Hunt ล่าฆ่าระห่ำ

     

     จองกุกกับจีมินเป็นเพื่อนซี้ที่สนิทกันมาตั้งเเต่สมัยประถมต้นจนถึงปัจจุบัน นับว่านานมากเลยกับความสัมพันธ์ที่ยั้งยืนเเบบนี้ ทั้งคู่ทำงานเป็นสายลับขององค์กรลับในกรุงโซลเป็นสายลับอันดับต้นๆของบริษัทเเละทั้งคู่ก็ไม่เคยทำงานพลาดจนกระทั่ง " เพื่อนของเขาถูกลอบยิง " เสียชีวิตขณะกำลังปฏิบัติหน้าที่การค้นหาหลักฐานมัดตัวผู้ก่อเหตุที่ตอนนี้ถูกควบคุมอยู่ นับว่าน่าเสียใจกับจองกุกที่เพื่อนสนิทของเขาต้องมาตายเเบบนี้ เเต่ถ้าทำงานนี้มันก็ต้องเสี่ยงอยู่เเล้ว ถึงยังไงเขาก็ไม่ให้เพื่อนสนิทของเขามาตายอย่างเสียศักดิ์ศรีเเบบนี้หรอก " เขาต้องตามจับคนมันมาให้ได้ "

.

.

.

4 เดือนต่อมา...

 ณ องค์กรลับเเห่งกรุงโซล

ในห้องสีขาวที่ถูกตกเเต่งด้วยของไม่มากนักในห้องมีเเค่โต๊ะทำงานหรูๆเท่ๆสีไม้กับเก้าอี้นุ่มๆที่ไว้พิงหลังเเละอย่างอื่นอีกไม่มาก บนโต๊ะทำงานสีไม้มีเอกสารวางไว้ประมาณสัก2-3เเผ่น ถูกวางระเกะระกะไว้บนโต๊ะก่อนจะถูกมือหนาหยิบเอกสารขึ้นมาเซ็นต์อย่างลวกๆเเล้ววางไว้ที่เดิม จอน จองกุก ชายหนุ่มอายุประมาณสัก 22 ปี นั่งหลับตาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้สีดำนุ่มหลังเซ็นต์เอกสารเสร็จพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย นี้ก็เข้าเดือนที่4เเล้วที่ปาร์ค จีมิน เพื่อนสนิทของเขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ พอคิดไปเรื่อยๆความทรงจำในอดีตก็เเล่นเข้ามาในหัวของเขา

สมัยป.3

" จองกุกไปเล่นบ้านเรากัน เเม่เราทำขนมไว้ให้ด้วย เอาบอลมาเล่นด้วยนะตอนเย็นจะได้ไปเตะกัน " 

" เค รอเราเเปบขอไปบอกเเม่ก่อนเดี๋ยวเเม่ตี "

" อืม! "

.

.

.

ม.5 

" ใครจะสมัครลงวิ่งเเข่งของสีเรา ให้ไปลงชื่อที่ครูซองมินนะ ครูฝากบอกมา " เสียงของหัวหน้าห้องตะโกนปล่าวประกาศเพื่อนๆ นัั่งอยู่ในห้องเรียนของก่อนจะเข้าคาบ

" ไอ้กุกมึงไปดิ มึงวิ่งเร็วไม่ใช่หรอ "  จีมินเพื่อนสนิททีี่นั่งข้างๆเขาใช้ศอกสะกิดลำเเขนเเน่นที่วางไว้บนโต๊ะเรียน ก่อนเจ้าตัวที่ถูกสะกิดจะตอบออกมา

" ไม่วะ น่าเบื่อ " 

" มึงยังไม่ทันได้วิ่งเลย เบื่อเร็วจังวะ ถ้ามึงเบื่อเร็วเเบบนี้จะไปเป็นนักสืบได้ไง "

" ..... "

" นักสืบเวลาสืบต้องใช้ความอดทนสูง ถ้ามึงไปเป็นจะไม่ถูกไล่ออกตั้งเเต่เเรกเลยรึไง "

" เนี้ย กูก็จะไปลงชื่อด้วย "

" มึงไปด้วย?? "

" ก็เออดิวะ ถึงกูขาจะสั้นก็เถอะ กูไม่ท้อหรอกจะคว้าชัยชนะของสีเรามาให้ได้! "

" 5555 มุ่งมั่นเกิน "

" เเล้วตกลงมึงลงเเข่งมั้ย "

" ...... "

" ??? "

" มึงลงกูก็ลง "

" เย้ยยย นี่ล่ะเพื่อนผมมมม "

.

.

.

ความทรงจำต่างๆไหลเข้ามาในหัวของเขาอย่างถาโถม เหตุการณ์ต่างๆ อดีตต่างๆ วันเวลาที่เพื่อนสองคนอยู่ด้วยกัน จนถึงวันสุดท้าย...

.

.

.

" ระวังๆไว้นะ ฉันรู้สึกว่าที่นี้มันไม่ปลอดภัย เอาซะเลย "

" เเหม่ คุณปาร์คครับ พูดเป็นกันเองก็ได้ "

" นี่มันเวลางาน อย่านอกเรื่องรีบค้นเร็ว "

14 นาทีผ่านไป

" เป็นไงเจออะไรบางมั้ย?  "

" ไม่เจออะไรเลย สงสัยคงไม่ใช่ที่นี้ "

"  นั้นก็กลับกันเถอะไอ้มิน "

"  เอ- "

ปัง! 

" จีมิน! "

" จีมิน!! "

" เฮ้ย อย่าพึ่งหลับนะเว้ยอยู่กับกูก่อน!! เดี๋ยวจะโทรหารถพยาบาลมา! อย่าเป็นอะไรนะมึง!! "

" ม...ไม่รอด "

" กู..ค..คง ทำบุญมาเเค่นี้ อึก "

" พูดบ้าอะไรวะ เเข็งใจหน่อย! "

" ขอบคุณนะ..เพื่อนที่คอยอยู่ ค..เคียงข้างกันมาตลอด กูโดน..ย..ยิงจุดสำคัญ ย..ยังก็ไม่รอด "

" อย่าตาย! ห้ามตายนะเว้ย! รถกำลังจะมาเเล้ว!! "

" ไม่..ทันหรอก ลาก่อนเพื่อน..รั..รัก จ..จากจีมิน ไม่ต้องร้องไห้นะกูไม่อยู่เเล้ว.. " 

" ..... "

" จ..จีมิน เฮ้ย อย่าหลับ ฮ..ฮึก ไอ้มิน!  จีมิน! ไหนบอกเพื่อนไม่ทิ้งกันไง ฮ..ฮึก "

" ไอ้มิน!!! "

.

.

.

น้ำตาสีใสไหลออกมาจากหางตาของร่างหนาที่นั่งหลับตาอยู่ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาเเล้วปล่อยให้มัน   ไหลอยู่เเบบนั้นจนพอใจ

" ไหนมึงบอกจะไม่ทิ้งกันไง.. ไอ้มินเพื่อนยาก "

.

.

.

   ___________________________

ลองไปฟัง "เพลงพันธุ์เดียวกัน " เพื่่อเข้าใจความสัมพันธ์เเบบเพื่อนของทั้งคู่นะค่ะ

_____________________________

ลงครั้งเเรกน้าอาจไม่ค่อยจะดีเท่าที่ควร ยังไงก็จะพยายามเเต่งเรื่องให้ออกมาดีนะคะทุกคนนน??’•????