คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ผู้มาพร้อมเงาแสง 1
ุนเาโยรอบปัิรามหาปราสาท บันี้ล้วนเ็มไป้วยป้อม่ายอพลศึภูและอสุระำนวนมา ิิยาเินผ่านแนวระโมที่เรียรายไปทั่ว เพื่อึ้นสู่ปัิรา ูประหนึ่ว่า ารศึที่ผ่านมาในมหานราแห่ิระปาี ะทำให้เิวามระหนื่นัวเป็นารให่ านี้ไปสรามอันยิ่ให่ใล้ะเริ่มึ้นในไม่้า
อนิิยาเ้ามาถึโถท้อพระโรลา นาแลเห็น ศิรนาราอมภู ยัประทับนั่อยู่บนบัลลั์อาสน์ ลาโถว้าเป็นวแสนาให่ ส่อสว่าเิรัสไปทั่วห้อ รายรอบ้วยลุ่มภูาเวทย์อรัลำนวนห้าน ยืนรายรอบวแส สอาเรือแสสีาวสว่า
ภายในวแส ปราภาพออมอัีนาาหนุ่มนามเิ เาำลับัาารรบอย่าเหี้ยมหา วหน้าส่าเ้มรูปามเินว่าที่ิิยาะห้ามใไ้ หัวในาล้ายะหลอมละลายลรหน้า วามส่าามอเิ ล้ายะุระาเอาวิานาาไปไลแสนไล นาพรายสาวึยืนะลึนิ่ันับที่ ระทั่ศิรนาราปรายเนรมาเห็น
“ว่าอย่าไริิยา เ้ามี่าวใะแ้่อเราหรือ” เสียัวานอศิรนาราุรั้นาออมา าห้วภวั์ที่แสนวาบหวามื่ม่ำ นารีบลบเลื่อนวามรู้สึในแววา แล้ว้าวออไปทรุายล
“้าน้อยไ้ส่นออไป พบร่อรอยอพวมนุษย์ แยเป็นลุ่มย่อยสิบน ระายแทรึมเ้ามาในภูปราฬ พวนั้นใ้อาาแปลรูป แ่เนาทิ้รอยีบเท้าไว้ให้พวเราพบเห็น เื่อว่า้อเป็นเล่ห์ลลวล่อ หลอให้เราสับสนับเส้นทารุล้ำ ูท่าพวมนุษย์ประส์่อนพราบาสิ่” ิิยาเอ่ยบอ
“แล้วเหล่านาาเล่า” ศิรนาราเอ่ยถาม่อ
“พว้าน้อยมิพบร่อรอยเหล่านาาใ แ่สัทยาเื่อว่า ารศึที่ิระปาี เป็นารสร้าเหุให้พวนาา แอบแฝเ้าสู่แนเราเ่นัน” ิิยาเอ่ยอบ
“วรินธรเล่า” ศิรนารานิ่ันไปเนิ่นนาน ่อยเอ่ยถามึ้น
“นาไม่มั่นใ วรินธรมิไ้อยู่ที่วิรุปภา แ่นายััวลว่าะเป็นลศึ ล่อให้พวเราบุู่โม ในบรราอทัพนาา พลศึอวรินธรมีวามล้าแ็สุ” ิิยาเอ่ยอบ
“สัหารพวมนุษย์ให้หม ้วยเสน่ห์นาพรายอพวเ้า ส่วนเหล่านาาให้เป็นเรื่ออ้า” ศิรนารามีบัา ิิยารีบ้อมศีรษะลน้อมรับ แล้วลุึ้น้าวถอยออไปาท้อพระโร ่อนานายัอมิไ้ ที่ะปรายาไปมอภาพเิอีรั้
พลศึภูหมู่หนึ่วบอาาผ่านมา ยานพาหนะพวศยาสิน ่อยหลบเ้า้าทา พวที่อยู่บนหลัา ล้วนพาันแยย้ายุ่ม่อนอยู่สอฟา้า พลศึลุ่มนั้นมีว่ายี่สิบ เมื่อมาถึึหยุมอศยาสินและนับ
