.
.
.
อยากจะเก็บช่วงเวลาแบบนี้เอาไว้ ตลอดไปจัง…
-------------------------------
เวลายังคงดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ สายลมหนาวยามค่ำคืนยังคงพัดหอบเอากลิ่นอายของท้องทะเลเข้ามาเอื่อยๆ ราวกับกำลังโอบกอดร่างบางของแทยอนอย่างทะนุถนอม แต่มันก็ไม่อบอุ่นเท่ากับอ้อมกอดของทิฟฟานี่คนรักที่ยังคงโอบรอบตัวของเธอเอาไว้
แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าขาวยามหลับของแทยอนซึ่งทิฟฟานี่เองก็เผลอมองอยู่เป็นเวลาเนิ่นนานราวกับต้องมนต์สะกดมิให้เบือนสายตาหนีได้ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง พร้อมๆ กับที่ทิฟฟานี่จะเอื้อมมือไปสัมผัสที่ศีรษะของคนรัก และลูบไล้ปอยผมของเธอเล่นอย่างเอ็นดู
.
.
.
ผ่านไปเกือบชั่วโมงที่ทิฟฟานี่ยังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น เธอยังคงนั่งมองเหม่อออกไปยังท้องฟ้าเบื้องบนที่พร่างพราวไปด้วยดวงดาวนับร้อยพันที่กำลังส่องแสงประกายระยิบระยับ เสียงของเกลียวคลื่นที่สาดซัดเข้าหาฝั่งยังคงดังแว่วมาไกลๆ พอให้ได้ยิน
ซ่าา… ซ่าาาา…
ทิฟฟานี่จึงหันไปมองตามเสียงของเกลียวคลื่นนั้น เธอมองออกไปทางหน้าต่างอีกบานหนึ่งซึ่งเห็นวิวของบ้านพักกลางทะเลที่ยาวยื่นออกไป แสงไฟสีส้มตามทางเดินช่วยทำให้บรรยากาศ ณ. ตรงนั้นดูสวยงามยิ่งนัก หากเธอกับแทยอนไปพักอยู่ตรงนั้น... มันจะโรแมนติกแค่ไหนกันนะ ?
.
.
.
RRRR… RRRRRR…
แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นก็ทำให้ความฝันชั่วครู่ของทิฟฟานี่ต้องพังทลายลงและเอื้อมมือไปหยิบเอาโทรศัพท์ของตนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพราะไม่งั้นเสียงของมันอาจจะรบกวนสาวร่างเล็กที่กำลังหลับอยู่ให้ตื่นขึ้นมาก็เป็นได้
“ฮัลโหล ?”
เธอกดรับและลุกขึ้นจากเตียงออกมานอกห้องนอน ตรงออกมายังระเบียงทางด้านนอก
/เป็นยังไงบ้างคะแม่ ? เอ่อ... นี่หนูโทรมารบกวนรึเปล่าคะนี่ ?/
น้ำเสียงใสๆ ของซอฮยอนดังขึ้นทำเอาทิฟฟานี่หลุดยิ้มออกมากับความเปิ่นของลูกสาวที่โทรมาไม่รู้จักเวล่ำเวลา... แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร
“แล้วโทรมานี่มีอะไรงั้นเหรอ ซอจู ?”
/ก็หนูคิดถึงแม่หมีนี่นา.../
เด็กสาวตอบกลับและอมยิ้ม
/แล้วแม่แท้งล่ะคะ ?/
“ยัยนั่นหลับไปแล้วล่ะ…”
“ใครว่าชั้นหลับ ?”
เสียงใสๆ ของแทยอนที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำเอาทิฟฟานี่ถึงกะสะดุ้ง พร้อมกับหันไปมองแทยอนที่เดินตรงเข้ามาและหยุดยืนอยู่ข้างๆ
“ซอจูเหรอ ?”
“อือฮึ !”
ทิฟฟานี่ตอบกลับ ก่อนที่จะกดเปิดลำโพงที่โทรศัพท์
“โทรมามีอะไรงั้นเหรอซอจู ?”
/อ่าว ไหงแม่มีบอกว่าแม่หลับไปแล้วไงคะ ?/
“ก็เพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์น่ะสิ ถึงได้ตื่นขึ้นมา...”
แทยอนตอบกลับ
/งั้นนี่หนูก็โทรมารบกวนแม่อะดิ.../
“ไม่ซะหน่อย... ใครจะกล้าต่อว่าลูกสาวที่อุตส่าห์โทรข้ามทวีปมาหากันล่ะ”
แทยอนตอบกลับและยิ้มออกมา
“แล้วตอนนี้ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง อยู่กับยูนอาแล้วมันทำอะไรให้ลูกต้องลำบากใจอีกรึเปล่า ? ถ้ามีบอกแม่ได้นะ...”
/ก็ไม่นี่คะ... พี่เขาก็ตั้งใจทำงานที่ร้านดีอะ อ้อ ! วันนี้หนูเพิ่งจะลองแต่งหน้ากาแฟดู ตอนแรกๆ มันก็ยากนะ แต่ตอนนี้หนูก็คิดว่ามันสนุกดีอะ.../
ทั้งสองคนฟังสิ่งที่ลูกสาวของพวกเธอเล่าให้ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
/แล้วล่าสุด... หนูยังเคืองพี่เขาไม่หายเลยอะ/
“ทำไมเหรอ ?”
