คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : V_เจ้าน่ะ มาเป็นองครักษ์ให้ข้าหน่อยสิ
"หมอนั่นต้องการอะไรจากผมกัน" ผมบ่นอยู่กับกระต่ายขาว บนเตียงนุ่มๆที่ทางคุณชายเเกจัดให้ แน่นนอนว่าห้องนี้หรูหราอลังการไม่มีใครเทียบ แต่ผมจะดีใจกว่านี้ถ้าไม่มีคนคอยเฝ้ายามอยู่หน้าประตูเหมือนไม่อยากให้ผมหนี
"องค์ชายหวังเเค่จะช่วยท่านเท่านั้นเองขอรับ " เจ้ากระต่ายขาวเเย้งดูมันจะเทิดทูนไมโคราคัสอยู่ไม่น้อย
แหมมันก็ดีอยู่หรอกนะ... หลังจากโดนช่วยชีวิตไว้ ก็ได้ที่พักพิงสุดหรู... แต่ผมอยากจะออกไปเล่นข้างนอก!! อุสส่าได้มาถึงต่างมิติทั้งที ขอป่วนซักแปปไม่ได้รึไง เเต่ดัน... โดนจับมาขัง เฮ้อ...
"แล้วแผนของนายล่ะว่าไง"
"จริงๆ แล้วกระผมจะอยู่เฉยๆ ค่อยๆซึมซับพลังเวทย์ไปก็ได้ แต่ท่านคงรอไม่ไหวเเน่กระผมจึงต้องการอุปกรณ์ช่วยเล็กน้อย..."
เมื่ิอได้ยินกระต่ายพูดเรื่ิองน่าสนใจผมก็ถึงกับหูผึ่ง จากที่นอนแปะอยู่เฉยๆก็ต้องโงหัวขึ้นมา
"สิ่งนั้นเรียกว่า 'กุหลาบขาว' ขอรับ"
"กุหลาบขาว?? เอ่อ เดี๋ยวฉันไปตัดมาให้เลยก็ได้นะ"
"ไม่ใช่ขอรับ กุหลาบขาวที่ว่านี่ ไม่ใช่ดอกไม้ เเต่เป็นผลึกที่มีรูปร่างคล้ายกุหลาบ กุหลาบขาวเป็นสิ่งที่มีพลังเวทย์อัดอยู่มาก ถ้าผมมีมันเเม้เพียงอันเดียวก็ย้อนเวลากลับไปช่วงที่มีชีวิตได้ง่ายๆเลยขอรับ"
โอ้โห ผมดูถูกกุหลาบขาวที่อยู่ริมรั้วไม่ได้เเล้วเเฮะ เอ่อ ...มันคนละอันนี่หว่า
"งั้นก็หนีจากนี่เเล้วไปหากันเลยสิ"
"ไปตายเปล่าน่ะขอรับ กุหลาบขาวไม่ได้จะหากันง่ายๆ ของดีก็ต้องอยู่ในที่อันตรายเป็นธรรมดา ท่านในตอนนี้ยังไม่พร้อมหรอก"
"แล้วจะเอาไงดี?"
"ก็มีอยู่อีกวิธีนึงขอรับ ง่ายๆแค่เข้าตลาดไปซื้อแต่ปัญหาอยู่ที่มัยเเพงขนาดที่เงินเก็บทั้งชีวิตของหลายๆคนยังมีไม่ถึงเลยด้วยซํ้า เเล้วก็ไม่ต้องพูดถึงท่านตอนนี้ที่ยังไม่มีซักเเดงเดียว"
ผมฟังกระต่ายขาวพูดยิ่งอยากจะเป็นลม เหมือนโดนให้ความหวังเเล้วก็โดนหักหลังยังไงไม่รู้สิ ถึงเจ้ากระต่ายจะบอกว่ามีอยู่สองเเผนเเต่ทั้งสองเเผนนั้นเป็นไปไม่ได้เเน่ ....เเต่เดี๋ยวนะ
"ผมว่ายังมีอีกวิธีนึงนะ"ผมพูดพลางเเสยะยิ้มให้เจ้ากระต่าย ซึ่งมันทำหน้าสงสัยปนขนลุกหน่อยๆ
"ข-โ-ม-ย ยัง-ไง-ล่ะ"อาจจะดูชั่วไปหน่อยเเต่มันง่ายกว่าสองวิธีก่อนหน้านี้เยอะ เเค่ผลึกรูปดอกไม้ราคาเเพงคงไม่ได้เเตกต่างจากปล้นเเบงค์เท่าไรหรอกนะ
"โฉดชั่วมากขอรับ กระผมไม่ยอมให้ทำเด็ดขาด"
อะเฮื่อ... คำนี้ช่างเจ็บเหลือเกิน!!!!
