OS [VMIN,BTS] 4 o'clock

ในวันที่คิดว่าชีวิตล้มเหลว

ในวันที่ทุกอย่างที่สร้างมามันพัง

ในวันที่คิดว่าไม่เหลือใคร แต่คุณยังเหลือเขา 

เมื่อก่อนเคยสดใสเพราะเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆ หัวเราะ ร้องไห้ ทะเลาะกัน แต่คุณก็ผ่านมาได้ แต่มันไม่ใช่กับครั้งนี้ เพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบของคุณ มันสามารถพังความสัมพันธ์ทั้งหมดที่คุณสร้างมันมาได้

น้ำตาใสๆไหลลงมาจากดวงตาแดงๆ ณ สวนดอกไม้ที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลายหลายสายพันธุ์ ดวงตาไล้มองเรื่อยๆ

ทำไมโลกตอนนี้มันเหงาจัง

ลมเย็นๆตอนใกล้ค่ำพัดผ่านมาจนต้องยกมือทั้งสองมาถูเพื่อให้ความอบอุ่นตัวเองแทนคนที่ทิ้งเขาไป ใบหน้าเรียวก้มลงมองพื้น หยดน้ำตากำลังจะไหลลงสู่พื้น แขนขวาถูกยกขึ้นมาปาดน้ำใสให้หายไปแล้วสูดหายใจเข้าปอดเยอะๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้เท่าไหร่เลย 

เธอทิ้งฉันไปกับคนอื่น ทำไมที่ฉันทำมันยังไม่มากพอเหรอ ทำไมต้องทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ 

โลกนี้มันไม่ยุติธรรม :( 

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จะสามทุ่มแล้ว ณ สวนสาธารณะคนก็ค่อยๆจางหายไป เหลือเขานั่งกอดอกคิดถึงเรื่องราวที่สวยงามที่เขาเคยมีความสุขกับเธอ เมื่อวานยังมีความสุขมาก ทำไมวันนี้มันคนละความรู้สึกกันเลยล่ะ? 

 "ขอโทษนะ"

 ประโยคสุดท้ายที่เธอพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะหันหลังไปพร้อมกับจับมือผู้ชายคนอื่น 

สองขายืนขึ้นหันหลังหยิบกระเป๋าและเดินออกมาจากสวนดอกไม้ที่เขาเคยมานั่งกอดกันที่นี่ตรงนี้ 

 ตอนนี้เธอจะอยู่ไหนแล้วนะ? 

 คิดถึงจัง 

 ซอยเข้าบ้านเล็กๆแถวชานเมือง สองขาเดินเข้าไปอย่างอ้อยอิ่ง เหนื่อยเหลือเกิน 

 "ไปไหนมา ทำไมกลับดึกจัง" 

 "เงียบไมกวนตีนกูเหรอ" 

 "ทำนิ่งๆ" 

 "เป็นไรวะ" 

เสียงทักทายของเพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันตะโกนทักทายตอนกำลังร้องเพลงแล้วพี่ชายดีดกีตาร์ เสียงกีต้าห์ถูกหยุดลงโดยคิมนัมจุนพี่ชายที่ผมและมันเคารพและรัก 

แววตาทั้งสองมองมายังตัวของผมที่กำลังถอดรองเท้าเดินเข้าบ้านและหายไปในที่สุด 

"เป็นไรวะ" 

เสียงคำถามดังขึ้นอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังหายเข้าไปในบ้าน ใบหน้าได้รูปหันไปมองยังคนที่กำลังจะดีดกีต้าร์ต่อ และคำตอบก็คือไม่รู้.. 

มือเล็กปล่อยกระเป๋าวางลงที่พื้น เดินมาเปิดประตูระเบียงออกมานั่งมองฟ้า นั่งคิดถึงเรื่องของเธอ ก่อนสายตาจะมาหยุดอยู่ที่คนฝั่งตรงข้าม 

"แทฮยอง" 

เสียงไม่ทุ้มมากของผมเอ่ยพูดขึ้นเบาๆ ไม่รู้มันมานั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้มันมองผมมานานแค่ไหน 

"มีอะไร" 

ผมพูดเสียงดังพอที่จะให้มันได้ยิน 

"เป็นอะไร" 

เสียงนั้นแผ่วเบาจนผมรู้สึกถึงความอบอุ่น ผมส่ายหน้ากลับไปพลางยิ้มให้เบาๆ 

"เป็นไรอ่ะ ไม่ได้เป็นไรนิ :)" 

"อย่ามาโกหกกู"

"...." 

"มีอะไรก็บอกกัน จะเก็บไว้ทำไม กูเป็นคนที่มึงไว้ใจไม่ได้เหรอ"

"มันทิ้งกูแล้ว" 

"...."

หมดเสียงพูดคุยกันสักพัก เสียงของมันก็พูดมาให้ผมต้องลงไปชั้นล่างและเดินไปพร้อมมัน 

"ไปเดินเล่นกัน"

23:55 

"ขนไรมาเยอะแยะวะ" 

ผมพูดกับมันเมื่อเห็นมันเดินลงมาจากบ้านหอบข้าวหอบของมาเยอะแยะเหมือนกับว่าจะพาไปเที่ยวงั้นแหละ 

"เออหน่า ช่วยขนของขึ้นรถหน่อย" 

"จะไปไหน" 

"จะไปไม่ไป" 

"..." 

