Abstract special [ความสัมพันธ์ห้วงพิเศษ1]

ข้อมูลเบื้องต้น

ความสัมพันธ์ห้วงพิเศษ 1

AbstractGB .. Special 

"Happy New Year 2018"

"ไหนบอกว่าจะกลับบ้าน"

"มันดึกแล้ว"

"ไม่กลับไปฉลองปีใหม่กับที่บ้านเหรอพี่"

"ไม่หรอก ป่านนี้นอนกันหมดแล้วมั้ง"

ยิ้มจางๆส่งไปให้

"ปีนี้ดีจังนะ ได้ผ่านข้ามปีไปพร้อมกัน"

"อื้อ ขอให้เป็นปีที่ดีตลอดทั้งปีเลยนะพี่ก็อต"

"เหมือนกัน"

ยกมือขึ้นขยี้หัวไปมา ส่งยิ้ม หัวเราะจนตาแทบจะปิด

ก๊อกๆ!

"ใครมา"

"ไม่รู้อะ ผมไปเปิดประตูแป๊บนะ"

"เดี๋ยว! ใส่เสื้อด้วย"

"อื้อๆ"

รับมาสวมลงหัว ยืดแขนออกใส่ลงไป

"เฮ้ย! พี่เป็นใครอะ"

"สวัสดีปีใหม่ค่ะ"

ยิ้มทักทาย ยื่นมือผลักประตูเข้าไปอย่างวิสาสะ

(อย่าหมั่นไส้เรา)

"อุ่ย! มีคนอยู่ด้วย นี่อยู่ด้วยกันเหรอ"

"เปล่าครับ"

"งั้นก็ไปๆมาๆบ่อย"

"..."

"ไม่ต้องตกใจ พี่คือม่านบูรพาค่ะ 

ยินดีที่ได้รู้จักพิเดชน้องก้อย เอ๊ย! น้องก็อตน้องบาส อิอิ"

"ใครวะ"

"แนะนำไปแล้วไง ไม่พูดซ้ำเนอะ"

"..."

"อะ งง งงเด้ นี่ไม่ต้องทำหน้างง แวะมาคุยด้วยเฉยๆ อ้าว ละทำไมก็อตไม่ใส่เสื้ออะ ปกตินอนถอดเสื้อกันเหรอ"

"ไม่/ครับ"

"แหมมมมม ไปตกลงกันก่อนมะ"

"แล้วพี่เข้ามาทำอะไร มาคุยอะไรเนี่ย"

"เหงาอะ อยู่ข้างห้องคนเดียวเนี่ย มาคุยด้วยได้ป้ะ"

ลากเก้าอี้มานั่งเหมือนเป็นห้องตัวเอง

(อย่าหมั่นไส้เรา)

"พวกผมห้ามได้เหรอ"

"ก็ไม่ได้หรอก ขอถามอะไรนิดหน่อยเอง เนี่ย มีคนเค้าอยากรู้ในสิ่งที่พี่รู้ แต่เค้ายังไม่รู้"

"รู้อะไร"

"ความลับไง"

ยกยิ้มมุมปาก ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ยกสมุดกับปากกาขึ้นจดอะไรบางอย่างลงไป

(วิธีคลาสสิค)

"คบกันนานยัง"

"คบอะไรพี่"

คนตัวเล็กทำหน้ายุ่ง คิ้วแทบจะขมวดเป็นโบว์ หย่อนตัวลงนั่งบนที่นอน

"คบกันแบบพี่น้องที่สนิทมากขึ้นไง หรือน้องคบกันมากกว่านั้น หูยยย คิดเลยนะเนี่ย"

"ไม่มีพี่ จะมีอะไรมากกว่านั้นล่ะ"

"เหรอๆ เชื่อดีไม๊น๊า"

"เออ/เออ"

"เอ้า ตอบคำถามสิ"

"อ่อ ก็จริงๆสนิทกันตั้งแต่เล่นซีรีย์แล้ว"

"แล้วทำไมซีรีย์จบไปตั้งนานถึงได้ดูสนิทกันมากขึ้น ทั้งๆที่ไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนตอนถ่ายซีรีย์อะ มาหากันบ่อยเหรอ"

