[END] ✿ SUPER BABY [KOOKV] ✿ #กุกกี้น้อยจอมพลัง

ตอนที่ 1 : Intro by คิมแทคนหล่อ

B
E
R
L
I
N
❀

                      

คุณเข้าใจความรู้สึกแบบนี้มั้ยครับ?

ความรู้สึกเบื่อที่ต้องเจอกับอะไรซํ้าๆเดิมๆ

ผมเองก็กำลังรู้สึกอย่างนั้น...

“โอ๊ยย เบื่อโว้ยย!!” ผมขว้างกระจกในมือทิ้งด้วยความหงุดหงิด ซึ่งตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมอารมณ์เสียก็คือภาพสะท้อนของตัวเองในนั้น ทำไมมันหล่ออย่างงี้วะ?! มองกี่ครั้งก็หล่อ หล่อกระทิงตายควายสะพรึง คนอะไรมันจะหล่อขนาดนี้ หล่อจนเบื่อ ไม่ต้องทำหน้าเอือมครับท่านผู้อ่าน เพราะผมหล่อจริงๆ ขนาด 'วี BTS' ที่ได้ชื่อว่าหล่อที่สุดในโลกยังหล่อสู้ผมไม่ได้อ่ะคิดดู เฮ้อ...ทำยังไงดีครับคนอ่านทั้งหลาย ผมเบื่อ ไม่อยากหล่อแล้ว ได้โปรดช่วยผมที ฮือออออ

'ป้าบ!'

มือป้อมๆของปาร์คจีมินเพื่อนรักเพื่อนเลวที่นั่งอยู่ข้างๆกันฟาดลงมาบนศรีษะอันงดงามของผมด้วยแรงไม่น้อย ทำให้ผมที่กำลังนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียงเพราะความหล่อที่มีมากเกินไปของตัวเองอยู่นั้นสะดุ้งโหยง

“โอ๊ย! มึงตบหัวกูทำห่าไรวะไอ้จีม นี่ถ้าสมองกูกระทบกระเทือนมึงจะรับผิดชอบมั้ยห๊ะ?!” ผมดีดตัวขึ้นมานั่งถลึงตาใส่มันอย่างเอาเรื่องพลางลูบหัวตัวเองที่ป่านนี้คงจะปูดเพราะโดนกระแทก แต่นอกจากจีมินจะไม่มีใจสำนึกผิดแล้วมันยังจ้องผมกลับด้วยตาหยีๆของมัน

“งั้นก็ดีแล้วแหละที่กูตบมึง สมองมึงจะได้เหมือนคนปกติบ้าง แต่ประเด็นคือกูต้องถามมึงมากกว่าว่าเป็นห่าอะไร ส่องกระจกอยู่ดีๆก็สะดีดสะดิ้งเหมือนพะยูนขาดนํ้าไปได้”  กรี๊ดดดๆๆๆ มึงจะด่ากูยังไงก็ได้ แต่กล้าดียังไงมาว่ากูเป็นพะยูนวะอีหมูตอน พูดอย่างกับตัวเองโคตรผอมทั้งที่อีกนิดเดียวมึงก็ไปเล่นซูโม่ได้แล้ว แต่ด้วยความที่ผมทั้งหล่อและจิตใจดีมีเมตตาต่อสัตว์ ผมก็จะไม่ถือโทษโกรธจีมมันหรอก ถือว่าเป็นการเมตตาหมูตัว(ไม่)น้อยแล้วกัน

“ก็มึงดูสิวะไอ้จีม กูส่องกระจกกี่ทีก็หล่อ หล่อจนกูเบื่อ มึงเข้าใจมั้ยว่ากูหล่อเกินไป กูไม่อยากหล่อแล้วโว้ยไอ้จี๊มมม” ว่าพลางเขย่าตัวเพื่อนรักที่สนิทกันตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยจนตอนนี้หอยเท่าฝาไหไปมาอย่างแรงจนจีมินอดมองบนไม่ได้

“มึงก็เลิกหล่อ แล้วมาสวยแทนสิวะ” คำพูดของจีมินทำให้ผมชะงักค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเบิกตาโตๆขึ้นเมื่อสมองประมวลผลเสร็จ

“จะบ้าเหรอ?! กูไม่เป็นตุ๊ดนะเว้ย มึงก็รู้ว่ากูแมนทั้งแท่ง!” ไอ้จีมมองบนอีกครั้งจนผมนึกสงสัยว่ามันจะมองอะไรข้างบนนั่นนักหนา หรือว่ามันเกิดรู้สึกพิศวาสเพดานห้องผมขึ้นมา อันนี้คิมแทเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

“มึงกล้าพูดได้ไงว่าแมนทั้งแท่งทั้งๆที่มึงยังไม่เคยเสียบ—” 