/ก็พี่เขาเอาตุ๊กตาเคโรโร๊ะของหนูไปซัก แล้วดันทำสีตกใส่อะดิ ตัวที่แม่ซื้อให้หนูอะ ! จากสิบโทสีเขียวกลายเป็นสีรุ้งไปเลย/
“ยัยนั่นมันคงไม่ได้ตั้งใจหรอกน่า... เอาไว้เดี๋ยวแม่ซื้อให้ใหม่ก็ได้เจ้าสิบโทตัวนั้นอะ”
แทยอนพูดขึ้นและเอามือปาดน้ำตาออก ไม่ใช่เพราะเศร้า หรือซึ้ง... เพราะอดที่จะขำเสียมิได้ที่ลูกสาวของเธอทะเลาะกับแฟนตัวเองเพราะแค่ตุ๊กตาตัวเดียว
“เอาน่า... เดี๋ยวแม่ซื้อให้ใหม่นะ”
ทิฟฟานี่พูดขึ้นและยิ้มออกมาบางๆ อย่างชอบใจ เพราะเธอรู้ดีว่าลูกสาวของเธอติดการ์ตูนเรื่องนั้นมากแค่ไหน แล้วอีกอย่าง... ลูกสาวของเธอก็เก่งน่าดูที่มาลากแทยอนให้ไปดูจนติดไปกับเขาด้วย
ทั้งสามยังคงคุยกันไปเรื่อยๆ จนลืมเวลา... เผลอแปปเดียวก็เกือบจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว
/งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ... รักแม่นะ/
เด็กสาวพูดยิ้มๆ
“อื้อ...”
แทยอนตอบกลับ ก่อนที่ซอฮยอนจะกดวางสายไป ทั้งสองจึงยืนมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนที่จะยิ้มให้กัน
“เราเองก็เข้าไปนอนพักกันบ้างเถอะ...”
“อื้อ !”
แทยอนตอบกลับและเอื้อมมือส่งไปให้กับคนรักของตน ราวกับเป็นการเชิญชวนให้ไปนอนด้วยกัน ซึ่งทิฟฟานี่เองก็คว้ามือของแทยอนเอาไว้ ก่อนที่ทั้งคู่จะหายกลับเข้าไปด้วยกัน
อีกฟากโลกหนึ่ง ณ. กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้...
“โทรไปหาใครเหรอที่รัก ?”
น้ำเสียงหวานๆ ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ซอฮยอนจึงค่อยๆ หันกลับไปและยิ้มให้กับยูนอาที่เธอรัก
“ก็โทรไปฟ้องแม่เรื่องที่พี่ทำตุ๊กตาสิบโทของหนูเป็นสีรุ้งนั่นแหล่ะ !”
“ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอ ?”
เธอเอ่ยถามด้วยเสียงอ่อย กึ่งสำนึกผิดและต้องการที่จะอ้อน แต่ซอฮยอนก็ยังคงนิ่งเฉย และเดินกระทืบเท้าจากไปอย่างงอนๆ ทำเอายูนอาที่อุตส่าห์อ้อนแล้วต้องมองตามหลังไปอย่างค้อนๆ
อะไรกัน… คนเขาอุตส่าห์ง้อแล้วนะ… เชอะ !
กลับมาที่ด้านของทิฟฟานี่และแทยอนอีกครั้ง เธอทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอันแสนจะนุ่มนิ่มกางแขนและขาออกอย่างสบายๆ ก่อนที่จะหลับตาลงและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ทิฟฟานี่มองดูคนรักของตนและยิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่จะค่อยๆ คลานขึ้นเตียงไปและนอนลงข้างๆ แทยอน ก่อนที่จะเขยิบเอาหัวของเธอไปหนุนแขนของแทยอนเอาไว้ ความรู้สึกในตอนนี้มันทำให้เธอคิดย้อนกลับไปถึงเมื่อครั้งแรกๆ ที่เธอได้คบกับแทยอนเลย
.
.
.
เมื่อก่อน… คนที่เคยหนุนแขนของเธอ ก็คือฉัน… ทิฟฟานี่คิดในใจและเหลือบมองดูแทยอนคนรักสักพัก พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ แล้วเราเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไรกันนะ… ? เธอคิดต่อก่อนที่จะหลับตาลงซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่แทยอนค่อยๆ พลิกตัวกลับมาและโอบกอดสามีที่รักของเธอเอาไว้
ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน… คนที่เป็นสามี อาจจะเป็นเธอ… ก็ตามที
“กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ ฟานี่อา ?”
น้ำเสียงใสๆ ของแทยอนดังขึ้นเบาๆ ทิฟฟานี่จึงพลิกตัวกลับมาและยิ้มให้
“ไม่มีอะไรหรอก… ก็แค่คิดถึงช่วงวันเวลาเก่าๆ น่ะ”
“ทำไมเหรอ ?”
เธอถามต่อ
“ก็แค่เห็นเหมือนเธอกำลังคิดอะไรอยู่เท่านั้นแหล่ะ ถึงได้ถาม…”
แทยอนเงียบสักพักและถามขึ้นต่อ
“แล้วที่ว่าวันเก่าๆ มันยังไงเหรอฟานี่อา ?”
“ก็ตั้งแต่ครั้งแรกๆ ที่เราได้รู้จักกันน่ะ เธอจำได้ไหมว่าเราพบกันยังไง… แทยอนอา ?”
“จำได้สิ…”
.
.
.
“
จำได้ดี ไม่มีลืมเลย…”
-------------------------------
ย้อนกลับไปเมื่อราวๆ 4 ปีก่อน... (Tiffany’s Point of View)
กลับไป... เมื่อครั้งแรกๆ ที่ฉันได้รู้จักกับเธอ คิมแทยอน...
