมันไม่ใช่เวลาที่ผมจะได้ทำงานต่อไห้เสร็จ เมื่อมิ้นท์ เดินเข้ามาในห้อง เดินมาหยุดหน้าโต้ะผม เธอถามผมอย่างใจเย็นว่า เอผู้หญิงที่ยืนกับเอคนเมื่อวานเป็นอะไรกับเอหรอ มิ้นท์อยากรู้


ตอนที่ 26 มิ้นท์ เป็นลมเพราะเอ ขว้างปากกาไปโดน


อะกรรม มิ้นท์เกลียดผมจะแย่แล้วมาถามผมงี้ เธอต้องการไร หรือว่าเธอต้องการที่ทำร้ายหนิง นะ
มิ้นท์ถามว่าผู้หญิงคนที่ยืนกับเอเป็นใครใช่ไหม นั้นแหละคนที่มิ้นท์เห็น แฟนเอเอง
เท่านั้นแหละ ครับ มิ้นท์เดินเข้ามาผลั้กผมลงไปนนั่งที่พื้นอะกรรม มันเจ็บเลยครับ อยู่ดีดีโดนผลั้ก

เฮ้ย ยัยมิ้นท์มาผลักเราทำเนี่ย ( ถ้าเป็นผู้ชายมาต่อยกันแล้ว - -) หงุดหงิดครับมันหงุดหงิด ผมคว้า ปากกาที่หล่นอยู่ข้างๆที่ใช้ทำรายงาน หยิบขึ้นมา แล้วปาไปยังหน้าผากมิ้นท์ เสียงดัง ผลั้ก

จนยัยมิ้นท์ออกอาการ ร้องขึ้นมา โอ้ย นายเอเอาไรมาปามิ้นท์ เจ็บนะ มิ้นท์คลำหน้าฝากของเธอ พลางพูดแบบเจ็บ มิ้นไม่ยอมครับ เดินเข้ามาหาผมที่กำลังนั่งอยู่กับพื้น เอามือมาตรบตี ผมใหญ่ จนผมทนไม่ไหวผลักมิ้นท์ออกไปด้วยความโมโห แต่เรื่องไม่ได้หยุดแค่นี้สิครับ
เมื่อมีน้ำอะไรหยดหัวผม ผมเอามือไปแตะตรงนั้น แล้วมาดู ปรากฎว่า มันเป็นเลือดครับ เฮ้ย ผมร้องโวยวาย ผมหัวแตกหรือนี่ เอามือไปคลำๆที่หัวตอนเอง จะหาแผลครับ แต่ก็หาไม่เจอ แต่ที่เจอคือ มิ้นท์กำลังร้องครางๆ อยู่ต่อหน้าผม

( ถ้ามันจบตรงนี้ ก็ไม่รู้นะสิ ว่ามิ้นท์ เป็นอะไร )

มิ้นท์ร้องเสียงครางๆ เรียกไห้ผมช่วยฟังไม่ผิดหรอกครับ ผู้หญิงที่กวนผมทุกอย่าง ไม่ชอบหน้าผมแต่กำลังเรียกไห้ผมช่วย เอ มิ้นเจ็บ มิ้นท์เอามือไปคลำๆที่บาดแผล แล้วมาดู เลือดออก คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ มิ้นท์กำลังเลือดออก

มิ้นท์พูดแล้วจู่ๆมิ้นก็ทรุดลงไปนอนกองกะพื้นถนนต่อหน้าต่อตาผม ผมวิ่งเข้าไปปะคองมิ้นมิ้นเป็นลมไปแล้ว
( เธอตกใจจนเป็นลมเพราะเห็นเลือดตัวเองออก )
ผมก็เข้าใจว่าเธอเจออะไรมามากในช่วง2วันนี้มิ้นท์ต้องทำงานที่ร้านอาหารดึกๆทุกวันแล้ว  
ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างมิ้นคงรับภาระอะไรมากๆอย่างนี้ไม่ได้แน่ ตอนนี้ผมหน้าด้านครับ ผมอุ้มมิ้นขึ้นมายื้นขึ้น
แล้วตอนนี้สายตาเพื่อนๆ พี่ๆในโรงเรียนจ้องเข้ามาในสายตาผมยังกับจะมองทะลุทั้งตัวผมไป เหมือนเขาคิดว่าผมเป็นตัวการทำไห้มิ้นท์เจ็บ
ทันใดนั้น นายแจ้คมันวิ่งเข้ามา

\" เฮ้ยไอ้เอ ทำไรกับเธอวะ ดูสิเป็นลมไปแล้ว \"
ผมไม่ตอบมันครับ ได้แต่รีบพามิ้นท์ออกจากโรงเรียนไป
นายแจ้ค เอื้อมมือมาแตะบ่าผม
“การทำไห้ผู้หญิงเจ็บ ต้องรับผิดชอบนะเฟ้ยเอ รีบไปโรงพยาบาลเถอะ เดี่ยวทางโรงเรียน กุกับเพื่อนๆ จะรับหน้าเอง
ดูแลเธอดีๆละอย่าทำให้มิ้นท์เจ็บอีก ยังไงมิ้นท์ก็เพื่อนเรา
”นายแจ้คพูดเงียบๆแล้วนำผมเดินกลับไปที่รถของพี่นายแจ้ค ซึ่งมีคนขับรถเปิดประตูรออยู่ ผมอุ้มมิ้นไว้ในอ้อมแขนมองหน้ามิ้นที่กำลังหลับตาอยู่ผมรู้สึกโล่งใจมันมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจของผมตอนนี้และ
วินาทีนั้นผมบอกกับตัวเองว่า........................เอขอโทดนะมิ้นท์ เอขอโทด ผมพามิ้นมาเข้าโรงพยาบาลแถวๆพัฒนาการ

\"  มิ้นจะเป็นอะไรไหม \"

ผมยังนั่งอยู่ในห้องคอยจับมือมิ้นให้กำลังใจ มิ้นกุมมือตอบผมเบาๆบ้างแต่มิ้นยังรู้สึกตัวไม่เต็มที่ จากร่างกายที่อ่อนแอของมิ้นท์ กับการตกใจเพราะเห็นเลือด เลยทำไห้เป็นลมสักพัก จากนั้นหมอได้เข้ามาบอกอาการ
หมอบอกมิ้นแค่เหนื่อยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ผมโล่งใจ ได้ฟังที่หมอพูด ไม่นานเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

\" ฮัลโหลใครวะ มีไรกำลังเครียดนะเว้ย \"

\" นายแจ้คเอง เสียงตามสายตอบกลับ \"

\" ผมตกใจเล็กน้อย...ทีได้ยินเสียงนายแจ้คโทรมา ปล่าวก็กุ ป้อ ปุ้ม หนิง เป็นห่วงเมิงอะนี่ก็จะ 21.00แล้วไม่ได้กลับมาบ้านจะอยู้เฝ้ามิ้นท์ถึงเช้าเลยหรอวะ เออไอ้เอเมิงก็น่าจะโทรมาบอกบ้าง หนิงแฟนแกก็นั่งรอแกด้านล่างจน 19.00 ที่โรงเรียน หนิงก็ยังไม่กลับ
มือถือแกก็ไม่มีสัญญานติดต่ออะไรไม่ได้  ตอนนี้หนิงก็อยู่ข้างๆ กุนี่ย

นายแจ้คผมบ่นให้ผมฟัง \" ไอ้แจ้ค.......ขอสายหนิงหน่อยอยากจะคุยกับหนิง \"

นายแจ้คไม่พูดอะไรได้ยินแต่เสียงเดิน...ได้ยินนายแจ้คพูดว่าเอ้าจากเอแหนะสักพักหนิงก็มารับโทรศัพท์ เสียงหนิงยังอ่อนโยนแสดงความเป็นห่วงเชื่อไหมครับหนิงไม่เคยทำไห้ผมเสียใจเลยสักครั้งหนิงพูดค่อยๆช้าๆแต่ฟังเข้าใจง่าย
\" ว่าไงเอมีอะไรจะบอกหนิงหรือ \"

\" หนิงครับ ...........หนิงเคยรักใครสักคนแบบมากๆไหมครับแบบเขาสำคัญที่สุด แบบไม่มีอะไรทดแทนได้ รักแบบอยากอยู่ด้วยกัน อยากกุมมือกันไปตลอด \" ผมเว้นระยะแป็บนึงรอให้หนิงตอบแต่ก็นานพอสมควรเลยกว่าจะมีเสียงตอบกลับมา

\" แล้วเอเข้าใจคำว่ารักแค่ไหน เอยังเด็กนักสำหรับหนิง หนิงอยากรู้จริงๆว่าเอที่เคยเล่นซน วิ่งไปวิ่งมาอย่างเอจะเข้าใจคำว่ารักได้ดีหรือยัง คำว่ารักมันอธิบายยาก แต่ถ้าเออยากได้ตัวอย่างหนิงก็จะเล่าให้เอฟัง \"  

การที่เรารักใครสักคน หรือเราเป็นห่วงใครสักคน ถ้าเราเห็นเขาเจ็บ หรือว่าเป็นห่วงเขา เราจะทำได้ทุกอย่าง ยอมเจ็บแทนเขา หนิงนะเป็นห่วงเอมาก หนิงยังไมได้กลับเลย เอเข้าใจความรู้สึกหนิงไหม เอหายไปไหนตั้งแต่บ่าย หนิงก็ไม่รู้เลย ว่าเอไปไหน เอผิดมือถือติดต่ออะไรเอไมได้เลย เอรู้มั้ย ว่าหนิงเป็นห่วงเอมากขนาดไหน นั่งอยู่หน้าโรงเรียน หาเอ จนค่ำ หนิงพูดเสียงสั่นๆ หนิงกำลังร้องไห้

\" หนิง เอขอโทด เออยากบอกหนิง เอรักหนิงมากที่สุด มากที่สุดแล้วในชีวิตนี้ แต่เอก็เป็นลูกผู้ชายพอ ที่ทำใครบาดเจ็บ เอก็ต้องรับผิดชอบ ตัวเค้าไห้ถึงสุด ผมอธิบายไห้หนิงฟัง \"

\" อืม... ที่หลังเอต้องบอกหนิงนะ หนิงเป็นห่วงเอมาก มากเท่ากับหนิงรักตัวเอง เอเข้าใจมั้ย เอเข้าใจมั้ย \"

นี่แหละเอความรักที่หนิงมีไห้คนคนนึง เอมั่นใจไหมละว่าจะรักใครสักคนได้เท่านี้
ผมถอนหายใจ......................มองไปที่เตียงมิ้น

มิ้นยังคงนอนหลับตาอยู่ผมนั่งมองมิ้นอยู่ข้างเตียง ผมเริ่มคิดถึงวันแรกที่ผมเจอมิ้นวันแรกที่มิ้นผลั้กผมล้มลงที่โรงอาหาร วันแรกที่เราทะเลาะกันที่ร้านอาหาร ...มิ้นวันนี้สวยเหลือเกิน หน้าขาวๆยังนอนหลับตาอยู่ ซอกคอที่เรียวยาว .........ผมลองเรียกมิ้นเบาๆหลายครั้งมิ้นก็ยังไม่ตอบผม จนผมคิดว่ามิ้นแกล้งหลับหรือเปล่า ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมททีวีปิดทีวิทิ้งแล้วก็หันมามองมิ้นซึ่งหลับตาไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง............
( ผมก้มลงไปกระซิบข้างๆหูมิ้นครับพูดกับเขาเบาๆ ตื่นได้แล้วมิ้นหากไม่ตื่นเราคงห้ามใจที่จะจูบมิ้นไม่ได้ )


และในที่สุดมิ้นก็ลืมตา สงสัยกลัวผมจูบ มิ้นท์แน่ๆเลย มิ้นนั่งลุกขึ้นหันมายิ้มหวานให้ผม ผมยิ้มตอบเดินไปหามิ้น แสงไฟจากข้างนอกส่งเข้ามาโดนมิ้นเป็นประกายน่ารักเหลือเกิน

\" เอ มิ้นท์ขอบคุณเอมากนะ นี่เอ ดูแลมิ้นท์ ไมได้กลับบ้านเลยหรอ นี่มันเช้าแล้วนะ \"

\" ใช่ อย่าลืมสิ เอทำไห้มิ้นท์เจ็บนะ เอก็ต้องรับผิดชอบอาการของมิ้นท์ ถึงเราจะไม่ถูกกันก็เถอะ ผมเอ่ย \"

\" สรุปมิ้นกับเอ จะดีกันไม่ได้เลยหรอ \"  มิ้นถามผม

มิ้นท์ใช้แววตาเธอจ้องมาที่ผม จนผมเกิดอาการสะอึก

\" ได้สิ ดีกันก็ได้ เอนะ อยากจะดีกับมิ้นท์มานานแล้ว ตั้งแต่มิ้นท์เอาชีสรายงานมาคืนเอนะ แต่มิ้นท์อะ ใจร้าย พูดกวนประสาทเอ อยู่ได้ งั้นเราดีกันนะ \"
ผมนั่งลงที่ข้างเตียงมิ้นท์ ไปลูบคลำมือเธอเบาๆ

\" มิ้นก็คิดเหมือนที่เอบอก \"มิ้นพูดช้าๆเบาๆแต่ได้ใจความ
...................
\" มิ้นดีกับเอก็ได้ \"


ตอนที่ 27 เข้าค่ายนอกโรงเรียน


วันรุ่งขึ้นตอนค่ำ ที่บ้านนายแจ้ค ผมก็สนุกกับพวกมันไปตามเรื่องพวกผมก็เฮฮาไปตามภาษาวัยรุ่นทั่วไปเรื่องมันน่าจะดีถ้าไม่มีเรื่องบ้าๆอย่างงี้ขึ้น

ไอ้เอ รู้สึกว่า จะสนิทกับมิ้นท์มากขึ้นนะเฟ้ย...... สงสารหนิงวะ ยังไง หนิงก้เพื่อนนะ
เมิงจะไปรู้อะไร นายแจ้ค ผมเอ่ย
\" เอนะชอบหนิง ก็น่าจะรู้ดี กับยายมิ้นท์นะ แค่สงสารและเห็นใจที่ทำเธอเจ็บเท่านั้นเฟ้ยผมย้ำ ไปตามอารมณ์ตอนนั้น \"

                       เออ ...ไห้มันจิงเถอะ นายปุ้มเกริ่นความคิดของมันขึ้นมา
\" เอ.... กุไม่ค่อยชอบเมิงเลยวะ \"
ผมหันไปถามมัน ทำไมวะ กุไปทำไรวะ

\" ก็เวลาเมิงอยู่กับกลุ่มผู้หญิงทีไร พวกผู้หญิงก็ชอบมองเมิงทุกที ไม่มองกุเลย เมิงอะ แย่งความหล่อกุไป 55555 นายปุ้มเอ่ย \"

\" ใช่ นายแจ้คเสริมเข้าข้างนายปุ้ม  เอาเหอะวะ เอาเหอะทุกวันนี้กรูก็เห็นพวกมรึงหวานจนกรูหมั่นใส้จะตายห่าแล้ว อะนะหุหุ \"

\"  เห้ยหรือจะเป็นมรึงวะที่แกล้งอิจฉาในความหล่อของกรู \"
\" อย่างเอ็งเนี่ยนะหล่อกรูยังคิดเลยว่าหนิงกับมิ้นท์หน้ามืดมาคบมรึงได้ไง55 \"

\" ไม่เป็นไรเว้ยสักวันนึงหนิงคงจะเห็นในความเท่ความเก่งของกรูถึงตอนนั้นอย่าหาว่าไม่เตือนนะเว้ย  \"

วันรุ่งขึ้นเวลา 7.00 โมงที่ห้องประจำผม ผมมาถึงที่ห้องยังไม่มีใครมาเลยด้วยซ้ำ มีผมกับเก้าอี้ โต้ะ เพดาน กระดานดำ ..........
หญิงสาวแสนน่ารักเดินเข้ามา มิ้นท์เองครับ เข้ามาก็ถามผมเลยครับ

\" เอ มาเช้าจังเลยนะ วันนี้มิ้นท์เรียนอยู่ห้องข้างๆเอง เลยเดินผ่านมา เจอเอนั่งอยู่คนเดียวมิ้นท์เลยเดินมาหาเอ \"
\" จ้ามิ้นท์ แล้วแผลหายเจ็บหรือยัง ผมเดินเข้าไปลูบๆที่แผลมิ้นท์ \"

\" จะหายแล้ว มิ้นท์เข้ามากุมมือผม พูดกับเบาๆ พอรู้เรื่อง เอ มิ้นท์ขอบใจมากนะ วันนั้นถึงมิ้นท์จะไม่รู้สึกตัว แต่มิ้นท์ก็รู้ว่าเออุ้มมิ้นท์มาตลอดทางเลย \"

\" แล้วมิ้นท์หายไวๆนะมีไรก็เรียกใช้เอได้เลย ตลอดเวลา ผมเอ่ย \"
อืม มิ้นท์ มีเบอร์โทรศัพท์ เอหรือยัง ผมถาม

\" ยังเลย เอยังไม่เคยไห้เบอร์มิ้นท์เลย \"
\" อืม 02-748- xxxx หรือติดต่อที่มือถือ 09-113 - xxxx นะ ตลอด 24 ชั่วโมงเหมือนเซเว่นอีละเว้น อ่อลืมไปเว้นตอนเข้าห้องน้ำนะ \"

\" 555 มิ้นหัวเราะชอบใจ ยิ่งกุมมือผมใว้แน่น ดีนะที่มันยังเช้าอยู่ ยังไม่มีใครมา ไม่งั้นแย่แน่เลย ถ้ามีใครรู้ \"

อืม เอ มิ้นท์มีไรถามเอหน่อย

\" จ้ามิ้นท์ ว่ามาเลย \"
\" เอชอบหนิงหรอ \"

มิ้นท์พูดหันมามองตาผมแบบสายตาที่อธิบายอะไรไม่ถูกผมได้แต่กลืนน้ำลาย
\" ชอบสิชอบมากด้วยนะมิ้นท์...........\" ผมตอบแบบมั่นใจในคำตอบมาก ผมกะแบบแม้ว่ายายมิ้นท์อะไรเนี่ยจะชอบผมอยู่
หรือเปล่าก็ต้องยอมถอยให้ผมกะหนิงแน่ๆ
\" เหรอ... \" มิ้นท์พูดแล้วก็ยิ้ม
ผมไม่เข้าใจเลยว่าเขาคิดอะไรอยุ่กันแน่
\" ยิ้มอะไรมิ้นท์......บ้าหรือเปล่า \"  มิ้นท์แค่ดีใจล่ะ เอ

\" ดีใจเรื่องอะไร\"

คำตอบของมิ้นท์ยิ่งทำให้ผมวุ่นวายใจมากขึ้นไปอีกผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่ผมอ่านไม่ออกเลยจริงๆ........ ก็มิ้นท์ดีใจตอนที่มิ้นท์ถามเอว่าเอชอบหนิงมากหรือเปล่าแล้วเอตอบช้านะสิ เอรู้ตัวใหมว่าเอหยุดคิดไม่ได้ตอบมิ้นท์ทันที
\" แล้วมันแปลกตรงไหนละมิ้นท์มันแปลกยังไง \"

\" นั่นก็แปลว่าเอนยังไม่มั่นใจว่าชอบหนิงนะสิ............... \"

มิ้นท์ตอบคราวนี้เธอหันหลังให้ผมเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง ซึ่งอยู่ข้างๆของผม ทิ้งไว้แต่คำพูดที่ให้ผมคิดทั้งวัน......
\" แต่มันก็หมายความว่า เอไม่ได้รักหนิงมากที่สุด \"

หลายวันต่อมา...........เป็นวันที่ผมต้องเดินทางไปเข้าค่ายกับมิ้นท์ ตามลำพังกัน 2 คน
และเป็นวันที่ 4 ที่หนิงเดินทางไปต่างจังหวัด
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ตืดๆ ตืดๆ ผมรีบกดรับ \"ฮัลโหล\"
\" เอนี่มิ้นท์เอง เออยุ่ไหนแล้ว \"

\" เออยู่ที่รถโรงเรียนแล้ว มิ้นท์อยู่ที่ไหนเดี่ยวเอเดินไปหา \"

\" มิ้นท์ก็อยู่ที่รถแล้วเหมือนกัน เออยู่ตรงไหนไม่เห็นเจอ \" มิ้นท์หันมามองซ้ายขวา

\" มิ้นท์มันมีรถ 2 คันนะแล้วมิ้นท์อยู่คันไหน \"

\" มิ้นท์ยังไม่ได้ขึ้นไปเลยเอ มิ้นท์อยู่ข้างล่างตรงรถคันที่ 1 แล้วเอละอยู่ไหน \"

\" โอเค มิ้นท์ยืนตรงนั้นแหละ เดี่ยวเอเดินไปหามิ้นท์นะ ขอวางโทรศัพท์ก่อน ได้เดินไปสะดวกหน่อย \"

หลังจากที่ผมวางโทรศัพท์ไป ผมก็เดินหามิ้นท์ตั้งแต่รถคันแรก มองเข้าไปที่หน้าต่างรถทุกคน กว่าผมจะหามิ้นท์เจอ 10 นาทีเกือบตกรถแนะ
40 นาทีผ่านมาบนรถโรงเรียน ...........
\"  เดี่ยวจะออกต่างจังหวัดกันแล้ว เอตื่นเต้นเป่า \"

\" ก็ตื่นเต้นเหมือนกันนะ จะ2เดือนแล้วที่เอไม่ได้ไปไหนมาไหนเลย \"

ตอนที่ 28 ไปเข้าค่ายกับมิ้นท์ ตอนจบ


\" จิงหรอเอ \"
มิ้นท์ถามและยิ้มไห้ฉัน

\" ไม่ใช่เอชอบจีบสาวไม่ใช่หรอ เอ ดูนั้นสิรถเราแล่นขึ้นมาบนสะพานแล้ว มิ้นท์ไม่เคยนั่งรถขึ้นสะพานสูงๆแบบนี้เลย นานๆจะมีโอกาสมาเที่ยวมิ้นท์ตื่นเต้นจังเลย \"    

                                    มันเป็นไปตามที่มิ้นท์บอกเมื่อรถกำลังเคลื่อนตัวขึ้นมาบนสะพานที่สูงจากระดับน้ำทะเลมากขนาดนี้ ผมก็รู้สึกว่า ตัวเอง เหมือนลอยอยู่ในอากาศ อย่างนั้น และ สิ่งที่ผมเห็นคือรถกำลังจะข้ามสะพานกำลังขึ้นมาบนยอดจุดกิ่งกลางของของสะพานแห่งนี้ซึ่งสูงมากนี่ชื่อสะพานไรนะ จนพี่ไกด์วิทยากรหน้ารถพูดขึ้น

\" ขอโทดที่ขัดจังหวะน้องๆในการชมวิวนะค่ะ ที่น้องๆเห็นนี่คือสะพานแขวนนะค่ะซึ่งสูงที่สุดในประเทศเราแล้ว \"

โห จึงหรอที่พี่เขาพูด  ผมหันมามองหน้ามิ้นท์  และด้วยความตกใจของผม ไม่เคยขึ้นรถ แล้วนั่งสะพานสูงๆ แบบนี้เลย  

\" แต่ที่ไหนได้  มิ้นท์กลับมองลงไปข้างล่างมองดู น้ำทะเล สีครามสดใส สะท้อนจากแสงอาทิตย์ น้ำทะเลสีครามที่ใสแจ๋ว ฝูงปลาตัวใหญ่ที่โดดขึ้นจากเหนือน้ำ ภาพแบบนี้ หาดูได้ยากจิง มันเป็นเสน่ห์ของเมืองไทยเราจิงๆ \"

\" เอมองลงดูแม่น้ำสิ แม่น้ำยาวมากเลยใส่แจ๋ว ฝูงปลาแหวกว่ายไปตามทะเล ทิวทัศน์แบบนี้หาดูยากจัง เอเห็นปะ \"

ผมมองตามที่มิ้นท์ชี้ไป  จริงด้วยครับสิ่งที่ผมเห็นแม่น้ำยาวจนสุดหูสุดลูกตา ไกลยาวออกไป ช่างดึงดูดความรู้สึกของฉันจริงๆ

พี่ไกด์พูดขึ้นมาขัดจังหวะความรู้สึก ของผมกับมิ้นท์ ว่า

\" นี่คือสายน้ำบรรพบุรุษเราสืบสานกันมาค่ะ คือแม่น้ำเจ้าพระยาค่ะ \"

โอ้วว มันเยี่ยมมาก !!!! ได้ฟังพี่บรรยายประกอบ พร้อมกับภาพของจริง ช่างสวยจริงๆครับ ยามแสงแดดกระทบน้ำเกิดแสงระยิบระยับ ไม่มาเจอด้วยตัวเองไม่รู้หรอครับ ว่ามันสวยแค่ไหน

\" เอดูนั้นสิ เอมองขึ้นมาจากเหนือน้ำ สูงขึ้นมาในอากาศ เร็วๆ เอ \" มิ้นเอ่ย

                              สิ่งที่ผมเห็น เป็นฝูงนกที่บินขึ้นมาจากเหนือน้ำ  ฝูงนกบินโฉบไปโฉบมา เป็นกลุ่ม และเป็นแนวเดียวกัน เหมือนมันจะบอกกับสายตาของทุกคนที่หลงเสนห์ในการบินของมัน  ว่า มันกำลังเต้น และกำลังมีความสุข อยู่และนกที่ผมเห็น คือนกนางนวลนั้นเอง

\" เอเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามีสิ่งสวยๆงามๆ มองผ่อนคลายอารมณ์ได้มากเลย เฮ้อ ผมรู้สึกดีจิงๆมาก .... ผมจึงถอนหายออกมา \"

                                   เมื่อผมหันมา ก็เห็นยายมิ้นท์หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าจากการนั่งรถ และปล่อยใจไห้ไปตามทิวทัศน์ที่เห็น สอง ฟากฝั่งเมื่อขึ้นมาถึงบนสุดของสะพานแขวนมองลงมาข้างล่างมันสูงจากพื้น และระดับน้ำทะเลมากเลยครับ
มิ้นท์เอนตัวลงมาที่หน้าอกผมเบาๆซอกคอกของมิ้นท์ที่นุ่ม มิ้นท์พูดกับผมเบาๆพอได้ใจความ

\" เอตื่นตาตื่นใจดีเนอะ ธรรมชาติบ้านเราเนี่ย และนี่เป็นครั้งแรกของมิ้นท์เลย ที่ได้รู้จักกับสิ่งเหล่านี้ ปรกติมิ้นท์ก็เรียน + ทำงาน ไม่ค่อยมีเวลามาเที่ยวอยู่แล้ว แต่วันนี้ กลับได้มาเที่ยวผ่อนคลายไรทุกอย่าง มันดีจิงๆ เลยนะเอ \"

\" นี่แหละ ความเป็นไทยเราใง สายน้ำที่ไหลมาตั้งแต่บรรพบุรุษ จนมาถึงลูกหลาน เราเป็นคนรุ่นหลัง เราต้องช่วยกันรักษา สิ่งที่งามในสังคมไทย ไห้อยู่คู่กับเรานานๆ จิงไหมมิ้นท์ \"

\" จิงสิ มิ้นท์ก็คิดอย่างที่เอบอก เราเป็นคนไทยเป็นลูกเป็นหลาน เราต้องรักกัน เราต้องรักในธรรมชาติ ที่สืบทอดกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ จริงไหม เอ \"

\" จิงมากถึงมากที่สุด \" จากนั้น............

                                  รถทัว ก็แล่นไหลลงจากสะพานอย่างช้าๆ ลงมาอย่างช้าๆ วิวทิวทัศน์ที่สวย นกนางนวลที่บินอยู่เหนือน้ำ ค่อยๆเคลื่อนตัวตามที่สายตาตัวเองมองเห็นได้ จนลงถึงล่างสุด  

\" มิ้นท์ วิวดีมากเลยนะไม่คิดเลยว่าจะดีแบบนี้ \"

                                 แต่...เหมือนผมพูดคนเดียว เมื่อผมหันมาเจอว่ามิ้นท์หลับไปแล้วครับ อะกรรม ยายมิ้นท์หลับแล้ว ผมมองหน้าของมิ้นท์ตอนหลับ ชั่งใร้เดียงสาจิงๆ ผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ จนรถก็วิ่งเรื่อยๆจนออกต่างจังหวัดมา เดินทางมาได้สักพักที่ฝั่งซ้าย ขวา ก็เห็นภูเขาโผล่มาไกลๆแต่ยังเห็นไม่ค่อยชัดเพราะมันไกลและ มีหมอกมาบังใว้ แต่มองแล้วเพลินตาเพลินใจยิ่งนัก แถมยังมีสาวสวยมาหลับข้างๆตัวผมอีก ผมเลยนอนเอนไปกับเบาะที่มิ้นท์ยังหลับอยู่ข้างๆ ผมไป จากนั้น 2 ชั่วโมงผ่านไป พี่ปอยก็พูดใส่ไมล์ปลุกไห้ทั้งรถตื่นขึ้น

\" ตื่นกันได้แล้วค่ะ ทุกคน ถึงละ \"
เมื่อพี่ปอยพูดจบ แนก็เริ่มสะดุ้งตื่นขึ้นตามเสียงพี่ปอยเรียก หันออกไปมองข้างนอก สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้ เป็นค่ายเหมือนค่ายลูกเลือ และภูเขาสูงใหญ่ถัดไปสัก 1 กิโลเมตร มิ้นท์ยังหลับอยู่ จนฉันสะกิดมิ้นท์เบาๆ พูดว่า

\" มิ้นท์ถึงแล้ว \"

\" ถึงไรหรอเอ ถึงบ้านแล้วหรอ \"

\" ซะงั้นอะมิ้นท์ ถึงค่ายแล้วไม่ใช่บ้าน ตื่นๆ มิ้นท์มองดูดีดี \"

\"  อืมถึงแล้ว... นี่มิ้นท์คงหลับไปนานเลยนะเอ พอหลับนานๆ ตื่นมาก็งงทุกทีเลย มิ้นท์นี่แย่เนอะ  \"
จากนั้น

                          เสียงพี่วิทยากรสาวสวย  บอกไห้ทุกคนลงจากรถ ดูสัมภาระ ในกระเป๋าไรไห้เรียบร้อย ก่อนลงด้วยเก็บสัมภาระเสร็จก็ลงจากรถพร้อมกับมิ้นท์ เดินลงมาที่สภานที่ต้อนรับของค่ายนี้ เป็นเก้าอี้ที่เอนได้ เหมือนโรงหนังไม่มีผิดและเป็นค่ายที่ผมยังไม่รู้หรอกว่าที่นี่คือไหน รู้แต่ว่าทิวทัศน์ วิว อากาศดีมาก และหนาวอีกด้วย เมื่อทุกคนมาถึงตรงสถานที่ต้อนรับ พี่วิทยาการแนะนำสถานที่  

\" สวัสดีค่ะน้องๆทุกคน พี่เป็นวิทยากรที่จะดูแลน้องๆเป็นเวลา 1 อาทิตย์  พี่ชื่อพี่ปอยค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักน้องๆ ทุกคน \"

พี่ปอยพูดจบฉันก็หันมามองมิ้นท์ ต่างคนต่างเดินไปที่บ้านพัก ที่พี่เขาเตรียมไว้ไห้ เมื่อมาถึงห้องพัก ห้องพัก ก็ใหญ่พอสมควร มีต้นใม้ใส่กระถาง ปลูกอยู่หน้าบ้าน างเรียกกันจากซ้ายไปขวา 6 กระถางได้ จากที่นับดู 6 กระถางนี่ มีต้นใม้ชื่ออะไร บ้าง ผมก็ยังไม่รู้ เลย

\" เอเขาไห้พักหลังนี้หรอ  \" ยายมิ้นท์ถาม

\" ใช่ ลองเข้าไปดูกัน ว่าที่พักเป็นยังใง เริ่มตื่นเต้นแล้วสิ กับการที่ได้มาพักผ่อน ครั้งแรก แต่นี่ไม่ได้เป็นการพักผ่อนนะ นี่คือการมาหาประสบการณ์ ที่มีค่ามากเลย \"

                          ก้าวแรกที่ผมกับมิ้นท์เดินเข้ามาในห้องนี้ รู้สึกมีกลิ่นอับมองดูรอบๆ มีหยากไย่ มีผุ่นเกาะตามเตียง เพดาน ตู้ สงสัย บ้านไม่ได้เปิดนานเลยทำไห้มีฝุ่นเยอะ  ผมเดินเข้าไปดูที่ห้องนอนต่อ โอว... ผมเห็นมีเตียงเดียวครับ แล้วก็เป็นเตียงเก่าๆ แล้วผมจะนอนตรงไหนนะเนี่ย ก็มันมีเตียงเดียว

\" เอจะไห้มิ้นท์ นอนตรงไหน มันมีเตียงเดียวนะ \"

\" มิ้นท์ไปทำความสะอาดเตียงไห้เรียบร้อย พอทำความสะอาดเสร็จ ก็นำของใช้ หมอน ผ้าผ่ม ปูไว้ที่เตียงได้เลย เดี่ยวเอนอนข้างล่างเอง ปัดๆเช็ดถูหน่อย ก็นอนได้ละ \"

                        ผมเดินออกไปหยิบไม้กวาดจากนอกบ้าน กลับเข้ามาในห้องถือไม้กวาด มา1 อัน เอาละเริ่มกันเลย ผมก็กวาดตั้งแต่หน้าห้องเข้าในซอกฝุ่นเยอะมากครับ โอ้วววว...  คนดูแลคงไม่ได้เข้ามาดูแลปล่อยไห้ ฝุ่นเยอะมาก หลังจากเวลาผ่านไป มิ้นท์ก็เอา น้ำเย็นๆ มาไห้ผมดื่ม ไห้ผมชื่นใจและหายเหนื่อยลงไปบ้าง ดื่มเสร็จก็ก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดต่อ 2ชั่วโมงต่อมา


ตอนที่ 29 กีฬา 5 พระเกี้ยวเริ่มตำนานของ สถาบัน


   23.00 นาฬิกา ผมยังไม่นอนนั่งอยู่ที่ระเบียงหาไรมาดื่มท่ามกลางอากาศเย็นๆ และตอนนี้ผมคิดถึงหนิง ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ จากที่คุยกันทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ไม่คุยกัน แต่ 6 วันแล้ว ที่ผมไม่ได้ยินเสียงของหนิง เหมือนขาดไรไปหลายอย่าง เมื่อไม่มีหนิงเป็นความรู้สึกที่ผมต้องอดทน และท่ามกลางอากาศเย็นๆ ติดลบ (ไม่ช่าย ) ด้านหน้าของผมเป็นภูเขาที่สูงตะหง่านซึ่งเห็นได้จากไกลๆ มันมืดมาก และไม่สามารถเห็นได้ชัดหมอกลงปกคลุมเต็มไปหมด จนมิ้นท์เดินมาที่ระเบียง

\" เอ มาใจลอยคิดอะไรอยู่ \"

\" เอคิดถึงหนิงนะ ไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นยังไงบ้าง \"

\" พรุ่งนี้เช้าเราก็กลับโรงเรียนแล้ว เดี่ยวเอก็เจอกับหนิงแล้ว อดทนหน่อยวันเดียวเอง \"

ผมเดินเข้ามา เดินเข้ามา ท่ามกลางอากาศที่เย็น กุมมือมิ้นท์ไว้พูดกับมิ้นท์เบาๆว่า

\" เอขอบคุณนะมิ้นท์ ที่มิ้นท์ยังเข้าใจเอ \"

\" คิดมากนะ ยังไงเอก็เคยช่วยเหลือมิ้นท์นะ มิ้นท์ก็ต้องตอบแทนอะไรเอบ้างสิ \"

\" เอต้องขอบคุณมิ้นท์อีกครั้งนะ ขอบคุณมากจริงๆ \"

จากนั้นผมได้เข้าไปกอดมิ้นท์เบาๆ ปล่อยไห้ความอบอุ่น และความรู้สึกดีดี ของเราส่งหากัน

จนมาถึงตอนเช้า ...........

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ในห้องพี่เหมย

ใครโทรมาวะ นี่ยังเช้าอยู่เลยมารบกวนเวลาหลับ \" ฮัลโหล นี่มานกี่โมงกี่ยามแล้ว ใครโทรมาเนี่ย \"

พี่เหมยก็ต้องเกิดอาการสะอึก เพราะ เสียงที่ตอบรับมา คือเสียง พี่เชอรี่

ประธานนักเรียนโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ

\" เหมย นี่เธอยังไม่ตื่นหรอไง \"

\" พี่เชอรี่หรอคะ ตื่นแล้วคะ แล้วพี่เชอรี่โทรมากระทันหันแบบนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ \"

\" มีสิ พอดี ทางผู้ใหญ่ของโรงเรียน ได้มีการแจ้งมาว่า โรงเรียนของเราจะต้องเข้าแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยว แล้วทางอาจารย์ ก็ต้องการตัวของนักเรียนทุกคน ทั้งโรงเรียน กลับมาในวันนี้ รบกวนน้องเหมยแล้วนะ พาน้องๆ ทุกคนกลับมาที่โรงเรียนด่วนเลย \"

\" ค่ะ พี่เชอรี่ เหมยจะทำตามคำสั่งคะ \"

จากนั้นไม่นานหลังจากเสียงที่โทรศัพท์วางไป พี่เหมย ก็ประกาศทางไมล์ ไห้พวกเราทุกคน มารวมกันที่ลานอเนกประสงค์ของค่ายแห่งนี้
20 ต่อมา ที่ลานอเนกประสงค์ พวกเรามาพร้อมกัน พี่เหมยประกาส

\" เมื่อกี้พี่เชอรรี่ประธานนักเรียนโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ได้โทรมาบอกพี่ว่า ทางโรงเรียนของเรา จะต้องเข้าร่วม 5 พระเกี้ยว
และทางโรงเรียน ก็ขอไห้พวกน้องๆ กลับโรงเรียนวันนี้ตอนนี้ด่วนคะ \"

พี่เหมยพูดจบ .......... เสียงฮือฮา ดังลั่น เกี่ยวกับกีฬา 5 พระเกี้ยว ซึ่งเวลานั้นตอนนั้นพวกเรายังไม่รู้จักด้วยซ้ำมามันคืออะไร

\" เอาละค่ะ นะ น้องๆ ทุกคน เตรียมไปเก็บของ ไห้ครบและ มาเจอที่รถ ที่น้องๆ ได้มา ขอบคุณมากคะ \"

จากนั้นไม่นาน พวกเราก็มาพร้อมกันที่รถ แล้วขึ้นรถกลับโรงเรียนไป

อะกรรม ......... นี่เรายังไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรเลยนะ ผมหันไปพูดกับมิ้นท์

\" ใช่แล้วเอ ดูพี่เขารีบร้อนมากเลยนะ กับ 5 พระเกี้ยวอะไรนี่ \"

\" อืม คงยิ่งใหญ่มากเลยละ ไม่งั้น พี่ประธานนักเรียน คงไม่สั่งเรากลับหรอก \"

ผมพูดจบ ก็เดินขึ้นรถโรงเรียน เพื่อเดินทางกลับ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ


ตอนที่ 30 ความเข้าใจของ มิ้นท์ และ หนิง


2 ชั่วโมงหลังจากที่ ผมเดินทางกลับ มาถึงโรงเรียน ผมยังไม่ทันลงรถเลยครับ
พี่คนสวยแต่งชุดม.ปลาย ผูกโบว์น้ำเงิน กระโปรงสีน้ำเงิน น่ารักมาก พี่เขาเดินตรงมาหาผม ถามผมว่า

\" โทดนะค่ะ น้อง คนไหน น้องเอค่ะ \"

\" พี่มีอะไรหรอค่ะ ผม เองครับ เอ \"

\" น้องเอหรอค่ะ พี่แนะนำตัวก่อนนะ ชื่อเชอรี่พอดีว่า น้องเอเป็นประธานโรงเรียนเตรียมพัฒ ของระดับชั้น ม.3 พี่เลยจะไห้น้องช่วยทำงานหน่อยค่ะ \"

\" งานอะไรหรอครับพี่ \"

\" เอาไว้อีก 3-4 วัน พี่จะบอกรายละเอียดอีกทีนะค่ะ พี่แค่มาบอกไห้น้องเอเตรียมตัวก่อนเท่านั้น \"

จากนั้น พี่เชอรี่ก็เดินออกไป ทึ้งแต่คำพูดไห้ผมคิดไปตลอดทั้งคืน

วันต่อมา ที่ห้องเรียนของหนิง  มิ้นท์เดินเข้ามาเบาๆ เดินจนมาถึงข้างๆหนิง แบบที่หนิงไม่รู้สึกตัว จนมิ้นท์เอ่ยขึ้น

\" สวัสดีค่ะหนิง \"

หนิงหันมาเจอมิ้นท์ ตกใจเกิดอาการอิ้งเมื่อเห็นมิ้นท์มายืนอยู่ข้างหลัง

\" สวัสดีจ้ามิ้นท์ มิ้นท์มีธุระอะไรกับหนิงหรอ \"

\" มีสิ หนิง ที่มิ้นท์มาวันนี้ มิ้นท์อยากมาถาม และมาขออะไรหนิงหน่อย \"

\" จ้า มิ้นท์ มิ้นท์จะถามอะไรหนิงหรอ \"

\" มิ้นท์ไม่อ้อมค้อมละนะ ที่มิ้นท์มาวันนี้ มิ้นท์จะมาคุยเกี่ยวกับเรื่องของเอ \"

หนิงฟังมิ้นท์พูด ทำหน้างงๆ ถามมิ้นท์ว่า \" ทำไมหรอ มิ้นท์จะถามอะไรเกี่ยวกับเอหรอ \"

\" หนิง มิ้นท์รักเอ รักมากด้วย มิ้นท์อยากจะไห้หนิงเลิกยุ่งกับเอ \"

หนิงฟังมิ้นท์พูดจบ ก็ตกใจ กับสิ่งที่หนิงได้ยิน

\" ทำไมมิ้นท์ มาพูดกับหนิงแบบนี้ เอกับหนิง ก็แค่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แล้วหนิงก็ไม่มีสิทธิ์อะไร ไปบังคับเอเขาด้วย \"

\" หนิง เธอไง เดินออกไปจากเอซะ ถ้าไม่มีเธอเอเค้าต้องมารักชั้น เข้าใจมั้ย ถ้าไม่มีเธอเอเค้าต้องมารักชั้น \" มิ้นท์พูดพร้อมเดินเข้ามาเย่าตัวหนิง

\" โอ้ย มิ้นท์ หนิงเจ็บนะ \"

\" เข้าใจมั้ย หนิงถ้าไม่มีเธอ เอเค้าต้องมารักชั้น เพราะอย่างนั้น เธอออกไปจากชีวิตเอ ซะ \" มิ้นท์ยังเขย่าตัวหนิงแรงขี้น แรงขึ้น

\" โอ้ย มิ้นท์บอกว่าหนิงเจ็บ หนิงเจ็บ \" จนเสียงดังมาจากนอกห้อง ...........

