คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : มหาอัคคียาตรา 1
ฟาฟ้าเหนือมหานราแห่ิระปาียัมืมน เ็มเลื่อนไป้วยเมหมอสีเทาแ ที่แสนหม่นมัว ไม่มีประายแสแห่วามหวัใๆ ไม่มีแม้วันเวลาเ้า่ำหรือย่ำเย็น ามถนนหนทาแม้พลุพล่านไป้วยผู้น แ่ลับเียบันวัเวุไร้ีวิ ทอทิ้ให้มหานราแห่นี้ เลือนลาอยู่ภายใ้แสสีแห่สนธยาั่วนิรันร์
ทว่าบันี้มวลเมบนนภาาศูเปลี่ยนไป มวลเมินทร์ล้ายำลัเลื่อนัวแผ่ยายออ เหมือนับว่าฟาฟ้าะเปิว้าออในไม่้า และแล้วพลันอุบัิแสเิ้าสว่าพราวในหมู่เม เิเป็นลูเพลินาให่ พวยพุ่แหวนภาาศลมา ุัศรเพลิอันโิ่วนับร้อยพัน รเ้าถล่มมหานราแห่ิระปาีอย่ารุนแร
เสียลอศึและแรรบ เป่าบอเหุั้อสะท้านไปทั่ว พลรบภูและอสุระำนวนมา ล้วนวิ่รูันออมาาป้อม่ายปราาร เหล่าปัานีอสุระที่มีปี ็พาันโนทะยานโบยบินึ้นสู่ฟาฟ้า ่อนใ้ศาสราเวทย์ มุ่ทำลายลูไฟเหล่านั้น แ่แล้วพลันปราเปลวอัีร้อนแร พุ่ทะลวาหมู่เมเป็นลำสายเ้าใส่ ร่าเหล่าปัานีึ้อมอไหม้ร่วลไป ุัห่าฝนเพลิที่แพรวพราวไปทั่วแผ่นฟ้า
อัีนาาที่มีปีแผ่ว้าำนวนมา พาันโผล่พ้นออมาาเมินทร์สีเทาแ แล้วแยย้ายเป็นสอสาย ลุ่มหนึ่มุ่ใ้ลำเพลิแผเผาเหล่าปัานีที่หลเหลือ อีลุ่มระายฝูออแผ่พุ่พ่นเปลวเพลิ และลูไฟเ้าถล่มทั่วทั้นรานโลาหนวุ่นวาย นาวภูมามายล้วนถูสัเวยมอไหม้อยู่ท่ามลาทะเลอัีที่ร้อนแรุไฟนร ลูศรและหินเพลิ ถูัยิเหวี่ยโยนเ้าีโ้เหล่าอัีนาาุห่าฝน ร่าที่หลบหลีมิพ้น ล้วนแหลเหลวร่วลไป ระแทใส่บ้านเรือนพัทลาย และมอไหม้อยู่ท่ามลาเปลวเพลิที่ลุลามระายออรอบทิศ
ามยอเนินุนเาที่รายรอบ ล้วนปราายีระภูาร่ายัษ์ำนวนมา ย้อนศิลาให่ทุ่มใส่ โนพวอัีนาาหลายน นปีีาร่วลไป พวที่เหลือึวอ้อมลับมา แล้วู่โมลับ้วยลูไฟและลำอัี แผเผาร่ายัษ์อเหล่าายีระนลุโนสุสว่าล้มหายหายไปายอเนินสูนั้น ทว่าารศึยิ่มายิ่รุนแร่อเนื่อ มิมีทีท่าว่าฝ่ายใะยินยอมรามือ เิยืนมออยู่บนเอยานเภราลอยฟ้า รายล้อม้วยยานรบให่น้อยำนวนมหาศาล
“ส่่าวให้สายสินธุนาาลมือ ่อวนหอรบปราารที่ายฝั่ให้วุ่นวาย เพื่อเปิทาให้พี่ท่านวรินธรเลื่อนึ้นฝั่” เิประาศบัาแห่น สัาลับในหมู่นาาึถูส่ไป