“หยู๊ดดดดดด!!” ผมรีบปิดปากไอ้จีมทันทีไม่ให้มันได้พูดต่อ มันขมวดคิ้ว ส่งสายตาสงสัยมาให้ประมาณว่า 'ทำบ้าอะไรของมึง'

“ห้ามพูดออกมาเด็ดขาด!!!” จีมินมองหน้าผมก่อนจะพยักหน้ารับส่งๆ มือป้อมๆของมันปัดมือของผมออกแล้วถูกปากตัวเองไปมาด้วยความรังเกียจ แหมม มึงไม่ต้องมาทำขยะแขยงมือกูหรอกนะเพื่อนรัก กูเพิ่งใช้มือล้างตูดมาเมื่อกี้นี่เอง

“มึงจะอายอะไรวะ ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริงที่มึง—” 

“ได้โปรดอย่าพูดด มึงเข้าใจมั้ยว่ากูอายคนอ่าน T^T” ผมขัดจีมินอีกครั้ง เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ดังนั้นจะให้คนอ่านทั้งหลายรู้ไม่ได้เด็ดขาด ว่าคิมแทสุดหล่อสาวกรี๊ดคนนี้ยังไม่เคยเสียบใครมาก่อน พูดง่ายๆก็คือกูยังซิงอยู่นั่นเอง

........

...............

ชิบหาย...........

แล้วกูจะบอกทำไมล่ะวะไอ้เหี้ยยยย!!!!!  (╬ಠ益ಠ)

..แต่ไหนๆก็รู้กันแล้ว กรุณาช่วยปิดเป็นความลับกันหน่อยนะครับ ಥ﹏ಥ

อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่ใช่เพราะนัมจุนฮยอง พี่ชายแท้ๆของผมที่หวงน้องชายยิ่งกว่าหวงพรหมจรรย์ตัวเอง หวงมากเสียจนไม่ยอมให้น้องมีแฟนเลยทั้งๆที่กูก็อายุ 21 แล้ว ว่าแล้วก็อดสงสารสาวๆที่ตามจีบตัวเองไม่ได้ สุดท้ายพวกหล่อนก็ต้องกินแห้วกันไปเป็นแถบเพราะนัมจุนฮยองคอยกันท่าตลอด แต่จริงๆกูควรสงสารตัวเองมากกว่าที่หล่อไม่บันยะบันยังแต่กลับไม่เคยมีแฟนมาเป็นเวลากว่าสองทศวรรษ มันเศร้า ฮรึกกกกกกกก

“เออ ว่าแต่มึงมาบ้านกูทำไมแต่เช้ามืดวะ” คือก็พอรู้อ่ะนะว่าบ้านผมรวย จีมินอาจจะอยากมานั่งตากแอร์เย็นๆ ไม่ก็มาเชยชมของดีราคาแพงหูฉี่ในบ้าน หรือไม่ก็มาขโมยคอลเลคชั่นกุชชี่ของผม แต่ฐานะบ้านไอ้จีมก็รวยพอๆกัน มันมีทุกอย่างที่ผมมี ยกเว้นความหล่อที่กูมีไม่เผื่อใคร อิอิ

“คือ...กูมีเรื่องอยากให้มึงช่วยว่ะ มึงจะช่วยกูมั้ยวะ” จีมินจับมือผมไว้ทั้งสองข้างแล้วช้อนตามองผมด้วยความคาดหวัง มันกะพริบตาปริบๆในแบบที่คิดว่าน่ารักที่สุดจนผมอยากจะเบะปาก แต่พอเห็นสายตาอ้อนวอนราวกับผมเป็นความหวังสุดท้ายในชีวิตเลยทำให้เพื่อนแสนดีอย่างผมอดจะใจอ่อนไม่ได้ ผมฉีกยิ้มสี่เหลี่ยมให้มันแบบนางงามก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อนรัก

“อื้ม เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิวะ ต่อให้ต้องหางมเข็มในมหาสมุทรกูก็จะช่วยมึงเอง!”

และประโยคนั้นก็คือสาเหตุที่ทำให้เพื่อนแสนดีอย่างคิมแทต้องมาทำสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ทำในชีวิต...

นั่นก็คือการหาไส้เดือน

หา-ไส้-เดือน!!!!!!!!!!