"ก็เเหม...ออกจะเป็นวิธีที่เร็วดีออกนี่"
"มันก็เป็นข้อเสนอที่ดีนะขอรับ แต่เรายังไม่ได้จนมุมถึงขนาดต้องทำแบบนั้น ยังไงซะเราก็อยู่กับเจ้าชายเลยนะขอรับ แค่ความช่วยเหลือนิดหน่อยเขาคงไม่ปฏิเสธ"
จะว่าไปก็จริงเเฮะ... แต่ขโมยมาจากเจ้าชายเลยไม่ดีกว่าหรือ ผมก็อยากจะทำแบบนี้เหมือนกันเเต่คำว่าโฉดชั่วยังดังอยู่ในหัวไม่ยอมหายไป
"เอางั้นก็ได้..."
ผมเชื่อเจ้ากระต่ายขาว เเล้วพลิกตัวกลับไปนอนบนเตียง พลางนวดขมับที่ปวดจี๊ดไม่ยอมหายตั้งเเต่มาที่นี่ นิ้วทั้งห้าที่ทำหน้าที่นวดขมับอยู่ดันคลำไปเจอแผลที่โดนอัศวินโหดนั่นเตะ ผมถอนนิ้วกลับมาเเล้วลองเเตะๆไปที่แผลมันยังมีเลือดซิบๆอยู่เลย เมื่อผมไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไงดีก็ดันไปนึกถึงเวทย์ย้อนเวลาที่ลองใช้เมื่อตอนพึ่งมาที่นี่... ลองใช้กับแผลนี่ดูดีกว่า ผมกลอกตานึกเวทย์ที่กระต่ายขาวสอน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยเวทย์ออกมา แผลก็หายเป็นปกติซะเเลัว เอ๊ะ... อะไรกันเนี่ยแค่นึกในใจก็ใช้ได้เเล้วเหรอ...
เด็กหนุ่มที่พึงได้ของเล่นใหม่ยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่บนเตียงพลางลูบๆหัวตัวเอง แต่อีกด้านหนึ่งบักกี้ก็กำลังมองมาที่เอริคด้วยความตกตะลึง กระต่ายขาวมั่นใจเต็มร้อยว่าเด็กหนุ่มคนนี้พึ่งใช้เวทย์เป็นครั้งเเรกแน่ๆ เเถมยังเป็นอยู่เวทย์เดียวด้วยไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถใช้เวทย์โดยไม่ต้องร่ายได้
พรสวรรค์งั้นหรือ…. ไม่สิ เร็วไปที่จะคิดเช่นนั้น แต่…จะขอลองทดสอบดูซักหน่อยก็ไม่เสียหาย
"มีอะไรงั้นเหรอบักกี้"ผมถามเมื่อเห็นเจ้ากระต่ายจ้องผมตาเขม็ง
"ข้าคิดว่า... ท่านอาจจะสนใจเรียนเวทย์ซักหน่อยนะขอรับ ถ้ากระผมจะสอนให้ซักบทสองบทมันจะรบกวนเวลาพักผ่อนของท่านรึเปล่าขอรับ"
"อ๊ะ นายจะสอนอีกเหรอ!! ว้าว เอาสิ ยังไงฉันก็นอนไม่หลับอยู่เเล้ว"ผมโดดขึ้นมานั่งตัวตรงอยู่บนเตียง แหมเรื่องน่าสนใจเเบบนี้ใครมันจะไปปฏิเสธลงกันเล่า!! ผมเเทบจะคุมอารมณ์ตื่นเต้นของตัวเองไม่อยู่ ถ้าไม่ติดที่มียามคอยเฝ้านอกประตูผมคงกรีดร้องออกไปแล้ว
"นอนไม่หลับหรือขอรับ...?"กระต่ายถามด้วยความสงสัย
"เดี๋ยวค่อยเล่าก็เเล้วกัน ตอนนี้นายสอนฉันใช้เวทย์ก่อนเถอะ เอาเเบบที่มันเสกนํ้าเสกไฟได้อ่ะมีปะ"
"ถ้างั้นลองเวทย์นี้ก่อน..."
