โลกเวทมนต์คน3บุคลิค

ณ ต่างโลก ได้มีหนุ่มน้อยที่เกิดในตระกูลข้ารับใช้ของขุนนางที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านหมู่บ้านหนึ่ง ที่อยู่ห่างจากตัวเมืองหลวงไม่ไกลมาก หมู่บ้านนี้ชื่อว่า เคออส หนุ่มน้อยของเราชื่อว่า ยูจิ เอจิโร่ ตอนนั้นอายุของเขาประมาณ 6 ขวบ อาศัยอยู่กับพ่อและแม่ที่เป็นข้ารับใช้มาจากรุ่นสู่รุ่น และสนิทสนมกับตระกูลขุนนางมาเป็นเวลาช้านาน แต่แล้ววันนึงวันที่แสนสงบสุขก็ถูกทำลายลง เมื่อมีกองทัพจอมมารได้บุคโจมตีหมู่บ้านและทำการไล่ฆ่าผู้คนในหมู่บ้านจนเกือบหมด ขนาดนั้นเองในปราสาทขุนนาง “ทุกคนหนีเร็วพวกมารมันบุกเข้ามาในปราสาทแล้ว” ทหารคุ้มกันต่างใช้เวทมนตร์เพื่อสกัดกั้นไม่ให้พวกมารไม่ให้เข้าไปยังเหล่าขุนนาง แต่ไม่เลยไม่มีใครสามารถต่อต้านพลังของพวกมันได้ “ยะ..อย่าบอกนะว่านั้นมัน!! เป็นไปไม่ได้ทำไมมารตนนั้นถึงมาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ได้” การป้องกันของเหล่าทหารไร้ผล มารตนนึงได้เข้าไปยังห้องที่เหล่าขุนนางอาศัยอยู่และประกาศก้าวออกไปว่า “ข้าคือมารเซฟิส ลูกชายคนรองของราชาแห่งมาร วันนี้ข้าจะมาดูดกลืนพลังเวทของพวกแกไปให้หมด เพื่อรอวันนั้นมาถึงวันที่จะได้รับเลือกการเป็นราชาองค์ใหม่ ปรองดองหรอ สันติภาพหรอ หึ ช่างไร้สาระสิ้นดี" จากนั้นเซฟิสเริ่มดูดกลืนพลังเวทของทุกคน พ่อของยูจิได้ทำการปกป้องเหล่าขุนนางอย่างสุดความสามรถ “ยูจิน เธอพายูจิหนีไปให้ไกลไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันจะใช้ชีวิตของฉันที่มีอยู่ปกป้องคนพวกนี้ให้ถึงที่สุด” หลังจากสิ้นเสียง “ฉึบบ!!!” แขนอันแหลมคมของเซฟิสทะลุร่างพ่อของยูจิ “พ่อ!!..พ่อฮะ ฮืออออๆๆ” “ไปกันเถิดลูกพ่อทำเพื่อพวกเรา” ยูจินได้ห่อร่างของยูจิไว้และใช้เวทมนตร์เคลื่อนที่ไปให้ไวที่สุดเท่าที่ทำได้ จนได้ไปถึงหน้าผาแห่งหนึ่ง “เราจะต้องรอดนะลูก อย่างน้อยๆก็ขอให้ลูกยังมีชีวิตอยู่” “ฉึบ!!” แขนอันแหลมคมทะลุร่างของยูจินจากข้างหลังและทะลุไปโดนยูจิ และเซฟิสก็ได้ดูดกลืนพลังเวทของทั้ง2จนหมดโดยไม่รู้ว่ามีเด็กอยู่อีกคน ร่างของทั้ง 2 ตกลงจากหน้าผาและลอยไปกับน้ำ สภาพของยูจินนั้นแย่มากแทบไม่มีโอกาสรอดชีวิต ในขนาดที่ยูจิได้ลอยไปกับน้ำได้มีแสงสองดวงลอยไปมาและพุ่งเข้าหาตัวยูจิอย่างปริศนา

1วันผ่านไป “เห้ยยตะแก่มาช่วยฉันหน่อยสิมีเด็กท่าทางจะไม่รอดลอยมาจากน้ำหว่ะ” “เห้ยท่าจะแย่หว่ะลอยมาจากไหนวะแขนขาด แถมไม่มีกลิ่นอายของพลังเวทเลย” จากนั้นผู้เฒ่าทั้ง3คน ได้เก็บร่างของยูจิขึ้นมา “อืมม…ท่าจะแย่นะฉันจะใช้พลังเวทของฉันรักษาเท่าที่จะทำได้ก็แล้วกัน” “ชิ…ถึงจะยื้อชีวิตไว้ได้แต่แขนที่ขาดไปมันก็เกินเยียวยาจะรักษาแล้ว พาเด็กคนนี้ไปพักฟื้นร่างกายที่บ้านของพวกเรากันเหอะ” 

3วันผ่านไป….

