มหาสงครามแห่งความตาย

คำเตือนนี่ไม่ใช่เรื่องย่อแต่เป็นคำบ่นของตัวละคร

                ร้อยตำรวจตรีอุทัยแตะสัญลักษณ์รูปแมลงเกาะดาวของร้านกาแฟชื่อดังไปค่อนโลก สตาร์บัค ก่อนที่จะตัดใจผลักบานประตูกระจกร้านเข้าไป อากาศภายในร้านสวนออกมา กลิ่นกาแฟหอมละมุนเตะจมูกทันที มันทำให้เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทั้งที่ยังไม่ได้ดื่ม ตำรวจหนุ่มกวาดสายตาไปทั่วร้านเพื่อหาเป้าหมายตามที่นัดไว้ ชายชาวอเมริกันผมขาวนั่งเด่นท่ามกลางแสงแดดที่สาดเข้ามาจากทางหน้าต่าง ถ้วยกาแฟวางอยู่ข้างหน้าดูท่าเจ้าตัวไม่ให้ความสนใจเท่ากับหนังสือพิมพ์ที่กางอยู่ระหว่างโต๊ะกับหน้าตัก

                "แม่ง..สมกับเป็นฝรั่ง ไอ้พวกนี้เจอแดดไม่ได้ต้องวิ่งเข้าใส่ ทำยังกะไม่เคยเจอแดดมาทั้งชาติ แต่ตรูร้อนเฟ้ย มันจะหาที่นั่งตรงแดดไม่ส่องไม่ได้รึไง" อุทัยบ่นอุบอิบกับตัวเองเสียงเบากลัวคนข้างหลังที่กำลังเดินมายืนต่อคิวสั่งกาแฟอยู่ข้างหลังเขาจะได้ยิน ตำรวจหนุ่มเงยหน้ามองป้ายราคาทางด้านหลังเคาน์เตอร์ก่อนที่จะกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ แพงชิบ ซื้อโอเลี้ยงหน้าโรงพักได้เป็นสิบถุง ก่อนที่จะตัดสินใจสั่งเครื่องดื่มในราคาที่ถูกสุดด้วยน้ำเสียงเข้มให้สมกับคอกาแฟ

                "กาแฟร้อน ถ้วย"

                "บลูเมาเท้น รึ คาปูชิโน่ ดีค่ะ" พนักงานสาวส่งยิ้มหวานมาพร้อมกับข้อเสนอที่สามารถดึงยอดขายให้เพิ่มขึ้นอีก

                "เขาช่อง" ทันทีอุทัยบอกทำเอาผู้คนบริเวณเคาน์เตอร์อึ้ง เงียบ ไปทันที ...มากินที่สตาร์บัค นี่นะ ดันสั่งเขาช่อง แม่เจ้าโว๊ย รอยยิ้มของพนักงานสาวเกือบหายวับไปทันที แต่ก็ต้องยิ้มสู้เมื่อผู้จัดการร้านฝึกหัดส่งสายตาให้กำลังใจมา ลูกค้าเกรียนมา อย่ายอมแพ้

                "กาแฟดำนะคะ" พนักงานสาวถามเชิงย้ำอีกทีให้แน่ใจ แต่

                "เนสกาแฟ ไม่เอาน้ำตาลกับครีม"

                หึ.. นี่มันไม่รู้ รึว่าเกรียนกันแน่ รอยยิ้มของเด็กสาวเริ่มมีความโกรธแฝงอยู่ ยังดีที่พนักงานหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ด้วยกันรีบเทกาแฟในหม้อต้มกาแฟให้ทันที หากทิ้งไว้อาจมีการตายเกิดขึ้น

                "นี่ ครับ ขอให้อร่อยนะครับ" ราวกับถูกโปรแกรมเอาไว้ตามขั้นตอน "รับอะไรเพิ่ม อีกไหม?ครับ" พนักงานสาวที่ยืนข้างๆอ้าปากค้างเล็กน้อย

                "เอา นี่ นี่ นี่ นี่ นี่ นี่ และ นี่ อย่างละชิ้น"

                พนักงานคิดเงินอย่างรวดเร็วบอกราคาเสร็จสรรพก่อนที่อุทัยจะควักบัตรเดบิตให้ด้วยซ้ำ

                "เอาไปส่งให้ที่โต๊ะนะครับ" พนักงานบอกอุทัย

                ตำรวจหนุ่มเดินมายังโต๊ะของเป้าหมายอย่างเงียบ หยุดยืนมาอย่างวิเคราะห์นิดนึงถึงได้รู้ว่า เจ้าคาร์ลญาติสายต่างชาติของเขาที่แท้นั่งหลับ ถ้วยกาแฟที่เห็นที่แท้ก็เป็นถ้วยนมร้อน