จากนั้นกระต่ายขาวก็ต้องพรํ่าสอนเวทย์โน้นเวทย์นี้ให้กับเด็กชายที่ไม่รู้จักหลับจักนอนตลอดทั้งคืน
รุ่งเช้า ….
'เฮลเลส' อัศวินแห่งอาณาจักรมีรูปร่างสูงใหญ่ผมสีนํ้าตาลเเดงที่หนาเหมือนแผงคอของราชสีนั้นขลับให้เขาดูองอาจ ไม่เเพ้ 'ไวเนอร์' อัศวินราชองค์รักษ์รูปงามดวงตาสีดำขลับคมกริบที่ซ่อนอยู่ใต้เเว่นกรอบเหลี่ยมนั้นทำให้สาวๆละลายได้ทั้งเเถบ แต่ถึงทั้งสองจะรูปงามอย่างไรก็ไม่อาจเทียบรัศมีของ เจ้าชายเเห่งอาณาจักรที่เดินนำหน้าพวกเขาๆได้
เปียสีดำที่ยาวถึงกลางหลังนั้นโบกสะบัดไปมาตามเเรงเดินของเจ้าตัว ชุดเต็มยศสีดำขลิบทองนั้นทำให้ร่างสูงโปร่งของเขาดูสง่างาม ถ้าไม่ติดที่ใบหน้าบึ้งตึงที่แผ่รังสีไม่ชวนเข้าไกล้ทำให้ผู้ที่ต้องการจะยลโฉมมองได้เเต่ไกลๆเท่านั้น จะเว้นซะเเต่อัศวินสองท่าน เฮเลส เเละ ไวเนอร์ พยายามก้าวเท้าเร็วๆเพื่อตามองค์ชายของพวกเขาให้ทัน และต้นตอของรังสีน่ากลัวขององค์ชายก็มาจากอัศวินสองคนที่ขนาบข้างซ้ายขวาพร้อมพูดไม่หยุดนั่นเอง....
"องค์ชายข้าว่าการที่ท่านพาชายไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเข้ามาในวังนี่มัยไม่เหมาะสมนะขอรับ"เฮเลสบ่นถึงเจ้าตัวดำที่เขาเตะเมื่อวาน ถ้าเขารู้ว่าองค์ชายจะพาเข้ามาในวังเขาคงเตะเจ้าตัวดำนั่นหัวหลุดไปซะเลยก็ดี
"ภาพลักษณ์ของท่านอาจจะเสื่อมเสียก็ได้นะขอรับองค์ชาย"ไวเนอร์แถมด้วยโดยทำเป็นเมินรังสีน่ากลัวที่องค์ชายเเผ่ออกมา
"ได้โปรดขับไล่เขาออกไปด้วยขอรับ"เมื่อเฮลเลสพูดตรงๆออกมาโดยไม่เกรงใจในความเป็นเจ้าชายของไมโครเลยเขาก็เเทบจะชักดาบที่พาดเอวฟันเฮลเลสซะให้รู้เเล้วรู้รอด น่าเสียดายที่เขาทำไม่ลง เฮลเลสเป็นทั้งอาจารย์เเละก็รุ่นพี่ของเขาจะทำแบบนั้นยังไงก็ดูไร้มารยาท ไมโครเลยเลือกเร่งฝีเท้าเดินหนีทั้งสองคนแทน
"กรุณารอก่อนสิขอรับองค์ชาย!!! ท่านจะไปไหนขอรับ!!"ไวเนอร์ไม่ยอมปล่อยโอกาสที่จะคุยกับเจ้าชายให้รู้เรื่องผ่านไปง่ายๆแน่ เขาเลยเลือกที่จะรั้งไว้ เเม้จะรู้สึกว่าไร้มารยาทก็ตามที
"ก็ไปหาชายคนนนั้นยังไงเล่า"ไมโครเอ่ยเรียบๆ เเต่กลับทำให้อัศวินทั้งสองต้องหันมามองหน้ากันอย่างรู้งาน
ต้องหาทางไล่เจ้านั่นออกไปให้ได้!!!
