สาววัยใส หนุ่มตัวดี รักนี้ต้องปิดไว้

เนื้อเรื่อง

เค้าบอก อะไรก่อน ละกาน (เรื่องนี้ยาวมากกก เยย นะ)

พอดี เรื่อง ที่เค้าแต่งนี้ อะ เปนประมาณว่า เปนเรื่องราวความรักของ คู่รักแต่ละคู่

ซึ่งจะเกี่ยวข้องกาน มั้ย ขึ้นอยู่กะเรื่อง อ่าค่ะ ละก้อ แต่ละตอนก้อจะเปนของแต่ละคู่ พระเอก นางเอก ก้อจะไม่ใช่ คน เดิม อ่านะ

ละอันนี้ก้อเปน ตอนแรกที่ เค้า เอามาให้ อ่าน ก่อน ฝากด้วย นะค่ะ

---

สาววัยใส หนุ่มตัวดี รักนี้ต้องปิดไว้

“โย้ว ! เคโกะ เพื่อนรัก ลุยเลย เพื่อน” เสียงของชายหนุ่มอายุ ราว ๆ 16 ตอนนี้ก็อยู่ ม.5 ละ
“เค ๆ จะทำให้เต็มที่เลยละกันนะ ทาเคะ” ฉันตอบกลับไป ทาเคะ ก็คือ เพื่อนรัก ของฉันเอง เป็นเพื่อนกันมาก็ตั้งแต่ ม.3 ได้ละมั้ง ทาเคะนี้เป็นเพื่อนคนแรกของฉันเลยนะเนี่ย ตอน ประถม กะ อนุบาล ฉันไม่เคยมีเพื่อนหรอก ใคร ๆ ก็เห็นว่าฉันเป็นคุณหนู ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับฉันซักคน

“ถ้าแพ้มาละก็นะ เธอต้องเลี้ยงไอติม ฉัน เข้าจ๊าย!!” เห็นแก่กินตามเคยนะเพื่อนเรา ยังไงฉันก็ไม่แพ้หรอก นายงั่ง หน้าหนาวละยังจะกินไอติมอยู่เหรอ
“เออ ถ้าเค้าชนะ นายต้องเลี้ยงไอติม เค้า ตกลงนะ” ลาภปากแน่นอน คราวนี่
“ได้ ๆ อย่าแพ้กลับมาละกัน อยากเลี้ยงไอติม เธอเต็มแก่ละ ฮะ ฮะ ฮะ”

พูดจบ ฉันก็ขึ้นสนามแข่งขันทันที พอดีว่า วันนี้ฉันมีแข่งฟุตซอล ไม่รู้ฉันคิดยังไง ถึงไปแข่งได้ ตอนที่เล่นครั้งแรก พอรู้สึกตัวอีกที ก็มาอยู่ในสนามแข่งละ เฮอะ ๆ ๆ  เหมือนโดนเข้าสิง อะนะ

“เคโกะ ! เคโกะ ! เคโกะ ! เคโกะ !” เจ้าพวกนี้  เล่นไรของมานเนี่ย  ฉันก็อายเป็นนะย่ะ
“แพ้ อย่าลืม เลี้ยงติม นะเพื่อน” เอาอีกละ ย้ำเจง ๆ เลย อยากให้แพ้รึไง นายนี้นิ เสียสมาธิ โว้ย!!!!!

เริ่ม รมณ์ เสียตงิด ๆ  ลงกะ ไอ่ลูกบอลนี่แหละ ใส่ไม่ยั้งจริง ๆ ด้วย ชิ

เวลาผ่านไป สรุป ทีมของฉันก็ชนะจนได้ สะใจ ทาเคะ เลี้ยงติม ลาภปากจริง ๆ ความจริงก็ไม่ได้อยากกินเท่าไร หรอกนะ แต่ว่า ทาเคะ มันะจะเลี้ยงก็ เอา

“ไง ! พาไปเลี้ยงไอติมเลย” ฉันพูดกะนายนั้น เชิงล้อเลียน นิด ๆ แกล้งใครก็ไม่หนุกเท่า แกล้งทาเคะ

อิทาจิ ทาคาโนะ หล่อนะจะบอกให้ ถึงนิสัยจะดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แต่ส่วนที่ไม่ดีฉันก็รับได้ นายนี่สูงอย่าบอกใครสูงประมาณ 175 เห็นจะได้ ฉายานายนี้ที่สาว ๆ รู้กันดีก็คือ เสือผู้หญิงในคราบพ่อพระ แล้ว ภายนอก นายนี้ก็คือ เพื่อนรัก เบอร์ 1 ของฉัน แต่ภายในใจของฉัน ก็คือ คนที่ฉันรักมากที่สุด รองจากพ่อแม่  พูดง่าย ๆ มันก็เหมือนกับว่า ฉันรัก เพื่อนของฉันเอง ตลก ดีมะหละ รักเพื่อนตัวเอง

“เออ ! ได้ ๆ คุณหนูเห็นกิน” เอ้า ว่าอีกนั้น ก็ตกลงหันไว้ มาว่ากันเฉยเลยนะ
“ไปว่า คุณหนู ตระกูล ซาวาดะ เด๋วได้โดนหรอก เจ้าทาเคะ” ดีมาก นัทซึ ชื่อที่เพื่อน ๆ เรียกกัน ชื่อเต็ม ๆ ก็คือ ทคิอุจิ นาซึนะ หล่ออย่าบอกใคร เล่นกีต้าก้อเก่ง

เคโกะ ชื่อที่เพื่อน ๆ เรียกกัน หรือเรียกอีกอย่างว่า คุณหนูแห่งตระกูล ซาวาดะ ชื่อเต็มก็ ซาวาดะ คิริโกะ

“ทาเคะ เลี้ยง เคโกะ ละก็ เลี้ยง พวกเราด้วยละกันนะ” สาวคนที่ 2 ในหมู่เพื่อน ๆ ของเรา จริง ๆ เธอก็คือ แฟนของ นัทซึ นั้นแหละ
“อาจิ ไม่ต้อง ฉันเลี้ยงเธอเอง” ดูท่าจะ ออกอาการอย่างชัดเจนเลยนะ นัทซึ

อื้ม ละสาวคนนั้นก้อคือ อาจิ ชื่อที่เราเรียกกัน ชื่อเต็ม ๆ ก็คือ  ฮาวามูระ อาจิกิ แฟนของนัทซึ เค้า

แล้วพวกเราก็เดินหยอกล้อกันจนไปถึง ร้านไอติม มีชื่อของโตเกียว จริง ๆ ฉันไม่ชอบกินไอติม เท่าไรหรอกนะ แต่ว่า ถ้า ทาเคะ เลี้ยง ยังไงก็ โอเค ผ่าน นานทีปีหน ทาเคะ จะเลี้ยงไอติม ฉันนะ เพราะว่าปกติ นายนี้ไม่ค่อยจะเลี้ยงไอติมฉันเท่าไร ถึงแม้ฉันจะเป็นเพื่อนนายนี้ แต่ เพื่อนก็คือเพื่อน ถึงจะรักกันยังไงก็เป็นได้แค่เพื่อนไม่มีทางที่จะไป เทียบเท่าแฟนได้หรอก