\" นั้น เธอทำอะไร นะ ปล่อยหนิงซะ \" ใครว้า  ขี่ม้าขาวมาช่วย ไม่ใช่ใครที่ไหน คือยัยป้อนั้นเอง

ป้อรีบเดินเข้ามา ผลักมิ้นท์ออกไป

\" มิ้นท์ เธอมาทำอะไรหนิง เธอไปไกลๆเลยนะ ก่อนที่ฉันจะฟ้องอาจารย์ ไปสิ มองทำใม \"

\" ไปก็ได้ แต่อย่าลืมนะหนิง เรื่องนี้ชั้นไม่รามือ แน่ ยังใงชั้นเอก็ต้องมารักชั้น \" มิ้นท์พูดแล้วเดินออกจากห้องไป


\" หนิง หนิงเป็นยังไงบ้าง \" ป้อเดินเข้ามาถาม

\" ป้อ หนิงไม่เข้าใจเลย ทำไมมิ้นท์ ต้องมาพูดอะไรแรงๆ ใส่หนิงแบบนี้ หนิงไม่เข้าใจ \"

\" โอ๋ๆๆ เอาน่า ไม่เป็นไรนะ ยังใงป้อก็รู้ว่า เอนะรักหนิงมากแค่ไหน หนิงไม่ต้องไปฟัง อะไรที่ยายมิ้นท์เขาพูดนะ โอ๋ๆๆ \" ป้อพูดพลางกอดหนิงใว้

วันนี้ผมตื่นเช้าแบบไม่เคยมีมาก่อนทั้งๆที่ ข้าวเย็นผมยังไม่ได้กินด้วยซ้ำ ตอนนี้ในหัวมีแต่ หนิง หนิง หนิง หนิง  เฮ้อ เฮ้อ หนิงเอคิดถึงหนิง มากๆ หนิงทำไรอยู่นะ หนิง หนิง  ผมอาบน้ำ แต่งตัว รีบไปโรงเรียน เพื่อไปพบหนิง ผมรีบเดินออกจากบ้านตรงไปที่รถแล้วขับออกไป.............. มือถือดังขึ้นเบาๆ1ครั้งแล้วก็เงียบหายทันที สาดใครโทรมาวะ ไม่ลงทุนวะโทรมา Miss call ให้โทรกลับเงี้ย ผมดูชื่อครับ และเบอร์ที่ขึ้น ใช่แล้วเบอรของหนิงปรากฎบนหน้ามือถือและแน่นอนครับผมต้องโทรกลับทันทีผมกดโทรไป แต่ละตื้ด....ตื้ด.....ช่างเชื่องช้าเหลือเกิน รับซิหนิงรับทีเอจะอกแตกตายแล้ว ทำใมหนิงไม่รับสักที หรือมีไรเกิดขึ้น ผมยิ่งร้อนใจ

“ฮัลโหล” เสียงใสๆของหนิงในวันนี้ดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน

แม้ผมไม่ใช่คนที่เก่งกาจเหมือน \" จาพนม \" แต่ก็พอจะมองออกว่าหนิงเพิ่งผ่านการร้องให้มา

“หนิง นี่เอนะหนิงเป็นไรตอนนี้ ทำไมเสียงหนิงถึงสั่นๆ หนิงเป็นไร บอกเอมา หนิง หนิง ”
“เอ เอรักหนิงหรือเปล่า \"

\" โอ้ย รักสิ รักมากด้วย รักเหมือนรักตัวเอเลย หนิง หนิง หนิงอย่าร้องไห้ \"

\" จิงนะ หนิงอยากจะอยู่ใกล้ๆเออยู่อย่างนี้ หนิงจะไม่ว่าไม่พูดอะไร....เอจะมีใครก็ได้ขอแค่ให้เราอยู่ใกล้เอนะ”

หนิงร้องให้หนักขึ้น
\" อ่าวหนิง เอจะมีใคร เอจะไปรักใคร ก็เอนะรักหนิงนะ รักมากด้วย รักหนิงคนเดียว \"

“หนิงรู้หนิงไม่ควรโทรไปหาเช้าๆมันจะกวนเอจะทำให้เอโกรธหนิงมากแต่หนิงแค่อยากโทรหาเอเท่านั้น หนิงอยากคุยกะเอนะแต่หนิงก็กล้าแค่โทรไปให้เอเห็นชื่อเท่านั้นแหละ”

\" หนิง....................เดี้ยวเอจะไปหานะเอมีอะไรจะบอกด้วยเกี่ยวกับเรื่องมิ้นท์แค่อยากให้หนิงได้ฟังหนิงอย่าคิดมากสิมันอาจไม่เป็นอย่างที่หนิงคิดก็ได้ ได้ไหมหนิงฟังเราพูดซักครั้ง หยุดร้องนะคนดีเดี่ยวเราไปหานะครับ \"

“ค่ะ จะรอนะค่ะ”
ไม่นานผมขับรถติดเทอร์โบ ปาน ถนนเป็นของผม ผมรีบไปให้เร็วที่สุดผมอยากเจออยากพบและอยาก
“ปลอบใจเธอ”มากที่สุดในตอนนี้............................


ผมมาถึงหน้าโรงเรียน รีบจอดรถ อะกรรม ไม่มีที่จอดเลยวุ้ย งั้นเข้าซอยไปจอดละกัน ตอนนี้ใจผมมีแต่หนิง หนิง หนิง หนิง แม้ว่าซอยที่ผมเอารถไปจอด จะเต็มไปด้วยต้นใม้ หญ้า ไม่เหมาะกับการจอดรถ แต่ผมก็ไม่สน เรื่องรถเรื่องเล็ก เรื่องหนิงเรื่องใหญ่ ชั่งมัน ยอมรถหายวะ ถ้ากุยังมี 2 แขน 2 ขา ผมวิ่งไปแบบสายฟ้าแลบ เข้าประตูโรงเรียนมา เฮ้ย นั้นนายแจ้ค เดินอยู่หน้าผม นิดเดียว ผมไม่สนครับ วิ่งชนมันสะงั้นแหละ อะกรรม จนนายแจ้ค เซไปข้างทางเลย นายแจ้คมันโดนชนมันโวยวายใหญ่เลยครับ ด่าอีก ที่ผมได้ยินนะ

\" เฮ้ยย สาดดดดด เมิงจะรีบวิ่งไปไหนวะ นายแสรดดด ใครวะมาชนกุ อย่าไห้กุรุ้นะเมิง สาดดด \"

ผมหันมา ตะโกนขึ้น
\" กุ เองอะ เอ สาดด นายแจ้ค ด่ากุไปชุดเลย \"

\" อะกรรม ไอ้เอ สาดดดด เมิงรีบวิ่งไปไหนวะ โรงเรียนไม่หนี เมิงหรอก สาดดดด  \" นายแจ้คตะโกน

ผมรีบวิ่งมา ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จนมาถึงหน้าห้องเรียน เห็นหนิงอยู่ยืนหน้าห้องครับ.............


ตอนที่ 31 ง้อหนิง


ทั้งๆที่กว่าผมจะมาถึงก็กินเวลามากกว่า ครึ่งชั่วโมงเลย

“หนิงรอนานหรือยัง มารอด้านนอกทำไมเดี้ยวเอก็เดินเข้าไปในห้องเอง ”

\" หนิงมานี่ ผมกุมมือหนิง รีบพาหนิงเดินมา เอมีอะไรจะบอกหนิง “

\" เรื่องอะไรหรอเอ \"

“แล้วหนิงทายว่าเรื่องอะไรล่ะ”

\" ก็เรื่องมิ้นท์ไง เอบอกหนิงได้เลย มิ้นท์กับเอเป็นเพียงเพื่อนกัน \"

\" อืมชั่งมันเถอะ หนิงแยกแยะอะไรได้  \"

เธอหันมายิ้มให้ผม(น่าร้ากกสาดอ่า)ผมพาหนิงมายังรถผม ผมเปิดประตูไห้หนิง จนหนิงเข้าไปนั่ง จากนั้นผมเยียบคันเร่งออกมาจาก ต.อ.พ มุ่งหน้ามายัง สี่แยกพัฒนาการ

\" เอไปไหนอะ วันนี้เรามีเรียนนะ เอขับรถออกมานอกโรงเรียนทำไมละ \"

\"เอาน่า หนิง เออยากจะไห้รู้ว่า เอรักหนิงจิง ไมได้สนใจยายมิ้นท์เลย เพื่อความจิงใจของเอ เอมีไรจะไห้ แต่ไห้ถึงที่หมายก่อนนะ \" ผมบอกหนิงด้วยสีหน้าแบบ ง้อเธอสุดๆ

\" หนิงก็ไม่ได้สนใจมิ้นท์นะแต่ถ้าหนิงคิดว่าหนิงจะลืมเอหนิงก็ต้องหาใครสักคนแหละที่จะดูแลหนิง”
ผมขับรถเข้าข้างทางมองไปที่หนิง และจอดรถ เอ่ยว่า

\" หนิง เอชอบหนิงนะ เอมีไรไห้หนิงด้วย \" ผมพูดพลางก้มลงไปหยิบของในกระเป๋า

ผมหยิบมา แล้วกำมือไว้แน่น ไม่ไห้หนิงรู้ว่าคืออะไร

หนิง ผมเข้าไปใกล้ๆหนิง ถอดเข้มขัดที่รัดออก แล้วผมก็มองตาหนิงครับแล้วก็แน่นอนครับหนิงก็หลับตา
ผมรวบรวมความกล้าครับ  ลูบหัวหนิงเบา หอมแก้มหนิง เบาๆ 1 ที

\" หนิงชอบเอนะ ชอบมากด้วย แต่หนิงก็ทนไม่ได้ที่ ต้องมีใครมาว่าหนิง ว่า แย่งคนที่รักไป ฮือออ หนิงชอบเอนะ \"

\" โอ๋ๆๆไม่เอาน่า เอรักหนิงนะ รักมากด้วย รักมาตั้งแต่เจอนาทีแรก คำว่า รัก เอไม่สามารถไห้ใครได้อีกแล้ว ในชีวิตของเอ เอมีไห้หนิงคนเดียว ถ้าเอต้องผิดหวังจากหนิงไป เอก้คงไม่อยากจะมีแฟนอีกเลย ผมยื่นมือไปจับมือหนิง กำมือนำของที่ผมหยิบขึ้นมาไห้หนิง หนิงสิ่งนี้แทนความรัก และหัวใจของเอ อะเดี่ยวสวมไห้หนิงนะ \"

สิ่งนั้นมันคือแหวน นั้นเอง ผมยื่นมือไปจับมือหนิงอย่างไม่อาย ยื่นมือไปหยิบนิ้ว หนิงขึ้นมา แล้วค่อยๆ สวมไห้อย่างละเอียดอ่อน

ผมสวมไปพูดไป

\" แหวนวงนี้ มันอาจจะไม่แพง แต่เป็นความรู้สึกของเอ ที่ชอบผู้หญิงคนหนึ่งหมดใจ ความรักของเอมีไห้หนิงมากนะ เท่าที่คนคนนึง จะทำไห้หนิงได้ เอไม่รู้จะใช้คำพูดอะไร ทำไห้หนิงรู้ว่า เอรักหนิง และจิงจังกับหนิงจิงๆ หนิงฟังเอนะ เอพร้อมที่เป็นไห้หนิงทุกอย่าง ยามที่หนิงมีความสุข จะมีเออยู่ใกล้ๆ ยามเมื่อหนิงท้อ จะมีเอคอยไห้กำลังใจ เธอจะมีคนคนนี้ ทุกนาทีที่เธอต้องการ I Love You \"

เท่านั้นแหละ ยายหนิง ร้องไห้หนักขึ้น ร้องไห้หนักขึ้น ร้องไห้หนักขึ้น ................
หนิง หนิงอย่าร้องไห้ ผมกอดหนิงใว้ พร้อมคำปลอบใจเธอ ผมแทบจะกลั้นน้ำตา ไว้ไม่อยู่แล้วครับ อยากจะ ........ ร้องไห้ออกมา
แต่ ถ้าผมร้องไห้ต่อหน้าหนิง หนิงอาจจะยิ่งร้องไห้มากขึ้นก็ได้ อย่าร้องไห้ดีกว่า นายเอ สู้ต่อไป อย่าร้อง

ผมกอดหนิงไว้ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะครับ ได้แต่บอกกับตัวเองว่า นายเอ นายห้ามร้องไห้ นายอย่าร้องไห้นะ ถ้านายร้องไห้ หนิงจะยิ่งร้องไห้ตามไปด้วย มันเป็นความรู้สึกที่ผมต้องอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ กลั้นน้ำตาเอาไว้ .........ได้แต่เพียงคิดใว้ตลอดเวลาว่า กับผู้หญิงคนที่ผมรักมากที่สุด คือหนิง นายห้ามมีน้ำตานะ นายเอ

โอ พระเจ้า หนิงยิ่งร้องไห้ไม่หยุด ทำไงดีวะ เนี่ย จะร้องไห้ตามหนิงแล้วนะ ผมเริ่มตาแดงๆ
“ค่ะ........... เอรู้ไหมหนิงพูดพลางกอดผมแน่น ไม่เคยมีใครดีกับหนิงอย่างนี้มาก่อน...........พอเราเริ่มคบใครแล้วเขารู้ว่าเราเป็นคนขี้แง เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ บางครั้ง มีเรี่องที่ทำไห้เอลำบากใจ บางครั้งหนิงก็ไม่ค่อยมีตัง แต่เอ ไม่สนเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไง เอก็ยังรัก รัก รัก รัก รัก รัก \" หนิงพูดคคำว่า รัก รัก รัก รัก ยิ่งทำไห้ร้องไห้มากขึ้น

\" หนิง เอรักหนิง ด้วยความจิงใจ ถึงหนิงจะไม่มีเงินสักบาท ถึงหนิงจะเป็นใครมาจากไหน ถึงหนึงจะไม่มีบ้านอยู่ ถึงหนิงจะเป็นใคร เอไม่สนใจ เอก็รัก เอจะชอบ เอจะชอบหนิงด้วยหัวใจ \"
\" จิงนะเอ เอรักหนิงนะ \"

\" จิงสิ ไห้ต้นใม้ ต่อหน้าของเรา ที่มีดอกใม้ สีชมพู ที่บานสะพรั่งบนต้นใม้ถึงมันจะไม่มีตัวตนแต่ก็เป็นสิ่งที่จะไห้รับรู้ว่า เอจะชอบหนิง จะชอบหนิง ตราบที่คนคนนี้ จะไห้ความรักได้ ดอกเอ๋ย ดอกใม้ ที่บานสวย บานสะพรั่ง อยู่บนตั้นใม้ เอจะชอบจะชอบ หนิง ชอบเธอคนนี้ ชอบเธอคนเดียว \"

เรายังกอดกันเกี่ยวก้อยกันอย่างนั้น ปล่อยให้ความอบอุ่นที่มือส่งถึงกัน
“เอดูสิ” หนิงปล่อยมือออกจากผมลุกขึ้น
เธอชี้ให้ผมมองไปดูต้นใม้ในเวลานี้

มีๆดอกใม้ ขาวๆ และสีชมพูค่อยๆตกลงมาดู
ดอกใม้ๆสะท้อนแสงอาทิตย์ดูสวยมาก หนิงไปยืนอยู่กลางสวน ปล่อยให้ดอกใม้ตกกระทบหน้า

หนิงสวยมากเลยครับตอนนี้
หนิงไปยืนหลับตาอยู่กลางสวน ผมไม่รู้ทำไมแต่ดูเธอจะชอบดอกใม้มากเลย

( อ่อผมลืมบอกไป ตอนนี้อากาศมันเริ่มเข้าหน้า หนาว และ วันคริสมาส แล้ว)

ผมถอดเสื้อกันหนาวออกเอาไปคลุมให้เธอ
หนิงหันมามองผมแต่ผมไม่มองตอบหรอก ได้แต่มองฟ้าแก้เขิน
หนิงยิ้มกระชับเสื้อให้แน่นขึ้น.............
\" เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หนิงยิ้มแล้ว ไม่ร้องไห้แล้วนะ \"
\" อืม ไม่ร้องไห้แล้ว ขอบคุณมากนะเอ ............ ที่เป็นกำลังใจไห้หนิง ............”
สั้นๆแค่นั้นละครับที่ผมได้ยินจากหนิง

พื้นหญ้าสีเขียวเริ่มมีดอกใม้ที่ร่วงหล่นลงมาจนเต็มพื้นหญ้า มีผมเดินเคียงกับหนิงเงียบๆไปตามถนน................เงียบๆเพียงลำพัง


ตอนที่ 32 นายอย่าร้องไห้นะ นายเอ


หนิงทำไมหนิงถึงชอบดอกใม้จังเลยนะเห็นเล่นยังกับเด็กเลย........เธอยิ้ม......แล้วเบียดผมอากาสเริ่มหนาวขึ้นทุกที

“ดอกใม้..........ทำให้เราคิดถึงสิ่งที่ดีงาม คิดถึงมิตรภาพ คิดถึงวันเวลาเก่าๆ และสิ่งที่บริสุทธิ์
ดอกใม้สำหรับผู้ชาย มันก็เหมือนไม่มีค่า แต่สำหรับผู้หญิงแล้ว ดอกใม้ มันเป็นสิ่งแทนใจเลยนะ แล้วกลิ่นหอมของดอกใม้ ก็ยั่วยวนอารมณ์ความรู้สึกยิ่งนัก \" หนิงพูด

  20นาทีต่อมา... เมื่อผมมาส่งหนิงที่บ้าน .......... และแล้วเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ติ้ดๆ .. ติ้ดๆ .. แต่ละติ้ด ของมันทำไห้ผมกังวล นึกว่าเพื่อนจะโทรมาตาม เรื่องที่ขาดเรียน แต่ไม่ใช่ครับ ผมมองไปที่บนจอ มือถือ เบอร์ของพี่เหมยนั้นเอง
\" ฮัลโหล สวัสดีครับ พี่เหมย \"

\" สวัสดี จ้า น้องเอ อืม... วันนี้น้องเอไม่ได้มาเรียนหรอ พี่ไปหาที่ห้องก็ไม่เจอ เจอแต่นายแจ้คบอกพี่ว่า เอไม่ค่อยไม่สบาย ลาหยุด 1 วัน พี่เลยเป็นห่วงโทรมาหา \"


\" พี่เหมยครับ มีไรหรอครับ ถึงโทรมาหา \"

\" อ่อ ถ้าไม่มีธุระ โทรมาไม่ได้งั้นสิ อิอิ\" พี่เหมยพูดแล้วหัวเราะ

\" อ๋อ... โทรได้คร้าบบบบ \"

\" อืม คือที่พี่เหมยโทรมา ก็เรื่องร้องเพลงนะ พี่จะบอกว่า พรุ่งนี้ จะต้องซ้อมร้องเพลงแล้วนะ \"

\" หาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไรกันพี่เหมย ผมกับหนิงยังไม่ได้ซ้อมกันเลย แล้วจะร้องได้ไหมเนี่ย \"

\" ก็วันนี้ จะไห้ซ้อมใหญ่ แต่น้องเอ กับหนิง ไม่มาทั้งคู่เลย มันชั่งบังเอิญจิงๆนะ ที่หยุดตรงกัน \" พี่เหมยถาม

\" อ่อ คร้าบบบบบ หนิงก็ไม่สบายนะคร้าบบบ งั้นก็ เป็นใงเป็นกันครับ พี่เหมย พรุ่งนี้ กี่โมงครับ ร้องเพลง \"

\" พรุ่งนี้ ไห้น้องเอกับน้องหนิง มาซ้อม ตอน 7.00 เช้าเลยนะ ร้องจิง ก็เย็นๆ เลยละ \" พี่เหมยเอ่ย

\" คร้าบบบบ \" ผมรับปากรับคำไป หันไปมองหน้าหนิง กลืนน้ำลายเฮือกๆๆ จนวางไป

ผมหันไปถามหนิง \" หนิง พี่เหมยโทรมา บอกว่าพรุ่งนี้ เราต้องไปร้องเพลงแล้ว ไม่ใช่แค่ซ้อมนะ ร้องจิงเลยอะ \"

\" อืม งั้นหนิงเข้าบ้านไปพักผ่อนก่อนนะ อ่อลืมไป พรุ่งนี้พี่เหมย นัดซ้อมใหญ่กี่โมง \"

\" พี่เหมยนัด 7.00 เช้านะหนิง เช้ามากเลย เดี่ยวเอมารับแล้วกัน รีบๆ นอนเข้าบ้านได้ละ \"

\" จ้า เอ \"

วันต่อมาเป็นวันที่อึดอัดที่สุด ที่ต้องเริ่มซ้อมเพลง ตี 5 เสียงนาฬิกาปลุกๆ กริ้งๆๆ จะมาปลุกทำไม วะ คนจะหลับจะนอน ผมพูดพลาง เอื้อมมือไปหยิบนาฬิกา แล้วทึ้งลงในถังขยะ ในห้องนอน 10 นาทีต่อมา ผมก็สะดุ้งตื่น กริ้งๆๆ เสียงนาฬิกามันร้องหน้าปวดหัวอีกแล้ว คราวนี้ ผมจำใจต้องตื่น เพราะหานาฬิกาไม่เจอ อะกรรม ลุกขึ้นมานั่ง ยิ้มอยู่คนเดียวคิดเรื่องหนิง เธอพึ่งหายจากการร้องไห้แต่ผมก็ยังทำใจไม่ได้เลย..........เรื่องเมื่อวานยังอยู่ในหัวของผม


เฮ้อ แล้วมีอะไร อีกน้า เรื่องเมื่อวาน ผมนั่งคิดไปยิ้มไป สักพักผมก็อุปยิ้ม เมื่อนึกขึ้นได้ วันนี้ต้องร้องเพลง แล้วที่สำคัญ ต้องไปซ้อมร้องเพลงตอน 7.00 เช้า ผมรีบลุกออกจากเตียง รีบอาบน้ำแต่งตัว และโทรหาหนิงผมรีบโทรไปหา หนิง ตี้ด ..... ตี้ด .... แต่ละตี้ดของผม ทำไห้ผมใจร้อนสะจิงๆๆ หนิงเมื่อไรหนิงจะรับ โทรศัพท์สักทีนะ  ><

นั้นละครับ เสียงเธอรับแล้ว โอ้วว เสียงที่น่ารักของหนิงเอ่ยขึ้น

\" ฮัลโหล... เอ โทรหาหนิงแต่เช้าเยยนะ หนิงยังไม่ตื่นเลยอ่า ยังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนอยู่เลย \"
\" อะกรรม หนิงลุกขึ้นได้แล้ว วันนี้อย่าลืมนะ เราต้องซ้อมร้องเพลงกัน หนิงลุกๆๆเลย \" ผมพูดกรอกหูหนิงไป .....

\" อืมมมมม เอรู้แล้ว แหมๆๆ นานๆหนิงจะมีเวลาได้พักผ่อนตื่นสายสักที แต่ก็ต้องมีเรื่องทำไห้ลุกจากที่นอนอีกละอิอิ \"

\" ไปอาบน้ำเลย ยายหนิง เดี่ยวเอไปรับหน้าบ้านนะ \"

วันนี้ผมอารมณ์ดีมาก โย่วๆๆๆ เฮ้อ >< หลังจาก เป็นปีๆ ที่ดูใจและคบกันมา วันนี้หนิงเริ่มใจอ่อนยอมเป็นเพื่อนรู้ใจแล้วละ
ผมดีใจมาก ไปที่สนามหน้าบ้าน เพื่อไปหยิบเสื้อ แต่ผมก็ยังหายดีใจไม่เลิก แตะลูกฟุตบอลแก้เขิล อะกรรม ลูกบอลเจือกดันลอยออกจากรั่วหน้าบ้าน เวงจิง เดี่ยวต้องวิ่งไปหามันอีก ............ผมรีบขับรถ ไปหาหนิงด้วยความรัก ฮ่า ฮ่า น้ำเน่าไปแล้ว นายเอ
และแล้วมาถึงบ้านหนิง ผมก็เจอหนิงออกมายืนหน้าประตูบ้านแล้ว

\" อ่าว....ทำไมออกมายืนหน้าบ้านละ ที่หลังไม่ต้องก็ได้ เดี่ยวเอเดินเข้าไปหาหนิงเอง \"

\" ก็หนิงคิดถึงเอนิ ไห้หนิงทำยังไงละ  เอ รีบไปกันเถอะ เดี่ยวไปไม่ทันการซ้อมร้องเพลง ที่โรงเรียนนะ เดี่ยวพี่เหม่ยก็มาบ่นๆ เรา 2 คนอีก เมื่อวานก็หยุดเรียนไปด้วย \"

\" จ้า หนิง ผมเดินไปตูรถ ไห้หนิงขึ้นไป \" วันนี้ชั่งเป้นวันที่เรารุ้สึกว่า เราจะรู้ใจกันมากขึ้นหลังจากที่ผ่านเหตุการณ์เมื่อวานมา  ผมขับรถไปหันไปมองหนิงตลอดเวลา

\" เอ เป็นไรหรอวันนี้ ทำไมเอมองหน้าหนิงแล้ว เอ ยิ้มไปยิ้มมา แปลกๆ หน้าหนิงมีอะไรหรอเอ \" หนิงถามผม

\" แหะๆ ผมยังยิ้มไห้หนิง แบบใสซื่อจิงๆๆ แต่แฝงไปด้วย ความจิงใจนะ ฮ่า ฮ้า \"  

\" เอ ....อะ แกล้งหนิงอีกละ ขับรถไปเลย มองดูซ้ายขวา ไม่ต้องมองหนิงเลย เวลาขับรถอะ \"

\" อะกรรม เอี้ยดด ผมเบรกกระทันหัน หนิงยังเตือนไม่ขาดคำ ผมไปเบียดเลนเค้า อีกละ >< \"

20 นาทีต่อมา ถึงโรงเรียนแล้ว ยายหนิง \" ผมหันไปพูด \"

\" เอ เขาจะรู้มั้ยอะ ว่าเมื่อวานที่เราหยุดเรียนกันไป ว่าจิงๆ แล้วเราไม่ได้สบาย แต่เราไปเที่ยวกันอะ หนิงไม่ค่อยสบายใจเลย กลัวเพื่อนๆ จับได้ ยิ่ง ป้อนะ เพื่อนสนิทหนิงเลย มีไรป้อก็ รู้ตลอดเลย \"

\" ไม่มีใครรู้หรอกน้า หนิง \" ผมหันไปพูด เอจอดรถก่อนนะ

หลังจากที่จอดเสร็จ ผมกับหนิงก็กำลังเดินเข้ามาในโรงเรียน เฮ้ย นั้นนายแจ้ค มันอยู่หน้าโรงเรียนเลย อะกรรม มันจะรู้เรื่องของผมกับหนิงเมื่อไหมนะ

ผมเดินผ่านหน้ามัน กับหนิง ผมทำเป้นไม่รู้ไม่ชี้ เดินกับหนิงแบบปรกติทุกวัน จนนายแจ้ค เอ่ยถามผมว่า

\" เฮ้ย นายเอ เมื่อวานหยุดไปไหนว้า พวกกุ นายปุ้ม นายเข้ม เป็นห่วงนะเฟ้ย \"

\" ไม่มีไรหรอก นายแจ้ค เมื่อวานไม่ค่อยสบาย เออ ผมรีบเปลี่ยนเรื่องคุย แล้ววันนี้คงไม่เรียนคาปแรกกับคาป 2 นะเว้ย \"

\" ทำไรวะเอ \" นายแจ้คถามผม

\" ซ้อมร้องเพลงไห้โรงเรียนนะ ฝากบอกอาจารย์ด้วยนะเว้ย \"

\" เออ ได้ เดี่ยวกุบอกไห้ แต่ว่า คงไม่ใช่ ไปสวีทกับหนิงเพลินนะเฟ้ย นายเอ เมิงทำไรอย่าคิดว่าเพื่อนไม่รู้ \" นายแจ้คบอก

กรำ นายแจ้คมันพูดเรื่องอะไรของมัน เหมือนมันจะรู้เรื่องอะไรเลย


ตอนที่ 33 มิ้นท์ กับ หนิงเข้าใจกัน


    ผมหันไปมองใบหน้าหนิง และแน่นอน หนิงก็ยิ้มไห้ผม ..........น่าร้ากกกมากเลยอ่า ไม่ว่าจะยิ้ม จะเดิน น่ารักหมดเลย แหมนายเอก็แฟนนายนิไม่น่ารักได้ใงละ >< นายเอเดินเข้าไปกุมมือหนิงใว้ เราจับมือกันเดินไปตลอดทาง ถึงแม้ว่าตอนนี้อากาศเริ่มจะหนาว แต่ผมกับหนิง ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลยละ เราจับมือกันไป เดินด้วยกันไป ปล่อยไห้ใออุ่นจากมือของเรา 2 คน เป็นกำลังใจไห้กัน

หนิงเดินไปพูดไป
\" เอ หนิงเริ่มคิดว่า อากาสตอนนี้มันเริ่มหนาวแล้วนะ เอดูมือหนิงสิ เย็นไปหมดเลย \"

\" ใช่นะ เอก็ว่าอากาสมันเริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว แต่เอก็ไม่ได้รู้สึกหนาวเลยสักนิด \" ผมทำหน้าทะเล้น

\" ทำไมละ ทำไมเอถึงไม่หนาวเลยละ หนิงหนาวจะแย่อยู่แล้ว \"

\" ก็เรา 2 คนจับมือกันอยู่ใง มันเลยไม่หนาว \"

\" เอ .... บ้า แหย่หนิงอีกละ อืมเอ ไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่านะ เพราะตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องหนิงเลย หิวจะแย่อยู่แล้ว \"

\" ก็ดีเหมือนกัน หนิงเพราะถ้าไม่ทานข้าว เดี่ยวจะไม่มีแรงซ้อมร้องเพลง เพราะวันนี้ เห็นพี่เหมยบอกว่า เราต้องซ้อมทั้งวันเลยนิ แต่เอยังไม่รู้เลยว่าพี่เหมย จะไห้เราร้องจิงวันไหน เพราะพี่เหมยเขาก็ยังไม่ได้บอกเราแบบจริงจังเลยนะ \"

\" ใช่ เอาเป็นว่า ไปหาอะไรกินกันก่อนนะ ทานอะไรเสร็จแล้ว ค่อยไปหาพี่เหมย แล้วเราก็ถามเขาเลยว่าไห้เราร้องจริงวันไหน ปะเอ ไปทานข้าวกัน \"

มาถึงโรงอาหาร อะกรรม นั้นยายป้อ เธอกำลังเดินเข้ามาหา ผมกับหนิง

\" อ่าว เอ หนิง วันนี้มาเช้าเลยนะ แหมตัวติดกันจริงๆ คู่นี้ เออ หนิง เมื่อวานทำไมไม่มาโรงเรียน เอด้วย หายกันไปทั้ง 2 คนเลยนะ รู้เปล่าว่าเพื่อนเขาเป็นห่วงกันนะ เอ โดยเฉพาะ ยายมิ้นท์ มาถามป้อ ถามนายแจ้ค ถามใครๆ ว่าเอไปไหน ป้อก็ไม่รู้จะตอบยังไง เลยบอกไปว่า ไม่สบาย \"

\" ขอบคุณนะป้อที่แก้ตัวไห้เอนะ \"
\" ไม่เป็นไรหรอกเอ เราก็เพื่อนกันนะ มีอะไรที่ป้อช่วยได้ป้อก็จะช่วยเอ เออ หนิงแล้วจะไปไหนกันเนี่ย \"

เสียงหนิงวันนี้ดูยิ้มแย้มแจ่มใสสาด อ่า \" หนิงกับเอมาหาไรทานกันนะ เพราะเดี่ยวต้องซ้อมร้องเพลงแต่เช้าเลย ป้อรู้เรื่องยัง \"


\" อ่อ รู้ตั้งนานแล้วละ เห็นพี่เหมย กับทางโรงเรียนบอกว่า งานใหญ่ด้วยนะ แต่ป้อก็ยังไม่รู้หรอกว่าเขาจะไห้ทำอะไร ก็ฟังข่าวอยู่ อืม ...ป้อ.ลืมบอกไป วันนี้ เขาจะประกาสบอกว่ากิจกรรมของโรงเรียนคืออะไรด้วยละ \"

\" โอ้ยย ตื่นเต้นจังเลยป้อ \" หนิงเอ่ย

\" หนิงไม่เคยทำอะไรที่ใหญ่ๆแบบนี้เลย โดยเฉพราะงานโรงเรียน แล้วยังต้องเป็นคนร้องเพลงอีก ยิ่งกดดันเข้าไปใหญ่เลย เอว่าจริงไหม \"

\"จริง ยิ่งกว่าจริงอีก ฮ่า ฮ้า เอก็ไม่เคยทำอะไรใหญ่ๆ แบบนี้ ตื่นเต้นจังกับงานที่จะได้รับมอบหมาย จริงไหมป้อ \"

\" อะกรรม แล้วป้อเกี่ยวอะไรอะเอ ไม่ต้องโยนไห้ป้อเลย พี่เหมยเขาไม่ได้เลือกป้อเป็น ซะหน่อย แหมๆ >< อิจฉา เอกับหนิงจังเลยนะ \"

ผมไม่อยากเถียงกับยายป้อละ เถียงไปก็แพ้ ><

\" เอไม่อยากเถียงกับป้อละ ยอม เออป้อ เอกับหนิงขอตัวไปหาไรทานก่อนนะ \"

\" ค่ะเอ แล้วอย่าลืมกินเผื่อป้อด้วยนะ ป้อจะได้อ้วนมั่ง ฮ่า ฮ้า \"
หลังจากนั้น ผมกับหนิง เดินเข้ามายังโรงอาหาร โอ้วววว พระเจ้า โรงอาหารวันนี้ของ ต.อ.พ เต็มไปด้วย เพื่อนๆ พี่ๆเยอะแยะมากมาย อะกรรมนี่ขนาดยังไม่ 6.30 เลยนะ คนยังขนาดนี้แล้ว อะกรรม ผมหันไปมองหน้าหนิง แล้วส่ายหน้า

โอ้ววว พระเจ้า จอร์ช คนเยอะมากมาย จะหาที่นั่งตรงไหนละนี่ >< อะกรรม ผมหันไปมองหน้าหนิง

เอ เสียงของหนิงพูดขึ้นเรียกผมวันนี้ดูยิ้มแย้มแจ่มใสมากเหลือเกิน ><
\" เอ หาที่นั่งไม่ได้หรอ แต่หนิงว่าหนิงหาได้แล้วนะ เอตามหนิงมา ใวๆด้วย \"

อะกรรม จากนั้นยายหนิงลากผมเลยครับ ...... ผมก็ไห้ความร่วมมือกับยายหนิงมากมาย กรุณาลากครับ .......... ฮ่า ฮ้า เดินมาได้สักพัก มาถึงทางขวาของโรงอาหาร ใกล้ๆทางเวที มีที่นั่งจริงๆ ด้วยครับ ผมมองเข้าไปเห็นยังมีที่นั่งว่างอยู่ 2ที่พอดี เลย หนิงเธอรีบเดินไปเลยครับไม่รอผมเลย ยังกลับเธอเป็นเจ้าของโรงอาหาร อย่างนั้นแหละ เดินเข้ามาครับ ผมเดินเข้ามา กับยายหนิง จนหาที่นั่งได้ จากนั้นผมก็ต้องเฝ้าโต้ะอ่าสิ คนมากมายแบบนี้ ขืนลุกออกไป มีหวังหาที่นั่งยากแน่

\" อืม...เอหนิงไปซื้อข้าวไห้เอเอง เอเฝ้าโต้ะด้วย เอจะทานไรละ \"

\" อะไรก็ได้ หนิงทานไรก็ทานแบบนั้น \"

\" อืมได้ กินง่ายแบบนี้ดีแล้ว ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ จะได้รักนานๆ \"

อะกรรม ยายหนิงมีแซวผมด้วย โอ้ววว พระเจ้า ตั้งแต่รู้จักเธอมา เป็นคนเรียบร้อย พูดไม่ค่อยเยอะ แซวคนไม่ค่อยเป็น แต่แซวเป้นแล้วแฮะ ><

10 นาทีผ่านไป ยายหนิงเดินกลับมา พร้อมข้าว พร้อมน้ำ ถือใส่ถาดมา โอ้วว หนิงดูน่ารักมากอีกแล้ว ครับท่าน ไม่ว่าจะเดินถือถาด เดินเฉยๆ เธอก็น่าร้ากกก สาดดอ่า ........

ผมรีบเดินเข้าไปครับ ผมก็ต้องช่วยหนิงถือถาดที่หนิงถือมา

\" หนิงเอช่วยถือถาดนะ แล้วหนิงช่วยซื้อน้ำก่อนปะ \"

\" ได้เอ เอถือดีดีนะ อย่าทำไห้ตกเดี่ยวอดทานกันหมด \"

5 นาทีผ่านไปที่โต้ะอาหาร ไวเหมือนโกหก

ผมนั่งทานกับหนิงไปพลางมองหน้าหนิงไป น่ารักสาดดอ่า ทานไปเรื่อยๆ มองหนิงไป แล้วรู้สึกดีจริงๆ

\" เอเป็นไร มองหน้าหนิงอยู่ได้ วันนี้เอมองหน้าหนิงบ่อยมาก หน้าหนิงมีอะไรเปล่าเนี่ยเอ \" หนิงถามผม

\" ไม่มีเลย ก็อยากมองแฟนตัวเองอะ ก็แฟนเอสวยน่ารัก เก่งแบบนี้ จะไม่ไห้ร้ากกก ได้ใง \"

\" ไม่เกี่ยวเลย เขิลแล้วนะ ทานไปเลยเอ ไม่ต้องพูดมาก \"

ทานสักพักจนทานเสร็จแล้วทั้งคู่ ผมกำลังขอจานหนิงไปเก็บ แต่อะกรรม เบื้องหน้าผมยายมิ้นท์กำลังเดินเข้ามา เดินเข้ามา จนเดินเข้ามาถึงตัวผมกับหนิง

\" สวัสดีค่ะ เอ หนิง วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ \"

อะกรรม ผมก็ต้องอิ้ง กับคำพูดของยายมิ้นท์ ทำไมวันนี้พูดแปลกๆ พูดจาดีวะเนี่ย ><

\" หนิง มิ้นท์ขอโทดนะเรื่องที่ผ่านมา นะ มิ้นทืหวังว่าหนิงคงไม่ว่าไรมิ้นท์นะ \" ยายมิ้นท์พูดเหมือนรู้สึกตัวเองผิด ที่ทำไห้หนิงร้องไห้เรื่องผม

หนิงหันไปมองยายมิ้นท์ \" น่ารักสาดด อ่า \" หนิงพูดแบบนางเอกเลย

มิ้นท์ หนิงยืนขึ้น พร้อมเอามือจับมือมิ้นท์ อธิบายเรื่องราวต่างๆ ไห้ยายมิ้นท์เข้าใจ เงียบๆ กลับเรื่องในวันนั้น

ผมไม่รู้หรอก ว่า เธอทั้ง 2 คน คุยอะไรกัน ผมได้แต่นั่งมองใบหน้าทั้ง 2 คน จากทั้งคู่ที่หน้าตาบูดบิ้ง ก็ได้เริ่มยิ้ม เริ่มยิ้ม ........ จนหัวเราะ

\" มิ้นท์ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ \"หนิงเอ่ย

\" อืม หนิงมิ้นท์รู้สึกละอายใจมากเลย ในเรื่องวันนั้น มิ้นท์คิดไปคิดมา นอนไม่หลับอยุ่หลายวัน มิ้นท์เป็นฝ่ายผิดที่ทำแบบนั้นกับหนิง ถ้ามิ้นท์ไม่ขอโทดหนิง มิ้นท์จะไม่สบายใจไปตลอดชีวิตเลย หนิงมิ้นท์ขอโทดหนิงนะ \" ยายมิ้นท์ตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้

\" ไม่เป้นไรมิ้นท์ หนิงไห้อภัย หนิงไม่ถือโทดโกธรมิ้นท์หรอก แล้วรู้ไหม ว่าหนิงก็ลืมเรื่องทุกอย่างไปหมดแล้วด้วย \" หนิงพูดพลางยิ้มไป

\" อืม หนิงเป็นคนดีดี จริงๆ สมควรแล้วละ ที่เอจะชอบหนิง \" มิ้นท์พูดพลางโถมไปกอดหนิง

เฮ้อผมเห็นแบบนี้แล้วรู้สึกดี มากๆ ที่ยายมิ้นท์ กับยายหนิง ดีกันได้แบบนี้ ผมแอบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ได้แต่กลั้นน้ำตาไว้
แล้วก็เป็นสิ่งที่เราเข้าใจกัน ก่อนที่เราจะทำกิจกรรมใหญ่ร่วมกัน


ตอนที่ 34  บทนำกีฬา 5 พระเกี้ยว

10 นาทีผ่านไป ที่โต้ะของโรงอาหาร ช่วงเวลา 10 นาทีที่ผ่านไปนั้น สำหรับตัวผมเองแล้ว 10 นาทีนี้เป็น 10 นาทีที่วิเศษที่สุด

                          วิเศษเรื่องอะไรละนายเอ ก็เรื่องที่ได้เห็นยายหนิงกับยายมิ้นท์คืนดีกันเห็นอกเห็นใจกันและเข้าใจกันไง เฮ้อ... ผมถอนหายใจ ระบายสิ่งที่เก็บไว้นาน กว่าเธอทั้ง 2 คน จะเข้าใจกัน ก็เสียน้ำตาไปมากเลยละ แต่สำหรับตัวผมเองแล้ว ไม่มีของขวัญชิ้นไหนดีมากเท่ากับ หนิงกับมิ้นท์ เข้าใจกัน

ผมเดินเข้าไปใกล้ยายหนิง นั่งลงข้างๆเธอ ผมบอกกับหนิงเบาๆ แต่ฟังแล้วได้ใจความ ว่า

\" หนิง เอประทับใจในตัวของหนิงมากเลยนะ หนิงรู้มั้ย \" และแน่นอน พอผมพูดจบ ยายหนิงก็หันมายิ้มไห้ แต่ผมกับไม่กล้ามองหน้าหนิง

                                  ในเวลานี้ ผมได้แต่หันหน้าไปที่อื่น แก้เขิล ปล่อยไห้เรา 2 คน ได้นึกได้คิด และปล่อยความรู้สึกที่ประทับใจไว้ตรงนี้ที่โรงอาหาร ผมได้แต่คิดในใจ นะว่า หนิงโตขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่หนิงคนเดียวที่โตขึ้น ผมก็โตด้วย ทั้งความคิด การตัดสินใจ และไม่ว่าเวลาจะนานแค่ไหน ผมก็อยากบอกกับหนิงว่า หนิงคนนี้ ที่เอจะเอาใจใส่ตลอดเวลา .......

