คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เยือนพนาต์อมรบดี 2
“อนนี้ไม่ใ่เวลาแห่ารสับสนลัเลใๆ พวเราไม่มีทาเลือใเหลืออยู่ นอาลุึ้นสู้เท่านั้น” มันทราุนศึร่าให่ล่าว ุนศึหิสวารีแห่อุระพยัหน้ารับทันที
“มันทราล่าวถู้อ วามริแล้ว นับแ่เหล่าเทพทอทิ้พวเรา ให้้ออยู่อย่าโเี่ยว พวเรา็้อ่อสู้ามลำพัอยู่แล้ว มันไม่มีอะไระเลวร้ายไปว่านี้อี” สวารีเปรยึ้น แม้น้ำเสียะทออาลัยอยู่บ้า แ่แววาลับเ็เี่ยว
“้าไม่ประส์ะฝาวามหวัไว้ับผู้ใอี่อไป ยิ่บรราทวยเทพทั้หลาย พวเาล้วนมอพวเราเป็นเพียทาสรับใ้ที่สัย์ื่อ นี่ไม่ใ่รั้แรที่พวเราถูทอทิ้ ในสหัสวรรษที่สอแห่มหายุทธที่ผ่านมา พวเา็ไปาเราเ่นัน เพื่อเอาัวรอ ล้วนไม่มีพวเราในสายาอพวเา” สยารุนศึหนุ่มอีน ล่าว้วยแววาับแ้น
“้ายินี ที่ทุท่านล้วนไร่รอ ้วยวินิัยอันเที่ยธรรม ทุสิ่ที่พวท่านล่าวล้วนเป็นวามสัย์ เราไม่มีหนทาอื่นอี่อไป นอารวมัวัน่อสู้เพียสถานเียว” พิยัน์่วยยืนรานในารัสินใอทุน ทั้หมในห้อ่า็านรับเป็นเสียเียว พิยัน์่อยหันมอไปทาเมธาที่ยัยืนสบนิ่ที่้า่อหน้า่า ทั้หม็ล้วนหันมอาม เมธายันิ่ันอยู่เ่นนั้นอีรู่หนึ่ ึ่อยหันมา
“พวท่านไ้เรียนรู้าสิ่ที่ผ่านมาในอี มันะทำให้ทุท่านผ่านเรื่อราวทั้หลายไป้วยวามไม่ประมาท เมื่อพวท่านร่วมใเป็นหนึ่เียว เราในนามผู้นำอาวสัยา ็อยืนยันับพวท่านว่า าวสัยายัะอยู่เีย้าับพวท่าน่อไป ราบเท่าที่พวท่าน ยัำรอยู่บนสิริรรยาอันประเสรินี้” เมธาล่าวยืนยัน ทำให้ทุนมีสีหน้าแววาที่แ่มื่นเปี่ยมำลัวัึ้นทันที พิยัน์ลุึ้นาบัลลั์อน้าวเินเ้ามาหา ทั้หม็ามมา้านหลั
“พวเราอสัา ะทำามำี้แนะอท่านเมธาารย์ทุประาร อไ้โปรเป็นสระที่พึ่แ่พวเรา และนาวทั้หลายแห่สสิันทรา้วยเถิ” พิยัน์ล่าว เมธา่อยพยัหน้ารับ เาเริ่มออ้าวเินไปที่ประู
“ทุเรื่อราวล้วนมีทาออ เรื่อารัวาำลัป้อันอาาเ อเิพวท่านามสะว นอสัยาะทำหน้าที่่วยเหลือในสิ่ที่เินำลัอพวท่าน” เมธาล่าว้วยน้ำเสียที่ราบเรียบ
“เรื่อนั้นท่านเมธาารย์โปรวาใ” พิยัน์อบรับ ร่าอเพนทรา และนราทินศิษย์ทั้สออเมธาพลันปราัวึ้น ทุนหันไปมอทันที นราทิน้าวออมา