“ยิ้ม อยู่ได้ ทำไม เป็นบ้าไรเนี่ย ยิ้มปากจะฉีกอยู่แล้วนะนั้น” ทาเคะ พูดขึ้น เหมือนนายจะไม่ชอบให้คนยิ้ม เลยนะ
“ยิ้มละไม่ดี รึไง คนมีความสุข นี่นา” พูด แล้วฉันก็กินไอติมของฉันต่อไป อาหย่อย ๆ ไม่เคยกินไอติมที่ไหน อร่อยเท่านี้เลย
“ลืมไป เนอะ ว่า เพื่อนเรา เป็นคนแบบนี้นี่นา อืม ๆ ๆ งั้นไม่ว่าไรละ”
“ละมองไร ย่ะ ไม่ต้องมา มองเค้าเลย อายนะเนี่ย มองทามมายเล่า” ทาเคะ มองฉันอยู่ได้ รู้ ๆ อยู่ว่า ถ้าฉันโดนใครจองนาน ๆ ละ ฉันจะอายจนทำอะไรไม่ถูกเลย โดนเฉพาะเป็นนายนี้อีกต่างหาก ยิ่งเลย

ยังจะมอง อีกนะ เฮ้อ...  ช่างเหอะ  ละฉันก็รีบ ๆ กินไอติมของฉันจนหมด แล้วก็รีบลุก ออกจากร้านทันทีเลย ไม่ได้โกรธ หรือว่างอนอะไร นะ พอดี เซ็นท์ มันบอกว่าฝนกำลังจะตกในอีกไม่ช้านี้ เอง ละก็มันจะมีเรื่องร้าย ๆ เกินขึ้นกับฉันด้วย

“อ้าว!!! เคโกะจัง ทาเคะ อยู่กะเธอรึเปล่า จ้ะ” นั้นไง มาแล้ว แฟนของทาเคะ มิซึกิ  เอโดอิ มิซิกิ ตัวสูงนะ ประมาณ 160 ได้ ก็ประมาณฉันแหละ น่ารัก ดีด้วย นิสัยก็งั้น ๆ เลิกกะแฟนเก่าเพื่อมาคบกะทาเคะ เงี่ย ฉันเคยเตือนนายนั้นไม่แล้ว แต่นานนั้นไม่เคยฟังฉันเลย
“อยู่ ๆ ละทำไมแต่งตัวอย่างนั้นหละ จะไปเที่ยวที่ไหน เหรอ”
“ก็มะวานชวน ทาเคะ ไป เที่ยว” เที่ยวอีกละเหรอ วันก่อนก็ไปเที่ยวกันนี่นา
“อืม ๆ ทาเคะ มานั้นละไง เที่ยวให้สนุกนะจ้ะ มิซึกิ” ฉันยิ้มให้เธอ แบบ ฝืน ๆ เล็กน้อย ทำไงได้หละ แฟนกันไปเที่ยวกันบ่อย ๆ ไม่แปลกหรอก ฉันจะไปทำอะไรได้ อิจฉาเธอจริง ๆ มิซึกิ
“มิซึกิ รู้ได้ไงว่า ฉันอยู่ที่นี้”
“เธออยู่ที่ไหน ฉันก็รู้หมด แหละ อิอิ ไปกันได้ยัง” หวานกันมดกันฉันหมด แว้ว รีบ ๆ ไปไกล ๆ เลยนะ
“เค้ากลับบ้านก่อนละกันนะ แล้วเจอกันที่โรงเรียน อย่ากลับให้ดึกมากหละ” ฉันบอกกับ ทาเคะ ก่อนที่พวกเขาจะเดินจากไป เพราะคำว่าเพื่อนซินะ ฉันถึงทำเหมือนกับ มิซึกิ ไม่ได้ อะ
“เป็นอะไรไปเหรอ เคโกะ” นัทซึ เดินเข้ามาทักฉันหลังจากที่ฉันยืน เหม่อ ลอยมองทาเคะเดินจากไป
“เปล่า ๆ ไม่ได้เป็นไร เราไปกันเถอะ ฝนจะตกละ” พูดทันไม่ขาดคำ ตกลงมาจนได้ซิน่า เซง เลย กะจะไปหาไรกินต่อนะเนี่ย
“ไม่เป็นอะไรแน่ ๆ นะ เคโกะ คือ ดูเธอจา...” อาจิ พูดขึ้น ก็ฉันได้เป็นอะไรจริง ๆ นี่นา
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร กลับบ้านกัน เถอะ มืดละด้วย”

แล้วฉันก็เดินจากมา ตอนนี้ก็ประมาณ 6 โมงกว่า ๆ จะ 1 ทุ่มแล้ว แม่จะเหลือข้าวให้ฉันกินรึเปล่าเนี่ย เจ้าพี่บ้า 2 คนนั้น ต้องกินหมด แล้วแน่ ๆ เลย

“กลับมาละค่ะ มีไรให้กินมั้ยค่ะ แม่”
“มี ๆ วันนี้ คางูตะ ไม่ กลับบ้าน ลูกเลยเหลือข้าวกินอยู่” แม่เรานี้ช่างรู้ใจดี จริง ๆ สมกับเป็นแม่ของฉาน
“งั้นหนูกินละนะค่ะ” กิน ๆ ๆ จริง ๆ เรียกสวาปามจะดีกว่า ละพอฉัน สวาปามเสร็จฉันก็ขึ้นไปอาบน้ำ นอน เลย

ดูเหมือนแม่จะสงสัยอยู่เหมือนกันนะว่าทำไมวันนี้ ฉันนอนเร็ว แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ถามละค่อยบอกก็ได้

“เคโกะ ๆ ตื่น ๆ มานอนอะไรตรงนี้” หืม เสียงของ ทาเคะ นี่นา เอ๋ ละมาอะไรในห้องนอนฉันเนี่ย
“หา ??”
“หา อะไรเล่า เธอมาหลับในร้านไอติม ได้ไง ดูคนเค้ามองกันหมด เลยนะเนี่ย มาเดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านดีกว่านะ” มาแปลก แฮะนายนี้ เอ๋ ?? ละนายไม่ไปเที่ยวกับ มิซึกิ ละเหรอ
“แล้ว มิซึกิ....” พอฉันพูดขึ้นนายนี้ก็ทำหน้าแปลก ๆ ใส่ฉัน
“มิซึกิ อะไร เราเลิกกันไปตั้งแต่ 2 อาทิตย์ที่แล้ว เธออย่าพูดถึงชื่อนั้นตอนที่เราคบกันได้มั้ย” หาคบกันเหรอนายล้อเล่น อะเป่า เนี่ย เราเคยคบกานด้วยเหรอ งง ไปหมด แล้ว ฉันต้องฝันไปแน่ ๆ เลย
“นายต้องล้อฉันเล่นแน่ ๆ เลย ใช่มั้ย หลอกคนไม่เก่งเลยนะ”
“พูดอะไรของเธอ อันนี้เรื่องจริงนะ เฮ้ย คิริโกะ คิริโกะ คิริโกะ เฮ้ย อย่ามานอนขี้เซาตรงนี้นะ ตื่น ๆ ๆ ๆ” หา อะไรเนี่ย เง้อ ฝันไปเหรอ ว่าละมั้ยละ มันไม่มีทางเป็นจริงหรอก ทาเคะ หนะเหรอจะเลิกกับ มิซึกิ จัง ไม่มีทาง
“รีบ ๆ ลุกละไปโรงเรียนได้ละ ไอ่น้อง ขี้เซา ตื่นสายอย่างนี้ ใครจะมาสนหละเนี่ย” ไอ่พี่คิริเอะ ฉันไม่เหมือนพี่หรอก เปลี่ยนแฟนไป อาทิตย์ละ คน 2 คน ฉันรักเดียวใจเดียวย่ะ
“เออ ๆ ๆ ไม่มี ก็อยู่ดูแล แม่นี่แหละ ดีแร้ว ฮะ ฮะ ฮะ” จากนั้นฉันก้อ อาบน้ำ ละก็แต่งตัวไปโรงเรียน