อะกรรม . เสียงอ้อดดังขึ้น ดังขึ้นมาขัดจังหวะบรรยากาสที่โรแมนติก ซะจริงๆ พร้อมกับเสียงตามสายจากไมล์ ว่า
\" ขณะนี้เป็นเวลา 7.20 ซึ่งเหลือเวลาอีก 10 นาทีจะถึงเวลาเข้าแถว วันนี้เป็นวันพิเศษขอไห้ นักเรียนทุกคนมาเข้าแถวที่ลานอเนกประสงค์ ขอบคุณค่ะ \"

โอ้วว พอเสียงประกาสจบ ผมหันไปพูดกับหนิง

\" หนิง ท่าทางวันนี้ต้องมีอะไรเป็นพิเศษแน่เลยนะ เพราะทุกๆวันก็ไม่เคยเข้าแถวรวมกันทุกระดับชั้นแบบนี้ วันนี้เป็นวันแรกเลย ของรอบเดือน ที่ ทุกระดับชั้น ต้องมาเข้าแถวรวมกันที่ลานอเนกประสงค์ \"

\" ใช่แล้วเอ หนิงก็คิดแบบเอเหมือนกัน \"

\" หนิงเอว่าเรารีบนำจานไปเก็บหลังโรงอาหารกัน จะได้ไปเข้าแถวไห้ทัน \"
\" หนิงเอาจานมา เอไปเก็บไห้ \"

ยายหนิงส่งจานไห้ผม แล้วเดินตามผมลงมาข้างหลัง

แต่มันบังเอิญจริงๆ ที่ผมเดินลงมาเจอพี่เชอรี่ และพี่เหมยกำลังเดินเอาจานมาเก็บเหมือนกัน
\" อ่าว สวัสดีค่ะ น้องเอ น้องหนิง \" พี่เชอรี่พูด

\" บังเอิญจังเลยนะค่ะ ที่ได้กับน้องที่นี่ เป็นโอกาสดีเลย เพราะ 2-3 วันมานี้ พี่ตามตัวน้องไม่ได้เลย จนพี่จะประกาสเรียกละ แต่มาเจอน้องก่อน \"

\" คร้าบ สวัสดีครับ พี่เชอรี่ \"

\" สวัสดีค่ะ พี่เชอรี่ พี่เหมย \"

\" สวัสดีค่ะ อืม.... น้องเอ น้องหนิง หลังจากที่เข้าแถวที่ลานอเนกประสงค์เสร็จแล้ว  มาหาพี่ที่ห้องกิจกรรม ใต้ตึก 7 นะค่ะ แต่ตอนนี้พี่เชอรี่ว่า น้องทั้ง 2 คน รีบไปเก็บจานก่อน แล้วรีบไปเข้าแถวกันได้แล้ว เหลืออีก 5 นาทีก็ได้เวลาเข้าแถวแล้วละ \"

อะกรรม พอพี่เชอรี่พูดจบ ก็รีบเดินไปนำหน้าผมไปเลย ทึ้งแต่สายของผมกับหนิง ที่มองพี่เขาหายไปจากโรงอาหาร จะรอช้าทำไมละ ก็รีบเดินไปเก็บจานสิ เดี่ยวไม่ทันนะ

\" หนิงปะ \" ผมหันไปเรียกหนิง \"

\" ปะเอ เอาจานไปเก็บ เก็บเสร็จเราจะได้รีบไปเข้าแถว \" ตอนนี้เองละ เสียงอ้อด เข้าแถว ดังขึ้นมาทั่วโรงเรียน

ผมกับหนิงเมือ่ได้ยินเสียง อ้อด จนรีบวางจานลง แล้วรีบวิ่งมายังลานอเนกประสงค์ เพื่อเข้าแถวตามห้อง

มาถึงลานอเนกประสงค์ .........
ตอนนี้เพื่อนๆ พี่ๆ มากันเกือบครบทุกห้อง ทุกระดับชั้นแล้ว แต่ก็ยังทยอยเดินกันมาเรื่อย โอ้ว ....... เห็นพวกพี่ๆ ใส่ชุดนักเรียน ชุดพละ น่ารักทั้งเลย ><


และ 10 นาทีผ่านไป ไวเหมือนโกหก
เสียงทุกอย่างได้เงียบสงบลง เหลือแต่เสียงพี่ที่อยู่บนเวที นำร้องเพลงชาติ และสวดมนต์เท่านั้น เสียงเพลงชาติได้ร้องขึ้น ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื่อไทย .... และเมื่อเพลงชาติจบ สวดมนต์จบหมดแล้ว ท่านผู้อำนวยการ ได้ขึ้นมาไห้คำแนะนำ อบรมนักเรียน หลังจากนั้นไม่นาน หลังจากที่ท่านผู้อำนวยการพูดจบ ท่านก็บอกกับพวกเราทุกคนว่า

\" ต่อไป จะเป็นเรื่องของกิจกรรมครั้งใหญ่ของโรงเรียน ขอไห้นักเรียนทุกคนตั้งใจฟัง อาจารย์จะไห้ ประธานนักเรียน มาบอกถึงกิจกรรมของโรงเรียนเรา ขอบคุณค่ะ \"

เมื่อท่านผู้อำนวยการพูดเสร็จเรียบร้อย พี่ประธานนักเรียน ก็เดินขึ้นมาจากหลังเวที และเดินขึ้นมายังเวที

และตอนนี้สายตาของพวกผม ไม่ว่าจะเป็นนายแจ้ค ป้อ หนิง เหมี่ยว ฝ้าย บิ้ก ผิง ม้อน มิ้นท์ และตัวผมเอง ได้มองขึ้นไปบนเวที

ผมถามป้อด้วยความ ตะลึง \" เฮ้ย นั้นพี่เชอรี่ ใช่ไหม ป้อ \"

\" ใช่ นั้นพี่เชอรี่ไม่ผิดหรอก \"

\" โห พี่เชอรี่เป็นประธานนักเรียนเลยหรอเนี่ย โอ้ว.... เอไม่รู้เรื่องเลยนะ ก็เพิ่งรู้วันนี้ละ \"

\" ไม่แปลกเลยเอ ป้อรู้มาตั้งนานแล้ว แต่ที่ไม่บอกเอ เพราะว่า กลัวบอกไปแล้ว เอจะไม่ช่วยพี่เชอรี่ทำงานนะ \"

\" ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย ถึงยังใงก็ช่วยพี่เขาเต็มที่อยู่แล้ว \" ผมพูด

\" อืมๆ เราเลิกทะเลาะกันดีกว่าเอ แล้วฟังพี่เชอรี่พูด \"

\" สวัสดีค่ะ เพื่อน น้องๆ ที่น่ารักทุกคน แนะนำตัวก่อนนะค่ะ พี่ชื่อเชอรี่ เป็นประธานกิจกรรม และเป็นประธานของโรงเรียน เตรียมพัฒน

และวันนี้ พี่ได้รับมอบหมาย ........
ไห้จัดกิจกรรม ที่ยิ่งใหญ่สำหรับพวกเรา และชาวพระเกี้ยว........
ก่อนที่พี่จะบอกถึงว่ากิจกรรมนี้คืออะไร พี่ขอเล่าประวัติ ความเป็นมาของกีฬา 5 พระเกี้ยวก่อนนะค่ะ เริ่มเลยนะค่ะ \"

ผมและเพื่อนๆ ทุกคน ต้องหยุดเสียงคุย ตอนนี้ทุกอย่างเงียบ และสายตาของทุกคน จรดจ้องไปยังพี่เชอรี่ ......

ก่อนอื่น .... พี่ขอเล่าความเป็นมา ของ 5 พระเกี่ยวก่อน ...... พี่เชอรี่ เอ่ย

5 พระเกี้ยว เป็นโรงเรียน ในเครือพระเกี้ยว ซึ่ง จะมีทั้งสิ้น 5 โรงเรียน ที่มีพระเกี้ยวติดที่หน้าอก หรือเรียกว่า พระเกี้ยวจุฬา

ซึ่ง 5 โรงเรียนที่ 1 โรงเรียน เตรียมอุดมศึกษา ( พญาไท )

โรงเรียนที่ 2 โรงเรียนบดินทรเดชา ( สิงห์ สิงหเสนี )


โรงเรียนที่ 3 เตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า

โรงเรียนที่ 4 หอวัง

และ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ โรงเรียนของเรา

และต่อไปนี้ เรา 5 พระเกี้ยว จะทำกิจกรรมร่วมกัน ซึ่งกิจกรรมนี้ เป็นกิจกรรมที่ยิงใหญ่ของพวกเราชาว 5 พระเกี้ยว

กิจกรรมที่ยิ่งใหญ่ก็คือ \" กีฬา 5 พระเกี้ยว \"

และกีฬา 5 พระเกี้ยวจะเริ่ม ในอีก 2 อาทิตย์ ช่วงเวลา 2 อาทิตย์นี้ น้องๆ และเพื่อนๆ ต้องทำงานกันอย่างหนัก ไม่ว่าจะเป็นการซ้อมเพลงเชียร์ การแปลอักษร การพิมพ์เอกสาร

พี่เลยจัดทีมงานโดยเฉพราะขึ้นมา ประกอบด้วย คนแรกพี่ขอแนะนำไห้รู้จัก

น้องๆ แค่ปรบมือไห้คนแรกกับคนสุดท้ายพอนะค่ะ

คนแรก ประธานฝ่ายกิจการนักเรียน พี่เหมย ค่ะ ..................
พี่เชอรี่พูดจบ เสียงตรบมือก็ดังขึ้นโดยธรรมชาติ

คนที่ 2 ประธารฝ่ายกีฬา พี่ภาคภูมิ

คนที่ 3 ประธานฝ่ายดูแลอุปกรณ์เชียร์ พี่กัปตัน

คนที่ 4 ประธานฝ่ายเชียร์ พี่คณิณ

และคนสุดท้าย ควมคุมการผลิต พี่เฟริน ค่ะ .............. เสียงปรบมือดังลั่น เมื่อพี่เชอรี่พูดจบ

และสิ่งที่พี่เชอรี่พูดมาทั้งหมด ทำไห้ผมขนลุก และกดดัน เพราะงานที่ผมรับมอบหมายนั้น ไม่ใช่เพียงแค่ในโรงเรียน แต่เป็นการแข่งขัน ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ของพวกเรา ชาว 5 พระเกี้ยว                        


ตอนที่ 35 เมื่อนายเอ บุกโรงเรียนหอวัง


โอ้ว .............. ผมลากเสียงยาว เมื่อได้ยินพี่เชอรี่พูดจบ  

เพราะครั้งนี้ไม่ใช่แค่งานโรงเรียนอย่างเดียว แต่.......... มันเป็นงานของ 5 สถาบัน ของ 5 พระเกี้ยวเลย ผมก็ต้องหน้าร้อน และมือใม้สั่น เพราะ....... ผมต้องเป็นตัวแทนของโรงเรียนเตรียมพัฒน ในการร้องเพลงอีก >< โอ้ว จอรช์เสียงพี่เชอรี พูดลั่นขึ้นมา ....

\" พี่เชอรี่ขอเล่าประวัติ ความเป็นมา ของ 5 พระเกี้ยว หรือกีฬา 5 พระเกี้ยวอีกนิดนะค่ะ \"

กีฬา 5 พระเกี้ยว เป็นกีฬาที่ 5 สถาบัน ร่วมกันจัดขึ้นมา ซึ่ง ตอนนี้จัดมาแล้ว 4 ครั้ง แล้วตอนนี้เป็นครั้ง ที่ 5
ซึ่งกีฬา 5 พระเกี้ยวเกิดขึ้นครั้งแรก ย้อนไปเมื่อ 4 ปีแล้ว ซึ่งครั้งแรก โรงเรียนที่ได้เป็นเจ้าภาพการจัดกีฬา 5 พระเกี้ยว นี้ก็คือ
( โรงเรียนบดินทร เดชา สิงห์ สิงหเสนี )
และการจัดกีฬา 5 พระเกี้ยว ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย เอ้ะ .... บางคนอาจจะงง ว่าทำไมถึงจัดครั้งสุดท้ายละ
ก็เพราะว่า กีฬา 5 พระเกี้ยว ได้จัดการแข่งขัน สลับหมุนเวียนกัน 5 ครั้ง ซึ่งตลอด 5 ครั้ง ได้หมุนเวียนสลับกันเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขัน
ซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ที่ โรงเรียน เตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า เป็นเจ้าภาพ ซึ่งสถานที่การจัดการแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยวนี้คือที่สนาม

\" ธูปะเตมีย์ \"  


                      เอาละค่ะ น้องๆ ทุกคนพอรู้ประวิติความเป็นมา ของ 5 พระเกี้ยวแล้ว ต่อไป พี่ก็จะสั่งไปยังประธานนักเรียนของระดับชั้นน้องๆ ไห้บอกว่าน้องทำอะไรบ้างนะค่ะ แต่ก่อนอื่น พี่ได้เลือก ระดับชั้นที่ ต้องไปประกวดกองเชียร์ ของโรงเรียนไว้แล้วล่ะ

ระดับชั้นนั้นก็คือ \" ระดับชั้น ม.3
อะกรรม....เมื่อพี่เชอรี่พูดจบ เสียงฮือฮา ก็ดังขึ้นมา จากลานอเนกประสงค์ เมื่อได้ยินพี่เชอรี่ประกาสว่าระดับชั้นไหน ต้องประกวดกองเชียร์ ... โอ้ว คือระดับชั้น ม .3 ก็ระดับชั้นผมนะสิ ........เสียงยิ่งดังขึ้นมาจาก ระดับชั้น ม .3 ไม่เพียงแค่ผมจะตื่นเต้นเท่านั้น แถวห้องผมก็ฮือฮา ส่งเสียงดังไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นป้อ หนิง มิ้นท์ เหมี่ยว นายปุ้ม นายแจ้ค นายเข้ม รวมถึงตัวผมเอง..... ก็ฮือฮา เช่นเดียวกัน ไม่แค่นั้น ...... มีเสียงเฮอีกด้วย โอ้ว .... บรรยากาสตอนนี้ที่ลานอเนกประสงค์ ครึกครื้นจริงๆ


\" น้องๆ ค่ะ หยุดส่งเสียงก่อนนะค่ะ ระดับชั้น ม.3 ขอไห้ทุกคนตั้งใจซ้อมร้องเพลง แปลอักษร การใช้อุปกรณ์การเชียร์ต่างๆ ช่วง 2 อาทิตย์นี้จะไม่ค่อยมีการเรียนการสอน สำหรับ ระดับ ชั้น 3 เพราะ ต้องเอาคาปเรียนของน้อง มาซ้อมร้องเพลง และจะไปชดเชยอีกที ค่ะ \"

                                   ...... พี่เชอรี่พูดจบ เสียงฮือฮา ดังขึ้น ดังขึ้นมากกว่าเมื่อกี้ อีก ทั้งเสียง กรี้ด เสียง เฮ ตอนนี้ ลานอเนกประสงค์กลายเป็น อะไรไปแล้วในเวลานี้ ซึ่งมีแต่เสียงกรี้สดังลั่นสนาม ><

\" เอาละค่ะ น้องๆ ทุกคน ขอไห้ทุกคน แยกย้ายกันไปทำงาน ไม่ว่าจะน้องๆ เท่านั้น พวกพี่ก็แยกไปทำงานด้วย อ๋อ เกือบลืมไป เดี่ยว น้องเอ กับน้องหนิง มาหาพี่ ที่ ห้องกิจกรรม ใต้ตึก 7 ด้วยนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ \"



ตัดไปที่       ณ.โรงเรียนหอวัง ที่ห้องกิจกรรม

\" ซิน ปีนี้เธอได้ถือป้ายของโรงเรียนอีกแล้วนะ อิจฉาเธอ \" เสียงฝีก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับคำพูด .......

\" แหม.... ปุ้ย เธอไม่ต้องมาอิจฉาช้านเลย แกก็ได้ถือธง ของโรงเรียนนิ \" ซินพูด

\" แหม ใครจะ สวย เริด เหมือนเธอละ \" ยายปุ้ยกล่าว

\" พอละ เดี่ยวช้านว่า วันนี้ช้านได้ลอย แน่ แก >< \"

\" เหอๆๆ เออ ซิน กีฬา 5 พระเกี้ยวปีนี้ จะเจอหนุ่ม หล่อๆ อีกมั้ยน้า ปีที่แล้วเสียดายจรัง ไม่มีผู้ชายมาขอเบอร์ช้านเลย \" ปุ้ยหันไปแซวซินเล็กน้อย

\"  อืม.... ปุ้ย เดี่ยวเค้าจะมีประชุม ทั้งโรงเรียนนะ แล้วก็การแบ่งหน้าที่ด้วย ว่าใครจะทำอะไร เอาเป็นว่า ช้านไปประชุมก่อนนะ \"

\" ค่า ยายคนสวย ยายซิน ได้เรื่องอะไรมาบอกด้วยนะ \"

หลังจากนั้น ซินได้ไปประชุมบนหอประชุม ...............ตัดกลับมาที่  ห้องกิจกรรมโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการผมกับหนิง มายังห้องกิจกรรม ที่พี่เชอรี่ได้นัดใว้ แต่เมื่อมาถึง ก็ต้องตกใจ เพราะในห้องมีรุ่นพี่ และเพื่อนๆ ผมมานั่งอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ไม่ว่าจะเป็น

\" นายแจ้ค นายปุ้ม ยายป้อ ยายมิ้นท์ \" และคนอื่นๆที่ผมไม่รู้จัก

ผมเดินเข้าไป เข้าไปนั่งรวมกลุ่มกับนายแจ้ค แล้วผมถามนายแจ้ค

\" เฮ้ย มายังไงวะ นายแจ้ค \"

\" อ๋อ เมื่อกี้ก่อนเลิกแถว พี่เชอรี่ เขามาที่ห้อง บอกไห้มาที่ห้องนี้ละ เรื่องอะไรก็ไม่รู้รอฟังพี่เขาไป \"

\" สวัสดีค่ะ น้องๆ ทุกคน \" พี่เชอรี่กล่าวอย่างเป็นกันเอง

เอาละค่ะ เมื่อกันพร้อมแล้ว พี่จะขอมอบหมายงานและมีการเปลี่ยนแปลงผู้ที่ได้รับมอบหมายหน้าที่บางอย่าง
\" น้องแจ้ค \"

เสียงพี่เชอรี่ เอ่ย .........

\" คร้าบ พี่เชอรี่ \"

\" พี่ได้ข่าวมาว่า น้องแจ้ค กับเพื่อน เชียวชาญด้านเครื่องเสียงใช่มั้ยค่ะ \"

\" อ๋อ.. ก็พอเป็นคร้าบ \" นายแจ้คเอ่ย

\" งั้นดีเลย งั้นพี่มอบหมาย ไห้ แจ้ค กับเพื่อน ช่วยพี่ เฟริน ด้านควบคุมการผลิตนะ \"

\" คร้าบ... ยินดีอย่างยิ่งครับ \"

\" เอาละ คนต่อไป เธอ 2 คน ป้อ กับมิ้นท์ฟังนะ พี่ไห้เธอ ช่วย พี่เหมย คุม เกี่ยวกับกิจการนักศึกษา คอยทำบัตร และคอยช่วยทำ สัญลักษณ์นะ \"

\" ค่า ได้ค่ะ \" เสียง ป้อ กับ มิ้นท์ เอ่ยรับคำ

เอาละ ต่อไป นายเอ

\" คร้าบ พี่เหมย \" ผมอะหนักสุด T_T

\" วันนี้พี่จะไห้เธอไป ที่โรงเรียนหอวัง นะ คงงงละสิไห้ไปทำไม ก็พี่อยากไห้ไปดูว่า เขามีเคลื่อนไหว กันอย่างไร แต่เราไม่ได้ไปแอบดูเขานะ เพราะว่า ทางโรงเรียน จะส่งนักเรียนไปตอบปัญหา ที่ โรงเรียนหอวัง ซึ่งเป็นโอกาศดี ที่จะไห้น้องเอ ไปด้วย ทำตามพี่บอกละ อ่อน้องเอเดินไปห้องปกครองนะ \"

อะกรรม พี่เชอรี่ ไห้ผม เสี่ยงขนาดนั้นเลยเลย ><



\" เอาละต่อไปน้องหนิง น้องหนิงคงไม่ต้องร้องเพลงแล้วนะค่ะ คือว่า พี่เชอรี่รู้มาว่า เขาต้องการตัวแทนการร้องเพลงของกีฬา 5 พระเกี้ยว เพียง 1 คน ต่อ 1 โรงเรียน เท่านั้น น้องหนิงอย่าเสียใจไปนะค่ะ ที่ไม่ได้ร้องเพลง แต่พี่จะไห้น้องหนิงเป็น staff  และคอยช่วยเหลืองานพวกพี่ค่ะ น้องๆ ทีได้รับมอบหมายงานแล้ว ก็ออกไปเตรียมตัวได้แล้วล่ะ น้องคนที่ยังไม่ได้รับคำสั่งไห้อยู่รอก่อนนะ \"

ผมหันมามองหน้าหนิงคิดว่าหนิงจะต้องน้อยใจกลับสิ่งที่พี่เชอรี่พูดไป แต่หนิงกลับยิ้มร่าเริงโดยที่ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด ผมยิ้มไห้หนิง

\" หนิงครับเอไปหอวังก่อนนะ จะรีบกลับ มีไรก็โทรเข้ามือถือเอนะ \"

\" อ๋อ... เอ ระวังด้วยนะ ไปโรงเรียนเค้า อย่าไปทำอะไรที่ไม่ดีละ เดี่ยวหนิงจะต้องไปช่วยงานพี่เชอรี่แล้ว เอร้องเพลงคนเดียวดีดีนะ \"

\" วางใจได้เลยหนิง ไม่ต้องห่วงเอนะ \"

จากนั้น ผมก็มายัง ที่ห้องฝ่ายปกครอง และรอเพื่อนๆ ที่จะไปตอบปัญหา ที่หอวัง และเมื่อเพื่อนมาถึง อาจารย์ ผู้คุมมาถึง ก็สั่งไห้พวกผม ไปยังรถ ที่ทางโรงเรียน เตรียมไว้ไห้ ................ หลังจากนั้น รถเคลื่อนตัวออก ต.อ.พ และเคลื่อนออกจากตัวโรงเรียน อย่างช้าๆ ........... จน 1 ชั่วโมงผ่านไป พวกเราก็มาถึงหอวัง


-------------------- ที่โรงเรียนหอวัง ตอนนี้เป็นเวลา 10.00 โมงตรง ------------------------

                               รถเคลื่อนตัวเข้าโรงเรียนหอวังมาเรื่อยๆ ผมสังเกต มีเพื่อนๆ พี่ๆ เยอะเหมือนที่เตรียมพัฒน์เลย แต่ที่เด่นสุดคงจะพระเกี่ยว เหมือนกัน .....จนรถเคลื่อนตัวมาจอด อาจารย์ สั่งไห้พวกเราลงจากรถ พอลงมาก็ตกเป็นเป้าสายตา ของโรงเรียนหอวัง เยอะเลย .....

โอ้ว... สวยๆ น่ารัก ทั้งนั้นเลยวุ้ย ที่มองมาที่ผม >< อย่าหลงตัวเอง นายไม่ได้หล่ออะไรมากสักหน่อย นายเอ ที่เขามองเพราะว่า นายเล่นข้ามถิ่นมาเลยนิ


\" เอาละค่ะ นักเรียนที่ตอบปัญาหา ตามอาจารย์มา เดี่ยวไม่ทัน มาไวๆ \"

จากนั้น นักเรียนที่ตอบปัญหา ก็ต่างเดินตามอาจารย์ไป ทึ้งผมไว้ที่รถคนเดียว ........มื่อเพื่อนๆไปกันหมด ผมตามไปไม่ทัน เลยต้องเดินแบบหลงๆ คนเดียว อะกรรม >< หอวัง ใหญ่ มากเลย โอ้ว ได้เปิดหูเปิดตาแล้วตอนนี้ผมก็กระหายอยากทานน้ำขึ้นมาและเลยเดินมาหาน้ำทาน

ทันใดนั้น !!! ผมได้ชนกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งกำลัง กรอกน้ำอยู่ จนกระบอกน้ำของเธอตกหล่นไปกองที่พื้นหมด .....
ผมตกใจเลยครับ ... เงยหน้าขึ้นมามองเธอ จะกล่าวคำขอโทด แต่ ..... อึ้ง อึ้ง อึ้ง อึ้ง เมื่อคนที่ผมชน เธอสวยยังกับนางฟ้า
โอ้วววว พระเจ้าช่วย ........... เธอไว้ผมยาวผมของเธอนั้นยาวลงมาถึงบ่า โอ้ว ...แก้มแดง แดงและความน่ารัก ของเธอ ชั่งเย้ายวนใจ จริงๆ ....


ตอนที่ 36 สายสัมพันธ์ ข้ามโรงเรียน


ความเดิมตอนที่แล้ว

ผมนายเอ ได้รับคำสั่งจากพี่เชอรี่ประธานนักเรียนชั้นม.6 ไห้ไปดูลาดเลาว่า โรงเรียนหอวังเขามีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง กับกีฬา 5พระเกี้ยว
       ผมนายเอ เมื่อได้รับสั่ง ก็มาถึงโรงเรียนหอวัง แต่เมื่อมาถึงโรงเรียนหอวังแล้ว ผมก็เดินมาหาน้ำทาน และเรื่องบังเอิญซึ่งเป็นตำนาน ของ  5 สถาบัน ของเราก็ได้เริ่มขึ้น

O_O อากาศตอนเช้าที่แสนจะสบาย เมื่อฉันได้เข้ามาถึงข้างในของโรงเรียนหอวัง ฉันก็ได้สูดอากาศดีดีเข้าเต็มปอด ซู้ด ........................ อากาศมันดีจริงๆ เลย ไม่ว่าจะมองไปที่ไหน ทั้งสภาพแวดล้อม เพื่อนๆ โรงเรียนี้ต่างยิ้มแย้มแจ่มใสทั้งนั้น ว่าละฉันก็หิวมาก เอ๋ ....... ตรงหน้าของฉันตอนนี้ มีแท้งน้ำอยู่ฉันจึงรีบเดินเข้าไปทานแต่

ฉันรีบวิ่งไปที่แท้งน้ำอย่างไร้เดียงสา ผลั้ก !! นี่นายเอ นายวิ่งไปชนอะไรนะ โอ้.... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมวิ่งมาชนอะไร ผมได้ยินแค่เสียงประทะที่ดังขึ้น แรงมากเท่านั้น จนทำไห้ผมลงไปนั่งกับพื้น และเมื่อฉันตั้งสติได้ ฉันก็เงยหน้าขึ้นมามอง ว่าเกิดอะไรขึ้น และฉันชนใคร

สิ่งที่ฉันเห็นต่อหน้าเบื้องฉันคือ ผู้หญิงหน้าตาขาวๆผิวขาวเนียน ริมฝีปากสีแดง ปล่อยผมลงมาถึงบ่า ผูกโบว์สีน้ำเงิน ใส่กระโปรงสีน้ำเงิน และเธอกำลัง ล้มอยู่เบื้องหน้าผม

  ผมลุกขึ้นครับ........ เดินเข้ามาหาเธออย่างวุ่นวายใจ

ผมเดินเข้ามานั่งคุกเข่า พอที่จะคุยกับเธอได้ เธอหันมาครับ เธอร้องไห้ ....... ใช่ครับ เธอร้องไห้ท่านผู้อ่านฟังไม่ผิดหรอกครับ

\" เธอ เป็นอะไรมั้ย เราขอโทดนะ \" ผมพูดจบ ไม่มีเสียงตอบรับ กลับมาทั้งสิ้น มีแต่เสียง ร้องด้วยความเจ็บ ต่อหน้าผม ผมพูดกับเธออีก

\" โห เลือดออกด้วยนะ ไม่ได้ละ เดี่ยวเราจะพาไปห้องพยาบาลนะ แล้วห้องพยาบาลอยู่ทางไหนละ \"ผมถาม

เธอชี้ครับ เธอชี้ไปทางซ้ายเหมือนจะบอก ผมว่า ไปทางซ้ายแล้วก็จะเจอเอง ผมอุ้มเธอขึ้นมาครับ ท่ามกลางสายตาที่หาว่าเหมือนผมเป็นคนทำร้ายเธอ เลย ตอนนี้เหมือนเป็นผู้ร้ายแล้ว ผมไม่สน รีบพาเธอเดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงทำแผล

เข้ามาถึง อาจารย์ก็ถามผมเลยครับ

\" ใครเป็นอะไร กันทำไมถึงต้องอุ้มมากันแบบนี้ด้วย \"

ผมวางเธอลงที่โชฟา เบาๆ ตอบกับอาจารย์ ว่า

\" เธอหกล้ม เธอเดินไม่ไหว ผมเลยพามาครับ \" ..... จากนั้น อาจารย์ เดินมาดูอาการครับ แล้วบอกไห้ผมออกไปก่อน

ผมเดินออกมาจากห้อง ออกมายืนหน้าห้องครับ ท่ามกลางเพื่อนๆ ที่ตามมาดูว่าเธอคนที่ผมชนเป็นอะไรเปล่า บางคนก็ชะเง้อครับแบบว่าเข้าไม่ได้ ก็ขอ ไห้เห็นก็ยังดี

20 นาทีผ่านไปผมยังยืนอยู่หน้าห้อง จนเพื่อนเธอคนหนึ่ง วิ่งมา และเข้าห้องไป .....

\" อาจารย์ค่ะ ไม่ทราบว่าเพื่อนหนู เป็นอะไรมากมั้ยค่ะ หนูเป็นเพื่อนซินค่ะ \"

\" อ่อ ก็คงต้องยังรอดูอาการก่อนนะ เพราะว่า ขาได้ช้ำมาก เลยและยังเดินได้ไม่สะดวก คงต้องพักฟื้นสักระยะนึง \"

\" ขนาดนั้นเลยหรอค่ะ งั้นขอหนูเข้าไปเยี่ยมเพื่อนหน่อยค่ะ \"

ว่าแล้ว เธอก็เดินเข้ามาในห้อง ที่ซินหลับอยู่ เธอเดินไปที่เตียงครับ

\" ยายซิน เป็นอะไรมากไหม \"

\" ยายปุ้ย ช้านไม่เป็นไรมากหรอก แค่หกล้มนะ \" ซินกัดฟันพูดปลอบใจเพื่อน แต่ที่จริงไม่ได้เป็นแบบนั้น

\" ไม่เป็นอะไรได้ไง ดูสิ ขาช้ำขนาดนี้ แล้วจะหายทัน งานกีฬา 5 พระเกี้ยวไหมเนี่ย เฮ้อ .... \"

\" เอาน่า ถ้าหายไม่ทัน ไมได้ถือป้ายก็ไม่เป็นไรนะ \"

\" ยังมาทำเป็นพูดดีอีก นะ มันเป็นความฝันของเธอเลยนะ ซินกลับการถือป้ายของโรงเรียนนะ \" ปุ้ยพูดขึ้นมาด้วยอารมณ์

\" เอาน่า ต้องหายทันสิ ปุ้ย เอาแบบนี้แล้วกัน ช่วงนี้แกก็ช่วยช้านไปประชุม ทำกิจกรรม แทนช้านไปก่อนนะ \" ซินพูดขึ้นอย่างใจเย็น

O_O งั้นช้านทำงานแทนแกไปก่อนนะ ซิน แล้วหายไวๆนะ ปุ้ยเป็นห่วง ปุ้ยขอตัวไปเข้าเรียนก่อนละ

ที่หน้าห้อง พยาบาล ฉันยังยืนอยู่คนเดียว กังวลครับ มันกังวลมาก ทำไมเราต้องไปกังวลด้วยนะ ทั้งที่เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเรามากมายสักหน่อย กับแค่เราชนเธอ แล้วทำใมเราต้องไปสนใจเธอมากมายด้วย เฮ้อ ...สงสัยวันนี้กินข้าวไม่ลงแน่เลย ว่าแล้วพอพูดจบผมก็ค่อยๆ เดินเข้าห้องพยาบาลไป เข้ามา อาจารย์ในห้องพยาบาลทักผมเลยครับ  เพื่อนเธอปลอดภัยแล้วนะ แต่ยังเดินไม่ค่อยสะดวก ต้องพักฟื้นสักระยะนึง ไห้ผมเข้าไปหาเธอไห้กำลังเธอที่ห้อง

ผมเดินเข้ามาครับ เดินเข้ามา จนมาอยู่ใกล้ๆ กับเตียงที่เธอนอนอยู่ ผมมองไปที่เตียง เห็นเธอหลับปุ๋ยไม่รู้สึกตัว มีเพียงแต่ลมหายใจเข้าออก เบาๆ

ผมเดินเข้ามาถึงตัวของเธอ เธอลืมตาครับ เธอเริ่มหันมาเบาๆ เธอร้องไห้ ใช่ครับ เธอร้องไห้อีกเมื่อเห็นหน้าผม ผมจะไม่ถามเธอหน่อยหรอว่าเธอเป็นอะไรอีก

\" เราขอโทดนะ ที่เราชนเธอเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่ไม่นึกเลยว่าจะเดินไม่ได้ \"  เธอเมินครับ ไม่สนใจคำพูดผม ได้แต่หันข้างนอน โม่มองหน้าผมอีก
ผมยิ่งพูด ยิ่งขอโทดเธอ ทำทุกอย่าง แต่เธอก็ยังไม่หันมาพูดกับผม ไม่มีเสียงตอบอะไรทั้งนั้น จนอาจารย์คุมห้องพยาบาลเดินเข้ามาครับ

\" นักเรียนค่ะ หมดเวลาเยี่ยมแล้ว ไว้มาใหม่วันพรุ่งนี้นะค่ะ \"

ก่อนออกจากห้อง ผมหันมามองเธอบนเตียง ได้ถอนหายเฮือกๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่แต่เก็บความรู้สึกที่เราเป็นฝ่ายผิด ที่เจือก เดินไม่ดีมาชนกับเธอเลยต้องทำไห้เธอเป็นแบบนี้ ว่าแล้วเดินออกมาแตะก้อนหิน กระเด็นไปไกลเลยครับ เซ็งครับ มันเซ็งมาก เดินกลับมาที่รถอย่างหมดอารม

\" เฮ้ยเอ หายไปไหนมาวะเขาไปตอบปัญาหากัน หายเงียบเลยนะเว้ย เพื่อนๆเป็นห่วงนะเว้ยที่หลังอะไปไหนมาไหนบอกกานด้วย \"
เป็นชุดเลยครับ ที่ผมฟังจากนายปุ้ม - -แต่มันก็ไม่ได้ทำไห้ผมหายเครียดเลยสักนิด กับการกระทำที่ผมลงไป

กลับมาถึงบ้าน ได้แต่กลุ้มๆ เรื่องของเธอ ผมปิดมือถือหมดเลยครับ ว่าแล้ว ก็โน้มตัวลงนอน อะกรรม ... หน้าตาของเธอยังตามเข้ามาหัวผม ยังตามมาหลอกหลอนอะนั้น .......จนวันนี้ไม่ได้นอนทั้งคืนเลยครับ นอนก็หลับๆ ตื่นๆ จนถึงตอนเช้า ได้เวลาไปโรงเรียน

7.00 ฉันมาถึงโรงเรียน ยังไม่ทันเข้าโรงเรียนเลยครับ นายแจ้ค ตบที่บ่าผมมันยังบอกอีกครับ

\" เฮ้ย เมิงไปโรงเรียนหอวังเป็นใงบ้างวะ เมื่อวานเล่าไห้กรูฟังหน่อยสิมีสาวสวยๆ เยอะไหม \"

อะเวงกรำ ใอ้เพื่อนเวง มันจะรู้มั้ย กุยังไม่นอนทั้งคืนเลยมาถึงก็ถามใหญ่

\" เออ สาวอะเยอะ แต่กุไม่ได้สนใจใครเลยวะ \"

\" จริงหรอวะ เห็นเมิงชอบม่อสาวทุกที ม่อทีไร ก็ติดอยู่เรื่อย อิจฉาเมิงวะเอ เวลาเมิงยืนอยู่กับกุทีไร สาวๆจะชอบมองเมิงทุกที ไม่มองกุเลย
พราะเมิงแย่งความหล่อกุไปหมด ฮ่า ฮ้า \" นายแจ้คพูดจบ มันก็เดินหัวเราะเข้าโรงเรียนไป ทึ้งความงง ไห้ผมใว้ซะง้านน ผมหล่อจริงหรอวะ ฮ่าฮ้า

น้องเอ ........ ใครเรียกอีกวะ กำลังก้าวเข้าโรงเรียน ก็มีเสียงเสียงอีก หันไปครับผมหันไปเจอที่มาของเสียง คือเสียงพี่เชอรรี่ นั้นเอง
ผมเกิดอาการสะอึกครับ เชอรี่เดินเข้ามาครับ

\" น้องเอค่ะ สวัสดีตอนเช้าค่ะ \"

\" สวัสดีคร้าบ พี่เชอรี่ \"

\" เมื่อวานน้องเอไปโรงเรียนหอวัง ได้เรื่องอะไรบ้างละ \"

ผมไม่รู้จะตอบพี่เชอรี่ยังไง เมื่อพี่เขาถาม ได้แต่ยิ้มๆ แหะๆ แล้วค่อยๆ พูดเบาๆ

\" ขอโทดครับ พี่เชอรี่ เมื่อวานเอไม่ได้สืบอะไรเลยครับ พอดีเกิดไรนิดหน่อยที่นั้น \"

\" อืม งั้นไม่เป็นไรนะวันนี้น้องเอต้องซ้อมร้องเพลงของ 5 พระเกี้ยวนะ บ่าย2 ที่หอประชุมโรงเรียนะค่ะ \" พี่เชอรี่สั่งปุ้ป ก็เดินเข้าโรงเรียนไปเลย - -


ตอนที่ 38 เอขอโทดนะ ซิน


ที่ห้องเรียน วันนี้แสนจะวุ่นวาย วันนี้จะมีการซ้อมกีฬา 5 พระเกี้ยว ช่วง2 สัปดาห์นี้จะไม่ค่อยมีการเรียนการสอนเลย
ป้อเดินเข้ามาหาผมครับ มาถึงก็ถามเลย

\" เอ เมื่อวานเป็นยังไงบ้างไปที่โรงเรียนหอวังไปทำงานหรือไปเจอสาวสวยๆ ล่ะ \"

\" เจอสิ.. สาวสวยมากเลย แต่เอซุ่มซ่ามวิ่งไปชนเค้าจนเค้าเดินไม่ได้เลย \"

\" หะ หา ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วเอขอโทดเขายังละ ? \"

\" ขอโทดแล้ว แต่เขาไม่พูดอะไรกับเอสักคำ ได้แต่หันหน้าหนี เฮ้อ ....... \"

\" ป้อเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิง เพราะป้อเป็นผู้หญิง  ยังไงเอชนเค้าแล้ว ยังไงเอก็ต้องรับผิดชอบนะกับการกระทำที่เอทำลงไป \"
ป้อพูดจบผมก็เริ่มกลุ้มและทำไห้ฉันคิด ฉันลุกออกจากห้องเดินลงมาถึงข้างล่าง  จนเดินมาหยุดที่รถยนต์ที่ตัวเองที่จอดไว้ข้างหน้าโรงเรียน

นี่เราชนเธอแรงไปหรือเปล่า เขาถึงเจ็บขนาดนั้นไม่เข้าใจเลย ทำไมเราไม่เจ็บอะไรเลยแล้วทำไมเธอถึงเจ็บขนาดนั้น กลุ้มครับ ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มถ้ากะว่าวันนี้ไม่เธอไม่ไห้อภัย ผมจะคุกเข้าต่อหน้าเธอแล้ว ว่าแล้วก็มาที่ฉันหยิบกุญแจรถขึ้นมา สตาต์รถ แล้วขับออกมาทางประตูหลัง มุ่งหน้าสู่โรงเรียนหอวัง

มาถึงหน้าโรงเรียนหอวัง ก็หาที่จอดรถ เพราะเข้าไปจอดในโรงเรียนไม่ได้ยังดีนะที่รู้จักร้านค้าร้านหนึ่งที่นี่ เลยขอเขาจอดรถหน้าร้านซะง้าน
20 นาทีต่มา ในโรงเรียหอวัง ฉันเดินเข้ามาถึงห้องที่เธอพักรักษาตัวอยู่ โอ้... แต่เบื่องหน้าของฉันตอนนี้คือ บรรดาเพื่อนๆของเธอมายืนไห้กำลังใจกันเพียบ ฉันเดินเข้ามาค่อยๆ แทรกกลุ่มเพื่อนเธอเข้าไป จนมายืนอยู่หน้าห้อง คนเยอะมากครับที่หน้าห้อง ผมเข้าไม่ได้ยังใงก็ขอชะเง้อดูเธอหน่อยละกัน ว่าเป็นยังไงบ้าง โอ้.... วันนี้เธอดูสดใสขึ้นมาเล็กน้อย อาการเธอเป็นยังไงบ้างผมก็ไม่รู้ ได้แต่มองเธออยู่ห่างๆ ข้างนอก

เฮ้อ ........ เธอยังไม่หายดี ฉันก็ไม่ค่อยสบายใจเลย แต่ตอนนี้ฉันก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองและ ขอไห้เธอเดินได้ไวไว อึดอัดครับ มันอึดอัด กลับการที่เราขอโทดใครสักคนแล้ว เขาไม่พูดด้วยไม่คุยด้วย โมโหตัวเองครับ ว่าแล้วก็แตะก้อนหินกระเด็นไปไกล เวงอีก เจือกแตะไปโดนคน ผมหันไปยิ้มๆ แหะๆยังดีที่เขาไม่เอาเรื่อง จากนั้นก็วิ่งออกมา ถึงห้องพยาบาล แต่ตอนนี้ที่หน้าห้อง ไม่เหมือนตอนแรกที่คนเยอะ ตอนนี้เพื่อนของเธอได้หายไปหมดแล้ว เหลือแต่ผมยืนอยู่หน้าห้องเท่านั้น ผมเดินเข้ามาครับ เปิดประตูเข้ามา มองเข้ามารอบๆ ไม่มีใครอยู่เลยสักคนมีเพียงเธอที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงเพียงคนเดียวตามลำพังเท่านั้น ฉันค่อยๆ เดินเข้ามาในห้อง จนเสียงฝีเท้าของฉันทำไห้เธอรู้สึกตัวจากนั้นเธอ ค่อยๆ หันมา และเมื่อเธอเจอผมเธอค่อยๆเริ่มร้องไห้ เธอร้องไห้

\" ทำไมเธอต้องร้องไห้ด้วย เราไม่เข้าใจ เธอเห็นหน้าเราทำไมเธอต้องร้องไห้ \" ผมอยากรู้อยากหาคำตอบ กุมมือเธอไว้แน่น

เสียงเศร้าสร้อยของเธอบอกกับฉันว่า

\" นายปล่อยเรานะ เราเจ็บ เห็นมั้ย นายบีบมือเราอยู่นะ ปล่อยเรา \"

สีหน้าที่แดงกร่ำ และเสียงที่เธอโมโหด่าฉัน เป็นคำพูดแรกที่ผมได้ยินจากปากของเธอจริงๆ


ตอนที่ 39 ซินยังเดินไม่ได้


ผมจับมือเธอแน่น จับมือเธอแน่น เราเจ็บนะ....นาย ปล่อยนะนายมาจับมือเราทำไม

ผมเมินครับ .....เรื่องอะไรจะปล่อยมือเธอ เธอยังไม่ได้บอกเราสักหน่อย ว่าเธอเป็นอะไรทำใมเจอหน้าผมทุกครั้งเธอต้องร้องไห้ เธอเงยหน้าขึ้นมาหาผมครับ...ผมเกิดอาการสะอึก เธอเริ่มร้องไห้อีก ......... ใช่เธอร้องไห้คราวนี้ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม

\" โอ๋.. อย่าร้องไห้เลยนะ แค่นี้เราก็ปวดหัวจะแย่แล้วบอกเราทีว่าเธอเป็นอะไร\"

\" ถึงบอกนายไป นายก็ช่วยทำไห้ขาเรากลับมาเดินไวไว ไม่ได้หรอก \"

\" อะ อะไรนะ เธอพูดว่าใงนะ เราฟังไม่ชัด \" เธอตะโกนครับออกอาการใส่อารมณ์เต็มที่

\" ขาเราเดินไม่ได้ ต้องพักฟื้นไปหลายวัน นายเข้าใจมั้ย เราเจ็บขนาดนี้นายยังมากดดันเราไห้พูดอีก\"

เธอพูดจบ หันหน้านอนตะแคงไปอีกฝั่ง ไม่มองหน้าผมอีก ได้แต่ทึ้งแต่คำพูดที่ว่าผมเป็นตัวการไห้เธอต้องเจ็บครั้งนี้ กลุ้มครับมันกลุ้มมากในอกเวลานี้ เดินออกมาจากห้องเธอ แตะเก้าอี้ในห้องกระเด็นไปไกลเลยครับ .... เวงกรำเจือกแตะกระเด็นไปโดนตู้ทำน้ำเย็นจนแก้ววางอยู่ข้างบนตกลงพื้นหมด ต้องเก็บมันอีก ......... 5นาทีต่อมา ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง มองไปยังเตียงของเธอ ตอนนี้เธอยังหลับอยู่ และแน่นอนผมก้มลงนั่งใกล้ๆเตียงเธอ ฉ้นได้ยินแต่เสียงรมหายใจเบาๆเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ....... เซ็งมากครับที่ผมทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่เพียงมองเธอบนเตียง..... ฉันยังนั่งมองเธอใกล้ๆ มองเธอหลับอยู่ เวลาผ่านไปจนผมเริ่มง่วง ฉันค่อยๆ หลับลงที่ตรงข้างๆเตียงของเธอ จนดวลาได้ผ่านไปสักครู่

\" เอ้ะ นายคนนั้นยังอยู่ไม่ไปไหนอีกหรอ นายคนนี้ไม่ได้อยู่โรงเรียนเรานิ แล้วมาทำอะไรที่โรงเรียนเรานะ เฮ้อ... เจ็บจังเลย ขาเราจะหายทันกีฬา 5 พระเกี้ยวไหมนะ \"

เสียงอะไรนะ ดังเบาๆค่อยๆ  จนทำไห้ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เห็นเธอกำลังอยู่เบื้องหน้าของฉัน

\" ตื่นแล้วหรอ เป็นยังไงบ้างดีขึ้นบ้างไหม \" ผมถามเธอ

\" นี่นายไม่กลับโรงเรียนนายหรอ นี่มันก็จะเลิกเรียนแล้วนะ \"

\" ยังไม่กลับหรอก เพราะเราเป็นตัวการที่ทำไห้เธอขนาดนี้ เราจะอยู่เป็นกำลังใจไห้นะจนกว่าจะหาย \"

\" เราก็ไม่ใช่คนใจดำอะไรมากมาย เราชื่อซินนะ แล้วนายละชื่ออะไรละ \"  เธอถามผมอย่างใจเย็น

\" ฉันชื่อเอนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะซิน \"

\" อืม ยินดี .... แล้วนายไม่ได้เรียนโรงเรียนเราไม่ใช่หรอ แล้วนายมาทำไมหรอ \"

อะกรรม .... เธอรู้แล้วว่าฉันไม่ได้เรียนที่เดียวกับเธอ จะบอกกับเธอยังใงดีละ ขืนบอกเธอว่ามาสืบเรื่องกีฬา 5 พระเกี้ยวมีหวัง เธอเกลียดเราอีกแน่

\" เรามากับทางโรงเรียนนะ มาแข่งตอบปัญหาวิชาการนะครับ \" พูดจบ ฉันก็ถอนหายใจเฮือกๆ ......