เธอจะรู้ไหมนะ ว่าไม่ใช่แค่เธอหรอกที่แอบมองฉัน แต่ฉันก็แอบมองเธออยู่เหมือนกัน... จะว่าไงดีล่ะ เอาเป็นว่าฉันเองก็สนใจเธออยู่เหมือนกันละกัน ^^
ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ... ที่ฉันเริ่มสนใจในตัวเธอ
ฉันได้แต่นั่งมองเหม่อออกไปยังวิวทิวทัศน์ทางด้านนอกของหน้าต่างห้องเรียน แสงอาทิตย์อ่อนๆ สาดส่องเข้ามาภายในห้องกระทบกับผิวอันขาวเนียนของสาวตายิ้ม ทำให้แม้แต่เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างยูริยังอดที่จะชื่นชมเสียมิได้เลย
“เธอเป็นบ้าอะไรของเธอน่ะฟานี่ เห็นเอาแต่นั่งเหม่อมานานละ ?”
“ก็แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ น่ะ... ว่าแต่เธอเถอะ ได้ข่าวว่าแอบสนยัยยูริอยู่ไม่ใช่รึไงล่ะ ?”
ฉันถามกลับและรอดูท่าทีของเจ้าหญิงน้ำแข็งที่กำลังนั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ
ดูท่าจะจริงแฮะ ที่ยัยนี่มันชอบยัยยูริ... ยัยนั่นมันมีอะไรน่าสนใจนักงั้นเหรอไงน่ะ... ความจริงชั้นก็อยากจะถามแบบนี้อยู่หรอกนะ แต่กลัวยัยนี่มันจะถามกลับน่ะสิ แล้วฉันล่ะ...
ทำไมฉันถึงสนใจคิมแทยอน...
.
.
.
นั่นสิ... ทำไมชั้นถึงได้สนใจผู้หญิงคนนั้นกันนะ ?
และไม่ใช่เพียงแค่ครั้งเดียวที่ฉันได้เห็นคิมแทยอน ฉันน่ะเห็นเธอบ่อยนะ แต่ไม่กล้าเข้าไปทัก ไม่กล้าเข้าไปพูดด้วยน่ะสิ ความจริง... ถ้าฉันมีความกล้ามากกว่านี้สักนิด ก็คงจะได้เข้าไปพูดคุยกับเธอแล้ว
ฉันได้แต่นั่งถอนหายใจขณะที่นั่งมองเหม่อออกไปทางด้านนอกของร้านกาแฟใกล้ๆ กับรั้วมหาวิทยาลัย กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของกาแฟนั้นไม่ต่างอะไรกับแบ็คกราวน์ที่ขาดไม่ได้ ฉันยังคงนั่งจิบกาแฟแก้วโปรดของฉันต่อไปทีละน้อยๆ และมองดูอะไรไปเรื่อยๆ
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหม ?”
จนกระทั่งเสียงใสๆ ของหญิงสาวคนหนึ่งจะดังขึ้นตรงหน้า ฉันจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปอย่างช้าๆ และภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า ก้ทำให้ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา
“ท... แทยอน ?”
“เธอชอบมานั่งดื่มกาแฟที่นี่งั้นเหรอ ทิฟฟานี่ ?”
แทยอนถามขึ้นขณะที่ฉันยังคงเอาแต่นั่งจิบกาแฟไม่กล้ามองขึ้นตรงๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ ? ก็เพราะว่าฉันอายน่ะสิ ถึงอยากจะเจอ อยากจะเข้าไปพูดคุยด้วย แต่พอเอาเข้าจริง... ไม่รู้ความกล้ามันหายไปไหนหมด
บ้าชะมัดเลยฉัน !
“อ... อือ มันดูสงบๆ แล้วก็มีความเป็นส่วนตัวสูงน่ะ”
ฉันตอบกลับและมองดูหญิงสาวตรงหน้าที่รู้ว่าว่าเธอเองก็จะหน้าแดงเหมือนกัน
“เมื่อกี้...”
“อะไรเหรอ ?”
“ก็ยัยยูริมันอยากจะมาขอแลกห้องกับฉันน่ะสิ...”
ว… ว่าไงนะ ?
ฉันจ้องกลับอย่างงงๆ กับสิ่งที่ตนเองเพิ่งจะได้ยินเมื่อสักครู่ ม… หมายความว่าไง ยูริกับเธอจะแลกห้องกัน… อ… อย่างนั้นน่ะเหรอ ? สายตายังคงจ้องไปที่แทยอนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“อืม… เห็นว่ายัยนั่นอยากจะอยู่กับเจสสิก้า ชั้นเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมมันถึงได้ด่วนอะไรขนาดนี้…”
เธอเงียบไปสักพักและเงยหน้าจ้องมองตรงมายังฉัน
“แล้ว… แล้วเธอค… คิดว่ายังไงล่ะ ?”