เดินไปโรงเรียนทีไร มีแต่คนมอง นะเนี่ย ใคร ๆ ก็บอกว่า กระโปรงฉันมัน ยาว เกินไป ฉันว่าใส่ละมานทามให้ฉันมั่นใจมากกว่านะ

“ไง กระโปรงยาว เหมือนเดิม นะ เคโกะ” ละจะทำไม
“ทักดี ๆ ก็ได้นะ ทาเคะ ทักแบบนี้ทุกเช้า ๆ ระวังจะได้โดน ตื้บ”
“ง่า ก็ได้ จะไม่ทักแบบนั้นอีก แล้ว ละ เธอไม่คิดจะใส่กระโปรงสั้น ๆ แบบ.... เออ มิซึกิ บ้างเหรอ” หน้านายเริ่ม หื่น ขึ้นละนะ น่าเกรียดจริง ๆ เลย ยัยมิซึกิใส่จนเกือบจะเห็นกางเกงใน ให้ฉันใส่เหรอ ไม่เอา ๆ
“จะบ้า เหรอ น่าเกรียดตายเลย ละมะวานเป็นไงบ้างหละ” อดถามไม่ได้
“ก็ดี อะ เจอไอ่บ้ากามนั้นด้วย” หมายถึงแฟนเก่ามิซึกิ อะเหรอ
“อ้อ อืม ๆ เรียกบ้ากามไม่ดีเท่าไรเลยนะ ละเป็นไง ไม่ได้มีเรื่องกันใช่มั้ย หน้านายไม่เหมาะกับการมีเรื่องซักเท่าไรหรอกนะ ฉันว่า”
“อืม ๆ ไม่ได้มีเรื่องอะไร แต่ดู ตานายนั้น เหมือนมันยังแคร์ มิซึกิ อยู่ เห็นละ อารมณ์ ไม่ดี เลย” ฉันก็อารมณ์ ไม่ดี ตอนที่ นายอยู่กะมิซึกิ เหมือนกันนะ นายท่าจะไม่รู้
“สุดที่รักของนาย ไม่มีทางทิ้งนายหรอกนะ เชื่อเค้าดิ” กัดฟันพูดสุด ๆ เลยนะ เรา
“เน้อออ ก็ว่างั้นเหมือนกันแหละ เรา 2 คน จะรักกัน รักกันตลอดไป วู้ วู้ วู้”
“เพลงอะไรเนี่ย ร้องออกมาได้ไง” จริง ๆ เสียงนายดี ร้องอะไร ก็เพราะทั้งนั้นแหละ
“ว่าไงนะ มานี่เลยนะ นี่แหนะ ๆ” ว่าแล้วนายนั้นก็ เขกหัวฉันอย่างเมามันส์ อะไรมันจะหนุกขนาดน้านอะ
“เออ ทำไมกันอยู่เหรอ” มิ มิ มิซึกิ เหรอ มาก็ดีละ รีบ ๆ เอานายนี้ออกปะ.....

พอฉันหันไปมองหน้า มิซึกิ เธอก็น้ำตาไหล ออกมาทันที ยายนี้เป็นอะไรไป เนี่ย ฉันทำอะไรผิดรึเปล่าง่ะ

“มิซึกิจัง เป็นอะไรไป ร้องไห้ ทำไมเหรอ” ฉันเดินตรงเข้าไปถามเธอ อะไรกัน งง ไปหมดแล้ว
“อย่ามายุ่งกับฉัน ทำไม ทุกทีเลย ทำไมเธอต้องอยู่กับ ทาเคะ ตลอดเลย” เงอะงะ ตกลงฉันผิด นะซินะ
“ก็เราเป็นเพื่อนกันนี้นา ใช่มั้ย ทาเคะ”
“มิซึกิ เธอเป็นอะไรไป อยู่ ๆ ก็”
“รักกันมาก!! รักกันมากใช่มั้ย ไปเลยซิ ทาเคะ ไปเลย” เฮ้ย อะไรของเธอเนี่ย มาว่า ๆ ๆ ละก็วิ่งหนีไปเลย เฮ้ยยยย!!!!!!!!!
“ตามไปซิ” ฉันพูดเสียงเศร้า ๆ เล็กน้อย ทำไมกันนะ ฉันทำอะไรผิดอีกหละเนี่ย ฉันทำให้เพื่อนของฉันต้องทะเลาะกับแฟนเหรอ รู้สึกผิดนะ

ว่าแล้ว ทาเคะ ก็วิ่งตาม มิซึกิ ออกไป เช้านี้มันอะไรกันเนี่ย และแล้วฉันก็ต้องลากร่างกายที่ไร้วิญญาณของตัวเองเข้าห้องเรียนไป แอบรักมาตั้งนานไม่เคยเห็นอย่างนี้มาก่อนเลย

“เป็นอะไรอีกหละ ทาเคะ ทำอะไรให้อีก” อาจิ เธอ ๆ ๆ พูดยั่งกะรู้ว่าฉันชอบ ทาเคะ เลย
“เธอรู้อะไรก็รีบ ๆ พูดมาดีกว่านะ” ฉันพูดพลางมองหน้า อาจิ
“เธอ ชอบ ทาเคะ ใช่มั้ย ทำไมเธอไม่บอก ทาเคะ เค้าไปตรง ๆ หละ เค้าว่าเก็บไว้มันไม่ดีหรอกนะ”
“เพื่อน เพื่อน เพื่อน เพราะคำว่าเพื่อนไง อาจิ เค้าถึงพูดออกไปไม่ได้ เธอรู้มานาน เท่าไรแล้วหละ” ยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้า น้ำตามันจะไหล แล้ว
“ก็จริง ๆ นัทซึ เค้าบอกมาอีกที ฉันดู ๆ ไปก็เลยคิดว่าจริง แท้แน่นอน” ยิ้มอีกนะ อาจิ เธอเห็นว่ามันเป็นเรื่องสนุกเหรอ ทำไปได้นะเพื่อนฉัน
“อาจิ ไม่ไหว จริง ๆ ละนะ อยากร้องไห้จังเลย หาที่ให้เค้าหน่อย”