\" เป็นแบบนี้นี่เอง ใช่ตอนนี้โรงเรียนมีการแข่งขันตอบปัญหา แต่ก็เสร็จแล้วนะ แล้วนายยังไม่กลับอีกหรอ \" เธอถามผมครับ

\" ฉันก็บอกเธอไปแล้ว เราเป็นคนทำเธอเจ็บ เราก็ต้องดูแลถึงเธอจะไม่เต็มใจสักเท่าไร แต่เราก็ต้องทำ \" ........

เธอมองผมครับ และแน่นอนผมสบตาเธอ ผมเกิดอาการสะอึก จากผู้หญิงขี้แย ร้องไห้แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นสาวน้อยน่ารัก....

\" เราเข้าใจเอแล้วละ ถ้าเอไม่มีอะไรแล้ว ซินก็พักผ่อนก่อนนะไม่อยากใครรบกวน \"

\" ได้.... งั้นเอจะมาเยี่ยมซินใหม่นะ หายไวๆนะ \" หลังจากนั้นผมเดินออกมา แต่ภาพที่ผมชนเธอและทำไห้เธอเจ็บขนาดนี้ ยังอยู่ในความคิดของผมตลอด จนกลับมาถึงโรงเรียน


ตอนที่ 40 ไม่สู้ ยิ่งแพ้


กลับมาที่โรงเรียน ตอนนี้เป็นเวลา 11.00 โมง ฉันเดินเข้าโรงเรียนมาก็มีแต่ภาพที่ฉันชนเธอ มันยังตามมาหลอกหลอนตลอดเวลา


ตัดกลับ ไปที่โรงเรียนหอวัง -------------------- ที่ห้องพยาบาล

หมื่นเหตุผลที่ กี่พันคำที่เธอ พูดว่าเธอเสียใจ ที่ได้ทำกับฉัน อยากจะขอให้ฉันเห็นใจ ให้อภัยกับเธอได้ไหม รู้หรือเปล่าหัวใจฉันมันคิดยังไง เมื่อเธอลาใจมันถูกทำร้าย เจ็บไม่หายที่เธอทำอย่างนี้

นายคงไม่รู้หรอก นายเอ ว่านายทำไห้เราเจ็บขาจนเดินไม่ได้ แล้วจะไห้เราอภัยไห้เธอภายในเวลาที่น้อยนิดได้ยังไงละ
เฮ้อ ........... แล้วจะหายทันกีฬา5 พระเกี้ยวไหมนะ

ตัดมาที่ ----------------------- ที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ที่ห้องกิจกรรม -----------------------------

เมื่อผมเดินเข้ามาถึง
ที่ห้องกิจกรรม ก็เห็นพี่เชอรี่กำลังยุ่งกับการเตรียมสั่งทำอุปกรณ์เชียร์ การสั่งซ้อมเชียร์ การสั่งการแปรอักษร และทุกอย่างกับกีฬา 5 พระเกี้ยว

ผมกำลังเดินออก .......... จากห้องไม่อยากรบกวนพี่เชอรี่  ผมยังไม่ทันเดินออกเลยครับ พี่เชอรรี่หันมาเจอผมแล้ว

\" อ่าวน้องเอ หายไปไหนมาพี่ตามหาตั้งแต่เช้าแล้ว มานี่เลย วันนี้จะไห้ซ้อมเพลงของ กีฬา 5พระเกี้ยว \" พูดจบ พี่เชอรี่ห็มายืนข้างๆ ผมแล้วส่งชีสที่เขียนเนื้อเพลงไห้ผม

\" คร้าบ พี่เชอรี่ แล้วซ้อมกี่โมงละครับ \"

\" วันนี้ไห้ไปท่องเนื้อไห้ได้ก่อน แล้วพรุ่งนี้ พี่จะไห้ร้องแบบเป็นทำนอง \"

\" คร้าบผม ได้คร้าบพี่เชอรี่ \" พูดจบฉันก็เดินออกจากห้องกิจกรรมไป ไปยังห้องประจำของฉัน 10 นาทีเมื่อผมเดินมาถึงห้อง ก็เจอยายป้อ ยืนอยู่หน้าห้องแล้ว ป้อค่อยๆหันมา หาผม........... ถามผมว่า

\" เอ... เอหายไปไหนมา ช่วง 2 วันมาเนี่ย ไม่เจอเอเลย ป้อเป็นห่วงเพื่อนนะ \"

\" หรอป้อ... ขอบคุณนะ ป้อก็รู้อยู่ว่าเอ ช่วงนี้ โดนพี่เชอรี่เรียกใช้หลายอย่างเลย เอเลยหายหน้าไปช่วง 2-3 มานี้ \"

\" อ่อหรอ ป้อเข้าใจแล้ว แล้วเป็นไงบ้างกับกีฬา 5 พระเกี้ยว เอช่วยพี่เค้าทำถึงไหนแล้ว \"

\" ก็ยังช่วยไม่ถึงไหนเลย มีปัญหาอะไรนิดหน่อย ก็เลยทำงานที่ได้รับมอบหมายไม่ค่อยได้ \"

\" ป้อเป็นกำลังใจไห้นะเอ มีอะไรไห้ป้อช่วยเอก็บอกได้เลย ก็เราเป็นเพื่อนรักกัน \"

ผมมายืนข้างๆยิ้มไห้ป้อก่อนจะขอตัวออกทำงานต่อ \" ขอบคุณมากนะ เอขอตัวไปทำงานก่อนละ \"


ตอนนี้ก็มีแต่ผม ที่เดินเข้ามาอยู่ในห้องคนเดียว ก็ทำไห้อดคิดถึงหนิงไม่ได้ เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ ผมคิดถึงจรังเลย
นายแจ้คมันเดินเข้ามาตบบ่าผม ..........\"เฮ้ยใอ้เอเป็นไรวะ มานั่งทำไรคนเดียวในห้อง แล้วอีกอย่างมรึงจะมาที่ห้องทำไมวะ ก็รู้อยู่ว่า2สัปดาห์นี้เขาไม่มีการเรียนการสอนในบางวัน มาก็ไม่เจอใครหรอ\"

\" อืม อยากนั่งคิด นั่งทำอะไรเงียบๆคนเดียวนะ \"

\" สาด....... มรึงอารมณ์ไหนวะเอ ...อยากนั่งคิดไรคนเดียว เมื่อก่อนไม่เห็นมรึงเป็นงี้เลย รู้สึกว่าเดี่ยวนี้เปลี่ยนไปนะ \"

\" เออดิ ช่วงนี้โดนพี่เชอรี่ใช้เยอะหลายอย่าง เลยเพลียๆบ้าง เออ ขอกรูทำงานต่อนะ เดี่ยวไม่เสร็จ \"

\" เออ ......... งั้นกรูไม่กวนละ ลืมบอกไป หนิงคิดถึงมรึงมากนะเฟ้ย เดี่ยวกรูบอกหนิงไห้ว่ามรึงมาแล้ว \"

ว่าแล้ว ผมก็ทำงานต่อดีกว่า .............


และในอีกด้านหนึ่ง -------------------- ที่โรงเรียนหอวัง -----------------------ที่ห้องพยาบาล ซินกำลังนั่งอยู่บนเตียงเงียบๆ คนเดียวเธอกำลังลูบคลำขาข้างซ้ายที่เธอเจ็บ .........

ความเงียบ ความเหงา ถึงกับทำไห้ซินร้องไห้ออกมา ...... เฮ้อ..... เมื่อไรนะ ที่เราจะได้เจอคนที่เรารู้สึกดี และดูแลเราได้สักคน วันนี้ในห้องช่างเงียบเหงาจริงๆ มีเพียงแต่เสียงพัดลม พัดไปมา เท่านั้น เราเป็นอะไรนะ ซินหกล้มครั้งเดียวถึงกับ สมองไม่ดีด้วยหรอเนี่ย .........
ถึงเราจะยังเดินไม่ได้ แต่ก็ต้องสู้ ...... สายลมอะไรนะ พัดมาชั่งเย็นจรัง บรรยากาสหน้านอนจังเลย ว่าแล้วซินก็โน้มตัวลงไปกับที่นอนนุ้มๆ จนหลับไป ...........

ตอนที่ 41 คนโสด


.......... ที่ม้าหินที่โรงเรียนเตรียมพัฒ ฉันนั่งอยู่คนเดียว หยิบแผ่นชีสขึ้นมาจะซ้อมร้องเพลงสักหน่อย แต่มันไม่มีอารมณ์ซ้อมเลย เพลงอะไรเนี่ยร้องไม่เป็น ยากก็ยาก ได้แต่คิดถึงภาพตอนชนกับซินที่โรงเรียนหอวัง ป่านนี้เธอจะเป็นยังใงบ้างนะ คิดไปคิดมาเรื่มคิดถึงขึ้นมาแล้วสิ

ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ไม่มีอารมณ์ที่ทำอะไรทั้งสิ้น.... คิดถึงเธอนะ วันนี้ฉันมาอารมณ์ไหนเนี่ย ตอนนี่หายใจเข้าก็เฮ้อเธอ เฮ้อเธอหายใจออกก็เฮ้อเธอ เฮ้อเธอ เฮ้อ ..........ทำอะไรไม่ถูกครับ วันนี้ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ กับผู้หญิงคนหนึ่งที่เราเป็นต้นเหตุที่ทำไห้เธอเจ็บจนเดินไม่ได้ แล้วฉันจะทำยังไงดีที่จะทำไห้เธอคนนี้หายเจ็บไห้ทัน ก่อนกีฬา 5 พระเกี้ยวมา ........ ยิ่งคิดยิ่งกลุ้ม ทำยังใงดีนะ ฉันเดินลงมา เดินไปเรื่อยเปื่อยบนถนนสีขาว ที่มีเพื่อนๆในวัยเดียวกัน เดินไปเดินมา จนมาถึงห้องกิจกรรมของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ตอนนี้ในห้องกิจกรรม คนเยอะมาก มีพี่ๆเยอะแยะเต็มไปหมดอยู่ในห้อง สิ่งที่ฉันเห็นคือ พี่ๆเดินไปเดินมา บ้างก็นั่งวาดรูป นั่งทำอุปกรณ์เชียร์กันเป็นกลุ่มๆ ซ้อมร้องเพลงบ้าง ฉันเห็นดังนี้ก็ไม่อยากจะเข้าไปรบกวน เลยขอตัวเดินออกมา เมื่อฉันเดินออกมาจากห้องกิจกรรมแล้ว
ฉันก็ได้ยินเสียงประกาศไห้ผู้ที่มีส่วนร่วมเกี่ยวกับกีฬา 5 พระเกี้ยว ไห้มาประชุมพร้อมกันบนหอประชุม เมื่อเสียงประกาศจบ พื้นถนนที่ฉันยืนอยู่ จากที่คนเยอะจนเดินเต็มถนน ตอนนี้เหลือเพียงน้อยนิดเท่านั้นฉันถือชีสที่มีบทเพลงของ5พระเกี้ยว เดินมาเรื่อยๆจนถึงทางขึ้นหอประชุม ตอนนี้ที่ทางขึ้นหอประชุมมีเพื่อนๆเยอะมาก แต่ละคนต่างหอบกระดาษสี อุปกรณ์เชียร์ ชีสเพลง วุ่นวายไปหมด ต่างคนต่างรีบขึ้น ต่างทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายของตัวเองไห้ดีที่สุด ฉันลองคิดกลับมาว่าตัวเองนั้นทำงานที่ได้รับมอบหมายดีแล้วหรือยัง ฉันไม่ยอมน้อยหน้าคนอื่นหรอก แต่ก่อนที่ฉันจะทำนั้น ฉันขอเห็นยายซินเดินได้ก่อนนะ ฉันพูดจบ และมายังที่รถ และเดินทางไปยังโรงเรียนหอวัง อีกครั้ง

ฉันรีบขับรถไปอย่างเร็ว ยังกลับพ่อเป็นนายก รีบขับมายังโรงเรียนหอวัง
30 นาทีต่อมา ที่โรงเรียนหอวัง ฉันได้มาถึงหน้าโรงเรียน ฉันก็นำรถไปจอดที่เดิม คือร้านที่ฉันเคยมาสั่งน้ำทานบ่อยๆ เมื่อจอดรถเสร็จฉันก็รีบลงมาจากรถ ก้าวแรกที่ขาฉันแตะถึงพื้น ฉันก็ไม่สนใครใครทั้งนั้น รีบวิ่งมายังห้องที่ซินพักรักษาตัวอยู่ ในใจแต่ผมมีแต่ เรื่องราวที่ทำไห้ซินเจ็บปวด อย่างไม่น่าไห้อภัยตัวเอง


เมื่อมาถึงหน้าห้องพยาบาล ฉันรีบเปิดประตูเดินเข้าไปด้วยความรีบ เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ห้นาห้องมีเพียงแสงไฟที่เปิดอยู่พอเห็นทาง เท่านั้น ฉันเดินอย่างรีบ จนเดินเข้ามาเปิดประตูห้องที่ซินพักผ่อนอยู่ !!!! ก้อก ก้อก ก้อก ฉันเคาะประตู 3 ครั้งไห้สัญญาณว่าฉันจะเข้าไปนะ ฉันรอจังหวะไห้เธออนุญาติสักพักหนึ่ง แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบออกมา ฉันคิดมีอะไรหรือเปล่า ฉันเลยเดินเข้ามาทั้งที่เธอยังไม่อนุญาติ

ก้าวแรกที่ฉันเข้ามาในห้อง ฉันรีบมองไปยังเตียงที่ของเธอ สิ่งที่ฉันเห็นนั้นคือ ซินกำลังนอนตะแคงมาทางหน้าประตู นอนหลับตาปี๋ ฉันค่อยๆเดินเข้ามา เดินเข้ามาเบาๆ จนมาหยุดที่เบื่องหน้าของเธอ

ใบหน้าขาวๆที่หมดจรด นอนหลับตาปี๋ไม่รู้สึกตัว ชั่งใร้เดียงสายิ่งนัก มันทำไห้ฉันอดที่จะเคลิ้บเคลิ้มที่จะนำมือของฉันไปสัมผัสที่แก้มของซินไม่ได้

ใบหน้าของซินชั่งนุ่มจริง ผิวหน้าที่เนียนของเธอมาสัมผัสกับมือฉันเบาๆ ทำไห้ฉันรู้สึกหวั่นไหวไม่ใช่น้อย ...........

                          ฉันก้มลงไปพูดเบาๆแต่ได้ในใจความว่า

\" ซิน เอไม่รู้จะพูดกับซินยังไง ซึ่งคำว่าขอโทดที่เอได้บอกซินไป มันอาจทดแทนไม่ได้ ที่ซินต้องมาเจ็บขนาดนี้ แต่เอจะเป็นกำลังใจ จนกว่าวันที่ซินหายดี เฮ้อ.......... \" ผมกุมมือซินไว้แน่น

   ความรู้สึกตอนนี้ มันอดคิดเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้ เมื่อก่อนตอนที่เรายังเด็กกับเรื่องที่เราไปทำไห้ใครต้องเจ็บ เราไม่เคยสักครั้ง แต่เมื่อฉันได้โตขึ้นมา และมาทำไห้เธอคนนี้เจ็บมากขนาดนี้ ฉันไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่นั่งเฝ้าเธอตลอดเวลา เป็นกำลังใจไห้เธอตลอดเวลา แต่เธอจะรู้มั้ย ว่าฉันเสียใจจริงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมา ........


ตอนที่ 42 ฝันถึงเธอ ต้องจ่ายตังหรือเปล่า


ฉันยังกุมมือของซินไว้แน่น และแน่นอนตอนนี้ซินก็ยังไม่รู้สึกตัว ยังหลับตาปี๋อยู่บนเตียง ....

ฉันก็ยังพูดความรู้สึกในใจ ที่ฉันคนนี้มีไห้เธอ อะไรที่จะทำไห้เธอกลับมาเดินได้ไวๆเหมือนเดิมฉันพร้อมที่จะทำ .....
  ฉันยังพูดเบาๆ ตรงที่ข้างๆใบหูของเธอ ว่า

\" ซิน ซินคงไม่รู้หรอกว่า นอกจากเพื่อนของซินแล้ว ยังมีเอคนนี้เป็นห่วงเธอตลอดเวลา แทบไม่ได้ทำอะไรเลยวันๆนึง ก็เพราะซินคนเดียวรู้มั้ย \"

    ฉันยังมองไปที่ใบหน้าที่สดใสของซิน ใบหน้าที่ขาวๆริมฝีปากชมยังนอนไม่รู้สึกตัวยังหลับตาปี๋อยู่บนเตียงเหมือนเดิม .......... ใครจะไปรู้มั่งละว่าความรู้สึกของซินที่เดินมันเป็นอย่างไร ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ความรู้สึกแบบนี้เพราะฉันไม่ได้เป็นคนโดนเอง ...........


ถึงเธอจะหลับไม่รู้เรื่อง แต่ก็ไม่ได้ทำความรู้สึกที่ฉันทำไว้กับเธอได้ลดน้อยลงเลย ตราบใดที่เธอยังเดินไม่ได้ จะมีฉันคนคนนี้ คอยเป็นกำลังใจจนกว่าเธอจะเดินได้ขึ้นอีกครั้ง ................

                     เอ้ะ ...........สายลมอะไรนะ พัดมาเย็นมาก สายลมพัดมากระทบใบหน้าของฉัน และซินที่กำลังหลับอยู่ ลมชั่งพัดเข้ามาเบาๆและเย็นดีมาก มันทำไห้ฉันเริ่มง่วง ....... เริ่มง่วง และค่อยๆหลับไปยังตรงที่เบื้องหน้าของซิน......

                    เวลามันผ่านไปรวดเร็วมาก ขณะที่ฉันกำลังหลับอยู่ข้างๆซินนั้น ฉันก็เริ่มที่จะรู้สึกตัวขึ้นมา

\" .....หลับไปนานเลยนะเรา นี่มันกี่โมงแล้วนะ หยิบนาฬิกามาดูดีกว่า \" อ่าว .......... นั้นใครมานอนที่เตียงข้างๆชั้น นายคนนั้นที่ชนเรานิ นายมาตอนไหนมายังใง เราไม่รู้สึกตัวเลย
                
                 เมื่อซินชำเลืองสายตามองรอบๆและมองตรงที่ฉันนอนอยู่ \" นายคนนี้ก็น่ารักดีนะ ดูไปดูมา นายเป็นใครกันนะทำไม นายต้องมาชนเราด้วย แล้วทำใมเราต้องเจ็บขนาดนี้ \"
                             นายเอนายจะรู้อะไรบ้างไหม ชั่งไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าเราเจ็บขนาดไหน แต่เราเป็นผู้หญิงต้องอดทนพูดออกมาไม่ได้ นายเอนายยังมาหลับ ใร้เดียงสาอยู่อีก
                  พูดจบ...ซินก็ก้มลงหยิบยานวด มานวดตรงบริเวณขาที่ยังเดินไม่ได้ ..... \" โอ้ย ..... มันเจ็บจริงๆ ขาเรายังบวมไม่หายอีก เฮ้อ ..... \"

               เอนายจะรู้มั้ยว่าเราเจ็บขนาดไหน ชีวิตของซินไม่เคยแตะต้องตัวผู้ชายเลยสักคน นี่เป็นครั้งแรกที่ซินแตะตัวกับผู้ชายเลยนแต่ ........... เราเพิ่งรู้จักกันเองนะ แต่ทำไมเราถึงได้สนิทกันแบบนี้ ไม่เข้าใจเลย


ใช่ ................ เอก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมเราถึงได้มาเจอกัน

ซินตกใจทันที เมื่อได้ยินเสียงฉันพูด

\" อ่าว นายไม่ได้หลับหรอกหรอ \"

\" เราหลับนะ แต่รู้สึกตัวตอนซินไปหยิบยานวดทำเตียงสั่นๆเลยทำไห้เรารู้ตัวไงละ \"

พูดจบผมค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงของซินและแนนอน เธอรีบเขยิบหนีผมไปนั่งอีกฝั่งนึง

\" แล้วนายเฝ้าเรานานหรือยังละ เราตื่นมาก็เจอนายนอนอยู่บนเตียงเราแล้ว \" ซินเงยหน้าพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ถามผมและอยากรู้คำตอบ

\" ใช่แล้ว ซินเข้าใจถูกต้องแล้ว เอมาตั้งนานแล้ว มาถึงก็เจอซินยังหลับอยู่ เอเลยยังไม่อยากกวนซินนะ แล้วขาของซินเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นแล้วหรือยัง \" ฉันพูดจบ

ซินหันมาหาฉัน เธอเริ่มร้องไห้ ...... ใช่เธอร้องไห้ คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ แล้วฉันจะรู้เรื่องไหมเนี่ย เธอมานั่งร้องไห้อีกแล้ว ไม่พูดอะไรเลย

ผมรีบเดินเข้าไป \" ซิน ซินอย่าร้องไห้ ถ้าซินร้องไห้ เอจะร้องไห้ตามนะ อย่าร้อง โอ๋ คนดีอย่าร้องนะ \"

ซินหันมาหาฉันทั่งที่ยังร้องไห้ปนน้ำตา ........... \" เอ ซินยังเดินไม่ได้ \" เท่านั้นแหละ คำเดียวที่ผมได้ยินจากปากของซิน ซินตรงเข้ามากอดผมไว้ ........... น้ำตาของซินมันเอ่อล้นจนเลอะเสื้อของฉัน ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้ว ได้แต่นั่งปลอบใจเธอ พูดอย่างโน้นอย่างงี้ มันไม่ได้เป็นอะไรมากนะซิน ต้องหายทันแข่ง กีฬา 5 พระเกี้ยวแน่

เท่านั้นแหละครับ พอฉันพูดจบ ซินยิ่งร้องไห้ไม่หยุด .......... จนตอนนี้เสื้อของผมเปื้อนไปด้วยน้ำตา ที่บอกถึงความเจ็บปวดของซิน ที่เธอบอกผมด้วยน้ำตา

ผมยังกอดซินไว้ ...... และยังปลอบใจเธอคนนี้
\" ซิน ฟังเอนะ ซินต้องหายทันแน่ เอจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะทำไห้ซินหายทันก่อนกีฬา 5 พระเกี้ยว ถ้าซินไม่หาย เอก็จะขออยู่ตรงนี้ข้างๆซิน จนกว่าซินจะหาย ........\"

ความรู้สึกของ ซินที่มีไห้ฉัน ฉันอธิบายไม่ถูกแววตาของซินกำลังมองฉันอย่างไม่กระพริบ ทำไห้ฉันมองเธอไม่พริบเช่นกัน
ตอนนี้ปล่อยไห้อารมณ์ความรู้สึก เป็นเพียง ต่างคนต่างพูดไม่ออก ได้แต่มองตากันเท่านั้น มันเป็นความรู้สึกของฉันที่ดีมาก กับผู้หญิงคนนี้ ที่เธอทั้งสวยและน่ารัก เธอไม่ถือตัวเลยไม่เหมือนผู้หญิงบางคน ที่บางครั้งฉันต้องจ่ายตังทำไห้เธอมาคบฉัน


ตอนที่ 43 ซ้อมเพลง 5 พระเกี้ยว


จิงหรอ ที่จะอยู่เคียงข้างซินไปตลอดจนซินหายเจ็บ
ซินเงยหน้าขึ้นมาถามผมเบาๆ แต่ได้ใจความ ..............

\" ยิ่งกว่าจริงอีก เอพูดคำไหนก็รักษาสัญญาที่ไห้ไว้กับเพื่อนเอทุกคน แล้วเป็นยังไงบ้างขาเริ่มหายเจ็บหรือยัง \"

\" เริ่มจะหายเจ็บแล้วล่ะ ซินขอบคุณเอมากนะที่เอทำไห้ซินรู้ว่า อย่างน้อยคนที่จริงใจและยังเป็นห่วงเรานะยังมีอยู่ \"

แหะๆ ผมหัวเราะเบาๆ \" ซินก็ชมเอเกินไป ก็เอบอกแล้วว่าเอเป็นต้นเหตุทำไห้ซินเดินไม่ได้ เอก็ต้องรับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จิงมั้ย \"

\" ขอบคุณมากนะ .......... \" ซินลากเสียงยาว ยังไม่พอ ยังมาทำหน้าซึ้งอีก .........

                  และแน่นอนครับ ผมก็ไม่กล้ามองใบหน้าซินที่กำลังจ้องหน้าผมอยู่ ได้แต่มองฟ้าพื้นแก้เขิล ..........

     \" ซินฝนเริ่มจะหายตกแล้ว เอขอตัวกลับโรงเรียนก่อนนะ \"

\" เอจะกลับโรงเรียนแล้วหรอ \"

\" ใช่แล้วครับซิน เอออกมาจากโรงเรียนนานแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีใครว่าอะไรเอหรือเปล่า ป่านนี้ที่โรงเรียนของเอโดยเฉพราะพี่เชอรี่ตามหาเอไห้วุ่นละ \"

\" เอ ...................... แล้วเราคงมีโอกาสมาเจอกันอีกนะ \"

ก่อนที่ฉันจะเดินออกไปนั้น ฉันได้เดินเข้ามาหาซินที่ข้างๆเตียง แล้วบอกกับเธอว่า

\" ใช่ เราคงมีโอกาสเจอกันอีก \" สั้นๆ แต่ได้ใจความ พูดจบฉันก็เดินออกมาจากห้อง เดินมายังที่รถเพื่อขับกลับโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ


และต่อจากนี้ ตำนานของพวกเรา 5 โรงเรียน  5 พระเกี้ยว ก็จะเริ่มขึ้น
          

                ในที่สุดก็ขับรถกลับมาถึงโรงเรียน .........โอ้ว ... กลับมาถึงโรงเรียนจอดรถเสร็จ ฉันก็รีบเดินเข้ามาในโรงเรียน ฉันเดินเข้ามาได้ไม่กี่ก้าว เบื้อหน้าฉันตอนนี้ มีนายแจ้ค นายปุ้ม ป้อ มายื่นอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว ซวยแล้วครับ พี่เชอรี่ก็เดินเข้ามาหาผมด้วย

                     \" น้องเอไปไหนมาค่ะ พวกเพื่อนๆ พี่ๆหากันตั้งนานมาก เป็นอะไรหรือเปล่าทำใมมาโรงเรียนเอาป่านนี้ \"

แหะๆ .......... ผมยิ้มไห้พี่เชอรี่ อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นว่า
\" พี่เชอรี่ครับ พอดีเอไม่ค่อยสบายนะครับ ท้องไม่ค่อยดีก็เลยมาสายหน่อย พี่คงไม่ว่าอะไรนะครับ \"

\" อะ.. อ๋อเป็นอย่างนี้ นี่เองงั้นไม่เป็นไร น้องเอเดี่ยวมาที่ห้องกิจกรรมมาซ้อมเพลงที่ต้องร้องนะ \" พี่เชอรี่พูดกับผมเป็นชุด พูดจบก็เดินไปเลย

จนนายแจ้ค เข้ามาตบบ่าผม \" เฮ้ยเอจริงเปล่าวะที่มึงไม่สบายนะ ไม่ใช่ไปหาสาวที่ไหนแล้วมาบอกพี่เชอรี่ว่าไม่สบายนะ \"

ผมเมินครับ รีบเดินเข้ามาหาป้อ ถามเรื่องของหนิง

\" ป้อ .... หนิงเป็นยังไงบ้าง \"

\" หนิงนะหรอเอ ก็ทำงานหนักกันทุกคนเลย เห็นหนิงถามถึงเอบ่อยๆ ด้วยนะท่าทางหนิงจะเป็นห่วงเอมาก \"

\" อ่อ ขอบคุณมากนะป้อ แล้วตอนนี้หนิงอยู่ที่ไหนละ \"

\" ตอนนี้หนิงอยู่ห้องกิจกรรมนะ เอเดินไปหาหนิงเลย \"

         ฉันรีบเดินมาหาหนิงที่ห้องกิจกรรม ตอนนี้ฉันอยากจะคุยกับหนิงมากและเมื่อเดินเข้ามาถึงห้งกิจกรรม ก้าวแรกที่เข้ามาในห้องก็เจอหนิงนั่งพับแพลทอยู่ ฉันรีบเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วพูดว่า

\" หนิง เอมาแล้ว \" สั้นๆ แค่นั้นแหละที่ผมพูด

\" เอ.... เอมาแล้วหรอ เอหายไปไหนมาตั้งหลายวันหนิงคิดถึงเอนะ \"

โอ๋ ........... \" หนิง เอก็คิดถึงหนิงนะ แล้วหนิงกำลังทำอะไรอยู่หรอ \"

\" หนิงกำลังนั่งพับแพลทที่ใช้ในการแปรอักษรนะ เอมาก็ดีแล้วช่วยหนิงทำเลย \" หนิงพูดจบก็ส่งแพลทไห้ผมช่วยทำ

         ช่วงเวลาตอนนี้ที่ผมอยู่กับหนิง ฉันนั่งทำแพลตไป ฉันก็นั่งมองหน้าหนิงไป นานจน เสียงพี่เชอรี่ เอ่ยขึ้นมาเรียกฉัน ..........

\" น้องเอค่ะ มาซ้อมร้องเพลงได้แล้วค่ะ \"

\" คร้าบพี่เชอรี่ หนิงเอเดินไปซ้อมร้องเพลงตรงโน้นก่อนนะ หนิงมีอะไรเดินไปหาเอได้เลยนะ \"


  \" อืม เอหนิงมีเรื่องอะไรจะบอกเอ \"

\" มีอะไรละหนิง \"

\" คือ ....... คือว่า พ่อหนิงทำงานอยู่ที่อเมริกา แล้วถ้าหนิงจบ ม.6 ที่นี่ แม่ของหนิงจะย้ายบ้านไปอยู่ที่อเมริกาถาวรเลย แล้วกลับมาเมืองไทยนานๆทีนะ เอ ......... ถ้าเราต้องห่างกันแบบนี้ แล้วเรื่องของเราจะเป็นยังไงต่อไป \"

โอ้ว .......... ฉันฟังคำพูดของหนิงที่พูดขึ้นมา ฉันถึงกับสะอึกและเริ่มหน้ามืด แต่ฉันยังคงสติไห้แข็มแข็ง เดินเข้าไปหาหนิง พูดว่า

\" หนิงเอเข้าใจ ตอนนี้เราก็ยังเด็กอยู่ แล้วถ้าเอจะต้องไปอเมริกา อยู่ที่นั้นเอก็คงทำไม่ได้เหมือนกัน เพราะเอมีพ่อแม่ ทางบ้านต้องดูแล เอเข้าใจหนิงนะ \" พูดจบ ผมก็เข้ากุมมือหนิงไว้ มองแววตากัน ปล่อยไห้ใออุ่นจากมือของเราทั้งสองคนส่งถึงกัน ..........

\" ขอบคุณมากนะเอ ที่เข้าใจหนิง แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอนะ \"

\" .......... ใช่ ไม่ว่าเราจะห่างกันแค่ไหน ไห้เวลาตัดสินใจ และไม่ว่าหนิงจะอยู่ที่ไหน เอจะคิดถึงหนิงเหมือนเดิม \"

\" ขอบคุณนะเอ ที่เอเข้าใจหนิง เอไปซ้อมเพลงได้แล้ว สู้ๆนะ หนิงเป็นกำลังใจไห้ \"

........................... สิ่งที่หนิงพูดกับผม เป็นเรื่องที่ทำไห้ผมน้อยใจและเสียใจ กับระยะเวลาที่ผ่านมามันคืออะไร แต่สำหรับผมแล้ว  ไม่ว่าวันข้างหน้า จะเป็นอย่างไร เราทั้ง 2 คน จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไปเรื่อยๆ


ตอนที่ 44 ซ้อมเพลง 5 พระเกี้ยว ต่อ


ที่โรงเรียนหอวัง ซินกำลังนั่งอยู่บนเตียงคนเดียว และเธอกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ...

เฮ้อ ...... \" ป่านนี้เอกำลังทำอะไรอยู่นะ ถึงโรงเรียนแล้วหรือยัง แล้วเราจะไปคิดถึงเค้าทำไมเนี่ย เอไม่ได้เป็นอะไรกับเราสักหน่อยเนอะซินจะไปคิดถึงเขาทำใม พักผ่อนต่อดีกว่า \" พูดจบฉันก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงที่นุ่มๆ ของฉัน


ตัดมาที่ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ที่ห้องกิจกรรม ตอนนี้เป็นเวลา 12.00 ทุกคนได้ออกไปทานข้าวกันหมด เหลือเพียงฉันคนเดียวที่อยู่ในห้อง เฮ้อ ...... ฉันถอนหายใจใหญ่เลย กับสิ่งที่ฉันได้ยินจากปากของหนิง ใช่ฉันต้องคิดมากแน่เป็นใครใคร ก็ต้องคิด เมื่อรู้ว่าคนที่เราชอบจะต้องเดินทางไปเรียนต่อที่อเมริกา พอจบ ม.6 แม้ว่าฉันจะรักหนิงแค่ไหน ฉันก็ทึ้งครอบครัวแล้วไปแต่งงานกับหนิงที่โน้นไม่ได้หรอก แล้วฉันจะทำยังใงต่อไปดี ตอนนี้ฉันคิดแต่เพียงแค่ว่า ทำไมฉันรักผู้หญิงสักคนหนึ่งทำใมเวลาเราสนิทกันแล้ว ต้องมีเรื่องที่ต้องมาทำไห้ฉันกับเธอต้องห่างกันด้วย ................ ฉันพูดจบ พี่เชอรี่ก็เดินเข้ามานั่งข้างๆฉันตบไล่ฉัน 1 ที เหมือนพี่เชอรี่จะได้ยินสิ่งที่ฉันระบายออกไป

\" น้องเอค่ะ พี่เชอรี่จะบอกอะไรไห้น้องเอฟัง กับความรักนะมันเป็นสิ่งเดายาก น้องเอรู้ไหมว่าพี่เชอรี่มีแฟนมากี่คนแล้ว พี่เชอรี่เคยมีแฟน 2-3คนแล้ว แต่ปัจจุบันตอนนี้พี่ก็ไม่ได้คบกับใครแล้วละ

\" อ่าว ทำไมละครับ พี่ \"

\" ก็เหมือนกับที่น้องเอ พูดเมื่อกี้ เวลาเรารักใครสักคนแล้ว พอเวลาเนิ่นนานไป อาจจะต้องมีอุปสรรคไห้เราต้องเลิกกัน จิงมั้ยพี่เชอรี่ว่า เวลาเราจะรักหรือชอบใครสักคน เราเป็นเพื่อนต่อกันก่อนดีกว่า แล้วไห้เวลาช่วยดีไหม ........ \"

         เมื่อฉันได้ฟังพี่เชอรี่พูดจบ ทำไห้ฉันมีกำลังใจในการสู้ต่อไป ฉันไม่รู้หรอกว่าเรื่องของฉันกับหนิงจะเป็นยังไงต่อไป แต่ฉันขอทำวันนี้ไห้ดี และทำหน้าที่ที่ฉันได้รับมอบหมายไห้สำเร็จไห้ได้ ......... ฉันเข้าไปหาพี่เชอรี่ ด้วยแววตาที่แน่วแน่ ฉันได้เอ่ยขึ้น

\" พี่เชอรี่ครับ มาซ้อมเพลงของ 5 พระเกี้ยวกันดีกว่า ครับ ต้องร้องต้องใส่ทำนองตอนไหนบ้างครับ พี่ \"

       ค่ะน้องเอก่อนอื่นนะ พี่เชอรี่ขอทำความเข้าใจ กับบทเพลง 5 พระเกี้ยวก่อน บทเพลง 5พระเกี้ยว เป็นบทเพลงที่สืบสานกันมาตั้งแต่ มีกีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งที่  1 น้องเอรู้มั้ย ว่าบท เพลงของ 5 พระเกี้ยวไม่ใช่ใครจะได้ร้องง่ายๆ เพราะคนที่จะไห้มาร้องบทเพลงนี้ ต้องเป็นบุคคลที่ได้ถูกเลือกมาเป็นอย่างดี และเพลงนี้ไม่ได้ร้องกันง่ายๆ เพราะเพลงนี้ต้องเกิดจากการที่ ผู้หญิง กับ ผู้ชาย ร้องร่วมกัน และ พวกเรา 5 โรงเรียน 5 พระเกี้ยว ต้องส่งตัวแทนโรงเรียนละ 1คน มาร่วมร้องบทเพลงที่สำคัญเพลงนี้

          โหว........... ขนาดนั้นเลยหรอครับ ......... พี่เชอรี่

\" ก็ใช่นะสิ แล้วน้องเอของพี่ ก็ต้องสู้เต็มที่นะ พี่เชอรี่ได้ข่าวมาว่า น้องเอได้ร้องคู่กับ หญิงสาวสวยของโรงเรียนหอวังด้วย \"

\" ขะ ขนาดนั้นเลยหรอครับ แล้วผมจะต้องเตรียมตัวยังใงบ้างครับ พี่เชอรี่ \"

\" น้องเอ ก็ไม่ต้องเตรียมตัวอะไร ก็แค่ตั้งใจร้องตั้งใจซ้อมและทำไห้ดีที่สุด ก็เกินพอแล้ว \"


             และแน่นอนเมื่อผมได้ยินพี่เชอรี่พูด เกี่ยวกับโรงเรียนหอวังทำไห้ผมคิดถึงซินขึ้นมาทันที


ตอนที่ 46 ซ้อมเพลง 5 พระเกี้ยว ตอนจบ


ซินเธอกำลังทำอะไรอยู่นะ แล้วสิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุดคือ ........ ขาของซินขาของเธอจะหายทันการแข่งขัน กีฬา 5 พระเกี้ยวไหมนะ ฉันพูดจบ พี่เชอรี่ก็เดินเข้ามาหาฉัน พร้อมกับส่งเนื้อเพลง 5 พระเกี้ยวไห้ฉัน แล้วพูดขึ้นว่า

\" น้องเอค่ะ นี่คือบทเพลงคู่ของ 5 พระเกี้ยวแต่ตอนนี้คงต้องซ้อมร้องกับพี่เชอรี่ไปก่อนนะ เพราะว่าคนที่ร้องคู่กับเราที่เป็นฝ่ายหญิง จะมาซ้อมร่วมกับน้องเอ ในอีก 4 วันต่อไปตอนนี้เราก็มาซ้อมร้องเพลงกันใว้สักนิดก่อน เอาแค่รู้ทำนองและจำเนื้อเรื่องร้องไห้แม่นก่อนนะ เอาละมาเริ่มซ้อมกันเลย น้องเอดูที่บรรทัดแรกนะค่ะ บรรทัดแรกจะเป็นฝ่ายชายร้องก่อน ฝ่ายชายจะเริ่มร้องว่า ด้วยความคิด ด้วยความหวัง ด้วยพลังของเราทุกคน ท่อนนี้ขอไห้น้องเอร้องช้าๆ และค่อยๆเอื้อนเสียงเพลงไห้ช้าๆและไห้เป็นธรรมชาติมากที่สุด แบบนี้นะค่ะน้องเอพี่เชอรี่จะร้องไห้ฟัง ด้วยความคิด ..... ฮืม ฮือ ........ ด้วยความหวัง ........ ฮืม....... ด้วยพลัง........ของเราทุกคน ฮืม ฮืม ........ ไหนน้องเอลองร้องสิค่ะ \"

\" คร้าบผมพี่เชอรี่ ............ ด้วยความคิด ......... ฮืม ฮือ .......... ด้วยความหวัง ............ ฮืม ......... ด้วยพลัง ............ ของเราทุกคน ฮืมฮือ ......... แบบนี้ใช่ไหมครับพี่เชอรี่ ....... \"

\" ใช่ค่ะ....น้องเอ ร้องได้ดีแล้วนะค่ะ แต่ว่ายังมีเสียงเพี้ยนตรงเอื้อนเสียงอยู่นะ น้องเอเอื้อนเสียงเร็วไปหน่อย ต้องเอื้อนไห้ช้ามากกว่านี้ ..... แต่ถือว่าดูโดยรวมแล้วดีพอใช้ นะเอาละ ท่อนต่อไป ด้วยกำลังใจ ..... ที่มีมากมายเหลือล้น ........ฮืม ฮือ .... เราทุกคนจึงก้าวมา สร้างความฝันร่วมกัน ..... สร้างสัมพันธิ์ผูกมิตรด้วยเกมกีฬา ......... ประเพณีสืบสานถึงวันข้างหน้า สร้างศรัทธา ......... ฮืม ฮือ สามัคคี .... เอาละน้องเอไหนร้องตามพี่เลย

\" โหว........ เชอรี่ทำไมร้องเพราะจรังเลยครับ โหว ... \"

\" ขอบคุณนะจ้ะ น้องเอแต่นี่ไม่ใช่เวลามาชมพี่นะ ตั้งใจร้องไป \" เสียงพี่เชอรี่เป็นการเป็นงานมากจนฉัน ต้องทำไห้ดีที่สุดกับการร้องครั้งนี้

\" ครับผม พี่เชอรี่ เอจะตั้งใจซ้อมไห้มากครับ ท่อนต่อไปนะครับ ด้วยกำลังใจ ....... ที่มีมากเหลือล้น ........ ฮืม ฮือ ......เราทุกคนจึงก้าวมา สร้างความฝันร่วมกัน ..... สร้างสัมพันธ์ผูกมิตรด้วยเกมกีฬา ......... ประเพณีสืบสานถึงวันข้างหน้า สร้างศรัทธา ......... ฮืม ฮือ ฮืม .. สามัคคี ........ พอฉันร้องจบ เสียงตรบมือก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงคำชมของพี่เชอรี่

\" น้องเอ พี่ไม่คิดเลย ว่าน้องเอจะจดจำทำนองเพลงและเนื้อเพลงไวขนาดนี้ และที่สำคัญน้องเอร้องถูกทุกคำ ไม่มีคำไหนผิดเลย ท่อนต่อไปเลยนะ และก็มาถึงท่อนที่สำคัญซึ่งรวมหัวใจของเราทุกคนชาวห้าพระเกี้ยว มีใจความว่า ห้าพระเกี้ยวรวมจิตใจ ........ ฮือ ฮือ ........มั่นคงใว้ในศักดิ์ศรี ห้าพระเกี้ยวรวมพลังสามัคคี เพื่อศักดิ์ศรีสถาบัน .......... ฮืม ฮือ ....... เอาละค่ะน้องเอ ท่อนที่ 3 ค่อยๆ ร้องนะค่ะ

\" คร้าบผม .......  ห้าพระเกี้ยว รวมจิตใจ ....................... ฮือ ฮือ ...........มั่นคงใว้ในศักดิ์ศรี ห้าพระเกี้ยวรวมพลังสามัคคี เพื่อศักดิ์ศรีสถาบัน .......... ฮืม ฮือ ....... \" ร้องแบบนี้ใช่ไหมครับ พี่เชอรี่

\" น้องเอ ร้องได้ดีมาก แต่พี่เชอรี่ขอติน้องเอนิดนึง ขอไห้น้องเอจำทำนองเพลงไห้แม่นกว่านี้ นะค่ะเชอรี่ขอไห้น้องเอ กลับไปคิดกลับไปปรับปรุงเป็นการบ้านเลยนะ \"

\" คร้าบผม พี่เชอรี่ เอจะทำไห้ดีที่สุดครับ ........ \"

\" ค่าน้องเอ งั้นวันนี้ก็พอแค่นี้ละ ขอบคุณน้องเอมากค่ะ กลับบ้านได้แล้ว \"

                   พี่เชอรี่พูดจบ ฉันก็เดินออกมาจากห้องกิจกรรม และด้วยความเหนื่อยฉันจึงรีบมายังที่รถ รีบขับกลับบ้านไป และเหลืออีกเพียง 6 วัน มหกรรมที่ยิ่งใหญ่ กีฬา 5 พระเกี้ยวจะรูดม่านเปิดฉากแล้ว


ตอนที่ 47 ฉันชอบเพลงนี้


     วันรุ่งขึ้นที่ห้องกิจกรรมโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ วันนี้ไม่ว่าเป็น นายแจ้ค นายปุ้ม นายเข้ม ป้อ หนิง มิ้นท์ ฝ้าย เหมี่ยว ทุกคนต่างยุ่งกับงานของตัวเองที่ได้รับมอบหมาย ฉันก็เช่นกัน ก็ต้องซ้อมเพลง 5 ห้าเกี้ยวอีก เสียงดังลั่นสั่งงานมาแต่ไกลไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพีเชอรี่ เอง ใจความว่า

\" เหมยดูอุปกรณ์ที่ใช้แปรอักษรด้วยนะ รู้สึกว่ามันจะเริ่มเก่านำมาทำความสะอาดหน่อยนะ ภาคภูมิ เรื่องซ้อมเชียร์ไปถึงไหนแล้ว เดี่ยวทำรายงานบอกความคืบหน้าด้วยนะค่ะ ปอยเธอด้วยนะ ทำเรื่องอุปกรณ์การเชียร์ไปถึงไหนแล้ว เดี่ยวทำเป็นรายงานส่งเชอรี่ด้วยนะ ภายในวันนี้ ........ \" พี่เชอรี่พูดจบ ทุกคนก็ต้องสะอึก กับคำสั่งที่ดูหนักแน่นของพี่เชอรี่ ..... จนพวกเราต้องก้มหน้าก้มตาทำงานกันอย่างขะมักขะเม้น

ตัดไปที่ห้องกิจกรรมของโรงเรียนหอวัง ปุ้ยกำลังตั้งหน้าตั้งตาประชุมแทนซิน ที่นอนเจ็บอยู่ บรรยากาสที่ห้องประชุมที่โรงเรียนหอวัง ก็ครึกครักเป็นพิเศษ ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาที่จะสร้างสรรค์ผลงานของโรงเรียนตัวเองไห้ดีที่สุด

ตัดไปที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา ที่บนห้องบนหอประชุม พี่ประธานโรงเรียนของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา ก็กำลังพูดจาโหวกแหวกอยู่บนเวที สั่งงานไห้ทุกฝ่ายได้เตรียมตัวไห้พร้อมกับ กีฬา 5พระเกี้ยว

ไม่ต่างจากอะไรกับ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ที่ลานอเนกประสงค์ กำลังมีการแปรอักษร อย่างขะมักขะเม้น มีการซ้อมเพลงเชียร์ และการซเอมกีฬา

โรงเรียนบดินทร์ เดชาก็ไม่น้อยหน้า ที่สนามมีการซ้อมแปรอักษร และการร้องเพลงมารช์ของโรงเรียน และวงดุริยาง ที่ตอนนี้บรรเลงเพลงกราวกีฬาลั่นโรงเรียน .............

