[OS] ปลายปากกา NAMSONG

ข้อมูลเบื้องต้น

มือเรียวสวยจับปากกาด้วยท่าทางทะมัดทะแมง

จรดปลายปากกาเขียนเนื้อเพลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

คิ้วตกๆที่ยิ่งตกอยู่แล้วกลายเป็นยิ่งตกเข้าไปอีกเมื่อผลงานที่ทำอยู่ไม่ออกมาอย่างที่ต้องการ

‘แทฮยอน’ วางปากกาตัวเก่งลงก่อนจะทอดมองไปที่กองกระดาษที่วางกองเกะกะบนโต๊ะแล้วถอนหายใจอย่างหน่ายๆ เนื้อเพลงมากมายถูกเขียนขึ้นมาแต่กลับไม่ถูกใจผู้เป็นCEOสักที ใช่ว่าตัวเขาเองจะไม่รู้ว่าแนวเพลงบริษัทเป็นแบบไหน แต่เขาแค่ต้องการจะทำแนวเพลงในแบบที่แตกต่างออกไปก็เท่านั้น ซึ่งนั่นก็อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้มันยากมากกว่าเดิม

ยากแต่ก็คุ้มกับผลที่ตามมา

ถ้าเกิดเพลงของเขาผ่าน แฟนๆที่ติดตามผลงานของพวกเราชอบและมีความสุข เขาก็ดีใจ

แต่ถ้าไม่ผ่านเขาก็แค่ทำมันใหม่อีกครั้ง และอีกครั้งจนกว่าจะผ่านก็แค่นั้น

ก๊อก ก๊อก !

“แทฮยอนนา พักก่อนไหม”

เสียงเคาะประตูและเสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงตามแบบฉบับของเจ้าตัว ทำให้แทฮยอนหลุดออกจากความคิดของตัวเอง เจ้าตัวสะบัดหัวไล่ความคิดเรื่อยเปื่อยในหัวออกแล้วตอบกลับคนด้านนอกออกไปอย่างเอื่อยๆ

“ผมขอทำต่ออีกสักนิดแล้วจะออกไปนะ”

“แต่นี่มันทั้งวันแล้วนะเจ้าแมวดื้อ”

“ผมไม่ได้ดื้อสักหน่อย”

“แล้วการที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องทั้งวันไม่ยอมกินข้าวนี่เรียกว่าอะไรล่ะครับ”

“…….”

ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากคนในห้อง ‘มินโฮ’ ได้แต่ถอนหายใจ นัมแทฮยอนเป็นคนดื้อเขารู้ดี แต่ก็ใช่ว่าเจ้าตัวจะดื้อโดยไม่มีเหตุผลสักหน่อย เขารู้ว่าทั้งหมดที่น้องทำเพราะน้องต้องการให้พวกเราได้คัมแบคและได้กลับไปหาแฟนๆที่รอฟังเพลงใหม่ของเราอยู่ แต่เจ้าตัวก็เอาแต่หักโหมจนลืมนึกถึงสุขภาพของตัวเองจนเมมเบอร์ในวงและตัวเขาเองอดห่วงไม่ได้ ทำตัวแบบนี้น่าห่วงน้อยซะที่ไหนล่ะ..

“ถ้าไม่ออกมาก็ให้พี่เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนหน่อยไหม เราจะได้ไม่เหงาแล้วก็มีคนช่วยคิดไอเดียเพลงด้วย”

“….”

“คนคิดคนเดียวมันคิดไม่ออกหรอก”

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนในห้องเหมือนเดิม แต่รอไม่นานเจ้าตัวก็ออกมาเปิดประตูให้เขาเข้าไป

มินโฮเข้าไปในห้องแล้วมองเจ้าของห้องที่เดินไปนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานตัวเก่งที่เขามักจะเห็นเจ้าตัวนั่งเขียนเพลงอยู่ตรงนั้นบ่อยๆ ใบหน้าน่ารักน่าชังกับคิ้วตกๆที่ดูเข้ากันดีอย่างแปลกๆกับลังบึ้งตึงเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง ถ้าจะให้เขาเดาก็คงจะเป็นเพราะเพลงที่เจ้าตัวแต่งมันออกมาไม่ได้ตามที่ต้องการล่ะมั้งถึงได้นั่งหน้าบึ้งเป็นแมวโดนเจ้าของทิ้งแบบนี้

“จริงอย่างที่พี่บอก ผมคิดเพลงไม่ออกเลย”

เห็นไหมล่ะ

“ก็เราเอาแต่อยู่ในห้องแบบนี้จะไปเอาไอเดียมาจากไหนล่ะหืม” ว่าแล้วก็เดินไปยีผมเจ้าแมวจนยุ่งให้หายหมั่นเขี้ยวสักทีเจ้าตัวปัดมือเขาออกแถมยังหันมามองขู่ๆใส่อีก

ตากลมๆจ้องอย่างหาเรื่อง ผมก็ชี้โด่เด่แบบนั้น กลัวดีไหมนะ มินโฮหัวเราะกับท่าทางของอีกคนจนเจ้าตัวหันมาวีนใส่อีกรอบ

“ไม่ต้องมาหัวเราะใส่เลยนะ แกล้งคนอื่นแล้วยังมาขำใส่อีก”

“ก็หมั่นไส้”

“ยังไงกัน”

“เอาแต่แต่งเพลงไม่ยอมออกไปเจอหน้าใครสักนิด พวกคนอื่นๆคิดถึงกันหมดแล้ว”

“….”