ฉันลุกขึ้นในทันใด เพราะโดน อาจิ ลากไป อยู่มุม ห้อง จริง ๆ เรียกมุมมืด จะ ดีกว่า และไม่ทันจะได้ยืนตั้งตัว อาจิ ก็เข้ากอดฉันเลย
“ร้องออกมาเลย มีไรก็บ่น ๆ มาเลย แต่ขอ เบา ๆ หน่อยละกัน” อาจิพูด ติดตลกเล็กน้อย เหมือนว่าเธอจะยังไม่เข้าใจเท่าไรเลยนะ ว่า มัน ไม่ตลก เลย
“ฮือ ๆ ๆ ๆ ทำไมต้องเป็น มิซึกิ ด้วย ทำไมต้องเป็นยัยนั้น คนอื่นฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้ แต่ทำไมต้องเป็นยัยนั้นด้วย หละ อาจิ”
“ไม่รู้ซิ ความรักอธิบายไม่ได้หรอกนะ อะ นั้น นัทซึมาละ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ฉันผิดใช่มั้ยหละ อาจิ” ฉันพูดขึ้นในขณะที่ นัทซึ ก็เดินเข้ามาเรื่อย ๆ
“มีอะไรกันเหรอ อาจิ เฮ้ย !! ร้องไห้ทำไม เงียบเถอะนะ เคโกะ เธอไม่เหมาะกับหน้าแบบนี้เลยนะ” นัทซึ ตกใจแบบสุด ๆ ก่อนละ รีบเข้ามาลูบหลังฉัน ฉันไม่ได้อยากอ้วกซะหน่อยนึนะ

ร้องไห้มาซัก 2 – 3 นาทีได้ พอเสียงกริ่งดังฉันก็หยุดร้องไห้ทันที ไม่รู้ว่า นายนั้น ไปปลอดอะไรถึงไหน ถึงไม่ได้เข้ามาเรียนห้องคราบที่ 1 นะเนี่ย น่าเป็นห่วงจริง ๆ เลย แต่ที่ มิซึกิ พูดก็จริงนะ ฉันทำตัวเหมือนเป็นแฟน ทาเคะ เลยแฮะ ไม่ได้ละ ต้องทำตัวห่าง ๆ หน่อย

“หิว อ่า อาจิ ไปหาไรกินกันเถอะนะ ๆ ๆ” ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย หิวมากมาย
“งืม ๆ ป่ะ นัทซึ ไปกินไรกันเถอะ” ไปไหนมาไหน ก็ เอาแฟนไปด้วยตลอดเลยนะเนี่ย อาจิท่าจะรักแฟนจริง ๆ แต่ถ้าไม่รักก็คงไม่เป็นแฟนกันหรอกเนอะ
“ไม่รอ ทาเคะ ก่อนหรอ ว่าไง เคโกะ”
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวก็คงตามลงไปอะมั้ง” ยังจะมาถามอีก ทาเคะ ก็ไปกะแฟน เด้
“งั้น ใครลงไปทีหลังจ่ายทั้งโต๊ะนะ” เฮ้ย !!! เล่นงี้เลยเหรอ  พูดละก็วิ่งไปเลย แฮะ

และสรุป อาจิ ก็วิ่งไปช้าที่สุด แต่ กลับไม่ได้จ่ายซะนี่ พูดมาเฉยเลยว่า อาจิ ไม่เกี่ยว สรุปว่าฉันต้องจ่ายคนเดียวหมดเลย ไม่ยุติธรรม ไม่ยอมจริง ๆ ด้วย

แต่ช่างเหอะ ฉันจ่ายก็ได้ วันหลัง นัทซึ นายต้องโดน หึ หึ หึ เอ๋ แต่พวกเรากินกันจะหมด อยู่แล้ว ทาเคะ ยังไม่มาอีก เป็นอะไรรึเปล่า หว่า รู้สึก ไม่ดีเลยนา

“ทำไม ทาเคะ ยังไม่มาซักทีหละ นัทซึ ลองไปตามดู มั้ย” เสียงหวาน ๆ ของ อาจิ เอ่ยขึ้น อย่างเป็นห่วงเล็กน้อย
“เคโกะ กินจะหมดละ ไปตามละกัน จามไว้นั้น เดี๋ยวล้างให้ โอเค ปะ” กลืน ๆ ไปก่อนละค่อยพูดจะไม่ว่าอะไรเลย
“เออ ๆ ๆ ก็ได้ ทำไมต้องเป็นเค้าต้องหละ”

บ่น ๆ ๆ ไม่เห็นจะดีเลย พวกนายก็กินกันจะหมดแล้วนี่นา ทำไมไม่มาหละ เห็นฉันเป็นคนใช้ไปแล้วเหรอเนี่ย
ละตกลงอยู่ไหนหละเนี่ย  ทาเคะ นายเป็นคนหาตัวยากตั้งแต่เมื่อไรกันนะ อยู่ไหนเนี่ย เดี๋ยวจะจุดธูปเรียกละนะ
อยู่ในห้องรึเปล่าหว่า อ้ะ นั้นไง เจอละ นั่งหลับอะไรตรงนั้นหละ  แปลก ๆ แฮะ ท่าจะวิ่งตาม แฟน จนเหนื่อยเกินไป ละ

“จิ่ม ๆ ฮะโหย เป็นไรอะเป่า จ้ะ” ไม่เคยพูดงี้กะใครเลยนะ ถ้านายไม่ตื่น ฉันเอาตายจริง ๆ ด้วย
“ไม่ได้หลับ ไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นก็ได้ ไม่เหมือน เธอเลย เคโกะ” ก็ว่างั้น
“นายเป็นอะไรรึเปล่า ไม่ไปกินข้าวเหรอ เฮ้ !! เวลาฉันพูดมองหน้าฉันหน่อยดิ้” ฉันเลยเอามือไปยกหน้านายนั้นขึ้นมา แต่แล้ว ฉันก็ต้องเจอกับสิ่งที่ไม่ได้เห็นมานาน ก็น้ำตาของผู้ชายไง
“ขอโทษ นะ ขอเวลาหน่อยได้มั้ย” ว่าแล้ว ทาเคะ ก็ กอดฉันทันที (ตอนนี้ทาเคะยังนั่งอยู่นะ) หน้าของทาเคะ ซุกอยู่ที่ พุง ของฉัน จริง ๆ ไม่มีพุงหรอก แต่ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี
“นายมีปัญหาอะไรรึเปล่า ทำไมร้องไห้ แบบนี้ ฮะ บอกมาดิ้” พูดพลางก็เอามี ลูบ ๆ ที่หลังของนายนั้น เรื่องของ มิซึกิ แน่ ๆ เลย

ละฉันต้องทนกับเรื่องแบบนี้อีกนานเท่าไร อีกนาน เท่าไร เธอถึงจะมองฉันบ้างซะที เมื่อไรเธอจะเห็นว่ามีคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอตรงนี้ รักเธอเสมอ  รักเธอตลอดมา เธอกลับไม่รู้เลย (แต่งเองนะเนี่ย เหมือนพวกบ้าเน้อ)

“ขอโทษ จริง ๆ นะ เคโกะ ฉันไม่เคยเชื่อเธอเลย เพราะ ฉันไม่เคยเชื่อเธอ ฉันถึงต้อง เจอแบบนี้ ขอโทษจริง ๆ” งง ไปหมด แล้ว นะ อะไรของนายเนี่ย ทาเคะ
“อะ อะ อะไร งง”
“เงียบ ! อย่าเพิ่งพูดไรได้มั้ย ถามละค่อยพูด” มีงี้ด้วยเหรอ คิดอะไรอยู่เนี่ย