            สรุปได้ว่า ทุกโรงเรียน กำลังเตรียมพร้อมกับมหกรรมกีฬาของพวกเรา ชาว 5พระเกี้ยวอย่างยิ่งใหญ่ และไม่มีใครยอมใคร แต่พวกเราทุกคน ก็จะทำไห้ดีที่สุด เพื่อสถาบันของเรา

ที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการตอนบ่าย ที่สแตนหลังโรงเรียน ตอนนี้มีฉันอยู่คนเดียว ตอนนี้จะมีใครรู้ถึงความของรู้สึกของฉันคนนี้บ้าง ว่าฉันคิดถึงซินนะ เธอเป็นยังไงบ้าง เธอกำลังทำอะไรอยู่ ฉันอยากจะไปอยู่ใกล้เธอ ฉันอยากจะเห็นหน้าเธอ ฉันอยากคุยกับ.......... เธอซินจะรู้มั้ย ....... ว่าเอคิดถึงซินมาก ฉันทนไม่ไหวละ ที่ต้องไห้ฉันต้องอยู่ห่างกับซิน ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รีบวิ่งมายังตรงรถที่ฉันจอดอยู่

ฉันรีบใขกุญแจรถ ........ อย่างรีบ ตอนนี้ในหัวมีแต่ภาพหน้าตาของซินเท่านั้น ฉันรีบขับออกถนนไป ฉันรีบขับรถออกมาที่ถนนใหญ่ ยังกับพ่อเป็นนายก เพื่อที่จะตรงมาหาซินที่โรงเรียนหอวัง ........

เมื่อฉันมาถึงโรงเรียนหอวัง ฉันก็รีบจอดรถ รีบวิ่งมายังห้องที่ซินรักษาตัวอยู่ ฉันวิ่งผ่านเพื่อนๆ ที่ต่างโรงเรียนกับฉัน ฉันวิ่งผ่านทางที่ฉันไม่ค่อยคุยเคยกับที่โรงเรียน แต่ที่ที่ฉันคุ้นเคย คือที่ที่เราเคยชนกัน และที่ที่ซินนอนรักษาตัวอยู่

และเมื่อฉันมาถึง ห้องที่ซินรักษาตัวอยู่ ฉันรีบเปิดประตูเข้าไป ......... เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไป ก้าวแรก และแววตาแรกที่ฉันเห็นคือ

ซินนั่งอยู่บนเตียง และหันมามองฉันอย่างไม่กระพริบ .......... ความรู้สึก ฉันเมื่อได้เจอซินอีกครั้ง ฉันดีใจมากรีบวิ่งเข้าไป ....... ตอนนี้ฉันอยากจะมองหน้าซินใกล้ๆ อยากจะอยุ่กับเธอใกล้ๆ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกอะไร แต่เมื่อฉันเข้ามาในห้อง มาถึงตรงเตียงของซิน ทำไห้ฉันมองเห็นหน้าซินชัดเจนมากขึ้น หน้าตาที่ขาวหมดจรด และ แววตาของซินที่จ้องมองฉัน อย่างไม่กระพิบ ..... และคำแรกที่เธอพูดกับฉัน ซินพูดว่า ..... เอ .......... สั้นๆ แค่นั้นละครับ ที่ผมได้ยิน

             โอ้ย ......... ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก ซินมองแววตาผมอย่างไม่กระพริบ ผมก็มองเธออย่างไม่กระพิบเหมือนกัน .........

\" ซิน .......... ซิน เอคิดถึงซินมาก \" เออยากจะบอกซินว่า .................................. ว่า .................................


ตอนที่ 48 หัวใจฉัน ฉันไห้เธอ


เออยากจะบอกซินว่า...............\" ต่างคนเข้าใจ ต่างก็เรียนรู้ทุกอย่าง ด้วยสองเรา แค่มองสายตา ก็พอรู้ใจ มีเธอมีฉัน ก่อเป็นความหมาย ให้ใจผูกพัน ระหว่างเอกับซิน เอไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกยังไง แต่ที่เอพูดไปเมื่อกี้ทุกอย่าง เอพูดจากใจ ............ \"
ผมพูดจบเท่านั้นละครับ ซินลุกขึ้นมาจากที่นอน โถมเข้ามากอดฉันทันที

\" ซินอย่าร้องไห้ โอ๋ คนดีอย่าร้องไห้นะ \" ฉันพูดพลางเอามือขวาไปลูบหัวของซินเบาๆ

\" เอ .......... จะไม่ไห้ซินร้องไห้ได้ยังไง ในเมื่อเอพูดกับซินมากถึงขนาดนี้ เอรู้ไหมชั่วชีวิตของซินได้เจอะได้เจอใครมาเยอะแยะ แต่ไม่มีใครเลย ไม่มีใครสักคนที่พูดแบบเอ \"

          สิ่งที่พูดกับฉัน เป็นความรู้สึกที่ฉันจะอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ความรู้สึกของซินที่มีไห้ฉัน ถึงฉันไม่ได้เก่งกาจเหมือนนายกแต่ฉันก็พอดูความรู้สึกของซินออก ว่า ......... สิ่งที่ฉันพูดไปนั้นเป็นสิ่งที่ฉันไม่ได้คิดไปข้างเดียว แต่ก่อนนั้น ฉันเคยแปลกใจ เวลาฉันพูดเรื่องความรักกับผู้หญิงคนไหน ฉันมักจะคิดอยู่ฝ่ายเดียว ว่าเธอน่าจะรักฉัน เหมือนที่ฉันรักเค้า แต่มันไม่ได้เป็นดั่งใจฉันเลย กับความรักครั้งที่ผ่านมา แต่มาตอนนี้ถึงได้เจอ กับความรักจริงๆสักที หน้าอกนุ่มๆ กับความน่ารักของซินทำไห้ผมกอดซินแน่นขึ้น แน่นขึ้น ........

           บรรยากาสในห้องเป็นใจเหลือเกิน ที่แห่งนี้ตรงนี้ มีเราอยู่เพียง 2คน ฉันยังกอดซินไว้แน่น ไม่ปล่อยเรากอดกันอย่างนี้ ไห้ใออุ่นของเราทั้งสองคนส่งหากัน เราสองคนไม่รู้หรอกว่าเวลา มันผ่านไป กี่ชั่วโมง กี่นาทีแล้ว แต่เราทั้งสองคนรู้แต่เพียง ที่ตรงนี้ละ คือ \" ที่ที่เราผูกพันธ์กัน \" และฉันก็คำพูดหนึ่งที่อยากบอกกับซิน ฉันพูดเบาๆใกล้ๆเธอแต่ได้ใจความว่า

\" ซินรู้อะไรบ้างหรือเปล่า ชั่วชีวิตของเอ เอค้นหาความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกอะไรนะหรอ ก็ความรู้สึกที่ทั้งสองฝ่าย ต่างเข้าใจเห็นอกเห็นซึ่งกันละกันไง ในที่สุดเอก็เจอแล้ว ขอบคุณมากนะซิน ซินทำไห้เอรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่าง ซึ่งเรียกว่า ความจริงใจ \"

\" เอ ...... ซินอยากจะถามอะไรเอหน่อย \"

\" ได้สิ ถามเอมาเลย \"

\" อืม ...... ซินถามละนะ ทำไมทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน เอถึงดีกับซินแบบนี้ แล้วอีกอย่าง เอไม่กลัวว่า ซินจะหลอกเอหรอ \"

\" เป็นความรู้สึกที่เอตอบยากมาก แต่กับเอแล้ว เอไม่สนหรอกว่า จะโดนหลอกไม่หลอก แต่การที่เราเป็นคนดี เอเชื่อในสิ่งที่เอทำ ไม่ว่าผลลัพท์ จะออกมายังใง เอก็จะทำ \"
ฉันพูดจบ ซินก็มองหน้าฉันไม่กระพริบ เป็นความรู้สึกทีซึ้งใจจริงๆ ต่างคนต่างพูดไม่ออก ในตอนนี้ เราปล่อยไห้ความรู้สึกดีดี ส่งหากัน
แต่ฉันก็ยังเก็บ คำพูด คำว่ารักเอาไว้ และจะไม่บอกสุ่มสี่สุ่มอีก ......... ถ้ายังไม่มั่นใจจริงๆ


1 ชั่วโมงผ่านไป บนเตียง ซินยังเอียนตัวหลับลงที่ตักของฉัน ซินตอนนี้น่ารักดีนะ ปากแดงๆ อมชมพูของเธอ มันทำไห้ฉันคนนี้อดใจไว้ไม่อยู่ อยากจะจูบเธอเบาๆ ฉันค่อยๆ โน้มตัว ไปใกล้ๆ ริมฝีปากของซิน เข้าไปใกล้ๆ จนฉันเกือบจะจูบที่ริมฝีปากซินเบาๆ แต่ฉันดึงใจตัวเองออกมา บอกกับใจตัวเองว่า อย่า ฉันโน้มตัวขึ้นมา มองใบหน้าที่อ่อนโยน ที่น่ารักของซินที่กำลังนอนอย่างไม่รู้เรื่องบนตักของฉัน  20 นาทีต่อมา ...... ซินก็ตื่นขึ้นมา

\" ตื่นแล้วหรอ ซิน \"

\" นี่ซินหลับไปนานไหมเอ \" ซินพูดขึ้น พร้อมค่อยๆโน้มออกจากตักของฉัน

\" ก็ เกือบ 2 ชั่วโมงได้ แล้วนั้นจะลุกไปไหน เอช่วยประคองนะ \" พูดจบฉันก็ค่อยไปประคองซิน

\" อืม ..... ซินจะไปล้างหน้านะ \"

\" ขาเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างยัง \"

\" ก็เริ่มดีขึ้นแล้วละ แต่ยังเดินได้ไม่สะดวกเท่านั้นเอง \"

\" ซินเดี่ยวเอต้องกลับบ้านแล้วนะ \"

\" จะกลับแล้วหรอ \" ซินหันมาจ้องหน้าฉันและถาม ......

\" ใช่แล้ว.... เดี่ยวต้องกลับไป ฝึกร้องเพลงต่ออีก \"

\" ร้องเพลง เอร้องเพลงอะไรหรอ บอกซินหน่อยได้ไหม \"

\" ได้สิ คือว่า เอต้องร้องเพลง เปิดงานกีฬา 5 พระเกี้ยวนะ \"

\" โอ้ว..... จิงหรอ เอเป็นตัวแทนโรงเรียน เตรียมพัฒ หรอ ....... \"

\" ใช่แล้วล่ะ ว่าแต่ว่า ทำไมซินต้อง ตกใจแบบนั้นด้วยละ \"

\" ก็ซิน ดีใจนิเอ \"

\" ซินดีใจ ซินดีใจเรื่องอะไรหรอ อย่าบอกนะ ดีใจเรื่องที่ได้ร้องเพลง \"

\" ก็ทำนองนั้นมั่ง \" ............ สั้นๆ แค่นั้นแหละ ที่ซินตอบฉัน ทำไห้ฉันงงจริงๆ


                   จากนั้นฉันประคองซินมาที่เตียงนอน เสร็จแล้ว ฉันได้พูดว่า

\" ซิน เอขอกลับบ้านก่อนนะ ขอไห้ซินหายไวๆ ทันกีฬา 5 พระเกี้ยวนะ เอจะคอยเป็นกำลังใจไห้ซินตลอดเวลา แล้วเดี่ยวอีก วัน สองวัน เอจะมาเยี่ยมอีก \"

\" ค่ะเอ แล้วเราเจอกันนะ ซินจะหายไวๆ จะได้ร้องเพลงคู่กับเอ \"

\" อะไรนะซินเมื่อกี้ซินพูดว่าไรนะ เอได้ยินไม่ค่อยชัดเลย \"

\" อ๋อ ......... ไม่มีไรหรอกเอซินบอกว่า เอตั้งซ้อมเพลงดีดีนะ \"

\" อืม ........ เอกลับบ้านแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย \"

                         หลังจากที่ฉันพูดจบ ฉันก็เดินออกมาจากห้อง มายังที่รถ  ขับกลับบ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อย

และเหลืออีกเพียง 4 วัน มหกรรม กีฬา 5 พระเกี้ยว จะเปิดฉากแล้ว


ตอนที่ 49 อีก4 วัน มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวจะเปิดฉากขึ้น


อีกเพียงแค่ 4 วันเท่านั้น มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวจะรูดม่านเปิดฉากแล้ว วันนี้เป็นยังไงบ้างละ กับ 5 โรงเรียน ที่เข้าแข่งขันอย่าง
1. โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา พญาไท
2. โรงเรียนบดินทร เดชา ( สิงห์ สิงหเสนี )
3. โรงเรียนหอวัง
4. โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า
5. และ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ
                                
                                   ที่บนหอประชุมของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ วันนี้ครึกครื้นเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นการซ้อมเชียร์ การซ้อมแปรอักษรโดยใช้เครื่องมือที่เราเรียกกันว่า \" อุปกรณ์แปลอักษร \" แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ซ้อมเพลงเชียร์เลย แต่ตอนนี้ฉันกำลังซ้อม ซ้อมร้องบทเพลง ของพวกเราทั้ง 5 โรงเรียนอยู่ทางด้านหลังหอประชุม แต่ตอนนี้เสียงบนหอประชุม เสียงดังมากจนฉันร้องเพลงแทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง แค่นั้นยังไม่พอ เสียงจากบนเวที ที่พี่เชอรี่ ตะโกน สั่งการก็ดังไม่แพ้กัน มีใจความว่า

\" วันนี้เหลืออีกเพลงแค่ 4 วันเท่านั้น มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวของพวกเรา จะเปิดฉากขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว วันนี้ขอไห้ทุกฝ่ายเตรียมความพร้อมทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น อุปกรณ์การเชียร์ทุกชนิด อาหาร เครื่องดื่ม ป้ายของเรียน ธงประจำประโรงเรียน ชุดในการทำกิจกรรมทุกชนิด ขอไห้ผู้ที่ส่วนเกี่ยวข้อง ดูแล และตรวจสอบอยู่ตลอดเวลา และอย่าไห้มีความผิดพลาดขึ้นก่อนการแข่งขัน ขอไห้ทุกคน ไม่แค่น้องๆอย่างเดียว พี่ๆ ทุกคนก็ต้องร่วมมือเป็นอย่างดีนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ และต่อไปคงไม่มีอะไรแล้ว ขอไห้พวกเราทีมงานกิจกรรมทุกคน และน้องๆ ซ้อมไห้ดีที่สุดค่ะ \"

         เมื่อเสียงพี่เชอรี่พูดจบ พี่เชอรี่ก็เรียกประธานเชียร์ไห้ขึ้นมาซ้อมต่อ และส่งไมล์ไห้ นั้นคือพี่เหมยนั้นเอง

\" สวัสดีค่ะ น้องๆทุกคน พี่ขอแนะนำชื่อเล่นของตัวเองอีกรอบ พี่ชื่อพี่ เหมยค่ะ จะมาซ้อมร้องเพลงเชียร์ไห้ทุกคน และต่อไปจากนี้ ขอไห้น้องๆ ทุกคนตั้งใจซ้อมอย่างเต็มที่ นะค่ะทุกคน เอาละพี่เหมยจะบอกถึงเพลงที่เราต้องใช้ในการประกวดกองเชียร์ก่อนนะค่ะทุกคน
การประกวดกองเชียร์นั้น ทางคณะกรรมการ ได้กำหนดช่วงเวลาในการประกวดกองเชียร์ไว้คือ โรงเรียนละ 10 นาที เพลงที่เราจะใช้ในการประกวดกองเชียร์คือ
1  เพลงมารช์ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ
2. เพลง ยอดเยี่ยม
3. เพลง สุดแกร่ง
4. เพลง เย้ยฟ้า
5. เพลง Rock You
6. เพลง ฮายเออร์
7. เพลง hay you
8. เพลง สยามพาเรต
9. เพลง ธงไชโบกพริ้ว
10. เพลง We Come to เชียร์  
และ สุดท้ายจบด้วย โคต ปรบมือ 4 รอบ แล้วตะโกนว่า \" เตรียมพัฒน ดังๆ \"

และวันนี้ เราจะไห้ทุกคน จำเนื้อเพลงทั้งหมดไห้ได้ก่อนนะค่ะ เอาละค่ะอีก 5 นาทีพี่จะไห้ทาง สตาฟแจกชีสเพลงไห้นะค่ะ ตอนนี้ขอไห้น้องๆทุกคนทำตัวไห้สบายๆไปก่อน ............... \"

----------------------------- ตัดไปที่ลานอเนกประสงค์ของโรงเรียน หอวัง -------------------------------

ที่โรงเรียนหอวังยามเช้าแบบนี้ก็ไม่ได้น้อยหน้าเลย กำลังซ้อมการแปรอักษรอย่างขะมักขะเม้น

\" ที่โรงเรียนบดินทรเดชา \"

ที่โรงเรียนบดินทรเดชาตอนนี้ ก็ไม่เป็นสองรองใคร เมื่อวงดุริยางของโรงเรียน กำลังบรรเลงเพลง กราวกีฬา ต่อด้วยเพลงมารช์ของโรงเรียน และยิ่งใหญ่ไปกว่านั้นคือ การบรรเลงเพลง สยามพาเลต

\" ที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา ก็ยิ่งใหญ่อลังการเหลือเกิน กับการซ้อมเพลงเชียร์ที่ดังกระหึม \"

--------------------------- และเจ้าภาพในการแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยว คือ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ---------------------

ที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ไม่ว่าจะเป็น การบริหารที่ต้องแสดงในวันเปิดงาน วงดุริยางค์ ที่กำลังบรรเลงเพลงดังกระหึม ตลอดจนการซ้อมในรูปแบบต่างๆ ที่เตรียมไว้ สำหรับการโชว์ในการเปิดงาน กีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งที่ 5 ที่สนามธูปะเตมีย์ ซึ่งนับว่า ยิ่งใหญ่อลังการสมกับการเป็นเจ้าภาพ จริงๆ


ตอนที่ 50 ความเคลื่อนไหวของ 5 สถาบัน


ที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ บนเวทีตอนนี้พี่เหมยกำลังซ้อมไห้ทุกคนร้องเพลงกันอย่างหนักหน่วง ตั้งแต่เพลงมารช์ เตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการจนถึงเพลงสุดท้าย แต่ในกองเชียร์ 900 ชีวิต ของเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ในนั้นมีเพื่อนผมอย่าง นายแจ้ค นายแข้ม นายกลัน นายหยุน ป้อ หนิง ม้อน บิ้ก เหมี่ยว ฝ้าย นุ่น กำลังตั้งหน้าตั้งตาซ้อมเพลงอย่างเต็มที่ แล้วผมละทำอะไรอยู่นะหรอตอนนี้ ฉันไม่เอาเปรียบเพื่อนๆของฉันหรอก ฉันกำลังซ้อมร้องเพลง 5 พระเกี้ยวอยู่นะสิ  ................ จนพี่เชอรี่เดินมาหาฉัน บอกว่า

\" น้องเอค่ะ อีก 2 วันน้องเอจะต้องไปร่วมซ้อมร้องเพลงกับเพื่อนๆทุกโรงเรียนเลยนะ ยังไงพี่เชอรี่ก็มาบอกไห้น้องเอจำเนื้อเพลงไห้แม่น อย่าไห้เสียชื่อโรงเรียนเราละ พี่เชอรี่มาบอกแค่นี้ละ ไม่รบกวนเวลาซ้อมร้องเพลงของน้องเอละ แล้วอีก 2 วันเราเจอกัน \"

\" ครับผม พี่เชอรี่ เอจะทำไห้ดีที่สุดครับ \" สั้นๆ แค่นั้นละครับที่ผมพูด

        ฉันค่อยๆ เดินลงมาจากบนหอประชุมที่ ตรงทางออกด้านหลัง ฉันเดินลงมา จนถึงด้านล่างสุด เดินตรงลงมาเรื่อยๆ เดินผ่านสนามบาสที่มีพวกเพื่อนๆ พี่ๆซ้อมกีฬากันอยู่หนาตา มีการนำอุปกรณ์การเชียร์ มานั่งทำที่สนามบาส สรุปได้ว่าตอนนี้ทั้งโรงเรียนของฉัน กำลังมุ่งมั่นและตื่นตัว กับการซ้อมกีฬา 5 พระเกี้ยวกันอย่างล้นหลาม ....... แต่ตอนนี้ใจของฉันคิดถึงซินเหลือเกิน ซินกำลังทำอะไรอยู่นะ ซินจะคิดถึงเอไหมหน๋อ

\" ซินเป็นยังไงบ้าง ขาหายดีหรือยัง \" เสียงปุ้ยกำลังถามอาการของซินอย่างเป็นห่วงมาก

\" ขาของซินตอนนี้เริ่มเดินได้แล้ว พรุ่งนี้ซินคิดว่า ซินน่าจะเดินได้แบบเดิมแล้วละ อ๋อ.... เกือบลืมถาม เรื่องกีฬา 5 พระเกี้ยวไปถึงไหนแล้ว ยายปุ้ย \"

\" อ่อ .. ชั้นฟังแกพูดแบบยี้ชั้นก็โล่งใจที่แกจะหายแล้ว เรื่องกีฬา 5 พระเกี้ยว ตอนนี้โรงเรียนเราก็กำลังซ้อมอย่างหนัก ไม่ว่าจะเป็น ซ้อมเชียร์ การแปรอักษร ซ้อมวงดุริยางค์ \"

\" อืม ..... แล้วเรื่องการซ้อมร้องเพลง 5 พระเกี้ยวละ \"

\" เรื่องการซ้อมเพลงนะหรอ อืม..... เขาจะเริ่มซ้อมร้องกันอีก 2 วันข้างหน้าแล้ว ตอนแรก ชั้นก็บอกพี่ประธานเขาไป ถ้าแกยังเดินไม่ไหว ก็คงต้องเปลี่ยนตัว แต่มาวันนี้ ตอนนี้ ชั้นเห็นแกพูดแบบนี้ ชั้นก็โล่งใจละ แกก็ได้เป็นตัวแทนเหมือนเดิม \"

\" ....... อืม ซินก็ไม่นึกนะ ปุ้ยว่าซินจะกลับมาหายทันการแข่งกีฬา 5 พระเกี้ยว ส่งสัย สวรรค์จะเห็นใจคนสวยอย่างชั้น 5 5 5 \" ซินพูดด้วยอารมณ์ที่แจ่มใสเป็นอย่างมาก

\" แหมๆ ... ยัยซิน หายทันนะดีแล้ว ว่าแต่จะถามมานานละ .......ทำไมแกถึงหายเร็วแบบนี้ เมื่อวันก่อนชั้นมาที่ห้องเห็นแกหลับอยู่ขาแกยังบวมเยอะอยู่เลย แล้วทำใมวันนี้รอยบวมช้ำ มันหายไปไหนหมด \"

\" ปุ้ย ........ ปุ้ยอยากรู้จริงๆ นะหรอว่าซินนะทำไมหายไว \"

\" ใช่ ....... อยากรู้นะสิ มียาวิเศษอะไรหรอ บอกเพื่อนมั่งสิ \"

\" ไม่มียาอะไรหรอก ....... แต่มีคนคนนึง ซินก็ไม่ค่อยสนิทกับเขาเท่าไร เค้าเป็นใครมาจากไหนซินก็ไม่รู้ แต่เขาเป็นคนที่ดีมาก ดีจริงๆ ไห้กำลังใจซินทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ \"

\" ชั้นเดาได้เลย ว่าใคร คนที่ชนแก วันนั้นใช่มั้ย ?? \"

\" ใช่แล้วละ .... ปุ้ยเข้าใจถูกต้องแล้ว \"

\" หรอ ....... ชั้นไม่เคยเห็นแก เอ่ยปากชมผู้ชายคนไหนเลยนะ ร้อยวันพันปี แกก็ไม่เคยคบใคร .... แล้วทำไมจู่ๆ ....... หรือว่าแกชอบเค้า \"

\" บ้าหรอ ......... \" ซินหลบสายตาของปุ้ย ก้มลงมองที่หมอนตัวเอง อย่างเขิน .......

\" ไห้มัน.....เถอะ ไม่ใช่เพื่อนชั้น โดยขโมยหัวใจไปละ กิ้วๆๆ ... \"

\" ยังมาแซวอีก  อืม ... ปุ้ยพรุ่งนี้ชั้นคงจะเดินได้คล่องกว่านี้ ถึงตอนนั้นซินก็คงซ้อมร้องเพลงได้แล้วล่ะ \"

\" อืม ......... ขอไห้แกหายไวๆนะ แล้วพรุ่งนี้ชั้นจะมาเยี่ยมอีก ......... \"

                     และตอนนี้เมื่อซินกำลังหายเจ็บกลับมา และกำลังมาทำ สิ่งที่เธอได้รับมอบหมาย จากทางโรงเรียนหอวัง นั้นคือ การร่วมร้องเพลงของ 5 พระเกี้ยว


ตอนที่ 51 จากเพื่อพบ


หลังจากที่พวกเราทุกคนเหน็ดเหนื่อย จากการซ้อมไม่ว่าจะเป็นร้องเพลง แปรอักษร และซ้อมกีฬาต่างๆ ตกเย็น พวกเราทุกคนก็แยกย้ายกลับมาบ้านของตัวเอง

เวลา 19.00 ในบ้านหลังหนึ่ง ที่ถนนสุขุมวิท เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น .... ดังขึ้น เรื่อยๆ จนผู้หญิงวัยกลางคนเดินมารับโทรศัพท์ พูดขึ้น

\" ฮัลโหล บ้านคุณสมจิตรค่ะ ......... \"

\" ฮัลโหล ........ \" เสียงตอบรับจากเสียงโทรศัพท์ดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน .......พูดขึ้น

\" อ่าว......... คุณเองหรอ นี่คุณโทรจากไหนเนี่ย ......... \" เสียงผู้หญิงวัยกลางคนถามขึ้น

\" อืม ....... โทรจากที่ทำงานใน อเมริกา ......... \"

\" อ๋อ ....... แล้วคุณมีอะไรละ ทำวันนี้เสียงถึงเศร้าสร้อยเหลือเกิน .... \"

\" .......... อืม คุณฟังแล้วอย่าตกใจนะ รับปากมาก่อน \"

\" อืม ..... รับปากแล้วมีเรื่องอะไรละคุณ \"

\" คือว่า .... อยากไห้คุณกับลูก ย้ายมาอยู่ที่ อเมริกาและไห้ยัยหนิงมาเรียนต่อที่นี่ \"

\" หา ........... คุณว่าอะไรนะ เพราะอะไร ทำไมเราต้องไปอยู่อเมริกา ไหนคุณเคยบอกไว้ว่า ไห้ยัยหนิงจบ ม.6 ก่อนไง แล้วทำไมมันไวแบบนี้ ..... \"

\" คุณฟังแล้วอย่าตกใจนะ คือว่าบ้านที่เมืองไทย เรายังติดหนี้กับทางธนาคารอยู่ เหลืออีกหลายปีกว่าจะหมด เราก็ไม่มีเงินมากขนาดนั้นเป็นล้าน ที่จะผ่อนบ้านพร้อมกัน 2 หลัง คือที่ เมืองไทย และอเมริกา ผมเลยตัดสินใจว่า จะไห้คุณย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน กับยัยหนิง เพื่อลดค่าใช้จ่ายลง ขอโทดนะคุณมันเป็นเรื่องที่ ตัดสินใจลำบากมาก แต่เราไม่ญาติที่ไหนเลย และถ้าเราไม่มีตังไห้เค้า บ้านเราก็จะโดนยึดไป ลำพังตัวผมกับคุณแล้ว สามารถแบกภาระได้เพียงบ้านหลังใดหลังหนึ่งเท่านั้น คุณฟังผมก่อน อย่าเพิ่งโมโห ..... ผมอยากไห้ยัยหนิง มาเรียนต่อที่อเมริกา จนจบมหาวิทยาลัย เหตุผลที่สำคัญอีก 2 ข้อ ผมมีที่ทำงานที่มั่นคงอยู่ที่นี่ และ ข้อ2 ผมอยากไห้ครอบครัวเรามาอยู่พร้อมหน้ากัน คุณว่ายังไงละ \"

\" ตัวฉันเองคงไม่เป็นไรหรอก แต่ยัยหนิงนี่สิ เธอจะยอมหรอ \"

\" อืม .......... ก็ลองพูดกับแกดู อธิบายเหตุผลที่จำเป็นไห้แกเข้าใจ ว่าทำไมเราต้องทำแบบนี้นะคุณ \"

\" อืม ..... ชั้นจะลองคุยดู \" สิ้นเสียงผู้หญิงวัยกลางคนพูดจบ เสียงเปิดประตูบ้านก็ดังขึ้นเบาๆ . เอี้ยด ........ เงาดำๆค่อยๆเดินมายังตรงที่แม่เธอยืนอยู่ จนเธอเอ่ยขึ้น

          \" สวัสดีค่ะ คุณแม่เมื่อกี้ได้ยินคุณแม่คุยกับคุณพ่ออยู่หรอค่ะ \"

\" อ่าว ........ ลูกหนิงมาตั้งแต่เมื่อไร แม่ไม่ได้ยินเปิดประตูเลย ที่ลูกถามเมื่อกี้  ใช่แล้วจ้ะเมื่อกี้คุณพ่อของลูกเขาโทรทางไกลมาจากอเมริกา .......... \"

\" จริงหรอค่ะ แม่ แล้วคุณพ่อเขาว่ายังไงบ้างค่ะ หนิงคิดถึงคุณพ่อมากเลย \"

\" จ้ะ คุณพ่อเขาก็คิดถึงหนิงมากเหมือนกัน .... แต่แม่ว่าตอนนี้หนิงกลับมาถึงบ้านเหนื่อยๆ แม่ว่าลูกไปอาบน้ำ กินข้าวกินปลา ทำตัวไห้สบายๆก่อนดีกว่านะ \"

\" ได้ค่ะ คุณแม่งั้นหนิงขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ \"

\" จ้ะ ลูก ......... \" สั้นๆ แค่นั้นแหละ ที่แม่หนิงพูด

                     เฮ้อ ........ ถ้าบอกเรื่องนี้กับลูกไป ไม่รู้ว่าลูกจะคิดยังใง แต่ครอบครัวเราจำเป็นต้องไปจริงๆ

2 ชั่วโมงต่อมา ก้อก ก้อก !! \" ลูกหนิง แม่เองนะ ขอแม่เข้าไปข้างในหน่อยสิลูก \"

\" ค่ะ .......... คุณแม่รอแป้ปนะค่ะ หนิงกำลังมาเปิดประตูห้องไห้ ......... \"

                 หลังจากประตูได้เปิด แม่หนิงก็เดินเข้ามายังห้องนอนของหนิง และมานั่งยังตรงที่นอน พร้อมกับพูดขึ้น

\" หนิง ห้องลูกนี่ น่าอยู่ดีนะ สะอาดสะอ้าด ดี \"

\" แหะๆ คุณแม่ก็ชมหนิงเกินไป ว่าแต่ ..... คุณแม่มีธุระ อะไรกับหนิงหรอค่ะ คุณแม่ถึงขึ้นมาหาหนิงได้ ......... \"

\" อืม ......... ลูกหนิง ........แม่มีเรื่องอะไรจะพูดด้วย ..... \"

\" ค่ะ ....... คุณแม่มีเรื่องอะไรกับหนิงค่ะ \"

สีหน้าของแม่หนิงที่กำลังมองลูกตัวเอง ด้วยความใร้เดียงสา และสงสาร ลูกหนิงจะรู้มั้ย ว่าเราต้องย้ายบ้านไป เฮ้อ......... แต่ยังไงเราก็ต้องบอก


\" ลูกหนิงจ้ะ \"

\" ขราคุณแม่ \" หนิงพูดพลางล้มตัวมานอนตัก

\" ลูกเนี่ยยิ่งโตขึ้น ยิ่งหน้าตาน่ารักนะ และหน้าตาลูกเหมือนพ่อของหนูมากเลยละ  \"

\" แหะๆ จิงหรอค่ะคุณแม่ อืม .... ตั้งแต่หนิงเกิดมา หนิงเพิ่งได้เจอหน้าคุณพ่อไม่ถึง 1 ครั้งเลย \"

\" .........ลูกหนิง ลูกฟังแล้ว รับปากแม่ก่อนนะ ว่าลูกจะไม่เสียใจ \" เสียงของหญิงวัยกลางคน สั่นๆ พูดขึ้น

หนิงมองใบหน้าแม่ของเธอ ด้วยสีหน้าที่มั่นใจบอกแม่เธอว่า

\" ค่ะ ....... หนิงรับปาก \"

\" คือ ......... ว่า เมื่อตอนเย็นที่พ่อหนูโทรศัพท์มา พ่อของหนูบอกแม่ว่า ครอบครัวเราจะต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกาเร็วกว่ากำหนด และไห้ลูกไปเรียนต่อที่นั้นจนจบมหาวิทยาลัย \" .........

\" หะ ........ หา คุณแม่ว่าอะไรนะค่ะ \"

\" แม่บอกว่า ครอบครัวเราต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกา และลูกหนิงก็ต้องไปเรียนต่อที่นั้น \"

             เมื่อหนิงได้ฟังสิ่งที่เธอพูด ก็โถมเข้ามากอดแม่ของเธอย่างแน่น ฉันไม่รู้หรอกว่าหนิงรู้สึกอย่างไร แต่ถ้าเป็นฉันบ้างละ ฉันจะตัดสินใจยังใง

\" คุณแม่ค่ะ เราต้องย้ายไปอยู่ที่นั้นจริงๆนะหรอ \" หนิงพูดเสียงสั่นๆ และเธอกำลังมีน้ำตา

ลูกหนิง แม่ไม่ดีเอง ที่มาบอกเรื่องนี้กับหนิง แม่รู้ว่ามันทำลายความรู้สึกของลูกไป แต่แม่จำเป็นจริงๆ จำเป็นจริงๆ เสียงแม่หนิงพูดจบ แม่หนิงก็กอดลูกแน่นขึ้น

         ถึงตรงนี้ อารมณ์มันบอกไม่ถูกเหมือนกัน กับการที่ต้องจากบ้านเกิดไปอยู่ยังที่ที่เราไม่คุ้นเคย ผมพิมพ์ตอนนี้ ผมรู้สึกอัดอั้นและเสียใจมาก แต่........ เพื่ออนาคตแล้ว เธอต้องตัดสินใจ ไม่มีใครบอกถึงอารมณ์ความรู้สึกตอนนี้ได้หรอก ว่าเป็นอย่างไร แต่สำหรับคนพิมพ์เองแล้ว อยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ ขอไห้หยุดด้วยอารมณ์ และความรู้สึก ว่าหนิงจะตัดสินยังใง .......... 20 นาที

20 นาที ผ่าน...............ไป
\" แม่ค่ะ ........ \" หนิงหันมาพูดทั้งน้ำตาคลอ ...........

\" ว่าไงจ้ะลูก ..... \"

\" ถ้าเป็นความต้องการของคุณพ่อ และคุณแม่แล้ว และเพื่ออนาคตของหนิงเอง หนิงจะทำ \"

\" ฮือ .. ฮือ ลูกหนิง แม่รู้ว่า แม่กับพ่อ ทำลายความรู้สึกยิ่งนัก แม่มันไม่ดีเลย \" พูดจบ แม่หนิงก็เอามือมาตบ หัวตัวเองหลายที จนหนิงต้องเข้าไปห้าม .... ทั้งน้ำตา

\" คุณแม่ อย่าทำแบบนั้น คุณแม่ค่ะอย่า ......... \"

\" หนิงแม่ผิดเอง แม่ผิดเอง ลูกอภัยไห้แม่ด้วยนะ \"

\" ค่ะคุณแม่ ........ หนิงไม่ได้โกธรคุณแม่เลย แล้วหนิงก็ไม่ได้โกธรคุณพ่อด้วย เพื่ออนาคตของครอบครัวเรา หนิงจะไปเรียนต่อที่อเมริกาก่อนกำหนด เมื่อหนิงจบ ม.3 ก็เดินทางเลย \"

           หลังจากหนิงพูดจบ แม่หนิงก็โถมเข้ามากอดหนิงแน่น กอดหนิงแน่น แล้วพูดเบาๆ ว่า

\" แม่ขอบคุณนะลูก ที่เข้าใจแม่และครอบครัวเรา แม่ขอบคุณจริงๆ \"


ฉันนายเอพิมพ์ตอนนี้ รู้สึกอัดอั้นมาก ฉันอยากร้องไห้ แทนหนิงด้วย ถ้าฉันทำได้นะ ฉันขอรับความเจ็บปวดที่หนิงมี ไว้คนเดียว


ตอนที่ 52 ความบ้าของฉัน


           ไม่รู้เวลามันเดินผ่านไปนานเท่าไรกี่ชั่วโมงกี่นาที ก็วินาที แต่วันนี้ตรงนี้ บนเตียงนอนของหนิง เสียงผู้หญิงตัวเล็กๆ กำลังนอนร้องไห้อยู่บนเตียงคนเดียว ใครจะมารู้ถึงความรู้สึกที่เจ็บปวดของหนิงบ้าง

\"  เฮ้อ .... นี่ฉันจะต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา แล้วหรอเนี่ย ทำใจยากจริงๆ ที่ต้องห่างเพื่อนไป ตลอดระยะเวลาที่เรียนต.อ.พ มาเกือบ 3 ปี ไม่เคยทำใจอะไรยากแบบนี้เลย โดยเฉพราะเอ ....... ถ้าเอรู้ว่าหนิงต้องไปเรียนอเมริกาไวเกินไป เอจะทำยังไง เฮ้อ ... หนิงไม่อยากไห้เอรู้เลย เอยิ่งเป็นคนใจอ่อน ร้องไห้เก่งอยู่ด้วย เราจะทำยังใงดีนะ เอาไว้พรุ่งนี้ปรึกษาป้อดีกว่า \"

หนิงพูดจบ ก็ล้มตัวลงตัวหลับไปพร้อมกับน้ำตาที่ซึมออกมาเรื่อยๆ จนเช้า

ยามเช้า ........ ที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ที่ห้องประจำของหนิงบนตึก 10 ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บนนี้สักคน เพราะช่วงนี้เขาต้องลงไปกิจกรรมข้างล่างหมด .... บนนี้ชั่งเงียบจริงๆ มีแต่โต้ะ เก้าอี้ ที่วางบนโต้ะ แต่ไม่มีคนนั่ง ........ กับหนิงแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่แข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ออกมาง่ายๆ แม้จะเจออะไรที่ลำบากแค่ไหน แต่วันนี้ที่ห้องบนตึก 10 ที่ตรงนี้ไม่มีใครอยู่สักคน หนิงนั่งเท้าคางลงบนโต้ะตัวหนึ่งทางด้านหน้าห้อง ..... เวลาผ่านไป 5 นาที จนยัยป้อเดินเข้ามาในห้อง ..........

