เด็กชาย กับ ปราสาททราย

เนื้อเรื่อง

นานมาแล้ว  ยังมีเด็กชายหญิงคู่หนึง  ที่ไม่เคยได้รู้จักกัน  เดินและพกพาสิ่งของมีค่าของเข้าและเธอติดตัวกันมาอยู่ตลอด

จนกระทั้งวันหนึ่ง  เค้าและเธอ ได้มีโอกาสได้พบกันเป็นครั้งแรกที่ชายหาด  ต่างทำความรู้จักและ อวดสิ่งของที่รัก

แลกเปลี่ยนกันเพื่อเชยชม  เด็กชายชอบของรักของเด็กหญิงมาก อยากจะได้มาซึ่งทั้งที่ตนก็มีของรักอยู่แล้ว

แล้วซึ่งเด็กหญิงก็เช่นกัน  ต้องการเชยชมและเป็นเจ้าของสิ่งที่เด็กชายรักและหวง  ทั้งคู่ไม่สามารถจะสูญเสียของที่รัก

กันได้ จะตกลงกันไว้  ว่าจะก่อปราสาททราย เพื่อซ่อนสิ่งที่รักของเค้าและเธอ ไว้ในนั้น  จึงเริ่มก่อปราสาททรายกันขึ้น

มา จากที่เป็นปราสาทเล็กๆ ก็เริ่มสวยงามและใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ  เพราะว่าเธอและเค้า ไม่ได้เหน็ดเหนื่อยกับการก่อปราสาท

แต่อย่างใด ในทางกลับกันเด็กทั้งคู่ภาคภูมิใจในความสวยงามของปราสาทเป็นอย่างมาก  โดยที่ไม่แคร์ว่า จะต้องพังเข้าสักวัน

เวลาผ่านไป เวลาตกค่ำ ระดับน้ำทะเลเพิ่มขึ้นสูงขึ้น  คลื่นน้ำที่ซัดสาด โหมกระแทกประสาททรายมากยิ่งขึ้น จนเด็กหญิง

เริ่มรู้สึกเหน็ดเหนื่อย  เธอหยุดที่จะก่อมันต่อ แต่สิ่งที่เธอเห็นนั่นคือเด็กชายยังคงพยายามก่อ เพิ่มและซ่อมแซมส่วนอื่น

จนกระทั่งเธอจำเป็นจะต้องกลับบ้านแล้ว  แต่น้ำก็ยังซัดโหมขึ้นมาเรื่อยๆ  เธอกลัวว่า ของรักของเธอจะต้อง ถูกน้ำซัดจนจมลงไปในทะเล

เธอจึงตัดสินใจที่จะ พังปราสาทนั้น  เพื่อเอาสิ่งของที่เธอรักออกมาก่อนที่น้ำจะซัดสูงขึ้นกว่านี้

เด็กชายพยายามห้ามปรามเธอเพื่อไม่ให้เธอทำลายสิ่งที่เค้าและเธอสร้างมันขึ้นมา แต่เธอก็ไม่ฟังเพราะเธอมีเหตุผล

จึงลงมือทำลายปราสาททราย และนำสิ่งของที่รักกลับออกมาไว้ที่ตน และพยายามที่จะรีบกลับบ้าน  เด็กชายพยายาม

ที่จะฉุดรั้งเธอไว้ให้เธอกลับมาก่อปราสาททรายกับเค้าให้แข็งแรงยิ่งขึ้น แต่เธอไม่เชื่อว่าเค้าจะทำได้ เพราะว่าพยายามก่อ

ขึ้นมากี่ครั้ง ก็โดนน้ำเซาะตลอด จนของรักเธอเกือบหล่นลงไปในทะเล  เธอจึงตัดสินใจวิ่งเพื่อที่จะกลับไปที่บ้าน จนเธอ

ต้องหกล้ม  และร้องไห้  เด็กชายได้แต่มองตามเธอ และร้องไห้ตาม ไม่มีอะไรที่จะเจ็บปวดไปน้อยกว่าเธอเลย

แต่เค้าไม่สามารถจะฉุดรั้งเด็กหญิงไว้ได้  เพราะเธอจะบอกว่าเค้าเห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมปล่อยเธอให้กลับบ้าน จึงได้แต่นั่งมอง

ด้วยความเสียใจ พร้อมกับถกกางเกงขึ้นมา ดูบาดแผลของตัวเองที่หัวเข่า  เค้ารู้ดี ว่าเธอวิ่งไปเช่นนั้นอาจจะหกล้ม

แต่เค้าก็ยังปล่อยเธอไป เพียงแค่กลัวคำที่ว่าเค้าเห็นแก่ตัว  และเค้าไม่สามารถย้อนเวลากลับไปช่วยเธอได้  ในความรู้สึก

ของเด็กชายก้ยังไม่วายห่วงเด็กหญิงเสมอๆ  ถ้าเป็นไปได้ ถ้าเค้าย้อนเวลากลับมาได้  เค้าจะวิ่งตามเด็กหญิงผู้นั้น

ถึงแม้เด็กหญิงผุ้นั้น จะตบตี ด่าว่า หรือว่า รังเกียจเค้าแค่ไหน ขอเพียงแค่ส่งเธอจนถึงบ้าน และรับเธอออกมาก่อปราสาททรายในตอนเช้าได้

ก็เป็นพอ  เค้าจะพยายาม กั้นพนัง ไม่ให้น้ำกัดเซาะ ปราสาททรายอีก  จะไม่ปล่อยให้อะไรมาทำร้ายเธออีกแล้ว

ถ้าเค้ากลัวคนอื่นจะว่าเค้าเห็นแก่ตัวที่ทำให้เด็กหญิงทุกข์ ไม่มีความสุข เค้าก็จะยอม รับผิดเป็นฝ่ายเดียวว่าเค้าเห็นแก่ตัว

เพียงเพื่อคุ้มครองดูแลไม่ให้เด็กหญิง ต้องบาดเจ็บเป็นพอ เค้าจะพยายามทำให้เด็กหญิงกลับมาหัวเราะ  กลับมาร่าเริงอีกครั้งเอง...

ความรักไม่ใช่เรื่องราวของเหตุผล  ไม่ใช่สิ่งที่จะกำหนดได้ด้วยสิ่งรอบข้าง หรือความน่าจะเป็น

หากคุณ เป็นอีกหนึ่งคนที่ยังมองหาความรัก  พึงที่จะคำนึงไว้ว่า..  ความรักที่คุณกำลังมี ไม่ได้เป็นตัวตัดสินอะไรทั้งสิ้น

และไม่มีอะไรที่จะมาตัดสินและกำหนดมัน หากแต่เป็นสิ่งที่สวยงาม สิ่งที่คุณทั้ง2คน ร่วมสร้างกันขึ้นมา และพยายามรักษา

และปกป้องมันไว้   หากว่า.. ฝ่ายไหนหมดแรงและท้อถอย หากคุณไม่ก้าวข้ามสิ่งต่างๆ ไม่ก้าวข้ามสิ่งที่เรียกว่าเหตุผล

คุณจะไม่สามารถปกป้องสิ่งที่คุณรักไว้ได้เลย  อย่าให้สิ่งรอบข้างเข้ามาเป็นตัวกำหนด  มิ่เช่นนั้น!!  คุณจะไม่มีวันได้เจอ

ความรักที่บริสุทธิ์เลย ไปทั้งชีวิต..