บรรยากาศเงียบ ๆ ครอบงำขึ้นมาอีกครั้ง ฉันพูดอะไรไม่ถูกหรอกนะ เห็นนายร้องไห้ละพูดอะไรไม่ออกจริง ๆ เลย

“ฉัน เลิกกับ มิซึกิ ละนะ เธอมีอะไรจะพูดกับฉันมั้ย เหมือนฉันถามแปลก ๆ เลยเนอะ”

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายหรอก คนเศร้า ๆ ยังจะให้ฉันตอกย้ำนายอีกเหรอไง” ฉันจะพยายามพูดให้นายรู้สึกดีขึ้นละกัน
“เธอ เป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ นะ ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงต้อง เศร้าไปอีกเป็นปี ๆ แน่ ๆ เลย” พูดจบทาเคะ ก็ เงยหน้ามายิ้มให้ฉันทันที
“เพื่อนเหรอ” ฉันพูดขึ้นเบา ๆ แบบไม่ให้ทาเคะได้ยิน แต่คงจะ...
“อะไรนะ เคโกะ มะกี้ว่าไงนะ”
“เปล่า ๆ ไปกินข้าวได้แล้วไป้ ถามอะไรเนี่ย หูฝาดแน่ ๆ เลยนะนายเนี่ย อกหัก แล้วเป็นไรไปอีก” ได้ยินจริง ๆ ด้วย

ฉันกับทาเคะ ก็เดินลงไปทานข้าวกัน 2 คน อาจิกับนัทซึ ก็ยังคงนั่งคุยกันอยู่ตรงนั้น เหมือนจะรอเลยนะ

“รีบ ๆ กินละกัน”
“ละตกลง มันอะไร เลิกกันได้ไง ใครบอกเลิก” อาจิถามขึ้น ดูเธอร้อนรนไปหน่อยนะ แค้นแทนทาเคะรึไง
“อาจิอย่าออกนอกหน้า อย่า” นัทซึ ก็แสดงอาการหึงตามเคย พวกนี้นี่เห็นละ อิจฉา
“ตกลงเรื่องมันเป็น ไง อ่า ทาเคะ ละทำไมไม่เข้าห้องเรียน” ฉันถามขึ้นบ้าง เอาแต่กินอยู่ได้
“เมื่อเช้าที่ฉันเล่นกับ เคโกะ หน้าโรงเรียน มิซึกิ เห็น ละก็ รู้สึกไม่ดีใช่มะ มิซึกิ ก็วิ่งหนีฉันไป ฉันก็เลยวิ่งตามไปไง” นายนั้นตอบตาก็มองข้าวไป พูดไม่มองหน้าอีกแล้วนะ
“ละไงต่อ เหรอ” นัทซึ ทำหน้าอยากรู้อยากเห็น เต็มที่ไม่ค่อยเลย เพื่อนฉัน
“มิซึกิ บอกว่า ฉันอยู่กะ เคโกะมากกว่าอยู่กะ เธอ ซะอีก มิซึกิ รู้สึกไม่ดีเลย เวลาฉันพูดกับ มิซึกิ กับพูดกับ เคโกะ มันไม่เหมือนกัน มิซึกิเลย ขอเลิก ง่ะ” ยิ่งพูดน้ำเสียงยิ่งเปลี่ยนแฮะ จะร้องไห้ อีกแล้วเหรอนั้น อย่านะ
“สรุป ฉันผิด อะเด่ ก็ได้ โอเค ฉันผิด ฉันผิด” น้อยใจนะเนี่ย
“ฉันว่า มันเป็นเพราะ มิซึกิ ยังลืมคนเก่าไม่ได้มากกว่านะ” อาจิพูดขึ้นอย่างเครียด ไม่ได้เห็น อาจิในคราบนักสืบมานานละ
“ฉันก็ว่างั้น เหมือนกันนะ ระวังหน่อยนะ ทาเคะ นายยิ่งโดนหลอกง่าย ๆ อยู่ด้วย” ฉันพูดแรงไปเป่าเนี่ย คงไม่หรอกมั้ง
“ไม่เอารอบที่ 2 แล้ว”

ขอให้มันจริงอย่างที่ ทาเคะว่านะ ฉันไม่เคยเชื่อนายเลย เพราะอะไรนะ แต่ช่างเหอะ ถ้าเป็นยังงั้นจริง ๆ ก็คงจะดี แต่ว่า ไม่น่าเรื่องมันก็เกิดขึ้นมาอีกจนได้ คราวนี้ฉันขอไม่ยุ่งละดีกว่า

“ทาเคะ กลับบ้านกันนะ แม่นายบ่นมานายกลับบ้านดึกทุกวันเลย” ฉันชวนนายนั้นหลับบ้าน
“เหรอ อืม ๆ ได้ ๆ แม่ฉันบ่นเรื่องนี้กับเธอบ่อยมั้ย” ละทาเคะ ก็หยิบกระเป๋าเดิมตามฉันออกจากห้องไป
“ก็ บ่อย ตั้งแต่ที่นายไปคบกับ มิซึกิ แหละ มั้ง ถ้าจำไม่ผิดนะ”
“เอ๋ !!! ใครเรียกฉันเหรอ อ้าวไม่คิดว่าจะได้เจอ ทาเคะ ที่นี่นะ” มิซึกิ เห็นหน้าเธอทีไร มือไม้มันสั้น ๆ ทุกทีเลย
“เปล่านะ ละเธอมาทำอะไร หืม จะมาขอคืนดีรึไงจ้ะ” ฉันเดินเข้าไปถาม ก็ฉันเห็น ทาเคะ นิ่ง ๆ ไป ฉันสงสารนายนั้นจริง ๆ นะ
“อืม รู้ก็ดีละ งั้นก็รีบ ๆ ไปซะซิ แฟนเค้าจะได้อยู่ด้วยกัน เน้อ ทาเคะ” ใครให้เธอเรียกชื่อนี้ ชื่อนี้ มีแค่ ฉัน นัทซึ ละก้อ อาจิ เท่านั้นที่เรียกได้ นะย่ะ
“ว่าไง ทาเคะ จะกลับบ้าน หรือว่าจะไปกับ มิซึกิจัง หละ” ฉันหวังว่าคงได้คำตอบดี ๆ จากนายนะ ทาเคะ ฉันเชื่อว่าคนที่ฉันแอบรักมานานหลายปีอย่างนาย จะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ
“ขอโทษนะ เคโกะ เธอกลับบ้านไปก่อนเถอะฝากบอกแม่ ฉันด้วยนะ” ฉันว่าละมั้นหละ
“ไปหาไรกินกันเถอะ ทาเคะ” พูดจบ ยัยนั้นก็ ทำสีหน้า หยอกล้อฉัน ประมาณว่า ฉันชนะเธอ ประมาณนั้น

ยิ่งเห็นยิ่ง ไม่ชอบหน้า มิซึกิ เลย แต่คิดไปคิดมานะ ฉันจะไปมีเรื่องกับยัยนั้นทำไมให้ ทาเคะ เกรียดฉันหละ ต้องเป็นแม่พระเข้าไว้