ใครจะไปคิดว่าจีมินมันจะให้ผมหาไส้เดือนให้นกมาคอว์ของมันกันล่ะ ตอนนั้นผมก็ถามมันไปว่าทำไมไม่ซื้อไส้เดือนกระป๋องสำเร็จรูปให้มันกิน แต่เพื่อนเลวกลับตอบมาหน้าตาเฉยว่าอาหารกระป๋องไม่คู่ควรกับนกราคาครึ่งล้านของมัน ต้องหาไส้เดือนตัวเป็นๆสดๆจากดินให้มันกินเท่านั้นเพื่อจะได้คุณค่าทางโภชนาการที่ครบถ้วน มิหนําซํ้าแทนที่มันจะให้คนสวนไปทำ ไอ้จีมกลับให้เพื่อนรักอย่างผมมาทำแทนโดยให้เหตุผลว่านกมันจะดีใจมากกว่าถ้าผมไปหามาให้

ไอ้สัสเอ้ยยยย!!! อยากหาเรื่องแกล้งกูก็บอกสิวะ!!!!! (凸ಠ益ಠ)凸

แล้วผมก็ปฏิเสธมันไม่ได้ด้วยเพราะรับปากไปแล้ว ขืนบอกไปว่าจะไม่ทำกูก็คงจะกลายเป็นเพื่อนเลวในสายตาคนอ่าน ปากพาซวยจริงๆเลยกู ฮืออออออ นี่ถ้านัมจุนฮยองรู้ว่าไอ้หมูตอนมันใช้ผมทำงานแบบนี้นะ เหอะ มึงได้กลายเป็นหมูหยองแน่ไอ้เพื่อนรัก!!!

“อี๋ หยะแหยงชิบ” ผมหยิบไส้เดือนตัวหนึ่งขึ้นมาจากดินด้วยปลายนิ้วภายใต้ถุงมือยาง มันดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาจนหน้าหล่อๆของผมบิดเบี้ยวด้วยความขนลุกขนพอง ผมใส่มันลงไปในขวดพลาสติกที่เตรียมมาก่อนจะก้มดูภายในขวดที่มีไส้เดือนตัวเล็กๆน่ารักมุ้งมิ้งที่กำลังเลื้อยสำรวจไปมารอบขวดอยู่สองตัว..

สองตัว!!!!!!

สองชั่วโมงที่คิมแทฮยองคนนี้ต้องมายืนตากแดดตากลมในแปลงดอกไม้หลังบ้านเพื่อมาขุดดินหาไส้เดือนเพียงสองตัว!!!

'ตุบ!'

ผมทิ้งพลั่วในมือ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆมันด้วยความรู้สึกอยากจะเป็นลม ปกติแค่ตากแดดห้านาทีกูก็จะลงแดงตายอยู่แล้ว คนที่เกิดมาบนกองเงินกองทองอย่างผมไม่ควรมาทำอะไรแบบนี้ด้วยซํ้า ในขณะที่ปาร์คจีมินกำลังเสวยสุขเพราะได้แกล้งเพื่อนอยู่ในห้องแอร์เย็นฉํ่า ผมกลับต้องมาตากแดดหาไส้เดือนเป็นจำนวนยี่สิบตัวให้นกงี่เง่าของมัน ทำไมโลกนี้มันช่างโหดร้ายกับกูยิ่งนัก คิมแทอยากจะครายย ฮรึกกกกกก

“กูเกลียดมึงไอ้ปาร์คจีมิน!!!!!!” ตะโกนสุดเสียงแล้วหงายหลังนอนบนพื้นดินสกปรกด้วยความเหนื่อยล้า ตอนนี้ผมไม่สนแล้วว่าเสื้อผ้ากุชชี่ราคาแพงจะเปื้อนดินขนาดไหน เพราะรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวจนหมดแรงที่จะยืนต่อ แต่ผมคงจะทิ้งตัวหงายหลังแรงไปหน่อย เลยทำให้หัวไปกระแทกกับอะไรบางอย่างที่แข็งเหมือนก้อนหิน

“โอ๊ย! เหี้ยไรวะเนี่ย” สบถออกมาอย่างหัวเสียด้วยความเจ็บ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งลูบหลังหัวตัวเองที่เพิ่งถูกกระแทกไปมาจนเส้นผมสีทองที่เพิ่งไปย้อมมาฟูฟ่อง นอกจากจะต้องเหนื่อยแทบตาย กูยังต้องเจ็บเพราะเอาหัวโขกหินอีกหรอวะ วันนี้มันวันบ้าอะไรวะเนี่ยย!!

'แกร๊บ!'

หืม นั่นเสียงอะไรอ่ะ

ผมหันไปตามต้นเสียงก่อนจะพบว่ามันมาจากสิ่งที่ผมนอนทับเมื่อครู่ ใบหน้าโคตรหล่อขมวดคิ้วมุ่นเมื่อมันไม่ใช่ก้อนหินอย่างที่คิด แต่กลับเป็นอะไรบางอย่างที่ถูกฝังไว้ใต้ดิน ผมค่อยๆใช้มือเกลี่ยดินตรงส่วนนั้นออก ทำให้เห็นบางส่วนของมันที่เป็นสีขาว ผมจ้องมันด้วยความสงสัยว่าใครหน้าไหนจะเอาอะไรมาฝังไว้ในสวนหลังบ้านที่ผมกับจีมินใช้วิ่งเล่นด้วยกันตั้งแต่เด็ก นึกลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจคว้าพลั่วมาช่วยขุดส่วนที่เหลือที่ฝังอยู่ของสิ่งนั้น

