คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ::PART 1:: กุ้งเป็นเหตุ
::PART 1:: Loading...[100%]
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ! >O<
เปล่านะ นั่น...ไม่ใช่เสียงฉันย่ะ !
มันเป็นเสียงยัยลันลาต่างหากล่ะ ยัยเพื่อนบ้านี่เสียงจะดังไปไหนฮะ เดี๋ยวข้างบ้านก็โยนกระทะมาหรอก หน้าตาก็ดีไม่น่ามาเป็นบ้าตอนนี้เลยสงสารพ่อแม่ยัยนี่จริง ๆ มีลูกเป็นบ้าตั้งแต่อายุ สิบเจ็ด -_-^
“ ยัยโซน ! ฉันติดห้องเอคิงด้วยนะเฟ้ย โฮ๊ะ ๆ ”
“ แก..พูดมันมาสิบรอบแล้วนะ -_-^ ” ใช่ ยัยเพื่อนบ้าคนนี้เอาแต่พูดว่าตัวเองติดห้อง เอคิง ห้องที่เข้ายากมาก ๆ และที่ยัยลันเข้าได้ก็เพราะในปีการศึกษานี้ทางโรงเรียนเซนดิสย์โรงเรียนชายล้วนได้เปิดสอบนักเรียนหญิงต่างโรงเรียนเพื่อให้เข้ามาเป็นนักเรียนในห้องเอคิงเพิ่มอีกแปดคนซึ่งมีนักเรียนชายอยู่สิบสองคนแล้ว
และในแปดคน(นักเรียนหญิง) ก็มีชื่อ ยัยลันลาและฉัน >O<
อันที่จริงฉันก็ดีใจ(มากๆ)อยู่หรอกนะ ติดแต่เพราะยัยลันพูดมันเป็นสิบๆรอบแล้วมันก็เลยกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อไปเลยไงล่ะ
“ แกรู้ไหม ? ว่าห้องเอคิงน่ะ นอกจากรวบรวมหนุ่มฉลาดสุดขั้วแล้วยังรวบรวมหนุ่มหล่อลากเลือดด้วยนะ@#!#@$#$%^&*(....“
อย่าไปฟังยัยบ้านั่นเลย...ว่าแต่ทุกคนรู้รึเปล่าว่าฉันคือใคร ?
อ่า ยังไม่มีใครรู้เลยสินะ ชิ !T^T
ฉัน หรือจะเรียกว่า ‘โอโซน’ คนสวยงามสุดในแปดโรค(ไม่ได้เขียนผิดนะจ๊ะ โรคจริงๆ=_=) รู้แค่นี้จบป่ะ
ไม่จบต่อยกันได้นะเออ !
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ! >O<
เปล่านะ....นั่นไม่ใช่เสียงของยัยลันลาแต่มันเป็นเสียงของโอโซนคนสวยเองค่า ^O^
หลังจากที่ปิดปากยัยลันได้ทำเอาเหนื่อยแทบตายและตอนนี้ฉันก็มาหาอะไรใส่ท้องใหญ่ ๆของตัวเองกับเพื่อนสาวปากมากข้าง ๆ(ก็ยัยลันลาอีกนั่นแหละ!) และตอนนี้ฉันก็มาอยู่ที่
หมากระทุ ......ฮุ ๆ หมูกระทะ !
มันคือสวงสวรรค์ของฉัน แม่จะกินให้พุงแตกใส่หน้ายัยลันไปเลย คิก >,.<
“ GO ! ไปกันเถอะลันลาที่รัก ”
“ จัดไปอย่าให้เหลือ>O<~ ” เราเข้ากันดีไหมล่ะ ฉันลากยัยลันลาไปที่โต๊ะแล้วสั่งเครื่องดื่มอย่างรวดเร็ว และไม่นานฉันก็รีบวิ่งไปหยิบจานเพื่อตักอาหารนานาชนิดที่มีอยู่ให้เลือกมากมาย
โอ้มายก็อด! ทำไมคนมันเยอะงี้ฟ่ะ กุ้งหมดเร็วจริง ๆแย่งไม่ทันป้าอ้วน ๆนั่นเลยอะ ป้าอะ! ทำไมทำกับหนูอย่างนี้ รู้อะไรไหมตอนนี้ฉันกำลังยืนรอกุ้งอย่างจดจ่อสายตาของฉันตอนนี้มองแค่ถาดใส่ กุ้งเท่านั่น แต่ฉันสงสัยอยู่อย่างนึง ที่นี้หมูกระทะไม่ใช่หรอ ทำไมมีกุ้ง -_-^ และถ้าฉันอยากกินกุ้งมากขนาดนี้ทำไมไม่ไปกินที่กุ้งกระทะ -_-^^
แต่ช่างเถอะ......มาแล้ว กุ้งจ๋ามาหาพี่เถอะกุ้งงงงงงงงงงงงงงง !!!!!
ชึบ ชึบ ชึบ
ฉันฉกกุ้งในถาดใส่จานอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวป้าคนเดิมจะมาอีก แอบหลอนนะเนี่ย ตอนนี้ในถาดจำนวนกุ้งก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ เพราะไอคนข้างๆฉันนี่มัยชกเร็วชะมัด
อ๊ะ ! เหลือตัวสุดท้าย ชึบ/ชึบ
ใครมันบังอาจมับชกตัวเดียวกับช้านนนนนนนนน กรี๊ด !
“ ปล่อยสิ ฉันได้ก่อนนะ ” ฉันก้มหน้ามองแต่กุ้งที่กำลังแย่งกันอยู่กับใครก็ไม่รู้ไม่ได้มองแต่รู้ ว่าเป็นผู้ชายแน่ ๆ มือโครตใหญ่อะแต่ขาวนะ *O* ไม่ ไม่ คิดไรเนี่ยตอนนี้ต้องกุ้งจ๋าเท่านั้น
“ เธอ...นั่นแหละต้องปล่อยยัยป้าหน้าย่น ” ปะ..ป้าเรอะ !