เมื่อถึงบ้าน ฉันก็ทำภารกิจเดิม ๆ ที่เคยทำ ก็แค่ กินข้าว อาบน้ำ ทำการบ้าน (ต้องทำการบ้านด้วยนะ) ละก็นอน หวังว่า พรุ่งนี้ต้องดีกว่านี้แน่นอน เพราะชีวิตเราอยู่ด้วยความหวัง เราเลยต้อง หวังทุก ๆ ๆ ๆ วัน ว่างั้นมั้ย

“คิริโกะ วันนี้ พี่ไปส่งนะ” พี่คางูตะเอ่ยขึ้น เหมือนมีคำว่าลางไม่ดี ลอยอยู่บนหัวเลย แฮะ
“จะดี เหรอ ไม่ดีมั้งพี่”
“ดี ต้องดี เพราะฉะนั้น พี่จะไปส่ง ไม่มีข้ออ้างใด ๆ อีกแล้ว” เผด็จการ หนักหนา ไม่ยอม ๆ

ละแล้วฉันก็มาถึงโรงเรียน อย่างปลอดภัย ชีวิตฉันช่างหน้าเศร้า ที่ฉันไม่อยากให้พี่มาส่งก็เพราะ พี่ชอบทำเรื่องน่าอาย ๆ ก่อนลาจากเท่านั้นแหละ อย่าง หอมแก้ม หรือไม่ก็ เดินไปส่งถึงห้องประมาณนี้

“ไปละนะ ขอให้โชคดี น้องสาว” เอ๋ ?? วันนี้มาแปลก แฮะ
“ทำไม.....”
“ใครซักคนที่ มองเธออยู่ห่าง ๆ ซักวันเขาจะปรากฏตัว และบอกเธอว่า ทุกอย่างเกิดจากเขาทั้งสิ้น พี่ไปละนะ” พี่พูดไรให้งง ตลอดเลย แต่ช่างเหอะ พี่ไม่ ทำอะไรน่าอายก็ โอ ละ

“หวัดดี เพื่อน ๆ”
“ยิ้มมาเหมือนเดินเลยนะ คิริโกะจัง” หัวเราะหน้า โผล่หน้าออกมาจากกองหนังสือ ละก็ทักฉัน
“หวัดดีค่ะ หัวหน้า วันนี้ ไม่ช่วยทำงานนะค่ะ”
“จ้า มีธุระอะไรอยู่อะดิ รีบ ๆ ไปทำให้เสร็จละก็กลับมาเป็น คิริโกะคนเดียว ละกันนะ” เอ๋ ??? หัวหน้าพูดอะไรให้งงอีกคนนึงแล้ว คิริโกะ คนเดิมงั้นเหรอ แปลก ๆ
“คิริโกะ อรุณสวัสดิ์” อ้าว ฮางุจิ หมอดูประจำห้อง นายนี้ทักใครแสดงว่าคนนั้นต้องมีเรื่อง แสดงว่าฉันต้องมีเรื่องอะไรแน่ ๆ เลย
“วันนี้ ดวงฉันจะเจออะไรเหรอ ฮางุจิ”
“หน้าเธอดู หมอง ๆ เฉย ๆ ฉันเลยลองดูดวงเธอดู ขอโทษที่ทำโดนพละการณ์นะ” สุภาพอย่างเคยเลยนะนายเนี่ย
“ไม่เป็นไรหรอก ช่วงนี้มีเรื่องนิดหน่อย ละตกลงดวงฉันเป็นไง”
“สุดท้ายแล้วทุกอย่างจะปรากฏขึ้นอย่างไร เธอจะได้รู้ อย่ากลัวกับสิ่งที่กีดขวาง เผชิญหน้า แล้วก็ เอามันคืนมาให้ได้ แล้วเธอจะได้รู้ว่า ทุกสิ่งที่ผ่านมามันเกิดขึ้นจากจุด ๆ เดียวทั้งนั้นเลย เข้าใจมั้ย”
“นิดหน่อย” แต่ ฮางุจิ ทำนายอะไรแม้นจริง ๆ นะ เชื่อไว้ใช่ว่าละกัน

ฉันเดินไปวางกระเป๋าละก็ เอ่ยถาม อาจิ ว่า

“อาจิ ทาเคะ มารึยัง” ฉันแสดงสีหน้าเป็นห่วงเต็มที่เลย
“มาแล้ว มั้ง เห็นกระเป๋าละนี่ ทำไมเหรอ” ดูหน้าฉันแล้วเธอยังถามอีกเหรอ
“ขอบคุณมาก ๆ เลย ฉันไปก่อนนะ”
“เดี๋ยว ๆ เคโกะ รอก่อน!!”

ฉันไม่ฟังในสิ่งที่ เพื่อนรักสาว ของฉันพูดขึ้น ฉันรีบวิ่ง ออกไปข้างนอกทันที ความรู้สึกของฉันอยู่ดี ๆ มันก็บอกฉันว่า ต้องเกิดเรื่องอะไรสักอย่างแน่นอน ตั้งแต่เข้ามาในโรงเรียนละ

“นัทซึ หยุดเคโกะ ที!!” เอจิตะโกนมาจากข้างหลังฉัน ทำไมหละ อาจิ
“หยุด เคโกะ เรามีไรจะบอกเธอ” นัทซึ เห็นหน้านายอย่างงี้ละตลกได้ใจเลย
“มีอะไรกันเหรอ ทำไมฉันทำอะไรไม่ดีอีก ตามจับฉันทำไม”
“เธอ กำลังจะทำอะไร เมื่อวานเธอไม่ได้ยินที่ ทาเคะ เล่าเหรอ มิซึกิ ตั้งใจที่จะใส่ร้ายเธอเต็มที่” อาจิพูดขึ้น เธอดูเป็นห่วงฉันมาก ๆ
“ฉันรู้ ๆ แต่ฉันปล่อย ทาเคะ ไว้แบบนั้นไม่ได้นะ อาจิ เมื่อวาน มิซึกิ เค้าเดินมาหาทาเคะ ละก็......”
“พวกนั้นคืนดีกันแล้วใช่มั้ย” นัทซึ เอ่ยขึ้นแบบเย็นชา
“อืม” ฉันพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ความรู้สึกต่าง ๆ มันอัดแน่น อยู่ข้างในอก
“ถ้า ทาเคะ เลือกทางนั้น ก็คือนายนั้นเลือกแล้ว เธออย่าเข้าไปยุ่งอีกเลยนะ เคโกะ ฉันก็รู้สึกแบบเธอ แต่ถ้าเธอ เข้าไปยุ่งมากกว่านี้อีก มันจะทำให้เธอยึดติดกับ ทาเคะ มากขึ้น ละก็จะเป็นเธอเอง ที่เจ็บที่สุดนะ” นายพูดแบบนี้ได้ด้วยเหรอ นัทซึ
“ฉันเข้าใจ แต่ฉันปล่อยทาเคะ ไว้แบบนี้ไม่ได้ นายเข้าใจใช่มั้ย! นายรู้ใช่มั้ย! ว่าฉันรักทาเคะ มากขนาดไหน ฉันจะปล่อยให้ ทาเคะเป็นแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ” น้ำตาฉันเริ่มจะไหล อีกแล้ว ทำไมช่วงนี้บ่อน้ำตามันตื้นดีจริง
“อืม เข้าใจละ ปล่อย เคโกะไปเถอะ นัทซึ” อาจิ พูดขึ้นบ้าง
“นัทซึ แต่ ถ้า เคโกะ ยังเค้าไปยุ่งกับทาเคะมากกว่านี้....”
“หรือว่า นัทซึ อยากให้ทาเคะ ต้องโดนยัยนั้นหลอกอีก หละ” อาจิเริ่มตะโกนขึ้นมาบ้าง ฉันไม่เคยเห็นอาจิเป็นแบบนี้มาก่อน
“อาจิ......” นัทซึเงียบไป มันทำให้บรรยากาศดูน่าสงสัยมากขึ้น
“นี้ พวกเธอรู้อะไร แล้วไม่ยอมบอกฉันเหรอ”
“เมื่อวาน ก่อนมิซึกิจะไปขอคืนดี หน่ะ เรา 2 คน เอ่อ..... พูดไม่ออก อาจิ พูดแทนหน่อยละกัน”
“ฉันว่า ถ้าเธอ เห็นละเธอก็จะรู้เอง ไปเถอะ ไปหาหัวใจเธอ” อาจิ พูดแปลก ๆ อย่างงี้ได้ไง งั้นฉันไปก่อนละกันนะ