"บ่อยนะ" ก็อตตอบแบบไม่ต้องคิด

"พี่ก็อตชอบมาชวนไปตีแบต"

"ไปกี่ครั้ง"

"บ่อย เมื่อก่อนอะ"

"แล้วตอนนี้ล่ะ

"ไม่ค่อยแล้ว"

"เพราะผมชวนแล้วน้องมันขี้เกียจ"

"ก็พี่เอาของกินมาล่อทุกที พอกินมันก็อิ่ม จะไปตีแบตมันก็จุกดิ"

"ก็เลยอ้วนไม่หาย"

"แล้วทำไม อ้วนละทำไม"

"เปล่า ก็น่ารักดี"

มองหน้า สบตา ยิ้มให้กันไปมา

"ไฮย์ ชั้น ยัง อยู่นี่" ยกมือขึ้นแสดงตัว กลั้นยิ้มเขินๆ

"อะถามต่อ แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะเนี่ย"

"ผมเหรอ ก็ มันดึกแล้ว"

"ดึกแล้วกลับบ้านไม่ได้เหรอ"

"ขับรถกลางคืนมันอันตรายนะพี่"

"อยากค้างห้องน้องก็พูด"

"ก็.." พยักหน้าหงึกๆ

"ทุกทีก็อ้างแบบนี้ตลอดเลยป้ะ"

ไม่ตอบแต่ยังคงพยักหน้าพร้อมกับยิ้มร่า

"ละน้องก็เชื่อ"

"เชื่อป้ะ?" หันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ไม่เชื่อหรอก แต่ขี้เกียจเถียง"

"สรุปคือรู้ แต่ก็ยอม หูยยยย"

"ก็เวลาเถียงกับพี่ก็อตมันยาวอะ ผมขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วย"

"พี่ก็ไม่ชอบนะต่อปากต่อคำ สู้เอาปากมาต่อกันดีกว่าเนอะ ฮ่าๆๆ"

"ไอ้พี่ก็อต!"

"พอก่อนๆ ปกติคุยกันงี้ตลอดเลยเหรอ ต่อหน้าพี่ก็ไม่เว้น"

"อ้าว พี่ไม่มีตัวตนไม่ใช่เหรอ"

"เออ ชั้นไม่มี พวกแกก็ไม่มี นังร่างมโนทั้งหลาย"

"ช่วยไม่ได้ พี่สร้างมาเอง ร่างจริงเค้าก็อยู่ของเค้าดีๆอะ"

"งั้นเลิกเขียนดีมะ"

"งั้นพวกผมจะไปอยู่ไหน"

"ไม่รู้"

"เดี๋ยวคนอ่านไม่มีไรทำนะพี่"

"เออ ก็ได้ นี่สงสารคนอ่านนะเนี่ย"

"อะถามต่อเลย อันนี้จริงจัง ซีเรียสมากๆ"

"ว่ามาเลยครับ"

"ความสัมพันธ์ตอนนี้เป็นยังไง"

มองหน้ากันเลิ่กลั่ก แสดงความลังเลใจออกมาให้เห็นได้อย่างเด่นชัด

"ใครตอบก็ได้ หรือจะตอบทั้งคู่ก็ได้"

"ผมก่อน" เจ้าเด็กหน้าหวานขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะพูด

"ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเรียกว่าอะไรได้บ้าง แต่รู้แค่ว่าตอนนี้มันดี 

ดีมากๆสำหรับผม แล้วก็อยากให้มันดีแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ"

"ก็อตล่ะ"

"ผมอยากให้มันดีกว่านี้อีกด้วยซ้ำ ถ้าผมทำได้"

หันมองหน้ากัน ยิ้มจางๆส่งให้ ก่อนจะก้มลงหลุบต่ำ เงยหน้าขึ้นมองคนถาม

"บาส"

"ครับ"

"พี่ก็อตขี้สปอยไม๊"

"มากๆๆ"

"แล้วชอบไม๊"

"ที่สปอยอะเหรอ"

"เปล่า พี่ก็อตอะ"

"ฮ่าๆๆ ผมชอบๆ พี่ถามอีกสิ"

"พอเลยทั้งคู่" ยัยเด็กเริ่มทำหน้างอแง

"งั้นถามอย่างอื่น สเปคคนที่ชอบเป็นแบบไหน"