\" เอ๋ ......... ที่ห้องใครมาเปิดไฟทึ้งไว้นะยังเช้าอูยู่เลย หรือมีคนเปิดทึ้งไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เข้าไปปิดดีกว่า \"
ป้อพูดจบก็เดินจะเข้าไปปิดไฟ แต่ก้าวแรกที่ป้อเข้าห้องมาก็ต้องเจอกับ หนิง ป้อรู้สึกตกใจอย่างมาก ที่เห็นหนิงกำลัง นั่งร้องไห้ที่โต้ะอยู่หน้าห้องคนเดียว ....... ป้อรีบเดินเข้าไปหาหนิงอย่างรีบ และเอ่ยขึ้น

\" หนิง หนิงเป็นอะไร ทำไมหนิงถึงมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ........ หนิง หนิงเป็นอะไร \" ป้อพูดจบ หนิงก็ลุกขึ้นมากอดป้อไว้ด้วยน้ำตา พูดเสียงสั่นๆเบาๆ

\" ปะ ป้อ ......... ป้อ หนิงจะต้องจากเมืองไทยไปแล้ว ตอนแรกหนิงคิดไว้ว่า จะไปเรียนตอนจบ ม.6 แต่เลื่อนเป็นหลังจากจบ ม.3 แล้ว \" สิน้เสียงหนิงพูดจบ ป้อก็ตกใจ และพูดขึ้นอย่างร้อนลน

\" อะ อะไรนะ หนิง หนิงจะต้องจากเมืองไทยไป ป้อไม่เข้าใจหนิงล้อเล่นแบบนี้มันไม่ดีนะ \" ป้อพูด

\" ป้อ หนิงไม่ได้ล้อเล่น หนิงจะต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา และไม่แค่นั้น ครอบครัวหนิงต้องย้ายบ้านไปอยู่ที่นั้น อย่างไม่มีกำหนดอีกด้วย \"

             เมื่อป้อได้ยินคำนี้ ลมแทบใส่ครับ เป็นใครได้ยินแบบนี้ ก็ต้องช้อกทั้งนั้น หลายนาทีเลย ที่ป้อต้องตั้งสติ แล้วค่อยๆ พูดกับหนิงว่า

\" หนิง ....... ป้อรู้สึกเสียใจมาก ที่เพื่อนดีดี อย่างหนิงต้องจากพวกเราไปเรียนต่อ แล้วทุกคนรู้เรื่องหรือยัง โดยเฉพราะเอ \"

\" ..... ยังไม่มีใครรู้เลย หนิงมาบอกมาปรึกษาป้อคนแรก \"

\" ป้อรู้สึกเสียใจ แต่ป้อก็ช่วยหนิงไม่ได้มาก เพราะการตัดสินใจครั้งนี้ มันเป็นการตัดสินใจของครอบครัวหนิง คนนอกไม่อาจยุ่งได้ แล้วหนิงตกลงว่าจะไปหรือเปล่าละ \"

\" ......... อืม ก็ต้องตกลงนะสิ ยังไงพ่อแม่เรานะ ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ตอนนี้เราก็ยังเด็กอยู่ สำหรับหนิงแล้ว เรื่องความรักหนิงยังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรหรอก เป็นการดีซะอีก จากกันวันนี้ เพื่ออนาคต แล้วมาเจอกันใหม่ในวันหน้า \"

           เมื่อหนิงพูดจบ ป้อก็ต้องสะอึกกับคำพูดที่หนิง พูดขึ้น กับผู้หญิงคนนี้ ใจเธอทำด้วยอะไรถึงได้มั่นคงและเด็ดเดี่ยวแบบนี้

\" ในความคิดของป้อนะ ถ้าทำไปเพื่อครอบครัว และอนาคต ถ้าป้อเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ป้ออาจจะต้องแบบหนิง แต่จะมีคนคนหนึ่งนี่สิ ที่จะรับไม่ได้ เอไง \"

\" อืม ........ ป้อ อย่าบอกเอนะ หนิงไม่อยากไห้เอรู้เรื่อง ว่าหนิงจะต้องไปเรียนต่อที่อเมริกาไวแบบนี้ \"

\" ........ หนิง สิ่งที่หนิงขอ ป้อก็ไม่รู้ว่า ป้อจะปิดบังเอได้นานสักแค่ไหน แล้วหนิงจะไปตอนไหนละ เรียนต่อที่อเมริกา \"

\" อืม .......ที่หนิงรู้นะ ก็คงจบจากเทอมนี้ หลังจากจบกีฬา 5 พระเกี้ยวพอดี \"

\" โห......... มันไวขนาดนั้นเลยหรอ \"

\" ....... ใช่ \"

\" อืม ..... ตอนนี้พวกเราทุกคน ก็โอกาศเจอกันยาก เพราะยังอยู่ในช่วงกิจกรรมทั้งนั้น แล้วหนิงจะทำยังใงต่อไปเรื่องการซ้อมห้าพระเกี้ยว \"

\" เราก็คงต้องซ้อมกันเหมือนเดิมละ ว่าแต่ ........ ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่ไหนหรอป้อ \"

\" ทุกคนอยู่ที่ไหนนะหรอตอนนี้ วันนี้มีคำสั่งว่า ไห้พวกเราที่ซ้อมเชียร์ซ้อมการแปรอักษรที่ลานอเนกประสงค์นะ เวลา 9.00 โมงตรง \"

\" อืม ........ หนิงขอบคุณป้อมากนะ กับอะไรหลายๆอย่างเลย \"

\" หนิง ........ เราเป็นเพื่อนกันนะ ถึงแม้ว่าหนิงจะไปเรียนต่อที่อเมริกา เราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ \"

ป้อพูดจบ ก็ล้มตัวไปกอดหนิงเบาๆ ......... ช่วงเวลาตอนนี้ สำหรับหนิงกับป้อแล้วไม่มีอะไรที่จะมาบอกความรู้สึกของเธอ 2 คนได้เลย มีจากก็ต้องมีพบ

                     ตอนนี้ฉันนายเอ กำลังตั้งหน้าตั้งตาซ้อมเพลง 5 พระเกี้ยว และพรุ่งนี้จะมีการซ้อมใหญ่ของพวกเรา ทั้ง 5 โรงเรียน ฉันนายเอไม่รู้หรอก ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเข้ามาอีกในชีวิต แต่สำหรับฉันแล้ว ขอทำวันนี้ไห้ดีก่อน ทันใดนั้น ... นายแจ้คมันเข้ามาตบบ่าผม พูดขึ้นว่า

\" เป็นไง เอซ้อมเพลงไปถึงไหนแล้ว ช่วงนี้เมิงขยันจรังเลยนะ กับการซ้อมร้องเพลงเนี่ย \" นายแจ้คพูดพร้อมแตะขาผม 1- 2 ที

\" เออดิ ....... ช่วงนี้ก็ต้องซ้อมหนักหน่อย พรุ่งนี้ต้องซ้อมใหญ่แล้ว ไม่ได้ขายหน้าเขาแย่เลยนะเฟ้ย \" ฉันพูดจบ ฉันก็แตะขามัน เอาคืน 3 ที 5 5 กำไร

\" เออ ... กรูรู้ ว่าทุกคนต้องซ้อมหนัก เออ .... เอ หมูนี้เจอหนิงบ้างมั้ย \"

\" .... อืม ก็โทรคุยกันอยู่ มีอะไรหรอนายแจ้ค \"

\" เปล่าวะ ไม่มีอะไร เมิงยังดีนะ ที่ยังได้โทรคุย กุนะไม่มีเวลาโทรหาใครเลย วันๆ มีแต่ซ้อมเพลงเชียร์ จำเนื้อเพลง แปรอักษร \"

\" เออ.. แล้วมาบ่นอะไรไห้กุฟังวะ ..... กรูยิ่งเครียดๆ อยู่ นะเว้ยย ... \"

\" เออ .... งั้นกรูไม่กวนเมิงละ งั้นกุขอตัวไปซ้อมร้องเพลง จีบสาวก่อนนะ 5 5 5 5 งงอะดิ \"

           หลังจากที่นายแจ้คพูดจบ มันก็ทึ้งคำพูดไห้ผมได้คิดทั้งวัน ....... และทันใดนั้นเอง ฉันได้มาเจอกับป้อ ที่กำลังเดินสวนทางกับฉันอยู่ เอ้ะ ... แต่ทำใมป้อวันนี้ถึงได้ดูแปลกๆ ไป ทำใมเธอเจอฉันแล้วต้องหลบหน้า เดินไปทางอื่นด้วย ฉันรีบตรงเข้าหาป้อจนทัน และตะโกนขึ้น

\" ป้อ สวัสดีครับ ป้อได้ยินที่เอพูดเปล่า \"

\" แหะๆได้ยินค่ะเอ พอดีป้อรีบเดินไปหน่อยเลยไม่ได้สนใจอะไรเลย ไม่โกธรน้า \"

\" อืม .... แล้วนี่กำลังเดินไปซ้อมเชียร์หรอไง \"

\" ใช่แล้ว ... ช่วงนี้ซ้อมหนักหน่อย เพราะเหลืออีกไม่กี่วันกีฬา 5 พระเกี้ยวก็จะเปิดฉากแล้ว เอละ ซ้อมเพลงไปถึงไหนแล้ว \"

\" แหะๆ ก็รอดูวันจริงดีกว่าน้า อิอิ \" ผมพูดแล้วหัวเราะ

\" แหมๆ ... ต้องมีไรเด็ดๆ แน่เลยละ เอเก่งสักอย่างเนอะ อืม ....เอ ป้อขอตัวก่อนนะใว้เจอกัน \"

\" ครับผม ตามสบายเลย เดี่ยวเอก็เดินไปซ้อมร้องเพลงแล้วละ \"

                                   หลังจากที่ฉันแยกกับป้อไป ฉันก็ยังเดินไปไม่ไกลหรอก ฉันคิดว่าวันนี้ป้อทำตัวแปลกๆ คบมาตั้งนาน วันนี้ทำใมแปลกๆ ไป ฉันเลยเดินตามป้อไปเรื่อยๆ เดินตามป้อมาเรื่อยๆ เอ๋ ....... เมื่อฉันเดินตามป้อมาสักพักกับแปลกใจ ไหนป้อบอกว่าป้อจะซ้อมร้องเพลงเชียร์ใง แล้วเดินขึ้นไปทำอะไร บนตึก 10 ฉันยิ่งแปลกใจขึ้นเรื่อยๆ และสะกดรอยตามป้อมาเรื่อยๆ จนในที่สุด ฉันก็เห็นป้อเดินไปในห้องแห่งหนึ่ง ... ฉันจึงตามไปดู และแอบอยู่ข้างนอก ... จากนั้นฉันค่อยๆ ชำเลืองสายตาของตัวเองเข้าในห้อง และฉันก็ต้องสงสัยเมื่อในห้องนี้ มีหนิง กับป้อ อยู่ 2 คน งง

\" ยัยหนิง ยังไม่ออกจากห้องอีกหรอ .. \"

\" อืม .... ยังเลยหนิงอยากอยู่คนเดียวนะ  แล้วป้อย้อนมาที่ห้องมาทำอะไรหรอ \"

\" อ่อ พอดี ป้อลืมของใว้ในลิ้นชักนะ ก็เลยมาเอา เดี่ยวเอาเสร็จแล้วก็คงลงแล้วละ \"

\" อ๋อ ... อืม ป้อ ป้อห้ามบอกเอนะ เรื่องที่หนิงต้องไปอเมริกา หลังงานกีฬา 5 พระเกี้ยวจบ ........ \"

\" หนิง ....... ป้ออยากจะถามอะไรหนิงสักอย่าง แล้วขอไห้หนิงตอบป้อมาตามตรงนะ ป้ออยากจะถามหนิงว่า ความสัมพันธ์ที่เอเคยมีไห้หนิง หนิงลืมมันได้หรอ \"

\" ........ ป้อ ..ไม่ใช่หนิงลืมมันนะ แต่ป้อเข้าใจมั้ยว่า ตอนนี้เรายังเด็กอยู่ อนาคตของเรายังอีกไกล ตอนนี้เราน่าจะหาสิ่งที่ดีเพื่ออนาคตของเม่ใช่หรอ จิงมั้ย หนิงไม่ได้ไปเรียนต่อที่อเมริกา ชั่วชีวิตสักหน่อย แต่ไปเรียนจนจบมหาวิทยาลัยเท่านั้น แล้วอีกอย่าง ถ้าป้อต้องเลือก ระหว่าง พ่อแม่ กับคนรัก ในตอนที่เรายังไม่สำเร็จการศึกษา ป้อจะเลือกอะไร \"

   ป้อฟังสิ่งที่หนิงพูดทุกอย่าง ก็ต้องสะอึกกับความคิดของหนิง ที่โตเกินตัว ........ เฮ้อ ... ถ้าเป็นเราจะทำยังไงนะ จากนั้นป้อได้เอ่ยขึ้น

\" หนิง ........ ถ้าเป็นป้อ ป้อก็คงตัดสินใจเหมือนหนิงแหละ อนาคตสำคัญกว่า เนอะ จากกันเพื่อพบ ไม่ได้จากไปตลอดสักหน่อย จิงมั้ยเพื่อนรัก ยัยหนิง \"

                     ป้อพูดจบ ก็เดินเข้าไปกอดหนิงเบาๆ ......... ความรู้สึกตอนนี้ของเธอทั้ง 2 คน เป็นความรู้สึกดีมากกว่า เสียใจ และเธอ 2 คนก็เข้าใจถึงเหตผลว่าทำใม .......  

ก้อก แก้ก ไม่ใช่เสียงอะไรที่ไหน แต่เป็นเสียงที่ฉันพิงประตูจนทำไห้ป้อกับหนิง ที่อยู่ในห้องรู้สึกตัว ........... และทุกสิ่งทุกอย่างนั้นฉันได้ยินแล้วทั้งหมด กับหู 2 ข้างของฉัน....ตอนนี้ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันวิ่งผ่านหน้าห้องที่มีหนิงกับป้อ กอดกันอยู่ และเมื่อทั้งคู่ เจอฉันกำลังวิ่งผ่านหน้าห้องไป ก็หยุดกอดกันขึ้น ........


\" ทำไม ทำไม ทำไม ............................. ฉันตะโกนบนอาคารเรียนที่ไม่ใครอยู่ ทำไม............................. \"

               ความรู้สึกของฉันตอนนี้ ที่ได้รู้ว่า หนิงจะไปเรียนต่อที่เมืองนอก ทำไห้ฉันทำอะไรไม่ถูก ฉันวิ่งมาอย่างคนบ้า ต่างไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง ว่าจะเป็นยังใงต่อไป และมาหยุดที่ห้อง ห้องหนึ่ง ฉันรีบวิ่งเข้าไป เจอโต้ะที่ตั้งอยู่บนพื้น ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น ฉันว่งไปแตะโต้ะในห้องจนล้มเกือบหมด แตะเท่านั้นยังไม่พอ ฉันยังหยิบเก้าอี้ที่อยู่บนโต้ะ ทุ่มลงไปกับพื้นอีก ด้วยความโกธร

\" ทำไม  เวลาเราจะคบใครสักคน พอรู้จักรู้ใจกันแล้ว ทำไมต้องทำไห้เราห่างกัน ทำไม ทำไม ฟ้าชั่งไม่ยุติธรรมเลย ไม่ยุติธรรมเลย \" ผมตะโกนสุดเสียง พร้อมลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น

เสียงฝีก้าววิ่งกำลังตามเข้ามา ..... คือป้อกับหนิง แต่ผมก็ไม่สนใจ เธอรีบวิ่งลงบรรดามาต่างไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง

\" ป้อ เอไปไหนแล้ว เมื่อกี้ยังเห็นวิ่งมาทางนี้นิ \"

\" ใช่ ......... หายไปแล้ว ไม่รู้วิ่งไปไหนแล้ว หนิงเราลองเดินหาแถวนี้นะ \"

                  หลังจากนั้น หนิงกับป้อ ก็ช่วยกันตามหาผม เวลาผ่านไป ผ่านไป จากนาทีเป็นชั่วโมง ก็ยังไม่มีวี่แววของผมเลย หลังจากนั้น 16 ชั่วโมงต่อมา ของวันรุ่งขึ้น ........ที่โรเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการที่ห้อง ปกครอง พี่เชอรี่กำลังประกาสตามผมนายเอ ไห้มาที่ห้องปกครองเพื่อเป็นตัวแทนของโรงเรียน ในการร้องบทเพลงของ 5 พระเกี้ยว และไม่นาน เสียงตามสายก็ดังขึ้นลั่นโรงเรียน ใจความว่า

\" วันนี้ ทางโรงเรียนของเรา จะทำการซ้อมใหญ่ ในการซ้อมกองเชียร์ วงดุริยางค์ การแปรอักษร การซ้อมกีฬา การซ้อมขบวนพาเลตของ โรงเรียนอุดมศึกษาพัฒนาการ ขอไห้สตาฟ ทุกคน ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ตั้งใจซ้อมไห้ดีที่สุดนะค่ะ และน้องเอ ขอไห้มาพบพี่เชอรี่ที่ห้องปกครองด้วยค่ะ \"

                     พี่เชอรี่จะรู้มั้ยว่า สิ่งที่พี่เชอรี่ประกาสเรียกฉันไป ฉันไม่รู้เลยสักนิดเพราะฉันตอนนี้ อยู่ที่ไหนก็ยังไม่ชะตากรรมของตัวเอง


ตอนที่ 53 มุ่งสู่ มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยว


           เมื่อเสียงประกาสจากพี่เชอรี่เรียกชื่อฉันจบลง จนเวลาผ่านไปหลายนาที ก็ยังไม่มี่วี่แววว่าฉันจะมาเลย

\" เอ้ะ .... ทำไมประกาศไปตั้งนานแล้ว น้องเอยังไม่มาสักที น้องเอไม่เคยสายแบบนี้ หรือว่าจะยังไม่มาถึงโรงเรียน ก็ไม่น่าจะใช่นะ น้องเอไม่ใช่คนแบบนั้น ต้องมีอะไรแน่เลย \" เมื่อพี่เชอรี่พูดจบ ป้อกับนายปุ้มก็วิ่งมาอย่างกระหอบกระแหก และพูดขึ้น

\" พี่เชอรี่ครับ เจอเอยังครับ \"

\" ..... อ่าวน้องปุ้ม สวัสดีค่ะ พี่ยังไม่เจอเอเลย ประกาศเรียกไปนานแล้ว ว่าแต่ ... น้องปุ้มกับน้องป้อมีอะไรกับพี่หรอค่ะ ถึงได้วิ่งกระหืดกระหอบมา \"

\" มีแน่ครับพี่เชอรี่ ป้อเธอเล่าเรื่องไห้พี่เชอรี่ฟังหน่อย \"

\" คือว่า ....... พี่เชอรี่ค่ะ ฟังแล้วพี่อย่าตกใจนะค่ะ คือว่า ... เอหนีออกจากบ้านไป เมื่อวานก็ยังไม่ได้กลับบ้าน แล้วตอนนี้เอก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน \"

\" หะ หา !! น้องป้อว่าอะไรนะ เอหนีออกจากบ้าน แล้วหายไปไหนไม่รู้ พี่เชอรี่ฟังไม่ผิดนะ \"

\" ไม่ผิดค่ะ พี่เชอรี่ แล้วเราจะทำยังใงกันต่อไป พรุ่งนี้ก็แข่งกีฬา 5 พระเกี้ยวแล้วด้วย ถ้าตามเอไม่ทัน ก็ต้องหาตัวแทนแต่ เวลาเพียงแค่ 1 วัน จะร้องเพลงได้มั้ยเนี่ย เสี่ยงน่าดูเลยนะค่ะ \"

\" ขอบคุณมากนะน้องป้อที่ช่วยเตือนพี่ พี่แทบลมใส่ น้องป้อเดินไปหยิบยาดมไห้พี่เชอรี่หน่อย \"

                   จากนั้นป้อได้เดินไปหยิบยาดม และประคองพี่เชอรี่มานั่งข้างในห้อง

\" พี่ขอบคุณมากนะน้องป้อ ทำไมน้องเอทำแบบนี้ .... ทำไมตัดสินใจอะไรเองโดยไม่มาปรึกษาพี่ก่อน ยิ่งพูดยิ่งจะเป็นลม \"

                       หลังจากนั้นไม่นาน ทุกอย่างที่พี่เชอรี่สั่งการได้หยุดชะงั้นลง ตอนนี้พวกเราทุกคน ไม่ว่าจะเป็น นายแจ้ค ป้อ นายเข้ม เหมี่ยว มิ้นท์ หนิง ฝ้าย พี่เชอรี่ ต่างตามหาเอกันอย่างอลหม่าน


\" ยัยเหมี่ยว เธอเคยสนิทกับเอ เธอคิดสิว่าเอเขาจะไปที่ไหน \" เสียงมิ้นท์ถามขึ้นด้วยความร้อนลน

\" ที่ที่เอไปบ่อยๆ เหมี่ยวกำลังคิดอยู่แป้ปนะ อ่อรู้แล้ว ที่สแตนหลังโรงเรียน เอชอบไปนั่งที่นั้นบ่อยๆ เราไปกันมิ้นท์ \"

                 จากนั้นเธอทั้งสองคน เหมี่ยวกับมิ้นท์ ก็รีบเดินมายังที่สแตนของโรงเรียน แต่ ....... เมื่อมาถึงกลับมาเจออะไรเลย มีแต่เพียงสายลมที่พัดมาแรงๆ เท่านั้น แต่เธอทั้งสองคนก็ยังสู้ ยังหาต่อแม้อากาศจะหนาวก็ตาม ......

\" เอ หนิงขอโทด ถ้าหนิงรู้เรื่องมันจะเป็นแบบนี้ หนิงขอไม่รู้จักเอ เราไม่ต้องผูกพันธิ์ดีกว่า เฮ้อ .... เออยู่ที่ไหน เออยู่ที่ไหน ......... \"

           เวลาผ่านไปเร็วมาก ตอนนี้เป็นเวลา 10.00 โมงตรงแล้ว ก็ต้องถึงเวลานัดซ้อมร้องบทเพลงของ 5 พระเกี้ยว ของพวกเรา 5 โรงเรียนแล้วละ ที่ห้องปกครอง พี่เชอรี่ปรึกษากับเพื่อนๆ เรื่องน้องเอหายไปว่าทุกคนจะเอายังใงกัน เสียงพี่เชอรี่ได้เอ่ยขึ้น

\" ปอย เหมย เชอรี่จะทำยังใงดี น้องเอยังหาตัวไม่เจอเลย ไม่รู้หายไปไหน \"

\" อะ... อะไรนะพี่เชอรี่ น้องเอหายไปหรอ \" ปอยพูดขึ้นอย่างตกใจ ....

\" ใช่ น้องเอหายไป 1 วันเต็มๆ แล้วบ้านช่องก็ไม่ยอมกลับ ป่านนี้ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง พี่อดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ส่งคนตามหาไห้วุ่นไปหมดแล้ว แต่ งานกิจกรรมของเราต้องดำเนินต่อไป ห้ามหยุดเด็ดขาด ปอย เหมย  เธอพอที่จะหาคนแทนน้องเอก่อนได้ไหม \"

\" อ๋อ แป้ปนะค่ะ พี่เชอรี่ เดี่ยวขอดูตามรายชื่อก่อน เจอแล้วค่ะ พี่เชอรี่ \"

\" แน่ใจนะ ........ ว่าคนนี้แทนเอได้ \"

\" ได้สิค่ะ ลองดูค่ะ งั้นเดี่ยวลองเรียกมานะค่ะ สักครู่ ..... \"

           10 นาทีผ่านไป พี่ปอยก็ได้นำคนคนนึงมา เป็นผู้ชายน่าตาดี ผิวขวา ถือว่าหล่อเลยก็ได้ ........

\" พี่เชอรี่ค่ะ มาแล้วค่ะ คนนี้ น้องป้อป นี่พี่เชอรี่นะ ประธานนักเรียนชั้น ม.6 ของโรงเรียนอุดมศึกษาพัฒนาการ น้องป้อปแนะนำตัวหน่อยสิค่ะ \"

\" คร้าบ สวัสดีคร้าบ พี่เชอรี่ ผมป้อบครับ จะมาร้องเพลงแทนครับ \"

\" สวัสดีค่ะ น้องป้อป เดี่ยวไห้พี่ปอยเขา แนะนำการร้องเพลงเลยนะ แล้วก็ซ้อมกับพี่เค้า \"

\" อ่าว ... ทำไมไม่ซ้อมกับพี่เชอรี่ละครับ ผมอยากซ้อมกับพี่เชอรี่นะครับ \"

\" อ๋อ .... แหะๆ >< ขอบคุณนะจ้ะ แต่พี่ไม่ว่างเลย เอาละไปซ้อมกับพี่ปอยละกัน ปอยฝากด้วยนะ ชั้นไปละ \"

                     พี่เชอรี่ได้เดินออกไป โดยไม่สนต่อคำพูดของน้องป้อป ทั้งสิ้น เพราะตอนนี้ในใจพี่เชอรี่ มีแต่น้องรัก คือน้องเอเท่านั้น


\" น้องป้อป มาหาพี่ปอยเลยค่ะ \" พี่ปอยเรียกน้องป้อปเข้าไปในห้องพร้อมกับส่งชีสเพลง 5 พระเกี้ยวไห้ ท่ามกลางความตกตะลึง ของ นายแจ้ค กับป้อ

\" แจ้ค ป้อไม่อยากไห้เอต้องโดนปลดไม่ได้ร้องเพลง เราจะทำยังไงดี ยังใงเราก็ต้องรีบหาเอไห้เจอนะ \"

\" ใช่ ป้อแจ้คไม่ยอมไห้ ใอ้หน้าใส ผิวขาว จะมาชุบมือเปิปกับผลงานของเพื่อนแจ้คหรอก ไม่มีทาง ไปป้อ เราไปหาต่อ \"

                         นายแจ้คพูดก็ รีบเดินไปกับป้อเพื่อตามหาเอ แต่เออยู่ที่ไหนละ นายเอ !!!!! นายอยู่ที่ไหน


ตัดมาที่หนิงกำลังเดินอย่างหมดแรงอยู่หลังตึก 10   \" เฮ้อ ...... เอ เออยู่ไหน เอรู้ไหมว่าเพื่อนๆเค้าเป็นห่วงกัน เอ อยู่ไหน \"


           ไม่มีใครรู้ ว่าเออยู่ที่ไหน ไม่มีใครรู้จริงๆ แต่ตอนนี้ที่บนหอประชุม ตอนนี้ก็ได้เวลาที่ตัวแทน ชาย หญิง ทั้ง 5 คน ก็มาถึงแล้ว ประกอบด้วยตัวแทนจากโรงเรียน หอวัง
ตัวแทนจากโรงเรียน บดินทร เดชา ( สิงห์ สิงหเสนี )
ตัวแทนจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า
ตัแทนจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา
และ ตัวแทนจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ และไม่นาน พี่เชอรี่ก็ขึ้นมาบนเวที บอกว่า

\" สวัสดีค่ะ ทุกคนจากทั้ง 5 โรงเรียน พี่ชื่อเชอรี่เป็นผู้ที่จะอำนวยความสะดวกในการซ้อมร้อง บทเพลงคู่แห่ง 5 พระเกี้ยว ไห้น้องๆ ทุกคน แต่ก่อนอื่นพี่ยังไม่รู้จักใครเลย แนะนำตัวก่อนนะค่ะ \" พูดจบพี่เชอรี่ก็ยื่นไมล์ ไห้กับน้องๆทั้ง 5 โรงเรียน

\" เริ่มจากผมก่อนละกันครับ สวัสดีครับ ผมตัวแทนจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา ชื่อเกรียงครับ \"

\" สวัสดีค่ะ ดิฉันตัวแทนจากโรงเรียน บดินทร เดชา ( สิงห์ สิงหเสนี ) ชื่อ วุ่นเส้นค่ะ \"

\" ครับ สวัสดีครับ ผมตัวแทนจากโรงเรียน เตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ชื่อป้อป ครับ \"

\" สวัสดีค่ะ ดิฉัน ตัวแทนจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ชื่อ นุ่นค่ะ

\" สวัสดีค่ะ ดิฉัน ตัวแทนจากโรงเรียนหอวัง ชื่อ ซิน ค่ะ \"

           เมื่อทุกคนได้แนะนำตัวเองครบทุกคน ซินก็ต้องตกใจ และผิดหวัง ที่เจอตัวแทนจากโรงเตรียมพัฒน์ นั้นไม่ใช่เอแต่เป็นใครไม่รู้

\" เอาละค่ะ น้องๆ ทุกคนวันนี้ จะไห้น้องๆ ทุกคนซ้อมร้องเพลงห้าพระเกี้ยว เอาละค่ะ เริ่มเลยนะค่ะ เอาละค่ะพอพี่ร้องจบก็ร้องตามพี่นะค่ะ ด้วยความคิด .... ฮืม ฮือ ด้วยความหวัง ฮืม .. ด้วยพลัง .... ของเราทุกคน ด้วยกำลังลังใจ มีมีมากมายเหลือล้น
พวกเราทุกคนจึงก้าวมา ..... สร้างความฝัน ร่วมกัน สร้างสัมพันธ์ ผูกมิตรด้วยเกมกีฬา ประเพณี สอบสานถึงวันข้างหน้า สร้างศรัทธาสามัคคี
พระเกี้ยวรวมจิตใจ มั่นคงไว้ในศักดิ์ศรี ลูกพระเกี้ยวรวมพลังสามัคคี เพื่อศักดิศรี สถาบัน รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย รวมจิตใจใว้ไห้มั่น แพ้ชนะนั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญ สปิริตนั้นคือหัวใจ ........ เอาละค่ะ น้องๆ ร้องตามพี่เชอรี่เลยค่ะ

         หลังจากนั้น ตัวแทนของทั้ง 5 โรงเรียนก็ได้ซ้อมร้องบทเพลงของ 5 พระเกี้ยวกันอย่างขะมักขะเม้น( เป็น10 รอบ )  และเตรียมตัวพร้อมไห้ดีที่สุดกับ พิธีเปิดมหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวที่จะเปิดฉากขึ้นพรุ่งนี้แล้ว แต่ในควมรู้สึกของซินแล้ว เอหายไปไหน ทำใมมีอีกคนโผล่มาได้ ทำไห้ซินต้องผิดหวังยิ่งนัก นายเอ นายอยู่ที่ไหน รู้มั้ยว่าซินเป็นห่วง



เวลายามบ่ายแบบนี้ ชั่งร้อนสักจริงๆ ก็ยังไม่มีวี่แววของเอเลยแม้แต่น้อย แต่ทุกคนก็ยังไม่ย่อท้อ ยังช่วยกันตามหาเอกันอย่าง ไม่ลดละ

\" ไอ้เอ เมิงไปอยู่ของเมิงวะ ถ้าเมิงไม่รีบออกมา จะโดนสละสิทธ์การร้องเพลงนะเฟ้ย กุขอร้องเถอะ เมิงได้ยินกุมั้ย สาดเอ้ย \" เสียงนายแจ้คบ่นไป เดินตามหาเอไป

                   และในที่สุด เหมือนโชคชะตา ระหว่างผมกับหนิง ยังผูกพันธ์กันอยู่ เมื่อหนิงคิดได้ที่แห่งหนึ่ง ที่เอน่าจะไป หนิงไม่รอช้ารีบออกไปข้างหลังโรงเรียน และออกมาเรียก TAXI ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เมื่อมาถึงยังที่หมาย ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ไกลจากโรงเรียนมากนัก แต่ที่ตรงนี้ครั้งหนึ่งเมื่อก่อน เอได้ขับรถพาหนิงมายังที่สวนแห่งนี้ หนิงไม่รู้หรอกว่าสวนดอกใม้แห่งนี้ชื่ออะไร ได้แต่จำทางเข้ามาทั้งนั้น

\" พี่ค่ะ จอดตรงนี้ค่ะ \" หนิงพูดพร้อมดูค่าตัวเลขที่ขึ้นที่มิเตอร์ และส่งเงินไป

               เมื่อมาถึงที่แห่งนี้ ที่แห่งนี้ก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ยังมีต้นใม้ที่มีดอกใม้ สีเหลือง และสีขาว บานสะพรั่งอยู่บนต้นใม้ หนิงค่อยๆเดินไปทางที่มีดอกใม้ร่วงหล่นอยู่เต็มทาง จนมาถึงสระน้ำ เมื่อมาถึงที่นี่ ทำไห้หนิงคิดถึงความทรงจำเดิมๆ ที่ครั้งนึงตอนที่ หนิงหมดกำลังใจ ก็มีเอเนี่ยละ คอยไห้กำลังใจ หนิงก้มลงนั่งลงบนพื้นหญ้าสีเขียว เวลาผ่านไป จากนาทีเป็นชั่วโมง ก็ยังไม่มีวี่แวว ของเอเลย มันทำไห้ฉันรู้สึกท้อนะ ถ้าหมดจากที่นี่แล้ว ก็ไม่รู้แล้วว่าที่ไหน ที่เอจะไป  

\" เฮ้อ .............. หนิงคงหมดหวังที่จะตามหาเอแล้ว คงไม่เจอแล้วล่ะ \"

       ขณะที่หนิงกำลังตัดพ้อว่าตัวเองอยู่นั้น ไม่นานเธอกำลังจะเดินออกจากที่สวนสาธารณแห่งนี้ แต่ดูเหมือนว่าหนิงยังเป็นคนที่ชั่งสังเกตมาก เธอก็หันไปมองรอบๆสวนก่อนจะออก ที่ต้นใม้ที่อยู่ไม่ห่างไกลจากเธอนัก มีผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาแต่งตัวมอมแมมนั่งพิงอยู่ใต้ต้นใม้ ที่มีดอกใม้สีขาวกำลังล่วงหล่น  เต็มพื้นหญ้า จากการสังเกตของหนิง ผู้ชายคนนั้น คนนั้น .....คือ เอ หนิงไม่รีรอ รีบวิ่งไปยังใต้ต้นใม้ที่เอนั่งอยู่ เมื่อหนิงวิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้น จน ........ จนถึง ใต้ต้นใม้แห่งนี้

\" เอ ........... เอจริงๆด้วย \" หนิงตะโกนสุดเสียงพร้อมลงไปนั่งประคองเอขึ้นมาไว้บนตัก หนิงยังถามไม่หยุด

\" เอ ........ ทำไมเอหน้าตามอมแมมแบบนี้ ผอมลงด้วย .... \"

             หนิงตบหน้าเอเบาๆ ไห้เอได้สติ ลืมตาขึ้น และหลังจากที่ตบได้ไม่นาน เอก็เริ่มขยับตัวและมองมายังใบหน้าของหนิง พูดเบาๆ ว่า

\" หนิง ....... หนิงรู้ได้ยังไง ว่าเออยู่ที่นี่ \"

\" เอ ........ อย่าพูดไรตอนนี้เลย ทำไมถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ทำไมเอ \"

\" ในเมื่อความรัก ที่เอได้รู้จักใครสักคน ได้รักใครสักคน แล้วเอเป็นฝ่ายที่ผิดหวัง หรือเอเป็นฝ่ายที่ต้องทำไห้เจ็บปวด เอขอรับผลของการกระทำครั้งนี้เอง \"

\" คนโง่... ทำไมต้อทำแบบนี้ โง่นะรู้มั้ย.. เอโง่จริงๆ ทำไมหนิงถึงตัดสินใจไปเรียนต่อที่อเมริกา ไม่ใช่ว่าเอผิดนะ เราทั้งสองคนไม่มีใครผิดด้วย แต่เรายังเด็กอยู่ ยังไม่รู้จักกับคำว่ารักเพียงพอ และที่หนิงตัดสินใจไป ก็เพราะครอบครัวและอนาคตของหนิงนะเอ เอรู้มั้ย \" หนิงเขย่าตัวผม ค่อยๆพร้อมกับน้ำตาของเธอที่กำลังเริ่มไหลรินออกมา

                             กับคำพูดที่หนิงบอก ยังไงฉันก็เป็นฝ่ายผิดอยู่ดี กับการที่ฉันได้รู้จักได้เจอใครสักคนที่ถูกใจ แต่ทำไมต้องไห้ฉันผูกพันธ์แบบนี้ทุกครั้ง

\" เอ.... ถ้าเอแคร์หนิงจริง แล้วถ้าเอรักหนิง เอน่าจะดีใจถ้าคนที่เอรู้สึกดีด้วย มีความสุขนะ ใช่มั้ย แล้วความสุขของหนิงคือ เอต้องกลับไปร้องเพลง และทำไห้ดีที่สุดกับกีฬา 5 พระเกี้ยวในวันพรุ่งนี้ เอรู้มั้ยว่ามี ใครที่ไหนไม่รู้มาแย่งตำแหน่งเอไปแล้ว เอไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอไง  \"

\" หนิง หนิงไม่เสียดายกับระยะเวลาที่ผ่านมาหรอ ที่เราได้มาเจอกัน \"

\" เอ ......... ไม่มีใครที่ไม่เสียดายหรอกนะ แต่ตอนนี้เราก็ยังเด็กๆ กันอยู่เลย เรื่องความรักยังอีกยาวไกล เราจะได้คู่กัน เราจะเป็นยังใง แต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้นิ ใช่ไหม .... เอ ฟังหนิงนะ อนาคตยังอีกยาวไกล เอด้วย เอยังต้องมีอนาคตอีกยาวไกล เอ ต้องก้าวขึ้นมาไห้ได้นะ ทำความฝันของเอ ไห้สำเร็จ แต่เอตอนนี้ ไม่ใช่เอคนที่หนิงรู้จัก เอคนที่หนิงรู้จัก เป็นคนเข้มแข็ง ไม่ท้อถอยกับอะไรง่ายๆ แต่เอคนที่อยู่ต่อหน้าหนิง ใครก็ไม่รู้ ไม่ใช่คนที่เคยรู้จัก \"

                       ฉันฟังตามที่หนิงพูด ทำไห้ฉันคิดได้ว่า กับความรักนั้นอีกยาวไกล และที่สำคัญฉันก็ยังเด็กอยู่ด้วย หน้าที่ของเราตอนนี้คือ ทำสิ่งที่ฝันไห้สำเร็จ คือการเรียน และกิจกรรม เมื่อฉันคืนสติกับมา ฉันได้บอกหนิงเบาๆ ว่า

\" หนิง ขอบคุณมากนะ เอสัญญา เอจะทำตามสิ่งที่หนิงหวังไว้ไห้สำเร็จ และไม่ว่า อนาคตของเรา จะไกลจะใกล้กันยังใง ถ้าเรามีวาสนาต่อกัน เราจะมาพบกันอีก .......... \"

\" เอ ........ เอคนเดิมของหนิง และทุกคนกลับมาแล้ว ไห้มันได้แบบนี้สิ เอต้องทำได้ งั้นยอมกลับไปกลับหนิงแล้วนะ \"

\" ยอมแล้วเอยอม... หนิงรู้มั้ยว่าชั่วชีวิตของเอ ถ้าไม่มีหนิงคอยเตือนสติวันนี้ ก็จะไม่มีเอร้องเพลงอีก \"

                     หลังจากนั้นหนิงค่อยๆ ประคองฉันชึ้นรถ TAXI กลับมายังเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ และในที่สุด ฉันกลับหนิงก็กลับมายังเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ เมื่อรถ TAXI จอดหนิงค่อยๆประคองฉันลงจากรถ พร้อมกับจ่ายเงินไห้กับ TAXI หนิงประคองผมเข้ามายังประตูหลัง เข้ามาเรื่อยๆ จนถึงห้องกิจกรรมที่ มี เพื่อนๆ และพี่เชอรี่อยู่ และเมื่อหนิงประคองผมเข้ามายังในห้องแห่งนี้ ทุกคนในห้องก็ต่างส่งเสียง และลุกฮือ ฮา เข้ามาหาผม คำพูดต่างๆ นานา ที่ผมได้ยินเข้ามาในหู มีเยอะแยะไปหมด

\" ไอ้ สัดเอ เมิงหายไปมาวะ เมิงรู้มั้ย เพื่อนคนนี้ กุอะเป็นห่วงเมิงแค่ไหน สาด เอ้ย มรึงรู้มั้ย \" เป็นเสียงนายแจ้คบอกผมแต่เสียงของนายแจ้คในเวลานี้สั่นมาก

\" เอ ....... เอเป็นอะไรมากไหม โธ๋ ......เอเพื่อนป้อ ตั้งแต่เล็กจนโตเรียนมาด้วยกัน ไม่เคยเห็นเพื่อนต้องมา มอมแมมขนาดนี้เลย \" ป้อพูดพร้อมเข้ามาประคองฉันช่วยหนิง

แต่ที่ดีใจมากอีกคนคือ พี่เชอรี่

\" น้องชายพี่มาแล้ว น้องเอ \" พี่เชอรี่เอ่ย พร้อมนำผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าไห้ผม เบาๆ

\" ใอ้เอ กุเป็นห่วงเมิงแทบแย่ เมิงอย่าไห้ใอ้หน้าประจรวด ผิวขาว แย่งตำแหน่งเมิงไปนะ \"

                                   มาถึงตอนนี้ถึงฉันจะผิดหวังหรือสมหวัง แต่คำว่ามิตรภาพของคำว่าเพื่อน ความรู้สึกที่ดีนั้น ก่อไห้ใจของฉันตอนนี้เกินร้อย


และแล้ว วันที่แสนจะวุ่นวาย ก็หมดลง เมื่อพระอาทิตย์ตกจากขอบฟ้า .......... ฉันไม่รู้หรอกว่า พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่วันนี้ฉันกับเพื่อนๆ ได้เข้าใจกันแล้ว ถึงมันจะยากทำใจก็เถอะ แต่เพื่ออนาคต เราต้องทำ จากนั้น 12 ชั่วโมงผ่านไป ..........