ไร้ซึ่งคำตอบใดๆ ต่างฝ่ายก็ต่างนิ่งเงียบกันอยู่อย่างนั้น ไม่เพียงแค่เงียบ แต่ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากันด้วย… ฉันพยายามจะทำตัวให้เป็นปกติ ทั้งๆ ที่ตอนนี้หัวใจมันไม่ยอมฟังคำสั่งเลย แม้ว่าจะพยายามสั่ง พยายามบังคับให้มันกลับมาเต้นเป็นปกติ เพราะตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นยังกับมันจะกระโดดออกมานอกอกอยู่แล้ว
เย็นไว้ทิฟฟานี่… เย็นไว้…
“ไม่รู้สิ…”
ฉันตอบกลับ และเปลี่ยนเป็นมองเหม่อออกไปยังวิวทางด้านนอกของร้านแทน เพราะขืนนั่งจ้องกลับไป แทยอนจะรู้น่ะสิว่าฉันกำลังเขินจนหน้าแดงเนี่ย
แต่ก็ไม่ใช่แค่ทิฟฟานี่เท่านั้น… แทยอนเองก็กำลังหน้าแดงอยู่เช่นกัน แม้ว่าเธอจะพยายามเงยหน้ามองดูทิฟฟานี่ที่นั่งอยู่ตรงข้าม แต่ก็เพราะว่ากลัวอีกฝ่ายจะรู้ตัว เธอจึงได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตาต่อไปแบบนั้นเท่านั้น จนกระทั่งเธอถามย้ำขึ้นอีกครั้ง
“แล้วเธอจะว่ายังไงล่ะ ?”
ฉันหันกลับไปมองดูหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามอีกครั้ง
“ไม่รู้สิ…”
“เหรอ… ?”
แทยอนตอบกลับเบาๆ น้ำเสียงของเธอเหมือนกับคนที่กำลังผิดหวัง และทำท่าเหมือนกับจะลุกออกไปจากที่นั่ง ทำให้ฉันต้องเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ พร้อมกับตอบกลับไปเบาๆ
“งั้นฉันจะลองเอาไปคุยกับเจสสิก้าดูก่อนก็แล้วกัน… ดูท่ายัยนั่นเองก็จะสนใจยูริอยู่เหมือนกัน”
“จ… จริงเหรอ ?”
“อือ…”
ฉันตอบกลับ…
.
.
.
และนี่ล่ะมั๊ง สาเหตุที่ฉันและแทยอนได้มานอนอยู่ห้องเดียวกัน
หลังจากที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ทั้งฉันและแทยอนก็เริ่มจะสนิทกันมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกับเพื่อนของฉันเจสสิก้า และยูริ ซึ่งดูท่าความสัมพันธ์ของสองคนนั้นจะไปแบบก้าวกระโดดกันเลยทีเดียวล่ะ ส่วนฉันกับแทยอนน่ะเหรอ ?
ในตอนนี้เราก็ยังคงอยู่ในฐานะของคำว่า ‘เพื่อน’ ล่ะนะ ไม่เกินเลยไปกว่านั้น
แม้ว่าใจจริงของเรา จะยังไม่ชัดเจนก็เถอะ…
เพราะฉันเองก็ไม่รู้ว่าฉันคิดกับเธอยังไง… เหมือนๆ กับที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าคิดกับฉันยังไงนั่นแหล่ะ
ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น… แต่ทำไมตอนที่ฉันเห็นเธอไปกอดกับเพื่อนสาวอีกคน… หัวใจของฉันมันถึงรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลยล่ะ… มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างหายไป ช่วงท้องของฉันมันรู้สึกโหวงเหวงแปลกๆ ไม่รู้สิ… ฉันเองก็ไม่รู้จะอธิบายไอความรู้สึกนี้ว่ายังไงหรอกนะ มันเหมือนกับ จิตใจมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัว… มันกังวลใจ มัน…
รู้สึกเจ็บ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…
ไอความรู้สึกแบบนี้จะเรียกมันว่าอะไรล่ะ ?
หึง… งั้นเหรอ ?
แล้วทำไมฉันถึงต้องหึงละ… ในเมื่อ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน นั่นสินะ… เราไม่ได้เป็นอะไรกัน นี่นา…
แต่น่าแปลกที่น้ำตาฉันกลับไหลออกมาเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ด้วยนะ…
.
.
.
ทำไมกัน ?
ถึงแม้จะได้มารู้เอาทีหลังว่าต่างคนต่างเข้าใจผิดไปกันเอง… แต่นั่นก็ทำให้ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการคืออะไร
ใช่… สิ่งที่ฉันต้องการก็คือเธอไงล่ะ คิมแทยอน… แล้วเธอจะรู้ไหมนะ ว่านับจากวันนั้น จนถึงวันนี้… ฉันมีความสุขมากแค่ไหน ?
ฉันหันกลับไปมองดูแทยอนคนรักที่กำลังนอนแผ่อยู่บนเตียงข้างกาย แม้ว่านานมาแล้วที่ฉันไม่ได้นอนหนุนแขนของเธอในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นแบบนี้… แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้ทำให้เธอมีความสุข แบบที่เธอเคยมอบให้กับฉันเมื่อก่อนไงล่ะ แทยอนอา…
เธอจะรู้ไหมนะ แทยอนอา…
----------------------------------
“แล้วอนาคตของเราต่อไปจะเป็นยังไงนะ ?”
น้ำเสียงหวานๆ ของแทยอนดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับก้มมองดูทิฟฟานี่ที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของตนและยิ้มออกมาบางๆ ทั้งๆ ที่เมื่อกี้เธอก็ยังตื่นอยู่แท้ๆ แต่ไหงกลับมาหลับไปง่ายๆ แบบนี้ล่ะ ฮะๆ
แทยอนหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
นั่นสิ... อนาคตของเราจะเป็นยังไงต่อไปนะ... ?
.
.
.
