แม่หญิงหลงยุค

อิ่มเริ่มมองซ้ายมองขวา รู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจว่า อย่าให้เป็นดังเช่นที่หล่อนกำลังคิดเลย 

อย่าเชียวหนา...

 อย่าเด็ดขาดเทียว...

            “ผมคิดว่า คุณคือคนที่ผมรอมาตลอด”

            “อั๊กๆๆ” อิ่มสำลักน้ำลายของตน ฟ้าจะผ่าเธอไหม เหตุใดจึงเกิดเรื่องจัญไรขึ้นเช่นนี้ 

            “คุณอิ่ม! ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ทีปช่วยลูบหลังเมื่อเห็นว่าเธอมีอึกอักจนหน้ากำหน้าแดงเหมือนคนหายใจไม่ออก

            “มาคบกันไหมคุณอิ่ม ผมคิดว่าผมตกหลุมรักคุณเข้าแล้วล่ะ”

            “อั๊ก!!!” ใบหน้าของอิ่มแดงขึ้นกว่าเดิม “เจ้า...”

            “ครับ?”

            “เจ้า... เจ้า..เจ้าลูกหลานทรพี!”

---