คิดได้ดังนั้นเเล้วทั้งสองก็วิ่งตามองค์ชายไป ไม่นานก็ถึงหน้าห้องๆหนึ่งที่มีสาวใช้สี่ห้าคนรุมล้อม ไมโครหยุดดูด้วยความสงสัยก็เป็นหน้าห้องของชายที่เขาพึ่งเก็บได้มาเมื่อวานนี่นา แล้วทำไมสาวใช้พวกนี้ถึงมารุมอยู่ได้ ขนาดยามสองคนที่ถูกสั่งให้เฝ้ายังต้องหลีกทางให้กับเหล่าสาวใช้เลยหรือ เจ้าชายได้เเต่สงสัยอยู่ในใจ ตรงข้ามกับอัศวินสองท่านที่เปลี่ยนจากความสงสัยเป็นโกรธเเค้นโดยฉับพลันทันด่วน
"หนอยเเนะ!! ถึงกลับกลับกล้าเรียกสาวใช้มาบำเรอเลยเหรอ!!"เฮเลสตะโกนออกมาทำให้เหล่าสาวใช้ต้องสะดุ้งโหยงจนถอยหนี แหวกทางให้เห็นเอริคที่ยืนอยู่ในดงสาว
ไอ้เจ้าตัวดำเอ๊ย!! กล้าดียังไง....เอ๊ะ??!!
อัศวินทั้งสองตะโกนออกมาในใจพร้อมๆกัน แต่พอเห็นหน้าของหนุ่มรูปงามดวงตาสีทับทิม ที่ดูยังไงก็คนละคนกับไอ้ตัวดำเมื่อวานราวกับหน้ามือกับหลังเท้า อัศวินทั้งสองก็ถึงกับหน้าเหวอ
"ไม่ใช่นะคะท่านเฮลเลส พวกเราเลือกที่จะมาดูเเลบุรุษท่านนี้เอง เขาไม่ได้สั่งพวกเราอย่างที่ท่านคิดเลยนะเจ้าคะ"สาวใช้คนหนึ่งเอ่ยขึ้น ตามด้วยสาวใช้ที่เหลือที่พากันพยักหน้าเห็นด้วย
"ตะ... ตะ... แต่ถึงจะยังนั้นก็เถอะ พวกเจ้าก็ไม่ควรทำ"ไวเนอร์พูดตะกุกตะกัก เพราะมัวเเต่ลอบมองใบหน้าของเอริค
ทางด้านหนุ่มน้อยเอริคที่ฟังไม่รู้เรื่องก็ได้เเต่ยืนงง เขาแค่ยืมตลับเเป้งของสาวใช้มาใช้ปิดรอยดำๆใต้ตาเท่านัันเองไม่เห็นจะต้องโวยวายกันยกใหญ่เลย
"พอได้เเล้ว พวกเจ้ากลับไปทำงานซะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเอริค" ไมโครสั่งสาวใช้ให้กลับไป เมื่อเหล่าสาวใช้ได้ยินดังนั้นก็ใจหายวาบกลัวว่าเจ้าชายจะลงโทษหนุ่มน้อยผู้นี้หรือเปล่า แต่คำสั่งของเจ้าชายจะขัดก็คงเสียมารยาทสาวเลยได้เเต่ส่งสายตาปลอบใจมาทางหนุ่มน้อยเอริคที่ยังไม่รู้สถานการเเต่เมื่อเห็นสาวๆกำลังไปจึงส่งยิ้มให้เป็นการลา และยิ้มน้อยๆนั้นทำให้สาวๆหน้าเเดงกันเป็นแถบ แต่จะส่งยิ้มให้แต่สาวๆมันก็กระไรอยู่ เลยหันไปส่งยิ้มทักทายองค์ชายที่พึ่งเดินเข้ามาด้วย รอยยิ้มน้อยๆอันอบอุ่นของหนุ่มน้อยเอริคอานุภาพร้ายเเรงขนาดทลายรังสีพิฆาตของไมโครจนหมดสิ้น ทำให้เหล่าอัศวินได้เเต่มองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
"ข้าอยากจะคุยกับเจ้าหน่อยได้รึเปล่า" ใบหน้าบึ้งตึงของไมโครเปลี่ยนมาเป็นยิ้มเเย้มทันที เอริคที่ได้รับการแปลจากล่ามล่องหนก็พยักหน้าหงึกหงัก "งั้นข้าเข้าไปได้ไหม"
เอริคพยักหน้าอีกครั้ง ถามโง่ๆ ก็นี่มันวังของนายไม่ใช่เหรอ
เอริคเดินเข้าไปข้างในก่อนตามด้วยไมโคร และอัศวินสองนายที่ตามมาติดๆ เเต่อัศวินทั้งสองก็โดนห้ามไว้ซะก่อน