(Taeyeon’s Point of View)
ช่วงเวลาค่ำคืนได้ผ่านพ้นไปเตรียมพร้อมต้อนรับเช้าวันใหม่ที่กำลังจะผลัดเปลี่ยนเข้ามา สายลมอ่อนๆ พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างทางหัวนอนที่เปิดอ้าเอาไว้ ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนจากสีดำหมองให้อ่อนลงจนไล่แปรเปลี่ยนเป็นสีส้มประกายทองสว่างไสวที่เส้นขอบฟ้า ก่อนที่พระอาทิตย์แห่งเช้าวันใหม่จะค่อยๆ โผล่ขึ้นมา
กระทั่งเวลาผ่านไปอีกสักพัก... แสงแดดก็เริ่มสาดส่องเข้ามา
“ที่รัก... ตื่นได้แล้วน่า วันนี้คุณบอกจะไปว่ายน้ำเล่นกับชั้นนี่นา...”
น้ำเสียงหวานๆ ของทิฟฟานี่คนรักดังขึ้นพร้อมกับแรงเขย่าเบาๆ ช่วยทำให้แทยอนที่กำลังหลับอยู่ต้องรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจากภวังค์ด้วยความงัวเงีย แต่เพราะความง่วงจึงทำให้เธอเลือกที่จะนอนต่อไปอีกสักพัก จนทิฟฟานี่ที่นั่งรออยู่ข้างๆ จะรู้สึกฉุนขึ้นมา
“คิมแทยอน !”
พร้อมกับเขย่าตัวเธอแรงขึ้น จนแทยอนต้องสปริงตัวลุกขึ้นมา
“วันนี้เธอสัญญากับฉันแล้วว่าจะไปว่ายน้ำเล่นกับฉัน แล้วเธอก็เป็นคนบอกเองด้วยว่าจะพาฮยอนอาไปเดินเล่นด้วย เพราะงั้นไม่ต้องมานอนต่อเลยนะ !”
“ฮยอนอา ?”
ฉันถามกลับอย่างงงๆ ใครกันล่ะ ฮยอนอา ? พร้อมกับขยี้ตาและมองไปทางทิฟฟานี่คนรักที่กำลังยืนกอดอกอยู่ ข้างๆ มีเด็กสาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักคล้ายๆ กับฉันยืนเกาะชายเสื้อของทิฟฟานี่อยู่ ฉันลองขยี้ตาอีกครั้งและเพ่งสายตามองไปทางเด็กสาวคนนั้น
แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยถามอะไรต่อ เด็กสาวคนนั้นก็เอ่ยขึ้นเบาๆ
“แม่คะ !”
พร้อมกับวิ่งตรงเข้ามาหาและโอบกอดฉันเอาไว้ ความสงสัยเริ่มถาโถมเข้ามาจู่โจมสมองที่ยังเบลอๆ ของฉัน ไม่เพียงแค่นั้น แม้แต่ทิฟฟานี่คนรักของฉัน... เธอเองก็ดูเปลี่ยนไปมากเช่นกัน
นี่มันอะไรกัน... ?
ฉันมองไปทางทิฟฟานี่ที่กำลังจะเดินเข้ามาหา ใบหน้าของเธอดูคมเข้มขึ้น และสวยงามขึ้นจนฉันเองยังแทบจำไม่ได้เลย ว่านั่นคือคนรักของฉันจริงๆ น่ะเหรอ ? แล้วไหนจะเด็กคนนี้ที่มาเรียกฉันว่าแม่อีก... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกัน ?
“เธอเป็นอะไรของเธอน่ะแทยอนอา ?”
“ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ?”
เธอถามต่อพร้อมกับส่งมือมาสัมผัสที่หน้าผากของฉันเบาๆ
“ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่นา... แล้วเป็นอะไรของเธอน่ะ ?”
.
.
.
“ชั้นขอถามอะไรแปลกๆ หน่อยได้ไหม ?”
“อะไรเหรอ ?”
“คือ... ฉันกับเธอมีลูกกันตั้งแต่เมื่อไรน่ะ ?”
“เธอเจ็บมากไหมน่ะ ?”
ทิฟฟานี่เอ่ยถามขึ้นพร้อมกับส่งมือมาสัมผัสที่แก้มขวาที่ปรากฏเป็นรอยแดงเพราะฝ่ามือของทิฟฟานี่คนรัก ไม่รู้ว่าเธอจะโกรธอะไรกันนักหนา เพราะชั้นไม่รู้จริงๆ นี่นาว่าชั้นกับเธอมีลูกกันได้ยังไง แล้วตั้งแต่เมื่อไร ?
เดี๋ยวนะ... หรือว่านี่คือความฝันของฉัน ?