"ผมชอบคนโตกว่า ทั้งอายุทั้งความคิด อยากมีคนคอยเตือนเวลาผมทำอะไรผิด 

อยากมีคนคอยปรึกษาเวลาผมมีปัญหา"

"แบบนี้ได้ไม๊"

ชี้ไปที่อีกคนที่กำลังยกมือขึ้นเกาหน้าเกาต้นคอไปมาไม่หยุด

"ก็...ได้มั้ง"

"หูยยย เขินเนอะ"

"แล้วก็อตอะ"

"ผมชอบคนที่เป็นตัวของตัวเอง คนที่อยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ ไม่ต้องเฟค 

ไม่ต้องอึดอัด เข้าใจเราโดยไม่ต้องพูด"

"แบบนี้ได้ไม๊"

"ไม่อะ"

"อ้าว แล้วแบบไหน"

"ผมไม่ชอบแบบนี้ แต่ชอบคนนี้"

"อะ ชัดเจนมาก แล้วเคยบอกน้องรึยัง"

"ผมไม่ได้บอกตรงๆ แต่ก็ทำให้เห็นตลอด ไม่รู้เค้ารู้บ้างไม๊"

"ผมก็ไม่รู้เค้ารู้บ้างไม๊"

"แล้วทำไมถึงไม่พูดกัน"

"ผมว่า..บางครั้งมันไม่จำเป็น" บาสเอนหลังลงไปพิงหมอน

"อธิบายหน่อย"

"ผมแค่คิดว่า ถ้าเราทำให้เห็นอยู่แล้ว บางครั้งเราก็ไม่ต้องพูดต้องบอกว่ารู้สึกยังไง"

"เหมือนฟังเพลงรักที่ไม่มีคำว่ารัก แต่ก็รู้ว่ามันคือเพลงรักงี้เหรอ"

"ใช่เลยพี่แบบนั้นแหละ"

"แล้วทำไมกับพี่คนอื่นถึงบอกได้"

"ไหนๆ พี่คนไหน" ก็อตหันขวับถามคำถาม

"พี่เต้พี่ตี๋ไง คลิปงานวันเกิด"

"อ๋อ สองคนนั้นผมไม่ค่อยได้แสดงออก เราเจอกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้บ่อยมาก ส่วนใหญ่ผมจะเจอพี่คิมพี่คอปเกือบทุกวัน กับสองคนนั้นผมก็ไม่ค่อยพูด"

"แล้วก็อตล่ะ ทำไมไม่ค่อยบอกน้อง"

"จริงๆผมพูดบ่อยนะ ถึงจะไม่ได้พูดตรงๆ แต่เวลาเค้าไปไหนทำอะไร 

ก็จะบอกอยู่ตลอดว่าเป็นห่วง สำหรับผม ผมไม่กล้าระบุชัดความรู้สึก 

เพราะผมเองก็กลัวน้องมันไม่ชอบ"

"บาสรู้สึกยังไง ถ้าพี่เค้าจะบอก"

"ผมไม่ได้อะไรเลย ถ้าเค้าอยากบอก ผมก็พร้อมรับฟัง แต่เค้าก็ไม่บอก 

ชอบคิดเองเออเอง"

"ก็รู้นี่ว่าที่เราเป็นอยู่มันยากจะบอก" ก็อตเริ่มขมวดคิ้ว

"จริงๆก็ไม่ยากหรอก ความรู้สึกของคนสองคน อยากพูดก็พูด 

รู้สึกยังไงก็พูดออกมาแค่นั้น อีกฝ่ายเค้าจะได้รู้ 

แล้วก็กล้าตัดสินใจอะไรต่อไป" 

ม่านบูพูดแทรก

(อย่าหมั่นไส้เรา)

"พี่ว่าผมสองคนจะเป็นแบบนี้ต่อไปได้อีกนานไม๊" ก็อตเปิดคำถาม

"มาถามพี่ทำไม"

"ก็พี่เป็นคนที่รู้เรื่องความสัมพันธ์ เป็นคนรู้ความลับอะ"

"จะรู้กับพวกแกมะ เรื่องแบบนี้มันก็อยู่ที่แกสองคนสิ ว่าจะยังเดินไปด้วยกันต่อ 

หรือจะเดินคนละทางตรงทางแยกตรงไหน"