บนพื้นมหาสมุทรว้า พลันผุพรายึ้น้วยสินธุนาานับำนวนมิถ้วน พาันแหวว่ายรรี่เ้าไปใล้ายฝั่ ่อนะบิายส่ายหา ่อเิลื่นน้ำสุมสูสาั เ้าทำลายป้อม่ายปราารนพัทลายล้มรืน เศษาศิลาและท่อนไม้ ล้วนถูสายน้ำโหมั เ้าไปในในิระปาี สัหารทั้นาวและพลรบภูล้มายนับไม่ถ้วน
ทว่าารศึในสมุทรยัมิบสิ้น เหล่าภูโ้ลับ้วยฝูรปัมัาอสุระนามหึมา ทั้สอฝ่ายรูเ้าประัหน้า ัทึ้ีระาร่าออีฝ่ายอย่ารุนแร นสายโลหิสีแสเนือนอไปทั่วท้อทะเลว้า ารปะทะโรมรันยัำเนินไปอย่าุลมุนโลาหน ไม่มีฝ่ายใยินยอมล่าถอย วรินธรับพลรบอนเฝ้ารออยู่ บนหลัปาอินิรุลนาาัวมหึมา เมื่อเห็นเหุุลมุนไ้ที่ ึหันมามอสบาเวล
“้าะล่วหน้าไป่อน” วรินธรเอ่ยบอ
“พี่ท่านโปรถนอมายา้วย” เวลสำทับทิ้ท้าย วรินธรมิไ้ล่าววาาใ เาับพลรบำนวนหนึ่ พาันสลายร่าหายไป เวลพลันหันไปโบมือเป็นสัา มีเสียเรื่อเป่าััวานเป็นทอๆ ไม่้า็ปราฝูิรุลนาาผุึ้นเหนือลื่นลมแร ในปามีมัาอสุระ ถูัินีทึ้ นอาบเลือแาน พวลปัฝูให่่าล้วนมิยินยอม พาันแหวว่ายเ้าู่โมพวิรุล ทว่าเี้ยวแหลมฟันมอเหล่ามัาอสุระ ลับมิอาระายเือเล็หนา และระอแ็อพวปาอินไ้ ้ำยัถูเหล่าสินธุนาาหวนระหนาบู่โม น้อแพ่ายหลบหนีลับหายลสู่ห้วสมุทรลึ เวลให้ส่สัาอีรั้ เหล่าสินธุนาาึพาันถอยร่น หลบพ้นารู่โมอเหล่าภู
“พี่ท่านวรินธรึ้นสู่ฟาฝั่แล้ว ไม่ำเป็น้อสูเสียอี ใ้ลื่นน้ำถล่มทำลายพวมัน” เวลมีบัา เหล่าสินธุนาา็โบสะบัปัหา สร้าลื่นน้ำให่สาัถาโถมเ้าใส่่อเนื่อไม่าสาย ทำลายปราารแร่อเหล่าภู พัทลายลเป็นแนวลอายฝั่ยาว
วรินธรับพวมาปราึ้น ใ้เื้อมผาหินที่ั้อป้อมปราารสูระห่าน พลรบมือีอวรินธรพาันทะยานออไปู่โม้วยสายอัสนี สัหารพลศึภูบนป้อม่ายล้มายลำนวนมา ามิ้วยพลศึนาาพร้อมศาสราประำาย เป็นริยาวล้ายอสรพิษร้าย รูเ้าสัหารเหล่าพลศึภูและอสุระ นับิ้นสิ้นีพไปลอทา วรินธร่อย้าว้ามาศพเหล่านั้นไป ปิท้าย้วยพลรบอีำนวนหนึ่อยระวัหลั ไม่้าพลศึนาาอวรินธร็ยึป้อมปราารนั้นไ้หมสิ้น เาเินออไปยืนมอบนเิเทิน ที่ใลานราแห่ิระปาี ารศึยัไม่หยุยั้ มีแสเพลิเปลวไฟลุโนไปทั่วทุหนแห่ บนฟาฟ้า็เ็มไป้วยอัีนาาบินว่อน พ่นลำอัีและลูไฟ เ้าใส่ไม่หยุยั้ าม้วยฝูยานเภราอเิ ที่ร่วมถล่มอย่าหนัหน่ว