“หา !!!! ทาเคะ เป็นอะไรไป ทาเคะ!!! เธอ ๆ เป็นคนทำใช่มั้ย” ฉันรีบวิ่งเข้าไปหา ทาเคะทันที ก็ฉันเห็นนายนั้นสภาพหยั่งกะ เพิ่งลงมาจากเวทีชกมวยอย่างงั้นนี่นา
“ฉันไม่ได้ทำนะ อย่ามาใส่ร้ายฉันซิ” มิซึกิ พูดขึ้น เธอทำตัวเหมือนนางร้ายเข้าไปทุก ๆ วันละนะ
“ทาเคะ ๆ ๆ นาย ลุกขึ้นมาพูดกับฉันเด้ อย่านอนเงียบอย่างงี้นะ” ฉันตาฉันเริ่มไหลริน บ่อน้ำตาตื้นอีกแล้ว
“ทำให้ผู้หญิงร้องไห้ไม่ดีเลยนะ ทาคาโนะ ฉันยังไม่เคย ทำให้ มิซึกิ ร้องไห้เลยซักครั้งนะ” หา !!! นั้นมัน  อุริทานิ นี้นา แฟนเก่า ยัยมิซึกิ นั้น ละก็เป็นพี่ชายของ ทาเคะ ด้วย  ทำไม มาอยู่ที่นี้ ฝีมือนายแน่ ๆ เลย ใช่มั้ย
“ใช่ ๆ เห็นด้วย พอทีเถอะ เลิกหลอกกันไปหลอกกันมาซะทีซิ ฉันเห็นทีไร รมณ์ขึ้นทุกทีเลย” พูดอะไรนะ มิซึกิ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย
“พวกเธอพูดอะไรกัน ฉัน ไม่รู้เรื่องเลย ละตกลง ใครทำ ทาเคะ” น้ำตาฉันหยุดไปเฉย ๆ สงสัยความงงมันมีมากกว่าหละมั้ง
“เลิกเล่นได้ละ ทาเคะ พวกเรา ไม่ชอบ หลอกใครนะ” นะ นัทซึ อะไรอะงงไปหมดแล้วนะ
“ถ้าไม่รีบลุกนายได้ตายจริง ๆ แน่ ทาคาโนะ” อุริทานิ พูดขึ้น พลางหักนิดตัวเอง ดังกรอบ ๆ
“เออ ๆ ๆ ก็ได้ ๆ เห็น เคโกะ ทำอย่างนี้ละไม่อยากเลิกเล่นเลย ขอผ้าหน่อยดิ อาจิ” ทาเคะ ลุกขึ้น พลางเดินไปเอาผ้ามาจาก อาจิ นายทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย บอกฉันหน่อยซิ” ฉันตะโกน ออกไป ทำเอา ทุกคน อึ้งเงียบ กันไปหมดเลย
“เหลือเวลาอีกเท่าไร นัทซึ” ทาเคะ หันไปถาม
“วันนี้ ช่วงเช้าไม่มีเรียน ครู ให้ เตรียม งาน บอลล์” นัทซึ พูด พลางทำทีว่าจะเดิน ออกไป
“ไม่ต้องนายอยู่นี่แหละ จะเริ่มเล่าละนะ เริ่มยังไงดีหละ เออ..... เคโกะ” นายนั้นมองหน้าฉัน สีหน้าเครียดดีจริงนะ ละจ้องหน้าฉันทำไมเนี่ย อายนะย่ะ
“อะไรเล่า!”
“เมื่อไร เธอจะพูดซักทีหละ เนี่ย ฉันรออยู่นะ” ไอ่บ้านี้ อะไรของมัน
“นายนั้นแหละที่ต้องพูด ไม่ใช่ เคโกะ” เสียงทั้ง 4 ตวาดนายนั้นเสียงดังเลย ทำเอาคนที่เดินผ่านไปมา มองกันตรึม
“ก็ได้ ๆ ฉันขอโทษนะ เคโกะ ที่ทำให้หน้าเธอดูหม่นหมองลงไปมากขนาดนี้ เรื่องมันมีอยู่ว่า ตั้งแต่ เดือนก่อนละ ตั้งแต่ที่ฉันจะเริ่มคบกับ มิซึกิ แล้วแหละ เจ้านัทซึ อยู่ดี ๆ มันก็มาบอกฉันว่า.... ไม่อยากบอกอะ อายง้า”
“อายอะไรของนายฮะ รีบ ๆ พูดไป คนมองกันใหญ่แล้ว” อาจิ พูดพลาง ตบหัวนายนั้น
“เออ ก็ได้ นัทซึมันมาบอกฉันว่า เธอแอบชอบฉัน ตอนนั้นฉันก็คิดอยู่ว่า มันเป็นเรื่องตลก แต่ดูไปดูมามันก็เหมือนจริง ๆ ฉันก็เลยคิดว่า..”
“เดี๋ยว นายตกไปตอนนึง” อุริทานิ พูดขึ้นบ้าง “ตอนที่ นายก็ชอบเคโกะเหมือนกันไง”
“ได้ ๆ คือว่า เคโกะ ฉันชอบเธอ มาตั้งแต่ ตอน ม.3 ละ ฉันเลยมาขอเธอเป็นเพื่อนไง ทั้ง ๆ ที่เธอก็เป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ ๆ แต่ฉันก็ทำใจเลิกรักเธอไม่ได้ และฉันก็คิดว่าเธอคงไม่มีทางมาชอบฉันหรอก เพราะฉันมันต่างชั้นกับเธอมากเกินไป เป็นเพื่อนกันก็ยังดี ฉันคิดว่างี้นะ มันก็เลยเป็นอย่างนี้แหละ ละพอนัทซึมาบอกอีก ฉันก็เลยคิดว่ามีหวัง มันก็เลย ออกมาเป็นอย่างนี้ไง”
“ออกมาเป็นยังไง” ฉันยังงง อยู่
“เอาง่าย ๆ เลยนะ ฉันไม่ได้เป็น แฟนกับ มิซึกิ จริง ๆ เธอคิดเหรอว่าฉันจะแย่งแฟนพี่ของตัวเองอะ ไม่มีทางหรอกนะ ละไอ่เรื่องเสือผู้หญิง จริง ๆ มันก็เป็นผลพลอยได้ มากกว่าด้วย เพราะฉันอยากให้เธอแสดงอาการออกมาบ้างเท่านั้น ก็เลยไปสนใจผู้หญิงคนนู้นคนนี้ แต่เธอไม่ยักกะแสดงอาการอะไรเลย แฮะ ๆ ๆ สงสัยอะไรอีก”
“สงสัยแผ่นการของนายไง” อันนี้เรื่องจริงนะ
“ก็ก่อนอื่นนะ ฉันก็ไปขอร้องให้ มิซึกิ มาเป็นแฟนฉัน ตอนแรก พี่แก ก็ไม่ยอมหรอก แต่ฉันเล่าให้ฟังพี่เค้าเลย เอาด้วย ต่อมาฉันก็ให้มิซึกิทำเป็น บอกเลิกกับฉัน พี่เค้าแสดงเก่งดีเนอะว่ามะ” ยังจะมายิ้มอีก หลอกคนสนุกนักรึไง
“ฉันว่า ฉันไปเตรียมงาน บอลล์ ดีกว่านะ” พูดแล้วฉันก็วิ่งออกมาเลย น่าอายที่สุดเลย หลอกกันได้ไง
“เดี๋ยวก่อนดิ เคโกะ!!! เฮ้ย ฟังกันก่อน ใครก็ได้ หยุดเคโกะที” พอนายนั้นพูดแหละ สาว ๆ ข้างหน้ามาบังฉันกันเตมเลย อำนาจความหล่อจริง ๆ ด้วยนะเนี่ย
“นายมีไรก็ว่ามา”
“งอน เหยอ เคโกะจังอย่างอนดิ นะ นะ นะ”
“ไม่ได้งอน นะ ไม่ได้งอนเลย”
“ให้ฉันทำไงเธอถึงจะหายโกรธ บอกมาเด่” ดูทำหน้านะ ฉันหายโกรธก็ได้
“หายแล้ว ๆ อย่าทำหน้าอย่างงั้นอีกนะ พอทีเถอะ”
“งั้น ถามไรหน่อยดิ”
“อะไร”