“เรารู้แล้วนราทิน ถึเวลาอันสมวร ที่ะ้อไปพบอ์อธิราเทพอิสรินทร์สัรั้” เมธาล่าว แล้วหันมาทาพวพิยัน์
“อสิริรรยา และมหาบุา บัเิมีแ่ทุท่านลอไป” เมธาล่าวอำนวยพร แล้วพาศิษย์ทั้สอสลายร่าาไปทันที
เมธาและสอศิษย์เอ ่อยปราายออมาาอาาศว่า ที่ายอบเแนอพนา์แห่อมรบี แลเห็นรัสีทิพย์โิ่วรุ่เรือสว่าไสว ไปทั่วทั้ไพรพนา์เบื้อหน้า ทั้พฤษา สิรินทร์ และสายนที ล้วนบรรเิเพริศแพร้วไป้วยแสสีอันเิาย สุแสนะวิิรระารา เมธาหันไปพยัหน้าับเพนทรา สัยาหนุ่ม้อมศีรษะให้แล้ว้าวออไป
“ท่านเมธาารย์แห่นิายสัยา อน้อมพบอ์อธิราเทพอิสรินทร์” เพนทราล่าวไป้วยเสีย้อัวาน ไม่้า็ปราทหารเทพำนวนหนึ่ ้าวออมาาเพนา์ทิพย์นั้น สีหน้าแววาอทั้หมยัูไม่่อยเป็นมิรนั
“พวเ้าาวมนุษย์ยัอหัารไม่สิ้น ทั้ที่มีบัาาอ์อธิเทพผู้เป็นให่ พวเ้ายับัอารอ้าถึเพลานี้ เอาเถิ เห็นแ่วามไม่เียสาอพวเ้า เราะให้ผ่านเ้าไปสัรั้ เิ” ุนพลเทพผู้นั้นล่าว เพนทรายัสีหน้าสบัน เาเพีย้อมศีรษะให้ราหนึ่ แล้วถอยลับมาสมทบับเมธา เา้าวไปยืน้านหลัู่ับนราทิน เมธายัอมยิ้มน้อยๆ ะ้าวเินผ่านเหล่าเทพที่เปิทาให้ พอสัมผัสถึรัสีทิพย์แห่พนา์ศัิ์สิทธิ์ ร่าศิษย์อาารย์ทั้สาม็พลันสลายหายไป
สัยาทั้สามไ้มาปราึ้น ยัอิสรวีราทิพย์พิมานออมอธิราเทพอิสรินทร์ เบื้อหน้าุ้มประูที่สูส่าอลัาร รุ่เรือไป้วยเปลวแสหลาสีสัน าม้วยรันะประายอันวิิรพรรรายอยู่รอบ้าน มีนาอัปสรสวรร์สอนา ้าวเ้ามาทรุายแสราวะ
“น้อมเิท่านผู้ทรศีล อ์อิสรินทร์รออยพวท่านอยู่นานแล้ว” นาอัปสรผู้หนึ่ล่าวพร้อมแย้มยิ้มอย่าอ่อนหวาน
“สิริบุามีแ่ท่านเถิ” เมธาล่าวอำนวยพร แล้ว้าวนำศิษย์ทั้สอเ้าไปภายในทิพย์พิมาน มีนาอัปสรทั้สอเินามหลั ทั้หมผ่านเ้าไปอีหลายห้อโถว้า นเ้ามาถึท้อพระโรลา อัปสรทั้สอนามิไ้ิามเ้าไป เมธาับศิษย์้าวเ้ามายืนมออยู่ เห็นร่าอธิราเทพผู้เป็นให่ สถินิ่อยู่บนอาสนะแ้วที่สุแสนาม อิสรินทร์่อยลืมเนรึ้นมอู ่อนะแย้มโอษ์้วยวามยินี
“ท่านเมธาารย์ผู้ประเสริ สมเป็นผู้เลิศบริบูร์้วยสิริสมาบัิอันประี แม้ถูหยามหมิ่นเพียใ ็ไร้ริ้วรอยสั่นลอนแห่ิารม์แม้น้อย” อิสรินทร์ล่าวมเย