"พี่ว่ามันยากหรือเปล่า กับเรื่องอย่างผมสองคน"

"มันก็ไม่ได้ยากอะไรนี่ จะต้องกลัวอะไรกันอีกล่ะ แค่คำตอบในใจสองคนมันตรงกัน

ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ"

"มันก็จริง" 

"แต่ผมก็ยังคิดหนัก" บาสเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้าง

"เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคน จะคิดอะไร ทำอะไรก็ตกเป็นเป้าสายตา 

เดี๋ยวก็มีคนนั้นมาเกี่ยวข้องคนนี้มาวุ่นวาย"

"เป็นเรื่องปกติ มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว 

ย่อมมีปัจจัยมาเกี่ยวข้อง โดยเฉพาะบุคคล

แต่เส้นความสัมพันธ์ไม่จำเป็นต้องดึงทุกคนรอบด้านเข้ามายุ่งเกี่ยวนี่ 

คนอื่นก็แค่คนนอกความสัมพันธ์"

"..."

"จะขุ่นแม่หรือพี่สาวก็ไม่เกี่ยว อุ๊ย! พูดได้ไม๊"

"..."

"จะขอบคงขอบเขตก็ห้ามไม่ได้ เนี่ย! อีกละ เป็นคนแบบเนี้ย" ยกมือทาบอก ถอนหายใจ

"จำครั้งแรกที่เราสองคนเริ่มสร้างเส้นใยความสัมพันธ์ขึ้นมาได้ไม๊ล่ะ 

ตอนนั้นก็ไม่ได้มีใครมาช่วยตัดสินใจนี่ มีแค่เราสองคน 

พอวันนึงที่เส้นใยมันแข็งแกร่งขึ้นมาแล้ว พวกแกจะกังวลอะไร"

"ก็หลายอย่าง"

"รู้นะว่าผลกระทบมันเยอะ แต่ถ้ามัวแต่คิดถึงผลกระทบ แล้วความสุขของพวกแกล่ะ 

มันอยู่ตรงไหน"

"..."

"ความรักไม่เคยผิด ความรักไม่เคยทำร้ายใคร 

คนที่ไม่เกี่ยวข้องก็ไม่มีสิทธิ์มาทำลายความรักของเรา

วันไหนที่ต้องเจ็บเพราะถูกทำร้าย ต้องร้องไห้เสียใจ 

จำไว้นั่นเป็นเพราะความไม่รักของแกทั้งสองคนเอง"

"..."

"รู้ว่ายากที่จะโฟกัสแค่คนสองคนโดยเตะคนรอบข้างออกไป 

มันเหมือนคนเห็นแก่ตัวหรือคนเอาแต่ใจที่ไม่สนอะไรรอบข้าง 

ไม่ว่าจะคำสั่ง ข้อห้าม คำห้ามปรามตักเตือน แต่ทำไงได้อะ 

ก็รู้สึกกับคนนี้ไม่ใช่คนอื่น จะให้เปลี่ยนเป็นคนอื่น มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น จริงไม๊"

"ครับ/ครับ"

"จะบอกว่าชีวิตมันสั้นอยากทำอะไรก็ทำมันก็จะซ้ำกับคนอื่น มันไม่คูล"

(อย่าหมั่นไส้เรา)

"แต่ถ้าสไตล์ม่านบูจะพูด จะบอกว่าเราเป็นตัวของเราเองได้ครั้งเดียวในชีวิตนี้ 

เราเป็นคนอื่นไม่ได้ ถ้าอะไรที่ทำแล้วตัวเราไม่มีความสุข 

แล้วเราจะทำทำไม ทำไปเพื่อใครอีกเหรอ มันฟังแล้วโคตรเห็นแก่ตัวเลย 

แต่ที่พี่บอกเรา เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนสักนิด 

ไม่มีใครมาเป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องคนอื่นที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองหรอก

เพราะฉะนั้น ทำเถอะ อย่าห่วงแต่คนอื่นจะเป็นยังไง 

ห่วงความรู้สึกในหัวใจเราจะดีกว่า"