น่าแปลกที่พอคิดได้ดังนั้น ความทรงจำต่างๆ ก็เริ่มไหลเข้ามาในหัว มันเป็นความทรงจำที่ฉันไม่เคยได้รับรู้มาก่อนเลย ทั้งเรื่องที่ฉันกับทิฟฟานี่มีลูกด้วยกัน และเรื่องการใช้ชีวิตของพวกเรา... หลังจากที่ได้แต่งงานและอยู่มาด้วยกัน
มันเหมือนกับว่า... นี่เป็นเรื่องในอนาคตที่ฉันหวังจะได้เห็นน่ะสิ
และฉัน... ก็ได้เห็นมันจริงๆ
“ไม่หรอก... ก็แค่นิดหน่อยน่ะ”
ฉันตอบกลับไปเบาๆ... และหันไปยิ้มให้กับทิฟฟานี่คนรักของฉัน เธอดูเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน จากหญิงสาวหน้าหวานกลับกลายเป็นหญิงสาวที่ดูคมเข้มและดูมีเสน่ห์ดึงดูดแบบผู้ใหญ่ ทุกอย่างที่เป็นเธอในตอนนี้ดูช่างมีเสน่ห์มากเสียเหลือเกิน
ฉันขยับเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับโอบกอดทิฟฟานี่เอาไว้ และจุมพิตเธอบนริมฝีปากเบาๆ ด้วยความรักพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใสเหมือนเช่นทุกครั้ง ก่อนที่จะขยับถอยห่างออกและหันมามองลูกสาวของฉัน คิมฮยอนอา
“งั้นเราไปเดินเล่นกันดีกว่า แต่ขอแม่ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะ อยู่กับแม่ฟานี่ไปก่อนล่ะ”
ฉันพูดและยิ้มให้กับลูกสาวที่สุดแสนจะน่ารัก และยีหัวแกเล่นเบาๆ ด้วยความรักและความเอ็นดู ก่อนที่จะเดินออกมาจากบริเวณนั้นและปล่อยให้ทิฟฟานี่อยู่กับลูกสาวไป และหลังจากที่ใช้เวลาทำธุระส่วนตัวไม่นาน ฉันก็เดินนำออกมาจากตัวบ้านพัก พร้อมกับกางแขนและยืดออกอย่างสบายๆ
ฮ้าาา !! อากาศเช้าๆ นี่มันช่างดีซะเหลือเกิน…
ฉันสูดอากาศเข้าปอดอย่างสบายๆ และหันมองออกไปยังวิวของท้องทะเลอันสวยใสที่ทอดยาวออกไปไกลสุดสายตา แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องลงมาทำให้ทั้งผืนทรายสีขาวละเอียดและผืนน้ำทะเลสีครามนั้นดูสดใสขึ้นราวกับถูกแต่งแต้มและรังสรรค์จากพระผู้เป็นเจ้าเลย…
จนทำเผลอมองดูอยู่อย่างเนิ่นนานโดยมิรู้จักเบื่อเลย…
ฉันมองดูลูกสาวตัวเล็กที่กำลังวิ่งเล่นอยู่บนผืนทรายอย่างสนุกสนานและยิ้มออกมาบางๆ ไม่เพียงแค่ฉันเท่านั้นที่รู้สึกมีความสุข แม้แต่ทิฟฟานี่คนรักที่ยืนอยู่ข้างกาย ก็ยิ้มออกมาเพราะกำลังมีความสุขเช่นเดียวกัน
“โอ๊ยยย !!”
เสียงร้องของลูกสาวที่สะดุดล้มลงบนผืนทรายดังขึ้น ทำให้ฉันรีบหันกลับไปและเร่งฝีเท้าวิ่งเข้าไปหาทันทีเพราะความเป็นแม่ ที่เป็นห่วงลูกสาวของตน ฉันค่อยๆ จับที่แขนของฮยอนอาขึ้นเบาๆ และปัดเอาฝุ่นทรายที่เปรอะอยู่ออกเบาๆ
“ไม่เป็นอะไรนะคะ ไม่เป็นอะไรแล้ว…”
ฉันพูดขณะปัดทรายที่เปื้อนเปรอะออกจากชุดของลูกสาว
“แม่อยู่นี่แล้ว ไม่เป็นอะไรนะคะ…”
ฮยอนอาไม่ตอบอะไร เธอได้แต่พยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงตอบรับแม้ว่าน้ำตาจะคลอเบ้าก็ตาม ฉันค่อยๆ ปาดหยาดน้ำตานั้นออกอยางเบามือ ก่อนที่จะดึงเอาลูกสาวเข้ามากอดอย่างอบอุ่น ทิฟฟานี่ที่อยู่ใกล้ๆ จึงย่อตัวนั่งลงและลูบหัวของฮยอนอาเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ…”
เราทั้งสองยังคงนั่งมองดูลูกสาวนั่งเล่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก หมู่เมฆเบื้องบนยังพอเคลื่อนตัวผ่านดวงอาทิตย์ช่วยบดบังแสงแดดที่สาดส่องลงมาได้เป็นช่วงๆ สายลมเอื่อยๆ ก็ยังคงพัดผ่านไปมาอยู่อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย ฉันเอนศีรษะพิงซบกับไหล่ของทิฟฟานี่เบาๆ พร้อมกับหลับตาลง
เสียงดังหวีดหวิวของสายลมยังคงพัดผ่านไปมาให้ได้ยินเป็นระยะ กระทั่งสัมผัสอันอบอุ่นจากฝ่ามือของทิฟฟานี่จะโอบไหล่ของฉันเบาๆ และดึงกระชับเข้าไปกอดให้แนบแน่นยิงขึ้น
มันจะมีอะไรที่ทำให้รู้สึกมีความสุขไปมากกว่านี้อีกไหมนะ ?
“แม่คะ ! ดูนี่สิ !!”