เมื่อขุดได้ลึกพอ มือเรียวทั้งสองข้างจึงค่อยๆปัดเศษดินที่เกาะอยู่บนไอ้นั้นออก ก่อนจะพบว่ามันเป็นวัตถุทรงกลมขนาดใหญ่ บางทีก็คิดนะว่ากูจะเสียแรงขุดทำห่าไรในเมื่อกูก็ไม่รู้ด้วยซํ้าว่ามันคืออะไร แต่ต่อให้มันเป็นสมบัติโจรสลัดก็ไม่เอาหรอกเพราะกูรวยอยู่แล้ว อิอิ 

ผมปัดดินเม็ดสุดท้ายออก ก่อนที่ริมฝีปากจะอ้าค้างด้วยความตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

มันคือ...ไข่ยักษ์

...........เชี่ย

นี่กูขุดเจอไข่ไดโนเสาร์ในสวนหลังบ้านหรอวะ?!!!! โอ้มายกู๊ดเนสสสสส!! 

ไข่สีขาวนวลใบนี้สูงประมาณหนึ่งเมตร ความกว้างของมันก็มากพอที่จะทำให้ผมกอดไม่มิด มือเรียวยาวที่ยังสั่นเทาเพราะความช็อคลูบเปลือกมันเบาๆ และมันทำให้ผมพบว่าไข่ใบนี้ร้าวและมีรอยบุบ ซึ่งพอมาคิดดูอีกทีก็น่าจะเป็นเพราะหัวผมไปกระแทกมันเข้า

'แกร๊บ!'

“เชี่ยยยยยยย!!!!!” ผมดีดตัวออกมาตามสัญชาตญาณทันทีเมื่อไข่มันเริ่มจะมีรอยร้าวมากขึ้น ฮืออออออ ไม่จริงนะ มันเป็นไดโนเสาร์ใช่มั้ย ภาพในหนังจูราสสิคเวิล์ดยังหลอกหลอนกูอยู่เลย ไม่เอาไดโนเสาร์นะเว้ยได้โปรดดดด 

ที่จริงผมควรจะวิ่งหนีไปใช่มั้ยล่ะ แต่คิมแทฮยองมีวิธีฉลาดกว่านั้นเยอะครับ

นั่นก็คืออุดรูไข่เอาไว้!!

นี่เป็นวิธีที่โคตรฉลาดเพราะถ้าปิดรูไข่ ไดโนเสาร์ก็จะออกมาไม่ได้ โลกนี้ก็จะปลอดภัย และคิมแทก็จะได้เป็นฮีโร่ ฮริ้ววววว

ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปวางไว้บนรอยร้าวของไข่ทันที แต่แทนที่มันจะเป็นการอุดรูเหมือนที่กูมโนไว้ กลับกลายเป็นว่า....

'แกร๊บ! แกร๊บ! แกร๊บ! ปึง!!!'

เปลือกไข่กลับแตกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี...

กูอุตส่าห์ใช้วิธีแสนฉลาดที่ขนาดอิคคิวซังยังยอมแล้วนะ นี่มันอะไรก๊านนนนน?!!!!!!

ตาของผมเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน ปากก็อ้าออกเตรียมกรี๊ด สองขาพร้อมเผ่น ผมกำลังลุกขึ้นจะวิ่งไปให้ไกลข้ามทวีปเพื่อหนีเจ้าไดโนเสาร์ที่จะโผล่ออกมา แต่กลับต้องล้มเลิกความคิดทุกอย่างนั้นไปเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตที่นอนขดตัวอยู่ในไข่ใบนั้น...

...มันคือเด็กผู้ชาย

ทั้งผิววัยเยาว์สีขาวผ่อง แก้มยุ้ยๆอมชมพูน่าฟัด จมูกโด่งเล็กๆน่าบีบ ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดง แพขนตาเรียงสวย เรือนผมสีดำขลับเป็นเงาวาว โดยรวมแล้วเด็กคนนี้เหมือนเด็กทั่วไปทุกประการ....

ยกเว้นมีหูและหางกระต่ายสีดำ

เด็กชายตัวน้อยอ้าปากหาว เขาใช้มือขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะกะพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสงแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสจ้องมายังผมนิ่งๆ เด็กน้อยเอียงคอจนผมอดใจสั่นกับความน่ารักของน้องไม่ได้ เราจ้องกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงสดของเด็กตรงหน้าค่อยๆขยับเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมาด้วยเสียงเล็กๆน่ารัก

“..ออมม่า”

TBC.

ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านกันนะคะ (・ω・)