ในที่สุดก็ถึงวันแห่งตำนาน ของพวกเราทุกคน ชาว 5 พระเกี้ยว คือ มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งที่ 5 ซึ่งมีโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้าเป็นเจ้าภาพ ในเวลาเช้ามืดของวันนี้ ที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ มีการจัดของ กันอย่างล้นหลาม ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์เชียร์ อุปกรณ์แปรอักษร ที่มีมากขึ้น 1000 ชิ้น วันนี้ ฉันมถึงโรงเรียนตั้งแต่เช้ามืด วันนี้สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ การแต่งกาย วันนี้การแต่งกายของโรงเรียนเรานั้น เป็นชุดกีฬาสี สีฟ้าและ สแกนคำว่า TUP อยู่ด้านหลังเสื้อซึ่งสวยงามมาก และธง ที่จัดเตรียมไว้ไห้พวกเราใช้โบกกันที่สนามอย่างยิ่งใหญ่อลังการ 1 ชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดก็ถึงเวลาที่พวกเรา ต้องออกเดินทาง สักที ฉันได้ยินเสียงพี่เชอรี่ ประกาศทางไมล์ว่า

\" ขอไห้น้องๆทุกคนพี่ๆ ทุกคน สตาฟ สวัสดิการ ตลอดจนผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ทยอยมาขึ้นรถ บัสของโรงเรียนได้แล้วค่ะ ในวันนี้ เราทั้งหมด 1100 ชีวิต กับรถบัส 23 คัน จะเดินทางไปแข่งขันกีฬาประเพณี กีฬา 5 พระเกี้ยวที่สนามธูปะเตมีย์ค่ะ และหลังจากทุกคนได้ยินเสียงประกาศแล้วขอไห้ทุกคน ไปยังที่รถตามที่ระบุไว้ด้วยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ \"

พี่เชอรี่พูดจบ คณะอาจารย์ของพวกเราแต่ละห้องก็คุมพวกเรามาขึ้นรถที่ละคัน ที่หน้าโรงเรียน วันนี้รถโรงเรียนของเรา เรียงกันตั้งแต่ สาย 1 ถึง 23 รถคันที่ฉันขึ้นนะหรอ คือสาย 9 รถคันนี้ มีฉันกับเพื่อนเต็มคันรถ รวมแล้วก็ 60 คน เมื่อฉันและเพื่อนๆทุกคนขึ้นมายังรถหมดแล้ว ไม่นาน รถก็เคลื่อนตัวออกช้าๆ เรียงจากคันหน้าสุด จนถึงคันหลังสุด รถบัสเคลื่อนที่ตามกันมา เลี้ยวซ้ายออก จากโรงเรียนพัฒนาการ ไปยังสีแยกจัสโก้ โอ้ว ..... รถบัสที่เคลื่อนตัวออก วิ่งต่อแถวกันยาวเหยียด ถึง 23 คัน ทำไห้บนถนนแคบไปผิดตา และค่อยๆข้ามสัญญาณไฟแดง ตรงมายัง คลองตัน และทะลุออกมายังทาง มีนบุรี เมื่อรถบัสวิ่งมาเรื่อยๆ อึดใจ ก็ผ่านหนึ่งใน5พระเกี้ยว คือโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า เมื่อรถวิ่งผ่านหน้าโรงเรียน เตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ที่ตั้งอยู่ฝั่งขวา อย่างตะหง่ายตา และประกอบด้วยต้นใม้ตลอด 2 ข้างทาง ทำไห้ร่มรื่นไม่น้อย และเพลินสายตามาก


เอาละ อีกอึดใจ ก็จะถึงสนามที่ใช้การแข่งขัน ของกีฬา 5 พระเกี้ยวแล้วละ


ตอนที่ 54 เมื่อมาถึง สนามธูปะเตมี


       รถบัส ทั้ง 23 คัน....... ขับเรียงตามกันมา บนถนนมีนบุรี อย่างเป็นระเบียบ หลังจากที่ฉันได้ผ่านเรื่องที่ดีทั้งไม่ดี มา ในวันนี้ฉันได้สัญญากับหนิง และทุกคนว่า ฉันจะทำวันนี้ไห้ดีที่สุด จะไม่ทำไห้ทุกคนผิดหวังอีก โดยเฉพราะ พี่เชอรี่ที่หลังในตัวเราสูงมาก

\" เฮ้ย ไอ้เอ \" เสียงนายแจ้คเกริ่นขึ้น.... พร้อมเดินมาที่เบาะที่ฉันนั่งอยู่

\" ว่าไง นายแจ้ค \"

\" เมิง...... ไอ้เอ เมิงตื่นเต้นเปล่าวะ ที่เมิงต้องขึ้นไปร้องเพลง กับสาวโรงเรียนอื่น สาดเอ้ย กรูอิจฉาจรังเลย ถ้าเป็นกุนะ จะจีบขอเบอร์เลย \"

นายแจ้คพูดจบ..... มันก็ทำหน้าอมยิ้ม 55 สงสัยมันกำลังจะฝันกลางวันอยู่

\" เอ \" ข้างๆเบาะของฉันหนิงได้ส่งเสียงพูดขึ้นกับฉัน ด้วยน้ำเสียงที่สดใสอย่างมาก ฉันหันไปมองหน้าของหนิงที่กำลังยิ้มอยู่ บอกว่า

\" ว่าไงคร้าบหนิง \"

\" วันนี้ เอต้องทำกิจกรรม..... ไห้เต็มที่นะ หนิงคอยเป็นกำลังใจไห้ \"

\" หนิง...... เอสู้เต็มที่อยู่แล้ว เอรับปากหนิงกับพี่เชอรี่ไว้แล้ว เอต้องทำไห้สำเร็จ \"

\" เฮ้อ ......... หนิงเห็นเอคิดได้แบบนี้ หนิงก็คงไปเรียนต่อ อเมริกาได้อย่างไม่ต้องห่วงละ \"

               หลังจากที่หนิงพูดจบ....... หนิงก็มองออกไปนอกรถ แต่ถ้าว่า ... หนิงจะรู้ความรู้สึกของฉันไหมว่า คงต้องไห้เวลาเอทำใจบ้าง กับการที่หนิงไปเรียนต่อที่อเมริกาไวกว่ากำหนดจากเดิม ม.6 เปลี่ยนเป็นม.3 แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่ใช่เป็นคนที่ไม่มีเหตุผล ฉันแยกแยะอะไรได้ ว่าสิ่งไหนดี ไม่ดี และฉันก็เชื่อว่าสิ่งที่หนิงเลือกนั้น เป็นสิ่งที่ดีมาก ฉันยิ้มขึ้นมาได้เล็กๆ หันไปมองหน้าหนิง แล้วพูดว่า

\" หนิง .... เอจะทำไห้เต็มที่ ไมไห้หนิงผิดหวัง เลย \" สั้นๆ แค่นั้นแหละ ที่ฉันบอกกับหนิง

         อีกด้านหนึ่ง...... รถบัส ของโรงเรียนหอวัง ที่มีซินนั่งอยู่กับปุ้ย ซินพูดกับปุ้ยว่า

\" ปุ้ย...... เมื่อวานซินไปซ้อมร้องเพลง 5 พระเกี้ยวกับตัวแทนของทุกโรงเรียนมาแล้วนะ แต่ซินรู้สึกผิดหวังจรังเลย ปุ้ย \"

\" อ่าว ..... ซินจะผิดหวังเรื่องอะไรละ เป็นการดีไม่ใช่หรอ ที่ได้เจอกับเพื่อนใหม่ๆ นะ แล้วอะไรทำไห้ซินต้องผิดหวัง \"

\" กะ ก็ ....... เอไง พอซินไปถึงโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ พอทุกคนจากทุกโรงเรียนได้เจอกัน และแนะนำตัว แต่เอเคยบอกซินว่า เอเป็นตัวแทนร้องเพลงนะ แต่ทำไมตัวแทนของโรงเรียนเอ กลับกลายเป็นผู้ชายอีกคน ซินไม่เข้าเลย หรือว่าเอจะโกหกซิน \"

\" ก็นะ ..... งั้นปุ้ยถามซินหน่อย ซินมั่นใจในตัวเค้าแค่ไหน แล้วซินรู้จักเขานานแค่ไหน ละ ตอบปุ้ยมาสิ \"

\" ถ้าปุ้ยไห้ซินตอบ...... ซินก็จะตอบ เอไม่เหมือน ผู้ชายหลายๆคนที่ซินรู้จักมา แต่ซินก็ไม่รู้ว่า ทำไมซินถึงได้มีความรู้สึกดีดีกับเอขนาดนี้นะ ปุ้ย \"

\" ช้านดูแกออก..... ตั้งแต่แกไห้นายเออะไรนั้นมาอุ้ม เพราะแกไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ตั้งแต่ช้านคบกับแกมา ยายซิน แกไม่เคยไห้ผู้ชายคนไหนถูกต้องตัวแกเลย นะ \"

                   ซิน....หันหน้าออกไปมองนอกรถ คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมา ในช่วงเวลาไม่ถึงเดือน กับผู้ชายคนนี้ทำไม ทำไห้ใจที่แข็งของซินเปลี่ยนไป เอ นายอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ อยู่ดีดีก็หายหน้าไปเลย เอ นายกำลังทำอะไรอยู่นะ

\" ฮัดเช้ย ฮัดเช้ย..... อะไรวะ เราไม่ได้เป็นหวัดสักหน่อย แล้วทำไมจามได้วะ งง \"
พูดจบฉันนายเอ ก็กำลังคิดถึงคนคนนึง คือซิน เธอกำลังทำอะไรอยู่ วันนี้กีฬา 5 พระเกี้ยวแล้ว ไม่รู้ว่าซินเป็นยังไงบ้าง หายเจ็บทันไหมนะ เฮ้อ ..... ยิ่งคิดยิ่งเครียด แต่ฉันก็ยังคิดตลอดว่า ขอไห้ซินหายไห้ทันไห้ได้

               เวลาได้ผ่านไปเรื่อยๆ และจวนจะถึงสนาม ธูปะเตมี เต็มที ใจของฉันตอนนี้ มันเต้นไม่หยุด หน้าร้อน ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ที่จะต้องเจอกับเพื่อนๆ ทั้ง 5 โรงเรียน และต้องร้องเพลง แต่สำหรับฉันแล้วในเวลานี้จะมาตื่นเต็นไม่ได้ เพราะอาจจะทำไห้ลืมเนื้อเพลงได้ ฉันจึงหยิบเนื้อเพลง ออกมาจากกระเป๋าเสื้อของฉัน และทวนบทเพลง 5 พระเกี้ยว จาก 1นาที กลายมาเป็น 1 ชั่วโมง เวลามันผ่านไปใวจริงๆ จนเสียงพี่คนคุมรถเป็นเสียงผู้หญิงหน้าตาน่ารัก หันมาพูดกับเราจากไมล์ว่า

\" น้องๆ.... ทุกคนค่ะ น้องๆทุกคนดูสิ่งของที่มีค่าอะไรไห้พร้อมนะค่ะ เพราะว่าอีก 10 นาทีจะถึงสนามธูปะเตมีแล้ว ละค่ะ \"

หลังจากที่พี่คุมรถพูดจบ ก็มีเสียเฮ กันลั่นรถเลย

\" เฮ้ย ถึงแล้วเว้ยยย พวกเราตื่นเต้นไหมวะ \" เสียงนายแจ้คตะโกนขึ้นมาจากกลางรถ ทำไห้คนอื่นๆ ตะโกนตามไปด้วย

\" ใช่ ถึงแล้วเว้ย ๆๆ พวกเราตรบมือหน่อยเร็วๆ \" เสียงนายเข้มปลุกเร้าอารมณ์ กับพวกเราบนรถ ได้ผลด้วย พวกเพื่อนเราๆ ต่างปรบมือกันลั่นรถ

แต่สำหรับตัวฉันเองแล้ว ฉันกำลังตื่นเต้น สุดขีด ( ไหนนายบอกว่า จะไม่ตื่นเต้นอีกแล้วไง แต่ตอนนี้มันตื่นเต้นมากอีกแล้ว ) โอ้ย มาจับหัวใจตัวเอง ตอนนี้ มันเต้นตุ้บๆๆ จริงๆ เหมือนตอนเขียนนิยายจบเลย ละ >__< และในที่สุด ฉันก็มองออกไปจากทางหน้าต่าง และสิ่งที่ฉันเห็นคือ สนามที่ยิ่งใหญ่ และใหญ่มาก ที่ตั้งอยู่ต่อหน้าของฉัน อย่างตะหง่านตา โอ้ว.........

\" น้องๆ ทุกคนค่ะ ถึงแล้วค่ะ นี่คือสนามธูปะเตมี ที่จัดการแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยว ครั้งที่ 5 ค่ะ และต่อจากนี้ไป ขอไห้น้องๆ ทุกคนช่วยกันเต็มที่สุด กับมหกรรม กีฬา 5 พระเกี้ยว ครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนี้ค่ะ \"

             เสียงพี่พูดจบ...... ทำไห้พวกเราทั้งคันรถ ต่างส่งเสียงร้องเป็นเพลง กันอย่างสนุกครึกครื้น และนี่ละ อีกไม่กี่อึดใจ เราจะได้พบกับเพื่อนใหม่ และทำกิจกรรมร่วมกัน และ มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวกำลังจะเปิดฉากแล้ว และในที่สุด รถบัส ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ก็กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาจอด รอบนอกของสนามแห่งนี้ โอ้ว .... ฉันก็ต้องอู้ว ... หูยยย เพราะไม่ใช่โรงเรียนของเราที่เข้ามาถึงเป็นโรงเรียนแรก แต่เรามาถึงเป็นโรงเรียนที่ 4 แนะ

\" โอ้วโห ... นั้น เสื้อขาวปนสีชมพู นะ นั้น โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา โอ้ว .. จอชร์ ยอดมาก โอ้วว .. นั้น โรงเรียน บดิทรเดชา โอ้วว สุดยอดมาก ยังไม่พอแค่นี้ ที่ข้างๆ ทาง โอ้ว.... โรงเรียนหอวัง \"

กับการที่ฉันได้เจอ..... หลายโรงเรียนแบบนี้ ฉันไม่นึกว่า จะเยอะแยะและอลังการมากมายขนาดนี้ ตอนแรกฉันคิดแค่ เป็นการแข่งขันกันเล้กๆ แต่วันนี้ สิ่งที่ฉันเห็น ได้เจอกับสายตาตัวเอง ทำไห้ลบความคิดของฉันในเรื่องนี้ออกไปหมด แล้วมีความคิดใหม่ที่ว่า 5 พระเกี้ยวของเรา ยิ่งใหญ่ๆ จริงๆ และหลังจากที่ฉันคิดไรเพลินๆ ได้ไม่นาน รถบัสคันของฉันก็ได้จอดรถสนิท ตอนนี้ฉันกำลังเพลินตาเพลินใจ กับนอกหน้าต่าง กับการที่ได้เจอเพื่อนๆ มากมายล้นหลามขนาดนี้ จนเสียงพี่คนคุมรถพูดขึ้น

\" เอาละค่ะ น้องๆ ทุกคน ถึงแล้วค่ะ ที่ใช้การแข่งขัน กีฬา 5 พระเกี้ยว น้องๆทุกคนคงจะเก็บสัมภาระและของที่จำเป็นแล้ว พร้อมแล้วน้องๆ ลงมาจากรถเลยค่ะ เริ่มจากแถวหน้าสุด \"
......สิ้นเสียงพี่คนคุมรถ พวกฉันและเพื่อนๆ ก็ค่อยๆ ก้าวลงมาจากรถ กันอย่างครึกครัก ไม่แพ้โรงเรียนอื่นเลย

\" เฮ้ย.... ถึงแล้วะ ป้อ \" เป็นเสียงนายแจ้ค ตะโกนอะไรของมันกับป้อ อยู่นอกรถ ของมัน สงสัยมันจะตื่นเต้น ฉันค่อยๆ เดินมากับหนิง ระหว่างทางเดินลงมาจากรถนั้น ฉันก็หันไปยิ้มไห้หนิง และหนิงก็ยิ้มตอบฉันด้วย ฉันดีใจจริงๆ

           ก้าวแรกที่ฉันลงมาสัมผัสพื้น ฉันก็รู้สึกว่า ฉันกำลังถูกมองจากเพื่อนๆ โรงเรียนต่างๆ อยู่ ฉันก็หันไปหาพวกเขา แล้วฉันก็ยิ้มไห้ เขาก็ยิ้มตอบฉันด้วยแหละ หนิงก็เหมือนกับฉัน ก็หันไปยิ้มไห้เพื่อนๆ รอบๆ บริเวณนั้นเหมือนกัน โดยที่การยิ้มไห้กับเพื่อนๆ ครั้งนี้เรารู้สึกว่า เป็นรอยยิ้มที่ จริงใจมีไมตรีกับเพื่อนๆ ทุกคนทุกโรงเรียน เบื่อหน้าของฉันตอนนี้ มีเพื่อนหลายโรงเรียนกำลัง นั่งอยู่เยอะเยอะเต็มไปหมด จนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร ถ้าไม่สังเกตจากสีเสื้อ และอักษรย่อที่ติดใว้บนเสื้อ จนในที่สุดพี่เชอรี่ เดินมาหาฉันกับหนิง พูดว่า

\" สวัสดีค่ะ น้องเอ กับน้องหนิง อืม ... น้องหนิง พี่เชอรี่ขอยืมตัวเพื่อนเราก่อนนะ เดี่ยวเอามาคืน \" หนิงฟังแล้ว ก็หันมายิ้มไห้พี่เชอรี่ เอ่ยขึ้น

\" ตามสบายเลยค่ะ พี่เชอรี่ จะทำอะไรกับพ่อจอมยุ่ง ตามสบายเลยค่ะ \"

\" อ่อ..... ขอบคุณนะจ้ะ งั้นน้องเอเดินตามพี่เชอรี่มานะ \"

หลังจากนั้น ฉันหันมามองหน้านิง และยิ้มไห้ เอ่ยขึ้นว่า

\" หนิง เอสัญญา เอจะทำวันนี้ไห้ดีที่สุด ไม่ไห้ทุกคน และหนิงผิดหวัง \" พูดจบ ฉันก็เดินไป ........ พร้อมรอบยิ้มที่หนิงยิ้มไห้ฉันอย่างมั่นใจ

\" พี่เชอรี่ครับ เห็นเพื่อนๆ เอบอกว่า พี่เชอรี่หาคนแทนเอ ในการร้องเพลงได้แล้วหรอครับ \"

\" อ๋อ .... เรื่องเมื่อวานที่น้องเอหายไปนะหรอ ..... อืม ใช่แล้วพี่เชอรี่ไห้พี่ปอยหาใว้แล้ว แต่ยกเลิกไปแล้ว \"

\" อ่าว .... งั้นแปลว่า เอก็ได้รับหน้าที่นี้ต่อไป ใช่มั้ยครับ \" ฉันถามด้วยอาการตื่นเต้น

\" ใช่แล้ว ... น้องเอ น้องเอของพี่ ทำหน้าที่ตามเดิม ตามพี่เชอรี่ ไปห้องแถลงข่าว ของสนามธูปะเตมี ป่านนี้ ตัวแทนของเพื่อนๆ ทั้ง 4 โรงเรียนคงทยอยมากันละ \" ฉันฟังพี่เชอรี่พูดจบ ก็เดินตามพี่เชอรี่ เข้าไปข้างในของสนามธูปะเตมี

ก้าวแรกที่ฉันเดินเข้ามาในสนามแห่งนี้.... ฉันก็ต้องตกใจกับความยิ่งใหญ่ เบื้องหน้าของฉันตอนนี้ คือข้างในสนามที่กว้างและยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก เมื่อ อัฒจรรย์ ของทั้ง 5 โรงเรียนอยู่เบื้องหน้าของฉัน สิ่งที่ฉันคิดตอนนี้คือ ทำใมสิ่งที่ฉันเห็น แสนยิ่งใหญ่แบบนี้ จริงๆ จนพี่เชอรี่หันมาพูดกับฉันว่า

\" น้องเอ อย่าเพิ่งมองเพลินนะค่ะ รีบตามมาเดี่ยวไม่ทัน \"

\" คร้าบผม พี่เชอรี่ \"

20 นาทีผ่านไป................ ฉันกับพี่เชอรี่เดินมาถึงห้องแถลงข่าว และเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่ฉันสัมผัสได้จากสายตาคือ พี่ทุกคน ต่างพาตัวแทนของโรงเรียน ที่ร่วมร้องบทเพลงห้าพระเกี้ยว และฉันก็ต้องตกใจ กับเสียงที่เปิดประตูมาข้างหลังฉัน ฉันจึงหันไปมอง และสิ่งที่ฉันเจอคือ ซิน ....... ซินกำลังเดินเข้ามากับพี่ผู้หญิงประธานนักเรียนของโรงเรียนหอวัง เมื่อฉันเจอซิน ฉันตกใจเป็นอย่างมาก ฉันอยากรู้ .. อยากถามเธอมาก ขาเธอหายดีแล้วหรอ แต่ก็ไม่เป็นดั่งใจ เมื่อพี่เชอรี่ ไห้ฉันไปรวมกลุ่มกับเพื่อนอีก 3 คน

\" น้องเอค่ะ เราไปรวมกับเพื่อนๆกับโรงเรียนอื่นก่อนนะค่ะ เพราะต้องบอกอีกครั้ง ว่าใครจะร้องคู่ใคร นะค่ะ \"

ฉันฟังพี่เชอรี่พูดจบ ก็เดินตามพี่เชอรี่ มารวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ซึ่งเมื่อฉันมาเดินมาถึงแล้ว ฉันไม่รู้จักใครสักคน

\" สวัสดีครับ นาย ผมชื่อเกรียงนะ ตัวแทนจากเตรียมอุดมศึกษาครับ ยินดีที่ได้รู้จักนายนะ \" ฉันหันไปทักทายกับเขาด้วย ยิ้มไห้เขา

\" สวัสดีครับ ผมชื่อเอครับ ตัวแทนจากโรงเรียน เตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการครับ \"

\" อ๋อ ครับ ตัวแทนจากเตรียมพัฒน หรอครับ แต่เมื่อวานไม่ใช่ชื่อนี้นิครับ \"

\" อ๋อ ........ เมื่อวานผมไม่สบายนะครับ เลยไห้เพื่อนมาแทน \"

\" อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง เข้าใจละครับ ยังไง วันนี้ก็ร้องเพลงไห้เต็มที่นะครับ สาวๆ เยอะด้วย 55 \"

ฉันหันไปยิ้มไห้เกรียง แอบขำ คิดว่า เกรียงคนนี้มันก็หล่อดีนะ ถ้าทางจะไม่เบา จน เพื่อนๆ อีก 3 คน 3 โรงเรียนเข้ามาทักฉันกับเกรียง เสียงของเธอคนหนึ่งพูดขึ้นว่า


ตอนที่ 55 แนะนำ ทั้ง 5 โรงเรียน 5 พระเกี้ยว


เอ่อ........

\" สวัสดีค่ะ..... คุณ เอ..... กับคุณเกรียง ดิฉันชื่อ วุ่นเส้นค่ะ ตัวแทนจากโรงเรียน บดินทรเดชา ค่ะ \"

\" คร้าบผม....... สวัสดีครับ ผม..... เกรียงยินดีทีได้รู้จักครับ \" นายเกรียงพูดจบ ก็เอามือมาตบบ่านายเอ 1 ที แล้วกระซิบบอกฉันว่า

\" เฮ้ย.... เอสาวๆ น่ารักทั้งนั้นเลยวะ วุ่นเส้นเกรียงขอนะ \" ฉันฟังนายเกรียงพูดจบ ฉันก็หัวเราะ พูดขึ้น

\" คร้าบ..... คุณเกรียง ตามสบายเลยครับ \"

\" สวัสดีค่ะ.... ฉันชื่อ นุ่นนะ ตัวแทนจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก ทุกคนเลยค่ะ \"

       คุณนุ่นพูดจบ ฉันกับเกรียงก็แนะนำตัวกับนุ่น เหมือนเดิม จนมาถึงคนสุดท้าย ทำไห้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ นั้นคือซิน แต่เธอดันเดินเข้าไปหาเกรียง ก่อนเลย โหว... เอน้อยใจนะเนี่ย แล้วซินก็เอ่ยขึ้น

\" สวัสดีค่ะ..... เกรียง ดิฉันชื่อซินค่ะ เป็นตัวแทนของโรงเรียนหอวัง ค่ะ \" ซินแนะนำตัวจบ ก็เดินมาหาผมทันที เอ่ยขึ้น

\" สวัสดีค่ะ..... คุณเอ เราว่าเราเคยเจอกันทีไหนเปล่า ค่ะ เอ๋ แต่ฉันว่า หน้าคุณเอคุ้นมากเลยนะ \"

     เมื่อฉันฟังซินพูดจบ น้ำตาของฉันก็ไหลออกมานิดๆ ได้แต่เก็บความรู้สึกใว้ บอกกับใจตัวเองว่า ซินหายเจ็บขาแล้วนะ แล้วคิดไม่ถึงเลย ซินจะเป็นตัวแทนร้องบทเพลงคู่กับเรา เสียงพี่ประธานนักเรียนใหญ่ที่สุดของการแข่งขัน ไม่ใช่พี่เชอรี่ บอกกับพวกเราทั้งหมดว่า

\" สวัสดีครับ..... พี่ชื่อ นายทินกรนะ เป็นผู้จับคู่ร้องบทเพลงห้าพระเกี้ยวไห้กับน้องๆ ทุกคน แล้วพี่ก็ได้เลือกไว้แล้วว่า จะได้คู่กับใคร ก่อนอื่น เรื่มที่ ตัวแทนจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการกับตัวแทนของโรงเรียนหอวังก่อนเลยนะครับ คือ น้องซิน กับน้องเอ สิ่งที่น้องซินกับน้องเอ ต้องทำคือ น้องเอกับน้องซิน เป็นคนร้องเปิดเพลงนี้ก่อนเลยนะครับ และร่วมกันร้อง ไห้จบเพลง เอาละ ต่อไปก็ตัวแทนของเตรียมอุดมศึกษาและโรงเรียนบดินทรเดชา พี่จะไห้เราทั้งสองคน ร้องรอบที่ 2 รอไห้ น้องเอ กับ น้องซิน ร้องจบเพลงก่อน เราถึงจะเริ่มร้องกัน และน้องนุ่น ตัวแทนจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า พี่จะไห้ร้อง ตรงสร้อย ของทุกบรรทัดนะครับ รายละเอียดเดี่ยวพี่จะบอกอีกทีหนึ่ง นะครับ สิ่งที่สำคัญสุด ในการร้องเพลง คู่คือ ไห้ฝ่ายหญิงเป็นคนขึ้นทำนองก่อนทุกครั้งนะครับ และฝ่ายชายค่อยร้องตาม จะสอนไห้

หญิง : ด้วยความคิด
ชาย : ด้วยความหวัง
หญิง : ด้วยพลังของเราทุกคน
ชาย : ด้วยกำลังใจที่มีมากมายเหลือล้น แบบนี้นะครับขอไห้ซ้อมเต็มที่พี่จะไห้พี่เชอรี่ดูแลนะ เอาละ พี่ขอตัวไปเตรียมตัวเกี่ยวกับพิธีเปิดก่อนนะครับ ขอไห้น้องๆทุกคนตั้งใจร้อง และเชื่อฟังพี่เชอรี่นะครับ เชอรี่ครับ ช่วยดูแลต่อทีนะ ขอบคุณครับ \"

เมื่อพี่ทินกรบอกพี่เชอรี่แล้ว.... พี่ทินกรก็รีบเปิดประตูห้องออกไป และตอนนี้ก็เหลือพวกเรา ทั้ง 5 โรงเรียน จนพี่เชอรี่พูดกับพวกเรา

\" น้องๆ ทุกคนค่ะ...... คงได้ยินสิ่งที่พี่ทินกรบอกทั้งหมดแล้วนะค่ะ น้องๆคนไหนไม่เข้าใจถามพี่เชอรี่ได้นะ และน้องคนไหนที่เข้าใจแล้ว ก็จับคู่ซ้อมร้องเพลงได้เลยนะค่ะ อีก 1 ชั่วโมง จะถึงพิธีเปิดมหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวแล้ว \"

และแน่นอน เมื่อพี่เชอรี่พูดจบ พวกเรา ต่างมาจับคู่ร้องเพลง และทำสิ่งที่ตัวเองได้รับมอบหมาย ฉันเดินมาหาซิน และพูดกับซินว่า

\" ซิน เอดีใจนะ ที่ขาของซินหายแล้ว เอดีใจจริงๆ \"
ฉันมองหน้าซินอย่างไม่กระพริบเลยละในเวลานี้และแน่นอน ซินก็หันมามองหน้าฉัน พูดว่า

\" เอ ..... ซินหายเจ็บขาแล้ว และตอนนี้ซินเดินได้เหมือนเดิมแล้วล่ะ เอดีใจมั้ย \"
และแน่นอน เมื่อซินพูดจบ..... ทำไมฉันจะไม่ดีละฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ ซินจนถึงระยะที่สามารถคุยกันได้ ฉันได้พูดกับซินว่า

\" ซิน ...... รู้มั้ยว่าเอหวังอะไรมากที่สุดกับการแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งนี้ สิ่งที่เอหวังมีอยู่ 3 อย่างคือ ข้อ 1 เอได้เห็นซินเดินได้อีกครั้ง ซึ่งตอนนี้มันไม่ใช่ฝัน ตอนนี้ซินได้เดินแล้ว.... เอดีใจจริงๆ ข้อ 2. รู้มั้ยกีฬา 5 พระเกี้ยวเออยากร้องเพลงคู่ 5 พระเกี้ยวกับซินที่สุด และเอไม่ได้ฝันไป ตอนนี้ซินได้ร้องเพลงกับเอแล้ว .... และข้อสุดท้าย... ข้อ 3. เอรับปากกับเพื่อนๆและเพื่อนรักใว้ว่า เอจะทำวันนี้ไห้ดีที่สุด ...\"

\" หะ ... โหวว เอคนนี้ฝันเยอะจรังเลยนะ .. ถ้าแบบนั้นเอาเป็นว่า วันนี้ซินจะตามใจเอ 1 วัน เอจะไห้ซินทำอะไร ซินยอมทุกอย่างเลย ... นั้นแน่... เออย่าทำสายตาคิดลึกสิ ... ยอมในเรื่องการงานตังหากละ \"

\" ขอบคุณนะครับ ซิน ... เราไปซ้อมร้องเพลงกันดีกว่า อีก 1 ชั่วโมงจะร้องจริงแล้ว เอตื่นเต้นจรังเลย \"

หลังจากนั้นฉันกับซินได้เดินออกจากห้องแถลงข่าว และหาที่สงบๆ ซ้อมร้องเพลงกัน ไม่ใช่แค่ฉันกับซินเท่านั้นนายเกรียง นุ่น วุ่นเส้น ต่างหาที่ซ้อมเหมือนกัน แล้วด้านนอกของสนามเขากำลังทำอะไรอยู่นะ

ตัดไปที่ ข้างนอกสนาม ข้างนอกสนามตอนนี้กำลังวุ่นวายกันอย่างมาก กับจำนวนคนที่ล้นหลาม จากทั้ง 5 โรงเรียน ไม่ว่าเป็นหอวัง เตรียมใหญ่ เตรียมน้อม บดินทรเดชา เตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ พี่ๆสตาฟ ตลอดจนครูอาจารย์ กำลังจัดแถวนักเรียนเพื่อที่จะทยอยเข้าสู่สนามธูปะเตมี ไปที่อัฒจรรย์ของโรงเรียนนั้นที่ได้เตรียมเอาไว้ บรรยากาสเป็นยังไงบ้างละ เราไปดูกันเลย ที่ทางเข้าด้านทิศใต้ เป็นทางเข้าของโรงเรียนหอวัง โรงเรียนหอวังวันนี้ ยิ่งใหญ่ตะหง่านตา จริงๆ กับเสื้อกีฬาสีสีเหลือง และที่มากไปกว่านั้นคือ อุปกรณ์ของกองเชียร์ ที่พี่ทุกคนต่างช่วยกันขนเข้าสนามกันอย่างครึกครัก ไม่แตกต่างกับ โรงเรียน บดินทรเดชา กำลังทยอยนักเรียนเข้าไปที่ประตูที่ใกล้อัฒจรรย์ของตัวเองที่สุด กันอย่างครึกครัก ทางประตูตรงกลาง .....ตอนนี้จะเห็นกองเชียร์และทีมงานของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา กับเสื้อกีฬาสีสีชมพู สีสดใสและสวยงาม ต่างทยอยกันเข้า สนาม..... เอ๋ ... แล้วเจ้าภาพที่จัดการแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยวละ ทำอะไรอยู่นะ ...ไปดูกันเลยดีกว่า ที่ประตูทางเข้าตรงกลาง โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า กำลังจัดขบวนพาเลต กายบริหาร ดุริยางค์ กองเชียร์กันอย่างครึกครัก เพื่อที่จะเตรียมตัวเข้าสนามธูปะเตมี ซึ่งครั้งนี้โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า คนเยอะมากดูหนาตาจริงๆ .... และแล้วก็มาถึงโรงเรียนของผมเอง โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ... ที่ประตูทางเข้าทางทิศตะวันออก โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการกับเสื้อกีฬาสีสีฟ้ากำลัง... จัดเตรียมของที่ใช้การประกวดกองเชียร์ ทุกอย่าง ตลอดจนความพร้อมทุกด้านก่อนจะไห้น้องๆ ทุกคนเข้าไปที่สนามธูปะเตมี ..... จะเห็นได้ว่า เมื่อมาถึงวันนี้ก่อนมหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งที่ 5 จะเริ่ม ทุกโรงเรียนต่างสู้สุดฝีมือและเตรียมตัวกันอย่างเต็มที่ ..... ฉันก็เหมือนกัน ตอนนี้กำลังซ้อมบทเพลง 5 พระเกี้ยวกับซินอย่างขะมักขะเม้นเลย

                 30 นาทีผ่านไป ...... บรรดากองเชียร์ของทุกโรงเรียนต่างทยอยมายังอัฒจรรย์เชียร์ของตัวเอง ในสนามตอนนี้เริ่มที่จะครึกครักเมื่อกองเชียร์ของทั้ง 5 โรงเรียน ต่างทยอยพากันนั่งที่อัฒจรรย์ของตัวเอง บรรยากาศในสนามตอนนี้เริ่มครึกครัก แต่ที่ครึกครักคงจะเป็นเสียงพูดคุยกัน ที่ยังไม่ใช่เสียงเชียร์ ฉันไม่รู้หรอกตอนนี้บรรยากาศข้างนอกเป็นยังไง เพราะฉันกับซินตอนนี้ยังอยู่ข้างใน ห้องอยู่ ฉันกระซิบข้างๆห๔ของซินเบาๆ แต่ได้ใจความว่า ....


\" ซิน ...... เอรู้สึกตื่นเต้นจรังเลย ซินตื่นเต้นเหมือนเอไหมครับ .. \"

\" ตื่นเต้นสิเอ ทำไมซินจะไม่ตื่นเต้นละ เนี่ยเอดูสิมือซินเย็นไปหมดแล้ว \"

\" 5 5 เหมือนกันเลย ในชีวิตไม่เคยทำอะไรที่ยิ่งใหญ่แบบนี้มาก่อนเลย ยิ่งเป็นการรวมหลายโรงเรียนด้วยแหละ \"

\" อืมม....ซินก็คิดเหมือนกับเอ เอ ... เรามาซ้อมกันเต็มที่กันเลยดีกว่า ตั้งแต่แรก \"

\" เอาสิ เต็มที่เลย \"

ฉันเริ่มซ้อมบทเพลงคู่ของห้าพระเกี้ยว กับซินและอีก 30นาทีเท่านั้น พิธีเปิดที่ยิ่งใหญ่ของมหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวจะเปิดฉากแล้ว และแล้ว 30 นาทีก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก พี่เชอรี่เดินเข้ามาหาฉันพูดขึ้น ......

\" น้องเอ น้องซิน อยู่ตรงนี้เอง พี่เชอรี่ตามหาตั้งนาน .. ไปค่ะรีบไป อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าพิธีเปิดจะเริ่มขึ้นแล้วล่ะ เอาละตามพี่เชอรี่มาค่ะ \"

พี่เชอรี่พูดจบ ก็ไห้ฉันกับซินเดินตามไปยังห้องแถลงข่าว ที่มีเพื่อนๆของฉันทั้ง 3 กำลังรออยู่แล้ว และเมื่อฉันเข้าห้องมา พี่เชอรี่ได้พูดขึ้นว่า

\" เอาละค่ะ น้องๆ ทั้ง5คน เตรียมตัวไห้ดีนะค่ะ ของไห้น้องๆทุกคนดูเครื่องแต่งกายไห้ดีดี และผู้หญิงวันนี้ต้องติดกิ้ป ได้แค่ 2 สีนะค่ะ คือสีดำ กับสีน้ำเงิน เอาละค่ะ เตรียมตัวไห้ดีดีค่ะ เดี่ยวพี่จะเรียกอีกครั้งหนึ่ง \"

วันนี้ ฉันขอหล่อหน่อยแล้วกัน 55 ฉันได้เตรียมเจลล์ สำหรับจัดทรงผม นำมาลูบไห้ผมข้างหน้าของตัวตั้ง แต่ไห้เรียบร้อยนะนายเอ และในที่สุดพี่เชอรี่ก็เข้ามาเรียกพวกเราไห้ออกไปเตรียมตัวที่ซุ้มด้านล่างก่อนออกไปของปรัมพิธี เมื่อฉันเดินออกมาจากห้องซ้อม ..เดินตามพี่เชอรี่จนมาจนถึง.....ทางออก ที่รวมบรรดาพี่ๆและคนสำคัญ ต่างมีคิวกันออกไป ประกาส ..... เมื่อฉันยิ่งเดินใกล้ปรัมพิธีเท่าไร เสียง..บรรดากองเชียร์ที่อยู่ข้างนอก .. ต่างส่งเสียงร้องเพลง และตะโกนพูดชื่อของโรงเรียนของตัวเอง ..... และแน่นอน ฉันได้ยินกองเชียร์โรงเรียนฉันดังแล้ว มีใจความว่า \" เตรียมพัฒน สู้ๆๆ \" ซึ่งทำไห้ฉันขนลุก ..... แต่ฉันก็ต้องขนลุกไปอีก เมื่อเบื้องหน้าของฉัน .. ที่ฉันสามารถมองออกไปจากทางแคบๆ ตรงหน้าของฉัน คือ... กองเชียร์ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมกล้า ซิ่งนั่งกันอยู่ตรงกลางอย่างหนาตาของสนามและข้างบนของอัฒจรรย์...มีกระถางคบเพลิงซึ่งบอกว่า ...... เป็นเจ้าภาพในการจัดแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งนี้ ... และในที่สุด ...... เสียงทุกอย่างที่ดังครึกครัก... ก็เงียบสงบลง เมื่อ ... พิธีกรกำลังกล่าวตอนรับ........ กับขบวนพาเลต ของ ทั้ง 5 โรงเรียน มีใจความว่า .......
สวัสดีครับ ..  \" ขบวนพาเลตที่นำโดยดรามเมเยอร์ พี่นิ้ง ตามด้วยพี่ถือธง พี่กิต คนถือป้ายพี่กุ้กและพี่เหมียว พระเกี้ยวน้อยยิ่งใหญ่ตลอดการ ขนานนามเกรียงไกล ไปทั่วทุกทิศ นาม เตรียมอุดมศึกษา \"
โอ้ว.... และแน่นอน เมื่อพี่พิธีกรพูดจบ เสียงตรบมือกันลั่นสนาม.......


ตอนที่ 56 รวมจิตใจ กับพวกเราทั้ง 5 สถาบัน


\" และต่อไป เป็นขบวนพาเลต ธงพระเกี้ยวชมพู พริ้วดูงามสง่า โบกสะบัด มีน้ำใจ  ศรีคู่พัฒนาการ ขนานนามว่า โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ

โอ้ว ... ขบวนพาเลตของเตรียมพัฒ นำโดยดรามเมเยอร์ พี่วาสนา ต่อด้วยคนที่ธง.... พี่แม้กและ คนถือป้ายโรงเรียน พี่เหมย กับ พี่คณิณ ขอเสียงปรบมือด้วยคร้าบ

ต่อไปขบวนพาเลต ธงสีน้ำเงิน พร้อมพระเกี้ยวชมพู ความเข็มแข็ง อ่อนโยน สรรสร้างแต่สิ่งที่ดีงาม ขนามนามว่า โรงเรียน บดินทรเดชา สิงห์ สิงหเสนี นำโดย ดรามเมเยอร์ พี่ เปรี้ยว ตามด้วยคนถือธง พี่ธนาชัย และผู้ถือป้ายโรงเรียน พี่วสันต์และพี่เข็ม ขอเสียงปรบมือด้วยคร้าบ

ต่อไปเป็นขบวนพาเลตของ ธงเหลืองน้ำตาล  ความดี รักศักดิ์ศรี เพียบพร้อมด้วยความรู้สึกที่ดี เลิศด้วยปัญญา ขนามนามว่า โรงเรียนหอวัง นำโดย ดรามเมเยอร์ พี่แองจี้ ตามด้วยผู้ถือธง พี่โกสินทร์ และผู้ถือป้ายโรงเรียน พี่ฝนและพี่ฟ้า ขอเสียงปรบมือด้วยครับ ..

และมาถึงขบวนพาเลต ขบวนสุดท้ายซึ่งเป็นเจ้าภาพในการจัดแข่งขัน กีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งที่ 5 คือ ธงพระเกี้ยว โบกสะบัด ชื่อเสียงขจรไกล รักความยุติธรรม  รักในตัวเพื่อน ขนามนามว่า เตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า นำโดยดรามเมเยอร์ พี่ สุดนิสา ตามด้วยคนที่ถือธง พี่สุรัช และคนถือป้ายโรงเรียน พี่นิด และพี่กบ ขอเสียงตรบมือด้วยคร้าบผม ขอเสียงตรบมือด้วยคร้าบ ........ \"

และแน่นอน มันทำไห้ฉันเองซึ่งอยู่ข้างในขนลุกเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินเสียงปรบมือที่ดังลั่น ตั้งแต่ขบวนพาเลตขบวนแรก จนถึงขบวนสุดท้าย และอีกอึดใจฉันก็ต้องภาระกิจทียิ่งใหญ่ ไม่แพ้กับเพื่อนข้างนอกเลย คือ ร้องบทเพลงคู่แห่ง 5 พระเกี้ยว จากนั้นพีธีกรบนหน้าปรัมพิธีได้พูดต่อไปว่า

\" และ ตอนนี้ขบวนพาเลตของทั้ง 5 โรงเรียนก็ประจำจุดที่ได้รับมอบหมายใว้แล้ว  ต่อไป กราบเรียนเชิญ ท่านพณ... ท่าน ( นามสมมุติ ) ขึ้นมาไห้โอวาส และเปิดงานมหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยว กราบเรียนเชิญครับ \"

\" สวัสดี... ท่านผู้บริหารของทั้ง 5 โรงเรียนครูอาจารย์ ตลอดจนนักเรียนทุกคน กระผมรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้มาเปิดงานกีฬา 5 พระเกี้ยวในครั้งนี้ แต่กีฬา .... นั้นจะต้องมีแพ้ มีชนะกัน แต่ถึงใครจะแพ้จะชนะ ขอไห้พวกเราทั้ง 5 โรงเรียนรู้รักสามัคคี และไห้อภัยกัน และซึ่งในเวลานี้ได้เวลาที่เหมาะสม ฤกษ์งามยามดี ที่สมควรเหมาะแก่การเปิดมหกรรมงานกีฬา 5  พระเกี้ยว กระผมขอเปิดงานกีฬา 5 พระเกี้ยว ณ  บัดนี้ \"

     และเสียงท่านประธานพูดจบ เสียงปรบมือดังลั่นสนาม พร้อมกับเสียงของวงดุริยางค์ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ที่กำลังบรรเลงเพลง กราวกีฬาในสนามธูปะเตมี อย่างอึกทึกครึกโครม ใจความว่า กีฬา กีฬา เป็นยาวิเศษ ฮ้า ใฮ กีฬา กีฬา เป็นยาวิเศษ ฮ้า ไฮ จนเวลาได้ผ่านไปสักพัก พี่พิธีกรก็พูดขึ้นว่า

\" และต่อไป ขอเชิญผู้ที่ถือคบเพลิง นามว่า พี่ชัยชนะ พี่ชัยชนะเกิดวันที่ 3 กันยายน เป็นนักเรียนชั้น ม.6 ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า พี่ชัยชนะ หรือพี่เข้ม เป็นตัวแทนการแข่งขันซีเกม ในกีฬา แบตมินตัน เป็นผู้ที่นำชื่อเสียงไห้กับประเทศไทย และโรงเรียนของเราและพี่เข้มเป็นตัวแทนในการจุดคบเพลิงของกีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งนี้ และต่อไปขอเชิญทำภาระกิจหลักไห้สำเร็จ \"

เสียงพิธีกรพูดจบ พี่เข้มก็วิ่งไปยัง ลู่ของสนามธูปะเตมี และเมื่อพี่เข้มวิ่งผ่านอัฒจรรย์ไหน ก็ได้รับเสียงตรบมือเสียงกรี้ส กันลั่นสนาม และไม่นาน......พี่เข้มก็วิ่งมาถึงอัฒจรรย์ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า พร้อมกับเสียง ฮือฮา ของเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้าอย่างมาก พี่เข้มค่อยๆ ก้าว ค่อยๆ ก้าว ขึ้นไปและวิ่งไปยังกระถางคบเพลิงที่ยิ่งใหญ่ จนถึง กระถางคบเพลิง พี่เข้มก็ไม่รีรอ นำคบเพลิงที่จุดใส่คฑา ค่อยๆบรรจง จุ่มลงที่กระถางคบเพลิงขนาดใหญ่ ......... และไม่นาน กองไฟในกระถางก็ลุกโชคช่วงขึ้นมา เมื่อไฟได้ลุกโชคช่วงในรพถางคบเพลิง ทำไห้บรรดากองเชียร์และผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งหมด กับมหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งนี้ ต่างลุกขึ้นมา และร้องตะโกนเป็นเสียงเดียวกันว่า \" ไชโย ไชโย บ้างก็กรี้ส \" และต่อจากนี้ไป เมื่อไฟลุกโชคช่วงขึ้นมา ก็แสดงถึงว่า มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยว ครั้งที่ 5 ที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า เป็นเจ้าภาพ ได้เปิดฉากขึ้นแล้ว เสียงพี่พิธีกรเอ่ยขึ้น หลังจากไฟในกระถางคบเพลิง เปล่งประกายโชคช่วง ว่า

\" ณ.บัดนี้ ถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว ถ้าไม่มีขั้นตอนนี้ ....กีฬา 5 พระเกี้ยว ก็คงไม่สมบูรณ์ ขอเชิญไห้ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับงานกีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งที่ 5 ได้ช่วยกันร่วมขับร้อง บทเพลงที่เป็นประเพณี ของกีฬา 5 พระเกี้ยวกับ 5 ตัวแทนจากทุกโรงเรียน บทเพลงนั้นคือ บทเพลงแห่ง 5 พระเกี้ยว ขอเชิญครับ \"

     เมื่อพวกเรา ทั้ง 5 คนได้ยินเสียงจากพี่พิธีกร พูดจบ ... ใจฉันก็เริ่มสั่นๆๆ ทำไห้ฉันหันไปมองของซิน เมื่อฉันมองมาใบหน้าของซินก็ทำไห้ฉันยิ้มออก มีอมยิ้มนิดๆ ฉันพูดกับซินว่า

\" ซิน เราต้องทำไห้ได้นะ นี่ละคือสิ่งที่เอรอคอย คือการได้ร้องเพลงคู่กับซิน แล้วตอนนี้เหมือนเอฝันเลย เอไม่ได้ฝันไปใช่เปล่าซิน \"

\" ...นี่แนะๆ ... ยังจะฝันอยู่อีกมั้ย \" ซินพูดขึ้นพร้อมเดินเข้ามาข้างๆผมแล้วหยิกที่มือซ้ายผม

\" โอ้ย ... \" ฉันร้องขึ้นเบาๆ... ฉันไม่ได้ฝันหรือ ...... เพราะฉันรู้สึกเจ็บหลังจากที่ซินหยิกฉัน

\" ก็ไม่ได้ฝันนะสิ เอ ปะเราออกไปกันได้แล้ว \"

       หลังจากที่ซินพูดจบ พี่เชอรี่เดินเข้ามาหาฉันกับซิน บอกกับเรา 2 คนสั่นๆ ว่า

\" น้อง เอ น้อง ซิน ร้องไห้เต็มที่เลยนะ พี่เชอรี่และทุกคน เอาใจช่วย ขึ้นไปร้องเลย \"


ตอนที่ 57 เพลง ห้าพระเกี้ยวดังกระหึม ธงพระเกี้ยวชมพูโบกสะบัดทั่วสนาม


ฉันเดินตามหลังซินมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าทางออก เมื่อฉันมาถึงหน้าทางออก พี่พี่ๆข้างในต่างส่งสัญญาณ ว่าพร้อม และหลังจากนั้นเสียงทำนองเพลงได้เริ่มขึ้น พร้อมกับฉันกับซินก้าวออกไป ... และเมื่อฉันก้าวออกมาข้างหน้าสุดของสนามธูปะเตมี ฉันก็ต้องขนลุก เพราะเบื่องหน้าฉันตอนนี้ กองเชียร์ ของทั้ง 5 โรงเรียน และขบวนพาเลต ท่านครูอาจารย์ ต่างรายล้อม ตัวฉันกับซิน  มือใม้สั่นๆมากเลย แต่.. เพราะอะไรเมื่อฉันเห็นไปหาซิน .... ทำไห้ฉันรู้สึกไม่ตื่นเต้นอะไรเลย ใบหน้าและแวว ตาของซิน จ้องมองฉันตอนที่ฉันหันมามอง ซินกำลังยิ้มหวานไห้ผม และพูดเบาๆ ว่า

\" ..... เราเป็นสานฝันไห้สำเร็จกัน ........ \" สั่นๆ แค่นั้นละที่ผมได้ยิน

         และบัดนี้ ขอไห้ทุกคนช่วยกันร่วมร้องบทเพลง 5 พระเกี้ยวนะครับ พอฉันพูดจบทางไมล์ ก็มีเสียงใชโย โห่ร้อง กริ้สส !! กันสนั่นสนามธูปะเตมี ทั้ง 5 อัฒจรรย์ เสียงเพลงได้เริ่มขึ้น ขอไห้บทเพลงคู่ ของฉัน กับซิน ขอไห้เราทำไห้สำเร็จ ซิน.... หันมาหาฉัน แล้วเริ่มร้อง ใช่ครับ คุณอ่านไม่ผิดหรอก และเมื่อซินเริ่มร้อง ว่า

บทเพลงคู่แห่ง 5 พระเกี้ยว ร้องโดย (( เอ ซิน ))

หญิง : \" ด้วยความคิด .............. ฮืม ........... \"

ชาย :  \" ด้วยความหวัง .............. ฮืม ........... \"

หญิง :  \" ด้วยพลัง ......... ของเราทุกคน ฮืม ... \"

ชาย :  \" ด้วยกำลังใจ ...... ที่มีมากมายเหลือล้น ฮือ ฮือ ......... พวกเราทุกคน ........ จึงก้าวมา ........ ฮืม \"

หญิง :  \" สร้างความฝัน .... ร่วมกัน ฮืม ... สร้างสัมพันธ์ ... ผูกมิตรด้วยเกมกีฬา .... ประเพณีสืบสานถึงวันข้างหน้า ... สร้างศรัทธา ... สามัคคี ......... ฮืม ฮ์ม

ถึงตอนนี้ ฉันรู้สึกมั่นใจขึ้น ว่าฉันทำได้ แต่ที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านั้นคือ บรรดากองเชียร์ ของทั้ง 5 โรงเรียน ต่างกำลังเริงร่าและช่วยกันร้องกับบทเพลงนี้ และสิ่งที่ฉันรู้สึกอบอุ่นคือ ....... นุ่นกำลังก้าวเข้ามาร่วมร้องเพลงกับ ฉัน .. และที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านั้นคือ กองเชียร์โรงเรียนฉัน กำลังโบกธง สีต่างๆ อย่างช้าๆ ไปกับทำนองเพลง สิ่งที่นี่ ทำไห้ฉันร้องตะโกนออกอย่างสุดเสียงว่า ........ ว่า

ร้องพร้อมกัน ชาย หญิง : พระเกี้ยว .... รวมจิตใจ ........ ( รวมจิตใจ นุ่นร้องสร้อย ) มั่นคงใว้ในศักดิ์ศรี ( มั่นคงใว้ในศักดิ์ศรี นุ่นร้อง ซ้ำ )
ลูกพระเกี้ยวรวมพลัง ... สามัคคี เพื่อศักดิ์ศรีสถาบัน ( เพื่อศักดิ์ศรีสถาบัน นุ่นร้อง ซ้ำ ) แพ้ชนะนั้นไม่สิ่งสำคัญ ( แพ้ชนะนั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญ นุ่นร้องซ้ำ ) สปริต นั้นคือหัวใจ ............ ( สปิริตนั้นคือหัวใจ นุ่นร้องสร้อย )

เมื่อเอกับซิน และนุ่นช่วยกันร้องจนจบ เสียงปรบมือก็ดังลั่นขึ้น มาจากทุกอัฒจรรย์ ทั้ง 5แต่ที่ดังกว่าใครๆคงจะเป็น อัฒจรรย์ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ และ อัฒจรรย์ของโรงเรียนหอวัง และยิ่งไปกว่านั้น ฉันเห็นกองเชียร์ของเตรียมอุดมศึกษาและกองเชียร์ของบดิทรเดชา กำลังร้องกริ้สส เมื่อ นายเกรียง กับ วุ่นเส้น กำลังก้าวเดินออกมาร้องต่อจากฉัน .......