กระทั่งฮยอนอาที่น่ารักเดินเข้ามาหาอีกครั้ง พร้อมกับเปลือกหอยสวยงามชิ้นหนึ่ง มันดูคล้ายกับผิวของไข่มุกที่สะท้อนกับแสงแดดเป็นเหลือบรุ้งดูสวยงาม ฉันหันกลับไปยิ้มให้กับลูกสาวที่น่ารักของตน ก่อนที่ทิฟฟานี่จะอุ้มเธอขึ้นมานั่งอยู่ระหว่างกลางของเราทั้งสอง
พร้อมกับโอบเอาไว้เบาๆ
“เราเองก็ไปเล่นน้ำกันเถอะ ไหนๆ ก็อุตส่าห์ได้มาพักทั้งที”
ทิฟฟานี่เอ่ยชวนพร้อมกับพยุงตัวลุกขึ้นและปัดฝุ่นทรายออกจากก้น ส่งสายตาเชิญชวนพร้อมกับมือขวาที่ยื่นมาตรงหน้า แทยอนยิ้มตอบกลับไปพร้อมกับส่งมือไปจับมือข้างนั้นของทิฟฟานี่เอาไว้
“เอาสิ…”
เธอตอบกลับเบาๆ
และยิ้มออกมา…
.
.
.
ทิฟฟานี่ที่นอนหนุนแขนของแทยอนค่อยๆ ยันตัวขึ้นมาและมองดูภาพใบหน้าของหญิงสาวคนรักของเธอที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างกายและยิ้มออกมา
เธอกำลังฝันถึงเรื่องอะไรอยู่กันนะแทยอนอา…
ถึงได้ยิ้มซะกว้างแบบนี้…^^
--------------------------------------
รุ่งเช้าของวันต่อมา… แสงแดดอ่อนๆ เริ่มสาดแสงเข้ามา พร้อมๆ กับสายลมเย็นๆ ที่พัดผ่านไปมาอย่างไม่เคยหยุดนิ่ง อากาศเย็นสบายที่ไม่สามารถหาได้จากในเมืองหลวงทำให้สองสาวที่นอนกอดกันอยู่แทบไม่อยากจะตื่นขึ้นจากความฝันอันแสนหวานเลย
วิ้วว… วิ้วววว…
สายลมแผ่วๆ ที่พัดผ่านใบหูส่งเสียงเบาๆ คล้ายกับเสียงกระซิปปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมา ทิฟฟานี่เป็นคนแรกที่รู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียใช้มือข้างขวาป้องปากยามหาว ก่อนที่จะใช้ยกขึ้นมาระดับสายตาบังแสงแดดที่เริ่มสาดส่องเข้ามา สีสันอันสวยงามของธรรมชาติยามเช้า เหมือนกับเป็นภาพเขียนด้วยปลายพู่กันของศิลปินระดับชาติเลยก็มิปาน
ทั้งแสงเงา… ประกายระยิบระยับที่สะท้อนกับผืนน้ำ… สีเขียวสดของต้นไม้นานาพันธุ์
ทุกอย่างล้วนมารวมกันราวกับเป็นภาพเขียนขนาดใหญ่ที่ไม่สามารถอธิบายถึงความงดงามของมันออกมาได้เลย
ทิฟฟานี่ค่อยๆ บิดขี้เกียจอย่างช้าๆ แม้ว่าดวงตาจะยังคงลืมได้ไม่เต็มที่ แต่เธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงสาวคนรักที่ขยับตัวลุกขึ้นตามมา พร้อมกับยิ้มให้บางๆ ด้วยความรัก
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ… ที่รัก”
แทยอนกล่าวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนหวาน เช่นเดียวกับสาวตายิ้มที่ค่อยๆ ยื่นใบหน้าเข้าไปหา และบรรจงมองรสจูบอันแสนอ่อนหวานให้กับแทยอน และถอนออกอย่างช้าๆ
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ… แทยอนอา”
.
.
.
เวลา 10.30 นาฬิกา ช่วงเวลาสุดท้ายก่อนการเดินทางกลับสู่กรุงโซลประเทศเกาหลี…
ทั้งสองยังคงใช้เวลาที่เหลือเดินเลียบหาดทรายสีขาวไปด้วยกันปล่อยให้เกลียวคลื่นที่สาดซัดเข้ามาสัมผัสกับปลายเท้าที่แช่อยู่ในน้ำ สายตามองตามเกลียวคลื่นที่สาดซัดเข้าฝั่งไปจนเกือบถึงรองเท้าแตะของพวกเธอที่ถอดวางคู่กันเอาไว้ พลันสายตาเหลือบไปเห็นเจ้าปูเสฉวนตัวน้อยที่ค่อยๆ ไต่ขึ้นรองเท้า ทิฟฟานี่จึงชี้ให้แทยอนคนรักดู
“ดูนั่นสิแทยอนอา…”
ปลายนิ้วชี้ไปทางเจ้าปูตัวนั้น… แต่แทยอนกลับไม่ทันได้เห็น เพราะสายตาของเธอไม่ได้อยู่ที่ปลายนิ้วของทิฟฟานี่ แต่สายตาของเธอกลับจดจ้องอยู่ที่สิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนี้…
ตัวที่ทิฟฟานี่สวมอยู่ต่างหาก…
“เธอจ้องอะไรของเธออยู่น่ะแทยอนอา !”
กล่าวขึ้นด้วยท่าทีเขินๆ ใบหน้าแดงก่ำ นั่นจึงทำให้หญิงสาวร่างเล็กอย่างแทยอนยิ้มออกมาบางๆ และพูดขึ้น
“ก็มองเธอไงล่ะ ฟานี่อา…”
พร้อมกับฉีกยิ้มน้อยๆ ทำให้ดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น แทยอนค่อยๆ ส่งมือเอื้อมไปกุมแขนของทิฟฟานี่เอาไว้ และเริ่มก้าวขาออกเดินไปด้วยกันอีกครั้ง สายลมที่ปะทะเข้ามาทำให้ปลายผมเริ่มพลิ้ว แสงแดดที่สาดส่องลงมาทำให้ทิฟฟานี่ต้องหันไปหยิบหมวกใบเล็กที่ผูกคล้องอยู่กับคอของแทยอนนำมาสวมกันแดดให้กับเธอ
“เดี๋ยวก็ได้เวลากลับแล้วสิ…”
แทยอนสาวร่างเล็กกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ราวกับยังไม่อยากจะกลับ
“นั่น !”