"พวกเจ้ารออยู่ข้างนอกนี่เเหละ"ไมโครโผล่หน้ามาสั่งไว้ เเละก่อนที่อัศวินสองท่านจะเถียงบานประตูก็กระเเทกใส่หน้าเข้าให้ซะแล้ว
พอผมเดินเข้ามาในห้องก็จัดเเจงหาปากกาจุ่มหมึกกับกระดาษต่างๆนาๆที่มีอยู่ในห้อง ผมเตี๊ยมกับบักกี้ไว้เรียบร้อยเเล้วว่าถ้ามีใครถามอะไรบักกี้จะจัดการตัดสินใจเขียนให้เลยโดยไม่ต้องรอเเปลถ้าผมมัวยึกยักเดี๋ยวคนอื่นจะสงสัยซะก่อน พอผมจัดเเจงอุปกรณ์เสร็จก็เข้ามานั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับไมโครซึ่งยิ้มหน้าบานอยู่ช่างดูหน้าหมั่นใส้ชะมัด!! ชิ เอาผมมาขังเเล้วมันสนุกนักเหรอ!!! ผมตะโกนอยู่ในใจและก็ต้องปลงเพราะยังไงตัวเองก็ได้เเต่เป็นหุ่นนั่งฟังภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่องให้กระต่ายเชิด เเละเจ้ากระต่ายขาวก็จัดการกระโดดมานั่งบนตักเอริคพร้อมสั่งเด็กหนุ่มให้หยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาเปิดการสนทนาก่อน
'ขอบคุณสำหรับที่พักเเละความช่วยเหลือนะขอรับ'เอริคยื่นกระดาษให้ไมโครเมื่อเจ้ากระต่ายเขียนเรียบร้อย
"ไม่เป็นไรหรอก ว่าเเต่เจ้าน่ะทำไมถึงไปอยู่ในป่าแถบนั้นได้ล่ะมันมีเเต่สัตว์อันตรายนะ"
เจ้ากระต่ายลังเล จะให้บอกว่าพึ่งโดดมาจากต่างมิติเหรอ ไม่ขึ้นเเน่ งั้นก็เข้าเรื่องเลยนะขอรับ
'กระผมต้องการหา กุหลาบขาว ขอรับ'
"หืม งั้นเหรอ งั้นเจ้าก็หาผิดที่เเล้วล่ะ ที่ๆเจ้าไปเป็นเเค่ป่าธรรมดาๆเท่านั้นเอง ของหายากเเบบนั้นน่ะไม่มีหรอก"
เจ้ากระต่ายเเอบหัวเราะอยู่ในใจ ถ้าเอริคเเปลคำว่า 'ป่าธรรมดาๆ' นี่ออกล่ะก็ต้องโวยวายออกมาเเน่ ก็เขาอุสส่าวิ่งโร่หนีเเมงมุมยักษ์เเถมยังเเทบเอาชีวิตไม่รอดจากนํ้าตกมหานรกนั่นอีก
'แหม... แย่จริงนะขอรับ กระผมดันเซ่อซ่าเข้าไปซะได้ ถ้าเช่นนั้นกระผมจะขอคำเเนะนำของท่านซักเล็กน้อยได้หรือไม่ล่ะขอรับ'
"ไม่ต้องขอหรอกคำเเนะนำน่ะ... เเค่กุหลาบขาวราคาไม่เท่าไรหรอก เดี๋ยวฉันซื้อให้ก็ได้"
ถึงเอริคจะยังหน้านิ่งอยู่เพราะเเปลไม่ออกแต่บักกี้กำลังหูผึ่งเต็มเหยียดมั่นใจว่าเจ้าชายองค์นี้กำลังพูดถึงกุหลาบขาวในความหมายเดียวกับเขาอยู่เเน่ๆ แต่แหม…เจ้าชายนี่ก็ให้ของล้ำค่ากับคนที่พึ่งเจอได้ง่ายๆเลยแฮะ รึว่าถ้าเทียบกับคลังสมบัติของอาณาจักรนี้แล้วมันจะป็นแค่ของเล็กน้อยจริงๆ
'ขอบคุณอีกครั้งขอรับบุญคุณครั้งนี้ไม่มีอะไรที่จะทดเเทนได้เลย'
"ฮ่าๆๆๆๆ เจ้าคิดว่าข้าจะให้ฟรีๆรึไง ข้าก็มีข้อเเลกเปลี่ยนเหมือนกันนะ"เจ้าชายหัวเราะพลางขยิบตาให้
"'เจ้าน่ะมาเป็นองครักษ์ให้ข้าหน่อยสิ..."