                "เฮ้ คาร์ล หลับบายดีบ่"

                "อืม"

                ชายหนุ่มผมขาวปรือตามองก่อนที่จะอ้าปากหาว และขยับหัวไหล่ให้คลายเมื่อยล้าพร้อมกับขับไล่ความง่วงออกไปเสีย

                "นอนเป็นแมวอาบแดดเชียวนะ นายนะ"

                นักสืบหนุ่มยิ้มๆ ไม่เถียงอะไร ก่อนที่จะก้มพับหนังสือพิมพ์เก็บไว้ตามเดิม

                "สั่งซะเยอะอย่างนั้น กินหมดรึ ทัย" คาร์ลถามราวกับมองเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทั้งที่นั่งหลับอยู่

                "สั่งมาเผือ เดี๋ยวพี่ดิกับบัลลาดคงตามมา"     

                สักพักประตูร้านเปิดออกอีกครั้งฝรั่งร่างใหญ่สูงเกือบ 7 ฟุตราวกับมนุษย์ไซด์ยักษ์เดินเข้ามาในร้านอย่างรีบเร่ง ทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่หนานุ่มขนาดสาวๆสามารถนั่งได้ 2 คนสบายๆ กลับดูคับแคบไปถนัดตา อุทัยหันมามองบัลลาดอย่างไม่ไว้ใจ แล้วก็สะดุ้งอีกทีเมื่อได้ยินเสียงคาร์ลทักชายอีกคนที่มาร่วมโต๊ะ บุคคลผู้นี้จะไปจะมาไม่เคยรู้ตัวก่อนสักทีว่ามาแล้วรึว่ากลับไปแล้ว

                "สวัสดีครับ พี่ดิ"

                "เออ ไหว้พระเถอะ" ชายที่ถูกเรียกว่าพี่ดิรับไหว้ ส่วนบัลลาดยิ้มแห้งๆทักทายบุคคลที่มาทีหลังก่อนที่จะรีบหลบสายตาไปมองถ้วยกาแฟบนโต๊ะ

                น่ากลัวชะมัด ชายร่างใหญ่คิด

                "เฮ้ย ทำไมขนมมันนานนักวะ แค่หยิบใส่ถาดมาเสิร์ฟแค่นี้" อุทัยเริ่มบ่น

                "เออ... อย่าบ่นนักเลย มันคงโดนดองเหมือนพวกเรานั่นแหละ ตั้งนานแล้วยังไม่ได้มีบทสักที" ชายที่ชื่อดิเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเนิบๆขณะหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมากางออกอ่าน

                "หึ นอกจากพวกเราแล้ว ยังมีพวกเจสันที่โดนดองอีก พวกนั้นลอยในทะเลจนขี้เกลือหนาเป็นชั้นได้แล้วมั้ง" ฝรั่งร่างใหญ่น้ำเสียงและสีหน้าเซ็งสุดขีด

                "พวกนั้นยังดี ที่โครงเรื่องไม่โดนดัดแปลงให้พิสดารไปเรื่อยเปื่อย อย่างเรื่องพวกเรานี่นะ จะสยองขวัญ "

                "ไม่ใช่ ลึกลับต่างหาก"

                "ฆาตกรรม"

                "ผีร้าย"

                "สืบสวน"

                "วิบัติ"

                "แรงแค้น"

                "ตลกร้าย"

                "เออ ไม่พอ บางทีฝืดด้วย"

                "มันจะหาแนวได้ไหมนี่" อุทัยถาม

                "พี่ว่าไม่ได้วะ ทัย" ยมฑูตดิส่ายหัว

                "ที่ร้ายกว่า ไอ้ชื่อเรื่องที่ตั้งมั่วถั่วนี่สิ "มหาสงครามแห่งความตาย" มันส่อตรงไหนของเรื่อง" ในที่สุดบัลลาดก็ถามขึ้น

                "คงมีสงครามตอนท้ายเรื่องมั๊ง" คาร์ลพูดขึ้นมา

                ทันใดนั้นผู้ช่วยผู้จัดการร้านเดินถือโน๊ตเล็กๆเข้ามาขัดจังหวะ ก่อนที่จะบอกว่ามีใครสักคนฝากมาให้ ทุกคนก้มอ่านข้อความในโน๊ตนั้นทันที

 

                "จะสปอร์ยเนื้อเรื่องไปถึงไหน ฮึ"