"หนึ่ง" 

"..." 

"สอง" 

"..." 

 "สา.." 

"เออ!" 

"ดีมากค่ะจีมิน ^^"

มันพูดพร้อมกับเอามือมาเขี่ยเหนียงผมเล่น สนุกมั้ย?

"กวนตีน!!" 

 ผมพูดชักสีหน้ามองแรงใส่มันไปนิดหน่อยและช่วยยกของต่อ 

 สี่ล้อเคลื่อนออกจากบ้านตอนเที่ยงคืน เวลานี้เป็นเวลาที่ผมชอบที่สุดแล้ว :) 

สองมือจับพวงมาลัย เท้าขวาเหยียบคันเร่ง ตาหนึ่งคู่กำลังมองทาง และอีกหนึ่งคู่กำลังมองไปยังคนที่พามาขับรถเล่น ..มั้ง.. 

"จะมองอะไรนักหนา กูหล่อขนาดนั้นเลยไง" 

 คำพูดของมันทำให้ผมยิ้มได้ 

 "ขอบคุณนะคะแทฮยอง" 

 "ขอบคุณอะไรคะจีมิน?" 

 "ขอบคุณที่ทำให้จีมินยิ้มไง" 

 ".....อ่อ...เหรอ:)" 

 สายตาของผมยังคงจดจ้องไปที่มัน ทำไมมันเป็น 'เพื่อน' ที่น่ารักจังวะ  

จะเป็นอะไรจะเศร้าจะทุกข์จะสนุกจะอะไรก็แล้วแต่ก็มีมันทั้งหมดเลย เกือบสิบปีที่ผ่านมา ขอบคุณจริงๆ 

 "มึงนี่!! หยุดพูดคะกับกูเดี๋ยวนี้นะ ขนลุก" 

 พูดเสร็จละก็เอามือมาลูบๆแขนดิ้นไปดิ้นมาแสดงความรังเกียจ 

 "ไอ้สัสน่ารัก :)" 

 "หยุด!!" "ทำไม เขินกูไง 555555555" 

"กูบอกว่าพอก็คือพอ" 

 "555555555" 

 มันเป็นคนเขินผมเนี่ยนะ 555555555 สติสตางค์จะขับรถก็ไมค่อยจะมี ยังเขินกูอีก แทฮยองโว้ยยยยย 5555555555 

 ขับรถมาสองชั่วโมงได้ ก็มาถึงทะเล ลมหน้าหนาวกำลังพัดมาโดนตัวของทั้งคู่ที่กำลังปูเสื่อนอนกัน 

 "นอนๆๆๆ" 

 .....  :)  ..... 

 สองร่างนอนแผ่หลาบนเสื่อผืนไม่ใหญ่ไม่เล็กมาก ดาวบนฟ้าถึงแม้จะไม่ค่อยมีแต่มันทำให้ผมรู้สึกดีมากขึ้นกว่าเดิมเพราะมีมันนี่แหละ 

"ลมเย็นชิปหายเลยแทฮยอง" 

 "อะไรของมึงวะ" 

 "หือ?"

 "ไม่มีอะไร :)" 

 คนที่เป็นหมอนในให้จีมินมองยังคนที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาพอดี หน้าอวบๆ กลมๆ ขาวๆ น่ารักอ่ะ ><

 "เป็นเหี้ยไร จะยิ้มอีกนานมั้ย" 

 เสียงด่าเบาๆทำให้คนที่นอนมองฟ้าหุบยิ้มแทบจะทันที 

 "พูดกับกูให้มันดีๆได้มั้ย" 

 "..." 

 "..." 

 "กูขอโทษ"

 "..."

 "จีมินขอโทษ"

 คำขอโทษจากคนที่เพิ่งอกหักมาแม่งโคตรน่ารักเลยโว้ยพระเจ้า 

 ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง ช่วงเวลากลางคืนมีแต่อะไรดีๆสำหรับผม 

 ผมชอบมัน 

 ชอบมึงด้วย 

 ปาร์ค จีมิน :) 

 04:00 

 เสียงคลื่นพัดเข้าชายฝั่งเป็นเวลาเดียวกับเพื่อนตัวเล็กพลิกตัวมากอดเขา ขาก่ายมาบนเอว แขนพาดมาบนคอ -..- 

 "นอนเปลืองพื้นที่ไปนิดนะมึง" 

 "เรื่องของกู" 

 "....ง่วงแล้วเหรอ" 

 "แหกตาดูดิ กี่โมงละ" 

 "ตีสี่ ใกล้กลับแล้วนะยังจะนอนอีก" 

 "ไม่นอนแล้วให้กูทำไร" 

 "จูบกับกู" 

 ว่าจบแล้วก็เชยคางเพื่อนขึ้นมาประทับริมฝีปากลงไปที่ปากอิ่มนิ่มๆนั่น สายลม เสียงคลื่น... ผมอยากหยุดเวลานี้จังเลย พรุ่งนี้เราก็คงกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแล้วสินะ ไม่เป็นไร ผมทำหน้าที่เพื่อนที่ดี..ที่สุดแล้ว สู้ๆนะจีมิน ❤️

Talk Talk: เฮนโหลวววววววทุกคน เราเพิ่งฝึกแต่งนิยายและลงเด็กดีครั้งแรกนะคะ ดีไม่ดียังไงคอมเมนต์บอกกันได้นะคะ ^^