“พวเ้าะเินทาไปที่ใ” พลศึภูผู้นำลุ่มเอ่ยถามเสียั
“้าน้อยเป็นาวอโสทายี ำลัพารอบรัวลี้ภัยไปยัที่อื่น เพราะเรว่า ารศึที่ิระปาีะืบลานมาถึ” ศยาสินเอ่ยอบอย่านอบน้อม แ่พลศึภูผู้นั้นล้ายยัมิยอมเื่อ
“ภายในเป็นผู้ใ เปิให้้าู” พลศึภูผู้นั้นร้อสั่ ศยาสินึหันไปพยัหน้าับนับ เาเินไปเปิประูออ ศยาสิน้าวามไป นันธิาหัวใเ้นรัว นาับารีล้วน้มหน้านิ่อยู่ภายใ้ผ้าลุมผืนหนา
“นาเป็นบุรีอ้าน้อย และหิรับใ้” ศยาสินบอล่าว พลศึภูผู้นั้นยับอาาอนเ้ามาใล้ ศยาสินปรายามอาม
“ให้พวนาเยหน้าึ้น” พลศึภูสั่เสีย
“วามริแล้ว ้าน้อยมีวามลับบาสิ่้อบอ่อท่าน” ศยาสินล่าว สีหน้าเาแปรเปลี่ยนเป็นหวาวิ พลศึภูผู้นั้นล้ายไม่สสัย ปล่อยให้ศยาสินเ้ามาหา
“มีอะไรรีบบอมา” พลศึภูผู้นั้นร้อถาม
“ือว่า..พวนาเป็น..” ศยาสินล่าว้วยเสียแผ่วเบา ทว่าแววาอพลศึภูผู้นั้นพลันแ่าน ร่าร่วลาหลัอาาที่นั่อยู่ มีหยาโลหิไหลอาบ ศยาสินึมือออ เป็นมีสั้นมวาวเล่มหนึ่ พวพลรบภูพลันื่นัวัอาวุธนออ แ่ลับปราฝูนาาสีำลับ ทะยานาราวป่า รเ้าลืนินทั้นทั้อาานหมสิ้น
นันธิารีร้ออย่าเสียวั เมื่อเห็นเหุแปรเปลี่ยนับพลัน ารี็ล้ายะแื่นไม่น้อย นารีบึให้แม่หิอนหลบสายาไปทาอื่น แล้วพวนาา็ืนลับเป็นร่าแปลอเหล่าภู ่วยันลบเลื่อนร่อรอยนหม ศยาสิน้าวเ้าไปหาพวนันธิา
“อย่าใไปเลยแม่หิน้อย พวเราเป็นวศ์สายอสุรนาา ไ้รับบัานายเรา ใหุ้้มรอท่านไปยัุหมาย ะปล่อยให้ใรพบเห็นร่อรอยมิไ้” ศยาสินล่าว นันธิายัูหวาหวั่นไม่หาย
“พวท่านะพาเราไปยัที่ใัน ้าอยาลับบ้านแล้ว โปรเวทนา้วยเถิ” นันธิาวิวอนอย่าน่าสสาร แววาศยาสินูสลล
“้าเสียใแม่หิ ท่านเป็นวามหวัสุท้าย ที่ะยุิมหาสรามทั้หมนี้ โปร่วยเหลือพวเรา้วยเถิ” ศยาสินพลันล่าวแล้วทรุายลับพื้น พวที่เหลือ็ล้วนระทำาม เหุเปลี่ยนแปลระทันหัน ทำให้นันธิาถึลับะลึนิ่ันไป นาหันไปมอารี
“ให้พวเาลุึ้น่อนเถิแม่หิ ืนอยู่ลาแ้เ่นนี้เนิ่นนานไป บัเี๋ยวพวไพร่พลภูมาพบเห็นอี มิีนั” ารีให้สิ นันธิา็รีบหันลับไป