ฉันหันมองเจ้าของมือที่กำลังแย่งกุ้งและเจ้าของประโยคที่ด่าฉันว่าบ้า แต่ทันใดนั่นหัวใจฉันก็เต้นเร็วผิดปกติ
ตึก ตัก ตึก ตัก ♥~
เพราะไอคนที่ฉันกำลังจะด่า มัน มัน หล่อมาก >///<
รูปหน้าเรียวแถมยังขาวอีก ตาสีดำคมมีประกาย(ความโหด)อยู่ในดวงตา จมูกโด่งเป็นสันปากสีพีชเม้มเข้าหากัน ถ้าปากสีพีชนั่นยักยิ้มฉันว่าเขาคงหล่อว่านี้อีกสิบเท่าแน่ แล้วไหนจะสีผมที่เป็นสีบลอนด์นั่นอีก รูปร่างสูงยาวตามมาตรฐานหนุ่มเอเชีย ผิวขาวจนผู้หญิงอย่างฉันต้องอาย สรุปหล่อมากคะ >O<
โป๊ก !!!!!!
“ ยัยโรคจิตมองอะไรฮะ อย่าลีลาส่งกุ้งมาดี ๆ ” กรี๊ด แต่นิสัยเลวร้ายที่สุด !
“ ไอ้...เหอะ ฝันไปเถอะย่ะ เอามานะเว้ย เอามาสิ!! ” ฉันดึงกุ้งมาแต่ไอหมอนั่นก็ยังดื้อดึงไม่ปล่อย ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยเสียดายความหล่อจริงๆเลย
“ เอามาซะดี ๆ ยัยโรคจิต ”
“ นายจะบ้าหรอไง ! นายเป็นผู้ชายนะ ” ใช่ หมอนั่นเป็นผู้ชายทำไมถึงได้ทำกับเพศแม่แบบนี้ !
“ แล้วทำไมฮะ เป็นผู้ชายแล้วจะเอากุ้งมันผิดตรงไหน ดูเธอสิเอากุ้งไปเท่าไหร่แล้วยัยหมูตอน ” นายจะบ้าหรอไงฉันหนักแค่สี่สิบห้าเอวบางร่างเพียวหายากนะยะจะบอกให้
“ เอ่อ....ขอผมเถอะครับ ” ชึบ !
อ๊ะ นั่นมันใคร อยู่ดี ๆไอเด็กละอ่อนหม้าเมะนั่นก็เอาตะเกียบมาฉกกุ้ง ที่ฉันกับหมอนี่แย่งกันอยู่ไร้มารยาทที่สุด TOT อุสาห์แย่งอยู่ตั้งนาน ไอเด็ก...(เซ็นเซอร์ด่วน)-_-+
ฮืออออออ TOT กุ้งช้านนนนนนนนนนนนน ~
“ เพราะเธอคนเดียวเลยเห็นไหม ” เพราะนายนั่นแหละย่ะ ! ถ้านายไม่แย่งฉันตอนนี้ฉันคงนั่งกินอย่างอร่อยไปแล้วย่ะขอบอกคะ ขอบอก !
“ เชอะ ! ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอหัวหงอก ” ฉันแยกเขี้ยวใส่ผู้ชายตรงหน้า ถ้าฉันเอาตะเกียบทิ่มตาหมอนี่ได้คงทำไปแล้วดูหมอนี่ทำหน้าสิเห็นแล้วของขึ้น หืมม -*- (กำลังขึ้น)
อย่าให้ฉันขึ้นนะ เดี๋ยวลงไม่ได้แล้วจะรู้สึก
“ โอ๊ะ ....ดู ๆ แล้วเธอก็ แต่เดี๋ยวนะเธอด่าฉันว่าหัวหงอกเรอะ ! ” >//< อ๊ายพึ่งรู้หรอยะ
“ ก็เออน่ะสิ โง่รึเปล่าคะลุง ลุงไปย้อมผมบ้างก็ดีนะหัวขาวหมดแล้ว แบร่ ๆ:P ”
ฉันรีบวิ่งถือจานกลับมาที่โต๊ะโดยไม่สนใจลุงที่เมนส์กำลังมายืนหัวฟัดหัวเวี่ยงอยู่ที่เดิม หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีกนะคะ ลุงหัวหงอกงี่เง่าเต่าคลานเอ๊ย !
“ ยัยบ้านี่ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ยัยหน้าตาเหมือนช้างลากซุง ! ยัยหน้าเหมือนกุ้งทอดกระเทียม ยัย..ยัย โว้ยยย !! ”
คิก ๆ ดูสิเสียงดังมาแต่ไกลเลยระวังหัวใจวายนะคะลุง=_________=^
-------------------------------------------------------------------------------------
::PART 1:: 100%
หลังจากห่างหายไปกันนานนน ^O^
เดี๊ยนคนนี้ก็มาลงอย่างเป็นทางการแล้ว ว่ะฮ่ะฮ่า >O<<<< !!!!
* ขอย้ำหากนักอ่านคนใดเคยอ่านมาแล้วก็อย่าว่าว่าเรื่องเหมือนเดิม เพราะ...
มันเหมือนเดิมจริง ๆ จ้า 55555. ที่ห่างไปเพราะย้ายบ้านนะเออ เน็ตก็ไม่มี
คอมก็ไม่ได้ต่อยังแยกร่างกันอยู่ อิ ๆ ' ตอนนี้ก็ใกล้เปิดเทอมแล้ว คอมเพิ่งมาได้ 5555.
ความคิดเห็น