“อะไรเหรอแทยอนอา ?”
ทิฟฟานี่เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยพร้อมกับหันไปดูตามทิศที่แทยอนคนรักของเธอชี้ ทิฟฟานี่ใช้เวลานึกอยู่เพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะหันมาหยิกแก้มแทยอนที่รักของเธอเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้
“แหม… ทีอย่างนี้ล่ะจำได้แม่นเชียวนะคะที่รัก”
“อ… โอ๊ย อ่าอิกแองอั๊กอิ (โอ๊ยอย่าหยิกแรงนักสิ)”
ทิฟฟานี่ยังคงยิ้มและหัวเราะอย่างชอบใจขณะที่มองดูหญิงสาวคนรักของตัวเองลูบที่แก้มขวาข้างที่ถูกหยิกป้อยๆ ก่อนที่จะดึงเอาร่างของคนรักเข้ามาและหอมแก้มเธอเบาๆ
“หายเจ็บนะคะที่รัก”
พร้อมกับรอยยิ้ม
“ไหนๆ วันนี้ก็วันสุดท้ายแล้ว… เราลองไปทำอะไรที่เรายังไม่ได้ทำกันดีกว่า ตรงไหนที่เรายังไม่ได้ไป…”
“นั่นสิ… อ้อ ! อย่าลืมซื้อของฝากไปให้ซอจูด้วยนะ !”
แทยอนเอ่ยขึ้น
“อันนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วล่ะที่รัก ^^”
ทิฟฟานี่ตอบกลับ ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินกลับขึ้นมายังบริเวณที่ได้ถอดรองเท้าเอาไว้ และเดินไปนั่งลงที่เนินเล็กๆ ที่ด้านล่างนั้นเคยเป็นที่ๆ พวกเธอได้มีโอกาสมาทำอะไรต่อมิอะไรกัน
ทั้งสองหันหน้ามองกันสักพัก… และไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ใบหน้าของพวกเธอก็ค่อยๆ เลื่อนเข้าหากัน
.
.
.
และจูบกันในที่สุด
---------------------------------
ซ่าา… ซ่าาา…
เสียงของเกลียวคลื่นที่สาดซัดเข้ากระทบผืนทรายที่ชายฝั่ง พระอาทิตย์ดวงโตที่ค่อยๆ ลับขอบฟ้าไปทีละน้อยๆ บรรยากาศยามที่ท้องฟ้านั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มประกายสีทองดูสวยงามช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจยิ่งนัก สายลมพัดหวีดหวิวไปมาอย่างไม่ขาดสายช่วยคลายความรู้สึกต่างๆ ที่ค้างคาอยู่ในใจให้หายไปทีละนิด
ทิฟฟานี่มองดูแทยอนคนรักที่เพิ่งจะลุกเดินไปยังชายหาดเบื้องหน้าก่อนที่จะนั่งลง เธอมองดูการกระทำของภรรยาที่รักอยู่อย่างนั้นสักพักด้วยความสงสัย กระทั่งแทยอนจะหันซ้ายหันขวาและลุกไปหยิบเอากิ่งไม้มา…
และเริ่มบรรจงเขียนลงบนผืนทรายอย่างช้าๆ…
T
A
E
Y
E
O
N
เมื่อได้เป็นชื่อของเธอ แทยอนก็ยิ้มกริ่มออกมาอย่างชอบอกชอบใจจนทิฟฟานี่ต้องตัดสินใจลุกขึ้นไปดู
A
L
.
.
.
“จะเขียนคำว่าอะไรเหรอ ?”
น้ำเสียงหวานๆ พร้อมรอยยิ้มดังขึ้นจนแทยอนค่อยๆ หันกลับไปอย่างช้าๆ หน้าของเธอแดงขึ้นเล็กน้อยเพราะความเขินอายก่อนที่จะหอมแก้มหญิงสาวที่รักไปฟอดใหญ่และหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเขียนต่อ
W
A
Y
S
“Taeyeon always…”
ทิฟฟานี่เริ่มอ่านตามสิ่งที่แทยอนคนรักของเธอเขียน
“Love Tiffany เหรอ ?”
พร้อมกับเดาต่อ ทำเอาแทยอนถึงกับชะงักและหยุดเขียนไปทันที
“อือฮึ !”
เธอตอบกลับและเริ่มเขียนต่อจนกระทั่งมันเสร็จ ทิฟฟานี่ค่อยๆ โอบกอดร่างของแทยอนเอาไว้หลวมๆ พร้อมกับอ่านข้อความที่ภรรยาเธอเขียนเอาไว้บนผืนทรายเบาๆ
“Taeyeon always love Tiffany…”
และเงียบไปสักพัก พร้อมกับกระซิปตอบกลับ
“Me too sweetheart, I always love you… my Taeyeon”
พร้อมกับจุมพิตเธอที่ริมฝีปากเบาๆ… ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นรสจูบที่แสนดูดดื่มแทน
.
.
.
Final Part will be launched soon…
NC [18+] Sex on the beach : TifTae
ความคิดเห็น