บทเพลง ห้าพระเกี้ยว ร้องต่อเนื่อง โดย (( เกรียง วุ่นเส้น ))

หญิง : \" ด้วยความคิด .............. ฮืม ........... \"

ชาย :  \" ด้วยความหวัง .............. ฮืม ........... \"

หญิง :  \" ด้วยพลัง ......... ของเราทุกคน ฮืม ... \"

ชาย :  \" ด้วยกำลังใจ ...... ที่มีมากมายเหลือล้น ฮือ ฮือ ......... พวกเราทุกคน ........ จึงก้าวมา ........ ฮืม \"

หญิง :  \" สร้างความฝัน .... ร่วมกัน ฮืม ... สร้างสัมพันธ์ ... ผูกมิตรด้วยเกมกีฬา .... ประเพณีสืบสานถึงวันข้างหน้า ... สร้างศรัทธา ... สามัคคี ......... ฮืม ฮ์ม

เมื่อทั่งคู่ร้องจบ ฉันหยุดไปมอง อัฒจรรย์ของเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ .. และบังเอิญฉันก็เห็นเพื่อนของฉัน โดยเฉพราะนายแจ้ค นายแจ้ค มันเอาขวดโพราลิศ มาเคาะลงกับอัฒจรรย์ เมื่อฉันเห็นนายแจ้คทำ ทำไห้ฉันคิด ... ทำใมเพื่อนกรู มันบ้าจรังวะ แล้วฉันก็หัวเราะๆ เบาๆ จนบทเพลงของห้าพระเกี้ยว ขึ้นต่อ

ร้องพร้อมกัน ชาย หญิง : พระเกี้ยว .... รวมจิตใจ ........ ( รวมจิตใจ นุ่นร้องสร้อย ) มั่นคงใว้ในศักดิ์ศรี ( มั่นคงใว้ในศักดิ์ศรี นุ่นร้อง ซ้ำ )
ลูกพระเกี้ยวรวมพลัง ... สามัคคี เพื่อศักดิ์ศรีสถาบัน ( เพื่อศักดิ์ศรีสถาบัน นุ่นร้อง ซ้ำ ) แพ้ชนะนั้นไม่สิ่งสำคัญ ( แพ้ชนะนั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญ นุ่นร้องซ้ำ ) สปริต นั้นคือหัวใจ ............ ( สปิริตนั้นคือหัวใจ นุ่นร้องสร้อย )

เมื่อ ทุกคนร้องจบหมด ..... เสียงปรบมือก็ดังลั่นขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเสียงเป่าปาก เสียงตี บ้าๆ บอๆ ของนายแจ้ค 55 เสียงเฮ เสียง กรี้สส ดังลั่นจนพวกเรา ทั้ง 5 ปวดหูจริงๆ ฉันหันมามองหน้าซิน มองเธอไม่กระพริบ ได้แต่เก็บความรู้สึกแล้วคิดในใจว่า ....... ทุกคน เอทำสำเร็จไปอย่างแล้วนะ ขอบคุณทุกคนจริงๆ ...... ไม่นาน .... หลังจากที่เสียงกรีสส เสียงเฮ เสียงปรบมือยังดังไม่หยุด ทำไห้พี่พิธีกร ต้องออกมาพูดและแนะนำการแสดงต่อไป

\" โอ้ววววว .... ชั่งยิ่งใหญ่อลังการมากเลยครับ กับ การร้องร่วมกันของบทเพลงแห่ง 5 พระเกี้ยว น้องๆ ครับ ขอความสงบก่อนครับ ... ขอความสงบก่อนนะคร้าบ ...... ขอบคุณคร้าบ ... ต่อไป เป็นการแสดงกายบริหาร ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ขอเชิญชมเลยครับ \"

การแสดงของเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ยิ่งใหญ่มากเป็นการทำท่า กายบริหาร ที่ฉันสังเกต ก็มีท่าต่อย มวย ถ้าถีบรถจักรยาน >< การแสดงชุดนึ้กินเวลาถึง 20 นาที ก่อนจะจบลง ต่อจากนั้น พี่พิธีกรได้เอ่ยขึ้นว่า

\" และตอนนี้ พิธีเปิดของกีฬา 5 พระเกี้ยว ได้เสร็จสินจบลงหมดแล้ว รายการต่อไปเป็นการประกวดกองเชียร์ของทุกสถาบัน เริ่มจาก เตรียมอุดมศึกษา ต่อด้วย หอวัง บดินทร เดชา สิงห์ สิงหเสนี เตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ และปิดท้ายที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้าครับ เมื่อได้ยินประกาศแล้ว ขอไห้ทาง 5 โรงเรียนนั้น ได้ทำการเตรียมตัวด้วยครับ \"


ตอนที่ 58 พิธีปิด มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยว


.......... และแล้วการประกวดกองเชียร์ก็ได้เริ่มขึ้น ซึ่งมีสีสันไม่แพ้กับพิธีเปิดของกีฬา 5 พระเกี้ยว การประกวดกองเชียร์จะเริ่มการประกวดกองเชียร์ ชองโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา ก่อน แล้ว ตามไปด้วยโรงเรียนหอวัง และตามด้วย บดินทรเดชา สิงห์ สิงหเสนี เตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ และปิดท้ายด้วยเจ้าภาพ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ซึ่งถ้าไห้ฉันเขียนคงไม่จบเรื่องแน่ >< ฉันขอลัดไปเลยแล้วกัน แต่ขอบอกว่า ....... การประกวดกองเชีบร์ของ ทุกโรงเรียน สูสีและสู้กันสุดๆ จริงๆ และไม่มีใครยอมแพ้ใคร แต่โรงเรียนไหนจะชนะเลิศการประกวดกองเชียร์นั้น ใว้คอยรู้ผลตอน พิธีปิดกีฬา 5 พระเกี้ยวแล้วกันนะ

เวลาได้ผ่านมารวดเร็ว ตอนนี้เป็นเวลา บ่าย 2 ละ .แต่ถึงจะแดดร้อนยังใง กองเชียร์ทั้ง 5 ของทุกโรงเรียนต่างไม่ย้อท้อ แต่รู้ว่าเริ่มหมดแรงกันแล้วล่ะ เพราะ สู้กันมาตั้งแต่เช้าเลย ตอนกลางวันเลย มีแต่การแปรอักษร กัน เริ่มจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาก่อน ก็แปรอักษรสวยงาม มีสีสันมาก และแปรคำเป็นว่า TU แล้วมีรูปพระเกี้ยวน้อยอยู่ตรงกลาง
โรงเรียนบดินทรเดชา สิงห์ สิงหเสนี ก็ไม่แพ้กัน แปรอักษรคำว่า บ.ด แล้วมีรูปพระเกี้ยวเหมือนกัน
ก็เหมือนกับ โรงเรียนหอวัง ก็แปรอักษร โดยใช้คำว่า ห.ว และมีรูปพระเกี้ยวเหมือนกัน
โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ก็ไม่น้อยหน้า แปรอักษร คำว่า ต.อ.พ. แล้วแปรรูปพระเกี้ยวเป็นสีชมพู ซึ่งน่าตื่นใจมาก
แล้วก็มาถึงโรงเรียนเจ้าภาพ โรงเรียน เตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ซึ่งแปลไม่เหมือนโรงเรียนอื่น แปลว่าอะไรละ เราไปดูกัน ... เตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า แปรคำว่า \" รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย \" โอ้ว .... เมื่อฉันมองไปแล้ว ชั่งสวยงามตระการตาอะไรแบบนี้ ....... เฮ้อ ... ทำไห้ฉันมีความคิดว่า ใครที่ได้สัมผัสกับกีฬา 5 พระเกี้ยว เป็นคนที่โชคดีจริงๆ .... ฉันขอย่อ เรื่องเล่า ของ 5 พระเกี้ยวใว้แค่นี้ ฉันขอลัดไปถึง พิธีปิดของกีฬา 5 พระเกี้ยวเลย

และในที่สุด ตอนนี้เป็นเวลาบ่าย 3 โมงครึ่ง ก็ถึงพิธีปิดการแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยวและการประกาศผู้ชนะของแต่โรงเรียน จากนั้นพี่พิธีกรเอ่ยว่า

\" ในที่สุดวินาที ที่ประทับใจของ ของการแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยวก็มาถึงแล้ว ซึ่งทุกโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นน้องๆ พี่ทีมงานตลอดจนอาจารย์ กำลังลุ้นอยู่ใช่ไหมละครับ ว่าโรงเรียนไหนจะได้รางวัลชนะเลิศการประกวดกองเชียร์ในวันนี้ เอาละครับเพื่อความครึกครื้น

หอวัง ............ เอามั้ยครับ ถ้วยชนะเลิศการเชียร์เอามั้ยครับ ........... \"

เสียงที่ตอบกลับมานั้น ชั่งดังเหลือเกิน หอวังตอบว่าเอา ซึ่งตะโกนได้ดังมาก ดังจริงๆ

\" บดินทรเดชา เอามั้ยครับ ...... ถ้วยเชียร์อะ ครับ เอามั้ย ........ \"

เสียงที่ตะโกนกับมา ก็เหมือนกับหอวัง คือ เอาคร้าบบ เอาค่ะ

\" เตรียมอุดมศึกษา เอามั้ยคร้าบบบบ ถ้วยเชียร์ นะคร้าบบบ \"

เสียงที่ดังขึ้น ดังขึ้น ของเตรียมอุดมศึกษา ต่างตะโกนว่าเอา กันทั้งหมด

\" แล้ว เตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ กับ เตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้าละ เอามั้ยคร้าบบบบบบบบ  \"

เสียงที่ตอบตะโกน ก็เป็นเสียงเดียวกันหมด ว่า เอา แต่.... ไม่ว่าโรงเรียนอะไรจะชนะก็ตาม ..แต่วันนี้พวกเราเพื่อนๆพี่ๆตลอดจนครูอาจารย์ ต่างสนุกกันมากกับกีฬา 5 พระเกี้ยวและคิดเหมือนกันคือ รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย แพ้ชนะนั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญ สปิริตนั้นคือหัวใจ แต่การประกองเชียร์ก็ต้องมีผู้ชนะเพียง 1 โรงเรียนเท่านั้น แต่จะเป็นโรงเรียนอะไรนั้น อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเราจะได้รู้กันละ

\" เอาละครับ นาทีแห่งความระทึก และนาทีที่ประทับใจ ที่ทุกคน จะได้รู้ว่ากองเชียร์โรงเรียนเข้าตากรรมการที่สุด และชนะเลิศการประกวดกองเชียร์ ของกีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งที่ 5 นี้ แต่ก่อนที่จะประกาศ กรรมการได้แอบมาบอกว่า ตัดสินยากมาก  เพราะคะแนนสูสีกันทุกโรงเรียนเลย แต่กรรมการจะตัดสินโรงเรียนที่ชนะคือโรงเรียนที่จุดบกพร่องน้อยที่สุด .... และคำตัดสินว่าโรงเรียนไหนที่จะได้ถ้วยเชียร์และชนะเลิศการประกวดกองเชียร์ อยู่ในมือกระผมแล้ว คร้าบ .... และ ....... โรงเรียนที่ได้ชนะเลิศการประกวดกองเชียร์มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวได้แก่ ... แท่น แท้น แท้น ........ ได้แก่ ...... ได้แก่ .......... โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้าคร้าบ ผม ขอแสดงความยินดีด้วยครับ \"

เมื่อเสียงประกาสพูดจบลง ตัวแทนจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้าต่างพากันวิ่งตั้งแต่ อัฒจรรย์ตัวเอง ข้ามสนามมารับรางวัลหน้าปรัมพิธี พร้อมกับเสียงตรบมือของ ทั้ง 5 โรงเรียน ด้วยความจริงใจ กระหึมไปทั่วทั้งสนาม ...เลยละ แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่มีสิ่งไหนที่มันจะเกินว่าคำ คำนี้แล้ว กับคำว่า รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย และเวลาก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก จนถึงพิธีปิดของการแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยว ท่านพณ ... ท่าน ( นามสมมุติ ได้ขึ้นมากล่าวปิดการแข่งขันกีฬา 5 พระเกี้ยว ) ใจความว่า

\" กีฬา คือยาวิเศษ กีฬาที่ดีนั้นเกิดจาก คนที่มีสติ มีความคิดที่ดี และวันนี้ทุกโรงเรียนก็ทำไห้เห็นว่าโงเรียนของตัวเองนั้น ได้สนุกสนานและสู้อย่างเต็มกำลัง ข้ามพเจ้ารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้กล่าวปิดงานในวันนี้ และหวังว่า กองเชียร์ ขบวนพาเลต ตลอดจนผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวนี้ ขอไห้ต่อจากนี้ไป เรารู้จักกันที่ไหน ก็ขอไห้ทักทายเหมือนว่า เราเป็นพี่น้องกัน ได้ฤกษ์งามเวลาดีที่สมควรแล้ว ข้าพเจ้า ขอปิดการแข่งขันมหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวครั้งที่ 5  \"

  หลังจากนั้นไฟที่กระถางคบค่อยๆ ดับลง เพื่อแสดงว่า มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวกำลังปิดฉากลง แต่มหกรรมกีฬา 5 พระเกี้ยวถ้าขาดเพลงนี้ไปก็ไม่เท่ากับว่าจบอย่างสมบูรณ์ คือเพลง สามัคคีชุมนุม และเพลงสรรเสริญบารมี ....... จากนั้นเสียงพิธีกรได้ประกาศขึ้นว่า

\" ต่อไป ขอไห้ทุกคน ตลอดจนครูอาจารย์ช่วยกันร้องเพลงสามัคคีชุมนุม และเพลงสรรเสริญพระบารมี คร้าบผม \"

พี่พิธีกรพูดจบ เสียงเพลงสามัคคีชุมนุมก็เริ่มดังขึ้นมา ทั่วสนามธูปะเตมี และตอนนี้เป็นภาพที่งามตามาก เมื่อพวกเราทั้ง 5 โรงเรียน ต่าง เข้ามาจับมือกันที่กลางสนาม และร่วมร้องเพลงสามัคคีชุมนุมกันอย่างครึกครื้น และอบอุ่นยิ่งนัก .... และเมื่อเสียงเพลงสามัคคีชุมนุมจบ เพลงสรรเสริญพระบารมีก็ดังกระหึม ขึ้นทั่วสนามธูปะเตมี และ....เมื่อร้องจบ ก็มีพี่พิธีกรร้องตะโกนว่า

\" ไช โย ใช ไช ไช \"


ตอนที่ 59 ตอนนี้หมดใจ ฉันไห้ทุกคน อวสานเรื่องแปลกดีนะ ที่ฉันได้รักเจอเธอ ^^ ภาค 1


เสียงที่ตอบรับ เสียงดังยิ่งนัก ว่า โย โย โย อีกอย่างหนึ่งซึ่งเป็นเสียงที่ดังไม่แพ้กันเลย ก็คือเสียงเครื่องบินที่ บินผ่าน ทุกๆ 10 นาที ซึ่งทำไห้มีสีสันยิ่งนัก และนี่แหละ คือความทรงจำดีดีกับครั้งหนึ่ง ที่กระผมนายเอ ได้ไปสัมผัสและมีส่วนร่วมกับมหกรรมกีฬา ที่ยิ่งใหญ่อย่างกีฬา 5 พระเกี้ยว กระผมขอจบเรื่องกีฬา 5 พระเกี้ยวไว้แค่นี้ นะคร้าบ


                       จน 1 อาทิตย์ผ่านไป ถึงวันที่หนิงจะต้องเดินทางไปเรียนต่อที่อเมริกา วันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษและมีอาการที่เศร้าสร้อย และไม่เหมือนกับวันอื่นๆ ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ตื่นเช้านะ แต่ยังมี นายแจ้ค นายปุ้ม นายเข้ม นายกลัน ยายเหมี่ยว ป้อ มิ้นท์ ฝ้าย ซิน และพี่เชอรี่ต่างพากันเดินทางไปยังสนามบินดอนเมือง เพื่อที่จะไปส่งหนิงกับครอบครัวไปเรียนต่อที่อเมริกา ที่บนสนามบิน ตรงทางเข้าเครื่องบิน หนิงกำลังยืนอยู่กับป้อ กับเพื่อนๆอีกเยอะ  ยายป้อเข้าไปจับมือหนิงบอกหนิงด้วยน้ำตา

\" หนิง เรียนไห้จบแล้วกลับมาไวไวนะ แล้วนี่ดอกไม้ป้อไห้หนิง หนิงดูแลรักษาตัวเองด้วยนะ ถ้าโทรศัพท์ไม่ได้ ก็ส่งอีเมลล์กลับมานะ \"

\" ได้... ยัยป้อ หนิงจะส่งอีเมลล์มาหาป้อ บ่อยๆ นะ ป้ออย่าร้องไห้สิ หนิงไม่ได้ไปตลอดชีวิตสักหน่อย \"

\" กะ ..... ก็ ป้อคงคิดถึงหนิงมาก ดูแลรักษาตัวดีดีนะ ไปที่โน้นแล้วดูแลตัวเองดีดี \"

\" เข้าใจแล้วป้อหนิงสัญญา ...ยัยป้อ ยิ้มไว้สิ ยิ้มไว้ \"

หลังจากที่หนิงพูดกับป้อจบ หนิงได้เดินเข้าไปหา ซิน แล้วพูดอย่างเป็นกันเองยิ้มแจ่มใส ว่า

\" ซิน .... หนิงฝากดูแลเอด้วยนะ เอเป็นคนที่ดีและเป็นเพื่อนรักของหนิง ยังไงซินอย่าทึ้งเอนะ \"

\" หนิง วางใจได้ซินรับปาก \" สั่นๆ แค่นั้นที่ซินพูด

       ตอนนี้อารมณ์ความรู้สึกของพวกเรา พวกเราต้องทำหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลาแต่ที่จริงในใจแล้ว อดกลั้นน้ำตาเอาไว้ จนในที่สุดเสียงของแม่หนิง หันมาพูดกับหนิงว่า

\" ลูกหนิง มาได้แล้วลูก เครื่องบินออกแล้ว \"

\" ค่ะแม่ หนิงจะไปเดี่ยวนี้ค่ะ \" หนิงพูดจบก็เข้าไปหา นายแจ้ค นายปุ้ม นายเข้ม มิ้นท์ เหมี่ยว ฝ้าย ซิน แล้วพูดขึ้นว่า

\" เพื่อนๆ หนิงไปแล้วนะ รักษาตัวด้วย \"

เสียงที่ตอบรับกลับมานั้น ต่างพูดเป็นเสียงเดียว พูดขึ้นมาว่า

\" อืม... หนิงดูแลตัวเองด้วยนะ แจ้ค ขอไห้หนิงเรียนจบกลับมาใวใวนะ \"
นายแจ้คพูดจบก็หันหลังร้องไห้เดินไป

\" ทุกคน หนิงไปนะ \" สั้นแค่นั้นแหละครับ ที่หนิงพูด พูดจบหนิงก็เดินหันหลัง เดินไปหาแม่ที่กำลังอยู่หน้าห้องทางเข้าไปขึ้นเครื่องบิน

และตอนนี้ หนิงเริ่มตาแดงๆ และหันไปรอบๆ และบ่นเบาๆว่า เอ หนิงไปละนะเอรักษาตัวด้วย สิ้นเสียงหนิงหนิงก็กำลังเข้าไป แต่...มีเสียงบางอย่างดังมาแต่ไกลว่า .................. หนิง .............. เป็นเสียงของนายเอนั้นเอง ฉันรีบวิ่งเข้ามาหาหนิง ค่อยมาใกล้ๆ จนถึงหนิงแล้วฉันก็พูดขึ้นว่า


\" หนิง .... เอมาส่งหนิงแล้ว หนิงเอมีของจะไห้ \" ฉันพูดจบฉันก็หยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ สิ่งที่ฉันออกมาและส่งไห้หนิงคือ เป็นกระดิ่ง อันขนาดกลางๆ ที่มีลวดลายสวยงามมาก และเขียนชื่อของ เอ กับ หนิง ไว้ ตรงกลาง กระดิ่ง จากนั้นฉันจึงส่งไห้หนิงไป

\" ...... โอ้ .. สวยงามมากเลยเอ... หนิงขอบคุณเอมากนะ หนิงจะเก็บใว้อย่างดีเลย \"

\" ... หนิง สิ่งนี้เป็นสิ่งแทนใจของเอ ...เมื่อเราต้องห่างกัน จากกันไกลคราวนี้ไม่รู้เมื่อไรจะได้พบกัน ถ้าหนิงคิดถึงเอเมื่อไร ตอนไหน ขอไห้หยิบมันขึ้นมา แล้วคิดถึงเอนะ \" ฉันพูดจบ ฉันก็อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ฉันต้องร้องไห้ออกมาตรงนั้น

\" เอ ........ หนิงไปแล้วนะ เอ รักษาตัวด้วย เอ ... รักษาตัวด้วย หนิงไปแล้วนะ หนิงไปแล้ว ............ \"

หนิงพูดจบ ก็หอมแก้มข้างขวาของฉันเบาๆ แล้วเธอก็วิ่งหายเข้าไป ฉันทำอะไรไม่ถูก ชั่วชีวิตของฉันเมื่อเพื่อนฉันหรือคนที่ฉันรัก ต้องห่างไป มันยากที่จะทำใจมาก ฉันวิ่งตามหนิงจะเข้าไป เพื่อจะไปส่งเธอ ขอแค่ได้เห็นหน้าหนิง อีกครั้ง อีกครั้งเท่านั้น ฉันก็พอใจ .... แต่ยามหน้าทางเข้า กันฉันไว้ไม่ไห้เข้า ทำไห้ฉันเห็นหนิง แค่ปลายเท้าเท่านั้น ฉันเลยตัดสินใจตะโกนออกไปว่า

\" หนิงดูแลตัวเองด้วย หนิงดูแลตัวเองด้วย หนิงดูแลตัวเองด้วย หนิงดูแลตัวเองด้วย ฉันตะโกนเหมือนคนบ้า ตะโกนบอกหนิงไป ....... แล้วครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายของฉันจริงๆ ที่ฉันได้เห็นหนิงหันมายิ้มไห้ฉันทั้งน้ำตา.... ก่อนหันกลับวิ่งเข้า เครื่องบินไป \"


และไม่นาน ........เครื่องบินลำใหญ่ ก็มุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ไป ..... เมื่อเครื่องบินลำที่หนิงกำลังบินไป ฉันมองเครื่องบินลำนั้นอย่างไม่กระพริบ ... หนิงไปแล้ว ... ตอนนี้ทำไห้ฉันเริ่มนึกย้อนไปกับความทรงจำ เมื่อครั้งเรารู้จักกันครั้งแรก ครั้งนั้นเอไม่มีดินสอใช้..ก็มีผู้หญิงใจดีคนหนึ่งเอามาไห้ฉันยืม ... และภาพนั้นฉันจะจำไว้ตลอดชีวิต ฉันยิ่งร้องไห้หนักขึ้นหลังจากนึกถึงความทรงจำเดิมๆ  ไม่นานซิน ..... เดินเข้ามาข้างหลังฉัน โดยที่ฉันไม่รู้สึกตัว ซินเอ่ยขึ้น ช้าๆ ว่า เอ ....... และฉันก็หันไปตามเสียงนั้น และเมื่อฉันได้เจอซินยืนอยู่ข้างหลังฉัน ฉันโถม.. เข้าไปกอดซิน พร้อมกับน้ำตาของฉัน ฉันเขย่าตัวซิน แล้วพูดกับซิน

\" ซิน หนิงไป แล้ว หนิงไปแล้วซิน หนิงไปแล้ว \"

ไม่มีเสียงตอบจากซินทั้งสิ้น แต่มีเพียงน้ำตาของซินที่กำลังไหลลงมา เปื้อนที่เสื้อของฉันแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ...... ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าอนาคตฉันจะเป็นยังไงต่อไป .. แต่วันนี้ ใจของฉันเหมือนกับจะแตกสลาย เมื่อเห็นคนที่ฉันรัก ต้องจากไปต่อหน้าต่อตา ... ไม่รู้ว่าทางข้างหน้านั้นจะเป็นอย่างไร ฉันบอกกับตัวเองว่า ........แต่ฉันขอทำวันนี้ไห้ดีที่สุด และนี่ก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอหน้าของหนิง ครั้งสุดท้ายจริงๆ



เวลาล่วงเลยมาถึง........ 3 ปี ......................ต่อมา วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ 24 มีนาคม ซึ่งเป็นวันที่เรา จบการศึกษาชั้น ม.6 ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ และวันนี้ จะเป็นการเลี้ยงส่ง... และรวมรุ่น ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ รุ่น 17 วันนี้บรรยากาสครึกครืนเป็นอย่างมาก มีการถ่ายรูปรวมรุ่นกันอย่างล้นหลาม .. มีการแสดงโชว์เยอะแยะเลย เสียงนายแจ้คเกริ่นขึ้นเล็กน้อย

\" เอ .... เอ้ย ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า คุณประธานนักเรียน นายเอ \"

\" อะไรนายแจ้ค ประธง ประธานอะไรกัน เอก็เป็นเอคนเดิมแหละ อืม .... แล้วแกละวันนี้อย่าลืมร้องเพลง กับกุนะเว้ย เออ... แล้วไอ้ ปุ้มกะนายเข้มไปไหนวะ มันรู้เปล่า ว่ามัน ต้องเพลง กับพวกเราในวันนี้ \"

\" ไอ้เอ ... 6 ปีก่อน เมิงเป็นยังไง 6 ปีหลังเมิงก็เป็นอย่างนี้ไม่ผิดเลยนะ \"

\" ที่เมิงถามกุว่านายเข้มอยู่ไหน นั้นไง เมิงลองหันไปมองที่ทางขวา ทางโต้ะที่มีป้อ ... เหมี่ยว .. มิ้นท์ ฝ้าย  แล้วก็ซิน นั่งอยู่สิ \"

หลังจากนั้น ฉันหันไปมอง ตามที่นายแจ้คบอก จริง ด้วยนายเข้มมันกำลังนั่งจีบสาว หรือว่ามันนั่งกินอยู่วะ 5 5แต่ก็ชั่งมัน วันนี้ยังใงพวกเราก็ต้องสนุกไห้เต็มที่ ส่งท้าย ...... จบภาคโรงเรียนนะเฟ้ย ....  ผมหันไปยิ้มแล้วพูดกับนายแจ้คว่า ....

\" เฮ้ย .. แจ้ค เราเดินไปหาเพื่อนๆ เราที่โต้ะกันหน่อยปะ \"

เมื่อฉันกับนายแจ้ค เดินเข้ามาที่นั่งของเพื่อนฉัน ที่เคยร่วมเรียนกันมาถึง เกือบ 7 ปี ทุกคน ไม่ว่าจะเป็น ป้อ เหมี่ยว มิ้นท์ ฝ้าย ที่ฉันเริ่มรู้จักตั้งแต่มาเข้าโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ คือได้รู้จักที่ กวดวิชาพัชรวิชช์บนถนนสุขุมวิท 101/1 ต่างเข้ามาทักทายฉัน
ป้อ พูดขึ้นมาว่า

\" โอ้ย .... อิจฉา คนที่ ชื่อเล่น อ...อ่าง นำหน้าจังเลย คนที่ชื่อเล่น ขึ้นต้นด้วย ซ.... โซ่ ก็ไม่น่าไปตกหลุมรักเลย 5 5 5 5 \"

เสียงป้อ พูดขึ้นแอบแซวผมเล็กๆ หลังจากที่ป้อพูดจบ ผมจึงเดินเข้าไปหาซิน พูดกับเธอเบาๆ ว่า ...

\" ซิน .... เอขอบคุณซินมากนะที่มาร่วมในงานเลี้ยงรุ่นของพวกเราทุกคน วันนี้ .... \"

\" จ้า .... เอ จะไม่มาได้ไง ก็คนสำคัญของซิน วันนี้จะต้องขึ้นไปร้องเพลงนี่น่า \" หลังจากที่ซินพูดจบ .......พี่เชอรี่ วันนี้มาเป็นพิธีกรไห้กับพวกเราเลยก็ได้ พี่เชอรี่เอ่ยขึ้นว่า

\" สวัสดีค่ะ น้องๆทุกคน พี่เชอรี่ขอแสดงความยินดีกับทุกคนด้วยนะค่ะ ที่วันนี้สำเร็จการศึกษาชั้น ม. 6 แล้ว และลำดับต่อไป ขอเชิญน้องเอ ประธานโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ชั้น ม.6 ขึ้นมาพูดอะไรกับพวกเราหน่อยนะค่ะ เชิญน้องเอ ค่า ขอเสียงปรบมือด้วยค่า .. \"



ฉันนายเอ ไม่คิดเลย ไม่คิดเลยจริงๆ 3 ปีที่ผ่านมามันไวมาก เมื่อก่อนฉันยังอยู่ม.3 อยู่เลย แต่ตอนนี้ฉันเป็นพี่ใหญ่สุดของโรงเรียนและกำลังจบออกไปซะแล้ว ฉันรีบเดินขิ้นไป และหยิบไมล์จากพี่เชอรี่ พูดสิ่งที่อยู่ในใจ กับทุกคนว่า .....

\" สวัสดีครับ เพื่อนๆทุกคน 6 ปีที่เราเรียนด้วยกันมา เป็น 6 ปีที่วิเศษอย่างมาก ชั่วชีวิตของเอ ไม่เคยมีเพื่อนที่ดี และได้รู้จักเพื่อนที่ดีแบบนี้ เหมือนที่ได้รู้จักทุกคน เอยากจะพูดคำจากใจ กับเพื่อนๆ ทุกคนว่า เอรักทุกคน และต่อจากนี้ไป ไม่ว่าเราทุกคนจะไปเรียนต่อที่ไหน จะไปอยู่แห่งหนใดที่ใด ........ จากวันนี้ ถึงวันหน้า ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร แต่วันนี้ขอไห้ทุกคน สนุกกันไห้มากที่สุด นะคร้าบบ และต่อไปนี้ เป็นบทเพลงที่ เอและเพื่อนๆทุกคน อยากจะไห้เพลงนี้ เป็นเพลงที่ไห้ทุกคนรู้ไว้ว่า เรารักคุณนะ \"

หลังจากที่นายเอพูดจบ เสียงเพื่อนๆ ก็ปรบมือกันดังลั่น สนามบาสของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ  พร้อมกับเสียงทำนองเพลง กับเสียงนายแจ้คดังขึ้นว่า

\" เริ่มจากความรัก มันเกิดจากความรัก ที่ได้ทำไห้เรามาพบกัน ....... ฮืมม ฮืม.. มีชีวิตมีคืนและวันมีภาพทรงจำต่อกันมากมาย \"

หลังจากที่นายแจ้คร้องจบ ...นายปุ้มเข้ามากอดคอผม อย่างเซอร์ไพส์ ร้องต่อว่า
\" อาจจะนานแล้ว ที่อยู่ด้วยกันมา จนเกือบจะลืมว่าความรักเป็นเช่นไร\"

นายปุ้มร้องจบ ป้อ ก็เข้ามากอดคอของฉัน แล้วร้องต่อว่า

\" เพียงแค่รู้ ว่าในหัวใจ สิ่งนี้ที่เรามีกันและกัน ถึงวันนี้รักที่มีไห้กันตลอดมา ถึงวันนี้แม้ว่ามันจะไม่ซาบซึ้ง แต่รู้วันนี้พวกเรามีสิ่งหนึ่ง ยิ่งกว่าความรักใดใด มันยิ่งกว่าความรักใดใด ฮืม ฮืม ฮือ  ฮืม ฮือออออออออ ... \"

มิ้นท์เดินมาหาฉันข้างๆ ร้องต่อว่า

\" มันคือความผูกพันธ์ สิ่งนี้มันเกิดในใจ มันคือความผูกพันธ์ ซาบซึ้งยิ่งกว่าคำคำใด สิ่งนี้เป็นสิ่งแทนคำทุกถ้อยคำ เราหวังมีกันตลอดมา ก็เพราะความผูกพันธิ์ ฮืม ฮือ \"

\" เอ ท่อนต่อ กรูยกไห้ เป็นเสียงนายแจ้ค เดินเข้ามาหาฉัน และมันเริ่มร้องไห้ \"

มาถึงตรงนี้ ฉันไม่รู้จะบอกกับเพื่อนยังใงเป็นความรู้สึกที่ฉันประทับใจอย่างมาก แต่ฉันขอร้องออกมาเป็นเพลง ต่อจากเพื่อนว่า

\"  ต่างก็ได้เห็น ต่างก็ยอมรับเรื่องที่ดีไม่ดีของกัน เราเรียนรู้กันมานานแสนนาน สิ่งนี้มันมากกว่า คำว่าเข้าใจ .... \"

ฉันร้องจบซินก็ขึ้นมาบนเวที มายืนข้างๆ ของฉันและร้องว่า

\" ถึงวันนี้ รักที่มีตลอดมา ถึงวันนี้แม้ว่ามันยังไม่ซาบซึ้ง รู้วันนี้ พวกเรามีสิ่งหนึ่ง มันยิ่งกว่าความรักในใจ มันยิ่งกว่าความรักใดใด \"

เมื่อจบท่อนที่ซินร้อง พวกเราทั้งข้างล่างที่กำลังทานอะไรอยู่ และข้างบน ต่างเอามือมาคล้องแขนเพื่อร้องเพลงนี้ไห้จบ นายแจ้ค นายปุ้ม นายเข้ม มิ้นท์ ป้อ ฝ้าย เหมี่ยว และซิน ต่างเข้ามาคล้องแขนกันและกัน ทำเป็นแถวหน้ากระดาน แล้วรว่มกันร้องผสานเสียงว่า

มันยิ่งกว่าความรักใดใด ฮืม ฮือ ฮืม ฮืม ฮืออออออออออ มันคือความผูกพันธ์ สิ่งนี้มันเกิดในใจ มันคือความผูกพันธ์ ซาบซึ้งยิ่งกว่าคำใด สิ่งนี้มันเป็นสิ่งแทนคำทุกถ้อยคำ และหวังมีกันตลอดมา ก็เพราะความผูกพันธ์ สิ่งนี้มันเกิดในใจ มันคือความผูกพันธ์ซาบซึ้งยิ่งกว่าคำใด สิ่งนี้มันเป็นสิ่งแทนคำทุกถ้อยคำเราหวังมีกันตลอดมา ก็เพราะความผูกพันธ์ ..................

เมื่อทุกคนร่วมกันร้องเพลงจบ ฉันนายเอก็อดกลั้นน้ำตาใว้ไม่อยู่แล้ว มันไม่อยู่จริงๆ ฉันไปหยิบไมล์ และพูดว่า

\" ขอบคุณนะ ทุกคน ต่อจากนี้เวลานี้ ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนก็ตาม ไม่ว่าทุกคนจะไปเรียนที่ไหน ในวันนี้เราจะสัญญาว่า อย่ากลับคืนคำเมื่อเธอย้ำสัญญา อย่าเปลี่ยนวาจาเมื่อเวลาแปรเปลี่ยนไป ไห้เธอหมายมั่นคง แล้วอย่าหลงไปเชื่อใคร ขอไห้เพื่อนๆ ทุกคนสู้ๆ แม้บนทางเดินข้างหน้าจะมีขวากหนามแค่ไหน ก็ไห้พวกเราทุกคนช่วยกัน และเดินไปตามสิ่งที่ทุกคนได้หวังที่ทุกคนฝันไว้ ขอไห้ทุกคนทำไห้ได้ และไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ขอไห้พวกเราทุกคน ทำไห้ดีที่สุด และเป็นเพื่อนต่อกันเสมอ \"

ฉันพูดจบ ซินก็เข้ามากอดแขนของฉันไว้ และเพื่อนๆ ของฉันทั้งหมดทุกคน ก็เดินเข้ามาปรบมือไห้ฉันพร้อมกับร้องไห้ ทุกคนต่างร้องไห้ออกมาบนเวทีตรงนั้นอย่างไม่อายใคร ....... วันนี้ขอไห้พวกเรา เลี้ยงส่งกันวันสุดท้าย ก่อนจะแยกย้ายไปเรียนกันยังที่อื่น

หยดน้ำตา ของเรา ที่มันซึมออกมาจากตา
ไม่รู้ว่าวันต่อไปจะเป็นเช่นไร คึดถึงรอยยิ้มยามที่เราสนุก เศร้าและทุกข์ ก็ลุยมาด้วยกัน ยากลำบากเท่าไรไม่เคยทึ้งกัน ความผูกพันธ์ไม่มีลบเลือน
จับมือไว้ไห้โลกเป็นของเรา ล้อมวงเข้ามา
เพราะเวลาและเป็นโชคชะตา พาเรามาเจอกัน มันยากมันเย็น กว่าจะได้เป็นเพื่อนกัน รวมกันเป็นหนึ่งใจ แต่วันนี้ถึงวันเดินกันคนละทาง
เราต่างต้องออกไป อาจจะเร็วและดูว่ามันง่ายดายแต่มันก็คือความจิง
เมื่อเราจบม.6 ไม่อยากจะแยก แค่อยากจะไห้เหมือนเช่นวันวาน
ได้เจอะเจอกันพร้อมหน้า ........แค่อยากหมุนเวลาไห้กลับมาเหมือนเดิม

เพื่อนดีดีๆ กว่าจะมีสักคน ค้นหากันลำบาก พอรู้ใจกัน ก็อันต้องห่างกัน
มันยากจะทำใจ ต่อไห้มีสายใยมีใจรวมกัน ถึงวันที่ต้องห่าง สิ่งที่เราต้องการไห้เป็นอย่างใจ แต่มันไม่เคยเป็นจริง
ถึงแม้ห่างไกล ถึงแม้จะไม่กลับมาเจอกัน รักนั้นยังผูกพันธ์ไม่มีวันจางไปจากหัวใจ

แต่ก่อนนั้น .... ฉันยังแปลกใจ ที่เห็นใครร่ำไห้ลาจากด้วยการร้องไห้
แต่บัดนี้ เมื่อเราต้องห่าง ก็ถึงวันที่ฉันเข้าใจว่าเพราะอะไร
เมื่อเราต้องห่าง พบเพื่อนใหม่
ซึ่งอาจไม่มีใครเข้าใจเราเหมือน ..... เพื่อนคนเดิม


แปลกดีนะ ที่ฉันได้รักเจอเธอ ^^ ภาค 1 ต้องขออวสานคร้าบผม จบแล้วคร้าบผม  THe EnD

และติดตาม แปลกดีนะ ที่ฉันได้รักเจอเธอ ^^ ใหม่ ในภาค 2 นะคร้าบผม

นี่แหละคือความทรงจำดีดี ของพวกเรา แล้วความรักของคุณละ เป็นยังไงบ้าง...คร้าบ คนที่คุณรัก อาจจะอยู่ใกล้คุณแล้วเคยเดินผ่านสวนทางกันแล้ว ใครจะไปรู้