ส่งยิ้มให้กำลังใจทั้งสองคน

"พี่ว่าความรักคืออะไรเหรอ" เจ้าเด็กแก้มย้วยขี้สงสัยถาม

"ถ้าจะเปรียบว่ามันเหมือนอย่างนู้นอย่างนี้ เนี่ย เดี๋ยวก็จะซ้ำอีก มันไม่คูล"

(อย่าหมั่นไส้เรา)

"สำหรับพี่ ความรักเทียบกับอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ความสัมพันธ์ก็เหมือนกัน 

ที่เขียนๆไปก็อยากให้เห็นภาพชัดขึ้น แต่ถามว่าความเป็นจริงมันเทียบกับอะไรได้ไม๊ 

ไม่ได้เลย และที่สำคัญ ความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกัน มันต้องใช้ความรู้สึก

ความรู้สึกที่เป็นของส่วนตัว"

"พี่ว่าพี่ไปละดีกว่า ไม่กวนละ ใช้เวลาในคืนของวันใหม่ในปีใหม่ให้มีค่านะ 

การเริ่มต้นปีกับคนที่เข้าใจมันเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้ว สวัสดีปีใหม่นะ"

"สวัสดีปีใหม่ครับ/สวัสดีปีใหม่ฮะ"

"แล้วก็ ไม่ต้องทำไรกันเสียงดังเนอะ เดี๋ยวพี่นอนไม่หลับ ฮ่าๆๆ บัยม์"

เดินออกจากห้องสวยๆ

(อะ อย่าหมั่นไส้เรา)

"พี่ว่าพี่ม่านเค้าเต็มไม๊ คุยกับตัวเองเนี่ย"

"อันนี้ก็ไม่รู้ว่ะ นอนเหอะ ง่วงยัง"

"อื้อ"

"ก่อนนอนอยากทำอะไรเสียงดังไม๊"

"ทะ ทำอะไรวะพี่"

เอื้อมมือจับชายเสื้อยกขึ้นดึงออกรวดเดียว

"พี่ก็อตทำอะไร เอาเสื้อมาเลยนะ"

"ทุกทีก็ไม่ใส่ วันนี้จะใส่ทำไมอีก"

"วันนี้มันหนาว"

"มาใกล้ๆสิ เดี๋ยวก็หายหนาว"

"ทำไม"

กดปลายจมูกจนจมลงไปในแก้มนุ่ม ใบหน้าร้อนผ่าว หายหนาวอย่างที่ว่า

ร่างกายแนบชิด ท่อนบนเปลือยเปล่าสัมผัสไปมา 

ช่างอบอุ่น หุ้มเนื้อห่มหนังมันช่างอบอุ่นกว่าเนื้อผ้าหลายเท่า

ขอแค่ให้ใจอบอุ่น ไปพร้อมกับกลิ่นกายที่อบอวลเท่านี้ก็คงเพียงพอ

ความสัมพันธ์ในวินาทีต่อจากนี้จะเดินหน้าจะถอยหลัง 

จะหยุดพักหรือจะหยุดเดินคงไม่สำคัญ 

เพราะความสัมพันธ์ในตอนนี้มันดีที่สุดแล้ว

ต่อให้มันจะหันเหไปในทิศทางใดจะไม่มีวันเสียใจ 

เพราะอย่างน้อยในตอนนี้เราก็ได้กักเก็บความสุขเอาไว้อย่างเต็มที่ 

เผื่อเอาไว้แล้ว เผื่อในวันที่เราต้องจากกัน 

และไม่มีวันได้กลับมาเดินบนเส้นทางเดียวกันอีก

แต่ถึงอย่างไรก็อยากให้มันดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่มีวันหยุด

อยากให้ทุกอย่างมันมีความสุขล้นเหมือนค่ำคืนของการเริ่มต้นใหม่

เช่นเดียวกับคืนนี้ .. ตลอดไป

#AbstractGB :)

======================================================

สวัสดีปีใหม่นะคะทุกคน

ขอให้การเริ่มต้นสู่ปีใหม่ในวันใหม่มีแต่สิ่งดีๆ 

และขอให้ทุกวันในปีต่อจากนี้เป็นวันที่ดีๆตลอดไปเลยนะคะ 

..ม่านบูรพา :)