ยิ้มของพ่อ

เนื้อเรื่อง

ยิ้มของพ่อ
      คุณเคยคิดหรือไม่ว่า..ตั้งแต่คุณลืมตามองดูโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้   อะไรคือสิ่งที่คุณคิดว่าเมื่อคุณคิดถึงมันแล้วคุณจะรู้สึกดีทุกครั้ง  ไม่ว่าจะทุกข์ สุข เศร้าใจ  ท้อแท้ สิ้นหวัง หรือเสียใจ แต่เมื่อคุณได้คิดถึงสิ่งนั้นแล้ว กลับทำให้คุณมีพลังเพื่อที่จะเดินหน้าต่อไป
     สำหรับฉันแล้ว เวลามีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็ตาม สิ่งที่เป็นกำลังให้ฉันและทำให้ฉันยิ้มได้ คือ "รอยยิ้มของพ่อ"
ยิ้มที่1 ยิ้มขำๆ
    ฉันจำได้ว่าตั้งแต่เด็กๆ  พ่อก็จะคอยเล่นเป็นเพื่อนฉันกับน้องๆตลอด  ไม่เคยเกี่ยงว่าสิ่งที่พวกเราเล่นนั้นจะเด็กน้อย ปัญญาอ่อนแค่ไหนก็ตาม  อย่างเช่น พวกเราเล่นต่อจิ๊กซอว์กัน  มีกติกาว่าต้องวิ่งไปหยิบจิ๊กซอว์มาต่อทีละชิ้น ใครเสร็จก่อนชนะ
พ่อก็เล่นกับเราอย่างสนุกสนาน โดยไม่เคยคิดว่าการเล่นของพวกเราเป็นเรื่องไร้สาระ ฉันไม่เคยลืมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพ่อในวันนั้นเลย
ยิ้มที่2 ยิ้มเซอร์ไพรซ์
    จากนั้นพ่อก็ทำให้พวกเราประทับใจกันสุดๆ ก็คือหลังจากที่พ่อต้องไปอบรมไกลบ้านถึง 1 เดือน ปล่อยให้พวกเราสี่สาว(รวมแม่ด้วย) ต้องอยู่เฝ้าบ้านกันตามลำพัง  วันที่พ่อกลับมา เราต่างก็เซอร์ไพรซ์กันสุดๆ เมื่อพ่อหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากถุง
มันคือ...ชุดกระโปรงนั่นเอง คุณอาจจะงงว่า ก็แค่ชุดกระโปรงเอง ตื่นเต้นอะไรนักหนา มันคงจะไม่ตื่นเต้นหรอกหากว่ามันเป็นแค่ชุดกระโปรงธรรมดาๆตัวหนึ่งเท่านั้น  แต่นี่..มันคือชุดกระโปรงชุดแรกในชีวิตที่พ่อซื้อให้พวกเรา (ตอนนั้นรู้สึกว่าฉันจะเพิ่ง 8 ขวบเองกระมัง) เหตุผลที่พ่อไม่เคยซื้อชุดให้น่ะเหรอก็เพราะว่า.......พ่อเลือกชุดผู้หญิงไม่เป็นตะหากล่ะ  จนกระทั่งบัดนี้..
ชุดนั้นก็ยังอยู่ถึงแม้ว่ามันออกจะเน่าไปสักหน่อยก็ตามแต่ฉันยังเต็มใจที่จะเก็บมันไว้.......ว่าครั้งหนึ่งในชีวิตพ่อใช้กำลังภายในสูงสุดเพื่อที่จะเลือกซื้อมันมาให้เรา อิอิ
ยิ้มที่3 ยิ้มเชื่อใจ
     ฉันว่าพ่อฉันเป็นคนมีเหตุผลมากทีดียวแหละ  เวลามีปํญหาอะไร ฉันก็สามารถคุยกับพ่อได้ทุกเรื่อง โดยไม่ต้องกังวลว่าจะโดนพ่อดุ เพราะเวลาคุยกัน เราจะคุยกันด้วยเหตุผล  ถ้าเรื่องไหนหรือสิ่งไหนที่เราคิดว่าดี แต่พ่อเห็นว่ามันไม่ดีพ่อก็จะชี้แจงเหตุผลให้ฟังว่าทำไมพ่อถึงมองว่ามันไม่ดี  แล้วอีกเรื่องที่ฉันประทับใจสุดๆก็คือ  พ่อให้ความเชื่อใจกับพวกเรา  ก็คือน้องคนกลางของฉันสุขภาพไม่ค่อยดี เป็นลมง่าย ต้องเข้าห้องพยาบาลที่โรงเรียนบ่อยๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งเป็นหนักต้องส่งโรงพยาบาล อาจารย์ห้องพยาบาลก็พาไปส่ง แล้วพ่อกับแม่ก็ตามมา อาจารย์ก็เล่าให้พ่อฟังว่า