"ไม่ได้นะขอรับ!!!!"
ระหว่างที่ไมโครกำลังคุยเพลินอัศวินสองท่านที่เอาหูแนบประตูอยู่ก็พังเข้ามา พวกเขาเเอบฟังมาตั้งแต่ต้นจนจบ ตอนที่บอกว่าจะให้กุหลาบขาวก็พอรับได้อยู่หรอก แต่ที่บอกว่าจะให้มาเป็นองครักษ์นี่สิ พูดซักสิบรอบทั้งสองก็ไม่ยอมรับเด็ดขาด!!!
"พวกเจ้าช่างกล้า...."ไมโครลุกขึ้นมาขึ้นเสียงกับอัศวินที่บุกรุกเข้ามา แต่ทั้งสองท่านไม่มีวี่เเววว่าจะกลัวเลยซักนิด
"ท่านยังไม่รู้ว่าเจ้านี่เป็นใครมาจากไหนเลยด้วยซํ้านะขอรับ"ไวเนอร์ที่ปกติหน้านิ่งๆตอนนี้ถึงกับสติเเตก
"จะได้รึไม่ได้ข้าไม่สนหรอก ถ้าข้าสั่งพวกเจ้าจะกล้าขัดไหมล่ะ" เมื่อเจอประโยคนี้ไวเนอร์ก็สะอึกไม่กล้าพูด
"แต่ถ้าเป็นองค์ราชาล่ะก็ท่านก็ไม่กล้าขัดเช่นกันนี่ขอรับ" ถึงไวเนอร์จะยอมศิโรราบเเต่ไม่ใช่สำหรับเฮเลสเเน่ๆ ตำเเหน่งองครักษ์ประจำตัวขององค์ชายเป็นตำแหน่งที่เขาใฝ่ฝันถึงมานานแต่เจ้าชายก็ยังไม่ยอมชักชวนใครเลยแม้เเต่อัศวินที่มีตกแหน่งสูงสุดอย่างเฮลเลสผู้นี้ แล้วอยู่ๆจะให้เจ้าเด็กหนุ่มนี่มาเย่งตำแหน่งของเขาได้ยังไง ข้าต้องขออภัยด้วยองค์ชาย เเต่ครั้งนี้ข้าคงต้องของัดนามขององค์ราชามาใช้ดัดนิสัยท่านก่อนล่ะ!!
ไมโครกัดฟันกรอดด้วยความโมโห เขาไม่นึกว่าเฮลเลสจะจิ้มจุดที่เขากลัวที่สุดได้ แต่นิสัยเอาเเเเต่ใจของเจ้าชายหนุ่มก็ยังดึงดันต่อไป
"ท่านพ่อเเล้วเป็นยังไงล่ะ ข้าจะให้เขาอยู่กับข้าไม่ว่าใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น!!! [ (´▽｀*) ผมนี่ฟินเบย~ ] "
"งั้นก็ช่วยไม่ได้ …. ข้าคงต้องขอทดสอบพลังของเจ้าหน่อยเเล้วกัน !!!" เฮลเลสตะโกนเเดกดันพร้อมกันนั้นเขาก็ชักดาบออกมาตวัดคลื่นสีเเดงอันร้อนแรงที่พร้อมแผดเผาและถล่มทุกสิ่งที่ขวางทางมันออกมาจากตัวดาบพุ่งเข้าไปหาเอริคด้วยความเร็วสูง
ถึงเฮเลสจะบอกว่าทดสอบพลัง แต่เขาต้องการจะฆ่าให้ตายจริงๆต่างหาก ถึงต่อจากนี้จะโดนองค์ชายโกรธเเต่ตำแหน่งอัศวินสูงสุดนั้นก็ไม่มีวันสั่นคลอน!!!
คัตๆ ขณะนี้ขอให้ซูมไปที่บักกี้ซึ่งกำลังเหงื่อตก....
คือ.... กระผมยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะขอรับ อย่าพูเองเออเองกันสิขอรับ!!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น