“แฟนก็คิดถึง”

แทฮยอนหันมามองเขาทันทีที่เขาพูดจบประโยค แก้มป่องๆขึ้นสีเลือดฝาดนิดๆแต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้คนที่มองอยู่รู้ว่ากำลังเขินได้ไม่ยาก 

“พูดอะไรของพี่”

“ก็แค่พูดว่าคิดถึง”

มินโฮขำกับท่าทางของเด็กปากแข็งที่เอาแต่ทำเป็นแกล้งไม่เข้าใจเพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเขิน

แก้มแดงแข่งกับปากขนาดนั้นไม่รู้เลยนะแทฮยอนนา

“ย่าห์! ซงมินโฮ”

“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว”

“ผมมีเวลาออกไปข้างนอกซะที่ไหนล่ะ ผมไม่ใช่พี่นะที่จะมีงานไปแร็ปโชว์ตามผับแล้วเที่ยวต่อไป”

เดี๋ยวนะ มันวกเข้าเรื่องนี้มาได้ยังไง

“ก็พี่เขาชวนไปฉลองถ่ายเอ็มวีเสร็จต่างหาก”

“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“งอนหรอแทฮยอนอ่า…”

แทฮยอนหลุดหัวเราะกับท่าทางร้อนตัวของคนตรงหน้า เขารู้ว่าที่มินโฮพูดมามันเป็นเรื่องจริงอย่างที่เจ้าตัวบอกแต่ก็อดที่จะแกล้งคืนไม่ได้อยู่ดี ก็เจ้าตัวชอบแกล้งเขานักนี่จะเอาคืนบ้างก็ไม่ผิดนี่จริงไหม?

“แกล้งพี่หรอเจ้าแมวดื้อ”

มินโฮที่เห็นเจ้าแมวตัวแสบหัวเราะก็จ้องอย่างคาดโทษ แต่คนโดนจ้องกลับหัวเราะสะใจอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

แบบนี้มันน่าจับมาทำโทษจริงๆ

“ก็พี่แกล้งผมก่อนนี่ ผมก็แกล้งคื…”

แทฮยอนพูดไม่ทันจบใบหน้าคมของคนตัวสูงก็หอมแก้มซะก่อน คนเด็กกว่าเบี่ยงหน้าหลบแล้วเอามือดันอกอีกคนไว้ แก้มกลมๆแดงจัดเพราะการรุกไม่ทันตั้งตัวของคนเอาแต่ใจ

“ไม่เถียงพี่ต่อแล้วหรอ?”

“..ไหน..ไหนบอกจะมาช่วยหาไอเดียแต่งเพลงไง”

“เปลี่ยนเรื่องหรอเรา”มินโฮขำ

“ป่าวสักหน่อย จะช่วยไหม ถ้าไม่ก็ออกไปผมจะแต่งเพลงแล้ว”

“พี่ก็ช่วยเราคิดอยู่นี่ไง”

“ช่วยยังไ…”

แทฮยอนไม่ทันจะได้เถียงกลับริมฝีปากของคนเอาแต่ใจก็ประกบลงที่เดียวกับอวัยวะเดียวกัน

ถึงจะรีบร้อนแต่ก็ไม่ได้ลุกล้ำอะไร แทฮยอนหลับตารับสัมผัสจากคนตัวสูงแล้วจูบตอบกลับไปอย่างแผ่วเบา มินโฮกดจูบไว้อย่างนั้นสักพักก่อนสายตาจะไปสะดุดกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่หัวกระดาษเขียนไว้ว่า

‘ I just want to sing ’

เขาผละออกจากสัมผัสนุ่มนิ่มแล้วลูบผมสีบลอนทองของเจ้าของข้อความอย่างเอ็นดู ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าแทฮยอนคิดอะไร ไม่ใช่แค่น้องที่อยากร้องเพลงทั้งเขาเองและทุกๆคนก็อยากร้อง แต่ก็คงได้แต่หวังว่าทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ด้วยดี

The end.

ฟิคสั้นมาอีกแล้วจ้า ;-; พอดีเล่นโปรเจค #WINKONary แล้วอยากเสริมเติมแต่งนิดหน่อยเลยเอามาแต่งเพิ่ม 

เรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพราะเราคิดถึงพี่นัม แล้วก็เห็นรูปในไอจีที่พี่นัมอัพมาสักพักแล้วดันนึกพล็อตออกพอดีแต่ไม่ได้เริ่มแต่งสักที

enjoy reading นะคะ <3 ทุกคน

CR.SQW