ยูจิตื่นขึ้น"นี้ผมมาอยู่ที่ไหนกันเนี้ย!! แม่!! พ่อ!! ทุกคน" น้ำตาของยูจินไหลออกมาไม่หยุดยังจำเรื่องราวทุกอย่างได้เป็นอย่างดี “โฮ่หนุ่มน้อยตื่นแล้วเรอะค่อยๆขยับตัวสินายเพิ่งเดินผ่านขุมนรกมานะ” “พวกคุณคือใครกันครับ” “โฮ่ๆพวกเราคือตะแก่3คนที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งหนึ่งที่พะเอิ้นนเจอมนุษย์ปางตายแขนขาดลอยมากับน้ำหน่ะ โฮ่ๆ” “แขนขาด?” เฮ้ยยนี้มันอะไรกันเนี้ยแขนของฉันยูจิตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพแขนของตัวเอง แขนขวาของเขาขาดจนเกือบมาถึงหัวไหล่ “ว่าแต่นายพอจะรู้ตัวไหมว่านายมาจากไหน” “ฮื้มหมู่บ้านเคออสหรอ โศกนาฏกรรมเคออสสินะ นายน่าจะเป็นคนเดียวที่รอดนะ” ยูจิยังรู้สึกช็อคกับเหตุการที่เกิดขึ้น “เอาหล่ะหนุ่มน้อยฟื้นขึ้นมาได้ก็ดีแล้วหล่ะไปหาอะไรทานแล้วไปอาบน้ำซะแล้วค่อยมาคิดว่าจะเอายังไงต่อ” ณ โตะอาหาร “พวกท่านชื่อะไรกันบ้างหรอครับ” “โฮ่ฮันเอเดน” “ฉันเอจิน” “ฉันเอจิ” พวกเราก็อาศัยอยู่ที่นี้มานานแล้วหล่ะห่างจากหมู่บ้านของเธอไกลมากเลยหล่ะ “เอาอย่างงี้ไหมยูจิ พวกฉันจะรับเธอมาเลี้ยงหน่ะ เธอน่าจะไม่มีที่ไปแล้วหล่ะ เพราะฉันได้ข่าวมาว่าคนที่หมู่บ้านของนายไม่มีใครเหลือรอดเลย” ผู้เฒ่าจิน:"โฮ่ๆมันจะดีเร้อพวกเรา3คนก็แก่กันมากแล้วหน่าา"  ผู้เฒ่าจิ"อย่าใจแขบไปหน่อยเลยหน่าตะแก่ ทุกวันนี้พวกเราก็เบื่อจนไม่มีไรทำจะแย่ รับเลี้ยงเขาหน่อยคงไม่เสียหาย วะฮ่าาาๆๆ" ผู้เฒ่าเดน: “เอาหล่ะนายมีชื่อไหม”

ผมชื่อยูจิครับ “เอาหล่ะยูจิ ต่อไปนี้นายจะชื่อว่า ยูจิ เอเลกอส จำชื่อนี้ไว้ซะและต่อจากนี้ไปนายจะเป็นลูกชายของพวกเรา 3ผู้เฒ่า เอเลกอสแล้วนะ” ยูจิทราบซึ้ง3ผู้เฒ่าที่รับเลี้ยงเขาและโผ่เข้ากอดกับ3ผู้เฒ่า “นี้ว่าแต่ยูจินายมีพลังเวทไหม” “มีครับเวทมนตร์ของผมเป็นธาตุลม นี้ไงครับ" ยูจิเค้นพลังเวทของตัวเองออกมาแต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้าม “อะะะเอ๋!!! ทำไมพลังเวทของผมถึงไม่ออกมากันหล่ะ ทำไมกัน!” ผู้เฒ่าเอเดน: “จริงๆด้วยสินะ ข้าสังเกตุตั้งแต่เจ้าลอยมากับน้ำแล้วหล่ะ กลิ่นอายพลังเวทของนายไม่มีเลย” ผู้เฒ่าจิน: “เอ๋นี้ข่าวลืมเป็นจริงหรอ ที่ว่ามีมารตนนึงสามารถช่วงชิงพลังเวทของคนได้หน่ะ” “นี้แสดงว่าผมไม่สามารถใช้พลังเวทได้อีกแล้วหรอ” “ใช่ฉันคิดว่าอย่างนั้น” ยูจิช็อคไปสักพักและคิดคับแค้นใจกับตัวเองว่า อะไรกันนี้มันอะไรกัน ฉันเสียทั้งพ่อ ทั้งแม่ ที่อยู่ แขน และพลังเวทที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดของฉันแล้วชีวิตหลังจากนี้ของฉันจะเป็นยังไงกันในโลกที่ผู้คนใช้เวทมนตร์กันเป็นชีวิตจิตใจแล้วคนที่ไร้พลังเวทอย่างฉันจะไปทำอะไรได้ “นี้…นี้!! ลูกชายข้านายไม่ต้องกังวลไปหลอกนะพวกเราจะสอนสิ่งที่จะทำให้เจ้าเอาชีวิตรอดในโลกเวทมนตร์แห่งนี้ได้อย่างภาคภูมิแน่นอน” “อะไรหรอครับท่านผู้เฒ่า” ผู้เฒ่าจิน:"ศิลปะการต่อสู้หน่ะ บนโลกใบนี้ยังมีสิ่งนี้อยู่ต่อให้คนที่ไม่มีพลังเวทก็สามารถใช้ได้ นายพร้อมที่จะฝึกหรือป่าวยูจิ" ผู้เฒ่าจิ"นายก็อย่าไปเร่งเด็กเค้ามากสี้ให้เค้าได้ไปพักฝื้นร่างกายก่อนสิ เอาหล่ะยูจินายไปอาบน้ำอาบท่าแล้วพักฟื้นร่างกายซะน่ะ" “ครับ”