You had me at hello🌻[BrightxWin]

@ โรงอาหารตึกกลาง

สวัสดีครับทุกคนนนนน นักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะเศรษฐศาสตร์รายงานตัว ผมชื่อ วิน นะครับ
ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้วกับการเป็นนักศึกษา หลายๆอย่างเปลี่ยนไปเยอะเลย ตั้งแต่ย้ายออกจากบ้านที่กทมออกมาเรียนมหาลัยแถวๆรังสิต รวมถึงเรื่องหอ เรื่องเข้าเรียน อิสระขึ้นมาก และอีกเรื่องก็คงจะเป็นเรื่องเพื่อนนี่แหละครับที่ผมแอบกังวลว่าจะเป็นยังไง กลัวไม่มีเพื่อนเหมือนกันแต่คนเฮฮาอย่างผม คงหาเพื่อนได้ไม่อยากหรอกครับ…

ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง
\\ผมก้มลงไปมองโทรศัพท์ที่ตอนนี้สั่นเป็นเจ้าเข้า

Tew(chicchic boy) : อยู่ไหนกันวะ

Tew(chicchic boy) : [sent sticker]

Ssun(chicchic boy) : กำลังไปโรงอาหาร รอหมงขี้อยู่ แล้วไอ่วินอ่ะ

ผมสไลด์หน้าจอ ตอบแชทเพื่อนทันที

รอไม่นานทั้งสามสหายก็มานั่งโต๊ะผมเรียบร้อย

“คาบเช้าไม่เจอเลยนะ ไอ่ทิว” ผมบ่นใส่มันก่อนเลย ไหนตอนแรกนัดกันอย่างดีว่าจะมาเรียน
“เออ ปล่อยให้พวกกูเรียนกันอยู่ 3 คน” คราวนี้เป็นหมงบ้างที่บ่น
“เออๆ กูขอโทษ กูตื่นสาย แต่ตอนนี้ไปต่อแถวก่อนนะ เดี๋ยวคนเยอะ”

ก็จริงอย่างที่ทิวพูด ตอนนี้เริ่มจะใกล้เวลาพักแล้วคนเริ่มแห่กันมาหาของกิน เหมือนฝูงซอมบี้ ผมรอสักพักก็ได้ยินร้านอาหารตามสั่งที่ผมไปสั่งก่อนหน้านี้ เอ่ยชื่อเมนูสุดโปรดของผม ‘กระเพราเนื้อค่ะ’ ผมลุกทันทีเพราะท้องผมมันจะร้องเป็นเพลงอยู่แล้ว…

แทนที่ผมจะได้กินแบบง่ายๆ ไม่วุ่นวาย ก็มีมือใครอีกคนเอื้อมมาหยิบจานเดียวกับผม ผมเงยหน้าไปมองอีกคนทันที…เขาตัวประมาณผมแต่ดูมีบอดี้กว่าผมเล็กน้อย เสริมความเท่ด้วยชอปสีกรมสุดเท่ที่ตอนนี้มืออีกข้างล้วงกระเป๋าชอปอยู่ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงกล่าวคำขอโทษไปแล้วแต่ว่ากับคนนี้มัน…

“ขอโทษนะครับ…” ไม่ใช่เสียงผม แต่เป็นเสียงของอีกคนที่ตะโกนถามป้าเจ้าของร้าน
“จานนี้ของใครเหรอครับ?”
“ว้าย ขอโทษจ้า จานนี้ของคนนี้นะ ของหนูรอก่อนนะคะ” คนที่มาทีหลังมันดันเป็นผมซะงั้น ผมที่กำลังจะปล่อยมือออกจากจานแล้วหันหลังกลับไปนั่ง ก็ต้องชะงัก
“งั้นผมรออีกจานก็ได้ครับ อยากได้ใบกระเพราเยอะกว่านี้” คนนั้นยื่นจานตรงหน้ามาให้ผมแทน
ผมก็ไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณเฉยๆ ก่อนจะหยิบจาน หยิบช้อนเดินมานั่งที่โต๊ะ

พอผมมานั่งที่โต๊ะได้ ก็ตักกินโดยไม่ได้พูดอะไร ก็ดีที่ไอ้สามตัวมันยังจับความผิดปกติของผมไม่ได้
ผมลุกจากโต๊ะอีกครั้งเพื่อจะไปซื้อน้ำ

“เห้ยวิน ฝากด้วยดิ” แล้วก็ที่รู้ผมเป็นเบ๊พวกมันเลย มาซื้อน้ำให้ทุกคน

ชิบหาย…ร้านน้ำอยู่ริมสุด ไม่ได้ไกลอะไรหรอกนะครับ แต่ว่าซ้ายสุดของโรงอาหารวิศวะนั่งกันบานเลย ผมรีบเดินไปซื้อน้ำแบบไม่สนใจคนรอบข้างอะไร แต่ตาผมก็ดีซะเหลือเกินที่หันไปเห็นคนที่ใส่ชอปแต่กลับ ‘โดดเด่น’ ที่สุดในสายตาของผม มันจะไม่อะไรเลย ถ้าอีกคนก็ไม่จ้องผมกลับมาขนาดนี้

ปึ้งงงง

เสียงผมวางขวดน้ำให้กับพวกมัน

“ร้อนเหรอวะวิน”

“เออ เหงื่อแตกเชียว”

ผมรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อทันที

ไม่ต้องไปโทษสภาพอากาศหรอกเพื่อน โทษคนนี้ที่ชื่อ ‘พี่ไบร์ท’ ดีกว่า