ยังไม่ได้พูดไร ทาเคะ ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ จนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของนายนั้น (ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูหนาวนะ)

“ได้มั้ย ฉันรักเธอจริง ๆ นะ คบกับฉันได้มั้ย” หน้านายนี้ยิ่งดูใกล้ ๆ ก็ยิ่งหล่อนะเนี่ย
“งืม ๆ นายว่าไงฉันก็ว่างั้นแหละ” พอฉันพูดจบทาเคะก็ยิ้มออกมา
“งาน บอลล์ ด้วยนะ ไปเต้นกาน”
“จ้า ๆ ๆ ๆ”

แต่เพิ่งรู้นะว่านายนี้ จะ กล้าบ้าดีเดือดขนาดนี้ กอดฉันต่อหน้าสาธารณะชนเลยเหรอเนี่ย น่าอาย ๆ ๆ ๆ ปล่อยฉันนะ

“คราวหน้าขอเป็น....ละกันนะ” ฉันรู้ว่านายหมายถึงอะไร จูบ ใช่มะ
“คราวหน้าก็ คงตอนอายุ 25 ละกันนะจ้ะ” ฉันเอ่ยขึ้นละก็วิ่งเข้าห้องไป
“เป็นไง ทาเคะ น่ารัก เนอะ” หัวหน้า พูดเรื่องไรเนี่ย
“หัวหน้า รู้อะไรดี ๆ ไม่เคยบอกฉันเลย”
“ทาเคะ สั่งมา ก็ถ้าฉันไม่ทำตาม ทาเคะ จะจูบฉันนี่นา ไม่เอาจริง ๆ ด้วยนะ ถึงจะหล่อ ก็เถอะ”
“ฮางุจิ นายก็ด้วยช่ายมั้ย” ฉันหันไปมองนายนั้นอย่างอาฆาตแค้นเล็กน้อย
“ฉันทำนายให้ใครก็ต้องบอกทั้งนั้นแหละ ฉันทำนายแม้นใช่มั้ยหละ” แม้นมาก ๆ เลย

ละวันนี้ทั้งวันของฉันก็เป็นไปอย่างมีความสุข เสียเพื่อนไปคน แต่ได้ คนรัก มาแทน ดีจริง ๆ เลย โฮะ ๆ ๆ ๆ พอกลับบ้านไป ภารกิจเช่นเดิม เพียงแต่

 “เป็นไง พี่ว่า คาทาโนะ นิสัยโอเคใช้ได้เลยนะ ดูคนเก่งนิเรา” พี่คางูตะ คนใจร้ายชอบแกล้งน้องไม่ดีเลย
“พี่ ฉันจะไม่เชื่ออะไรพี่อีกแล้วนะ ไม่รู้แหละ นอนก่อนนะ วันนี้ต้องฝันดีแน่ ๆ เลย”

ละก็จริง ๆ ทาเคะมาเข้าฝันอีกแล้ว แหมแต่วันนี้มันดีจริง ๆ เลยนะเนี่ย

“คิริโกะ ๆ ๆ ตื่น ๆ ๆ ขี้เซาอย่างนี้ จะมีคนเอา เหรอเนี่ย”
“พี่ คิริเอะ พูดอย่างงี้อีกแล้วนะ คำนี้ใช้กับ เค้าไม่ได้แล้ว” พี่คางูตะ พูดขึ้น บ้าง
“เออ เนอะ ก็คนเค้ามีแฟนแล้วนี้นา ฮะ ฮะ ฮะ รีบ ๆ ตื่น ได้แล้ว ทาคาโนะ มารออยู่ข้างล่างแล้วนะ”

หา ทาเคะ มารอเลยเหรอ ตายละ ถ้า นายนั้นรู้ว่าฉันตื่นสายจะทำไงเนี่ย

“ยัยขี้เซา ตื่น สายมาก ๆ เลยนะ เร็ว ๆ ข้าวไม่ต้องกินแล้ว กินมากเดี๋ยวอ้วนอีก ถ้าเธอเป็นลมกลางทางเดี๋ยวฉัน อุ้ม เอง ไม่ต้องแล้ว เร็ว ๆ”

นี่แหละคนที่ฉันรักมากที่สุด ไม่ว่า จะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันก็ยังรักนายทาเคะ
ถึงเธอจะไม่มีค่าในสายตาของใครบางคน หรือ เธอจะมีค่ามากในสายตาของใคร ๆ ฉันก็ยังรักเธอและจะรักเธอตลอดไป ไม่ว่า วันนี้จะไม่มีเธออีกต่อไป  หรือวันนี้จะไม่มีกัน ยังไงฉันก็ยังรักนาย

..............................................................................................................................

เรื่องแรก เลย นะเนี่ย สู้ค่ะ ช่วย ด้วย นะค่ะ

เปนกะลังใจให้ด้วยนะค่ะ

เรื่อง หนุก ไม่หนุก ยังไง ยังไงก้อ ฝาก เม้นมาบอก ด้วย น้าค่ะ

ละถ้ายังไง ฝากผลงานด้วยค่ะ