“เมื่อเิลมือ ใรเลยอาหยุยั้ นี่ือมหาอัียาราโยแท้ ศิรนาราเอย เ้าะ้อถูอบโ้อย่าสาสม ที่บัอาอหัารับเหล่านาาเ่นพว้า ทำลายป้อม่ายนี้ให้สิ้น เราะวาลศึลวพวมันให้สับสน นมิอารู้มั่นพวเรามุ่ประส์สิ่ใ” วรินธรมีบัา แล้ว้าวไปเบื้อหน้า ร่าเาสลายหายไป ไม่นานป้อมปราารทั้หลั ็ระเบิอย่ารุนแร วรินธรับพวปราึ้นที่ายพนา์ห่าออมา ทั้หมพาันทะยานหายลับเ้าไปในไพรพฤษ์นั้น
เรือพวศยาสิน เลื่อนลอยเ้าใล้ฟาฝั่ออโสทายี ทั้หมยืนมุมออยู่ที่หัวเรือ แลูเปลวเพลิที่ลุโนเป็นแถบยาวที่อบฟ้า้านอิสานทิศา นันธิาับารีเินามออมาู ศยาสินหันมาเห็น
“มิ้อวิไปแม่หิน้อย เหล่านาาบุทำสรามับเหล่าภูที่มหานราแห่ิระปาี อโสทายีมิใ่หัวเมือสำั พวเราะปลอภัยที่นั่น เมื่อเรือเทียบท่า เราะึ้นฝั่และพัแรมที่นั่นืนหนึ่่อนเินทา่อ” ศยาสินหันมาบอ
“พวท่านะพาเราสอไปยัแห่หนใ” นันธิาเอื้อนเอ่ยถาม ศยาสินยิ้มรับเล็น้อย เา้าวเินเ้ามาใล้
“วาใเถิแม่หิแห่สสิันทรา มีนผู้หนึ่ประส์ะพบท่าน พวเราล้วนมีุศลเนา เมื่อไปถึแล้ว ท่านะไ้รับรู้เรื่อราวทั้หม้วยนเอ” ศยาสินล่าว แววาเาูเปี่ยมวามริใ
“เ้าไปพัผ่อนภายในเถิแม่หิ ภายนอลมสมุทรหนาวเย็น เี๋ยวะเ็บไ้ไปเสีย่อน” ารีร้อวน นันธิา็รู้สึเ่นัน นาพยัหน้ารับ แล้วามารีลับเ้าไปในประทุนเรือ
“ปรับใบเรือ เราะเปลี่ยนเส้นทา ไปเทียบท่าทาทิศหรี แล้ว่อยเินทาอ้อมเมือไปะปลอภัยว่า ูท่าว่าเหล่าอัีนาาะมิยอมหยุยั้เลิราโย่าย” ศยาสินล่าว พวที่เหลือ่อยพาันแยย้ายไประทำาร ไม่้าัวเรือ็่อยเบี่ยเบนรไปยัอีทิศทาหนึ่ แลเห็นยอทิวไม้แลาราษอยู่ที่ฟาฝั่ เบื้อหน้าผาันโเาสู
เินิ่มอูาบนยานเภราลอยฟ้า ทั่วทั้ิระปาีนราล้วนถูแผเผา อยู่ภายในทะเลอัีที่ร้อนแร บรราไพร่รบพลศึอเหล่าภูและอสุระ ล้วนพาันถอยร่น แม้แ่พวายีระและปัานี ็พาันถอยเ้าสู่พนา์ทึบและุนีรีที่รายรอบ เิพลันสัหร์ใมิสู้ี
“ส่สัาหยุเลื่อนพลรุืบ เร็วเ้า” เิบัาเสียั้อ เสียลอศึและแรรบัระหึ่มในทันที ทว่าเหล่าอัีนาาที่โบยบิน ยัมิทันไ้เลื่อนถอย ็ปรามือยัษ์ผุโผล่ึ้นมาาเปลวเพลิที่ลุโน แล้วไว่ว้าระาเอาร่าอพวอัีนาาลไป าม้วยร่าอสัวอบายที่ให่โ มีเปลวเพลิแผเผาทั่วทั้ายา พวมันพาันแหวผืนธรีึ้นมา พร้อมเปลวอัีที่ลุโนามหานร เสียรีร้อโหยหวน้วยทุเวทนาแสนสาหัส ั้อสะท้านไปทั่ว ร่าที่ให่โพาันว้าร่าอัีนาาไปีิน ้วยวามราเรี้ยว
ความคิดเห็น