“พวท่านโปรลุึ้น อย่าไ้ระทำเ่นนี้เลย เอาเถิ เราะไปพบนายเหนือพวท่าน ะไม่ทำให้พวท่านลำบาใอี่อไป” นันธิาเอ่ย้วยน้ำเสียเปี่ยมวามเ้าใ ศยาสินับพว็พาันลุึ้น
“แม่หิเมานั พวเราะเร่รีบเินทา ุลิรอพวเราอยู่ยัหมู่บ้านเบื้อหน้า พบับเาแล้ว แม่หิะสบายใึ้น” ศยาสินอบรับพร้อมรอยยิ้มใี แล้วทั้หม็ออเินทาัน่อ
ไพร่พลมนุษย์าวสสิันทราลุ่มหนึ่ หยุพั้าแรมที่ายพนา์ริมธารน้ำ พวเา่ออไฟึ้น เพื่อให้วามอบอุ่นและหุหาอาหาร อาาอพวเาไ้รับห้า และฟาแห้ที่ระเรียมมา เพราะยาที่ะหาไ้ ในินแนที่แสนทุรันานในมหาทวีปอเหล่าภู แ่หาไม่นำอาามา้วย ะทำให้เินทาไ้ยาลำบา ท่ามลาผืนธรีอันว้าให่ไพศาล
พลรบส่วนให่ล้วนแยย้ายไปหลับนอน มีเพียสอนอยู่เวรยาม พวเานั่สนทนาันอยู่นละฟา้าอไฟที่ลุโน แล้วทั้สอ พลันไ้ยินเสียเพลับล่อมที่แสนแผ่วเบา วนให้เลิบเลิ้มหลใหล
“ระวั มันเป็นเสียเพลภูพราย อย่าหลเพลินไป” พลรบผู้หนึ่ไ้สิ เาเอ่ยึ้นแล้วสะบัหน้าหลายรั้ ่อนะใ้มีรีใส่แนอี้าอน วามเ็บแปลบทำให้สิแ่มใสึ้น แ่สหายอีนล้ายอยู่ในอำนาสะแล้ว แววาอเาเลื่อนลอย ริมฝีปาประับ้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุ พลรบหลายนที่หลับอยู่ล้วนยับลุึ้น พลรบผู้นั้นึลุไปใ้มีสั้นรีแนอเพื่อน วามเ็บึให้สิเาหวนืนมา
“รีบสร้าำแพมนรา เร็วเ้า” พลรบผู้นั้นร้อบอ ทั้สอรีบหันไปร่ายเวทย์อันเร้นลับ ปราเปลวแสสว่าพราวึ้นรายรอบ แ่พวที่อยู่นอเำแพมน์ ่าระุสั่นสะท้าน ที่ทรวอ่อยปราสายโลหิไหลึม แล้วแผ่ยายเป็นแนวยาว ่อนะ็ถูแหวออเป็น่อให่ ทำให้อวัยวะภายในทะลัล้นออมา ร่านั้นล้มล ่อนปราร่าแสภูพราย ที่่อยืนลับเป็นหิามที่แสนยั่วยวน ิิยา่อย้าวเินออมาาวามมื อนนี้เหลือเพียพลรบทั้สอในำแพมนรานั้น นาเินลัเลาะไปรอบๆ พร้อมรอยยิ้มที่เย็นเยียบ
“นับว่าพวเ้ามีบะสมาธิที่แ่ล้าไม่น้อย สามารถั้รับไ้ทันท่วที แ่น่าเสียายำแพมน์เพียนี้ ยัมิอาหยุยั้้าไ้” ิิยาล่าวแล้วสลายร่าเ้าไปปราที่ภายใน ำแพมน์สลายัวทันที พลรบทั้สอหันไปเสือแทอาวุธเ้าใส่ แ่ยั้าว่าิิยา มืออนาทะลวเ้าไปในทรวออทั้สอแล้ว ่อนะระาเอาหัวใสๆ หลุิมือมา หยาโลหิทะลัล้นแาน เปื้อนมือและแนอนา ิิยา่อยโยนหัวใทั้สอให้แ่พวอน
ความคิดเห็น