“ในนามอผู้ทรศีล ย่อมมิใ่านะที่เราะุ่นเือ่อผู้ใเป็นธรรมา ึไม่สมวรรับำสรรเสริาอ์อธิเทพท่าน” เมธาเอ่ยอบเสียอ่อนโยน อิสรินทร์่อยแย้มโอษ์ พร้อมวพัร์สบเย็น
“่อนะสนทนาัน่อ เราในานะผู้นำแห่ทวยเทพทั้มวล ้ออแสวามาบึ้ ่อวาม่วยเหลือที่าวสัยามีวามารุ่อนอเรา ที่เนินแห่ประิมประเทศ ายเแนแห่สิรันธรมหาทวีปในรั้นั้น” อิสรินทร์ล่าว เมธาพลันหัวเราะออมาเบาๆ ่อนะเยหน้าึ้นมอสบาับอ์อธิเทพอย่าไม่ลัวเร
“อิสรินทร์ เราท่าน่าล่วรู้ในวามเป็นมาระหว่าัน โปรอย่าอ้อม้อมอีเลย ารอันปราที่ายอบแห่ประิมประเทศนั้น แท้ริล้วนเป็นลศึอท่านทั้สิ้น ปพีว้าให่ไพศาล พวท่านไม่ำเป็น้อลวล่อเหล่าภูให้ไล่ล่ามา ในายเำแพเวทย์ปป้ออาวเรา โยเพาะในเพลาที่เหล่ามนุษย์ำลัแื่นเสียวัเ่นนั้น นอเสียาว่า ท่าน้อารให้พวเาเ้าใว่า วามุ้มรออนิายสัยามิใ่ที่พึ่พิอี่อไป ทารอเียวที่เหลืออยู่อวศ์สายมนุษย์ึไม่มีหนทาอื่น นอาหวนืนมาเ้าร่วมับเหล่าเทพ” เมธาบอล่าววามนัยไปามร อิสรินทร์ยัวพัร์ที่แย้มยิ้มไม่แปรเปลี่ยน
“เมื่อาวสัยายัสามารถปป้อุ้มรอาวมนุษย์ เราย่อมวาใ ารที่เรารบวนเรียท่านมาหารือรั้นี้ หวัว่าท่านทราบ วามประส์ในใเราอย่าระ่าแ้แล้ว และเราเื่อว่าท่านย่อมเห็น้วยับเรา ผู้เริ่ม้น้อเป็นผู้หยุยั้เรื่อราวทั้หลายนี้” อิสรินทร์บอล่าว่อ เมธาพยัหน้ายอมรับราหนึ่
“นั่นือเหุผลเียวที่เรารับำเิอท่านในรั้นี้ และยอมรับว่า ใน่ายาสัมพันธ์แห่เรา ็มอไม่เห็นทาอื่นเ่นัน และเื่อว่าอ์ท่านะมีำริอยู่ในใแล้ว เราาวสัยาะเฝ้าู และอสวนสิทธิ์ในรรมวิถีามสมวร่อไป” เมธาล่าวอบ แววาเาืนลับสู่วามสบล้ำแห่สมาบัิอันแ่ล้า แววเนรออิสรินทร์ ็เรื่มแปรเปลี่ยนเป็นสบัน
“ลามนี้ อเพียพวท่านเห็นอบ เราและท่านล้วนมิ้อระทำารใๆ เพราะมีผู้ประส์ุเียวับพวเรา รอระทำอยู่เรียบร้อยแล้ว” อิสรินทร์เปรยึ้น เมธา่อยปรายามายัศิษย์ทั้สอ
“พวเราออำลา” เมธาหันมาล่าว ทั้สามแสารวะามธรรมเนียมอบรรพิ แล้วหันลับ้าวเินาไป ทันทีที่้าวพ้นุ้มประูทาเ้าออมา ร่าอศิษย์อาารย์ทั้สาม ็พลันสลายหายวับไปในทันในั้น
ความคิดเห็น